Iedereen komt! Echt iedereen! Fantastisch! In de afgelopen dagen hebben we iedereen, zoals in de aankondiging was vermeld, aan de telefoon gehad en iedereen komt ook daadwerkelijk. J. & J. komen helemaal speciaal voor ons uit Frankrijk met de trein en ook Pa en N. zullen de trein naar M. nemen. En we hebben er echt zin in. Tijdens het diner zullen de wederzijdse ouders, en hun tegenwoordige partners, elkaar voor het eerst ontmoeten. De gekozen locatie is een restaurant waar ik nog nooit ben geweest maar waarvan mijn liefste altijd al gezegd heeft dat ze me er graag eens mee naar toe zou nemen. En het blijkt dat ze helemaal niets teveel heeft gezegd. We zijn even na 18.00 aanwezig en worden door B. allervriendelijkst ontvangen. Ze herkent mijn eega zelfs nog, al is die hier al zeker vijf jaar niet meer geweest. Ze is zeer belangstellend naar de reden van dit feestje en belooft er alles aan te doen om het ook echt tot een feest te maken. Als even later de eerste taxi voor komt rijden, die uit V. is de eerste, komt de stemming er al snel in. Moeder en dochter zij zichtbaar blij elkaar weer te zien en A. kan er maar niet over uit hoe goed we e.e.a. geheim hebben kunnen houden. Ze wist echt van niets en was dan ook plezierig verrast toen de rode envelop op de mat viel. De volgende taxi is die vanaf het plaatselijke hotel waar we de ´fransen´ en de delegatie uit DH hebben ondergebracht. Nu was het oorspronkelijk de bedoeling dat er twee taxi´s zouden zijn maar dat blijkt er eentje te zijn geworden en dus hebben ze, tegen de bedoeling in, in de taxi al kennis gemaakt. Helaas, en nies meer aan te doen. Als even later ook liefje´s zus M. en haar partner R. binnen komen is het gezelschap kompleet en kunnen we aan tafel. Drankjes worden besteld en al snel is iedereen druk in gesprek. Pa zit naast me en daar ben ik heel blij mee. Ik zie dat het hem steeds meer moeite kost om alles te blijven volgen maar hij doet erg zijn best en ik ben dolblij dat hij er in ieder geval is. Ik heb met N. afgesproken dat áls het op de een of andere manier niet gaat of als ze erg moe zijn iedereen gewoon kan gaan en staan als ze willen. Niemand hoeft iets en het enige dat belangrijk is, is dat iedereen zich vermaakt en het goed en gezellig heeft.
De menukaart biedt veel heerlijkheden en niemand heeft moeite iets van zijn of haar gading te vinden. Ik kies twee heerlijke wijnen uit, een rode Chinon uit Frankrijk en een Chileense Chardonnay. Als afsluiting en herinnering aan een heerlijke huwelijksreis. Beide wijnen vallen in de smaak en ik geef B. de vrije hand om nieuwe flessen aan te rukken als ze ziet dat er flessen leeg zijn. We vertellen onder het diner honderduit over onze reis en over hoe blij we zijn dit gezelschap op deze plek bij elkaar te kunnen hebben. Iedereen is, stuk voor stuk, belangrijk voor ons en daarom zijn we ook zo blij dat ze dit feestje met ons mee willen vieren. Naast gelukwensen voor ons beiden wordt ik nog eens uitgebreid welkom geheten in de familie van mijn liefste en mijn liefste in die van mij. Nu is mijn meisje veel meer een familiemens dan ik maar door alle liefs en goede wensen voelen we ons erg geliefd en warm. Het is echt bijzonder om in dit gezelschap te zijn en zo warm te worden ontvangen en toegedronken.
Ook de cadeau´s die ons worden overhandigd doen ons een traantje wegpinken. Er spreekt echt liefde en warmte uit. Maar voor mij is het allerbelangrijkste om hier te kunnen zitten tegenover de vrouw die nu mijn echtgenote heet. Al is ze dat al officieel een week of twee maar pas na deze avond voelt het op de een of andere manier pas ´echt´. Dit is de laatste ´officiële´ viering van ons huwelijk en sluit een hele mooie periode op gepaste wijze af voor maandag het gewone leven weer begint. En, als rond middernacht iedereen weer is vertrokken en we met B. nog een laatste glaasje drinken alvorens af te rekenen en zelf ook huiswaarts te keren, kan ik iets anders concluderen dan dat deze avond de perfecte afsluiting van onze wittebroodsweken vormt. Alles liep perfect en was ook perfect verzorgd. Het eten was geweldig, de wijn goddelijk en de sfeer kon echt niet beter. We zijn, kortom, heel gelukkig en blessed dat dit op deze manier geregeld kon worden.
Bij het afrekenen laat ik B. de rekening nog tweemaal opnieuw controleren want we kunnen haast niet geloven dat deze prestatie kan voor die prijs. Minder dan de helft dan waar we budgettair rekening mee hadden gehouden! Maar als ze, ik ben ervan overtuigd dat ze het voor de vorm deed, nog één kopje koffie bij de rekening optelt kan ik pinnen. Het zou echt een domper op deze avond hebben gezet als we vertrokken waren met het idee dat we iemand tekort hebben gedaan…ook al zou het, in dit geval, hun eigen schuld zijn geweest. Maar, onder achterlating van een kleine waardering voor de geweldige ontvangst en service, verlaten ook wij, vér na middernacht, het pand van ´De Koperen Ketel´ om ook huiswaarts te keren. En in de anderhalf uur die we nog onderweg zijn raken we niet uitgepraat over hoe bijzonder het allemaal is dat we nu, zo samen, na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, hier bij elkaar zijn geweest. We zijn daadwerkelijk dan eindelijk getrouwd en voelen dat, in de meest positieve zin, vandaag pas echt sterk. We zijn gelukkig, een ander woord is er simpelweg niet voor te bedenken. En terwijl twee dolverliefde en intens gelukkige mensen hun weg, in het stikkedonker, over de A58 naar huis proberen te vinden verschuilt de maan zich achter de wolken en huilt de hemel van geluk zachtjes met ons mee…
29-09-07
maandag 1 oktober 2007
Weer thuis!
De reis is relatief voorspoedig verlopen. Alleen was er, zoals meestal, gedonder met de zitplaatsen in het vliegtuig. Bij het inchecken op Tobago lag de computer plat en kon men dus niet zien dat we ´Comfort Class´ geboekt hadden i.p.v. ´Economy´. We hebben dus plaatsen ergens achterin het vliegtuig en niet waar we horen te zitten. De stewardess die we daarop aanspreken reageert nogal onbeschoft en onverschillig als we zeggen dat we verkeerde stoelen hebben. Ze zegt dat we dat wel kunnen beweren maar dat we het eerst maar moeten bewijzen voor ze het gelooft, iedereen kan het tenslotte wel beweren. Omdat we hier duidelijk niet verder komen zoeken we de purser op en die is wat inschikkelijker. Er wordt wat heen en weer geschoven en we kunnen naar de ´Comfort Class´ alleen NIET naast elkaar. Dat is voor ons onacceptabel en we nemen er dan ook géén genoegen mee. Erg blij wordt de purser niet van ons maar even later is het tóch geregeld, zij het met de opmerking dat deze regeling geldt tot in Paramaribo. De nieuwe crew die dáár aan boord komt moet het verder maar regelen voor de vlucht naar Amsterdam. Niet echt het antwoord wat we willen horen maar we zitten voorlopig in ieder geval naast elkaar en straks zien we wel weer verder.
De vlucht van anderhalf uur naar Paramaribo verloopt spoedig en al snel worden we daar het vliegtuig uitgebonjourd met medeneming van alle handbagage. De vertrekhal blijkt vol te zitten met Nederlanders van een KLM-vlucht die al meer dan vier uur vertraging heeft. En het ziet er ook niet naar uit dat er in hun situatie heel snel verandering gaat komen. Maar wij zijn blij dat we even de benen kunnen strekken, wat kunnen eten en drinken en zelfs een sigaret kunnen roken, weliswaar weggestopt in een hoekje, maar toch. We kijken rond of we iemand van Martinair zien om het stoelenprobleem voor de rest van de terugreis te regelen maar die hebben zich verstopt blijkbaar. Dan maar in het vliegtuig. We zijn ondertussen zeer positief verbaasd over de vriendelijkheid van de mensen achter de horeca balie en tevens over de prijzen. Het lijkt zowaar even of het guldentijdperk weer terug is! Maar al snel wordt onze vlucht omgeroepen en moeten we ons alweer melden.
Daar vluchten uit deze hoek van de wereld, en zeker die uit Suriname en/ of de Antillen, in NL te boek staan als risicovlucht met het oog op drugs moet de hele handel opnieuw door de scanner. En ook, straks op Schiphol, krijgen we hiermee te maken. Waarschijnlijk zelfs met een zogenaamde 100% controle. Maar daar we niets te verbergen hebben en al een tweetal keren door de poortjes en de scanners zijn geweest baart ons dat geen zorgen. Na de scanner lopen we naar buiten en blijken daar, onder het afdakje te moeten wachten. Waarom weet niemand maar ´iemand´ schijnt dat geroepen te hebben. Alleen is er niemand te zien en staat het vliegtuig een honderd meter verderop te wachten. Even lijkt iedereen af te wachten maar als de eerste zich in beweging zet richting vliegtuig komt er opeens wél een zeer zenuwachtig heerschap aanhollen die ons terugstuurt tot onder het afdak want het tanken is nog niet afgerond. We moeten dus nog even geduld hebben. Waarom dat buiten moet en niet binnen kan hij echter niet vertellen. Na een kwartiertje mogen we dan toch naar het vliegtuig en kunnen we weer op zoek naar de purser. De nieuwe purser, Andrew, blijkt een zeer vriendelijke jongeman die meteen voor ons aan de slag gaat. Maar ook zijn oplossing is wél ´Comfort Class´ maar NIET naast elkaar. En dat is, nog steeds, onacceptabel. We willen gewoon naast elkaar zitten. Martinair heeft tenslotte de fout gemaakt en niet wij. Toch komt er een oplossing na wat heen en weer geschuif en kunnen we het laatste deel van onze (huwelijks-) reis toch naast elkaar aanvangen. Meisje is inmiddels absoluut ´NOT amused´. Ze heeft toch al niet zo heel veel op met vliegen en dit doet haar gemoedsrust absoluut geen goed. Maar als ze met haar hoofd op Big Guy´s schouder en haar hand stevig in de zijne op haar stoel zit ingegord en Andrew zelfs nog even komt vragen of alles nu OK is, komt haar glimlach alweer snel naar boven.
