Ik heb er zo langzamerhand genoeg van. Je kunt geen krant openslaan en geen nieuwsuitzending bekijken zonder bedolven te worden onder de berichten over verdere rampspoed. Ik heb er voorlopig even mijn buik vol van.Hetgeen mij echter opvalt is dat politici, alhoewel zij zelf optreden als boodschapper van het onheil, mij niet de indruk geven dat ze zich echt grote zorgen maken. Waarschijnlijk interesseert het ze geen zier. Hoe anders valt het te verklaren dat er onderwerpen als de verhoging van de ministersalarissen op de agenda komen in een tijd dat iedereen de broekriem moet aanhalen? Natuurlijk weet ik wel dat voor de mensen op het pluche andere regels gelden dat voor u en mij, het klootjesvolk zeg maar. Toch neemt dat niet weg dat ik nog geen enkele politicus heb gezien of gehoord die aan mijn deur klopte en vroeg waar hij mij nu eens mee kon helpen, waar ik nu eens behoefte aan had. Aan de andere kant kan ik dat ook wel weer begrijpen, want ik betwijfel of ze het antwoord hadden willen horen.
Vorige week nog, was ik op een bijeenkomst waar we konden proeven aan het fenomeen netwerken. Dat houdt overigens vaak niet veel meer in dan, met een glas in de hand, slap ouwehoeren over wat je doet en hoeveel geld je daarmee wel verdiend in deze moeilijke dagen. Niet echt mijn meest geliefde bezigheid, maar als toekomstig zelfstandig ondernemer is het wel goed om te weten wat er zoal om je heen gebeurt. In de kroeg waar dit evenement werd gehouden was gelijkertijd ook een aantal heren aanwezig van een grote bank. Strak in pak gestoken onderhielden zij zich voornamelijk met elkaar, doch trachtten wel, via slinkse weg, een adressenlijst te achterhalen van alle aanwezigen, zodat ze daar een mailing-bombardementje op konden loslaten. Blijkbaar hebben zij nog niet heel veel opgestoken van de gebeurtenissen van de afgelopen maanden. Nodeloos te zeggen dat ze de begeerde lijst natuurlijk niet in handen hebben gekregen.
Een eigen bedrijf opzetten in deze tijd lijkt een onbegonnen zaak. Banken houden strak de hand op de knip en lenen alleen uit als het écht niet anders kan. Toch ga ik gewoon door met mijn voorbereidingen alsof er niets aan de hand is. Ik zou ook niet anders willen. Deze crisis is voornamelijk eentje van gevoel en vertrouwen, of het gebrek daaraan eigenlijk. En ik mag dan op financieel gebied niet veel bezitten momenteel, aan vertrouwen in eigen kunnen ontbreekt het mij geenszins. Ik zou zelfs durven stellen dat ik alleen mar steeds meer kansen om mij heen zie ontstaan. Bij de mensen die ik spreek staat namelijk één ding bovenaan: hoe overleef ik deze waanzin en hoe kan ik weer terug naar de normale proporties? En laat ik nu, geheel toevallig, bij beide vragen kunnen helpen.
Want als deze crisis ons een ding zou moeten leren, dan is het wel dat het ongebreideld maar méér willen dus niet werkt. We hebben het gezien bij zowel banken als bedrijven. Winst-maximalisatie kan een goed instrument zijn om de zaken te verbeteren, maar op het moment dat het een doel op zich wordt, gaat het onherroepelijk mis. We moeten dus terug naar meer menselijke proporties. Naar een manier waarbij mensen weer de bepalende factor zijn, en niet tot hoe ver je de medewerkers uit kunt knijpen ten gunste van je eigen portemonnee of die van de aandeelhouder. Die tijd is toch wel voorgoed voorbij hoop ik. Maar helaas ziet nog niet iedereen dat in. Politici niet, veel banken niet en veel bedrijven niet. Maar toch is dat de enige manier om te voorkomen dat we binnen een jaar of wat wéér in een dergelijke crisis terecht komen.
Tot slot verbaasd het me zeer dat de veroorzakers van deze crisis, de grote banken en geldverstrekkers in Amerika, tot op heden blijkbaar weg kunnen komen met hun wangedrag. En ook hier lees of hoor ik weinig over onderzoeken die gestart zouden zijn naar de handelswijze van banken en andere financiële instellingen. Zeker nu de banken de hand op de knip blijven houden en met de toegestroomde bedragen eerst hun eigen gaten dichten -in plaats van de economie draaiende te houden door het geld ook weer uit te lenen- lijken dergelijke onderzoeken mij bepaald op z’n plaats. Maar ik betwijfel of ze er gaan komen.
Voor mij geldt in ieder geval dat ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zie. Daar waar mensen zijn, zijn behoeften die vervuld moeten worden. En grootschaligheid is daarbij niet altijd het juiste antwoord. In deze tijd is juist belangrijk om de klant weer centraal te stellen en te luisteren wat hij wil. Ooit was dat de basis van het zakendoen, en het is de hoogste tijd dat het dat ook weer wordt!
16-02-09
