Het begon als zo´n dag waarop alles, echt alles, tegenzit. Ik had slecht geslapen vanwege hele vreemde dromen. De hoofdrol daarin werd vertolkt door een grote, kale man met een sigaar in zijn hoofd die, conform zijn nieuwe levensdoel, de ´herrie´ in mijn leven wel even zou oplossen. Waarom ik juist over hem droomde weet ik niet want ik héb helemaal niks met die man. Hij zal zijn vak ongetwijfeld goed verstaan en is een succesvol zakenman maar in mijn privé-leven, laat staan in mijn dromen, heb ik hem absoluut niet nodig. Maar hij was er…de hele nacht lang. Enfin, door het slechte slapen voelde het alsof ik onder een stoomwals had gelegen en allerlei spieren protesteerden heftig tegen elke actie die ik van ze verlangde. Nog enigszins slaapdronken miste ik de onderste drie treden van de trap waardoor ik, alles behalve gracieus, onderaan de trap belandde om mijn blaas te legen die zo ongeveer op klappen stond. Daarna naar de keuken om een klap op de waterkoker te geven en vervolgens naar de voordeur om de krant van de mat te vissen. Maar deze ochtend was er helemaal geen krant. Een héél slecht voorteken. Dan maar terug naar de keuken voor de hoognodige koffie. Of nee, eerst een nicotineshot. Ach nee, de laatste! Maar nicotine is nicotine dus de brand erin. En met een peuk in de mondhoek koffie gemaakt. Rook in mijn oog. Peuk dus in de asbak die er convieniently naast staat. Klotst het kokende water over de rand van de beker zo in de asbak. Mijn laatste peuk doorweekt. GRRRRRRRRRRRRR! Te weinig water voor koffie dus opnieuw water koken. Dit wordt géén ´happy day´, ik voel het.
Zodra het water, opnieuw, kookt eindelijk koffie. En nog steeds géén krant. En dus géén peuken. Drama! Met de restanten van de eerste beker koffie dan maar weer de trap op en richting douche. Douchen, aankleden en peuken halen. Prio! Onder de douche glijd ik uit en knal met m´n kop tegen de douchestang. Wordt een grote bult straks. Bij het scheren haal ik ook nog ff mijn wang open en de dag is helemaal compleet. Heerlijk! Eenmaal aangekleed stap ik de achterdeur uit naar de schuur. Maar een of andere overijverige spin heeft de nacht besteed aan het spannen van een web precies voor de achterdeur en de resten daarvan plakken nu in mijn gezicht en in mijn haar… Woest vegend loop ik bijna het tweede spinnenweb in dat precies voor de schuurdeur hangt, met de maker ervan trots in het midden. Deze kan ik gelukkig ontwijken en bereik zonder verdere brokken mijn fiets. Bij de poort naar de brandgang sta ik te rommelen met het slot. Doorgaans is het slot redelijk makkelijk te openen maar vandaag dus niet. Maar ik ben vastbesloten en bereid desnoods de deur in te trappen als het echt niet anders kan, maar het slot geeft zich gelukkig gewonnen. In een minuut of tien ben ik bij het benzinestation waar de immer vriendelijke en behulpzame medewerker, zodra hij me ziet verschijnen (een herkenbaar postuur heeft soms z´n voordelen), meteen naar achteren snelt en twee sloffen Caballero 30 tevoorschijn tovert. Hij en ik kennen het bedrag inmiddels uit ons hoofd en ik grijp naar mijn achterzak. Mijn portemonnee ligt, natuurlijk, thuis. Ik vloek even hartgrondig en ben, een kleine twintig minuten later, mét bankpas in de aanslag weer terug. Missie geslaagd..voorlopig. Ik snel terug naar huis want zowel het level van cafeïne als nicotine zijn gevaarlijk laag voor een dag als deze. Bij het tuinhek maak ik een iets té scherpe bocht en voel het achterwiel op de bemoste stenen wegglijden. Ik kan me nog net staande houden, helaas te koste van het vel op mijn knokkels. Ik smijt mijn fiets hardhandig de schuur in en gooi de schuurdeur zo hard dicht dat ik maar nauwelijks tijd heb mijn vingers op tijd terug te trekken. En dat doet pijn, verrekte pijn. Maar nu weet ik het zeker. Ik ga zo naar binnen en linea recta terug in bed. Over deze dag wordt, op straffe des doods nooit, maar dan ook nóóit meer gesproken. En ik hoop voor Herman dat hij zo verstandig is om ver weg te blijven uit mijn dromen de komende uren. Er is een alleraardigst hotelletje op een klein eilandje voor de Thaise kust dat dringend zijn hulp nodig heeft. Dus opzouten en heel gauw ook! Als ik mijn ogen sluit weet ik dat ik het zeker. Als ik straks wakker wordt ga ik deze dag gewoon opnieuw beginnen. De eerste poging was tenslotte al vanaf de eerste seconde kansloos. Dromen over Herman… Pfffff! Wat denkt ie wel?
01-09-07
