Soms zou ik er heel veel voor over hebben als er op mijn brein een knopje zou zitten waarmee ik het, af en toe, uit zou kunnen zetten, maar helaas zal dat altijd wel een wens blijven. Mijn brein ratelt namelijk onvermoeibaar door, 24 uur per dag en 7 dagen in de week. Nu is het niet dat ik nu zo’n vreselijk interessant en avontuurlijk leven leid, integendeel zelfs, maar mijn brein is nu eenmaal dermate breed georiënteerd en geïnteresseerd dat het overal en altijd wel een plukje informatie boven kan halen om zich mee bezig te houden. En als je, zoals ik, een bovengemiddelde interesse hebt in mensen en hun handelen, heb je al helemaal nooit gebrek aan studiemateriaal.En het houdt echt nooit op. Zit ik ’s avonds tv te kijken, dan maakt het niet eens zoveel uit naar wat ik kijk. De mannetjes in mijn bovenkamer zijn dan nog steeds druk bezig de indrukken van die dag te inventariseren en organiseren. Alle indrukken moeten namelijk worden bekeken, gesorteerd en, eenmaal van commentaar voorzien, worden opgeborgen in een van de vele en donkere krochten van mijn brein. Daar liggen die indrukken en ideeën dan te wachten tot het moment dat ze ooit weer eens worden opgeroepen. En die oproep laat soms lang op zich wachten, en soms een heel stuk minder lang, maar ik heb gemerkt dat ik ook informatie blijk op te slaan die voor mezelf helemaal niet relevant is, althans niet direct.
Zo zat ik laatst een beetje te zappen en kwam ik langs een programma waarin werd uitgelegd hoe een bepaald product wordt gemaakt. Natuurlijk zie je in zo’n programma nooit alle geheimen, maar het gaf toch een goed beeld van het hele proces. Nu heb ik zelf geen enkele interesse in plastic poppetjes van de een of andere tekenfilmserie, ik had tot dat moment zelfs nog nooit van de serie gehoord, maar één onderdeel van het productieproces sprong er duidelijk uit. En waarom? Ik had een aantal dagen eerder een toevallig, maar uitermate interessant gesprek gehad, en juist dit onderdeel van het productieproces gaf aanknopingspunten om een probleem uit dàt gesprek op te lossen. Niet door exact te kopiëren, maar er was wel weer een idee ontstaan waarmee verder kan worden gebouwd aan een oplossing. En het is niet eens mijn probleem.
Op de keper beschouwd is het feitelijk van de zotte hoeveel, schijnbaar, nutteloze informatie mijn brein opslaat en registreert. Ik zie alles, maar als je je realiseert dat in mijn denkwereld alles en iedereen met elkaar is verbonden, dan wordt het weer een klein stukje logischer. Zeker als je daarbij bedenkt dat een groot deel van de betekenis van de beleving, verborgen zit in de details. Daarin zitten de vaak de aanknopingspunten van waarom mensen iets doen op een bepaalde manier. Mensen zijn namelijk gewoontedieren, en gebruiken vaak de dingen die ze kennen. Bovendien gebruiken ze het liefst een beproefde methode om hun doel te bereiken, een methode dus die zijn succes al eens heeft bewezen. En als je dat weet, blijkt er opeens niet zo bar veel verschil is die methodes te zijn: alleen het gewenste resultaat is anders. En dat is weer ontzettend handig om te weten in conflictsituaties. Je ziet dan als het ware precies waar beide partijen vandaan zijn gekomen, waar ze naartoe willen en waar die, vaak tegenstrijdige, belangen dus botsen. Daarmee wordt het niet per definitie makkelijker om het conflict op te lossen, maar begrip voor ieders positie en afgelegde weg tot op dát punt, maakt het wel aannemelijker dat er een oplossing gevonden kan worden waarin beide partijen zich kunnen vinden.
21-05-09