Daar dit een nachtvlucht is gaan de lichten al snel uit en proberen mensen wat te slapen. Hoe iemand dat überhaupt kan in een vliegtuigstoel is me nog steeds een raadsel want mij lukt het in ieder geval niet. Een beetje doezelen gaat nog wel maar als de persoon voor me de leuning naar achter zet zit ik, mét die 10 cm extra beenruimte, nog steeds hartstikke klem. Maar goed, we vliegen en straks zijn we weer lekker thuis.
Precies op tijd landen we de volgende ochtend op Schiphol. Het duurt even voor we onze handbagage weer terug hebben die, door het geschuif, in verschillende vakken terecht is gekomen maar na een klein kwartiertje kunnen we Andrew bedanken en weer voet op eigen bodem zetten. Al snel komen we de eerste van de vele controles tegen en worden de handbagage en onze paspoorten voor de zoveelste keer gecontroleerd. Ik ben intussen erg blij dat ik besloten heb voor de reis andere schoenen aan te doen want met de stalen neuzen in mijn boots ben ik steeds, en zeer begrijpelijk overigens, de klos. Nu gaat alles lekker snel en kunnen we op zoek naar een rookplek voor de eerste trekjes nicotine. Echter na één sigaretje en een korte sanitaire stop besluiten we met verder roken te wachten tot we in de auto zitten en gaan we op weg om onze ruimbagage te vinden. Die komt natuurlijk pas als laatste op de band terecht maar dat blijkt een voordeel want de diverse douaniers zijn inmiddels zo druk in andermans koffers aan het graven dat we probleemloos door kunnen lopen de ontvangsthal in. En daar staat inderdaad een welkomstcomité van vriendje én MkB. Met rozen en een banner van ´Welcome Home!´. Toch lief dat ze die moeite doen voor ons! We worden uitgebreid gefeliciteerd door beiden en uitgenodigd voor zaterdag voor een etentje bij MkB thuis. Helaas moeten we dat afzeggen want dan hebben we al iets gepland staan met de wederzijdse ouders. Helaas, maar de heren besluiten dan spontaan om het dinertje op een andere dag te plannen.
Na een kop koffie te hebben gedronken willen we toch wel heel graag richting huis en nemen afscheid van beide heren. De bus die ons naar P3-Extra moet brengen is snel gevonden en even later kruip ik, fingers crossed, achter het stuur. ´Besje´ start echter meteen en zonder één centje pijn. Ze hebben toch blijkbaar in de garage prima werk verricht! De accu loopt nu in ieder geval dus niet meer leeg. Onderweg is het druk maar gelukkig loopt het nergens echt vast en na ruim twee uur staan we dan eindelijk thuis voor de deur. Achter de voordeur ligt een hele stapel post en kaarten op ons te wachten die we straks met veel plezier allemaal zullen lezen. Maar eerst kleren uit en wat drinken. Toch heerlijk om weer thuis te zijn!
26-09-07
De vlucht van anderhalf uur naar Paramaribo verloopt spoedig en al snel worden we daar het vliegtuig uitgebonjourd met medeneming van alle handbagage. De vertrekhal blijkt vol te zitten met Nederlanders van een KLM-vlucht die al meer dan vier uur vertraging heeft. En het ziet er ook niet naar uit dat er in hun situatie heel snel verandering gaat komen. Maar wij zijn blij dat we even de benen kunnen strekken, wat kunnen eten en drinken en zelfs een sigaret kunnen roken, weliswaar weggestopt in een hoekje, maar toch. We kijken rond of we iemand van Martinair zien om het stoelenprobleem voor de rest van de terugreis te regelen maar die hebben zich verstopt blijkbaar. Dan maar in het vliegtuig. We zijn ondertussen zeer positief verbaasd over de vriendelijkheid van de mensen achter de horeca balie en tevens over de prijzen. Het lijkt zowaar even of het guldentijdperk weer terug is! Maar al snel wordt onze vlucht omgeroepen en moeten we ons alweer melden.
Daar vluchten uit deze hoek van de wereld, en zeker die uit Suriname en/ of de Antillen, in NL te boek staan als risicovlucht met het oog op drugs moet de hele handel opnieuw door de scanner. En ook, straks op Schiphol, krijgen we hiermee te maken. Waarschijnlijk zelfs met een zogenaamde 100% controle. Maar daar we niets te verbergen hebben en al een tweetal keren door de poortjes en de scanners zijn geweest baart ons dat geen zorgen. Na de scanner lopen we naar buiten en blijken daar, onder het afdakje te moeten wachten. Waarom weet niemand maar ´iemand´ schijnt dat geroepen te hebben. Alleen is er niemand te zien en staat het vliegtuig een honderd meter verderop te wachten. Even lijkt iedereen af te wachten maar als de eerste zich in beweging zet richting vliegtuig komt er opeens wél een zeer zenuwachtig heerschap aanhollen die ons terugstuurt tot onder het afdak want het tanken is nog niet afgerond. We moeten dus nog even geduld hebben. Waarom dat buiten moet en niet binnen kan hij echter niet vertellen. Na een kwartiertje mogen we dan toch naar het vliegtuig en kunnen we weer op zoek naar de purser. De nieuwe purser, Andrew, blijkt een zeer vriendelijke jongeman die meteen voor ons aan de slag gaat. Maar ook zijn oplossing is wél ´Comfort Class´ maar NIET naast elkaar. En dat is, nog steeds, onacceptabel. We willen gewoon naast elkaar zitten. Martinair heeft tenslotte de fout gemaakt en niet wij. Toch komt er een oplossing na wat heen en weer geschuif en kunnen we het laatste deel van onze (huwelijks-) reis toch naast elkaar aanvangen. Meisje is inmiddels absoluut ´NOT amused´. Ze heeft toch al niet zo heel veel op met vliegen en dit doet haar gemoedsrust absoluut geen goed. Maar als ze met haar hoofd op Big Guy´s schouder en haar hand stevig in de zijne op haar stoel zit ingegord en Andrew zelfs nog even komt vragen of alles nu OK is, komt haar glimlach alweer snel naar boven.
Daar dit een nachtvlucht is gaan de lichten al snel uit en proberen mensen wat te slapen. Hoe iemand dat überhaupt kan in een vliegtuigstoel is me nog steeds een raadsel want mij lukt het in ieder geval niet. Een beetje doezelen gaat nog wel maar als de persoon voor me de leuning naar achter zet zit ik, mét die 10 cm extra beenruimte, nog steeds hartstikke klem. Maar goed, we vliegen en straks zijn we weer lekker thuis.
Precies op tijd landen we de volgende ochtend op Schiphol. Het duurt even voor we onze handbagage weer terug hebben die, door het geschuif, in verschillende vakken terecht is gekomen maar na een klein kwartiertje kunnen we Andrew bedanken en weer voet op eigen bodem zetten. Al snel komen we de eerste van de vele controles tegen en worden de handbagage en onze paspoorten voor de zoveelste keer gecontroleerd. Ik ben intussen erg blij dat ik besloten heb voor de reis andere schoenen aan te doen want met de stalen neuzen in mijn boots ben ik steeds, en zeer begrijpelijk overigens, de klos. Nu gaat alles lekker snel en kunnen we op zoek naar een rookplek voor de eerste trekjes nicotine. Echter na één sigaretje en een korte sanitaire stop besluiten we met verder roken te wachten tot we in de auto zitten en gaan we op weg om onze ruimbagage te vinden. Die komt natuurlijk pas als laatste op de band terecht maar dat blijkt een voordeel want de diverse douaniers zijn inmiddels zo druk in andermans koffers aan het graven dat we probleemloos door kunnen lopen de ontvangsthal in. En daar staat inderdaad een welkomstcomité van vriendje én MkB. Met rozen en een banner van ´Welcome Home!´. Toch lief dat ze die moeite doen voor ons! We worden uitgebreid gefeliciteerd door beiden en uitgenodigd voor zaterdag voor een etentje bij MkB thuis. Helaas moeten we dat afzeggen want dan hebben we al iets gepland staan met de wederzijdse ouders. Helaas, maar de heren besluiten dan spontaan om het dinertje op een andere dag te plannen.
Na een kop koffie te hebben gedronken willen we toch wel heel graag richting huis en nemen afscheid van beide heren. De bus die ons naar P3-Extra moet brengen is snel gevonden en even later kruip ik, fingers crossed, achter het stuur. ´Besje´ start echter meteen en zonder één centje pijn. Ze hebben toch blijkbaar in de garage prima werk verricht! De accu loopt nu in ieder geval dus niet meer leeg. Onderweg is het druk maar gelukkig loopt het nergens echt vast en na ruim twee uur staan we dan eindelijk thuis voor de deur. Achter de voordeur ligt een hele stapel post en kaarten op ons te wachten die we straks met veel plezier allemaal zullen lezen. Maar eerst kleren uit en wat drinken. Toch heerlijk om weer thuis te zijn!
