Iedere ouder wil het beste voor zijn of haar kind, dat lijkt me logisch. Het kind moet vooral een beter en rijker leven hebben dan de ouders hadden in hun eigen jeugd, met meer kansen, meer mogelijkheden, een hogere opleiding, en dan vooral omringd door meer en luxer spullen dan pa en ma destijds bezaten.Ik zie mijn vader nog staan in de deuropening. Het was de deuropening van de vergaderzaal in het statige kantoorpand waar mijn vader een van de vennoten was. Hij had me net aan een van de nieuwe kantoorgenoten voorgesteld, hetgeen gevolgd was door een opmerking die ik niet verwachtte ooit nog te horen. Pa zei namelijk, net niet nonchalant genoeg, ´…maar ik denk niet dat hij hier ooit zal komen werken…´ Even keek ik verschrikt opzij, maar elk spoor van de mededeling was alweer van zijn gezicht verdwenen.
Tja, soms is er namelijk sprake van een reeds grotendeels uitgestippeld levenspad. Dan staat bij de geboorte al vast in welke richting het kind later geacht wordt carrière te maken, in welke firma, en ook op welk niveau die carrière ongeveer zou moeten eindigen. Bij mij was dat oorspronkelijk het notariaat, en mijn vader had het liefste gezien dat ik dat op zijn kantoor zou doen. Maar ik ben gelukkig al heel vroeg begonnen me daartegen te verzetten, met als resultaat dat Pa slecht ´mild teleurgesteld´ was toen ik mijn toekomst in een totaal andere richting koos. Als is ´mild teleurgesteld´ wellicht toch als understatement te classificeren.
Ik moest sterk aan dat ene voorval denken toen ik vanmorgen las over de dochter van die Imam die in Londen de kost verdient als paaldanseres. Heel veel verder kun je niet afgeraken van de normen en waarden die je ouders je hebben getracht mee te geven. Waarmee overigens geenszins gezegd is dat het verkeerd is je eigen pad te verkiezen boven datgene wat je ouders voor je hebben uitgedacht. Zeker als je vader een omstreden figuur is die meent dat de Britten de aanslagen van 2005 vooral toch aan zichzelf te danken hebben, en ook nog eens grote bewondering uitspreekt voor de plegers van de aanslagen van 11 september. Dan kan ik me levendig voorstellen dat je weg wilt uit een dergelijke gedachtewereld, een dergelijke danscarrière is dan zo´n beetje het ultieme gevoel van wraak.
Mijn vader was gelukkig alles behalve bekrompen, en heeft mijn omzwervingen altijd met belangstelling gevolgd. Nooit is er een moment geweest waarop hij me vroeg of ik achteraf geen spijt had dat ik geen rechten ben gaan studeren. Dat kan natuurlijk komen omdat hij bang was voor het antwoord, want dat is nog steeds onveranderd: Nee, ik moet er nog steeds niet aan denken! Op mijn spaarzame sollicitaties de afgelopen twintig jaar heb ik altijd het een en ander moeten uitleggen over mijn CV. Niet dat er grote gaten inzitten, ik heb tenslotte continue gewerkt, maar vooral omtrent de keuzes die ik erin heb gemaakt. Mijn loopbaan volgt namelijk niet de standaard rechte lijn naar boven, maar eerder een grillig patroon dat af en toe naar links, af en toe naar rechts, en zelfs af en toe een stap terug lijkt te doen. En ja, dat zijn altijd bewuste keuzes geweest. Een verandering van job was, en is, voor mij alleen interessant als ik het gevoel heb dat ik me erdoor kan ontwikkelen. Of dat nu in de breedte of in de diepte is. De top te bereiken is nooit mijn doel geweest, plezier hebben in wat ik doe echter wel, net als genoeg verdienen om een beetje geld over te houden nadat de rekeningen zijn betaald. En tot nu toe lukt dat aardig.
Een paar keer bleken mensen te hebben getwijfeld om me ergens voor te vragen. Dan wisten ze niet of een bepaalde baan voor mij interessant genoeg zou zijn, hoe graag ze me ook wilden hebben, maar als ze me dan eenmaal hadden gevraagd dan was ik meestal ook snel over de streep. Geen absurde salariseisen van mijn kant, noch een dikkere auto dan mijn collega. Als er voldoende uitdaging voor mij te vinden is in een klus dan kom ik, desnoods op de fiets.
En nu is dan eindelijk de tijd gekomen me aan mijn eigen toekomstdromen te gaan wijden. En voor de omgeving liggen die bepaald niet in de lijn van wat ik tot nu toe heb gedaan, en dat doet vaak wenkbrauwen fronsen. Dan wordt er bezorgd gevraagd of ik, op mijn leeftijd, het niet beter op vertrouwd terrein kan houden. Maar diegene die mij beter kent weet juist dat mijn huidige plannen dichterbij liggen dan al het andere dat ik ooit heb gedaan. Een carrièreswitch van 180° maken is een risico, dat besef ik me maar al te goed. Zeker als je al in de veertig bent. Maar evenzo geldt dat als ik het niet nu doe, ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben, en dat was ik toch ook weer niet van plan.
Wat ik dan van plan ben? Laat ik er het volgende over zeggen: de precieze plannen blijven nog even geheim, want er moet hier en daar nog even stevig onderhandeld worden. Maar eind volgende maand, en wellicht eerder, zal het nieuwste project het levenslicht zien, en ik kan hier nu niet zeggen hoe zeer het kriebelt en aan alle kanten jeukt om er eindelijk mee aan de slag te kunnen gaan. Als het eenmaal zover is, zal ik er op deze plek zeker kond van doen, maar tot die tijd moet iedereen nog even geduld hebben. All will be revealed….
28-09-08
