Ik vind het heel vervelend om te moeten zeggen, maar er is iets mis met mij. Ernstig mis zelfs. Het is bepaald niet levensbedreigend, dat dan weer niet gelukkig, maar het is maatschappelijk gezien wel een ernstige tekortkoming mijnerzijds. Wat er met mij aan de hand is? Ik mis het baby-gen.Ik loop nu al een ruime veertig jaar mee op deze wereld, en het is me nog nooit overkomen dat ik blij werd bij het zien van babyfoto’s. Als een vrouwelijke collega net is bevallen dient het hele bedrijf in extase uit te barsten bij het zien van de foto’s. Voor de enkele intimi is er zelfs de bevallingsvideo, en een grotere eer kan je bijna niet te beurt vallen. Gelukkig blijft die laatste eer me doorgaans bespaard, want zo intiem ben ik doorgaans niet met mijn vrouwelijke collega’s. Voor hen ben ik namelijk het prototype van een man die er helemaal niets van begrijpt.
Voor een groot deel moet ik hen daar gelijk geven, want voor mij namelijk bestaat er niet zoiets als dolgelukkig gekoer en gewetter als mij een zoveelste baby in handen wordt gedrukt. Want wat moet ik er mee? Je kunt er niet eens een behoorlijk gesprek mee voeren. Hetzelfde gaat op voor die momenten wanneer ik een bekende met een kinderwagen ontwaar. Het liefst zou ik dan rechtsomkeert maken of, op z’n minst, de straat oversteken. Hoe kan iemand namelijk de trotse ouders onder ogen komen en dan, met enige vorm van overtuiging, zeggen dat dit het mooiste kind is dat je ooit hebt gezien? Doorgaans zijn pasgeborenen namelijk helemaal niet mooi. Ze zijn gerimpeld, kaal, onhandig, luidruchtig, slecht gemanierd en vaak zelfs ronduit lelijk. En tòch wil je de nieuwbakken ouders niet voor het hoofd stoten.
Ik ben zelf inmiddels op een leeftijd waarbij de meeste van mijn vrienden volop in de kinderen zit. Een enkeling is zelfs al voorzichtig bezig aan de ‘tweede leg’. En alhoewel ze weten dat ze mij voor bijna alles kunnen bellen, voor één ding zullen ze nooit en te nimmer mijn nummer draaien, en dat is oppassen. Het is alom bekend dat ik dáár absoluut niet voor geschikt ben. Ik heb totaal geen geduld met kinderen, ik begrijp ze niet en ik wil ze ook niet begrijpen. Toch blijft een enkeling halsstarrig volhouden dat ik alles in huis heb om een perfecte vader te zijn. Vanuit een gevoel van zorgplicht jegens hen die afhankelijk van mij zijn zullen ze wel gelijk hebben. Het is mijn eer te na om dan iemand ook maar iets te kort te laten komen, fysiek of mentaal, maar toch zullen we het nooit zeker weten. Jaren geleden heb ik namelijk al besloten nooit en te nimmer aan nageslacht te beginnen, en mijn liefste is eenzelfde mening aangedaan.
Als eeuwig student van het menselijk gedrag kan ik het desondanks toch niet nalaten om me te verwonderen over het feit dat ik tal van stoere macho mannen in één klap zie veranderen in oververmoeide wrakken die, met dikke donkere wallen onder de ogen, op het werk verschijnen en desondanks stug blijven volhouden ‘dat je er zóóóveel voor terug krijgt!’. Als zo’n spruit eenmaal het levenslicht heeft gezien houdt de rest van de wereld plotsklaps op te bestaan en neemt het kind geruisloos de complete controle over het leven van zijn of haar ouders over. Welk mechanisme is het toch dat ervoor zorgt dat volwassen mensen in opperste extase geraken als ze het gemurmel van een baby horen? Wat zorgt ervoor dat ouders hun eigen behoeften vergeten zodra de baby huilt? Welk evolutionair plan is er zo hopeloos uit de bocht gevlogen dat het er nu voor zorgt dat we week worden bij het zien van die oncontroleerbaar schoppende beentjes, die veel te dikke polsjes of die ongecontroleerd grijpende minivingertjes? Ik vraag me dan ook regelmatig af of een nieuw mens dat geboren wordt niet gewoon kant en klaar kan worden afgeleverd? En als het dan perse in miniformaat moet vanwege de bouw van het vrouwelijk lichaam, kan het dan niet gewoon vanaf het prille begin gewoon àf zijn? In deze situatie moeten ouders eerst hele jaren van hun leven opgeven om hun pasgeborene de meest elementaire vaardigheden bij te brengen. Niet dat je daar vanaf dag één al mee kunt beginnen, want voor de meeste zaken die ook maar enigszins in de buurt van zelfredzaamheid komen moet je zelfs jaren wachten! Een gezonde baby kan vanaf de eerste dag weliswaar zelf ademen, dat gelukkig wel, maar verder komt het niet echt. Het consumeert en produceert, en daarmee heb je het dan wel weer gehad. Met een beetje extra nadenken had dat toch wel anders gekund zou je zeggen.