26-09-07
Huwelijksreis XV
Dinsdag 25-09-07
De dag van vertrek. Een lange reisdag dus. Ik ben al vroeg wakker en mijn liefste even later ook. Nog vóór 07.00 zelfs. Alhoewel het een lange en zeer vermoeiende dag zal zijn kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagde huwelijksreis en hebben we meer dan genoeg indrukken opgedaan om nog lange tijd op te kunnen teren. Inmiddels is ook min of meer besloten dat als we ons tinnen huwelijksfeest (10 jaar) vieren we hier terug zullen komen. Heel benieuwd hoe het er dan uitziet.
Terwijl ik buiten mijn gedachten aan het papier toevertrouw komt mijn liefste met de koffie aanzetten. Wat is het toch heerlijk om zo de dag te kunnen beginnen met het vrolijke gekwetter van vogeltjes op de achtergrond! We hebben inmiddels vernomen dat we rond 14.00 u. door een taxi zullen worden opgepikt die ons naar het vliegveld zal brengen. Het is een ritje van nog geen vier minuten, het is zelfs letterlijk de straat uit en dan linksaf en je bent er, maar we zijn al lang blij dat we de koffers en tassen met deze temperaturen niet zelf hoeven te sjouwen. We hebben dus absoluut geen haast vandaag. Eerst in alle rust koffie, dan douchen en ontbijten alvorens we de koffers gaan inpakken. Allemaal op het gemakje want het wordt weer ernstig warm vandaag. En, zoals gezegd, het wordt ook een lange dag. Het vliegtuig vertrekt rond 16.15 u. om dan, de volgende ochtend om 11.15 u. (lokale tijd) weer op Schiphol te landen. Als je de 6 uur tijdsverschil meerekent zijn we ruim 13 uur onderweg waarvan een deel wordt veroorzaakt door een tussenstop op ´Zanderij´ in Paramaribo. De stop-over daar gaat waarschijnlijk anderhalf uur duren waarin het vliegtuig wordt schoongemaakt en bijgetankt om vervolgens, met een verse bemanning weer te vertrekken richting NL. Maar heel veel invloed kunnen we er toch niet op uitoefenen dus laten we het straks maar gewoon over ons heenkomen.
We hebben al een aantal keer besproken of er Schiphol een welkomstcomité zal staan en wie dat dan zullen zijn. Ik ga ervan uit dat ´vriendje´ er staat, eventueel vergezeld van MkB als die tijd heeft en in de buurt is. Verder wellicht Pa en N., want daar hebben we nog helemaal niets van gehoord. Maar wellicht ook staat er helemaal niemand en ook dat is prima. We hebben bij touchdown op NL-bodem tenslotte al een hele reis achter de rug en we moeten daarna nog even ´sturen´ voor we daadwerkelijk dan ook weer thuis zijn in Ehv.
Rond 10.30 u. hebben we ontbeten, ingepakt en staan de koffers achter de receptie te wachten op transport. Wij parkeren onszelf intussen onder het afdak naast het zwembad. Mijn liefste al volledig aangekleed en ondergetekende in zwembroek. Ik ga namelijk nog wel een paar keer het zwembad in. De kamersleutel is inmiddels ingeleverd en heel veel kanten kunnen we dus niet meer op. Om de tijd te doden puzzelen en dobbelen we wat. Dan volgt er nog een korte lunch en gaat mijn liefste naar de receptie om de rekening te betalen. Die blijkt ruim $ 3100 TT te bedragen, ongeveer het bedrag waarop we dachten uit te komen. Dit bedrag is inclusief $ 150 TT voor het telefoontje vanaf de kamer naar NL.
Inmiddels is het bijna tijd. Als het goed gaat staat de taxi zo voor de deur en is het exotisch avontuur alweer voorbij. Maar een ding is zeker… we hebben genoten. Van de zon, de mensen en, meest belangrijk, van elkaar. Een reis dus om niet snel te vergeten!
25-09-07
De dag van vertrek. Een lange reisdag dus. Ik ben al vroeg wakker en mijn liefste even later ook. Nog vóór 07.00 zelfs. Alhoewel het een lange en zeer vermoeiende dag zal zijn kunnen we terugkijken op een meer dan geslaagde huwelijksreis en hebben we meer dan genoeg indrukken opgedaan om nog lange tijd op te kunnen teren. Inmiddels is ook min of meer besloten dat als we ons tinnen huwelijksfeest (10 jaar) vieren we hier terug zullen komen. Heel benieuwd hoe het er dan uitziet.
Terwijl ik buiten mijn gedachten aan het papier toevertrouw komt mijn liefste met de koffie aanzetten. Wat is het toch heerlijk om zo de dag te kunnen beginnen met het vrolijke gekwetter van vogeltjes op de achtergrond! We hebben inmiddels vernomen dat we rond 14.00 u. door een taxi zullen worden opgepikt die ons naar het vliegveld zal brengen. Het is een ritje van nog geen vier minuten, het is zelfs letterlijk de straat uit en dan linksaf en je bent er, maar we zijn al lang blij dat we de koffers en tassen met deze temperaturen niet zelf hoeven te sjouwen. We hebben dus absoluut geen haast vandaag. Eerst in alle rust koffie, dan douchen en ontbijten alvorens we de koffers gaan inpakken. Allemaal op het gemakje want het wordt weer ernstig warm vandaag. En, zoals gezegd, het wordt ook een lange dag. Het vliegtuig vertrekt rond 16.15 u. om dan, de volgende ochtend om 11.15 u. (lokale tijd) weer op Schiphol te landen. Als je de 6 uur tijdsverschil meerekent zijn we ruim 13 uur onderweg waarvan een deel wordt veroorzaakt door een tussenstop op ´Zanderij´ in Paramaribo. De stop-over daar gaat waarschijnlijk anderhalf uur duren waarin het vliegtuig wordt schoongemaakt en bijgetankt om vervolgens, met een verse bemanning weer te vertrekken richting NL. Maar heel veel invloed kunnen we er toch niet op uitoefenen dus laten we het straks maar gewoon over ons heenkomen.
We hebben al een aantal keer besproken of er Schiphol een welkomstcomité zal staan en wie dat dan zullen zijn. Ik ga ervan uit dat ´vriendje´ er staat, eventueel vergezeld van MkB als die tijd heeft en in de buurt is. Verder wellicht Pa en N., want daar hebben we nog helemaal niets van gehoord. Maar wellicht ook staat er helemaal niemand en ook dat is prima. We hebben bij touchdown op NL-bodem tenslotte al een hele reis achter de rug en we moeten daarna nog even ´sturen´ voor we daadwerkelijk dan ook weer thuis zijn in Ehv.
Rond 10.30 u. hebben we ontbeten, ingepakt en staan de koffers achter de receptie te wachten op transport. Wij parkeren onszelf intussen onder het afdak naast het zwembad. Mijn liefste al volledig aangekleed en ondergetekende in zwembroek. Ik ga namelijk nog wel een paar keer het zwembad in. De kamersleutel is inmiddels ingeleverd en heel veel kanten kunnen we dus niet meer op. Om de tijd te doden puzzelen en dobbelen we wat. Dan volgt er nog een korte lunch en gaat mijn liefste naar de receptie om de rekening te betalen. Die blijkt ruim $ 3100 TT te bedragen, ongeveer het bedrag waarop we dachten uit te komen. Dit bedrag is inclusief $ 150 TT voor het telefoontje vanaf de kamer naar NL.
Inmiddels is het bijna tijd. Als het goed gaat staat de taxi zo voor de deur en is het exotisch avontuur alweer voorbij. Maar een ding is zeker… we hebben genoten. Van de zon, de mensen en, meest belangrijk, van elkaar. Een reis dus om niet snel te vergeten!
25-09-07
Huwelijksreis XIV
Maandag 24-09-07
Het is vandaag onze laatste hele dag hier en dat veroorzaakt een heel dubbel gevoel bij ons beiden. Aan de ene kant mag een huwelijksreis als deze van ons nog héél lang duren maar aan de andere kant is het zo langzamerhand wel mooi geweest. Het is tijd om naar huis te gaan. Tobago mag dan een waar paradijs zijn en een perfecte plek voor een huwelijksreis maar veel langer dan deze vijftien dagen hoeft het ook weer niet te duren.
Na het ontbijt pakken we wat spulletjes bij elkaar en vertrekken naar Pigeon Point. Het blijkt er echter al behoorlijk druk te zijn en ons ´vaste plekje´ is zelfs al bezet. We vinden een vrije picknicktafel dichter bij het begin en installeren ons. Het is een drukkend warme dag maar voor ons gevoel is de vakantie eigenlijk al voorbij. In gedachten zijn we namelijk allebei al bezig met de terugreis van morgen. Op het strand blijven de gasten intussen toestromen en wordt het echt druk, drukker dan we het ooit gezien hebben. Het betekent ook dat er steeds meer mensen steeds dichter op onze lip komen zitten. Té dicht voor ons plezier en op een bepaald moment besluiten we het dan maar voor gezien te houden en terug te keren naar het hotel. Daar ik de afgelopen nacht toch al niet zoveel geslapen heb en mijn conditie toch nog steeds niet is wat die zou moeten zijn duik ik bij terugkomst de airconditioned kamer in om nog ff een tukkie te doen. En in slaap komen blijkt niet héél veel moeite te kosten.
