Je leest nooit veel over de ongebreidelde fantasie van kinderen, maar vanmorgen kwam er weer een onvervalst staaltje voorbij. De vier hartsvriendinnen, Jimi Bonnemaijers (10), Britt Moonen (10), Neeltje Couweborg (10) en Lizzy Gerrits (11), zaten aan de Gender (een 20 km lange beek die loopt van Steensel naar Eindhoven) hun diepste geheimen te bespreken. Plotseling zagen ze wat in het water liggen, en haalden later o.a. twee juwelenkistjes naar boven met daarin een trouwboekje, wat paspoorten en verder wat goedkope sieraden.
En meisjes zullen altijd meisjes blijven, de vriendinnen waren meteen erg gecharmeerd van alle ´bling´ en hopen nu dat niemand hun ´schat´ komt claimen bij de politie, want dan vervalt die na verloop van tijd aan hen als de vinders.
Op zich is een dergelijk avontuur al behoorlijk spannend, maar het verhaal van dit bijdehante viertal kreeg een extra dimensie toen ter sprake kwam hoe deze juwelenkistjes in het water van de Gender terecht waren gekomen. En de theorie kan alleen maar ontsproten zijn aan een actief en fantasierijk kinderbrein. Geen zwaarmoedige theorie over stijgende criminaliteit of desnoods diefstal uit armoede. Nee, volgens een van de dames was het veel waarschijnlijker dat er daar ooit een piraat had gevaren die zijn geroofde schatten overboord had gegooid. En ik kan de meiden geen ongelijk geven, een piraat zorgt tenslotte voor een veel beter en spannender verhaal dan een verslaafde junk of een opgeschoten knul die een paar centen nodig had.
Alleen is het zo verschrikkelijk jammer dat we, naar mate we ouder worden, steeds meer in de ban raken van alles wat we ´moeten´, en daarbij langzaam vergeten wat allemaal kán. Geef een kind een doos en een oud gordijn, en zijn fantasie brengt hem over de wereldzeeën en op verlaten tropische eilanden vol woeste barbaren en ondoordringbare jungle. Of de doos verwordt tot een onneembare middeleeuwse vesting met een jonkvrouw die gered moet worden van haar gemene stiefvader. Kortom, uren speelplezier waarbij ze nu eens geen batterijen of stroom nodig hebben.
Maar fantasie is meer. Fantasie stelt ons in staat om dingen te zien die er ooit waren, of misschien wel nooit bestaan hebben. Om te zien hoe je leven er later uit zal zien, of hoe het zou zijn als je eerste boek is gepubliceerd. En fantasie zit in ons allemaal, we hebben alleen geleerd om de hele dag volwassen en serieus te zijn en onze verantwoordelijkheid te nemen. Maar ergens diep in ons zit nog steeds dat kind verstopt dat ongeremd kan fantaseren. Dat de mogelijkheden kan zien in gewone dingen, en in de andere mensen om ons heen, in plaats van de beperkingen. Dat in gedachten de mooiste kastelen kan bouwen en zich geen zorgen maakt over hoeveel hypotheeklast er wel niet op zal rusten, want dergelijke dagelijkse beslommeringen en set-backs bestaan niet in de wereld van de fantasie. En dat is maar goed ook.
Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het soms is om los te komen van onze dagelijkse realiteit en weg te drijven op de stroom van onze fantasie. We hebben al snel de neiging om ons te schamen, voor zowel onszelf als zeker ook voor de omgeving, maar zodra iemand zich over die drempel weet heen te zetten, verschijnt er een twinkeling in de ogen en komt er meestal een enorme dosis energie en adrenaline los. En eigenlijk zou het ook voor volwassenen verplicht moeten zijn om af en toe te moeten en mogen spelen. Dat brengt het leven niet alleen aardig terug in perspectief, maar geeft ook nieuwe energie en levert bovendien vaak nieuwe inzichten en onverwachte oplossingen. Want voor een kind is de wereld tenslotte grenzeloos groot en vol met wonderbaarlijke zaken die ontdekt en onderzocht kunnen worden. Voor volwassenen is die zelfde wereld meestal verworden tot een grauw bestaan met honderden verantwoordelijkheden en plichten. En eigenlijk is dat doodzonde, want wie zou niet af en toe de wereld weer eens willen kunnen bekijken als een kind?
