Ik ben ontheemd, dat klinkt zo lekker dramatisch. Een stuk dramatischer ook dan het in werkelijkheid is, maar feit is dat ik nergens echt thuis hoor. ´Where ever I lay my hat, there´s my home´ zong Paul Young en dat geldt ook in zekere zin voor mij…al draag ik doorgaans geen hoed.
Het gekke is dat er juist zoveel mensen zo honkvast zijn. Mijn liefste riep bijvoorbeeld, als een van de eerste dingen na onze ontmoeting, tegen me dat ze Zeeland nooit zou verlaten. En nu ze inmiddels toch dit huis met haar aanwezigheid opvrolijkt zit Zeeland nog steeds diep in haar genen ingebakken. En dat is toch een apart verschijnsel dat behoorlijk diep gaat. Zo waren we afgelopen zondag op weg naar V voor een bezoek aan haar moeder en J. Lekker met het open dakje achteraan tuffend in de file op de A 58. En zodra we dan voorbij Roosendaal de provinciegrens passeren klaart haar gezicht op en is ze weer ´thuis´. Voor mij ziet het asfalt en de lucht er daar net zo uit als een kilometer eerder maar mijn liefste is dan weer blij en op haar geboortegrond. Ik heb dat gevoel nooit echt gehad en kan het daarom ook niet zo goed plaatsen. Ik begrijp het deel dat voortkomt uit de vertrouwde omgeving en het gevoel van veiligheid dat je daaruit kunt halen. Maar dat gevoel heb ik nu juist op zoveel plaatsen. Ik voel me, wat dat betreft, net zo ´thuis´ in Rotterdam als in Oosterbeek en net zo ´bekend´ in Amsterdam als in Crecy la Chapelle. Allemaal plekken waar ik vaak ben geweest en, over het algemeen, prettige herinneringen aan heb. Frappant is echter dat ik bij Den Haag, waar ik geboren ben en waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht, juist weer het gevoel heb dat ik de stad ben ontgroeid. Ik kom er af en toe nog wel maar de stad heeft wel dat herkenbare maar werkelijk niets aantrekkelijks voor mij. Nu had ik dat al toen ik er nog woonde maar dat is door de loop van de jaren niet veranderd. En ook Eindhoven, waar ik inmiddels alweer zo´n vijf jaar woon, heeft inmiddels veel bekends maar zal nooit echt ´thuis´ zijn. Dat plekje zit diep verborgen in mij en reist dus automatisch mee. Toen ik destijds bezig was hier een huis te kopen riepen diverse randstedelijke vrienden tegen me dat ik, als mede-randstedeling, nooit zou kunnen wennen in Braboland en zeker niet in een ´boerendorp´ als Eindhoven. Dat ze ongelijk hadden wist ik toen al, zeker toen ik een huis vond dat, al bij de eerste stap die ik over de drempel zette, paste als een oude jas. En wellicht is het gevoel dat ik toen had het dichtst bij dat ik ooit zal komen bij het gevoel van ´thuis´ in een bepaald huis. Maar belangrijkste factor in dat proces blijft toch dat ik het áchter de voordeur naar mijn zin heb, wààr die voordeur dan ook staat en wat ik zie als ik hem open. Het is mijn plekkie en dat is belangrijker dan waar dat plekje zich bevind.
Toch zal ik voor de omgeving hier altijd ´anders´zijn, niet meer of niet minder dan een ´buitenlander´. Ik val op. Ik spreek overduidelijk een andere taal en kan aan het lokale dialect geen touw vastknopen, al is het ´HOUDOE!` en ´Hadde gij..´ inmiddels stevig in mijn vocabulaire verankerd. Ik kom van ´boven de grote rivieren´ en heb derhalve de benodigde genen voor een begrip als carnaval, en zeker voor de manier waarop ze dat in ´Lampegat´ vieren want dat maakt óók nog verschil, nu eenmaal niet meegekregen. PSV doet tenslotte mijn hart óók al niet sneller kloppen en daarmee kom je ook al niet op het lijstje van ´geliefde broeders´ terecht. Maar ondanks alles zal ik handhaven! Ik leef mijn eigen leven en sla met enig gevoel voor humor de lokale gebruiken gade. Ik verplaats me over ´s Herenwegen in een antiek aandoend vehikel waar ik me elke keer als ik uit wil stappen me moet uitvouwen. Ik ben nog dringend op zoek naar een echte viswinkel waar meer te koop is dan lekkerbekjes en Tilapiafilet. Ik weet inmiddels de weg zo´n beetje wel en ik zal hier ook waarschijnlijk nog wel ff blijven, maar ik zal toch nooit een van jullie worden. Maar dat hoeft tenslotte ook niet, toch?
07-08-07