Rond 17.30 wordt ik door mijn bruid wakker gekust die inmiddels erg veel zin heeft in een apéro. Tijd om op te staan dus en na een snelle douche ben ik weer helemaal klaar voor de dingen die komen gaan. Tegen de gewoonte in laten we het apéro in het hotel voor wat het is en gaan, bij de laatste stralen van de zon, op weg. De rookwaar is op namelijk en we moeten dus vóór sluiting nog even bij de Mini Mart langs. Echter, die is, qua sigaretten dan, helemaal uitverkocht. Er zijn er gelukkig nog twee in de buurt en na bezoek van alledrie hebben we genoeg nicotine voor vanavond en de reisdag. Op het vliegveld en in het vliegtuig mogen we tenslotte toch niet roken..
Weer helemaal ´bijgevuld´ ploffen we bij de Italiaan neer voor apéro, diner én digestief. De baas begroet ons als oude vrienden en zijn vrouw komt meteen met onze drankjes en een asbak aanzetten zonder dat we ergens om hebben hoeven vragen. Na het apéro bestuderen we de menukaart en besluiten deze laatste avond eens goed uit te pakken. Op de vraag naar de wijnkaart wordt even verbaasd gekeken maar binnen een minuut wordt er een waar boekwerk overhandigd. Een imponerende hoeveelheid wijnen in zeer uiteenlopende prijsklassen komt voorbij. Onze keus valt op een Australische Chardonnay. Geen probleem op zich, ware het niet dat hij niet koud blijkt te staan. Maar als we even geduld hebben komt dat allemaal prima in orde. En dat blijkt. De wijn is werkelijk heerlijk en sprankelend goud van kleur. Al gauw sein ik de ´patron´ in dat hij vast een 2e fles op ijs kan leggen. De Carpaccio en Antipasta is wederom verrukkelijk. We zitten en genieten en zien ondertussen gasten om ons heen gaan en komen.
Tegen de tijd dat we zover zijn om de pizza te bestellen strijkt naast ons een groepje neer dat overduidelijk plezier heeft én elders al een voorschotje heeft genomen. Er wordt volop gezongen en gelachen. Het thema is: ´I´m sitting here drinking, but I don´t know why….because I am high….because I am high!´ Een aantal malen verontschuldigt de groep zich voor het ietwat luidruchtige gedrag maar ons kan het echt niet storen. Het is zelfs leuk om naar te kijken en een gooi te doen naar de onderlinge relaties binnen het groepje. Wie bij wie hoort of zou wíllen horen eigenlijk. Er zijn namelijk duidelijke versierpogingen aan de gang van de enige blanke man in het gezelschap in de richting van een van de dames. Maar vooralsnog doet zij vol overtuiging of ze van niets weet en of haar neus ernstig bloedt. Naar mate de avond vordert komen er steeds meer variaties op het liedje en tegen de tijd dat het onderwerp op het, blijkbaar recente´skinnydipping avontuur´ (getting bitten) van een van de dames komt hebben wij ook een heel aantal variaties bedacht die we wijselijk maar voor ons houden. Toch kan meisje het niet laten haar eigen versie van het ´getting bitten-verhaal´ ten gehore te brengen wat een hoop gelach aan de andere tafel oplevert. Tevens wordt de versie omtrent ´getting married´ met luid gelach ontvangen. Toch vinden we het op een gegeven moment welletjes en rekenen af. Er worden bij het afscheid wat, min of meer pikante, opmerkingen uitgewisseld en vrolijk strompelen we vervolgens weer terug naar het hotel. Darn, die wijn was echt veel te lekker!
Eenmaal in het hotel kletsen we voor de kamer nog wat na. Dit is tenslotte onze laatste nacht op paradijselijk Tobago… en die laatste nacht wordt op de meest gepaste wijze gevierd…
24-09-07
Het is vandaag onze laatste hele dag hier en dat veroorzaakt een heel dubbel gevoel bij ons beiden. Aan de ene kant mag een huwelijksreis als deze van ons nog héél lang duren maar aan de andere kant is het zo langzamerhand wel mooi geweest. Het is tijd om naar huis te gaan. Tobago mag dan een waar paradijs zijn en een perfecte plek voor een huwelijksreis maar veel langer dan deze vijftien dagen hoeft het ook weer niet te duren.
Na het ontbijt pakken we wat spulletjes bij elkaar en vertrekken naar Pigeon Point. Het blijkt er echter al behoorlijk druk te zijn en ons ´vaste plekje´ is zelfs al bezet. We vinden een vrije picknicktafel dichter bij het begin en installeren ons. Het is een drukkend warme dag maar voor ons gevoel is de vakantie eigenlijk al voorbij. In gedachten zijn we namelijk allebei al bezig met de terugreis van morgen. Op het strand blijven de gasten intussen toestromen en wordt het echt druk, drukker dan we het ooit gezien hebben. Het betekent ook dat er steeds meer mensen steeds dichter op onze lip komen zitten. Té dicht voor ons plezier en op een bepaald moment besluiten we het dan maar voor gezien te houden en terug te keren naar het hotel. Daar ik de afgelopen nacht toch al niet zoveel geslapen heb en mijn conditie toch nog steeds niet is wat die zou moeten zijn duik ik bij terugkomst de airconditioned kamer in om nog ff een tukkie te doen. En in slaap komen blijkt niet héél veel moeite te kosten.
Rond 17.30 wordt ik door mijn bruid wakker gekust die inmiddels erg veel zin heeft in een apéro. Tijd om op te staan dus en na een snelle douche ben ik weer helemaal klaar voor de dingen die komen gaan. Tegen de gewoonte in laten we het apéro in het hotel voor wat het is en gaan, bij de laatste stralen van de zon, op weg. De rookwaar is op namelijk en we moeten dus vóór sluiting nog even bij de Mini Mart langs. Echter, die is, qua sigaretten dan, helemaal uitverkocht. Er zijn er gelukkig nog twee in de buurt en na bezoek van alledrie hebben we genoeg nicotine voor vanavond en de reisdag. Op het vliegveld en in het vliegtuig mogen we tenslotte toch niet roken..
Weer helemaal ´bijgevuld´ ploffen we bij de Italiaan neer voor apéro, diner én digestief. De baas begroet ons als oude vrienden en zijn vrouw komt meteen met onze drankjes en een asbak aanzetten zonder dat we ergens om hebben hoeven vragen. Na het apéro bestuderen we de menukaart en besluiten deze laatste avond eens goed uit te pakken. Op de vraag naar de wijnkaart wordt even verbaasd gekeken maar binnen een minuut wordt er een waar boekwerk overhandigd. Een imponerende hoeveelheid wijnen in zeer uiteenlopende prijsklassen komt voorbij. Onze keus valt op een Australische Chardonnay. Geen probleem op zich, ware het niet dat hij niet koud blijkt te staan. Maar als we even geduld hebben komt dat allemaal prima in orde. En dat blijkt. De wijn is werkelijk heerlijk en sprankelend goud van kleur. Al gauw sein ik de ´patron´ in dat hij vast een 2e fles op ijs kan leggen. De Carpaccio en Antipasta is wederom verrukkelijk. We zitten en genieten en zien ondertussen gasten om ons heen gaan en komen.
Tegen de tijd dat we zover zijn om de pizza te bestellen strijkt naast ons een groepje neer dat overduidelijk plezier heeft én elders al een voorschotje heeft genomen. Er wordt volop gezongen en gelachen. Het thema is: ´I´m sitting here drinking, but I don´t know why….because I am high….because I am high!´ Een aantal malen verontschuldigt de groep zich voor het ietwat luidruchtige gedrag maar ons kan het echt niet storen. Het is zelfs leuk om naar te kijken en een gooi te doen naar de onderlinge relaties binnen het groepje. Wie bij wie hoort of zou wíllen horen eigenlijk. Er zijn namelijk duidelijke versierpogingen aan de gang van de enige blanke man in het gezelschap in de richting van een van de dames. Maar vooralsnog doet zij vol overtuiging of ze van niets weet en of haar neus ernstig bloedt. Naar mate de avond vordert komen er steeds meer variaties op het liedje en tegen de tijd dat het onderwerp op het, blijkbaar recente´skinnydipping avontuur´ (getting bitten) van een van de dames komt hebben wij ook een heel aantal variaties bedacht die we wijselijk maar voor ons houden. Toch kan meisje het niet laten haar eigen versie van het ´getting bitten-verhaal´ ten gehore te brengen wat een hoop gelach aan de andere tafel oplevert. Tevens wordt de versie omtrent ´getting married´ met luid gelach ontvangen. Toch vinden we het op een gegeven moment welletjes en rekenen af. Er worden bij het afscheid wat, min of meer pikante, opmerkingen uitgewisseld en vrolijk strompelen we vervolgens weer terug naar het hotel. Darn, die wijn was echt veel te lekker!
Eenmaal in het hotel kletsen we voor de kamer nog wat na. Dit is tenslotte onze laatste nacht op paradijselijk Tobago… en die laatste nacht wordt op de meest gepaste wijze gevierd…
24-09-07
Huwelijksreis XIII
Zondag 23-09-07
Zondag vandaag en weer drukkend warm. We besluiten in het hotel te blijven. Het is gewoon TE warm. In ieder geval voorlopig. Meisje gaat nog even terug naar bed en ik zit buiten lekker te lezen en een beetje te schrijven. Als meisje straks weer wakker wordt én we hebben dan nog zin, dan kunnen we altijd nog erop uit trekken alhoewel we weten dat het vandaag erg druk zal zijn op de stranden. Al tijdens het ontbijt zagen we veel ´locals´ met handdoek en badmuts richting Store Bay wandelen tenslotte.