Maar het ergste van alles vind ik nog dat ouders de verleiding niet kunnen weerstaan om hun pas verworven spruit uit te dossen met de meest vreselijke ornamenten. Alles onder het mom van ‘kijk eens hoe schattig?’ Als ze dat nu slechts in de privacy van hun eigen huis zouden doen, dan kon ik er nog enigszins mee leven. Maar nee, dergelijke bedenkelijke zaken dienen vooral in het openbaar te geschieden. Bovendien dient een dergelijke uitdossing ook nog eens voor het eigen plezier èn het nageslacht op de foto te worden gezet. En wee je gebeente als je die ouders dan durft te zeggen dat ze hun kind voor gek laten lopen. Dan zijn de rapen echt gaar. Dus zeg ik het hier: ‘Zo’n hoofdband met een strik bovenop is belachelijk en alles behalve ‘schattig’!
Daarbij betwijfel ik sterk of ouders beseffen wat voor schade ze kinderen aandoen als deze op latere leeftijd met dergelijke afbeeldingen worden geconfronteerd. Vaak gebeurt dat op bruiloften trouwens, als trotse ouders héél fijngevoelig de gehele levenswandel van hun trouwende kind nog eens op een rijtje zetten. Ik heb meermalen zulke taferelen moeten aanschouwen en dan let ik altijd sterk op de gezichtsuitdrukking van de belaagde trouwlustige. Er zijn jaren en jaren van intensieve therapie voor nodig om de dan aangedane schade weer enigszins te herstellen. Meestal ten koste van het (prille) huwelijksgeluk.
De allernieuwst trend blijkt trouwens te zijn om je kind te voorzien van een toupet. Ja, je leest het goed: een toupet. (www.babytoupee.com) Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat een of ander beroemd sterrenkoppel uit Hollywood de veroorzaker is van dit zoveelste voorbeeld van wanstaltige kindermishandeling, want dat is het toch in mijn optiek. Welke ouder, bij zijn volle verstand –al is daar als het hun kinderen betreft toch al weinig sprake van-, dost zijn kind geheel vrijwillig en belangeloos uit met de haardracht van een Donald Trump of een Samuel L. Jackson in Pulp Fiction? Beide kapsels zijn nu niet bepaald het toonbeeld van stijl of modegevoeligheid, maar ik kan het natuurlijk volslagen mis hebben. Ook de rose lokken van het modelletje Li’l Kim doen het niet voor mij. Het is in ieder geval niet te hopen dat de ouders denken dat een dergelijke uitdossing het kind een duidelijke voorsprong in het leven zal geven ‘omdat ze zo sprekend lijken’. Ook de redenering ‘met die pruik was ze dé hit op het consultatiebureau!’ snijdt geen hout. Dergelijke ouders zijn nog verdwaasder dan ik al dacht. Een volledige geestelijke evaluatie zou hier op zijn plaats zijn.
Voor wie een dergelijke evaluatie ook dringend gewenst en noodzakelijk is: de 20 jarige Kim de Gelder uit het Belgische Belsele. Deze, als ‘Joker’ geschminkte idioot is klaarblijkelijk zwaar geestelijk gestoord. Van huis vertrokken met het doel die dag minimaal 67 slachtoffers te maken. Hoe gestoord kun je zijn? Dergelijk gedrag is volstrek en absoluut verwerpelijk en ik leef dan ook sterk mee met de slachtoffer(tje)s en hun nabestaanden.
25-01-09
