Dinsdag 18-09-07
We hebben het gisteren lekker rustig aangedaan en hebben het hotel ´s ochtends dan ook niet verlaten. Mijn liefste voelde zich niet 100% en is na het ontbijt weer voor een paar uurtjes haar bedje in gedoken. Ik heb me ondertussen vermaakt met lezen, ik heb inmiddels twee van de drie meegebrachte boeken uit, en het bekijken van de hagedisjes en vele vogels die de hoteltuin mede bevolken. En met af en toe een duik in het zwembad om ´af te koelen´ is het prima uit te houden. Alleen is het niet echt afkoelen want het zwembadwater is bijna net zo warm als de omgeving..
Rond 14.00 u is mijn meisje weer wakker en weer helemaal de oude. Na de koffie willen we naar de hoek van Store Bay Road voor een quick lunch en een paar pakjes sigaretten, maar dan komt iemand van de duikshop vertellen dat besloten is dat ik, zónder doktersverklaring, NIET bij hun kan duiken. Het risico achten ze te groot. De dame die het slechte nieuws komt brengen heeft het er zelf duidelijk ook moeilijk mee maar dit is ´how it is´. Liability is waar ze bang voor zijn. En de enige mogelijkheid die mij nog rest is om op de een of andere manier een doktersverklaring te produceren.
We besluiten eerst maar een hapje te gaan eten om de ergste teleurstelling te laten zakken. Als we dan een uurtje later terug zijn heb ik inmiddels besloten om die doktersverklaring geregeld te krijgen. Dat is niet zo makkelijk vanuit hier maar niet geschoten is tenslotte altijd mis.. De duikshop print een verklaring voor me uit die de arts moet ondertekenen en daarmee kan ik verder. Dat zou in principe een lokale arts kunnen zijn maar met mijn medische geschiedenis gaat dat allemaal véél te lang duren….ALS het al lukt. Meest logische is om het formulier naar NL te faxen en het via de huisarts te proberen. Die heeft tenslotte alle gegevens en kan, indien hij dat nodig vindt, eventueel met het ziekenhuis overleggen. Dr P heeft tenslotte nog vóór vertrek zijn ok gegeven om te gaan duiken..mits ik het rustig aan zou doen. Volgende probleem is echter het achterhalen van het faxnummer van de huisarts. De receptie wil graag helpen maar kan dat niet omdat alleen de manager internet heeft. En die is er, natuurlijk, nu net even niet. Dan maar via de telefoon proberen inlichtingen in NL te bellen. Maar dat schijnt ten ene male onmogelijk. Ik vermoed dat ze hier nog het aloude ´008´in de boeken hebben staan want als we door de lokale opertor worden doorverbonden krijgen we het ´dit nummer bestaat niet meer-toontje´. ´Not possible sir, sorry!´ en dan wordt keer op keer de verbinding verbroken. Even iemand bellen om het nummer voor ons op te zoeken is, gezien het tijdstip en het tijdsverschil ook niet echt een optie en dus zit er niets anders op dan het tot de volgende dag te laten liggen. Dan is één telefoontje naar de praktijk genoeg om aan het nummer te komen.
Die avond heerlijk gegeten bij ´Iguana´, een restaurant annex art-gallery. De vele schilderijen die er hangen zijn kleurrijk maar nogal naïef/ primitief. Althans de meesten. De prijzen zijn dat echter allesbehalve en variëren van $ 2000 TT tot zelfs $ 7000 TT, meer dan wij er ooit voor zouden willen betalen. Maar het culinair gebodene is prima. Enige downside is dat er binnen niet gerookt mag worden, hetgeen ons verblijf drastisch bekort. We zijn dan ook voor middernacht terug en slapen binnen de 10 minuten.
Op deze dinsdagochtend is het al vroeg warm en enigszins bewolkt. Nog vóór meisje wakker is sta ik bij de receptie en heb ik telefonisch contact met NL. Het nummer is snel achterhaald en even later is ook de fax onderweg. Ik mag voor telefoon en fax een bedrag van $ 43 TT afrekenen. Nu maar hopen op een snelle reactie.
Na het ontbijt gaan we naar de RBTT-bank om onze laatste Travellers Cheques te cashen. Volgens Martina is de RBTT een slechte bank met lange wachttijden maar als wij binnen stappen zijn we meteen aan de beurt en worden we vlot geholpen.
Even later op het strand van Store Bay is het duidelijk dat het vandaag weer ´wisseldag´is want het is verbazend stil. Omdat er vandaag een erg sterke stroming staat is het lifeguard-hutje extra druk bezet. Iedereen die zich ook maar enigszins buiten het aangegeven zwemgebied begeeft wordt stelselmatig teruggefloten en terecht gewezen. Toch is het prima toeven want de zon laat zich regelmatig van zijn beste kant zien tussen de voorbij drijvende wolken en er staat een lekker briesje. Life can certainly be a bitch!
18-09-07
zaterdag 29 september 2007
Huwelijksreis VII
Maandag 17-09-07
We zijn vandaag precies 1 week getrouwd. Hoe we dat gaan vieren weet ik nog niet, maar vieren gaan we het!
Het regent! Van ongeveer 07.40 u. tot 09.20 u. komt het water met bakken naar beneden. Een echte tropische bui! Er is bovendien gisteren een groepje bejaarde Engelse birdwatchers gearriveerd die, op hun eerste ochtend samen, al overduidelijk ruzie hebben…
´I absolutely HATE that kind of birdwatchers! They don´t support conservation whatsoever! And if I don´t like someone I turn absolutely quiet, so you´ll know that I don´t like someone!´
Gisteravond het spektakel van ´Sunday School´ mogen aanschouwen. Een wekelijks feest op Buccoo Bay met eten, muziek, drank en handycrafts. Handel Franklin pikte ons iets voor 20.00 u. op. Zoals zovelen is ook hij, in allereerste plaats, muzikant en daarnaast taxichauffeur en tourguide. Onderweg vertelde hij dat hij met zijn eigen steelband, Ted´s Sunshine Sound Explotion, al over de hele wereld heeft opgetreden en dat deze band, hoe kan het ook anders, stukken beter is dan alle anderen omdat ze een veel bredere range aan muziekstijlen spelen en ook vaak improviseren. Jazz heeft zijn voorkeur en ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat klinkt van een steelband. Maar om daarvoor meteen zijn cd´s te kopen á $ 150 TT gaat me ook weer wat ver. Bovendien is muziek van een steelband niet bepaald favoriet bij ons en na, op het strand, eenmaal getrakteerd te zijn op ´tulpen uit Amsterdam´ op zo´n stuk blik is mijn liefde en interesse alweer een héél stuk bekoeld.
