Mijn kennismakingsperiode bij het AG (Academisch Genootschap) zit er bijna op, maar ik heb inmiddels besloten het lidmaatschap daadwerkelijk aan te vragen. Daarvoor is de handtekening van een introducerend lid nodig en P., een van de voorzitters van de Ondernemerskring waarbij ik me als eerste heb aangesloten, was gaarne bereid die voor me te zetten en, met die handtekening kon, eerder deze week, de lidmaatschapsaanvraag op de bus. Feitelijk behoor ik helemaal niet in dit selecte gezelschap, want ik ben (nog) helemaal geen zelfstandig ondernemer…al loop ik al een tijdje met ver gevorderde plannen rond. Mijn fysieke situatie is echter nog niet zover dat ik me volledig in een dergelijk avontuur kan storten, dus voorlopig moet ik het nog even hebben van de ´in oprichting-fase´. Toch hebben de ondernemers en oud-ondernemers uit dit gezelschap me warm welkom geheten en woon ik, als dat enigszins kan, hun bijeenkomsten bij. Afgelopen week was er weer een en dit keer waren er presentaties van studenten van een plaatselijke Hogeschool die, met hulp en ondersteuning van een stichting en naar Amerikaans voorbeeld, een heuse ´Student Company´ mogen opzetten om zo te snuffelen aan het ondernemerschap. Een van de aanwezige studenten had verleden jaar zelfs een prijs gewonnen met zijn bedrijfje en kwam daarover vertellen.
Voor de bijeenkomsten wordt er door een aantal leden altijd eerst geborreld en samen gegeten, waarbij dit keer ook de studenten aanschoven. Zodoende hadden we al vooraf de tijd om kennis te maken en te horen waar ze zoal mee bezig zijn. De prijswinnaar van vorig jaar, een achtienjarige(!) jongeman J., bleek de smaak van het ondernemerschap inmiddels al dermate te pakken te hebben dat hij inmiddels, na zijn afstuderen, alweer bezig was een nieuw bedrijfje op te zetten. Te mogen luisteren naar zijn enthousiasme en vragen te kunnen stellen over het hoe en waarom van bepaalde beslissingen zorgde voor een zeer geanimeerde sfeer aan tafel waarbij de tijd haast onmerkbaar omvloog. Onvermijdelijk volgde echter ook wedervragen, en de meest voor de hand liggende was natuurlijk wat voor bedrijf ik dan wel had. Nu heb ik daar, bewust overigens, nooit een standaard antwoord op en laat ik me leiden door de vraagsteller en het punt van ontwikkeling waarop ik zelf bivakkeer op dat moment. Een deel van mijn verhaal is nogal straight-forward, maar een ander deel zeker niet en behoeft een nadere uitleg. Zeker omdat het fenomeen, beelddenken in het bedrijf, voor velen een onbekend fenomeen is. Het geven van die uitleg is niet moeilijk, maar wel wat ik er mee wil, want dat weet ik zelf nog niet helemaal precies, althans niet vanuit welke insteek, en dan wordt het uitleggen ervan soms best lastig. Maar erover vertellen kan ik genoeg dus red ik me er altijd wel weer uit.
Aan het eind van de avond, en na de zéér inspirerende presentaties, mét de haast standaard falende audio-visuele ondersteuning, werd er nog even onderling nagepraat. Iedereen was gepast onder de indruk van het enthousiasme van de studenten en er werd o.a. besproken hoeveel studenten er straks daadwerkelijk voor het ondernemerschap zouden kiezen. Die meningen liepen nogal uiteen en alleen de toekomst zal uitwijzen wie er het dichtst bij de waarheid blijkt te zitten. Daarna kwam de samenstelling van de Ondernemerskring ter sprake, wat een van de vrouwelijke kringleden de opmerking ontlokte dat ik, als laatste aanwinst, wel heel lastig in te delen was in een bepaalde categorie. De kring heeft leden die zéér diverse activiteiten ontplooien, maar men is er nog niet uit in welke categorie ik ondergebracht zou moeten worden. En dat is iets wat ik vaker hoor. Ik pas slecht in één hokje en het ´in meerdere hokjes passen´ is voor veel mensen moeilijk te accepteren. Mijn theorie is dat dat vooral veroorzaakt wordt door het feit dat men graag zekerheden heeft en graag weet bij welk groepje iemand hoort zodat gedrag vooraf al, met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, te voorspellen is. Omgaan met mensen die in meer hokjes zouden kunnen passen, maar daarbij, al dan niet bewust, géén duidelijke keuzes maken, ervaren mensen als lastig. Dat zijn de vreemde eenden in de bijt, die altijd met enige terughoudendheid bekeken zullen blijven worden. Gelukkig zijn er genoeg mensen die daar een open mind tegenover stellen en je, op termijn, slechts op je persoonlijkheid beoordelen. Anderen zullen je echter eerder blijven mijden omdat ze je onvoorspelbaar en ´lastig´ vinden. Ikzelf ben inmiddels redelijk gewend aan de rol van ´zonderling´, of zo je wilt, die van het ´zwarte schaap´. Ik kan natuurlijk, zonder al te veel problemen, mezelf inperken en me inpassen in één van de aangeboden hokjes. Toch heb ik besloten dat niet te doen. Ik zou mezelf daarmee namelijk volstrekt tekort doen. Als je veel kunt is het doodzonde daar geen gebruik van te maken, ook al weet je dan dat de weg naar eventueel succes daarmee een héél stuk langer èn moeilijker wordt. Absoluut niet minder de moeite waard, maar ontegenzeggelijk lastiger. Dus heb ik me geschikt in de rol van ´vreemde eend´, al is ook dàt een etiket. Niet vanuit een drang tot provoceren maar gewoon omdat ik zo ben. Niets meer en niets minder. En de afgelopen jaren hebben me geleerd dat de weg langer èn moeilijker, maar ook zéker interessanter is. Dus vliegt deze een niet in de vertrouwde formatie maar, zo af en toe, slechts in gezelschap van andere vreemde eenden. En die leiden je soms weer naar andere, nòg vreemdere eenden. En dat feit alleen al maakt het de extra moeite méér dan waard!
17-11-07
