Soms zit het mee, en soms zit het tegen. Dat is niet alleen de slogan van een verzekeraar, maar helaas de harde realiteit van het leven.
Ik wilde vanmorgen even snel naar de supermarkt voor een paar boodschapjes voor het avondeten, en daar mijn liefste de auto mee heeft, restte mij niets anders dan de fiets te pakken. Maar eenmaal in de schuur blijkt de achterband plat. Fijn! Na wat pompen blijkt de band gelukkig nog wel lucht te kunnen vasthouden en hoef ik dus niet met water en plakkertjes in de weer. Eenmaal de achterpoort uit open de hemelsluizen zich, wat eerst begon als wat zacht gedruppel, veranderd gestaag in een onvervalste Hollandsche plensbui. Ik sla rechtsaf in de brandgang en kruip even later, ietwat verwonderd, omhoog uit het daar welig tierend bosje brandnetels. Een spekglad stukje mos op de tegels deed mijn achterwiel wegslippen. Gelukkig is er geen onoverkomelijke schade aan fiets of lijf te bekennen, en kan ik mijn weg door de regen, ietwat voorzichtiger dit maal, vervolgen.
Even later sta ik, met een paar andere fietsers, voor het stoplicht te wachten om de Boschdijk over te kunnen steken. De Boschdijk is een drukke verkeersweg, zeker in de ochtendspits, en vanochtend is bepaald geen uitzondering. Op de hoek, vlak bij het stoplicht, ligt echter een grote plas waar de meeste automobilisten beschaafd langsrijden. Een opgefokt Golfje met daarin een paar petjes hebben echter een ander gevoel voor humor en rijden er dwars doorheen. De gratis douche die daarop volgt veroorzaakt een duidelijk jolijt in de auto, maar mijn gevoel neigt naar iets héél anders. Dit is nu precies zo´n moment waarop je Dirty Harry mist, en dan speciaal zijn Magnum 44. Doornat kan ik even later mijn boodschappen doen, doch de breed glimlachende caissière kan het niet laten nog een opmerking te maken over mijn doornatte staat. Ja, lach maar!
Eenmaal weer thuis ben ik al snel weer droog en, met wat andere kleren aan, begint zelfs mijn humeur ietwat te ontdooien. De voorbereidingen voor het diner zijn zo gedaan, en even later zit ik met een dampende bak koffie de scherven van de ochtend te overzien. Buiten een ietwat gedeukt ego bestaat de rest voornamelijk uit water, en dát droogt vanzelf. Het hád dus slechter gekund. En net als dit gevoel van ´het valt dus best wel mee´ zich begint te settelen, valt de post op de mat. Negen rekeningen, negen! Er moet iets gedaan worden om nog iets van deze dag te redden! En dan weet ik het, ik ga gewoon vandaag iets geks doen, iets wat ik verder nooit in mijn hoofd zou halen, maar vandaag kan het me allemaal helemaal niets meer schelen. Lang hoef ik niet te denken. Iemand zin om mee te gaan fierljeppen?
05-06-08