´Sunday School´ blijkt een fenomeen dat al jaren bestaat en is ooit begonnen als een feestje dat de locals bouwden ná de Sunday School van hun kinderen. In de loop van de jaren is van die traditie, geloof ik, alleen het feestje overgebleven. Bovendien klinkt het een stuk beter als je op zondag tegen je vrouw zegt dat je naar Sunday School gaat i.p.v. dat je gaat feesten lijkt me.
Op zich is het absoluut een aanrader om eens mee te maken. Er zijn een paar stalletjes met ´bling´en/ of local art, er is natuurlijk ook muziek en minimaal net zoveel stalletjes waar je kunt eten of drinken. Bovendien, als je goed zoekt, zijn er ook tafels te vinden waar gegokt kan worden door middel van een soort roulette met kleurtjes. Uitkomst is echter steeds hetzelfde, de man achter de tafel is degene die wint.
Mijn liefste, being the Lady she is, heeft ook weer wat ´bling´ weten te scoren in een winkeltje dat luistert naar de naam ´Batik-Point´ en pretendeert louter lokaal geproduceerde goederen te verkopen. Een zilveren ketting dit keer met blauwe stenen met een bijpassende set oorbellen voor het gigantische bedrag van $ 40 TT. Het ´lokaal geproduceerd´wordt even later echter ernstig in twijfel getrokken als we op het etiket in een van de blousjes de tekst ´made in china´ ontwaren die met een zwarte stift (bijna) onleesbaar is gemaakt.
Daarnaast hebben we ons ook een tweetal stukken handbeschilderd bamboo aangeschaft bij Dillon, een lokale grootheid en niet onverdienstelijk schilder…naar zijn eigen zeggen. Daar we niet genoeg geld op zak hebben betalen we het ene stuk (een gezicht op de pier van Pigeon Point) ter plekke ($ 250 TT) en spreken met hem af dat hij het andere stuk (een zeeschildpad) de volgende dag in het hotel komt afleveren en dan meteen zijn centjes ($ 250 TT) krijgt.
Zittend op een muurtje en kijkend naar de voorbijtrekkende mensenmassa wordt mijn liefste aangesproken door een zéér stoned Rasta-heerschap. Dit heerschap wilde haar dolgraag meenemen naar zijn kamer voor muziek en bier…en voor echt NIETS anders hoor! Hij informeerde een aantal keer of die Grote Meneer naast haar soms haar ´boyfriend´ was waarop mijn liefste, geheel conform de waarheid, antwoordde dat ik haar ´husband´ was. Alleen drong juist dát niet geheel meer tot hem door zodat hij in de veronderstelling bleef verkeren met een ´single woman´ van doen te hebben. Na een flinke portie ´fruit-gevlei´ (you are as sweet as a pineapple) begon het vervelend te worden en besloten we op te stappen. Tijdens het opstaan heb ik het heerschap nog wat boze blikken toegeworpen en voorzien van wat welgekozen woorden en toen hij inzag dat die meneer wel érg groot, én bovendien inmiddels ook érg boos, was bond hij rap in en putte zich uit in verontschuldigingen. ´You husband? Sorry, I didn´t know….´. tot grote hilariteit en vreugde van zijn vriendjes overigens die hem al een aantal keer voorzichtig getracht hadden hem tot de orde te roepen.
Ja, ´Sunday School´ is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Er loopt een bonte mengeling van locals en toeristen rond die absoluut de moeite van het observeren waard is. Het eten is zeer zeker de moeite waard en overklast ´Bonkers´ met gemak, maar het nodigt toch niet uit voor een tweede bezoek. Handel pikt ons weer op om te afgesproken tijd en levert ons rond 23.00 u weer veilig af in het hotel.
17-09-07
We zijn vandaag precies 1 week getrouwd. Hoe we dat gaan vieren weet ik nog niet, maar vieren gaan we het!
Het regent! Van ongeveer 07.40 u. tot 09.20 u. komt het water met bakken naar beneden. Een echte tropische bui! Er is bovendien gisteren een groepje bejaarde Engelse birdwatchers gearriveerd die, op hun eerste ochtend samen, al overduidelijk ruzie hebben…
´I absolutely HATE that kind of birdwatchers! They don´t support conservation whatsoever! And if I don´t like someone I turn absolutely quiet, so you´ll know that I don´t like someone!´
Gisteravond het spektakel van ´Sunday School´ mogen aanschouwen. Een wekelijks feest op Buccoo Bay met eten, muziek, drank en handycrafts. Handel Franklin pikte ons iets voor 20.00 u. op. Zoals zovelen is ook hij, in allereerste plaats, muzikant en daarnaast taxichauffeur en tourguide. Onderweg vertelde hij dat hij met zijn eigen steelband, Ted´s Sunshine Sound Explotion, al over de hele wereld heeft opgetreden en dat deze band, hoe kan het ook anders, stukken beter is dan alle anderen omdat ze een veel bredere range aan muziekstijlen spelen en ook vaak improviseren. Jazz heeft zijn voorkeur en ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat klinkt van een steelband. Maar om daarvoor meteen zijn cd´s te kopen á $ 150 TT gaat me ook weer wat ver. Bovendien is muziek van een steelband niet bepaald favoriet bij ons en na, op het strand, eenmaal getrakteerd te zijn op ´tulpen uit Amsterdam´ op zo´n stuk blik is mijn liefde en interesse alweer een héél stuk bekoeld.
´Sunday School´ blijkt een fenomeen dat al jaren bestaat en is ooit begonnen als een feestje dat de locals bouwden ná de Sunday School van hun kinderen. In de loop van de jaren is van die traditie, geloof ik, alleen het feestje overgebleven. Bovendien klinkt het een stuk beter als je op zondag tegen je vrouw zegt dat je naar Sunday School gaat i.p.v. dat je gaat feesten lijkt me.
Op zich is het absoluut een aanrader om eens mee te maken. Er zijn een paar stalletjes met ´bling´en/ of local art, er is natuurlijk ook muziek en minimaal net zoveel stalletjes waar je kunt eten of drinken. Bovendien, als je goed zoekt, zijn er ook tafels te vinden waar gegokt kan worden door middel van een soort roulette met kleurtjes. Uitkomst is echter steeds hetzelfde, de man achter de tafel is degene die wint.
Mijn liefste, being the Lady she is, heeft ook weer wat ´bling´ weten te scoren in een winkeltje dat luistert naar de naam ´Batik-Point´ en pretendeert louter lokaal geproduceerde goederen te verkopen. Een zilveren ketting dit keer met blauwe stenen met een bijpassende set oorbellen voor het gigantische bedrag van $ 40 TT. Het ´lokaal geproduceerd´wordt even later echter ernstig in twijfel getrokken als we op het etiket in een van de blousjes de tekst ´made in china´ ontwaren die met een zwarte stift (bijna) onleesbaar is gemaakt.
