De hele wereld is obsessief bezig met het uiterlijk. Als je er niet uitziet als de mensen die je op tv en in de bladen ziet, dan is er iets goed mis. Moeder natuur dient dan een handje geholpen te worden en, met behulp van bijvoorbeeld plastische chirurgie en het bezit van een ruim budget, kan dat gelukkig. Een enkeling komt echter, door opgeven van familie of vrienden, terecht in een van de vele make-over programma´s op tv. Deze programma´s worden, hoe vreemd, vaak gesponsord door cosmeticafabrikanten en dienen er dus voor te zorgen dat al diegenen die niet over een ruim genoeg budget beschikken voor chirurgische ingrepen naar de winkel snellen en zich besmeren met allerlei dure crèmes en zalfjes. Allemaal ter meedere winst voor de cosmeticagigant. Maar of je er als consument werkelijk iets mee opschiet betwijfel ik. De nieuwste vindingen tegen veroudering en rimpels komen van wijnranken of bevatten amino-peptiden. Maar voor dat je goed en wel de kans hebt gekregen deze producten dan ook werkelijk aan ter schaffen schreeuwt de reclame alweer over de aller- aller- allernieuwste vinding.
Maar waarom zijn dergelijke programma´s en producten nu populairder dan ooit? Naast een behoorlijk vertekend schoonheidsideaal is blijkbaar de menselijke behoefte om ´ergens bij te horen´ moeilijker te bevredigen dan ooit. In een steeds individualistischer maatschappij als de onze waar traditionele waarden als familie en gezin steeds meer worden weggedrukt door uiterlijk, (financieel) succes en prestige voelt een mens zich steeds vaker en sneller tekort schieten. Het moet tenslotte allemaal strak en snel zijn en als je niet aan dat plaatje voldoet hoor je er doorgaans niet bij. En de afwijzing door de ´peers´ kan zéér hard en koud zijn en plaatst de banneling in de categorie van de ´losers´. Ik weet van kinderen die niet meer naar school durven omdat hun hardwerkende ouders geen geld kunnen besteden aan de dure merkkleding en schoenen die tegenwoordig haast vereist zijn. Ook wordt menige ouder met een burgermansbudget tot absolute wanhoop gedreven bij het bedenken en organiseren van zoiets simpels als een verjaardagspartijtje. Die gaan al lang niet meer over de feitelijke kinderverjaardag maar zijn verworden tot een bikkelharde competitie tussen de ouders wie het meest extravagante feestje kan geven. En extravagant betekent overanderlijk ook dat het dus kostbaar is, ERG kostbaar. En wie dat niet kan of wil betalen plaatst niet alleen zichzelf maar ook het betreffende kind buiten de maatschappij. En als ouder moet je dus bijna wel betalen, betalen en betalen want je wilt natuurlijk het beste voor je kind.
Ik vind het echter echt angstig worden als het kind, doorgaans de meisjes, op jonge leeftijd al beginnen te zeuren over plastische chirurgie. Je hoort en leest soms van meisjes van dertien of jonger die in de spreekkamer komen voor een borstvergroting of liposuctie. Nu heb ik niets tegen plastische chirurgie in het algemeen en ik weet dat ze heel veel kunnen betekenen voor mensen die bijvoorbeeld ernstig gehandicapt, verbrand of bij een ernstig ongeluk betrokken zijn geweest maar ik denk ook dat we als maatschappij de realiteit uit het oog verloren zijn als we de mogelijkheden blijven benutten zoals we dat nu doen. Er worden echt grenzen van wenselijkheid overschreden waar een halt aan zou moeten worden toegeroepen. Maar dat houdt wel in dat we met z´n allen terug moeten naar een realistischer beeld van schoonheid en eigenwaarde. Ieder mens is tenslotte uniek en goed zoals hij of zij is. Met of zonder scheve neus, wiebeltenen, pukkel op het voorhoofd of kromme vingers. Door de hysterie van de massa is de ´karakterkop´ vrijwel uit het straatbeeld verdwenen en dat is oneindig jammer. Iedereen ziet er in grote lijnen hetzelfde uit en dráágt ook vrijwel hetzelfde. Ik pleit voor een groter individualisme en een grotere verscheidenheid. Wees jezelf en durf dat ook te laten zien! Je bent goed zoals je bent. En echt, ieder mens heeft in zijn zwakkere momenten wel dingen die je, diep in je hart, wellicht toch wel zou willen veranderen als…. Maar mij zul je nooit in een make-over programma tegenkomen alhoewel ik vast een prima kandidaat zou zijn. Toen laatst iemand mij, in een gesprek over dergelijke programma´s vroeg hoever ik zou gaan om er goed uit te zien kon ik slechts het volgende antwoorden: ´To look good dear, I just take of my clothes!´ En daar is geen woord Chinees bij!
16-08-07