En meisjes zullen altijd meisjes blijven, de vriendinnen waren meteen erg gecharmeerd van alle ´bling´ en hopen nu dat niemand hun ´schat´ komt claimen bij de politie, want dan vervalt die na verloop van tijd aan hen als de vinders.
Op zich is een dergelijk avontuur al behoorlijk spannend, maar het verhaal van dit bijdehante viertal kreeg een extra dimensie toen ter sprake kwam hoe deze juwelenkistjes in het water van de Gender terecht waren gekomen. En de theorie kan alleen maar ontsproten zijn aan een actief en fantasierijk kinderbrein. Geen zwaarmoedige theorie over stijgende criminaliteit of desnoods diefstal uit armoede. Nee, volgens een van de dames was het veel waarschijnlijker dat er daar ooit een piraat had gevaren die zijn geroofde schatten overboord had gegooid. En ik kan de meiden geen ongelijk geven, een piraat zorgt tenslotte voor een veel beter en spannender verhaal dan een verslaafde junk of een opgeschoten knul die een paar centen nodig had.
Alleen is het zo verschrikkelijk jammer dat we, naar mate we ouder worden, steeds meer in de ban raken van alles wat we ´moeten´, en daarbij langzaam vergeten wat allemaal kán. Geef een kind een doos en een oud gordijn, en zijn fantasie brengt hem over de wereldzeeën en op verlaten tropische eilanden vol woeste barbaren en ondoordringbare jungle. Of de doos verwordt tot een onneembare middeleeuwse vesting met een jonkvrouw die gered moet worden van haar gemene stiefvader. Kortom, uren speelplezier waarbij ze nu eens geen batterijen of stroom nodig hebben.
Maar fantasie is meer. Fantasie stelt ons in staat om dingen te zien die er ooit waren, of misschien wel nooit bestaan hebben. Om te zien hoe je leven er later uit zal zien, of hoe het zou zijn als je eerste boek is gepubliceerd. En fantasie zit in ons allemaal, we hebben alleen geleerd om de hele dag volwassen en serieus te zijn en onze verantwoordelijkheid te nemen. Maar ergens diep in ons zit nog steeds dat kind verstopt dat ongeremd kan fantaseren. Dat de mogelijkheden kan zien in gewone dingen, en in de andere mensen om ons heen, in plaats van de beperkingen. Dat in gedachten de mooiste kastelen kan bouwen en zich geen zorgen maakt over hoeveel hypotheeklast er wel niet op zal rusten, want dergelijke dagelijkse beslommeringen en set-backs bestaan niet in de wereld van de fantasie. En dat is maar goed ook.
Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het soms is om los te komen van onze dagelijkse realiteit en weg te drijven op de stroom van onze fantasie. We hebben al snel de neiging om ons te schamen, voor zowel onszelf als zeker ook voor de omgeving, maar zodra iemand zich over die drempel weet heen te zetten, verschijnt er een twinkeling in de ogen en komt er meestal een enorme dosis energie en adrenaline los. En eigenlijk zou het ook voor volwassenen verplicht moeten zijn om af en toe te moeten en mogen spelen. Dat brengt het leven niet alleen aardig terug in perspectief, maar geeft ook nieuwe energie en levert bovendien vaak nieuwe inzichten en onverwachte oplossingen. Want voor een kind is de wereld tenslotte grenzeloos groot en vol met wonderbaarlijke zaken die ontdekt en onderzocht kunnen worden. Voor volwassenen is die zelfde wereld meestal verworden tot een grauw bestaan met honderden verantwoordelijkheden en plichten. En eigenlijk is dat doodzonde, want wie zou niet af en toe de wereld weer eens willen kunnen bekijken als een kind?
11-09-08