Daarnaast hebben we ons ook een tweetal stukken handbeschilderd bamboo aangeschaft bij Dillon, een lokale grootheid en niet onverdienstelijk schilder…naar zijn eigen zeggen. Daar we niet genoeg geld op zak hebben betalen we het ene stuk (een gezicht op de pier van Pigeon Point) ter plekke ($ 250 TT) en spreken met hem af dat hij het andere stuk (een zeeschildpad) de volgende dag in het hotel komt afleveren en dan meteen zijn centjes ($ 250 TT) krijgt.
Zittend op een muurtje en kijkend naar de voorbijtrekkende mensenmassa wordt mijn liefste aangesproken door een zéér stoned Rasta-heerschap. Dit heerschap wilde haar dolgraag meenemen naar zijn kamer voor muziek en bier…en voor echt NIETS anders hoor! Hij informeerde een aantal keer of die Grote Meneer naast haar soms haar ´boyfriend´ was waarop mijn liefste, geheel conform de waarheid, antwoordde dat ik haar ´husband´ was. Alleen drong juist dát niet geheel meer tot hem door zodat hij in de veronderstelling bleef verkeren met een ´single woman´ van doen te hebben. Na een flinke portie ´fruit-gevlei´ (you are as sweet as a pineapple) begon het vervelend te worden en besloten we op te stappen. Tijdens het opstaan heb ik het heerschap nog wat boze blikken toegeworpen en voorzien van wat welgekozen woorden en toen hij inzag dat die meneer wel érg groot, én bovendien inmiddels ook érg boos, was bond hij rap in en putte zich uit in verontschuldigingen. ´You husband? Sorry, I didn´t know….´. tot grote hilariteit en vreugde van zijn vriendjes overigens die hem al een aantal keer voorzichtig getracht hadden hem tot de orde te roepen.
Ja, ´Sunday School´ is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Er loopt een bonte mengeling van locals en toeristen rond die absoluut de moeite van het observeren waard is. Het eten is zeer zeker de moeite waard en overklast ´Bonkers´ met gemak, maar het nodigt toch niet uit voor een tweede bezoek. Handel pikt ons weer op om te afgesproken tijd en levert ons rond 23.00 u weer veilig af in het hotel.
17-09-07
Huwelijksreis VI
Zondag 16-09-07
Een straalblauwe lucht groet ons bij het ontwaken met de belofte van weer een warme en zonnige dag. Na het ontbijt pakken we de tas voor een dagje strand op Pigeon Point. Als we voor het hotel op de taxi staan te wachten klinkt luid geruzie vanuit het huis aan de overkant. Op dit soort momenten is het altijd jammer dat je de taal niet spreekt, echtelijke ruzies zijn namelijk vaak een bron van nogal ´creatief taalgebruik´. Er wordt hier echter in het lokale dialect gegild i.p.v. het Engels dus we krijgen helaas niets mee. Als de echtgenoot na een paar minuten verschijnt kijkt hij allesbehalve vrolijk en heeft hij duidelijk last van zijn arm en schouder. De Mrs ´twisted his arm´ blijkbaar..
Als de taxi eenmaal verschijnt zijn we in een paar minuten op onze bestemming. Vanwege toch wat rode en gevoelige plekken kiezen we een schaduwrijk plekje onder de palmbomen en daar we een van de eersten op het strand zijn hebben we een ruime keuze. Ons ´vaste plekje´ dat halverwege ligt is gelukkig ook nog vrij en we kunnen ons installeren.
Ons reisgezelschap is gisteren uitgebreid met ´Toby´. We hebben ´Toby´ op straat gevonden op nog geen 100 meter van het hotel. Ze lag daar maar, zielig en verlaten. Klaarblijkelijk door iemand verloren en niemand om verder voor haar te zorgen. Dus hebben wij ons maar over haar ontfermd en leeft ze nu, tot we weer naar huis gaan, op de grote ronde tafel in een hoekje van de hotelkamer. Wie ´Toby´ is? ´Toby´is een zwartbonte, rubberen speelgoedkoe. En, zoals iedereen inmiddels weet spaart mijn allerliefste koeien.. ook al blijft ze dat zelf hardnekkig ontkennen en beweert dat het MIJN schuld is dat iedereen dat denkt. Maar feit blijft dat ´Toby´ daar midden in de nacht op ons pad lag. Een koe, geen kameel of zelfs een dinosaurus maar een koe en een zwartbonte ook nog. Zónder dat ik iemand heb betaald om haar daar neer te leggen overigens, hetgeen nog steeds de eerste indruk van mijn geliefde is. Toch kan dit feit niet anders worden verklaard dan door ´Devine intervention´. Anders was het wel een geit of een ezel geweest, toch?
16-09-07
Een straalblauwe lucht groet ons bij het ontwaken met de belofte van weer een warme en zonnige dag. Na het ontbijt pakken we de tas voor een dagje strand op Pigeon Point. Als we voor het hotel op de taxi staan te wachten klinkt luid geruzie vanuit het huis aan de overkant. Op dit soort momenten is het altijd jammer dat je de taal niet spreekt, echtelijke ruzies zijn namelijk vaak een bron van nogal ´creatief taalgebruik´. Er wordt hier echter in het lokale dialect gegild i.p.v. het Engels dus we krijgen helaas niets mee. Als de echtgenoot na een paar minuten verschijnt kijkt hij allesbehalve vrolijk en heeft hij duidelijk last van zijn arm en schouder. De Mrs ´twisted his arm´ blijkbaar..
Als de taxi eenmaal verschijnt zijn we in een paar minuten op onze bestemming. Vanwege toch wat rode en gevoelige plekken kiezen we een schaduwrijk plekje onder de palmbomen en daar we een van de eersten op het strand zijn hebben we een ruime keuze. Ons ´vaste plekje´ dat halverwege ligt is gelukkig ook nog vrij en we kunnen ons installeren.
