'Kunt u me naar opa en oma brengen?'

Op de taxi maak ik soms dingen mee waarvan ik niet precies weet wat ik er mee aan moet. Zo ook de afgelopen week. Ik was gestopt om een van mijn vaste cliënten weer thuis af te zetten. Deze cliënt zit in een rolstoel, dus voordat zo'n cliënt weer goed en wel binnen is ben ik even bezig. Terwijl ik bezig was de rolstoel veilig op de lift te manouvreren hoorde ik achter mij een klein stemmetje om mijn aandacht vragen.
"Meneer?"
Ik reageerde blijkbaar niet snel genoeg, want meteen klonk het weer: "Meneer, u bent een taxi he?"
Me half omdraaiend zag ik een blond en een donkerharig meisje van een jaar of zes verwachtingsvol naar boven kijken.
"Ja, dat klopt" antwoordde ik terwijl ik de lift langzaam naar beneden liet zakken.

Het blonde meisje was blijkbaar de brutaalste van de twee. "U bent een taxi voor mensen in een rolstoel." Het klonk beslist maar ook wat teleurgesteld.
"Nee hoor," antwoordde ik, "er mogen ook mensen met mij mee die gewoon zelf kunnen lopen."
Het blonde meisje scheen hier even over te moeten nadenken.
Toen vroeg ze, friemelend aan haar t-shirt: "Kunt u me dan naar opa en oma brengen?"
Enigszins verbouwereerd vroeg ik: "Waar wonen je opa en oma dan?"
"In België, vlak over de grens.."klonk het bedremmeld alsof ze bang was dat ze nu teveel had gevraagd.

Ik bracht mijn cliënt naar de overkant van de straat en belde aan. Achter mij stonden de beide meisjes stonden nog steeds verwachtingsvol naast de taxi te wachten. Nadat ik cliënt aan zijn grootmoeder had overgedragen liep ik terug naar de meisjes.
"Kunnen mamma of pappa je niet naar opa en oma brengen?"
"Mamma is ziek.."
"Dat is vervelend voor haar zeg.." antwoordde ik. "En pappa dan?"
"Pappa is weg.."

Groot als ik ben stond ik even met mijn mond vol tanden.
"Weet je wat," zei ik dus maar, "als het van je mamma mag beloof ik dat ik je naar opa en oma zal brengen. Goed?"
Het blonde hoofdje knikte. Een dikke traan biggelde over haar wangen.
"Ik mis opa en oma" fluisterde ze, en mijn hart brak voor haar.
Helaas moest ik weer verder, dus nam ik met een aai over haar bol afscheid.

Ik heb haar niet meer teruggezien..

Niet-vocale kikkers

Als een in de stad opgegroeid jochie heb ik er altijd van gedroomd om ‘buiten’ te wonen. En die droom heb ik nog steeds. Een huis(je) ergens in het bos, op redelijke afstand van winkels, maar dan zonder buren die over de schutting hangen of je bij nacht en ontij lastig vallen met hun eeuwige housedreunen.

Inmiddels ben ik het stadium van ‘jochie’ ontgroeid, maar de droom is gebleven. Helaas heb ik, tot op heden, de financiële middelen nog niet kunnen vinden om die droom te realiseren, maar ik blijf eraan werken. Eén detail van die droom heb ik overigens al wel voor elkaar weten te krijgen. Ik droomde er namelijk ook van om kikkers in de tuin te hebben.

Ik heb niets te klagen over de tuin die ik nu heb, ware het niet dat deze ook netjes onderhouden een hoop méér werk is dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden. Zeker met het Nederlandse klimaat groeit en bloeit alles als een dolle. Heb je net op zaterdag burgerlijk het gras gekortwiekt, als je even met je ogen knippers staat het gras alweer kniehoog! En dan heb ik het nog alleen over de planten die ik in de tuin wil hebben! Er groeit en bloeit ook van alles waar ik nooit voor heb gekozen. En bovendien groeit en bloeit dat bij voorkeur op plekken waarvan ik me helemaal niet bewust ben daar ooit toestemming voor te heb gegeven.

