Het was rond 20.00 uur dat we op het stoepje voor het Parktheater nog even een sigaretje stonden te roken. Het zou nog een kwartiertje duren alvorens Marc Marie Huijbregts het podium zou betreden om zijn kunsten te vertonen en de toeschouwers druppelden gestaag binnen. Letterlijk in dit geval want het regende.
Ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken en vooral naar wat ze doen, hoe ze reageren op een situatie of gewoon hoe mensen met elkaar omgaan. Het feit dat het regende echter zorgde ervoor dat velen met paraplu getooid waren die je, als je eenmaal het theater in wilt, ergens moet laten. Grappig is echter om te zien hoe mensen met hun druipende paraplu omgaan. Zodra men onder het afdakje voor de ingang is aangekomen schudt de een zijn paraplu uit alvorens hem te sluiten terwijl de ander zijn paraplu dichtvouwt zónder hem eerst uit te schudden. Opvallend is echter dat diegenen die de paraplu eerst uitschudden dat vaak doen zonder te kijken of ze met hun gespetter iemand anders natspatten. Mijn liefste kreeg daarvan in een geval bijna de volle laag. Deze dame kwam bovenaan de trap en begon meteen haar paraplu uit te schudden. Dat mijn liefste daarvan de zowat volle laag kreeg interesseerde haar klaarblijkelijk niets en zonder één woord schreed ze door naar binnen. Een ander doorregend exemplaar kwam boven en begon zijn paraplu uit te schudden, zag dat hij dreigde anderen natter te maken dan ze al waren, en liep vervolgens, zich verontschuldigend een paar stappen verder om ´out of range´ het klusje verder te klaren. Die had het begrepen.
Grappig is ook om te zien hoe de heren ervoor trachten te zorgen dat de dames in hun gezelschap enigszins droog de voordeur van het theater bereiken. De echt galante heer zet zijn dame af voor de deur van het theater en begeleid haar vervolgens tot de deur met zijn paraplu om pas daarna de auto te gaan parkeren. De wat minder galante heer stopt voor het theater, lost zijn passagiers, zonder zelf uit te stappen, en komt dat iets later, zonder paraplu en dus doornat, aangespurt om zich weer bij zijn gezelschap te voegen. De nog minder galante heren van de schepping, tenslotte, parkeren eerst hun voertuig en komen dan met hun gezelschap tezamen aangewandeld zonder paraplu en zijn dus allen even doorweekt. Het toppunt van onbeschaafdheid zag ik nog net arriveren vlak voor we zelf naar binnen gingen. Dit jonge heerschap schuilde zelf onder een kleine paraplu en liet zijn dame in de regen lopen. Een relatie die waarschijnlijk geen héél lang leven beschoren is als de uitdrukking op haar gezicht als indicatie mag worden opgevat. Dat jongmens moet nog héél veel leren.
Eenmaal in de zaal en gezeten op de aangewezen plek is het altijd interessant om op te letten en mee te luisteren met de gesprekken om je heen. Wellicht is dat niet echt netjes maar ik kan het toch niet laten. Soms zitten daar echte pareltjes van conversatie tussen en soms werkt het alleen maar op de lachspieren. De twee dames die ter rechterzijde van mijn liefste zaten waren overduidelijk samen een avondje gezellig uit en hadden samen de grootste schik. Ze hadden de slappe lag al lang voor het doek opging en amuseerden zich best. De stoelen aan mijn linkerzijde bleven de hele voorstelling onbezet waardoor ik mijn lange benen nog eens in een andere positie kon manoeuvreren zonder iemand continue voor de schenen te schoppen. Heerlijk!
Vlak voor het licht uitging kwam opeens Eindhovenaar Theo Maassen de zaal binnen met zijn dame. Vermomd met petje en grote zwarte bril zocht hij snel zijn plekje voor de voorstelling zou beginnen. En ik geloof dat niet heel veel mensen hem herkenden en ik kan me dan ook niet nalaten af te vragen hoe zo iemand daar dan zélf over denkt. Aan de ene kant moet het heerlijk zijn om, als je bekend bent, af en toe ook eens absoluut incognito door het leven te kunnen wandelen, maar aan de andere kant wil je toch ook graag (h)erkend worden. Deze avond was echter een rustige voor Theo en kreeg Marc Marie terecht alle aandacht voor zijn optreden.
30-10-07