Maar gelukkig hoeft er helemaal niets. We zijn op huwelijksreis en hebben de tijd volstrekt aan onszelf. Bovendien is het prima toeven in de hoteltuin. Er kruipt, rent, vliegt en kwettert genoeg om zowel ogen als oren bezig te houden. De, in grote getale aanwezige en hondsbrutale ´sugarbirds´ zijn het absoluut waard om naar te kijken en één koppeltje is al een tijdje bezig met het bouwen van een nest in een struik voor de deur van no 10.
Heb mijn op-één-na-laatste boek bijna uit. Het boek heet ´ The voyage unplanned´ van Frank Yerby en is ergens in de zeventiger jaren geschreven. Het is een aangrijpend verhaal dat zich grotendeels afspeelt in de Franse ´Résistance´ tijdens WO II. Wat echter vooral schokkend blijft zijn de wreedheden en gruwelijkheden die mensen elkaar in een dergelijke (oorlogs-) situatie aan kunnen doen. Of het nu uit een gevoel van superioriteit is, uit lafheid, in opdracht of vanuit louter sadisme, het is en blijft iets waar ik mijn hersens maar niet omheen kan krijgen. Het ligt, goddank, mijlenver buiten mijn belevingswereld. Alhoewel het erover lezen absoluut inzichten geeft in keuzes die mensen in dergelijke verschrikkelijke omstandigheden (moeten) maken blijft het toch ´at the end of the day´ een kwestie van welke keuzes je bereid bent te maken. En hoe je omgaat met de gevolgen van die keuzes natuurlijk. Maar de inzichten die ik inmiddels heb in het fenomeen ´mens´zijn helaas niet altijd even positief. Toch ben ik van nature een ´voorzichtige optimist´ die graag en vooral uitgaat van het vermogen van mensen om in moeilijke situaties, zij het soms met een beetje hulp, de juiste keuzes te maken…
Het plan is om vanavond de Italiaan weer met een bezoekje te vereren. De Antipasta en de Carpaccio vooraf en dan daarna, als we dan nog trek hebben, samen één pizza delen. Want de pizza´s hier zijn niet alleen lekker maar ook erg GROOT. Zelfs voor mij, of tegenwoordig eigenlijk, vooral voor mij. Echter, als we voor de deur staan blijken de prettige plekjes allemaal bezet en de overgebleven tafeltjes noden niet echt uit tot lekker lang tafelen. Dus besluiten we een deur verder te gaan en dan maar bij Dillon´s te gaan eten. Maar die blijkt dicht! Zomaar spontaan!
Gelukkig zit er recht tegenover ook een restaurant dat wél open is. Het heet ´Pellican Reef´ en heeft, qua inrichting, een soort piraten-thema met twee levensgrote piraten in de hoek. Er ligt keurig gesteven wit linnen op de tafel en de stoelen zijn comfortabel. Een jonge dame, Nicole, komt zich keurig voorstellen als onze ´server for today´. Ze is jong en net nieuw maar doet erg haar best. De kaart belooft niet echt spectaculaire zaken maar de kwaliteit is verrassend en zelfs boven verwachting goed. De spare ribs die we als hoofdgerecht geserveerd krijgen zijn heerlijk, dikbevleesd en zo gaar dat het vlees bijna van het bot afvalt. Als begeleiding drinken we een Australische Chardonnay die niet alleen mooi van kleur is maar bovendien ook heerlijk is om te drinken. Het blijft dan ook niet bij één fles deze avond. Zeker niet als we iets later ook nog verrast worden door een live optreden. Een duidelijke improvenment op de achtergrondmuziek die nogal blikkerig is en soms klinkt alsof ze de zanger mét muziekanten en al onder de koude douche hebben gezet. Het zangduo slaagt er echter in om er al snel de stemming in te brengen en krijgen de verzamelde gasten zelfs zover om met servetten te gaan zitten zwaaien. We blijven tot ver na de koffie plakken en amuseren ons opperbest. Normaliter zijn we allebei niet zo van de ´bonte avond´ maar hier, op dit prachtige tropische eiland, laten we ons gráág verleiden. En ook de dames van de bediening doen enthousiast mee. Er is even een ´Oeps-momentje´ als de bazin ten tonele verschijnt maar even later wordt er weer vol overgave meegedaan en meegezongen.
Rond 22.00 u is het afgelopen en staan we, ruim $ 1000 TT armer, zéér voldaan, een beetje aangeschoten en meer dan tevreden weer op straat. Een prima en echt geslaagde avond!
23-09-07
Zondag vandaag en weer drukkend warm. We besluiten in het hotel te blijven. Het is gewoon TE warm. In ieder geval voorlopig. Meisje gaat nog even terug naar bed en ik zit buiten lekker te lezen en een beetje te schrijven. Als meisje straks weer wakker wordt én we hebben dan nog zin, dan kunnen we altijd nog erop uit trekken alhoewel we weten dat het vandaag erg druk zal zijn op de stranden. Al tijdens het ontbijt zagen we veel ´locals´ met handdoek en badmuts richting Store Bay wandelen tenslotte.
Maar gelukkig hoeft er helemaal niets. We zijn op huwelijksreis en hebben de tijd volstrekt aan onszelf. Bovendien is het prima toeven in de hoteltuin. Er kruipt, rent, vliegt en kwettert genoeg om zowel ogen als oren bezig te houden. De, in grote getale aanwezige en hondsbrutale ´sugarbirds´ zijn het absoluut waard om naar te kijken en één koppeltje is al een tijdje bezig met het bouwen van een nest in een struik voor de deur van no 10.
Heb mijn op-één-na-laatste boek bijna uit. Het boek heet ´ The voyage unplanned´ van Frank Yerby en is ergens in de zeventiger jaren geschreven. Het is een aangrijpend verhaal dat zich grotendeels afspeelt in de Franse ´Résistance´ tijdens WO II. Wat echter vooral schokkend blijft zijn de wreedheden en gruwelijkheden die mensen elkaar in een dergelijke (oorlogs-) situatie aan kunnen doen. Of het nu uit een gevoel van superioriteit is, uit lafheid, in opdracht of vanuit louter sadisme, het is en blijft iets waar ik mijn hersens maar niet omheen kan krijgen. Het ligt, goddank, mijlenver buiten mijn belevingswereld. Alhoewel het erover lezen absoluut inzichten geeft in keuzes die mensen in dergelijke verschrikkelijke omstandigheden (moeten) maken blijft het toch ´at the end of the day´ een kwestie van welke keuzes je bereid bent te maken. En hoe je omgaat met de gevolgen van die keuzes natuurlijk. Maar de inzichten die ik inmiddels heb in het fenomeen ´mens´zijn helaas niet altijd even positief. Toch ben ik van nature een ´voorzichtige optimist´ die graag en vooral uitgaat van het vermogen van mensen om in moeilijke situaties, zij het soms met een beetje hulp, de juiste keuzes te maken…
Het plan is om vanavond de Italiaan weer met een bezoekje te vereren. De Antipasta en de Carpaccio vooraf en dan daarna, als we dan nog trek hebben, samen één pizza delen. Want de pizza´s hier zijn niet alleen lekker maar ook erg GROOT. Zelfs voor mij, of tegenwoordig eigenlijk, vooral voor mij. Echter, als we voor de deur staan blijken de prettige plekjes allemaal bezet en de overgebleven tafeltjes noden niet echt uit tot lekker lang tafelen. Dus besluiten we een deur verder te gaan en dan maar bij Dillon´s te gaan eten. Maar die blijkt dicht! Zomaar spontaan!
Gelukkig zit er recht tegenover ook een restaurant dat wél open is. Het heet ´Pellican Reef´ en heeft, qua inrichting, een soort piraten-thema met twee levensgrote piraten in de hoek. Er ligt keurig gesteven wit linnen op de tafel en de stoelen zijn comfortabel. Een jonge dame, Nicole, komt zich keurig voorstellen als onze ´server for today´. Ze is jong en net nieuw maar doet erg haar best. De kaart belooft niet echt spectaculaire zaken maar de kwaliteit is verrassend en zelfs boven verwachting goed. De spare ribs die we als hoofdgerecht geserveerd krijgen zijn heerlijk, dikbevleesd en zo gaar dat het vlees bijna van het bot afvalt. Als begeleiding drinken we een Australische Chardonnay die niet alleen mooi van kleur is maar bovendien ook heerlijk is om te drinken. Het blijft dan ook niet bij één fles deze avond. Zeker niet als we iets later ook nog verrast worden door een live optreden. Een duidelijke improvenment op de achtergrondmuziek die nogal blikkerig is en soms klinkt alsof ze de zanger mét muziekanten en al onder de koude douche hebben gezet. Het zangduo slaagt er echter in om er al snel de stemming in te brengen en krijgen de verzamelde gasten zelfs zover om met servetten te gaan zitten zwaaien. We blijven tot ver na de koffie plakken en amuseren ons opperbest. Normaliter zijn we allebei niet zo van de ´bonte avond´ maar hier, op dit prachtige tropische eiland, laten we ons gráág verleiden. En ook de dames van de bediening doen enthousiast mee. Er is even een ´Oeps-momentje´ als de bazin ten tonele verschijnt maar even later wordt er weer vol overgave meegedaan en meegezongen.
Rond 22.00 u is het afgelopen en staan we, ruim $ 1000 TT armer, zéér voldaan, een beetje aangeschoten en meer dan tevreden weer op straat. Een prima en echt geslaagde avond!
23-09-07
Huwelijksreis XII
Zaterdag 22-09-07
Mammie P´s verjaardag vandaag. Haar 67e. Als het goed gaat allemaal krijgt ze vandaag haar bloementaart bezorgd die we voor vertrek via internet geregeld hebben. Meisje is blij en opgelucht dat ze haar moeder even heeft gesproken en dat ze geenszins boos is.
