Mensen zijn een onuitputtelijke bron van informatie, kennis en inzichten. Gelukkig ook vaak van humor en relativering trouwens. Ik hou van mensen, ik ben een echt mensen-mens. Ik zou niet kunnen leven zonder mensen om me heen, ook al heb ik absoluut en zeer regelmatig, tijd voor mezelf nodig. Tijd om na te denken, uit te rusten en mijn eigen dingen te doen.
Ik praat graag met mensen. Het liefst altijd en overal. Want ik heb geleerd dat je veel van de mensen om je heen kunt leren. Soms door wat ze doen, maar vooral door naar ze te luisteren.
En op de een of andere manier straal ik dat blijkbaar uit. Waar ik ook ben, ik raak vaak al snel met iemand in gesprek, en ik vind het heerlijk. Je hebt namelijk niet vaak de kans om in korte tijd zoveel te weten te komen over hoe anderen naar de wereld kijken, hoe ze omgaan met tegenslag en verdriet, of hoe ze de kleine triomfen vieren en beleven die het leven toch ook zeker kent. ´Life is not a spectatorsport!´ luidt het gezegde, maar soms leer je ook door simpelweg te observeren. Hoe lopen mensen, hoe kijken ze, hoe reageren ze op anderen en, dat is de leukste, hoe reageren ze op onverwachte situaties. Ga maar eens ergens op een terras zitten en kijk naar de drommen mensen die langslopen. Echtparen naast, of achter elkaar aan, verliefde stelletjes, stelletjes waarbij de liefde allang over is maar iemand is vergeten ze het te vertellen, ouderen.. Een oneindige bron van beelden die, soms voorspelbaar, en soms absoluut onvoorspelbaar voorbij marcheren. En ik merk dat ik een voorkeur heb ontwikkeld voor twee categorieën: de ouderen / zwakkeren en de mensen die oprecht ´anders´zijn. Bij de eerste categorie wordt met name mijn hulpbehoefte aangesproken, bij de tweede mijn interesse en soms ook mijn bewondering. Want in onze samenleving worden zij die afwijken van de norm, allesbehalve gewaardeerd en eerder verketterd. ´Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!´ is niet voor niets een Nederlands gezegde. Maar mensen die, ondanks alle tegenwerking, vol overtuiging hun eigen weg blijven volgen, kunnen doorgaans op mijn warme sympathie en steun rekenen. Bovendien zijn ze vaak gedreven en zeer enthousiast over wat ze drijft en waarmee ze bezig zijn, en kunnen daar vaak heel beeldend en vol vuur over vertellen. En ik mag daar graag naar kijken en naar luisteren. Vooral als de ogen beginnen te glinsteren en de stem iets omhoog gaat is de drive ook echt te voelen. Heerlijk is dat.
Voor de ouderen en / of zwakkeren geldt iets anders. Daar is het vooral de levenswijsheid, de humor en het relativisme wat me zo aanspreekt. Er zijn mensen die zo mooi en zo puur oud kunnen worden dat ik bijna niet kan wachten om zelf zo´n hoge leeftijd te bereiken. En natuurlijk wordt alles minder en natuurlijk gaat ouder worden gepaard met verlies. Niet alleen van fysieke kracht en mogelijkheden, maar vooral ook met het verlies van dierbaren en dierbare zaken. Zo is nu eenmaal het leven. Maar eens in de zoveel tijd kom je iemand tegen die dat verlies heeft weten te compenseren door een aanstekelijk gevoel voor humor en een ijzersterk relativeringsvermogen. Zo ontmoette ik laatst, terwijl ik al een lange tijd in de rij voor een loket stond te wachten, een oudere dame in een rolstoel die me, met een duidelijke twinkeling in haar ogen toefluisterde ´Toch makkelijk als je altijd je eigen stoel bij je hebt! Ik moet er niet aan denken zo lang te moeten staan!´. Heerlijk vind ik dat, en door het gesprek met haar was de wachttijd opeens weer veel te kort. En ook al zal ik die dame waarschijnlijk nooit meer tegenkomen, ik verliet het gebouw met een duidelijke ´spring in my step´ en een beeld van een grijs en gerimpeld koppie met pretoogjes dat ik nooit meer zal vergeten.
