Ik heb met verbazing de afgelopen tijd de commotie gevolgd omtrent het uitzenden van de pornofilm Deep Throat. Vooral de documentaire vooraf over de heisa die de film in het puriteinse Amerika van de 70er jaren veroorzaakte was interessant, en voor ons Nederlanders, haast onvoorstelbaar. Maar terwijl ik luisterde naar de diverse argumenten om de film niet uit te zenden, neem bijvoorbeeld het moreel apél van Rouvoet, begon het kromme van de situatie steeds verder tot me door te dringen. Alhoewel er bijna net zoveel studies aantonen dat porno schadelijk is als er studies zijn die aantonen dat porno niet schadelijk is, vraag ik me ernstig af waarom er zo’n enorme ophef wordt gemaakt om zéér gedateerde en low-budget porno, terwijl de hedendaagse jeugd dagelijks met nòg een fenomeen wordt geconfronteerd dat, mijns inziens, véél schadelijker is: het voortdurende en bloederige geweld.
Je hoeft de tv maar aan te zetten tegenwoordig en naar kinderprogramma’s te kijken. Zet de spelcomputer maar aan en speel de populaire spelletjes. Het lijkt wel of een probleem tegenwoordig alleen nog maar met geweld kan worden opgelost. Wil je een beetje lekker hard door de stad scheuren en er steekt een moeder met kinderwagen over? Plat rijden die hap! Wil je naar het volgende level van het spel maar die vervelende tovenaar staat in de weg? Pak je zwaard en hak hem in mootjes! En zo kan ik oneindig verder gaan, want dát is namelijk wat wij onze kinderen leren. Wat we toestaan dat onze kinderen leren: Zolang je maar sneller, stoerder, sterker en beter bewapend bent dan je tegenstander ben jij de held en kun je alles oplossen. Ik vraag me toch oprecht af sinds wanneer het in orde is dat we onze kinderen de boodschap zenden dat met het gebruik van vooral maar véél geweld, de omgeving beïnvloed kan worden zoals jij het wilt en dat je daarbij dan vervolgens de hoofdprijs voor jezelf kunt claimen…wat die hoofdprijs ook mag zijn.
Toch is het opvallend dat iedereen die ik gevraagd heb welke boodschap ze bóven alles aan hun kroost wilden meegeven een héél andere boodschap blijkt te zijn! Een boodschap die juist een heel stuk vriendelijker, en vooral socialer, is dan wat onze kinderen van de tv of de computer leren. Een boodschap dat ze moeten delen, moeten leren samenwerken en delen en dat ze moeten opkomen voor de zwakkeren. Idealen die we allemaal kunnen onderschrijven. Maar waarom zetten we dan onze kinderen, als we even geen zin in ze hebben of tijd tekort komen, voor de TV of achter de spelcomputer? Waarom stellen we onze kinderen dag in en dag uit bloot aan dat soort boodschappen? Is het omdat we de impact van dergelijke media onderschatten? Is het omdat we denken dat het allemaal wel meevalt? Ik waag het te betwijfelen, we vinden het gewoon wel makkelijk!
Het is überhaupt niet makkelijk om jong te zijn tegenwoordig. Onze kinderen worden met zoveel visuele informatie gebombardeerd, dat ze er nu al nauwelijks wijs uit kunnen worden. Is het dan niet aan ons, de volwassenen, om dan in ieder geval te bepalen waarmee ze om de oren worden geslagen en waarmee niet? Is het dan niet aan ons om ervoor te zorgen dat het grootste deel van dat informatiebombardement uit het juiste soort informatie bestaat? En zó moeilijk is het allemaal niet. Tenminste niet in theorie. In de praktijk is het wat anders, want het voornaamste wat ouders namelijk moeten doen is betrokken zijn bij hun kinderen. Betrokken zijn bij hun belevingswereld en opletten wat ze zien en wat ze niet hoeven te zien. Maar vooral moeten ouders weer met hun kinderen gaan praten, al is het alleen maar om erachter te komen wat ze bezig houdt en hoe ze over bepaalde zaken denken. En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Dat menige puber en prépuber dat absoluut niet gaat waarderen valt te verwachten, maar zodra u weet wat uw kinderen bezig houdt en waar hun interesses en problemen zitten, kunt u ze helpen en hun visie ten positieve beïnvloeden. Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van ouders, maar ook de plicht om hun kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op een leven in deze maatschappij. Een maatschappij die gelukkig een hele hoop positieve kanten heeft, maar helaas ook een aantal minder mooie. Als u werkelijk contact maakt met uw kind en weet waar ze naar luisteren en wie ze geloven, kunt u ze helpen en coachen om anders naar die informatie te gaan kijken. Om vragen te stellen en vragen te blijven stellen. Ik zeg niet dat het altijd tot het gewenste resultaat zal leiden, maar het is wel de plicht van ouders om het, op z’n minst, te proberen! Uw kinderen zullen u er, wellicht pas jaren later, dankbaar voor zijn.
25-02-08