We brengen de dag grotendeels door op ons ´vaste plekje´ op het strand van Pigeon Point. De normale horde van vendors trekt voorbij, waaronder ook de ´weddingplanner´ (´Do you take this man to be your lawfully wedded wife?´) en de man die op zijn ´pan´het vreselijke ´Tulpen uit Amsterdam´ speelt in de hoop op een financiële vergoeding. De meesten kennen ons inmiddels wel, het heeft soms best voordelen als je opvalt in een menigte, en laten ons goeddeels met rust. Sommige anderen hebben door drank en/ of drugs een dermate verrot korte termijn geheugen dat ze het elke dag weer proberen en soms zelfs een paar keer op een dag. Maar dat alles weerhoudt ons niet van om van elkaar, de zon, het moment en de omgeving te genieten. Zeker niet als er vlak voor onze neus een paar kleine kindertjes, met dat haast universele plezier dat kinderen hebben, zich in de branding lekker vies maken met zand en water. Tot opperste pret van zichzelf en met duidelijke liefde en trotst gadegeslagen door de moeders die hun spruit dan weer in zee moeten gaan afspoelen. Op de een of andere reden zijn er vandaag beduidend meer zwerfhonden op het strand. Magere, schurftige scharminkels die een duidelijk hard leven leiden en overduidelijk gewend zijn om overal weggestuurd of mishandeld te worden. Als je maar één stap in hun richting zet krimpen ze ineen en sluipen ze pijlsnel uit je buurt. Haast onbegrijpelijk in een wereld die van zichzelf zegt ´beschaafd´ te zijn…
´s Avonds na het strand, en in afwachting van het apéro, met meisje een aantal spelletjes Yahtzee gedaan waarbij ze tracht nu eens zo min mogelijk punten te scoren. Het gaat haar goed af, maar toch lijken de dobbelstenen vaak precies het tegenovergestelde te produceren van wat je eigenlijk wilde. ´Just like in real life´ I guess.
Vanavond gaan we eten bij Café Coco. Een ander restaurant in een achteraf gelegen straatje dat zéér de moeite waard schijnt te zijn hebben we ons laten vertellen. Het restaurant ziet er bij betreden goed uit, het is erg ruim opgezet en, door de vele ventilatoren aan het plafond, heerlijk koel. Op het ´winderige´ af zelfs. Er is duidelijk zorg besteed aan de aankleding en de inrichting. Maar dáár houdt de positieve berichtgeving helaas al meteen ook weer op. Het voorgerecht is redelijk OK maar het hoofdgerecht dat we beiden voor onze neus krijgen is gewoon koud. Op zich al een hele prestatie in deze temperaturen! Meisje´s ´Cuban Stew´ is van kwalitatief perfect vlees maar voor het laatst in Cuba opgewarmd blijkbaar en pas daarná ingevlogen. Mijn kip is zo koud, taai en droog als de oma wiens recept ze voor de bereiding zeggen te hebben gebruikt. Eeuwig zonde maar voor ons dus een ´Eens maar nooit weer!´ ervaring. Mijn handen jeuken echt om hier in te grijpen en een heel aantal zaken op de rails te zetten. Er is een heleboel nagedacht, bedacht en gedaan om het tot een succes te maken maar het is het allemaal gewoon NIET. Dergelijke schotels hadden tenslotte nooit zo de keuken uit gemogen en ook andere details zijn ondoordacht of soms gewoon slordig en storend. Waarom bijvoorbeeld veel geld uitgeven om je toiletten in marmer en koper uit te voeren als je vervolgens je gasten hun handen laat drogen met tissues (?) waar op de doos al staat dat je er weinig geld aan hebt uitgegeven? ´Most value for least money!´ staat er. Als we een opmerking maken over de temperatuur van het geleverde voedsel krijgen we van de zaak een drankje aangeboden. Toch gaan we met een lichte ´kater´ weer huiswaarts. Wat een zonde van zo´n zaak…
22-09-07
Mammie P´s verjaardag vandaag. Haar 67e. Als het goed gaat allemaal krijgt ze vandaag haar bloementaart bezorgd die we voor vertrek via internet geregeld hebben. Meisje is blij en opgelucht dat ze haar moeder even heeft gesproken en dat ze geenszins boos is.
We brengen de dag grotendeels door op ons ´vaste plekje´ op het strand van Pigeon Point. De normale horde van vendors trekt voorbij, waaronder ook de ´weddingplanner´ (´Do you take this man to be your lawfully wedded wife?´) en de man die op zijn ´pan´het vreselijke ´Tulpen uit Amsterdam´ speelt in de hoop op een financiële vergoeding. De meesten kennen ons inmiddels wel, het heeft soms best voordelen als je opvalt in een menigte, en laten ons goeddeels met rust. Sommige anderen hebben door drank en/ of drugs een dermate verrot korte termijn geheugen dat ze het elke dag weer proberen en soms zelfs een paar keer op een dag. Maar dat alles weerhoudt ons niet van om van elkaar, de zon, het moment en de omgeving te genieten. Zeker niet als er vlak voor onze neus een paar kleine kindertjes, met dat haast universele plezier dat kinderen hebben, zich in de branding lekker vies maken met zand en water. Tot opperste pret van zichzelf en met duidelijke liefde en trotst gadegeslagen door de moeders die hun spruit dan weer in zee moeten gaan afspoelen. Op de een of andere reden zijn er vandaag beduidend meer zwerfhonden op het strand. Magere, schurftige scharminkels die een duidelijk hard leven leiden en overduidelijk gewend zijn om overal weggestuurd of mishandeld te worden. Als je maar één stap in hun richting zet krimpen ze ineen en sluipen ze pijlsnel uit je buurt. Haast onbegrijpelijk in een wereld die van zichzelf zegt ´beschaafd´ te zijn…
´s Avonds na het strand, en in afwachting van het apéro, met meisje een aantal spelletjes Yahtzee gedaan waarbij ze tracht nu eens zo min mogelijk punten te scoren. Het gaat haar goed af, maar toch lijken de dobbelstenen vaak precies het tegenovergestelde te produceren van wat je eigenlijk wilde. ´Just like in real life´ I guess.
Vanavond gaan we eten bij Café Coco. Een ander restaurant in een achteraf gelegen straatje dat zéér de moeite waard schijnt te zijn hebben we ons laten vertellen. Het restaurant ziet er bij betreden goed uit, het is erg ruim opgezet en, door de vele ventilatoren aan het plafond, heerlijk koel. Op het ´winderige´ af zelfs. Er is duidelijk zorg besteed aan de aankleding en de inrichting. Maar dáár houdt de positieve berichtgeving helaas al meteen ook weer op. Het voorgerecht is redelijk OK maar het hoofdgerecht dat we beiden voor onze neus krijgen is gewoon koud. Op zich al een hele prestatie in deze temperaturen! Meisje´s ´Cuban Stew´ is van kwalitatief perfect vlees maar voor het laatst in Cuba opgewarmd blijkbaar en pas daarná ingevlogen. Mijn kip is zo koud, taai en droog als de oma wiens recept ze voor de bereiding zeggen te hebben gebruikt. Eeuwig zonde maar voor ons dus een ´Eens maar nooit weer!´ ervaring. Mijn handen jeuken echt om hier in te grijpen en een heel aantal zaken op de rails te zetten. Er is een heleboel nagedacht, bedacht en gedaan om het tot een succes te maken maar het is het allemaal gewoon NIET. Dergelijke schotels hadden tenslotte nooit zo de keuken uit gemogen en ook andere details zijn ondoordacht of soms gewoon slordig en storend. Waarom bijvoorbeeld veel geld uitgeven om je toiletten in marmer en koper uit te voeren als je vervolgens je gasten hun handen laat drogen met tissues (?) waar op de doos al staat dat je er weinig geld aan hebt uitgegeven? ´Most value for least money!´ staat er. Als we een opmerking maken over de temperatuur van het geleverde voedsel krijgen we van de zaak een drankje aangeboden. Toch gaan we met een lichte ´kater´ weer huiswaarts. Wat een zonde van zo´n zaak…
22-09-07
Huwelijksreis XI
Vrijdag 21-09-07
Het is nog vroeg in de ochtend maar alweer erg warm vandaag. We ontbijten meteen om 07.30 om tijdig te kunnen vertrekken. De bestelde taxi is er snel maar al snel blijkt hij ons ´voor zijn beurt´ te hebben opgepikt. Voor de deur van het taxibedrijf worden we dus vriendelijk verzocht in een andere taxi over te stappen. Met duizend excuses van zowel de beide taxichauffeurs als van de baas himself. Maar wij vinden het allemaal best wel komisch en zijn allesbehalve boos. Eenmaal in de juiste taxi gaat de rit voorspoedig en een kleine twintig minuten later worden we afgezet in de haven van Scarborough waar de ferry naar Trinidad juist wordt geladen. Het is er dus een drukte van belang met veel mensen, auto´s en vooral veel getoeter. Het is druk en warm, héél druk en héél warm. Een stuk chaotischer dan het doorgaans in Crown Point is maar toch overheerst een vriendelijke en vrolijke stemming. En wederom valt op hoe beleefd iedereen is. Als er gestopt wordt om een voetganger te laten oversteken dan zie je de voetganger daarvoor bedanken. Ook als je zelf iemand bedankt voor iets komt er prompt een ´You´re welcome!´ achteraan. Wat een verademing!