03-02-08 III
zondag 3 februari 2008
Levensovertuiging (deel II)
Opstandigheid, een terugkerend thema. Was het vroeger, tijdens de pubertijd, opstandigheid om de opstandigheid, tegenwoordig is het, als ik het al ben, meer omdat iemand mij een richting op wil duwen waarin ik mezelf niet herken. Want één van de lessen die ik heb geleerd inmiddels, is dat ik dicht bij mezelf moet blijven. Als je namelijk dicht bij jezelf blijft, is het handelen en wat je zegt zo eerlijk mogelijk. Wat de ander er ook van mag denken.
Dicht bij jezelf blijven en je eigen koers varen, daar gaat het in het leven voornamelijk om.
En dat je daarmee soms tegen de stroom in moet roeien zij dan zo. Ongeacht wat anderen daar soms over te melden hebben, en dat is soms nogal wat. Adviezen worden, gevraagd en ongevraagd, gegeven en vaak wordt dan ook nog geëist, of op z´n minst verwacht, dat die vervolgens klakkeloos worden opgevolgd. In mijn geval is dat vaak een ´Nee dus..´. Tijdens mijn studie filosofie heb ik namelijk geleerd om te schiften aan de hand van één belangrijk criterium, het criterium of het bij mij past. Als het bij mij past, in positieve of in negatieve zin, kun je er iets mee doen. Anders laat je het gewoon voorbij gaan. Dat zoiets overigens vaak betekent dat je de koers moet aanpassen is een vaststaand feit, maar het houd je wel op je eigen koers. Zo werd me, op een bijeenkomst voor startende ondernemers, door velen afgeraden om me op meerdere terreinen van dienstverlening tegelijk toe te leggen. Ik moest me vooral op één ding concentreren en de rest gewoon schrappen, anders werd het véél te onoverzichtelijk. Maar voor wie? Niet voor mij! Ik heb niet voor niets voor juist deze opzet gekozen, deze past tenslotte het best bij mij en weerspiegeld haarfijn wie ik ben en hoe ik tegen een aantal zaken aankijk. Dat het volledig anders is dan zíj het zouden doen is duidelijk, maar dat maakt nog niet dat het verkeerd is. Dat is een kwestie van overtuiging, mijn overtuiging.
Ik ben nu 41, statistisch gezien ergens ´halverwege´ mijn leven, en ik heb ondertussen een aardig idee gekregen van wie ik ben en wat ik wil. Ik heb kennis genomen van vele overtuigingen en theorieën en heb daar, voor mezelf, een schifting in gemaakt. Sommige denkbeelden heb ik overgenomen, sommige aangepast, en sommige meteen weer verworpen.
Puur religieuze, lees Christelijke, overtuigingen zijn het bijvoorbeeld voor mij absoluut niet. Ik weet dat er een hoop mensen zijn die in hun geloof kracht en rust vinden, maar voor mij werkt het niet. Ik geloof niet in een Opperwezen, van mannelijke òf van vrouwelijke kunne, dat alles heeft geschapen en dat ons dagelijks handelen bestuurt. Daarvoor ben ik waarschijnlijk te cynisch en zie ik elke dag teveel zaken om me heen die een dergelijke stelling belachelijk, zéér onwaarschijnlijk of, in ieder geval voor mij, onmogelijk maken. Toch kan ik me prima vinden in de Bijbel als metafoor. Het bevat tenslotte een hoop mooie verhalen, parabelen en levenslessen die, eenmaal begrepen, prima toepasbaar zijn in het leven van alledag. Want ook al spelen die verhalen in een reeds lang vervlogen tijd, de onderliggende manier waarop mensen met elkaar omgaan en samenleven is niet zo bar veel veranderd in de afgelopen eeuwen.
