Het onderzoek naar de motieven van Karst T. is nog volop bezig, maar door zijn overlijden is het maar de vraag of het ooit echt duidelijk zal worden hoe en waarom hij tot deze wanhoopsdaad kwam. De rechercheurs zullen het dus vooral van de verhalen van vrienden en kennissen en van 'stille getuigen' moeten hebben.De encyclopedie benoemt 'stille getuigen' als volgt: Sporen van de daad of de dader die op de PD (=Plaats Delict) zijn achtergebleven en/of sporen van de daad die bij de dader terug te vinden zijn en met behulp waarvan door middel van criminalistische technieken vaak met grotere zekerheid feiten kunnen worden vastgesteld dan door verklaringen van 'sprekende getuigen'.
Zo hebbeb we o.a. in de krant kunnen lezen dat de verdachte door zijn uiterlijk, kleding en haardracht, extreemrechse sympathieën worden toegedacht. Dit zou ondermeer zij af te leiden uit het feit dat hij een Suzuki Swift gebruikte (afkorting SS) en een Albert Heijn-tas (afkorting AH, wat dan weer zou staan voor Adolf Hiltler) in zijn achterbak had liggen.
Na het lezen van die berichten heb ik mijn eigen achterbak eens bekeken en me vervolgens afgevraagd wat de inhoud daarvan zoal over mij zou kunnen vertellen. En ik kom tot de conclusie dat de inhoud van mijn achterbak een forensisch onderzoeker absoluut voor grote raadselen zou plaatsen. Nu is het algemeen bekend dat de omgeving en de spullen waarmee iemand zich omringt véél zegt over de persoon. Bovendien luidt het gezegde niet voor niets: 'Toon mij de boeken die u leest, en ik vertel u wat voor persoon u bent'. Toch zou ook onze boekenkast menig wenkbrauw doen fronsen.
Maar laat ik beginnen met mijn auto. Ik rijd in een voiture van Franse makelijk, die op 1 juni 1999 voor het eerst op de weg is toegelaten. De afkorting CX, van Citroën Xantia, levert in Google 53.200.000 hits op. De voornaamste gaan over de beurs, diverse automerken (Citroën, Honda en Mazda) en Christmas Island, waarvan CX de extentie is. Christmas Island, dat in de Indische Oceaan ligt zo'n 350 km ten zuiden van Java, behoort tot het Gemenebest van Australië, en is vooral bekend door de grote kolonie rode krabben die er leven. De bevolking bestaat voor 70% uit Chinezen, 20% Europeanen en 10% Maleisiërs. De taal die er gesproken wordt is overwegend Kantonees. Dus, wat zou een onderzoeker daar nu van maken? Dat ik banden heb met China? Het beroemde Rode Boekje zullen ze echter hier in huis niet aantreffen.
1999 dan. Verwijst dat naar een voorliefde voor Prince, TAFKAP of hoe noemt hij zich tegenwoordig? Ik moet zeggen dat ik warme herinneringen heb aan de periode dat 'Purple Rain' uitkwam. Herinneringen aan duistere bioscoopzaaltjes, ik heb de fil zeker zes keer gezien, en aan grote hoeveelheden witte Martini. Maar om nu te zeggen dat ik een groot Prince-fan ben? Nou nee.
Als ik de kofferbak openmaak is het zooitje in mijn achterbak het eerste wat de kijker opvalt. Er staan twee volle kratjes in en er liggen een hoop lege boodschappentassen naast. Op de boodschappentassen alleen al zou ik nat kunnen gaam, want de meesten zijn van die Zaanse Grootgrutter. Gelukkig is eentje van de lokale krant, dus dat relativeert weer enigszins. Voor wie echter de moete neemt de boodschappentassen op te tillen, eronder liggen een paar flip-overvellen met aantekeningen. Héél benieuwd wat men daarvan zou maken, omdat ik als enige weet hoe die tot stand zijn gekomen. Toch staat er weer niets op dat aanleiding zou kunnen geven de dreiging van terrorisme tot het allerhoogste niveau op te schroeven.
Dan de kratjes. In de ene de zooi die bij veel mensen gewoon los in de kofferbak zwerft: olie, ruitensproeiervloeistof, zo'n geel vest, wat gereedschap, startkabels, een sleepkabel en mijn gevarendriehoek. Het enige opvallende aan dit kratje is dat het een z.g. 'klapkratje' betreft, wat weer zou kunnen wijzen op een 'plooibare instelling'. Het feit dat ik die rotzooi elke dag meesleep op het feit dat ik (blijkbaar) graag voorbereid ben op eventualiteiten.
De andere krat, zo'n zwarte van de melk, roept meer vragen op. De samenhang tussen de verschillende spullen daarin is wat lastiger te duiden. Zo tref je CD's aan, een versleten stratenboek, een rol vuilniszakken (je weet tenslotte maar nooit wanneer je dìe nog eens onderweg nodig hebt om iets in te verpakken), en een viertal zwenkwielen. Die zijn een aantal jaar geleden tijdens een verhuizing in het kratje terecht gekomen, en vervolgens mèt het kratje in de opvolgende auto's terecht gekomen. Nu ben ik bepaald geen knutselaar, maar ik vond het toch zonde om ze weg te gooien, dus sindsdien leven ze een teruggetrokken bestaan in mijn kofferbak. Tenslotte bevat het kratje nog een opvouwbare paraplu, doorgaans geen overbodige luxe in ons klimaat.
Wat zou een onderzoeker daar allemaal van maken? Waarschijnlijk aan de ene hand het opgeruimde, maar daarnaast ook de chaos. Duidelijke voorbedachtheid op eventualiteiten, maar niets dat wijst op bloeddorst of andere zorgelijke neigingen. Ook de muziek op de CD's zal men niet heel veel wijzer maken anders dan dat die zéér divers is. Zou de inhoud van mijn kofferbak dus rode vlaggen veroorzaken? Ik denk het niet.
Anders kan het worden als men gaat graven in de rest van het interieur. Daar zouden ze namelijk een schat aan aantekeningen en gedachtes vinden die een stuk raadselachtiger zijn dan de inhoud van de kratjes. Autorijden is voor mij namelijk bij uitstek de tijd om na te denken en mijn gedachten te ordenen over de dingen die me bezig houden op dat moment. En af en toe heb ik dan wel eens een idee of ingeving die ik wil bewaren. Daartoe ligt er altijd een opschrijfblokje en schrijfgerei binnen handbereik. De gedachtenspinsels die in mijn auto zijn ontstaan hebben alleen nog nooit de neiging gehad de auto ook ooit te willen verlaten, dus ook hier hebben we het over een cumulatie van jaren. Oiit, als ik eenmaal dood en begraven ben na een ongetwijfeld lagdurig en beroemd leven, zal mijn biograaf zich er erover willen buigen. Helaas ben ik er dan niet meer om zijn conclusies te lezen, want dáár ben ik nu eens razend benieuwd naar!
14-05-09
