In Engeland is een nieuwe Dr. Dolittle opgestaan in de persoon van Kristie Lindfield. Deze dochter van een pluimveehouder op het Engelse platteland beweert namelijk een aantal talen te spreken die de communicatie tussen mens en gevederde vriend op termijn mogelijk en ook begrijpelijk moet maken.Het begon allemaal zo onschuldig. Kristie kreeg van haar ouders een ganzenei om uit te broeden, en nam deze taak zéér serieus. In de broedmachine werd het ei extra goed verzorgd en elke dag voor ze naar school ging, praatte Kristie tegen het ei, en legde daarmee de basis voor de band die later zoveel opzien zou baren. Toen het ei eenmaal uit kwam en het jonge gansje, Duffy genaamd, haar eerste wankele stapjes in de Grote Boze Buitenwereld zette, bleek de band tussen gans en meisje reeds beklonken. Sindsdien zijn de twee zo goed als onafscheidelijk, en heeft Kristie zich toegelegd op de moeilijke communicatie tussen mens en gans, het gans’ (goosish). En wie de twee zo samen ziet, zal er in één oogopslag van overtuigd zijn dat die opzet ook inmiddels als ‘geslaagd’ mag worden geboekstaafd.
Maar de jonge Kristie wilde meer. Ze wilde ook de taalbarrière slechten die een goede communicatie tussen mens en kip, mens en duif, en mens en eend tot nu toe tot onmogelijkheid maakten. Niet dat ze in alle talen al even vloeiend uit de voeten kan, maar de eerste bemoedigende resultaten zijn er! In het ‘kips’ (hennish) kan Kristie het best uit de voeten, en verwacht binnen een jaar of wat de gehele vocabulaire van dat gevederd ras ontrafeld te hebben. Met de andere talen verloopt de vooruitgang helaas op een wat minder voorspoedige manier. Vooral het ‘duifs’ (pigeonian) levert nogal wat hoofdbrekens op, althans een stuk meer dan bij het ‘eends’ (duckish) het geval is. Maar Kristie zet onvermoeibaar door en ziet een grote toekomst voor zichzelf weggelegd als ambassadeur tussen het ras der mensen en dat der gevederden.
Kristie’s moeder beziet de pogingen van haar dochter ondertussen met de nodige trots. ‘Kristie doet er werkelijk alles aan om de taalbarrières te slechten. ‘ zegt ze, ’En als Kristie haar zinnen op iets heeft gezet, dan lukt het haar doorgaans ook!’. Ze verhaalt verder dat het ganzenei eigenlijk bedoeld was om Kristie verantwoordelijkheid voor dieren te leren, een niet onbelangrijke eigenschap voor de dochter van een pluimveehouder, maar ze had nooit verwacht dat het tot zoiets zou uitgroeien.
‘Als je Kristie bezig hoort met de dieren is het werkelijk precies of ze haar verstaan, en andersom. Verbluffend gewoon!’ aldus een apetrotse moeder.
Voorlopig hoeft de wetenschappelijke wereld echter nog niet voor de komst van Kristie te vrezen. Zoals elke verantwoordelijke meid van die leeftijd, gaat Kristie er eerst voor zorgen dat ze haar diploma haalt, en dat duurt nog even. Ondertussen blijft ze zich bekwamen in de beschaafde conversatie met haar gevederde huisgenootjes, en dan speciaal met Duffy, haar lievelingsgans. Want die is ze, ondanks alle media-aandacht, nog bepaald niet vergeten. Want het was tenslotte Duffy die Kristie de eerste schreden deed zetten op dit wonderbaarlijke pad der ontdekking. We gaan vast nog heel veel van Kristie horen!
22-10-08