Ons reisgezelschap is gisteren uitgebreid met ´Toby´. We hebben ´Toby´ op straat gevonden op nog geen 100 meter van het hotel. Ze lag daar maar, zielig en verlaten. Klaarblijkelijk door iemand verloren en niemand om verder voor haar te zorgen. Dus hebben wij ons maar over haar ontfermd en leeft ze nu, tot we weer naar huis gaan, op de grote ronde tafel in een hoekje van de hotelkamer. Wie ´Toby´ is? ´Toby´is een zwartbonte, rubberen speelgoedkoe. En, zoals iedereen inmiddels weet spaart mijn allerliefste koeien.. ook al blijft ze dat zelf hardnekkig ontkennen en beweert dat het MIJN schuld is dat iedereen dat denkt. Maar feit blijft dat ´Toby´ daar midden in de nacht op ons pad lag. Een koe, geen kameel of zelfs een dinosaurus maar een koe en een zwartbonte ook nog. Zónder dat ik iemand heb betaald om haar daar neer te leggen overigens, hetgeen nog steeds de eerste indruk van mijn geliefde is. Toch kan dit feit niet anders worden verklaard dan door ´Devine intervention´. Anders was het wel een geit of een ezel geweest, toch?
16-09-07
Huwelijksreis V
Zaterdag 15-09-07
Het is echt héél warm vandaag. Volgens de dame achter de receptie is het ´slechts´ 32° C maar ik vermoed dat het in werkelijkheid véél warmer is. Deze morgen weer heel rustig opgestart. Voor de verandering is mijn liefste eens een keertje eerder uit haar bed dan ik. Na een rustig kopje koffie gaan we rond 09.30 u ontbijten. Het is vandaag ´wisseldag´ wat betekent dat een aantal inmiddels ´bekende gezichten´ gaan verdwijnen en er weer nieuwe voor in de plaats komen. Zo ook de Engelse Dames van no 10. Voor deze bejaarde zussen zit de vakantie er alweer op helaas. We zullen ze missen. Het was erg leuk twee zo totaal verschillende dames samen bezig te zien.
Na het ontbijt bij de duikshop afgesproken voor dinsdag. Omdat het alweer zo lang geleden is dat ik heb gedoken zal de eerste duik waarschijnlijk van het strand plaats vinden. Zo kan ik weer even ´inkomen´ en meteen kijken hoe het lijf zich houdt onder de druk onder water. Heb er ontzettend veel zin in. Ik heb opgegeven om twee duiken op de ochtend te gaan doen wat me dan, inclusief huur van materiaal, $ 100 US gaat kosten. Die prijs valt me mee, ik had hogere prijzen verwacht.
Zodra we onze spulletjes bij elkaar hebben gezocht wandelen we richting het strand van Store Bay. Op de hoek van Store Bay Road is, naast de Mini Mart, een internetcafé en we kunnen de verleiding niet weerstaan om even te kijken óf, en zo ja, welke reacties er via de mail zijn binnengekomen. Het blijken er 9 te zijn, inclusief eentje van RvV. Allemaal positief en vol goede wensen. Het ´Jullie hebben het verdiend!´ klinkt in veel van de berichten door.
Op het strand is het gezellig druk. Er zijn veel ´locals´vandaag want het is tenslotte weekend. Huurprijs voor stoelen en parasol is vandaag $ 40 TT voor de hele dag. Het is afzetterij maar het is graag of niet. Daar het zo vreselijk warm is gaan we vaak het water in om een beetje af te koelen. We krijgen beiden inmiddels ook een lekker kleurtje maar merken dat het, als we niet oppassen, wel erg hard gaat zo. Wellicht dat we dus morgen maar een dagje strand overslaan.
Bij terugkomt in het hotel wacht ons een hele lieve fax uit V. `Mammie P´en J hebben hun best gedaan om een fax te sturen. Uit de fax blijkt dat hij verstuurd is vanuit de fysio-praktijk en bevat veel liefs en felicitaties. Er zijn tot op heden helemaal geen wanklanken binnen gekomen, ook al hadden we die niet echt verwacht. Maar helemaal zeker weet je het nooit als je, zoals wij, ´eloped´. We vermoeden wel dat ´vriendje´ons zal opwachten op Schiphol en dat
S wellicht iets gaat organiseren voor de 4e oktober als we bij hem gaan eten. Maar tot dan zijn we alleen maar heel blij met elkaar en met alle gelukwensen die ons tot nu toe ten deel zijn gevallen.
Tijdens het apéro voor onze hotelkamer komt de discussie die gisteren is gestart een aantal keer terug. Die discussie startte toen mijn liefste beweerde dat er niet heel veel verschil was tussen ´publiek´ en ´privé´. Inmiddels, na een paar voorbeelden mijnerzijds, is ze niet meer zo heel zeker van die stelling… LOL
Voor vanavond is het plan om te gaan eten bij de Italiaan naast de RBTT-bank. Vraag is of dat restaurant daadwerkelijk iets met Italië te maken heeft maar we laten ons gráág verrassen!
De rekening van restaurant en bar in het hotel is, naar blijkt toen ik gevraagd werd wat bonnetjes te ondertekenen, inmiddels opgelopen tot $ 1404 TT. Een bedrag dat nog wel iets verder zal gaan oplopen, ook al dineren we niet meer standaard in het hotel. Apéro en drankje ná doen we wel hier en dat gaat tenslotte óók hard genoeg.
De Italiaan was een aangename verrassing. De ´Patron´ blijkt een echte Italiaan die getrouwd is, en inmiddels twee kids heeft, met een lokale dame. De bestelde pizza´s zijn heerlijk en gebakken op een echt houtvuur. Ze zijn echter groot, té groot zelfs. Ook voor mij. We hebben heerlijk op het terras gezeten, de enige plek waar je kunt eten overigens, en hebben onze ogen uitgekeken. ´Zij´ doet grotendeels de bediening en serveert zelfs met haar baby op de arm terwijl haar andere dochter, die we op ongeveer 7 jaar schatten´luidruchtig en soms hinderlijk in de weg loopt. `Hij´ ergert zich daar duidelijk aan en we vermoeden dat er na sluitingstijd nog wat woorden gewisseld gaan worden. Bovendien kan de omzet een héél stuk omhoog als men iets meer op de gasten zou letten i.p.v. met de kids bezig zou zijn. Een extra drankje bestellen is namelijk best lastig. Maar toch doet dat niets af aan de kwaliteit van de geleverde producten. Die is, zonder uitzondering, voortreffelijk en overduidelijk vers. De espresso is zoals je die, helaas, zelden krijgt: Picobello! Mijn lieve echtgenote heeft ondertussen een groot stuk van haar enorme pizza gevoerd aan een mager scharminkel van een zwerfkitten. Eerst nog wat schuchter maar gaandeweg steeds harder miauwend als de aanvoer hem niet snel genoeg komt. We rekenen het gigantische bedrag van $ 289 TT af en wandelen op het gemakje terug richting hotel. Nog in absolute onwetendheid van de naderende ´Coming of Toby´…
15-09-07
Het is echt héél warm vandaag. Volgens de dame achter de receptie is het ´slechts´ 32° C maar ik vermoed dat het in werkelijkheid véél warmer is. Deze morgen weer heel rustig opgestart. Voor de verandering is mijn liefste eens een keertje eerder uit haar bed dan ik. Na een rustig kopje koffie gaan we rond 09.30 u ontbijten. Het is vandaag ´wisseldag´ wat betekent dat een aantal inmiddels ´bekende gezichten´ gaan verdwijnen en er weer nieuwe voor in de plaats komen. Zo ook de Engelse Dames van no 10. Voor deze bejaarde zussen zit de vakantie er alweer op helaas. We zullen ze missen. Het was erg leuk twee zo totaal verschillende dames samen bezig te zien.