Maar enfin, in mijn bescheiden grasveldje hebben vorige bewoners, mijn huis dateert van 1937, een soort speciekuip ingegraven die dienst doet als vijver. Op zich prima qua grootte, en de kans dat er ooit iemand met z’n dronken harses in kukelt en verzuipt lijkt mij vrijwel uitgesloten. Eens in de zoveel tijd laat ik er weer eens een aantal goudvissen in los die dan vervolgens stuk voor stuk weer met grote snelheid verdwijnen. Eigenlijk een zinloze bezigheid dus, maar ach. Mijn vijver voedert dus blijkbaar een deel van de lokale wildlife.

In die vijver zitten bovendien kikkers. Vooral véél kikkers. Hoe ze er komen weet ik niet, maar ik heb inmiddels begrepen dat als er ergens water is, de kikkers dan vanzelf tevoorschijn komen. Kikkers zijn absoluut de konijnen van het water, want het fokt wat af! Jaarlijks zie ik enorme klonten kikkerdril in de vijver drijven, en (even later) talloze kleine kikkertjes door het gras springen.

Nu dacht ik als ‘Citidiot’ -een term die ik gisteren op tv voorbij zag komen en beschrijvende de idioten die uit de stad komen en van het buitenleven en de daar geldende mores niets weten en nog veel minder begrijpen- dat kikkers kwaakten. Ik meen dat toch met enige zekerheid op school te hebben geleerd: koetjes zeggen ‘boe’ en kikkers doen ‘kwaak’. Alleen de mijne dus weer niet. Weg de dromen van lange zwoele zomeravonden in de tuin met romantisch kikkergekwaak op de achtergrond! Mijn kikkers doen, vocaal gezien, helemaal geen bek open!

Ik heb inmiddels al hele scenario’s bedacht vanwaar dit gebrek aan vocale bijdragen aan mijn levensgeluk kon ontstaan, maar ik kom er niet uit. Elke tot nu toe geraadpleegde expert barst alleen maar in lachen uit en zegt “Wees blij!” Maar ik ben niet blij! Ik heb nu kikkers, en dan zullen ze kwaken ook! Al moet ik er potjandorie een speciale zangcoach voor inhuren…

KFS2012 Deel 8: Bezoek aan Zavod Drin

Na een bewogen en ingrijpende ochtend in de bergen bracht de bustour ons naar Zavod Drin, een van de meest vooruitstrevende instellingen voor gehandicapten in de regio. Het doel: om de bewoners van de instelling een gezellige middag te bezorgen. De ingrediënten: percussie, poffertjes, nagellak, armbandjes en persoonlijke aandacht.
Eenmaal uit de bus bleken de indrukken van de ochtend bij velen nog niet verwerkt. Er was duidelijk behoefte om e.e.a. even te laten te bespreken en te bezinken, maar er werd even verderop met smart op ons gewacht. Dus na een korte pauze wandelden we onder een stralende zon en een strak blauwe lucht de laatste meters naar de instelling.

Ook al is dit een van de meest moderne en vooruitstrevende instellingen maar gewend als we zijn aan hoe goed het bij ons allemaal is geregeld, doet het regime ons enorm ouderwets en bijna onmenselijk aan.
Bewoners die naar buiten mogen zitten onder de bomen of onder een afdak. Zodra iedereen is gearriveerd worden her en der de noodzakelijke voorbereidingen getroffen.
De percussionisten van Loods35 pakt de meegebrachte trommels uit en even verderop onder een aantal parasols beginnen de voorbereidingen voor het bakken van oerhollandse poffertjes. De clowns trekken zich even terug om zich te verkleden en zich op te laden voor hun optreden. De rest kijkt op de parkeerplaats vooralsnog even de kat uit de boom.

Als de eerste schroom is overwonnen begeven we ons onder de bewoners die overduidelijk blij zijn met ons bezoek en de aandacht. De meegebrachte bellenblaas, armbandjes en verschillende kleurtjes nagellak blijken een groot succes.
Al snel wordt er overal gelachen en druk gebabbeld. Een taalbarrière blijkt in het contact met deze mensen nauwelijks te bstaan. Met gebaren, een aanraking en een lach blijkt communiceren met elkaar helemaal niet zo moeilijk.

