Veel van wat men mij tijdens mijn schooltijd heeft proberen bij te brengen ben ik al reeds lang weer vergeten. Ik heb leren lezen en schrijven, weet waar de meeste grote plaatsen en landen liggen en heb geleerd me min of meer verstaanbaar leren maken in meerdere talen. Maar als ik terugdenk aan school, en dan vooral de middelbare school, dan besef ik dat ik buiten school waarschijnlijk net zoveel geleerd heb als op school. En dat was dan meestal op die momenten dat ik eigenlijk op school had moeten zitten.
Toch zijn er een hele hoop zaken die ik, achteraf gezien, graag op school had geleerd. Zaken die helaas echter niet werden onderwezen. Zo had ik bijvoorbeeld dolgraag willen leren hoe het nou precies zat met meisjes en met de liefde. En dan niet zozeer het fysieke gedeelte, dat heb ik wel meegekregen via biologie en tijdens schoolfeesten in het fietsenhok, maar meer hoe anders meisjes denken, hoe anders ze reageren en hoe anders ze tegen verschillende dingen aankijken. Dat is me altijd een compleet raadsel geweest. En niemand die me dat kon uitleggen. Ik had geen oudere broer die ik dingen kon vragen, geen moeder die een tip van die geheimzinnige vrouwensluier kon oplichten en er waren veel momenten waarop ik dacht dat ik mijn vader meer kon leren dan hij mij. Op zo´n moment zit er dus niets anders op dan het allemaal, gaandeweg, zelf dan maar uit te vinden. En, net als met zoveel onderwerpen in het leven, besef je dan al gauw dat je, hoe veel je ook denkt geleerd te hebben, je nog steeds verdomd weinig weet.
Nu, zo´n 25 jaar later, is dat gevoel nog eigenlijk niet zo heel veel veranderd. Vrouwen zijn nog steeds een bijna even groot mysterie als toen en een voortdurende bron van fascinatie. Niet meer primair gedreven door groei- en andere gierende hormonen, probeer ik me regelmatig in de vrouwelijke gedachtegang te verplaatsen. En hoe vaker ik dat probeer, hoe vaker ik er dan weer compleet en faliekant naast zit. Maar ik blijf het proberen want het blijft me fascineren. Want eigenlijk is het best wel vreemd als je ziet dat in onze maatschappij zoveel mannen en vrouwen samen leven en we tegelijkertijd zo bedroevend weinig van elkaar weten. Van hoe de ander denkt, voelt en reageert.
Nu weet ik dat de meeste mannen dat nooit hardop zullen durven toegeven, maar ik durf te wedden dat als er een cursus ´de geheime leefwereld van de vrouw´ zou zijn, de cursuslokalen zouden uitpuilen. Datzelfde gaat trouwens ook op voor de tegenhanger ´de geheime leefwereld van de man´. Mits anoniem natuurlijk. Want toegeven dat ze iets niet weten zie ik de meeste mannen nog niet zo een twee drie doen. De meeste vrouwen trouwens ook niet. Maar als het ooit zover komt sta ik vooraan en ben ik de eerst die me aanmeldt. Tot die tijd modder ik gewoon verder en zullen het bijna verontschuldigende ´da´s een vrouwending schat´ en het meer afkeurende ´da´s echt een mannending zeker?´ nog zeer regelmatig te horen zijn in Huize de L´Ecluse. Het zij zo.
17-07-07