Na het ontbijt bij de duikshop afgesproken voor dinsdag. Omdat het alweer zo lang geleden is dat ik heb gedoken zal de eerste duik waarschijnlijk van het strand plaats vinden. Zo kan ik weer even ´inkomen´ en meteen kijken hoe het lijf zich houdt onder de druk onder water. Heb er ontzettend veel zin in. Ik heb opgegeven om twee duiken op de ochtend te gaan doen wat me dan, inclusief huur van materiaal, $ 100 US gaat kosten. Die prijs valt me mee, ik had hogere prijzen verwacht.
Zodra we onze spulletjes bij elkaar hebben gezocht wandelen we richting het strand van Store Bay. Op de hoek van Store Bay Road is, naast de Mini Mart, een internetcafé en we kunnen de verleiding niet weerstaan om even te kijken óf, en zo ja, welke reacties er via de mail zijn binnengekomen. Het blijken er 9 te zijn, inclusief eentje van RvV. Allemaal positief en vol goede wensen. Het ´Jullie hebben het verdiend!´ klinkt in veel van de berichten door.
Op het strand is het gezellig druk. Er zijn veel ´locals´vandaag want het is tenslotte weekend. Huurprijs voor stoelen en parasol is vandaag $ 40 TT voor de hele dag. Het is afzetterij maar het is graag of niet. Daar het zo vreselijk warm is gaan we vaak het water in om een beetje af te koelen. We krijgen beiden inmiddels ook een lekker kleurtje maar merken dat het, als we niet oppassen, wel erg hard gaat zo. Wellicht dat we dus morgen maar een dagje strand overslaan.
Bij terugkomt in het hotel wacht ons een hele lieve fax uit V. `Mammie P´en J hebben hun best gedaan om een fax te sturen. Uit de fax blijkt dat hij verstuurd is vanuit de fysio-praktijk en bevat veel liefs en felicitaties. Er zijn tot op heden helemaal geen wanklanken binnen gekomen, ook al hadden we die niet echt verwacht. Maar helemaal zeker weet je het nooit als je, zoals wij, ´eloped´. We vermoeden wel dat ´vriendje´ons zal opwachten op Schiphol en dat
S wellicht iets gaat organiseren voor de 4e oktober als we bij hem gaan eten. Maar tot dan zijn we alleen maar heel blij met elkaar en met alle gelukwensen die ons tot nu toe ten deel zijn gevallen.
Tijdens het apéro voor onze hotelkamer komt de discussie die gisteren is gestart een aantal keer terug. Die discussie startte toen mijn liefste beweerde dat er niet heel veel verschil was tussen ´publiek´ en ´privé´. Inmiddels, na een paar voorbeelden mijnerzijds, is ze niet meer zo heel zeker van die stelling… LOL
Voor vanavond is het plan om te gaan eten bij de Italiaan naast de RBTT-bank. Vraag is of dat restaurant daadwerkelijk iets met Italië te maken heeft maar we laten ons gráág verrassen!
De rekening van restaurant en bar in het hotel is, naar blijkt toen ik gevraagd werd wat bonnetjes te ondertekenen, inmiddels opgelopen tot $ 1404 TT. Een bedrag dat nog wel iets verder zal gaan oplopen, ook al dineren we niet meer standaard in het hotel. Apéro en drankje ná doen we wel hier en dat gaat tenslotte óók hard genoeg.
De Italiaan was een aangename verrassing. De ´Patron´ blijkt een echte Italiaan die getrouwd is, en inmiddels twee kids heeft, met een lokale dame. De bestelde pizza´s zijn heerlijk en gebakken op een echt houtvuur. Ze zijn echter groot, té groot zelfs. Ook voor mij. We hebben heerlijk op het terras gezeten, de enige plek waar je kunt eten overigens, en hebben onze ogen uitgekeken. ´Zij´ doet grotendeels de bediening en serveert zelfs met haar baby op de arm terwijl haar andere dochter, die we op ongeveer 7 jaar schatten´luidruchtig en soms hinderlijk in de weg loopt. `Hij´ ergert zich daar duidelijk aan en we vermoeden dat er na sluitingstijd nog wat woorden gewisseld gaan worden. Bovendien kan de omzet een héél stuk omhoog als men iets meer op de gasten zou letten i.p.v. met de kids bezig zou zijn. Een extra drankje bestellen is namelijk best lastig. Maar toch doet dat niets af aan de kwaliteit van de geleverde producten. Die is, zonder uitzondering, voortreffelijk en overduidelijk vers. De espresso is zoals je die, helaas, zelden krijgt: Picobello! Mijn lieve echtgenote heeft ondertussen een groot stuk van haar enorme pizza gevoerd aan een mager scharminkel van een zwerfkitten. Eerst nog wat schuchter maar gaandeweg steeds harder miauwend als de aanvoer hem niet snel genoeg komt. We rekenen het gigantische bedrag van $ 289 TT af en wandelen op het gemakje terug richting hotel. Nog in absolute onwetendheid van de naderende ´Coming of Toby´…
15-09-07
Huwelijksreis IV
Vrijdag 14-09-07
Vandaag de dag héél rustig begonnen. We zitten pas rond 09.00 u aan het ontbijt i.p.v. de ´normale´ 07.30 u. Na het ontbijt bij de duikshop wat inlichtingen ingewonnen voor de komende week. Als we daar staan te praten komt de receptioniste ons melden dat Martina er is en met ons wil praten. Het blijkt dat de bank moeilijk doet bij het verzilveren van de Travellers Cheques die we haar betaald hebben voor de Island Tour. De gezette handtekeningen zouden te weinig op elkaar lijken. Ik stel voor om met iemand van hun organisatie naar de bank te gaan om e.e.a. op te lossen. Na overleg op kantoor worden we vanuit het hotel opgepikt door een kletsgrage en goedlachse Nicky. Zij zal met ons meegaan naar de bank en ons daarna afzetten bij het strand.
