De zelfmoord van de getalenteerde violist en student Tylor Clementi (18) is de zoveelste in de lange rij die veroorzaakt wordt door publicaties op internet. De vermoedelijke oorzaak moet gezocht worden in het feit dat Clementi’s kamergenoot op de universiteit hem stiekem had gefilmd gefilmd tijdens een intiem rendezvous met een man en dit, voorzien van niet al te vleiend commentaar, op internet gezet.Dit incident, en vele anderen, roept de vraag op of je alles maar zomaar op het internet moet kunnen zetten. Het internet heeft, zoals zoveel uitvindingen, zowel positieve als negatieve kanten. Het is een onuitputtelijke bron van informatie en plezier, maar kent ook vele duistere krochten die, als het straten waren, door elk weldenkend mens met een grote boog gemeden zouden worden.
Ik heb me vaal afgevraagd wat de onweerstaanbare aantrekkingskracht toch is, die het internet uitoefent op een ieder. Ik begrijp veel van de vriendesites, van mogelijkheden om gelijkgestemden te vinden voor het uitwisselen van informatie over bijvoorbeeld een vakgebied of een hobby, en de mogelijkheden om over de meest uiteenlopende onderwerpen informatie te verzamelen. Ik begrijp zelfs een deel van de enorme hoeveelheid porno op het internet, maar wat ik niet begrijp is de enorme hoeveelheid vuilspuiterij, (doods)bedreigingen en haatzaaiers die lekker anoniem internet gebruiken om hun boodschap te verkondigen.
Ik ben een groot voorstander van het mogen zeggen wat je denkt, maar ik meen ook grote vraagtekens te mogen zetten bij de het feit dat de meeste van die vuilspuiters in het geheel niet nadenken. Althans, klaarblijkelijk niet zelfstandig, en al zeker niet genuanceerd.
Gisteren zapte ik voorbij een programma op de commerciële omroep met de titel ‘Sport Levensgevaarlijk!’ Daarin kwam een schier oneindige rij sportongevallen en volstrekt stupide acties voorbij die, net zo voorspelbaar, tot ongelukken leiden. Zo was er een puberjongen te zien die het leuk leek om vanaf het dak van zijn ouderlijk huis naar beneden te springen en daarbij te landen op de trampoline in de tuin. Nu is het puberbrein nog niet volgroeid, en een van de laatste delen die tot wasdom komen, is het gedeelte dat ervoor zorgt dat we de gevolgen kunnen overzien van onze acties. Daar gaat het dus al mis. En wat een puber doorgaans als ‘leuk’ bestempelt, leidt zelden tot grootse zaken. De tweede misrekening.
Maar ook een puber weet waarvoor een trampoline dient en wat er gebeurt als je erop springt. Bovendien zou als bekend moeten worden geacht het feit dat hoe harder je er de eerste keer op neerkomt, hoe harder de terugslag. Kortom, het liep niet geheel af volgens plan.
Nu snap ik het ‘leren door te doen’, maar enig nadenken is toch niet zo héél ingewikkeld? Zelfs al ben je van mening dat de ander er een verkeerde levenswijze heeft, een andere taal spreekt, zichzelf overschat, of in zaken gelooft die (volgens jou) niet bestaan of niet kunnen.
Voor je daarop actie onderneemt is het toch niet teveel gevraagd om de grijze cellen eventjes te activeren? Om even na te denken of de reactie aanvaardbaar is en wat er voor reactie op zou kunnen komen? Een groot deel zal zich ongetwijfeld veilig wanen door de anonimiteit van het internet, en helaas zullen ze vaak gelijk hebben. Toch zou ik tegen hen willen zeggen: ‘Wordt volwassen!’ In onze maatschappij zijn voldoende mogelijkheden om, via een openbaar debat, je mening te verkondigen. Doe dat alleen s.v.p. wel onderbouwd, gefundeerd en met open vizier. Als volwassene inderdaad. Tylor Clementi zal het nooit meer worden.
04-10-10
