In het leven kom je, zo gaandeweg, een hele hoop mensen tegen. De een loopt wat langer met je mee op over het levenspad dan de andere maar onveranderd hebben ze iets bij te dragen.
En op de momenten van reflectie, die iedereen tenslotte wel eens heeft, kun je vaak die personen onderscheiden die óf op een cruciaal moment in je leven gekomen zijn, óf personen die een cruciale rol in je leven hebben gespeeld. En dat is niet altijd van te voren in te schatten.
Zo kwam ik in mijn puberjaren S tegen die me, als een van de eersten, het gevoel gaf dat ik ok was, gewoon zoals ik was. In de eerste en tweede klas van de middelbare school heeft eerst H. E. een grote rol gespeeld en, later op een andere school, heeft met name ´Mammie R´ ervoor gezorgd dat ik niet helemaal gek werd af en toe. Ook BB en anderen waren er in die moeilijke jaren altijd voor me op de echt belangrijke momenten. En zo kan ik er nog vele noemen die allemaal hun eigen stukje hebben bijgedragen aan de persoon die ik nu ben.
Maar, zoals gezegd, het contact met de ene blijft soms langer bestaan dan met de andere. Vrienden gaan en vrienden komen. En bij elke nieuwe levensfase horen ook weer andere mensen. Soms echter ontmoet je mensen die er, door meerdere levensfasen heen, altijd zijn. Dat zijn voor mij de échte vrienden. En ik prijs me rijk dat ik er daar een paar van heb mogen verzamelen in de afgelopen jaren. McB is er zo eentje. Ik leerde hem een jaar of tien geleden kennen op de Keukenhof waar we beiden dat seizoen op het horecakantoor werkten. McB was daar extern ingehuurd voor de administratie en ik was dat seizoen gevraagd als Office Manager.
Op het eerste gezicht kwam McB wat ´ballerig´ over maar al snel bleek hij in het bezit van een snelle geest, een groot hart, veel van dezelfde interesses en, het belangrijkst, een zelfde soort humor. Daarnaast is hij bovendien minstens net zo eigenwijs en eigengereid als ondergetekende en gezegend met een zelfde kronkel in de hersenen.
In de loop van de jaren heb ik McB steeds beter leren kennen en heeft zich tussen ons een speciale band ontwikkeld. Hij is eigenlijk de enige met wie ik, met enige regelmaat, gesprekken voer over de dingen waar het werkelijk om gaat in het leven. En dat zijn gesprekken die ik koester, zoals ik hem ook koester. McB is al jaren ernstig ziek en moet zich daarom regelmatig onderwerpen aan chemokuren en bestralingen. En die zijn nooit een pretje. Maar McB weigert op te geven en tracht, hoe moeilijk en zwaar hem dat soms ook valt, een zo normaal mogelijk leven te leiden. ´s Ochtend staat hij soms lang voor de spiegel om de allerergste sporen van chemo te camoufleren voor hij zich aan den volke toont, maar hij staat er elke dag toch maar weer.
Binnenkort moet hij wéér aan de chemo nadat de laatste scans ´gematigd positief´ bleken. Maar die gang elke keer weer te moeten maken begint hem steeds zwaarder te vallen. Niet alleen fysiek maar ook steeds meer mentaal. In een van onze meest recente gesprekken kwam het feit ter sprake dat er altijd mensen zijn die, hoe goed bedoeld soms ook, toch de meest vreselijke dingen roepen. Of mensen die zijn ziek-zijn gewoon uit hun begripsvermogen, en daarmee uit hun inlevingsvermogen, hebben verbannen. En dat doet pijn. Veel meer pijn soms dan die mensen kunnen bevatten. Toch slagen we er meestal in om de gesprekken op een luchtigere toon te besluiten. En meestal gaat het dan over de vele T-Shirts die we beiden ´in de kast hebben hangen´. Die zegswijze komt voort uit de uitdrukking ´Been there, done that, got the T-shirt´. Een uitdrukking afkomstig van backpackers die over de wereld zwervend alle bekende toersitenattracties hebben gezien en daarvan een T-Shirt hebben gekocht als bewijs.
In onze gesprekken is de betekenis enigszins aangepast naar: ´Ik heb het meegemaakt´. En de T-Shirts zijn dan het symbool voor de vele, en niet altijd even prettige, ervaringen. En McB en ik hebben, als we zouden gaan tellen, beiden een hele kast vol met dergelijke T-Shirts. Ook vaak dezelfde, waardoor een half woord vaak genoeg is om precies te weten wat de ander op dat moment doormaakt en waar hij met zijn gedachten of gemoedstoestand zit. En dat maakt de vriendschap met McB voor mij, mede, zo speciaal. Als ik hem bel om te vragen hoe het met hem gaat, hoor ik steevast ´Goed!´ maar aan zijn stem kan ik meestal wel horen of dat nu staat voor ´Slecht´, ´Het gaat vandaag wel´ of ´Schiet mij maar lek vandaag!´. Vaak ook voel ik het gewoon dat ik hem even moet bellen. En meestal is het dan een dag in de voorlaatste of de laatste categorie. Er is ook geen onderwerp dat tussen ons niet besproken kan worden…als daar aan een van beide kanten behoefte aan is. Ook het eind. En dat zijn niet de makkelijkste gesprekken. Zeker niet als je in de bloei van je leven hoort te zijn. Maar het is echt en puur, zo voelt het althans. En omdat we beiden van plan zijn elkaar nog jarenlang ´dwars´ te kunnen zitten, ligt nu het plan op tafel om zelf T-Shirts te gaan produceren. T-Shirts waarvan we nu eindelijk zélf kunnen bepalen welke tekst erop komt. Binnenkort te koop via internet, ter meerdere eer en glorie van ons beider bankrekening. Voorstellen voor passende en pakkende teksten zijn welkom maar voorbehouden ter correctie aan de jury. En ik vermoed zo dat de eerste T-Shirts een tekst zullen hebben die verwijst naar ´haar van boven´ en haar aparte gevoel voor ´humor´.
21-08-07
