Wat zit het universum toch wonderlijk in elkaar! Op het ene moment lijkt alles om je heen in elkaar te storten en zie je geen uitweg meer, het volgende moment staan er mensen op je stoepje te dringen om je datgene te komen brengen wat je het meest nodig hebt.Zie hier het verhaal van A. Deze dame zag het een ruime week geleden helemaal niet meer zitten en zat in een dip. Toen ik haar maandag sprak was het weer een heel ander verhaal en had ze eerder een luxeprobleem: teveel mensen die haar wilden helpen en geen keus kunnen maken wiens hulp je zult gaan aannemen.
In mijn eigen universumpje is iets soortgelijks aan de gang. Nu het KEB-project is afgelopen, is het zaak om de laatste puntjes op de ‘i’ te zetten zodat ik per 1 augustus kan beginnen. En dat loopt stukken sneller dan gepland. Een heel aantal mensen in mijn omgeving lijken wel in de startblokken te hebben gezeten en beginnen nu te bellen en te mailen. Niet dat mijn balboekje ook meteen vol staat met klanten en factureerbare uren, dat dan weer niet, maar er is wel een hoop om over na te denken. Bovendien begint het er ernstig op te lijken dat een kinderwens van mij, ooit een boek te maken, opeens een héél stuk dichterbij begint te komen. Morgen heb ik een afspraak met iemand die een tekstschrijver zoekt voor een boek van haar eigen kunstuitingen, en na de vakantie ligt er al een afspraak voor overleg over een boek-experiment dat mijn grijze massa steeds bezig houdt.
Maar het meest verbazend blijf ik toch vinden het incident van gistermorgen. Ik zat achter mijn pc te stoeien met een computerprobleem, en ik kreeg het maar niet opgelost zoals ik wilde. Op een gegeven moment begon ik het erg zat te worden en wilde er al de brui aan geven, toen het bekende ‘ding dong’ weerklonk. Een mailtje. Nu is dat op zich niet zo bijzonder, want ik krijg doorgaans tientallen mailtjes per dag. Het mailtje dat ik nu echter binnenkreeg was feitelijk niet eens aan mij gericht. Het was een correspondentie tussen twee kennissen van mij, en eentje had een mailtje doorgestuurd met de vraag of ik even de uitleg die hij gegeven had wilde controleren op ‘lompe zinnen’, zoals hij het uitdrukte. En laat die te controleren inhoud nu precies gaan over het probleem waar ik die ochtend mee worstelde..
Ik ben géén ‘Great Believer’ in voorbestemming, noch in één bepaald Hoger Wezen. Wat ik echter wel heb ontdekt, is dat het Universum vaak toch wel zit op te letten en soms zomaar opeens in actie lijkt te komen. Niet altijd precies op het juiste presenteerblaadje, maar het moet natuurlijk ook weer niet àl te gemakkelijk worden. Soms is het dagelijkse cadeautje zelfs verpakt als iets waarvan je helemaal niet wist dat je het hebben wilde, en soms zelfs als iets wat regelrechte weerstand oproept. Maar voor wie iets secuurder kijkt naar de dingen die hem of haar zoal op een dag overkomen, ziet toch vaak de verborgen schatten. En het feit dat die verborgen schatten er überhaupt elke dag zijn, maakt toch weer dat ik vind dat het best goed geregeld is…soms. Ik denk dat het vooral de mensen zelf zijn die het zichzelf, en de ander, soms zo verrekte moeilijk maken. Maar dat schijnt dan weer typisch bij de menselijke natuur te horen. Dingen zo moeilijk mogelijk doen als het òòk makkelijk kan.
01-07-09