In de bank is alles gelukkig snel opgelost en wordt het bedrag, nadat ik nog een paar handtekeningen heb gezet, snel in $ TT uitbetaald. Iedereen weer happy en Nicky zet ons, zoals beloofd, daarna voor het hek van het ´Pigeon Point Heritage Park´ af. Scheelt ons toch mooi weer een taxirit á $ 35 TT.
Pigeon Point is een voormalige kokosplantage en hét, betaalde, strand van Tobago. Entree kost $ 18 TT per persoon per dag, een bedrag dat de ervaring méér dan waard is. Het is namelijk uitermate goed toeven onder de palmbomen op het strand met de kabbelende zee op de achtergrond. Er staan overal picknicktafels opgesteld en als je wilt kun je voor het bedrag van $ 10 TT de hele dag een ligstoel huren. Je moet hem alleen wél zelf naar de gewenste plek slepen blijkt al snel. De man van de verhuurbonnetjes blijkt niet erg behulpzaam. Dat is hij alleen voor hele jonge en hele oude dames. Ook zwerven er hier beduidend meer verkopers over het strand ook al staat er overal dat je de gasten niet mag lastigvallen. Blijkbaar vallen sieradenverkopers, kalebassnijders en ´pan-players´ echter niet onder dit verbod, gek genoeg. Ook zwerven er op en rond dit strand beduidend méér zwerfhonden dan we tot nu toe op het hele eiland hebben gezien. Maar ondanks dat alles geeft dit strand ons toch het ultieme honeymoon-gevoel. Verliefd en samen op een tropisch eiland, op het strand onder de palmbomen…wat kan een mens zich nog meer wensen op zijn huwelijksreis?
Als we aan het eind van de middag het strand verlaten is de taxistandplaats leeg en verlaten. Er zit dus niet anders op dan de thuisreis te voet te aanvaarden. Net buiten het hek komen we echter al snel een taxi tegen, te herkennen aan de letter ´H´ van ´hire´ op het nummerbord, die meer dan bereid is om ons weer in het hotel af te zetten, met een korte tussenstop bij de Mini Mart voor wat frisdrank en de onontbeerlijke sigaretten. Ook krijgen we zijn kaartje, deze meneer luistert naar de naam George overigens, en de mededeling dat we hem altijd mogen bellen als we transport nodig hebben. We hebben inmiddels al een hele verzameling van dit soort kaartjes en deze kan daar prima aan worden toegevoegd. De enige voorwaarde die hij nog stelt is dat we de schuifdeur van zijn busje de volgende keer niet zo hard dichtdoen. Daar kan íe namelijk niet tegen. Of hij de schuifdeur of zichzelf bedoelt blijft helaas in het midden.
Die avond eten we bij ´Dillon´s Sea Food´. Wat een verademing en wat een verschil met ´Bonkers´! Ook al ligt het serveertempo ook hier erg hoog, de smaakbeleving is 200% beter en de sfeer ook. Het kost allemaal ietsje meer maar dan heb je ook wat. Het is het ons in ieder geval méér dan waard. En als we de dames van de bediening ook nog duidelijk kunnen maken dat we ´on honeymoon´zijn en echt absoluut géén haast hebben is het helemaal goed. Ze laten ons met rust en komen aangesneld zodra we aangeven iets te verlangen. Een techniek die we in de komende periode zéker vaker gaan toepassen. Op de terugweg bij de bank geprobeerd om met de bankpas te pinnen. De ene automaat is defect maar uit de andere komt zonder problemen een hele stapel lokaal bankpapier. Heerlijk die moderne techniek!
Rond 22.00 u zijn we terug in het hotel en trekken ons al snel terug. Toch slapen we pas vér na middernacht… Zou ik dan eindelijk echt iets gaan begrijpen van die ´echtelijke plichten´?
14-09-07
Vandaag de dag héél rustig begonnen. We zitten pas rond 09.00 u aan het ontbijt i.p.v. de ´normale´ 07.30 u. Na het ontbijt bij de duikshop wat inlichtingen ingewonnen voor de komende week. Als we daar staan te praten komt de receptioniste ons melden dat Martina er is en met ons wil praten. Het blijkt dat de bank moeilijk doet bij het verzilveren van de Travellers Cheques die we haar betaald hebben voor de Island Tour. De gezette handtekeningen zouden te weinig op elkaar lijken. Ik stel voor om met iemand van hun organisatie naar de bank te gaan om e.e.a. op te lossen. Na overleg op kantoor worden we vanuit het hotel opgepikt door een kletsgrage en goedlachse Nicky. Zij zal met ons meegaan naar de bank en ons daarna afzetten bij het strand.
In de bank is alles gelukkig snel opgelost en wordt het bedrag, nadat ik nog een paar handtekeningen heb gezet, snel in $ TT uitbetaald. Iedereen weer happy en Nicky zet ons, zoals beloofd, daarna voor het hek van het ´Pigeon Point Heritage Park´ af. Scheelt ons toch mooi weer een taxirit á $ 35 TT.
Pigeon Point is een voormalige kokosplantage en hét, betaalde, strand van Tobago. Entree kost $ 18 TT per persoon per dag, een bedrag dat de ervaring méér dan waard is. Het is namelijk uitermate goed toeven onder de palmbomen op het strand met de kabbelende zee op de achtergrond. Er staan overal picknicktafels opgesteld en als je wilt kun je voor het bedrag van $ 10 TT de hele dag een ligstoel huren. Je moet hem alleen wél zelf naar de gewenste plek slepen blijkt al snel. De man van de verhuurbonnetjes blijkt niet erg behulpzaam. Dat is hij alleen voor hele jonge en hele oude dames. Ook zwerven er hier beduidend meer verkopers over het strand ook al staat er overal dat je de gasten niet mag lastigvallen. Blijkbaar vallen sieradenverkopers, kalebassnijders en ´pan-players´ echter niet onder dit verbod, gek genoeg. Ook zwerven er op en rond dit strand beduidend méér zwerfhonden dan we tot nu toe op het hele eiland hebben gezien. Maar ondanks dat alles geeft dit strand ons toch het ultieme honeymoon-gevoel. Verliefd en samen op een tropisch eiland, op het strand onder de palmbomen…wat kan een mens zich nog meer wensen op zijn huwelijksreis?
Als we aan het eind van de middag het strand verlaten is de taxistandplaats leeg en verlaten. Er zit dus niet anders op dan de thuisreis te voet te aanvaarden. Net buiten het hek komen we echter al snel een taxi tegen, te herkennen aan de letter ´H´ van ´hire´ op het nummerbord, die meer dan bereid is om ons weer in het hotel af te zetten, met een korte tussenstop bij de Mini Mart voor wat frisdrank en de onontbeerlijke sigaretten. Ook krijgen we zijn kaartje, deze meneer luistert naar de naam George overigens, en de mededeling dat we hem altijd mogen bellen als we transport nodig hebben. We hebben inmiddels al een hele verzameling van dit soort kaartjes en deze kan daar prima aan worden toegevoegd. De enige voorwaarde die hij nog stelt is dat we de schuifdeur van zijn busje de volgende keer niet zo hard dichtdoen. Daar kan íe namelijk niet tegen. Of hij de schuifdeur of zichzelf bedoelt blijft helaas in het midden.
