Ook ik heb de avond gisteren grotendeels doorgebracht voor de televisie. Samen met mijn geliefde op de bank zagen we hoe Obama werd ingezworen en hoe een nieuwe hoop en een nieuw vertrouwen door de toehoorders waarde. Een waarlijk historisch moment.Na een nachtje slapen eens in de berichtgeving gedoken in zowel de kranten als op internet. En een ding dat me opviel was dat er weinig tot niets terug te vinden was over het stukje dat mij feitelijk het meest was bijgebleven van de hele avond televisie kijken. Er werd volop gerapporteerd over de speech, over de kleding van Michelle en over de senatoren die onwel waren geworden tijdens de lunch in de beeldenzaal. Maar wat ik werkelijk had willen lezen kon ik nergens vinden.
Voor mijn liefste was het meest opmerkelijke moment van de avond aan het eind van het eerste wandelingetje. Obama en Michelle hadden hand in hand gelopen en opeens liet Obama zijn vrouw los en draaide zich om, en liep naar de auto terug. Haar commentaar was typisch vrouwelijk: Obama had in haar boekje zijn eerste minpunten gescoord.
Maar die ene meneer een uurtje eerder, waarom vond ik die dan niet terug? Waarom wel rapporteren over het eerste gebed en niet over de inzegening achteraf? Natuurlijk stond de dag van gisteren volledig in het teken van de nieuwe president en zijn gezin, maar wat is het verschil tussen beide dominees? Zou het komen omdat de Rick Warren veel meer omstreden is vanwege zijn halstarrige afkeuring van het homohuwelijk? Is de inzegening achteraf daardoor minder belangrijk dan het gebed vooraf? Het kan zijn dat ik hier een belangrijk religieus punt mis, ik ben bepaald niet godsdienstig, maar het bevreemd me in ieder geval in hoge mate.
Het moment dat de 87 jarige Dr. Joseph Lowery achter de microfoon plaatsnam werd het stil. Een oprecht en terecht eerbetoon aan deze vechter voor de mensenrechten. Het is zo’n man naar wie je gewoon wilt luisteren, een man die uitstraalt geleefd en geleden te hebben, maar toch niet het geloof in het goede in de mens heeft verloren. Zo’n man dus, waarvan er veel te weinig zijn en wie soms te weinig erkenning ten deel valt. En ook al moest zijn stem in de bijtende kou even op gang komen, Aretha Franklin had er ook moeite mee, zijn woorden getuigden van hoop voor de toekomst en een groot gevoel voor humor. Hij was het dan ook die de lachers op zijn hand kreeg toen hij, aan het eind van zijn gebed, de hoop uitsprak dat er ooit een dag zal komen dat ‘blacks will not be asked to get back, when brown can stick around, when yellow can be mellow, when the red man can get ahead man and white will embrace what is right.’ (=vrij vertaald: zwart niet gevraagd wordt een stap terug te doen, bruin gewoon mag blijven, geel zich geen zorgen hoeft te maken, rood zich kan ontwikkelen en wit doet wat goed is). Tenslotte vroeg hij diegene van zijn toehoorders die geloven in rechtvaardigheid en liefde om ‘ amen’ te zeggen. En dat ‘ amen’ weerklonk, maar niet alleen in dat koude en verre Washington.
Voor wie de gehele benediction van The Reverend Dr. Joseph E. Lowery wil lezen:
http://blogs.suntimes.com/sweet/2009/01/rev_lowery_inauguration_benedi.html
21-01-09
