Ik kan me het gevoel dat menig Marokkaanse moeder hier in Nederland heeft me prima voorstellen. En ik heb het dan vooral over het gevoel om buitenspel te staan. Aan de ene kant zijn ze volgens het Morrokkaanse familierecht levenslang minderjarig en ondergeschikt aan hun man, terwijl er aan de andere kant, in de Nederlandse samenleving, van ze wordt verwacht dat ze mondig en zelfstandig zijn. Het is dan ook niet al te moeilijk om te bedenken dat daar problemen kunnen ontstaan.Ik ken het gevoel van buitenspel staan maar al te goed en, als ik eerlijk ben, ken ik dat al mijn hele leven lang. Maar momenteel komt dat gevoel vooral voort uit het feit dat ik momenteel ‘in between jobs’ ben en dus letterlijk buitenspel sta. En ik vind het vreselijk!
Na eindeloos gesteggel met het UWV is het nu eindelijk zover dat we overeenstemming hebben over hoe de nabije toekomst eruit gaat zien, en dat heeft genoeg voeten in de aarde gehad. Vooral omdat instanties als het UWV niet bedacht zijn op mensen met een eigen mening, en zeker niet op mensen die zo’n eigen mening dan ook nog eens gefundeerd kunnen ventileren. Maar goed, na een hoop vijven en zessen is er dus overeenstemming en dan wordt het stil. Het re-integratietraject waaraan ik zou beginnen zou oorspronkelijk op 1 oktober beginnen. Toen werd het 1 december, vervolgens 8 december, en nu wordt er al gesproken over ‘ergens in januari’. En ondergetekende zit ondertussen thuis te wachten.
Thuis zitten, in de tijd dat ik tachtig uur in de week werkte kon ik er eindeloos naar verlangen, maar nu ik het alweer een tijdje doe wéét ik hoe vreselijk het is. Buiten draait de wereld door en ik maak er geen deel van uit. Natuurlijk zit ik niet letterlijk de hele dag thuis, ik zou knettergek worden als ik dat zou doen, maar het wachten is haast ondragelijk. Wachten op het antwoord van een ambtenaar, wachten tot er over je is beslist, wachten tot instanties het eindelijk met elkaar eens zijn. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er hopen belastinggeld worden verspild met al dat wachten, en waarom? Omdat er mensen zijn die iets nieuws bedacht hebben dat niet in de standaard protocollen van het UWV past. En als het niet in de standaard protocollen past is er paniek. Dan moeten mensen opeens echt gaan nadenken en zich ergens een beeld van vormen, en dat blijkt doodeng.
De eerste keer dat ik me bij de ambtenaar van het UWV mocht melden ging het al mis. Ik, voor het eerst van mijn leven en buiten mijn eigen schuld zonder werk, moest aan een ambtenaar zonder daadwerkelijke praktijkervaring komen uitleggen waarom ik iets anders wilde dan zij voor mij in gedachten had. Nu is in zo’n situatie het antwoord ‘uit principe’ geen echte optie, dus probeerde ik haar met argumenten te overtuigen. Maar dat is verdomde lastig als je tegenover een ambtenaar zit die je dossier duidelijk niet heeft gelezen en dus ook niet weet waarvoor je feitelijk komt. En daar ging het dus mis. We werden het, op z’n zachtst gezegd, dus niet eens, en ik stond even later weer buiten met een zéér onbevredigend gevoel. Gelukkig had ik op het CWI wèl een ambtenaar getroffen die het snapte, en dus leek een telefoontje zijn kant op de enige optie. Dat leek te werken. Hij hoorde mijn verhaal aan, barstte vervolgens in ongelovig gelach uit en, eenmaal uitgelachen, verzekerde hij me dat hij voor me aan de slag zou gaan. En dat hielp, ongeveer. Het resultaat van zijn pogingen leverde tegelijkertijd twee zaken op: toestemming voor het traject dat ik wil gaan doen èn een boze ambtenaar bij het UWV. Maar aangezien het eerste het belangrijkste is, zal ik met het tweede moeten leren leven. En nu is het dus afwachten tot de dagen zijn verstreken en het traject eindelijk gaat beginnen. En voor mij liever is dat liever vandaag dan morgen, want ik sta letterlijk te popelen om weer aan de slag te gaan en weer actief aan de maatschappij deel te nemen. Buitenspel staan is echt niets voor mij…
08-12-08