Zodra de percussionisten van Loods35 hun opzwepende ritmes beginnen te spelen komen steeds meer mensen om ons heen staan. Gefascineerd staat ze naar de muzikanten te kijken, enkelen maken zelfs van wel héél dichtbij.Naar mate er meer toeschouwers om ons heen komen te staan wordt er hier en daar zelfs voorzichtig gedanst. Ook die niet willen of kunnen dansen bewegen op hun eigen manier mee met de muziek.Er worden veel foto's gemaakt. Veel bewoners maken van de gelegenheid gebruik om zich te laten fotograferen met een van die mooie jonge meiden.

Bewoners van gesloten afdelingen kijken vanuit open ramen mee. Er wordt meegeklapt, meegestampt en meegezongen.
Een aantal clowns vragen, en krijgen, toestemming om naar binnen te gaan en patiënten daar te verblijden met een bezoekje. Als ze een uur later weer naar buiten komen zijn ze bleek en stil. De leef-omstandigheden binnen zijn enorm confronterend en vallen hen zwaar. Eenmaal terug in de bus komen de verhalen pas goed los. Daarin krijgen gelukkig de intieme contactmomentjes met individuele patiënten al snel de overhand.

KFS2012 Deel 7: Bergtour

De dag nadat het Kidsfestival was afgelopen stond er, voor wie dat wilde, een bergtour op het programma. De belangstelling was groot en de bus was dan ook méér dan gevuld. De tour zou ons de bergen in voeren naar de plek waar tijdens de winterspelen in 1984 het skikschansspringen werd gehouden.Vertrekkend uit het stadje Hadžići, kunnen de kogelgaten in de flats je niet ontgaan. In dit gebied is tijdens de oorlog zwaar gevochten, en het voortreffelijke commentaar van veteraan en gids Samir, brengt hetgeen je ziet nog eens extra tot leven.
Een van de eerste dingen waar Samir het gezelschap bergop op wijst, zijn de rode bordjes die waarschuwen voor nog niet opgeruimde mijnenvelden.Een voortdurend probleem in het hele gebied dat bovendien jaarlijks nog steeds talloze onschuldige slachtoffers eist, vooral spelende kinderen. Volgens Samir zal het nog zeker een jaar of zes duren voordat het meeste ervan is opgeruimd. Tot die tijd blijft het voor de bevolking oppassen geblazen.

.Het zonnige berglandschap waardoor de bus zich een weg naar boven baant is schitterend groen. De zeer persoonlijke verhalen van Samir dwingen de toehoorder haast om mee te gaan in de gruwelen die hier hebben plaatsgevonden, en maken het lastig maken de schoonheid van dit stukje wereld te blijven zien.
De eerste stop van de bus brengt ons bij de schansen. Wie niet beter weet waant zich op een mooie zomerdag ergens in de Alpen, tot Samirvertelt dat het, inmiddels in oude glorie herstelde podium tijdens de oorlog diende als executieplaats.

De volgende stop brengt ons bij wat over is van Hotel Igman. Dit luxe hotel werd speciaal voor de Olympische spelen gebouwd. Tijdens de oorlog was het gebied in handen van het Vrije Bosnische Leger, en bood het onderdak aan Bosnische soldaten en vluchtelingen uit de verre omgeving. Slechts drie dagen heeft het Vrije Bosnische Leger deze positie aan de oprukkende Serviërs moeten laten. Iedereen die mee kon, vluchtte mee met de terugtrekkende Bosnioërs, maar wie dat niet kon bleef in het hotel achter. Toen de Serviërs bij het hotel aankwamen werden alle in- en uitgangen hermetisch afgesloten en het hotel in brand gestoken. 198 mensen stierven een afgrijselijke dood in de vlammenzee.

Tegenwoordig wordt de ruïne bezocht door tours, maar wordt deze vooral gebruikt om er paintball gevechten te houden...