Na bij de drogist/ apotheek wat verbandmiddelen te hebben ingeslagen voor het ´onverantwoord been´ van ´my beautiful bride´ dat maar niet echt wil genezen, lopen we langs de diverse stalletjes. Ik koop een bandana in de kleuren van de nationale vlag voor $ 10 TT en meisje koopt bij een fruitstalletje vier heerlijke appels voor $ 15 TT. We lopen nog wat langs de haven en kijken onze ogen uit, maar het is ondertussen zó warm aan het worden dat het de hoogste tijd wordt om schaduw op te zoeken. En dan het liefst op een terras natuurlijk! In een zijstraatje vinden we de perfecte plek, de veranda van Café Ciao dat op de gevel adverteert met zelfgemaakt Italiaans ijs. En terecht zo blijkt want het is héérlijk! En het hoekje van de veranda blijkt in meer opzichten een prima plek om te vertoeven. Het levert schaduw, er is van alles lekkers te krijgen en bovendien heeft het uitzicht op de haven en ligt op een druk kruispunt dus er is méér dan genoeg te zien. Tot aan de voltallige ´Mini Club of Tobago´, alle zes leden ervan. Ze parkeren hun auto´s precies voor de deur en trekken de nodige bekijks. We laten nog wat versnaperingen aanrukken en besluiten het dan al snel voor gezien te houden voor wat betreft Scarborough. De temperatuur buiten is inmiddels zo hoog dat we verdere verkenning van de stad voor gezien houden en terugwandelen naar de haven waar de taxistandplaatsen zijn.
Rond 13.00 u zijn we alweer terug in ons hotel en na een paar potjes Yahtzee, en een min in of meer ´verfrissende´ duik in het zwembad, houden we siësta tot een uur of 16.00 u. Daarna opfrissen en aan het apéro. Vanavond willen we eens linksaf i.p.v. rechtsaf want daar moet ergens ook een leuk restaurant zitten dat naar de naam ´Ziggy´s´ luistert. Ik ben benieuwd!
21-09-07
Het is nog vroeg in de ochtend maar alweer erg warm vandaag. We ontbijten meteen om 07.30 om tijdig te kunnen vertrekken. De bestelde taxi is er snel maar al snel blijkt hij ons ´voor zijn beurt´ te hebben opgepikt. Voor de deur van het taxibedrijf worden we dus vriendelijk verzocht in een andere taxi over te stappen. Met duizend excuses van zowel de beide taxichauffeurs als van de baas himself. Maar wij vinden het allemaal best wel komisch en zijn allesbehalve boos. Eenmaal in de juiste taxi gaat de rit voorspoedig en een kleine twintig minuten later worden we afgezet in de haven van Scarborough waar de ferry naar Trinidad juist wordt geladen. Het is er dus een drukte van belang met veel mensen, auto´s en vooral veel getoeter. Het is druk en warm, héél druk en héél warm. Een stuk chaotischer dan het doorgaans in Crown Point is maar toch overheerst een vriendelijke en vrolijke stemming. En wederom valt op hoe beleefd iedereen is. Als er gestopt wordt om een voetganger te laten oversteken dan zie je de voetganger daarvoor bedanken. Ook als je zelf iemand bedankt voor iets komt er prompt een ´You´re welcome!´ achteraan. Wat een verademing!
Na bij de drogist/ apotheek wat verbandmiddelen te hebben ingeslagen voor het ´onverantwoord been´ van ´my beautiful bride´ dat maar niet echt wil genezen, lopen we langs de diverse stalletjes. Ik koop een bandana in de kleuren van de nationale vlag voor $ 10 TT en meisje koopt bij een fruitstalletje vier heerlijke appels voor $ 15 TT. We lopen nog wat langs de haven en kijken onze ogen uit, maar het is ondertussen zó warm aan het worden dat het de hoogste tijd wordt om schaduw op te zoeken. En dan het liefst op een terras natuurlijk! In een zijstraatje vinden we de perfecte plek, de veranda van Café Ciao dat op de gevel adverteert met zelfgemaakt Italiaans ijs. En terecht zo blijkt want het is héérlijk! En het hoekje van de veranda blijkt in meer opzichten een prima plek om te vertoeven. Het levert schaduw, er is van alles lekkers te krijgen en bovendien heeft het uitzicht op de haven en ligt op een druk kruispunt dus er is méér dan genoeg te zien. Tot aan de voltallige ´Mini Club of Tobago´, alle zes leden ervan. Ze parkeren hun auto´s precies voor de deur en trekken de nodige bekijks. We laten nog wat versnaperingen aanrukken en besluiten het dan al snel voor gezien te houden voor wat betreft Scarborough. De temperatuur buiten is inmiddels zo hoog dat we verdere verkenning van de stad voor gezien houden en terugwandelen naar de haven waar de taxistandplaatsen zijn.
Rond 13.00 u zijn we alweer terug in ons hotel en na een paar potjes Yahtzee, en een min in of meer ´verfrissende´ duik in het zwembad, houden we siësta tot een uur of 16.00 u. Daarna opfrissen en aan het apéro. Vanavond willen we eens linksaf i.p.v. rechtsaf want daar moet ergens ook een leuk restaurant zitten dat naar de naam ´Ziggy´s´ luistert. Ik ben benieuwd!
21-09-07
Huwelijksreis X
Donderdag 20-09-07
Fax uit NL is binnen. Helaas NIET met de gewenste inhoud. Huisarts raadt namelijk af om, gezien de medische geschiedenis te gaan duiken, snorkelen mag wel. Helaas is daar nu, vanuit hier, weinig meer aan te doen maar ik ben wel vastbesloten om na terugkeer de discussie met hem aan te gaan waarom de chirurg ´ja´ zegt en hij dan weer ´nee´.
Tijdens het ontbijt bladeren we door de Rough Guide om te kijken wat we vandaag eens kunnen gaan doen. We willen toch ook graag nog iets aan ´cultuur´meepakken. Scarborough is de dichtstbijzijnde stad en daar is op vrijdag markt, dus besluiten we de cultuurplannen dan maar tot morgen uit te stellen. Dan komt het bericht langs dat de weg naar Pigeon Point is geblokkeerd door boze vissers. Er blijken de laatste tijd nogal wat motoren van vissersboten en zelfs complete vissersboten te zijn gestolen en middels deze blokkade wil men blijkbaar daarvoor aandacht vragen en de overheid dwingen hier iets aan te doen. Dus Pigeon Point is momenteel even onbereikbaar en daarom besluiten we het ons dan dus hier in het hotel gemakkelijk te maken.
Meisje doet een poging om met NL te bellen maar, alhoewel de telefoon in V overgaat wordt er niet opgenomen. Nu we toch ´thuis´blijven vandaag proberen we het gewoon later nog wel een paar keer. Over een uurtje of wat is er dan vast wel weer iemand thuis om de telefoon aan te nemen tenslotte. Over een uurtje is het hier 13.00 u en in NL dan 19.00 u dus dan zou het zeker moeten lukken.
Om 13.00 u lukt het inderdaad meteen. `Mammie P´is erg blij te horen dat het ons goed gaat en laat weten zéér verrast te zijn door de rode envelop en vooral door de mededeling erin. Maar ze zijn erg blij voor ons en zeggen toe de 29e zeer zeker aanwezig te zijn. Ons huwelijk was echt als complete verrassing gekomen en er waren, in tegenstelling tot wat we dachten, helemaal geen vermoedens. Benieuwd hoe e.e.a. in DH is gevallen!
Het is vandaag zó warm dat het bijna verplicht tot siësta. Een verplichting waar we gráág gehoor aan geven! De rest van de dag brengen we puzzelend en lezend door met af en toe een spelletje Yahtzee ertussen door. Vanavond eten bij Dillon´s en dan een beetje op tijd het bedje in zodat we morgen op tijd naar Scarborough kunnen vertrekken.
20-09-07
Fax uit NL is binnen. Helaas NIET met de gewenste inhoud. Huisarts raadt namelijk af om, gezien de medische geschiedenis te gaan duiken, snorkelen mag wel. Helaas is daar nu, vanuit hier, weinig meer aan te doen maar ik ben wel vastbesloten om na terugkeer de discussie met hem aan te gaan waarom de chirurg ´ja´ zegt en hij dan weer ´nee´.
Tijdens het ontbijt bladeren we door de Rough Guide om te kijken wat we vandaag eens kunnen gaan doen. We willen toch ook graag nog iets aan ´cultuur´meepakken. Scarborough is de dichtstbijzijnde stad en daar is op vrijdag markt, dus besluiten we de cultuurplannen dan maar tot morgen uit te stellen. Dan komt het bericht langs dat de weg naar Pigeon Point is geblokkeerd door boze vissers. Er blijken de laatste tijd nogal wat motoren van vissersboten en zelfs complete vissersboten te zijn gestolen en middels deze blokkade wil men blijkbaar daarvoor aandacht vragen en de overheid dwingen hier iets aan te doen. Dus Pigeon Point is momenteel even onbereikbaar en daarom besluiten we het ons dan dus hier in het hotel gemakkelijk te maken.
Meisje doet een poging om met NL te bellen maar, alhoewel de telefoon in V overgaat wordt er niet opgenomen. Nu we toch ´thuis´blijven vandaag proberen we het gewoon later nog wel een paar keer. Over een uurtje of wat is er dan vast wel weer iemand thuis om de telefoon aan te nemen tenslotte. Over een uurtje is het hier 13.00 u en in NL dan 19.00 u dus dan zou het zeker moeten lukken.
Om 13.00 u lukt het inderdaad meteen. `Mammie P´is erg blij te horen dat het ons goed gaat en laat weten zéér verrast te zijn door de rode envelop en vooral door de mededeling erin. Maar ze zijn erg blij voor ons en zeggen toe de 29e zeer zeker aanwezig te zijn. Ons huwelijk was echt als complete verrassing gekomen en er waren, in tegenstelling tot wat we dachten, helemaal geen vermoedens. Benieuwd hoe e.e.a. in DH is gevallen!
