Het zong al rond sinds de jaren zestig dat ieder mens op de wereld door zes andere personen verbonden zou zijn met de rest. Deze theorie, die bekend stond als ´Six degrees of seperation´, kwam tot stand na een experiment van de Amerikaanse onderzoeker Stanley Milgram, die geadresseerde enveloppen uitdeelde aan vreemden en welke alleen aan bekenden mochten worden doorgegeven, om zo de uiteindelijke geadresseerde te bereiken. De enveloppen die daadwerkelijk op de plaats van bestemming aankwamen, waren gemiddeld 5,5 keer doorgegeven, vandaar de naam. Maar omdat Milgram in zijn resultaten de enveloppen die niet aankwamen wegliet, werd het experiment als ´wetenschappelijk ongeldig´ beschouwd. Toch bleef het idee voortleven als een soort ´Urban Myth´, en leidde zelfs tot een gelijknamige film in 1993.
Microsoft heeft het experiment nu eens dunnetjes over gedaan met MSN-berichten. In hun onderzoek van 30 miljard (!) verstuurde berichten uit één specifieke maand in 2006, dat is qua hoeveelheid grofweg de helft van alle wereldwijd verzonden berichten in die periode, konden de onderzoekers aantonen dat elke willekeurige persoon via 6,8 stappen met elk willekeurig ander persoon in contact kan worden gebracht. Iets meer dus dan in het experiment van Milgram, maar toch nog een behoorlijk beperkte keten.
Maar wat moeten we met dergelijke experimenten? Doet iemand dergelijk onderzoek om Schiller´s beroemde ´Alle Menschen werden Brüder´ aan te tonen? Ligt het aan mij als ik vrees dat menig Amerikaanse Overheidsinstelling staat te springen om de gebruikte gegevens én de gebruikte software? Onze wereld is in toenemende mate toch al verworden tot ´Alle Mensen Staan Onder Toezicht Van Big Brother´ als je kijkt hoe, en op welke manier, we bij alles wat we doen in de gaten worden gehouden. Camera´s en computers registreren al een groot deel van wat u en ik dagelijks doen en waar we zijn geweest. Ik krijg er in ieder geval behoorlijke jeuk van in mijn Overheidsklieren.
Toch is het, zoals wel vaker met familie en kennissen, niet een kwestie van wat je weet, maar van wie je kent in deze maatschappij. Ik ben er echter een aantal jaren geleden al achter gekomen dat ik bepaalde personen, door familiebanden met mij verbonden of niet, helemaal niet eens wil kennen. Die behoefte heb ik niet eens. Dat zijn doorgaans mensen die er ideeën op na houden die de mijne absoluut niet zijn en daarbij ook bepaald niet open staan voor de dialoog, mensen die de meest gruwelijke misdaden op hun geweten hebben, mensen die dieren of andere mensen mishandelen of onderdrukken simpelweg omdat ze dat kunnen of er zelf beter van kunnen worden, mensen die een levenswijze nastreven die door geweld en bloedvergieten moet worden verspreid, etc. Voor dat soort lieden, en nog vele andere, is er geen enkele plaats in mijn leven. Ook wil ik ook aan hen geen moment van mijn kostbare tijd meer besteden, daar is het leven te kort en te kostbaar voor. Het feit dat dergelijke lieden slechts 6,8 anderen van mij verwijderd zijn maakt de wereld opeens wel een stukje bedreigender, maar sterkt mij alleen maar in de overtuiging dat ik mijn vrienden met zorg uit moet blijven kiezen.
Toch ben ik er aan de ene kant absoluut van overtuigd dat alle mensen aan elkaar verbonden zijn, al is het maar omdat we allemaal van hetzelfde, menselijke ras zijn. Bovendien zitten we met z´n allen vast op dezelfde aardkloot en moeten er dus ook met z´n allen het beste van zien te maken. Maar als ik zie, hoor en lees, wat bepaalde mensen denken te kunnen doen uit het oogpunt van dat mens-zijn, wéét ik dat Schiller´s gedicht voorlopig een utopie zal blijven.
Aan de andere kant brengt een dergelijk korte keten ook een schat aan kansen. Als iedereen door 6,8 anderen toegang zou kunnen krijgen tot de meest invloedrijke en machtige personen, dan wordt de kans om eindelijk eens orde op zaken te stellen op deze wereld weer een stuk aannemelijker. Dan blijkt het individu opeens tòch een hoop macht te hebben.
