Terwijl de regen op het dakraam klettert en in de verte de donder gromt, valt mijn oog op de aankondiging van het boek van Scott McClellan, en mijn bedrukte stemming slaat in één klap om. McClellan was tussen 2003 en 2006 een van de belangrijkste woordvoerders van George W., en heeft sindsdien zijn memoires aan het papier toevertrouwd.
Dergelijke memoires zorgen gegarandeerd voor ophef, zeker als ze gaan over een (nog) zittende president. Journalisten en andere nieuwsjagers zijn er dan als de kippen bij om breeduit verslag te doen van elk kruimeltje roddel en achterklap dat voor meer kijkers of lezers zou kunnen zorgen. De memoires van McClellan vormen daarop geen uitzondering.
McClellan hekelt in zijn boek niet alleen George W., maar heeft ook het nodige op te merken over het kringetje van vertrouwelingen rondom de president. Zo krijgen Condoleeza Rice en Dick Cheney er stevig van langs, net als voormalig adviseur Karl Rove.
Niet dat het boek echt spectaculaire onthullingen voor ons in petto heeft, de meeste beschuldigingen circuleren tenslotte al langer. Toch lijkt het McClellan te gaan lukken om deze oude feiten nieuw leven in te blazen door te stellen dat Bush niet zozeer ´gelogen´ heeft over de inval in Irak, maar dat er op z´n minst is ´gemanipuleerd met de waarheid´. Bovendien omschrijft hij zijn vorige baas als iemand die ervan overtuigd is dat ´alleen oorlogspresidenten een stempel op de geschiedenis kunnen drukken´, een zienswijze die maar weer eens onderstreept dat Bush zo snel mogelijk van het wereldtoneel dient te verdwijnen. Bovendien geeft McClellan, en hij kan het weten tenslotte, zijn voormalige baas een
persoonsomschrijving mee waar de getrouwen van George W. niet bepaald blij mee zullen zijn. Hij omschrijft de president namelijk als ´een intuïtief leider met beperkte intellectuele capaciteiten´. Een feit dat in de rest van de wereld al lang bekend is, maar wat voor de Amerikanen blijkbaar nog steeds groot nieuws blijkt te zijn!
Het meest opvallende vond ik echter dat zowel het Witte Huis als de pers hun uiterste best doet om McClellan nu neer te zetten als iemand die volslagen de weg kwijt is, en een linkse fantast. Met geen woord wordt echter tegengesproken wat er over hun hoogste baas wordt gezegd, en dát is toch wel héél apart!
29-05-08
