Ik zag hem zitten op het terras in het winkelcentrum. Zijn grijze hondje lag geduldig aan zijn voeten en voor zich op tafel een leeg koffiekopje. Hij had blijkbaar net boodschappen gedaan want het loof van een stronk prei stak een uit de boodschappentas op de stoel naast hem. Hij zuchtte diep en in zijn ogen zag ik een dromerige blik verschijnen.
Vanaf het tafeltje naast hem kon ik hem onopvallend observeren. Zijn bijna witte haar was wat aan de lange kant maar was met zorg gekamd. Ik hoorde hem mompelen. Het was moeilijk te verstaan maar het klonk als ´Je hebt me in de steek gelaten Annie…´ en zijn ogen, achter de grote hoornomrande brillenglazen, vulden zich met tranen. Het hondje aan zijn voeten richtte zich op en legde zijn kop op de oude knie alsof het voelde dat zijn baasje steun nodig had, de staart zachtjes zwiepend. Afwezig streek hij over de kop van zijn hondje en mompelde weer, nu een stuk duidelijker, ´Je hebt me in de steek gelaten Annie..´
Uit zijn broekzak kwam een netjes gevouwen en gestreken zakdoek tevoorschijn waarmee hij langzaam zijn tranen wegveegde. `Ik kan het niet meer aan zonder jou..´ Hij deed niet veel moeite zijn grote en zichtbare verdriet te verbergen. Zuchtend stond hij op. Hij legde een paar munten op het tafeltje om zijn koffie te betalen, greep zijn boodschappentas en vertrok. Even later zag ik hem staan bij het bloemenstalletje. Annie krijgt rozen op haar graf vandaag. Rode rozen.
20-08-07