Het is vandaag zó warm dat het bijna verplicht tot siësta. Een verplichting waar we gráág gehoor aan geven! De rest van de dag brengen we puzzelend en lezend door met af en toe een spelletje Yahtzee ertussen door. Vanavond eten bij Dillon´s en dan een beetje op tijd het bedje in zodat we morgen op tijd naar Scarborough kunnen vertrekken.
20-09-07
Huwelijksreis IX
Woensdag 19-09-07
Pigeon Point vandaag. Allebei pas laat wakker na een héérlijk diner bij de Italiaan. Antipasta en pizza, gebakken in een echte houtoven. Heerlijk lang buiten gezeten in zwoele temperaturen. Zoals blijkt kan, na enig overleg, het serveertempo best omlaag zodat je heerlijk rustig kunt eten en genieten. Lopend terug naar het hotel.
Vanmorgen helaas nog geen fax retour uit NL. Er zit niet veel anders op dan rustig af te wachten.
We zijn beiden nog steeds hier en daar wat verbrand dus kiezen we voor Pigeon Point i.p.v. Store Bay. Als ik bij de receptie een taxi wil bestellen is er niemand te bekennen maar via een van de dames van housekeeping blijkt de eigenaar gaarne bereid voor deze keer als (betaalde) taxichauffeur op te treden en ons weg te brengen. Op voorwaarde echter dat ik hem beloof goed voor mijn ´Queen Bee´ te zorgen. Of, zoals hij het uitdrukt: ´Listen young man, your mother is your Queen and your wife is your Queen Bee..´. Of we dat nu helemaal als compliment moeten opvatten weet ik nog steeds niet en het gaat me wat ver zijn duidelijke persoonlijke overtuiging tegen te spreken vanwege eigen ervaringen. Een Queen Bee doet volgens mij namelijk niet heel veel meer dan nageslacht produceren en dat waren wij toch echt niet van plan! Maar ik snap en erken de gedachte erachter en kan die ook zeker onderschrijven. Het is een andere vorm van zeggen: ´If mamma aint happy, nobody is happy!´, en dat is absoluut waar. Feit blijft dat deze eigenaar, ook wel bekend als Mr B., een zéér kleurrijke figuur is. Bovendien is hij soft-spoken, vriendelijk en voorkomend. En natuurlijk, niet te vergeten, een ras charmeur. Mr B is een goede vijftiger met een voorliefde voor Hawaïhemden en zeldzaam glimmend gepoetste schoenen en een bolhoed. Vandaag draagt hij een groen ensemble dat hij zelf omschrijft als ´my Irish look.´ Een groene pantalon, een groen Hawaïhemd en een groene bolhoed. Op z´n zachtst gezegd ´opvallend groen´.
Eenmaal aangekomen op Pigeon Point besluiten we dat vandaag een prima dag is voor de ´Glass Bottom Boat Experience´. Staat al vanaf het begin op ons verlanglijstje. Dergelijke boten vertrekken van zowel Store Bay als van Pigeon Point en varen allemaal hetzelfde rondje. Vertrekken vanaf hier heeft echter het voordeel dat je van een pier kunt instappen en niet, zoals bij Store Bay, in de branding maar moet zien hoe je op die deinende boot terecht komt. En dat zoiets met springtij niet altijd gemakkelijk is hebben we gisteren duidelijk zelf kunnen aanschouwen. Helemaal gratis en voor niets! J
Het tochtje is zeker de moeite waard. Het anker wordt onderweg een tweetal keer uitgegooid, de eerste keer om te snorkelen en de tweede keer op Nylon Point waar het water heel ondiep is en de bodem bestaat uit eeuwenlange deposito´s van dood koraal wat grover is dan het zand op het strand. Ideaal om mee te scrubben, wat iedereen dan ook braaf gaat staan doen in het ondiepe water. ´Women get ten years younger…men five years wiser!´ Toch apart als je bedenkt dat hier, op deze ondiepe plek zo´n 500 m uit de kust, dus dagelijks honderden mensen hun dode huidcellen staan af te boenen. Bovendien, en wellicht daardoor, stinkt het spul behoorlijk maar toch doen we braaf mee!
Tijdens het snorkelen veel verschillende soorten van de parrotfish gezien en ook o.a. een trompetvis. Volgens de schipper worden hier in de buurt ook vaak Manta´s en schildpadden gezien maar helaas niet door ons. Zo ook met kwallen die je bij ons weer veel ziet zijn hier niet zo dik gezaaid. Al komt hier wel weer de Portugese Man ´O War voor die zelfs hun naam aan een noordelijker gelegen baai hebben gegeven. Meisje moet erg lachen om zo´n ´zeil-kwal´. Al met al een geslaagd tripje dat een paar uur in beslag neemt. Kosten: $ 90 TT per persoon.
Ik heb van mijn liefste ook inmiddels een strandverbod opgelopen. Althans dat tracht ze me op te leggen. Ik word namelijk veel té snel té bruin. Live with it darling! J
19-09-07
Pigeon Point vandaag. Allebei pas laat wakker na een héérlijk diner bij de Italiaan. Antipasta en pizza, gebakken in een echte houtoven. Heerlijk lang buiten gezeten in zwoele temperaturen. Zoals blijkt kan, na enig overleg, het serveertempo best omlaag zodat je heerlijk rustig kunt eten en genieten. Lopend terug naar het hotel.
Vanmorgen helaas nog geen fax retour uit NL. Er zit niet veel anders op dan rustig af te wachten.
We zijn beiden nog steeds hier en daar wat verbrand dus kiezen we voor Pigeon Point i.p.v. Store Bay. Als ik bij de receptie een taxi wil bestellen is er niemand te bekennen maar via een van de dames van housekeeping blijkt de eigenaar gaarne bereid voor deze keer als (betaalde) taxichauffeur op te treden en ons weg te brengen. Op voorwaarde echter dat ik hem beloof goed voor mijn ´Queen Bee´ te zorgen. Of, zoals hij het uitdrukt: ´Listen young man, your mother is your Queen and your wife is your Queen Bee..´. Of we dat nu helemaal als compliment moeten opvatten weet ik nog steeds niet en het gaat me wat ver zijn duidelijke persoonlijke overtuiging tegen te spreken vanwege eigen ervaringen. Een Queen Bee doet volgens mij namelijk niet heel veel meer dan nageslacht produceren en dat waren wij toch echt niet van plan! Maar ik snap en erken de gedachte erachter en kan die ook zeker onderschrijven. Het is een andere vorm van zeggen: ´If mamma aint happy, nobody is happy!´, en dat is absoluut waar. Feit blijft dat deze eigenaar, ook wel bekend als Mr B., een zéér kleurrijke figuur is. Bovendien is hij soft-spoken, vriendelijk en voorkomend. En natuurlijk, niet te vergeten, een ras charmeur. Mr B is een goede vijftiger met een voorliefde voor Hawaïhemden en zeldzaam glimmend gepoetste schoenen en een bolhoed. Vandaag draagt hij een groen ensemble dat hij zelf omschrijft als ´my Irish look.´ Een groene pantalon, een groen Hawaïhemd en een groene bolhoed. Op z´n zachtst gezegd ´opvallend groen´.
Eenmaal aangekomen op Pigeon Point besluiten we dat vandaag een prima dag is voor de ´Glass Bottom Boat Experience´. Staat al vanaf het begin op ons verlanglijstje. Dergelijke boten vertrekken van zowel Store Bay als van Pigeon Point en varen allemaal hetzelfde rondje. Vertrekken vanaf hier heeft echter het voordeel dat je van een pier kunt instappen en niet, zoals bij Store Bay, in de branding maar moet zien hoe je op die deinende boot terecht komt. En dat zoiets met springtij niet altijd gemakkelijk is hebben we gisteren duidelijk zelf kunnen aanschouwen. Helemaal gratis en voor niets! J
Het tochtje is zeker de moeite waard. Het anker wordt onderweg een tweetal keer uitgegooid, de eerste keer om te snorkelen en de tweede keer op Nylon Point waar het water heel ondiep is en de bodem bestaat uit eeuwenlange deposito´s van dood koraal wat grover is dan het zand op het strand. Ideaal om mee te scrubben, wat iedereen dan ook braaf gaat staan doen in het ondiepe water. ´Women get ten years younger…men five years wiser!´ Toch apart als je bedenkt dat hier, op deze ondiepe plek zo´n 500 m uit de kust, dus dagelijks honderden mensen hun dode huidcellen staan af te boenen. Bovendien, en wellicht daardoor, stinkt het spul behoorlijk maar toch doen we braaf mee!
Tijdens het snorkelen veel verschillende soorten van de parrotfish gezien en ook o.a. een trompetvis. Volgens de schipper worden hier in de buurt ook vaak Manta´s en schildpadden gezien maar helaas niet door ons. Zo ook met kwallen die je bij ons weer veel ziet zijn hier niet zo dik gezaaid. Al komt hier wel weer de Portugese Man ´O War voor die zelfs hun naam aan een noordelijker gelegen baai hebben gegeven. Meisje moet erg lachen om zo´n ´zeil-kwal´. Al met al een geslaagd tripje dat een paar uur in beslag neemt. Kosten: $ 90 TT per persoon.
Ik heb van mijn liefste ook inmiddels een strandverbod opgelopen. Althans dat tracht ze me op te leggen. Ik word namelijk veel té snel té bruin. Live with it darling! J
19-09-07
Abonneren op:
Posts (Atom)