Ik ben een groot liefhebber van dieren. Niet alleen als hapklare brok op mijn bord, maar als de situatie zich voordoet, ook zeker als huisdier om me heen. Nu schijnt er een groot verschil tussen ‘hondenmensen’ en ‘kattenmensen’ te zijn, maar ik heb duidelijk kenmerken van beiden. Ik hou van honden om hun onvoorwaardelijke liefde en aanhankelijkheid, en ik hou van katten om hun gratie, hun souplesse, en hun vermogen om, wat de situatie en omstandigheden ook mogen zijn, volstrekt hun eigen leven te leiden. Ik denk dan ook dat de kat het enige dier op deze wereld is dat niet door de mens is gedomesticeerd, maar juist ons heeft gedomesticeerd. Niet voor niets luidt het gezegde: ‘Iemand heeft geen katten, een kat heeft personeel.’Nergens is dat trouwens treffender in beeld gebracht dan in een scene uit Star Trek The Next Generation. In deze scene beklaagd de android Data zich tegenover Geordie over het feit dat hij er maar niet in slaagt de wensen van zijn kat Spot te doorgronden en uit te vinden welk voedsel ze nu het lekkers vindt. Even later gevolgd door de opmerking dat hij uren heeft besteed aan het trainen van Spot maar dat deze, ondanks alle tijd en pogingen, geen enkele sjoege vertoont tot luisteren. Als Spot dan even later het beeld binnen wandelt en succesvol om eten bedelt, volgt het gortdroge commentaar van Geordie: ‘Ik denk dat de training buitengewoon voorspoedig verloopt..’
Ik moest aan deze scene denken toen ik vanmorgen in de krant het woord poeslief tegenkwam. Het stond boven een artikeltje over kinderen die na een andere aanpak door hun ouders, opeens poeslief bleken te kunnen zijn. Poeslief ja, lief maar met in het achterhoofd nog steeds de mogelijkheid van driftbuien en schop- en scheldpartijen. Dan kun je maar beter hondsmoe zijn, dan weet iedereen tenminste zeker dat je keihard bezig bent geweest je eigen addergebroed in toom te houden.
Helaas is er echter momenteel in ons huishouden geen ruimte voor harige huisgenoten die uitgelaten of verzorgd moeten worden. Niet dat we dat niet zouden kunnen als het echt zou moeten, maar dat is wat anders dan het echt ook willen. Ik moet het dus doen met een knuffel af en toe van de honden in de buurt en het goede werk van Simon Cowell, de oprichter van Wildlife Aid in Leatherhead (Surrey), wiens goede werken dagelijks op Animal Planet zijn te volgen. Hartverwarmend om te zien hoe 180 vrijwilligers bij nacht en ontij klaar staan om gewonde of verweesde dieren op te halen en verwoede pogingen te doen om ze weer zover op te kweken dat ze hun leven weer in volledige vrijheid kunnen slijten. Af en toe lukt dat helaas niet en dan vloeien de tranen ook ruimhartig. Heerlijke televisie met een vleugje onderkoelde Britse humor en hopen liefde voor alles wat leeft. Ik vraag me af waarom we zo’n programma niet in ons land hebben, er zijn in ons land tenslotte ook voldoende organisaties en vrijwilligers te vinden die zich inzetten voor allerhande dieren die, om welke reden dan ook, in de problemen zijn gekomen en dringend onze hulp nodig hebben. Dat levert doorgaans schitterende emo-tv op en daarmee hoge kijkcijfers. En er zijn nog veel meer programma’s van Engelse makelij, van de BBC in het bijzonder, die hier zo op de buis zouden mogen wat mij betreft. We kunnen, wat dat betreft, nog veel leren van de BBC op het gebied van televisie maken. Qua radio maken ben ik momenteel even wat minder enthousiast over bepaalde figuren binnen de BBC. Als je met een geschat jaarsalaris van € 23 miljoen (!) euro nòg meent met allerlei misplaatste en ronduit beledigende grappen weg te kunnen komen, is schorsing inderdaad de enige optie. Daarna poeslief je excuses aanbieden is, wat mij betreft, absoluut niet voldoende om een dergelijk voorval door de vingers te zien!
30-10-08