Een ander terrein waarop ik lang heb gezocht naar antwoorden is dat van de filosofie, maar ook in daar heb ik geen pasklaar of passend antwoord kunnen vinden. Wel een hoop nieuwe gezichtspunten en ideeën die het meer dan waard zijn eens wat langer bij stil te staan, maar er is geen enkele filosoof die me past als een handschoen. Ik ben dus géén volgeling geworden van , Aristoteles, Descartes , Nietsche, Goethe of Ouspensky. ´Zoek je eigen leraar..´ is iets dat overigens wél bleef plakken. En dat ben ik blijven doen.
03-02-08 II
Dicht bij jezelf blijven en je eigen koers varen, daar gaat het in het leven voornamelijk om.
En dat je daarmee soms tegen de stroom in moet roeien zij dan zo. Ongeacht wat anderen daar soms over te melden hebben, en dat is soms nogal wat. Adviezen worden, gevraagd en ongevraagd, gegeven en vaak wordt dan ook nog geëist, of op z´n minst verwacht, dat die vervolgens klakkeloos worden opgevolgd. In mijn geval is dat vaak een ´Nee dus..´. Tijdens mijn studie filosofie heb ik namelijk geleerd om te schiften aan de hand van één belangrijk criterium, het criterium of het bij mij past. Als het bij mij past, in positieve of in negatieve zin, kun je er iets mee doen. Anders laat je het gewoon voorbij gaan. Dat zoiets overigens vaak betekent dat je de koers moet aanpassen is een vaststaand feit, maar het houd je wel op je eigen koers. Zo werd me, op een bijeenkomst voor startende ondernemers, door velen afgeraden om me op meerdere terreinen van dienstverlening tegelijk toe te leggen. Ik moest me vooral op één ding concentreren en de rest gewoon schrappen, anders werd het véél te onoverzichtelijk. Maar voor wie? Niet voor mij! Ik heb niet voor niets voor juist deze opzet gekozen, deze past tenslotte het best bij mij en weerspiegeld haarfijn wie ik ben en hoe ik tegen een aantal zaken aankijk. Dat het volledig anders is dan zíj het zouden doen is duidelijk, maar dat maakt nog niet dat het verkeerd is. Dat is een kwestie van overtuiging, mijn overtuiging.
Ik ben nu 41, statistisch gezien ergens ´halverwege´ mijn leven, en ik heb ondertussen een aardig idee gekregen van wie ik ben en wat ik wil. Ik heb kennis genomen van vele overtuigingen en theorieën en heb daar, voor mezelf, een schifting in gemaakt. Sommige denkbeelden heb ik overgenomen, sommige aangepast, en sommige meteen weer verworpen.
Puur religieuze, lees Christelijke, overtuigingen zijn het bijvoorbeeld voor mij absoluut niet. Ik weet dat er een hoop mensen zijn die in hun geloof kracht en rust vinden, maar voor mij werkt het niet. Ik geloof niet in een Opperwezen, van mannelijke òf van vrouwelijke kunne, dat alles heeft geschapen en dat ons dagelijks handelen bestuurt. Daarvoor ben ik waarschijnlijk te cynisch en zie ik elke dag teveel zaken om me heen die een dergelijke stelling belachelijk, zéér onwaarschijnlijk of, in ieder geval voor mij, onmogelijk maken. Toch kan ik me prima vinden in de Bijbel als metafoor. Het bevat tenslotte een hoop mooie verhalen, parabelen en levenslessen die, eenmaal begrepen, prima toepasbaar zijn in het leven van alledag. Want ook al spelen die verhalen in een reeds lang vervlogen tijd, de onderliggende manier waarop mensen met elkaar omgaan en samenleven is niet zo bar veel veranderd in de afgelopen eeuwen.
Een ander terrein waarop ik lang heb gezocht naar antwoorden is dat van de filosofie, maar ook in daar heb ik geen pasklaar of passend antwoord kunnen vinden. Wel een hoop nieuwe gezichtspunten en ideeën die het meer dan waard zijn eens wat langer bij stil te staan, maar er is geen enkele filosoof die me past als een handschoen. Ik ben dus géén volgeling geworden van , Aristoteles, Descartes , Nietsche, Goethe of Ouspensky. ´Zoek je eigen leraar..´ is iets dat overigens wél bleef plakken. En dat ben ik blijven doen.