KFS2012 Deel 6: De laatste festivaldag

Gisteren voorspelde het weerbericht dat we dagelijks van EUFOR krijgen dat de wind in de loop van de avond zou toenemen. Daarom hebben de mannen van het RECCE TEAM al de nodige voorzorgen genomen om de diverse tenten op het festivalterrein zo veel mogelijk bestand te maken tegen de wind. En bij aankomst vanmorgen bleek het gelukkig allemaal mee te vallen. Anderen op het terrein hadden blijkbaar minder goed op de weersvoorspelling gelet, want hun tentjes hadden stukken meer schadeopgelopen. Zij waren vanmorgen druk met plakband in de weer om gebroken tenstokken weer aan elkaar te plakken.

Bij de rollerdisco wilde één paal waaraan de vlaggetjes zijn opgehangen maar niet rechtop in de wind blijven staan. Elke keer dat de paal weer rechtop werd gezet en men stoeptegels op de voet wilde leggen, lag de paal door de wind weer omver. Gelukkig vonden we deze charmante jonge dames bereid ons vandaag uit de brand te helpen!






Zodra het laatste springkussen weer is opgeblazen kunnen we snel nog even samen met z'n allen lunchen voordat de hekken weer open gaan en de kinderen binnen stromen voor deze laatste festivaldag van 2012!

KFS2012 Deel 5: Eindshow

Als het buitenterrein aan het eind van de middag wordt afgesloten, is het kidsfestival voor veel kids nog niet ten einde. Een aantal duizenden van hen mogen dan naar binnen voor een spetterende eindshow en een film in een speciaal afgeschermd deel van de hal. Er zijn zelfs kinderen die alleen voor de einshow komen, èn er zijn kinderen die alleen voor de film komen. Het gaat hier namelijk over films die op het Kidsfestival hun Bosnische première beleven. Dit jaar zijn dat (in volgorde van vertoning): 'de Gelaarsde Kat', 'Dr. Seuss' The Lorax', 'De Smurfen', 'Mirror Mirror' (een nieuwe bewerking van Sneeuwwitje) en 'Kung Fu Panda 2'.

De productie van de spectaculaire eindshow is helemaal in Nederlandse handen, en wordt professioneel aangepakt. Met als resultaat een show waarin zowel spectaculeire dansacts als de clowns optreden en elke avond zorgt voor een kolkende en hossende massa swingende kinderen en volwassenen.

Main attraction van de eindshow is dit jaar de 14-jarige super DJ Cas van Rijssel uit Nuenen. Als een volleerd professional ziet Cas, ook bekend onder zijn stagename 'DJ-C', vanaf zijn hoge positie hoe zijn drie kwartier durende supermix de zaal avond aan avond volledig op z'n kop zet.

Het Nederlandse deelvan de eindshow wordt afgesloten met een finale waarbij letters het podium op worden gedragen die samen onderstaande boodschap vormen, waarna zangeres Alma Čardžić het podium overneemt. Alma woont in Sarajevo op steenworp afstand van het Olympisch complex te Zetra en is er razend populair.
Ze dankt haar internationaal bekendheid aan haar twee optredens op het Eurovisie Songfestival in zowel 1994 en 1997. Alma treedt bovendien al jaren met veel plezier op tijdens het kidsfestival, tot groot plezier van de kinderen die het nummer 'Bosna' uit volle borst met haar meezingen.


Daarna wordt het muisstil in de zaal; de film begint..

(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)

KFS2012 Deel 4: De eerste festivaldag

Al ruim voor 14.00 uur, het moment waarop de poorten tot het festivalterrein worden geopend, staat er een lange rij kinderen en hun begeleiders geduldig te wachten. In een temperatuur zoals vandaag, het is weer boven de 30°C, is wachten in de zon bepaald geen onverdeeld genoegen. Om oververhitting en uitdroging te voorkomen heeft de Bosnische organisatie langs de wachtrij waterpunten aangelegd, en houden medewerkers en politie een oogje op de wachtenden. Vooral de allerkleinsten zijn vatbaar voor oververhitting met deze temperatuur. Dat de waterpunten nodig zijn, blijkt uit het vele gebruik dat ervan gemaakt wordt om de waterflessen bij te vullen of het hoofd te koelen.