Ik denk dat ik het maar van die kant, de positieve kant, zal blijven bekijken. Al kan ik het idee dat er ergens iemand in een groot kantoor alles zit te lezen wat ik via internet de wereld instuur, ook niet helemaal loslaten. Dat idee beangstigt me in toenemende mate, al zijn mijn ideeën bepaald niet extreem te noemen. Toch blijf ik onverminderd zeggen en schrijven wat ik denk en voel, simpelweg omdat ik dat zelf belangrijk vind. En voor elk geschreven woord zijn er tenslotte zowel voor- als tegenstanders te vinden. Afijn, ik zie wel. Zorgen kan ik me altijd nog gaan maken.
Microsoft heeft het experiment nu eens dunnetjes over gedaan met MSN-berichten. In hun onderzoek van 30 miljard (!) verstuurde berichten uit één specifieke maand in 2006, dat is qua hoeveelheid grofweg de helft van alle wereldwijd verzonden berichten in die periode, konden de onderzoekers aantonen dat elke willekeurige persoon via 6,8 stappen met elk willekeurig ander persoon in contact kan worden gebracht. Iets meer dus dan in het experiment van Milgram, maar toch nog een behoorlijk beperkte keten.
Maar wat moeten we met dergelijke experimenten? Doet iemand dergelijk onderzoek om Schiller´s beroemde ´Alle Menschen werden Brüder´ aan te tonen? Ligt het aan mij als ik vrees dat menig Amerikaanse Overheidsinstelling staat te springen om de gebruikte gegevens én de gebruikte software? Onze wereld is in toenemende mate toch al verworden tot ´Alle Mensen Staan Onder Toezicht Van Big Brother´ als je kijkt hoe, en op welke manier, we bij alles wat we doen in de gaten worden gehouden. Camera´s en computers registreren al een groot deel van wat u en ik dagelijks doen en waar we zijn geweest. Ik krijg er in ieder geval behoorlijke jeuk van in mijn Overheidsklieren.
Toch is het, zoals wel vaker met familie en kennissen, niet een kwestie van wat je weet, maar van wie je kent in deze maatschappij. Ik ben er echter een aantal jaren geleden al achter gekomen dat ik bepaalde personen, door familiebanden met mij verbonden of niet, helemaal niet eens wil kennen. Die behoefte heb ik niet eens. Dat zijn doorgaans mensen die er ideeën op na houden die de mijne absoluut niet zijn en daarbij ook bepaald niet open staan voor de dialoog, mensen die de meest gruwelijke misdaden op hun geweten hebben, mensen die dieren of andere mensen mishandelen of onderdrukken simpelweg omdat ze dat kunnen of er zelf beter van kunnen worden, mensen die een levenswijze nastreven die door geweld en bloedvergieten moet worden verspreid, etc. Voor dat soort lieden, en nog vele andere, is er geen enkele plaats in mijn leven. Ook wil ik ook aan hen geen moment van mijn kostbare tijd meer besteden, daar is het leven te kort en te kostbaar voor. Het feit dat dergelijke lieden slechts 6,8 anderen van mij verwijderd zijn maakt de wereld opeens wel een stukje bedreigender, maar sterkt mij alleen maar in de overtuiging dat ik mijn vrienden met zorg uit moet blijven kiezen.
Toch ben ik er aan de ene kant absoluut van overtuigd dat alle mensen aan elkaar verbonden zijn, al is het maar omdat we allemaal van hetzelfde, menselijke ras zijn. Bovendien zitten we met z´n allen vast op dezelfde aardkloot en moeten er dus ook met z´n allen het beste van zien te maken. Maar als ik zie, hoor en lees, wat bepaalde mensen denken te kunnen doen uit het oogpunt van dat mens-zijn, wéét ik dat Schiller´s gedicht voorlopig een utopie zal blijven.
Aan de andere kant brengt een dergelijk korte keten ook een schat aan kansen. Als iedereen door 6,8 anderen toegang zou kunnen krijgen tot de meest invloedrijke en machtige personen, dan wordt de kans om eindelijk eens orde op zaken te stellen op deze wereld weer een stuk aannemelijker. Dan blijkt het individu opeens tòch een hoop macht te hebben.
Ik denk dat ik het maar van die kant, de positieve kant, zal blijven bekijken. Al kan ik het idee dat er ergens iemand in een groot kantoor alles zit te lezen wat ik via internet de wereld instuur, ook niet helemaal loslaten. Dat idee beangstigt me in toenemende mate, al zijn mijn ideeën bepaald niet extreem te noemen. Toch blijf ik onverminderd zeggen en schrijven wat ik denk en voel, simpelweg omdat ik dat zelf belangrijk vind. En voor elk geschreven woord zijn er tenslotte zowel voor- als tegenstanders te vinden. Afijn, ik zie wel. Zorgen kan ik me altijd nog gaan maken.
05-08-08
