Gisteravond toog ik met mijn lief richting het Parktheater voor een avondje swing. Op de planken stond ´Moonlight Serenade´, een musical over Glenn Miller en zijn muziek.
We hadden er zin in. Beiden zijn nogal gecharmeerd van Big Bands en we verheugden ons op een avondje onvervalste nostalgie, al speelt het leven van Glenn Miller zich af vèr voor wij beiden zijn het levenslicht zagen. Onze plaatsen waren op rij 9, vrijwel in het midden. Het zag er niet naar uit dat we een volle zaal zouden hebben en, zoals je bij een dergelijke voorstelling zou mogen verwachten, was het grootste deel van het toegestroomde publiek rond of zelfs over de pensioengerechtigde leeftijd. Naast mijn lief namen een tweetal heren plaats waarbij de ene direct naast mijn lief zich blijkbaar al enige tijd niet gedoucht had en ook niet vaak buiten de deur kwam, want er hing ook een nadrukkelijke en nogal penetrante walm van vergane mottenballen om hem heen. De man had nog een vruchteloze poging gedaan zijn ´charme´ wat op te poetsen met een luchtje, maar zelfs de ruime hoeveelheid die hij zichzelf had toegediend kon de rest van het geurenaroma geenszins verbloemen. Een prettig begin van de avond dus.
Op het moment dat het doek opging volgde een tweede deceptie, en niet héél veel later een derde. De voertaal bleek namelijk Duits. Op zich niet zo heel erg, maar in een verhaal over een Amerikaan, op de rand van WOII heeft dat toch iets aparts. Doch, als het geheel met overtuiging wordt gebracht wil ik daar best overheen stappen. Helaas, het openingsnummer ´I´m in de Mood´ was gewoon vals en slaagde er allesbehalve in om ons, vooraf zo blije, gemoed een opkikker te bezorgen en de onwelriekende buurman te doen vergeten.
In plaats van een geoliede voorstelling kregen we een rammelend spektakel voorgeschoteld op het niveau van de amateurs van Oberholzhackersdorf, een klein gehucht diep in het Zwarte Woud, waardoor de voorstelling meer iets had van een ´moderne´ versie van de Mondschein Sonate dan dat het werkelijk te maken had met iets swingends. Nergens slaagden de acteurs erin mij te overtuigen en ook de zang- en dansprestaties waren verre van professioneel te noemen. Het geheel rammelde aan alle kanten en wist mij geen enkel moment te overtuigen of werkelijk te raken. Toch is het een hele prestatie om van het werk en leven van een van de Groten uit de Jazz een dergelijke karikatuur te maken, alleen is het geen prestatie die ik bijzonder kan waarderen. Wat trouwens ook niet bepaald meehielp was dat de hoofdrolspeler, Tilman van Blomberg, bij mij een zéér sterke herinnering opriep aan Herr Flick, een magistrale rol van de Britse acteur Richard Gibson in de tv-serie ´Allo Allo´, en feitelijk verwachtte ik elk moment de opkomst van Lt. Grüber met ´his little tank´.
Alhoewel deze productie bij onze oosterburen lovende kritieken kreeg en alom werd aangeprezen als een voorstelling die je gezien MOET hebben, besloten wij er in de pauze tussenuit te knijpen. Wég van deze voorstelling en wég van de onwelriekende buurman. Een absolute gemiste kans voor zowel de productie als het Parktheater. Hiervoor was ik bepaald NOT ´In the Mood´.
04-04-08