Die avond eten we bij ´Dillon´s Sea Food´. Wat een verademing en wat een verschil met ´Bonkers´! Ook al ligt het serveertempo ook hier erg hoog, de smaakbeleving is 200% beter en de sfeer ook. Het kost allemaal ietsje meer maar dan heb je ook wat. Het is het ons in ieder geval méér dan waard. En als we de dames van de bediening ook nog duidelijk kunnen maken dat we ´on honeymoon´zijn en echt absoluut géén haast hebben is het helemaal goed. Ze laten ons met rust en komen aangesneld zodra we aangeven iets te verlangen. Een techniek die we in de komende periode zéker vaker gaan toepassen. Op de terugweg bij de bank geprobeerd om met de bankpas te pinnen. De ene automaat is defect maar uit de andere komt zonder problemen een hele stapel lokaal bankpapier. Heerlijk die moderne techniek!
Rond 22.00 u zijn we terug in het hotel en trekken ons al snel terug. Toch slapen we pas vér na middernacht… Zou ik dan eindelijk echt iets gaan begrijpen van die ´echtelijke plichten´?
14-09-07
Huwelijksreis III
Donderdag 13-09-07
Vandaag staat de Island Tour op het programma, een rit over de gehele kustweg die tevens ook de enige weg is over het eiland. Onze gids en chauffeur, Handel Franklin, blijkt een grote, forse, zwarte man met twee opvallende gouden oorringen en maar liefst drie mobiele telefoons. Hij werkt voor Ted´s Sunshine Tours en is daarnaast, zoals zovelen op dit eiland, muzikant en taxichauffeur.
We vertrekken onder een deels betrokken lucht. Het is erg warm en de airco in het busje blaast volop. Naast de vier mensen die Handel bij Toucan Inn heeft opgepikt gaat er nog een stel (mede-honeymooners uit Alkmaar) mee dat we eerst gaan ophalen uit een hotel in Scarborough. Dan is het gezelschap compleet en kan de Tour echt beginnen.
We kijken onze ogen uit onderweg. Wat opvalt is hoe groen en hoe schoon alles op het eiland is. Natuurlijk ligt er hier en daar wel eens wat maar over het algemeen is toch de indruk dat er zeer regelmatig wordt opgeruimd en er duidelijk moeite wordt gedaan om het opgeruimd en schoon te houden.
Tijdens de rit vertelt Handel over het eiland en ook bij de diverse stops laat hij ons delen in zijn kennis. Zoals bijvoorbeeld over de ´Trumpet Tree´. Dit is een van oudsher bekend ´bushmedicine´ voor ´internal cleansing´. Of, zoals Handel het uitdrukt: ´It takes you to the toilet!´. We genieten onderweg volop van de panorama´s en kleine, onbedoelde kijkjes in het privéleven van diverse eilandbewoners. Er zijn vele ´kodak-momenten´ maar als we steeds zouden stoppen gaat een tour als deze zeker dagen duren. We komen langs ´King George Bay´ waar iedereen die dat wil een huisje mag bouwen, zij het niet in beton. Bovendien is deze plek erg windgevoelig tijdens ´Hurricane Season´ en dus wordt er (nog) niet heel veel gebouwd. We zien ook een ´Silk Cotton Tree´, een boom die heel oud kan worden. Het exemplaar dat we zien is minstens vierhonderd jaar oud. Vlak erbij staat een verlaten en zeer vervallen huisje aan de weg waar ik een aantal mooie plaatjes kan schieten. Gestopt wordt er ook op ´Mount Dillon´ vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het eiland en de drie gezusters (een paar rotsformaties) in zee. Hier treffen we ook een van de grootste understatements aan. Op een bord aan het begin van een zijweg staat de tekst ´Caution! This road is unsafe for vehicular traffic.´ Eén blik op de weg maakt duidelijk dat dat geen overbodige waarschuwing betreft..
De volgende stop is voor een uitzicht op ´Englishman´s Bay´. Dit is het punt waar, volgens de overlevering, de ontdekkers van Tobago voor het eerst aan land kwamen en het ziet er ook precies zo uit als je je zo´n plek zou voorstellen. En dat blijkt des te meer als we een tijdje later over het strand wandelen. Het is zo´n plek waar je je, zonder al te veel moeite, nét zo goed in 1700 kan wanen als in 2007. Mijn liefste laat zich hier verleiden tot de aanschaf van een tweetal omslagen door een, in een zeer luidruchtig maar kleurrijk streepjespak gestoken verkoper voor de som van $ 220 TT. Hier treffen we ook de zoveelste waarschuwing aan bij een exemplaar van de ´Machineel Tree´ waar we al vaak over hebben gehoord. Deze boom is dermate giftig dat zelfs bij het eronder schuilen tijdens een regenbuitje er al grote brandblaren op de huid kunnen ontstaan. Het ´Do not touch!´ staat er blijkbaar niet voor niets.
Als we even later weer door de bergen rijden komen we langs de plek die algemeen wordt gezien als het middelpunt van het eiland. En precies op die plek staat een eenzame koe te grazen. Op mijn vraag waarom er op die plek een koe is neergezet i.p.v. een bord of andere aanduiding moet Handel het antwoord schuldig blijven. Hij bekent even later dat hij die vraag echt nog nooit heeft gehad.
Lunch wordt genuttigd in ´Jemma´s Treehouse´ in Speyside. Een befaamd restaurant dat rond een boom is gebouwd. Het restaurant staat te boek als een ´must see´ op het eiland maar buiten het feit dat je zowat, als het ware, in de branding zit te eten zien we niet echt een reden om dit etablissement aan iemand aan te raden. Zeker niet als je verblijft aan de andere kant van het eiland. Maar wellicht wordt ons oordeel enigszins vertroebeld door het feit dat het aan deze kant van het eiland, de kant waar de duik-toeristen zitten in hun ´all-in resorts´, vandaag zowat continu regent.
