MKB-Nederland stelt dat werkgevers in de toekomst niet meer willen opdraaien voor ziekteverzuim dat veroorzaakt wordt door activiteiten die buiten de invloedssfeer van de werkgever liggen, zoals sportblessures, plastische chirurgie zonder medische noodzaak en bijvoorbeeld de gevolgen van roekeloos rijgedrag. Het MKB zal de Tweede Kamer een lijst aanbieden in totaal negen oorzaken van ziekteverzuim die de werkgever niet meer wil betalen.
Op zich is er best wat te zeggen voor de redenering van de werkgevers, want het is onterecht dat werkgevers buiten hun schuld opdraaien voor kosten die niet binnen hun invloedssfeer zijn ontstaan maar waar ze wel voor moeten opdraaien. Toch heeft een dergelijk voorstel ook een duidelijk gevaarlijke kant. Het begint nu met een lijst van slechts negen oorzaken, maar het is slechts een hele kleine stap naar meer, en ongewenste, invloed en controle op het privé-leven van de werknemer. Dergelijke invloed brengt ons terug naar een situatie zoals we die kenden in de 18e en19e eeuw, waarbij werknemers vrijwel genadeloos overgeleverd waren aan de ´bazen´ en bij het minste of geringste op straat konden worden gezet en waar tegenspraak niet werd geduld. Niet een situatie die past in de hedendaagse maatschappij, en bepaald geen scenario waarnaar we terug moeten willen.
Ik kan er vrede mee hebben als een werkgever zou zeggen dat zijn werknemers zich voor bepaalde risico´s extra zouden moeten verzekeren als ze blijven hechten aan het uitoefenen van bepaalde activiteiten. Zeker als het activiteiten betreft waarvan bekend is dat ze ´blessure gevoelig´ zijn en daarom regelmatig tot uitval leiden, maar ik heb grote moeite met het feit dat een werkgever een oordeel kan en mag hebben of een bepaalde ingreep, cosmetisch of niet, een medische noodzaak heeft. Dat is namelijk niet iets dat tot de competentie van de werkgever behoort en waar de vraag ook helemaal niet thuis hoort. Het bepalen van het wel of niet hebben van een strikt medische noodzaak, is een zaak tussen patiënt, behandelend medicus en eventueel de verzekering die voor de kosten moet opdraaien., en bepaald niet van de werkgever. Ik heb er helemaal geen enkele behoefte aan om mijn werkgever te moeten uitleggen wat er precies met mij aan de hand is, louter en alleen omdat ik dat ´moet´. Meestal gaat het de werkgever namelijk geen ene bal aan, en bovendien kán dergelijke zéér privacy-gevoelige informatie door werkgevers op een ander moment tégen je worden gebruikt, en dat is al helemaal niet de bedoeling. Bovendien is het zo dat wat voor de ene patiënt medische noodzaak heeft, dat voor een andere patiënt niet zo hoeft te zijn. En ook al zou iemand een ingreep laten uitvoeren die voor de werkgever ´niet hoeft´ omdat deze geen levensbedreigende ziekte of aandoening oplost, is dat nog altijd een zaak van de betrokkene zelf. Het is zijn lijf en leven tenslotte. Daarnaast zijn er voldoende voorbeelden te geven van puur cosmetische ingrepen die een hele duidelijke en positieve invloed hebben op de levenshouding en het welbevinden van de werknemer, en dáár profiteert de werkgever dan ook van mee in een bijvoorbeeld hogere productiviteit en een dalend ziekteverzuim.
Ik ben dan ook heel benieuwd hoe dit plan in Den Haag zal worden ontvangen, en hoe e.a.a. in de praktijk zal worden uitgewerkt. Als dat namelijk niet zorgvuldig gebeurt en de politiek de werkgever toestaat op een stoel te gaan zitten waar hij absoluut niet thuis hoort, dan vrees ik voor zéér onverkwikkelijke situaties waarde werknemer en zijn privacy ernstig de dupe van kunnen worden. Werkgevers hebben absoluut het recht om bepaalde kosten af te wentelen op de veroorzakers ervan, zeker als het meermalen en ook nog eens opzettelijk of door onachtzaamheid of onoplettendheid gebeurt, maar er dienen wel héél duidelijke en harde grenzen te worden gesteld.
26-03-08
