De gemeente Woerden wil stickers plakken op de woningen van gehandicapten in het kader van de nota ´Zelfredzaamheid mensen met een beperking´. Door middel van die sticker op de gevel wil de gemeente deze mensen in kaart brengen omdat, zo zegt de gemeente bij monde van Marjolein Copier: ´deze mensen tijdens een calamiteit extra kwetsbaar zijn´.
Ineke Korver van Stichting Gehandicapten Platform Woerden vindt het plan maar niets en is bang dat door een dergelijke sticker de gehandicapten makkelijker doelwit worden van types met bepaalde bedoelingen.
Als je dergelijke plannen leest, merk je weer dat sommige ambtenaren wel érg ver af staan van het dagelijkse leven van de (gehandicapte) burger. Anders had de betreffende ambtenaar een dergelijk onzalig plan namelijk niet bedacht. Het leven kent voor een gehandicapte al uitdagingen genoeg, vaak veroorzaakt door absurde en uiterst ingewikkelde regelgeving van gemeente of Rijk, en dan zit helemaal niemand te wachten op een extra stigma op de voordeur! Dat is niet alleen uitermate beledigend voor de gehandicapte zelf, maar ook nog eens volkomen absurd!
Ik kan nog begrijpen dat een gemeente, voor goede dienstverlening bij een calamiteit of een ramp, precies wil weten waar die mensen wonen die wat extra zorg en ondersteuning nodig hebben om heelhuids hun huis te kunnen verlaten. Een dergelijke grondigheid valt alleen maar te prijzen, maar het is de manier waarop men het nu wil aanpakken, die mij in het verkeerde keelgat schiet. Krijgen gehandicapten in Woerden straks een groene sticker als de bewoner achter die voordeur nog redelijk in staat is voor zichzelf te zorgen, een oranje sticker als er hulp nodig is, en een rode als de betrokkene bij alles moet worden geholpen? De stap is dan heel klein om juist de bewoners achter de gele en de rode stickers volstrekt links te laten liggen als er eens echt iets mocht gebeuren. Iets wat geen enkele, zichzelf respecterende, maatschappij moet willen, noch moet willen uitstralen! Bovendien heeft mevrouw Korver een duidelijk punt. Dergelijke aanduidingen op de gevel maakt het voor laffe criminelen wel heel makkelijk om een slachtoffer uit te zoeken waar niet heel veel tegenstand van behoeft te worden verwacht!
Toch vraag ik me af waarom er niet voor een simpelere, en veel betere, oplossing is gekozen. Decennia geleden was er in elke wijk van Nederland een buurtagent, en die wist precies wie er achter welke voordeur huisde en hoe de situatie aldaar in elkaar stak. Maar door allerlei bezuinigingen en reorganisaties zijn die zo goed als verdwenen, en weten de wijkteams weinig tot niets meer van mensen in de wijk. Tenzij ze natuurlijk al eens om hulp hebben gevraagd of in negatievere zin onder de aandacht van politie en justitie zijn gekomen. Waarom leggen ze een dergelijke inventarisatie dan niet neer bij een politie of een brandweer? Zij zijn het tenslotte die, áls er wat gebeurt, er als eerste bij zijn. Laat hen dan van deur tot deur gaan en een dergelijke inventarisatie maken. Dat past prima in hun zorgverleningstaken en vergroot daarbij ook nog eens het gevoel van veiligheid en het ´erbij horen´ van de betrokken gehandicapten. Ik zou namelijk een heel stuk rustiger slapen als ik wist dat mijn naam, situatie en gebrekkige mobiliteit afdoende bekend was bij die instanties die juist tot taak hebben mij te komen redden als er iets mis gaat. Daar heb ik grote voorkeur voor boven zo´n stigmatiserende sticker op de deur van ´Hier woont iemand waar iets ´mis´ mee is!´. Bovendien vrees ik dat áls men tot een dergelijke inventarisatie zou besluiten, er nog vele schrijnende gevallen en situaties boven water zouden komen die nu achter de gesloten voordeur verstopt blijven. Twee vliegen in één klap dus, en reden te meer om vandaag nog te beginnen!