Na de lunch doen we nog de plek aan van het voormalige ´Fort Danby´ waar de stoffelijke resten van Mr James Clark als sinds de 6e juli 1772 rusten, al moet je goed zoeken om zijn grafzerk te kunnen vinden, en stoppen we bij ´Argyle Waterfalls´. Dit zijn de hoogste watervallen op het eiland en je kunt/ mag er alleen onder de deskundige begeleiding van een erkend gids naar toe wandelen. Onze gids blijkt een krasse oude(re) dame die de tocht naar boven op grote rubberlaarzen moeiteloos volbrengt. In tegenstelling tot enkele leden van ons groepje die toch heel wat meer moeite met het tochtje hebben…inclusief de schrijver dezes.
Al met al was het een lange dag met veel indrukken en veel ´photo-opportunities´ die aan ons nogal tamme reisgezelschap volledig voorbij zijn gegaan. Als we dan rond 18.00 u weer in ons hotel terug zijn ben ik uitgeput. We doen een kort aperitiefje, eten een hapje in het hotel en liggen daarna vroeg onder de lakens.
13-09-07
Vandaag staat de Island Tour op het programma, een rit over de gehele kustweg die tevens ook de enige weg is over het eiland. Onze gids en chauffeur, Handel Franklin, blijkt een grote, forse, zwarte man met twee opvallende gouden oorringen en maar liefst drie mobiele telefoons. Hij werkt voor Ted´s Sunshine Tours en is daarnaast, zoals zovelen op dit eiland, muzikant en taxichauffeur.
We vertrekken onder een deels betrokken lucht. Het is erg warm en de airco in het busje blaast volop. Naast de vier mensen die Handel bij Toucan Inn heeft opgepikt gaat er nog een stel (mede-honeymooners uit Alkmaar) mee dat we eerst gaan ophalen uit een hotel in Scarborough. Dan is het gezelschap compleet en kan de Tour echt beginnen.
We kijken onze ogen uit onderweg. Wat opvalt is hoe groen en hoe schoon alles op het eiland is. Natuurlijk ligt er hier en daar wel eens wat maar over het algemeen is toch de indruk dat er zeer regelmatig wordt opgeruimd en er duidelijk moeite wordt gedaan om het opgeruimd en schoon te houden.
Tijdens de rit vertelt Handel over het eiland en ook bij de diverse stops laat hij ons delen in zijn kennis. Zoals bijvoorbeeld over de ´Trumpet Tree´. Dit is een van oudsher bekend ´bushmedicine´ voor ´internal cleansing´. Of, zoals Handel het uitdrukt: ´It takes you to the toilet!´. We genieten onderweg volop van de panorama´s en kleine, onbedoelde kijkjes in het privéleven van diverse eilandbewoners. Er zijn vele ´kodak-momenten´ maar als we steeds zouden stoppen gaat een tour als deze zeker dagen duren. We komen langs ´King George Bay´ waar iedereen die dat wil een huisje mag bouwen, zij het niet in beton. Bovendien is deze plek erg windgevoelig tijdens ´Hurricane Season´ en dus wordt er (nog) niet heel veel gebouwd. We zien ook een ´Silk Cotton Tree´, een boom die heel oud kan worden. Het exemplaar dat we zien is minstens vierhonderd jaar oud. Vlak erbij staat een verlaten en zeer vervallen huisje aan de weg waar ik een aantal mooie plaatjes kan schieten. Gestopt wordt er ook op ´Mount Dillon´ vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het eiland en de drie gezusters (een paar rotsformaties) in zee. Hier treffen we ook een van de grootste understatements aan. Op een bord aan het begin van een zijweg staat de tekst ´Caution! This road is unsafe for vehicular traffic.´ Eén blik op de weg maakt duidelijk dat dat geen overbodige waarschuwing betreft..
De volgende stop is voor een uitzicht op ´Englishman´s Bay´. Dit is het punt waar, volgens de overlevering, de ontdekkers van Tobago voor het eerst aan land kwamen en het ziet er ook precies zo uit als je je zo´n plek zou voorstellen. En dat blijkt des te meer als we een tijdje later over het strand wandelen. Het is zo´n plek waar je je, zonder al te veel moeite, nét zo goed in 1700 kan wanen als in 2007. Mijn liefste laat zich hier verleiden tot de aanschaf van een tweetal omslagen door een, in een zeer luidruchtig maar kleurrijk streepjespak gestoken verkoper voor de som van $ 220 TT. Hier treffen we ook de zoveelste waarschuwing aan bij een exemplaar van de ´Machineel Tree´ waar we al vaak over hebben gehoord. Deze boom is dermate giftig dat zelfs bij het eronder schuilen tijdens een regenbuitje er al grote brandblaren op de huid kunnen ontstaan. Het ´Do not touch!´ staat er blijkbaar niet voor niets.
Als we even later weer door de bergen rijden komen we langs de plek die algemeen wordt gezien als het middelpunt van het eiland. En precies op die plek staat een eenzame koe te grazen. Op mijn vraag waarom er op die plek een koe is neergezet i.p.v. een bord of andere aanduiding moet Handel het antwoord schuldig blijven. Hij bekent even later dat hij die vraag echt nog nooit heeft gehad.
Lunch wordt genuttigd in ´Jemma´s Treehouse´ in Speyside. Een befaamd restaurant dat rond een boom is gebouwd. Het restaurant staat te boek als een ´must see´ op het eiland maar buiten het feit dat je zowat, als het ware, in de branding zit te eten zien we niet echt een reden om dit etablissement aan iemand aan te raden. Zeker niet als je verblijft aan de andere kant van het eiland. Maar wellicht wordt ons oordeel enigszins vertroebeld door het feit dat het aan deze kant van het eiland, de kant waar de duik-toeristen zitten in hun ´all-in resorts´, vandaag zowat continu regent.
Na de lunch doen we nog de plek aan van het voormalige ´Fort Danby´ waar de stoffelijke resten van Mr James Clark als sinds de 6e juli 1772 rusten, al moet je goed zoeken om zijn grafzerk te kunnen vinden, en stoppen we bij ´Argyle Waterfalls´. Dit zijn de hoogste watervallen op het eiland en je kunt/ mag er alleen onder de deskundige begeleiding van een erkend gids naar toe wandelen. Onze gids blijkt een krasse oude(re) dame die de tocht naar boven op grote rubberlaarzen moeiteloos volbrengt. In tegenstelling tot enkele leden van ons groepje die toch heel wat meer moeite met het tochtje hebben…inclusief de schrijver dezes.
Al met al was het een lange dag met veel indrukken en veel ´photo-opportunities´ die aan ons nogal tamme reisgezelschap volledig voorbij zijn gegaan. Als we dan rond 18.00 u weer in ons hotel terug zijn ben ik uitgeput. We doen een kort aperitiefje, eten een hapje in het hotel en liggen daarna vroeg onder de lakens.
13-09-07
Abonneren op:
Posts (Atom)