Vandaag is ´Quatorze Juillet´, de dag waarop, precies 219 jaar geleden, de bestorming van de Bastille plaatvond. Het was het begin van de Franse revolutie waarbij van de monarchie vervangen werd door een republiek. Met het credo ´Liberté, Egalité, Fraternité´ (Vrijheid, Gelijkheid, Broederschap) vochten de Fransen voor een vrijer, eerlijker en rechtvaardiger maatschappij zònder het eeuwenoude verschil in rangen en standen.
Nu, 219 jaar later, is het soms nodig om wéér op de barricaden te gaan. Nog dagelijks worden mensen vervolgd, vermoord, lastig gevallen of verjaagd omdat ze nu eenmaal een andere kleur hebben, tot een verkeerde groep behoren, er andere denkbeelden op na houden, een ander geloof aanhangen, er anders uitzien of de verkeerde seksuele geaardheid hebben. Je zou toch denken dat we inmiddels wel geleerd zouden hebben om in een zekere mate van vrijheid met elkaar samen te leven, maar als ik de kranten lees blijkt daar soms maar weinig van.
Zo las ik vanmorgen het berichtje dat een Italiaanse man gedwongen werd zijn rijexamen over te doen omdat homoseksueel is. De man had dit feit, dat hoegenaamd geen enkele invloed heeft op diens vermogen tot het besturen van een motorvoertuig of diens rijstijl, bij de keuring voor militaire dienst onthuld. De keuringsartsen gaven het vervolgens door aan het verkeersministerie, en dat bepaalde dat de man dus opnieuw examen moest doen. Zo niet, zou het rijbewijs worden ingetrokken op grond van een ´seksuele identiteitsstoornis´. De man slaagde, maar kreeg daarna een rijbewijs met een geldigheid van slechts een jaar. Na de nodige procedures krijgt de man nu een bedrag van 100.000 Euro uitgekeerd als schadevergoeding van de Staat.
Dergelijke berichten doen me vrezen dat de mensheid als geheel nog steeds niets wijzer is geworden dan we waren in de Middeleeuwen. Een tijd waarin men oprecht dacht dat de wereld plat was en de aarde het middelpunt vormde van het heelal. Het ergste is nog dat het pesterijen zijn van overheidswege. Die zouden, anno 2008, toch inmiddels beter moeten weten en dienen zich bovendien diep te schamen dat dergelijke praktijken nog steeds kúnnen voorkomen. Maar helaas, daar waar mensen zijn, heerst soms een naïeve domheid die grenst aan het ongelooflijke.
Een ander voorbeeld. Laatst hoorde ik een aantal mensen discussiëren over asielzoekers. Net zo´n favoriet onderwerp, want ze kunnen zich nauwelijks verdedigen. Er werd een opmerking gemaakt dat al die asielzoekers maar eens ´overeind´ moesten komen, de werkelijk gebruikte termen zal ik hier niet herhalen omdat mijn pen ze weigert neer te schrijven, en aan het werk moesten gaan. Het feit dat ze de hele dag maar stil zaten te wachten van ´onze belasting-centen´ beviel de spreker allesbehalve. Ik hoorde de monoloog enige tijd aan voordat ik de drang niet langer kon bedwingen me ermee te gaan bemoeien: ´Ze willen dolgraag werken hoor, ze mógen echter niet werken!´. De stilte die vervolgens viel was oorverdovend. Dát wisten ze niet nee, en dat hadden ze dan ook zéér duidelijk laten blijken.
Ik bleef achter met één vraag.:´Waarom is het toch zo moeilijk je ergens eerst een beetje in te verdiepen vòòr je er een oordeel over geeft?´ Dan voorkom je niet alleen dergelijke domme fouten, maar wellicht leer je ook nog iets. En héél misschien kom je dan zélfs tot de conclusie dat de ander òòk een mens blijkt te zijn die niet eens zo heel anders in het leven staat als jij. Dat ook hij gewoon een enigszins aangenaam leven wil leiden en genoeg wil verdienen om voor zichzelf, zijn familie en zijn gezin te kunnen zorgen. Mensen zijn namelijk helemaal niet zo heel verschillend en de meesten zijn zelfs nog aardig ook! Ik blijf hopen dat als we er met z´n allen in slagen een klein beetje meer begrip voor elkaar en elkaars problemen en standpunten op te brengen, er ooit een tijd aanbreekt waarin het credo van ´Liberté, Egalité, Fraternité´ écht inhoud heeft. Het zal alleen niet morgen zijn, maar ik ben ervan overtuigd dat het kan. Met een beetje goede moet dat toch lukken?
14-07-08