De wachtrij strekt zich al snel uit langs de gehele lengte van het complex, maar nergens wordt er voorgedrongen. Iedereen wacht rustig en gedisciplineerd af tot de poorten open gaan en ze naar binnen kunnen. Zij die een plekje in de schaduw kunnen vinden zitten in het gras onder een boom, de rest wacht in de brandende zon geduldig tot men naar binnen mag. De clowns zijn dan al een tijdje bezig de wachtenden te vermaken met straattheater. En alhoewel een enkeling zich eigenlijk al veel te groot voelt voor de malle fratsen van de clowns, de kleinsten laten zich moeiteloos meeslepen en gaan al gauw helemaal op in de fantasiewereld die de clowns hen voorhouden.

Het festival trekt niet alleen kleine kinderen. Uit Sarajevo en omgeving komen ook oudere kinderen graag naar het festival. Voor hen is het natuurlijk belangrijk om er goed uit te zien. En dat kan natuurlijk alleen als je haar goed zit. En als coole tieners checken broer en zus dat natuurlijk even nonchalant in de spiegeling van de zijruit bij een langs de straat geparkeerde auto.

Eenmaal binnen de hekken van het festivalterrein is er veel te doen. Er zijn talloze activiteiten en workshops om uit te kiezen. De creatieve blijken daarvan vooral populair zijn. Zeer geconcentreerd wordt er door de kleintjes geknipt, geplakt en gekleurd of lekker met zand en water gekliederd. Mamma's, pappa's en oma's kijken toe, geven aanwijzingen of, in een enkel geval, doen stiekem zelf ook met veel plezier mee.Bij de iets grotere kinderen zijn vooral de fysieke activiteiten erg in trek, waarbij zaklopen helemaal niet zo makkelijk blijkt als het eruit ziet. Het spel waarbij je natte sponzen over een muurtje van zeil naar je vriendjes mag gooien wordt bij deze temperaturen vol overgave gespeel, terwijl even verderop kinderen streetdance leren of de basis van het rolschaatsen krijgen bijgebracht. Op lekkere beats wordt uiterst geconcentreerd geoefend. Voor de kinderen die hun balans nog niet helemaal onder de knie hebben zijn er gelukkig overal helpende handen om je aan vast te houden.



Een stukje verder op het terrein hebben mannen van NATO/EUFOR hun legertenten opgeslagen. Tijdens het gooien met basketballen geven zij niet alleen voorlichting over de NAVO, ze onderwijzen kinderen vooral over het gevaar van landmijnen en eventueel onontplofte munitie die in ze in sommige afgelegen gebieden nog overal kunnen aantreffen.Door het geven van dit soort voorlichting probeert men zoveel mogelijk onschuldige burgerslachtoffers te voorkomen. Vooral kinderen zijn nieuwsgierig en lopen daadoor extra gevaar.
Binnen in de hal heeft de politie een stand ingericht waar kinderen te horen krijgen over het werk van, en het werken bij de politie. Het festival en de politie hebben een hechte relatie. Niet alleen zorgen vele agenten ervoor dat het festival rustig en veilig verloopt, het is vaak de politie die vervoer naar het festival van kinderen uit afgelegen gebieden sponsort en begeleidt. En dat kinderen bovenal kinderen zijn, waar ze ook vandaan komen, is goed te zien als de een na de ander jongen met een dromerige blik in de ogen op de uitgestalde politiescooters klimt en de zwaailichten aan mogen en sirene even mag loeien.