03-02-08 II
Levensovertuiging (deel I)
Laatst werd mij gevraagd volgens welke levensovertuiging ik mijn leven had ingericht. Op zich een zéér interessante vraag voor een denker als ik, temeer omdat ik de vraag niet in een paar woorden kon beantwoorden. Ik weet namelijk vooral namelijk welke overtuigingen ik niet heb. Maar door eerst een paar zaken van het lijstje af te strepen kom je uiteindelijk ook bij wat overblijft, en dat is dan wat het dus wél is. Een proces van eliminatie dus.
Ieder opgroeiend mensenkind begint zich op een gegeven moment af te vragen wie hij is en hoe de wereld om hem heen in elkaar steekt. Dat wereldje is in het begin heel klein, zeg maar de zeer directe omgeving, maar wordt allengs groter als de leef- en belevingswereld ook groter wordt. Er komen steeds meer plaatsen, mensen, relaties, emoties, denkbeelden en inzichten bij die het plaatje verder komen inkleuren. En naarmate je ouder wordt stapelt, als het goed is tenminste, de levenswijsheid zich op en ontstaat er, op den duur, ook een steeds groter en breder inzicht. En juist dat laatste vormde het begin van mijn antwoord.
Als ik op mijn leven tot nu toe terugkijk, zie ik een duidelijk patroon ontstaan. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt zijn er, op cruciale momenten in mijn leven, altijd mensen in mijn leven geweest die zich, recht tegen de gangbare gedachtegang in, positief tegen en over mij hebben uitgelaten. En ik heb er heel lang over gedaan om die tegenstelling te begrijpen. Aan de ene kant, de thuissituatie, deugde er maar bar weinig van mij, terwijl ik aan de andere kant, op school bijvoorbeeld, dikwijls precies het tegenovergestelde hoorde en ervoer. Voor mij kon het eenvoudigweg niet zo zijn dat een dergelijke scherpe tegenstelling in één leven bestond. Maar dat kan blijkbaar wel, want die scherpe tegenstelling is er nog steeds. Wat echter voornamelijk is veranderd, is de manier waarop ik ermee omga. Hoe meer ik namelijk ontdek wie ik werkelijk ben, wat ik kan en wat ik met mijn leven wil, hoe heftiger soms de tegenstand. Zo kan ik bijvoorbeeld heel slecht tegen onrecht. Als ik zie dat mensen, vrienden vooral, vermorzeld dreigen te worden door een pakket leugens en bedrog, dan zal ik alles in mijn macht bijdragen om ze te helpen. Iets wat doorgaans niet de charme en liefde van de andere kant oproept. Een andere eigenschap waar doorgaans nogal heftig op gereageerd wordt, is mijn reactie op overduidelijke onwaarheid. Zo had ik een stevige aanvaring met mijn moeder toen ze, zéér kort nadat ze mijn vader de deur had gewezen, een nieuwe liefde introduceerde. Deze liefde was haar, zo zei ze, ´overkomen´, en ze vroeg ons hem te accepteren. Op zich had ik niets tegen de man, hij deed erg zijn best, maar het klopte gewoon niet. Ik kon me nog best voorstellen dat een huwelijk op een gegeven moment over is, maar regel dat dan gewoon en ga verder met leven. Maar kom niet met verhaaltjes van ´Oeps!´ als iedereen weet dat het al véél langer aan de gang is. Daar kan ik gewoon niet goed tegen. Dat zoiets trouwens confronterend is begrijp ik ook wel, het maakt het alleen niet minder waar.
