Opstaan om 05.00 uur is voor mij geen grote opgave.Niet dat ik er een fan van ben om vroeg mijn bed uit te komen, maar doordeweeks staat mijn wekker om 05.30 uur, dus het is maar een half uurtje vroeger. Na een verfrissende douche stop ik de laatste spullen in mijn tas en plof met een dampende mok cappuccino op de bank met de Telegraaf en het ED van vanmorgen.Rond half zeven komt mijn liefste ook naar beneden en maant mij tot haast. Zij zal mij op weg naar haar werk bij het station afzetten. Het is regenachtig als ze 'Besje' achter het station parkeert.
Van hier uit zullen we vertrekken, maar buiten de vele forenzen die via het station dagelijks naar hun weg reizen is er tegen zevenen nog maar weinig beweging vanuit Out of Area te bespeuren. Een telefoontje brengt duidelijkheid: de leden van het RECCE TEAM zullen met twee personenauto's naar Keulen reizen en beiden zijn er binnen een paar minuten!Ik neem voor de komende dagen afscheid van mijn liefste en kruip achterin een van de beide auto's. Al snel zitten we in colonne op de snelweg en gaat het met een behoorlijke vaart richting Keulen. De sfeer en stemming onderweg zijn goed, en bij een korte tussenstop leren we elkaar alvast weer een beetje beter kennen.
Op het vliegveld checken we niet allemaal bij dezelfde incheckbalie in, waardoor we verspreid over het vliegtuig komen te zitten. Mijn plek blijkt op de allerachterste rij te zijn naast Rob B. En zoals gewoonlijk is de beenruimte niet echt berekend op kerels zoals ik. Ik zit de hele reis dus klemvast! Gelukkig heeft de meneer in de stoel voor mij géén behoefte om zijn stoel achterover te doen en hoef ik geen 'lastige gesprekken' te voeren.
Een aantal uur later landen we veilig en wel in Sarajevo en gaan we eerst naar Zetra.
Hier gaat het de komende dagen allemaal gebeuren! Als we het gigantische complex naderen valt de wat vergane staat van het complex op. Toch is het niet heel moeilijk een voorstelling te maken van hoe het in 1984 moet zijn geweest. Al is het tegenwoordig in een wat meer deplorabele staat en ietsje meer overgroeid.
De rit naar Sareni Centar in Hadžići voert door een deel van Sarajevo waar de gevolgen van de oorlog nog overal zichtbaar zijn. Gruwelijke details vliegen me aan alle kanten om mijn oren, en wat ik door de autoruit voorbij zie schuiven illustreert een werkelijkheid die (gelukkig) erg ver van mijn bed is.
Wie in Sareni Centar binnenstapt voelt zich meteen welkom. Groot deel van dat gevoel wordt veroorzaakt door de 'zwerf-waakhond' van het hotel die, al kwispelend, iedereen welkom heet. Zodra Grote BazinAnita zich in het hotel bevindt, is ze immer vlakbij de voordeur te vinden. Als anita er niet is, gaat ze meer haar eigen gangetje. Maar waar ze ook gaat, ze blijft de voordeur steeds wel in de gaten houden.(Op alle foto’s in deze bijdrage rust copyright. ©Paul Mulder/PMTekst)