(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)

KFS2012 Deel 3: Parade

Op vrijdagmiddag voordat het Kidsfestival officieel losbarst, vindt in het oude centrum van Sarajevo de Parade plaats. Dit is een optocht van (veelal) jongeren die op het festival optreden en/of workshops verzorgen. Van onze groep liepen o.a de percussionisten van Loods35,dansers en clowns mee. De optocht werd vooruitgegaan door een vijftal politieagenten op scooters, twee politieagenten op de fiets, en een aantal agenten te voet. Overal langs de route verzamelen passanten zich met hun mobiele telefoon in de hand om het kleurrijke spektakel vast te leggen. Ook winkeliers langs de route laten massaal de winkel even voor wat die is om het luidruchtige gezelschap voorbij te zien trekken.

Langs de route ook veel kleine kinderen aan de hand van hun pappa, mamma of oma. De meesten van hen verkleed. Zo kwamen we kleine heksjes, princesjes, lieveheersbeestjes, bloemetjes en feetjes tegen. Maar ook poesjes, kleine supermannetjes, robotjes en miniatuur politieagentjes liepen en dansten met de stoet mee. De parade eindigt op een plein in de stad waar er gretig gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheid om met een van die malle clowns op de foto te gaan.



(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)

KFS2012 Deel 2: Uitladen en beginnen met de opbouw

Het is best lastig om je voor te stellen dat hier over een aantal dagen zo'n 50.000 kids zullen rondrennen. Nu is het in deplorabele toestand verkerende buitenterrein vooral nog leeg. Op een prefab schuurtje na dan.
Als de vrachtwagens eenmaal bij Zetra zijn aangekomen is een elektrisch gevoel in het RECCE TEAM voelbaar. De mannen,de meeste van hen Kidsfestival-veteranen, staan te popelen en willen niets liever dan aan de slag. Op thuisbasis Nuenen zijn de vrachtwagens volgens plan geladen. Men weet dus precies wat in welke vrachtwagen is gegaan, zodat de ene eerst de hal in gederigeerd kan worden. Hier wordt de geluids- en geluidapparatuur gelost die gebruikt gaat worden voor de eindshow die elke festivaldag gaat afsluiten.
Met de heftruck wordt pallet na palletuit de vrachtwagen gehaald en het binnenterrein opgereden. Aan de hand van de plattegrond kunnen de spullen grotendeels al op de juiste plek worden gezet. De rest kan het prefab schuurtje in tot de volgende dag. Dan wordt met vereende kracht begonnen met de opbouw. Al snel verreist de omheining waarbinnen straks op muziek gerolschaatst kan worden en wordt een begin gemaakt met het uitleggen van de gigantische kaart vanEuropa -die de basis vormt voor het 'Europa spel'- en het Twisterbord waar 40 kinderen tegelijk kunnen twisteren. Een van de grootste uitdagingen en puzzels vormt het doolhof. Deze gigantische 3D-puzzel lijkt elk jaar weer een grotere opgave te worden, maar het RECCE TEAM draait er zijn hand niet meer voor om.

(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)

KFS2012 Deel 1: Vertrek en aankomt

Eindhoven, 05-06-2012Opstaan om 05.00 uur is voor mij geen grote opgave.Niet dat ik er een fan van ben om vroeg mijn bed uit te komen, maar doordeweeks staat mijn wekker om 05.30 uur, dus het is maar een half uurtje vroeger. Na een verfrissende douche stop ik de laatste spullen in mijn tas en plof met een dampende mok cappuccino op de bank met de Telegraaf en het ED van vanmorgen.

Rond half zeven komt mijn liefste ook naar beneden en maant mij tot haast. Zij zal mij op weg naar haar werk bij het station afzetten. Het is regenachtig als ze 'Besje' achter het station parkeert. Van hier uit zullen we vertrekken, maar buiten de vele forenzen die via het station dagelijks naar hun weg reizen is er tegen zevenen nog maar weinig beweging vanuit Out of Area te bespeuren. Een telefoontje brengt duidelijkheid: de leden van het RECCE TEAM zullen met twee personenauto's naar Keulen reizen en beiden zijn er binnen een paar minuten!