Zo ook een aantal managers die ik, in de loop van mijn carrière heb meegemaakt. De grootste aanvaringen met hen heb ik gehad op die momenten waarop ze, met een stalen gezicht, de grootste onzin trachtten te verkopen. Zaken die duidelijk anders lagen, maar soms komt de waarheid nu eenmaal niet goed uit en wordt die verdraaid. Ook daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, zeker als je een grote stommiteit hebt uitgehaald, maar zeg dat dan gewoon. Verwacht echter niet van mij dat ik er braaf in mee ga, terwijl we allebei weten dat het compleet anders zit. En probeer ook niet jouw fouten of tekortkomingen op mij af te wentelen. Als ik ergens opstandig van word is het namelijk dát wel! (hint hint)
03-02-08
Ieder opgroeiend mensenkind begint zich op een gegeven moment af te vragen wie hij is en hoe de wereld om hem heen in elkaar steekt. Dat wereldje is in het begin heel klein, zeg maar de zeer directe omgeving, maar wordt allengs groter als de leef- en belevingswereld ook groter wordt. Er komen steeds meer plaatsen, mensen, relaties, emoties, denkbeelden en inzichten bij die het plaatje verder komen inkleuren. En naarmate je ouder wordt stapelt, als het goed is tenminste, de levenswijsheid zich op en ontstaat er, op den duur, ook een steeds groter en breder inzicht. En juist dat laatste vormde het begin van mijn antwoord.
Als ik op mijn leven tot nu toe terugkijk, zie ik een duidelijk patroon ontstaan. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt zijn er, op cruciale momenten in mijn leven, altijd mensen in mijn leven geweest die zich, recht tegen de gangbare gedachtegang in, positief tegen en over mij hebben uitgelaten. En ik heb er heel lang over gedaan om die tegenstelling te begrijpen. Aan de ene kant, de thuissituatie, deugde er maar bar weinig van mij, terwijl ik aan de andere kant, op school bijvoorbeeld, dikwijls precies het tegenovergestelde hoorde en ervoer. Voor mij kon het eenvoudigweg niet zo zijn dat een dergelijke scherpe tegenstelling in één leven bestond. Maar dat kan blijkbaar wel, want die scherpe tegenstelling is er nog steeds. Wat echter voornamelijk is veranderd, is de manier waarop ik ermee omga. Hoe meer ik namelijk ontdek wie ik werkelijk ben, wat ik kan en wat ik met mijn leven wil, hoe heftiger soms de tegenstand. Zo kan ik bijvoorbeeld heel slecht tegen onrecht. Als ik zie dat mensen, vrienden vooral, vermorzeld dreigen te worden door een pakket leugens en bedrog, dan zal ik alles in mijn macht bijdragen om ze te helpen. Iets wat doorgaans niet de charme en liefde van de andere kant oproept. Een andere eigenschap waar doorgaans nogal heftig op gereageerd wordt, is mijn reactie op overduidelijke onwaarheid. Zo had ik een stevige aanvaring met mijn moeder toen ze, zéér kort nadat ze mijn vader de deur had gewezen, een nieuwe liefde introduceerde. Deze liefde was haar, zo zei ze, ´overkomen´, en ze vroeg ons hem te accepteren. Op zich had ik niets tegen de man, hij deed erg zijn best, maar het klopte gewoon niet. Ik kon me nog best voorstellen dat een huwelijk op een gegeven moment over is, maar regel dat dan gewoon en ga verder met leven. Maar kom niet met verhaaltjes van ´Oeps!´ als iedereen weet dat het al véél langer aan de gang is. Daar kan ik gewoon niet goed tegen. Dat zoiets trouwens confronterend is begrijp ik ook wel, het maakt het alleen niet minder waar.
Zo ook een aantal managers die ik, in de loop van mijn carrière heb meegemaakt. De grootste aanvaringen met hen heb ik gehad op die momenten waarop ze, met een stalen gezicht, de grootste onzin trachtten te verkopen. Zaken die duidelijk anders lagen, maar soms komt de waarheid nu eenmaal niet goed uit en wordt die verdraaid. Ook daar kan ik me nog wel iets bij voorstellen, zeker als je een grote stommiteit hebt uitgehaald, maar zeg dat dan gewoon. Verwacht echter niet van mij dat ik er braaf in mee ga, terwijl we allebei weten dat het compleet anders zit. En probeer ook niet jouw fouten of tekortkomingen op mij af te wentelen. Als ik ergens opstandig van word is het namelijk dát wel! (hint hint)
03-02-08
Abonneren op:
Posts (Atom)