Ineke Korver van Stichting Gehandicapten Platform Woerden vindt het plan maar niets en is bang dat door een dergelijke sticker de gehandicapten makkelijker doelwit worden van types met bepaalde bedoelingen.
Als je dergelijke plannen leest, merk je weer dat sommige ambtenaren wel érg ver af staan van het dagelijkse leven van de (gehandicapte) burger. Anders had de betreffende ambtenaar een dergelijk onzalig plan namelijk niet bedacht. Het leven kent voor een gehandicapte al uitdagingen genoeg, vaak veroorzaakt door absurde en uiterst ingewikkelde regelgeving van gemeente of Rijk, en dan zit helemaal niemand te wachten op een extra stigma op de voordeur! Dat is niet alleen uitermate beledigend voor de gehandicapte zelf, maar ook nog eens volkomen absurd!
Ik kan nog begrijpen dat een gemeente, voor goede dienstverlening bij een calamiteit of een ramp, precies wil weten waar die mensen wonen die wat extra zorg en ondersteuning nodig hebben om heelhuids hun huis te kunnen verlaten. Een dergelijke grondigheid valt alleen maar te prijzen, maar het is de manier waarop men het nu wil aanpakken, die mij in het verkeerde keelgat schiet. Krijgen gehandicapten in Woerden straks een groene sticker als de bewoner achter die voordeur nog redelijk in staat is voor zichzelf te zorgen, een oranje sticker als er hulp nodig is, en een rode als de betrokkene bij alles moet worden geholpen? De stap is dan heel klein om juist de bewoners achter de gele en de rode stickers volstrekt links te laten liggen als er eens echt iets mocht gebeuren. Iets wat geen enkele, zichzelf respecterende, maatschappij moet willen, noch moet willen uitstralen! Bovendien heeft mevrouw Korver een duidelijk punt. Dergelijke aanduidingen op de gevel maakt het voor laffe criminelen wel heel makkelijk om een slachtoffer uit te zoeken waar niet heel veel tegenstand van behoeft te worden verwacht!
Toch vraag ik me af waarom er niet voor een simpelere, en veel betere, oplossing is gekozen. Decennia geleden was er in elke wijk van Nederland een buurtagent, en die wist precies wie er achter welke voordeur huisde en hoe de situatie aldaar in elkaar stak. Maar door allerlei bezuinigingen en reorganisaties zijn die zo goed als verdwenen, en weten de wijkteams weinig tot niets meer van mensen in de wijk. Tenzij ze natuurlijk al eens om hulp hebben gevraagd of in negatievere zin onder de aandacht van politie en justitie zijn gekomen. Waarom leggen ze een dergelijke inventarisatie dan niet neer bij een politie of een brandweer? Zij zijn het tenslotte die, áls er wat gebeurt, er als eerste bij zijn. Laat hen dan van deur tot deur gaan en een dergelijke inventarisatie maken. Dat past prima in hun zorgverleningstaken en vergroot daarbij ook nog eens het gevoel van veiligheid en het ´erbij horen´ van de betrokken gehandicapten. Ik zou namelijk een heel stuk rustiger slapen als ik wist dat mijn naam, situatie en gebrekkige mobiliteit afdoende bekend was bij die instanties die juist tot taak hebben mij te komen redden als er iets mis gaat. Daar heb ik grote voorkeur voor boven zo´n stigmatiserende sticker op de deur van ´Hier woont iemand waar iets ´mis´ mee is!´. Bovendien vrees ik dat áls men tot een dergelijke inventarisatie zou besluiten, er nog vele schrijnende gevallen en situaties boven water zouden komen die nu achter de gesloten voordeur verstopt blijven. Twee vliegen in één klap dus, en reden te meer om vandaag nog te beginnen!
07-08-08