Ik neem voor de komende dagen afscheid van mijn liefste en kruip achterin een van de beide auto's. Al snel zitten we in colonne op de snelweg en gaat het met een behoorlijke vaart richting Keulen. De sfeer en stemming onderweg zijn goed, en bij een korte tussenstop leren we elkaar alvast weer een beetje beter kennen.
Op het vliegveld checken we niet allemaal bij dezelfde incheckbalie in, waardoor we verspreid over het vliegtuig komen te zitten. Mijn plek blijkt op de allerachterste rij te zijn naast Rob B. En zoals gewoonlijk is de beenruimte niet echt berekend op kerels zoals ik. Ik zit de hele reis dus klemvast! Gelukkig heeft de meneer in de stoel voor mij géén behoefte om zijn stoel achterover te doen en hoef ik geen 'lastige gesprekken' te voeren.

Een aantal uur later landen we veilig en wel in Sarajevo en gaan we eerst naar Zetra. Hier gaat het de komende dagen allemaal gebeuren! Als we het gigantische complex naderen valt de wat vergane staat van het complex op. Toch is het niet heel moeilijk een voorstelling te maken van hoe het in 1984 moet zijn geweest. Al is het tegenwoordig in een wat meer deplorabele staat en ietsje meer overgroeid.

De rit naar Sareni Centar in Hadžići voert door een deel van Sarajevo waar de gevolgen van de oorlog nog overal zichtbaar zijn. Gruwelijke details vliegen me aan alle kanten om mijn oren, en wat ik door de autoruit voorbij zie schuiven illustreert een werkelijkheid die (gelukkig) erg ver van mijn bed is.

Wie in Sareni Centar binnenstapt voelt zich meteen welkom. Groot deel van dat gevoel wordt veroorzaakt door de 'zwerf-waakhond' van het hotel die, al kwispelend, iedereen welkom heet. Zodra Grote BazinAnita zich in het hotel bevindt, is ze immer vlakbij de voordeur te vinden. Als anita er niet is, gaat ze meer haar eigen gangetje. Maar waar ze ook gaat, ze blijft de voordeur steeds wel in de gaten houden.

(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)

Klein geweest

In de doelgroepen taxi zijn het mijn passagiers die bepalen of, en zo ja welke, muziek er wordt gedraaid. Vooral M. heeft het tot haar taak verheven om voor de cd's te zorgen. Haar (voornamelijk Nederlandstalige) muzieksmaak heeft nog wel eens tot gevolg dat ik me getracteerd weet op de vocale 'prestaties' van lokale artiesten van zéér bedenkelijk niveau. Soms zijn deze opnamen duidelijk voor een habbekrats op cd gezet, of is het in dialect gezongen repertoire voor mij als import-brabo niet eens te volgen, maar soms zitten er best aardige deuntjes tussen en zingen we gezamenlijk uit volle borst mee terwijl het Brabantse landschap aan ons voorbvij trekt.
En zo kon het gebeuren dat vanmorgen een cd van Jantje Smit op stond. Dit was voor T. aanleiding om bij mij te informeren wie deze zanger dan wel was. Op mijn antwoord: "Jantje Smit" ontstond enige verwarring, vooral door de toevoeging van dat -tje.
Ik legde daarop uit dat 'Jan', op het moment dat hij deze cd volkweelde, 'Jantje' genoemd werd, omdat hij destijds een stuk kleiner en jonger was. Het duurde even voor T. deze informatie had verwerkt. Toen vroeg hij aarzelend: "Ben ik ook klein geweest?"
Ik kon daar natuurlijk, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, positief op antwoorden: "Ja T., jij bent ook klein geweest."
T. nam dit stukje informatie niet meteen voetstoots aan, en wilde weten of ik dan ook klein was geweest. "Ja, ook ik ben ooit klein begonnen! Je zou het niet zeggen, maar ook ik ben -met mijn bijna twee meter lengte- ooit geboren als klein baby'tje." Dat scheen T. te overtuigen. Of toch niet? Want een paar kilometer verder kwam de benepen vraag van ergens achter mij: "En Gerard Joling?" Ik schoot in de lach, maar kon nog net ter geruststelling uitbrengen: "Ja, zelfs Gerard Joling is ooit klein geweest!"