Het artikel van Tjerk de Vries op de voorpagina van de Telegraaf: ´Politie laat suikerpatiënt aan lot over´, vormt het zoveelste voorbeeld van de vreemde en verwrongen maatschappij waarin we blijkbaar tegenwoordig leven.
Het artikel verhaalt over twee vrienden die in Amsterdam met de auto onderweg waren op de Beneluxbaan. Op een gegeven moment kreeg de passagier last van een hypo. Zo´n hypo treedt op wanneer suikerpatiënten een te lage glucosespiegel hebben. Patiënten kunnen dan symptomen vertonen als een wisselend humeur, hoofdpijn, moeheid, bleekheid, honger, zweten, slecht zien, duizeligheid en beven. In zo'n geval is het belangrijk dat de diabeet koolhydraten (suikers of zetmeel) binnenkrijgt in de vorm van bijvoorbeeld druivensuiker, zoete drankjes als cola, een stukje brood of iets dergelijks. Wacht men hier namelijk te lang mee, dan kan de diabeet het bewustzijn verliezen en zal er een dokter aan te pas moeten komen.
De bestuurder bemerkte gelukkig dat zijn vriend last kreeg van een hypo en gaf extra gas om de auto even verderop bij een tankstation aan de kant te kunnen zetten. Doch voor beide mannen het tankstation konden bereiken, werden de twee staande gehouden door een paar overijverige dienders voor het (te) harde rijden. En hoe de bestuurder ook probeerde de beide agenten aan het verstand te brengen dat hij weliswaar wist dat hij een overtreding had begaan, maar dit slechts had gedaan om zijn vriend te kunnen helpen, de agenten bleken zowel doof als onverbiddelijk. Er diende eerst een bekeuring te worden uitgeschreven vòòr de mannen verder mochten richting het benzinestation.
Begrijpelijkerwijs boos over de houding van beide agenten en het getoonde onbegrip, toog de man nog diezelfde avond, vergezeld door hun beider vrouwen én een hoop medische paperassen om de suikerziekte te kunnen aantonen, naar het politiebureau om verhaal te halen. Daar eenmaal aangekomen kregen ze de agenten zelf niet te spreken en werd het gezelschap vrolijk afgewimpeld met het excuus dat de agenten aan de diabeet niets hadden kunnen zien van het feit dat deze zich niet goed voelde. In de ogen van de politie is er dus niet verkeerd gehandeld door de agenten, en die houding baart me zorgen. Of met een dergelijke houding het geval zomaar van tafel zou verdwijnen!
Nee, ik ben persoonlijk van mening dat de agenten wel degelijk een behoorlijke inschattingsfout hebben gemaakt. Ze hadden ter plekke, na te zijn geconfronteerd met het verhaal, het zekere voor het onzekere moeten nemen en de gezondheidstoestand van de passagier boven alles moeten stellen. Ze hadden dus de beide mannen moeten vergezellen naar het verderop gelegen benzinestation en erop moeten toezien dat de diabeet éérst werd geholpen vòòr het bonnenboekje werd getrokken. Het verweer dat werd gevoerd: ´Er was aan de man niets te zien!´ snijdt dan ook aan geen enkele kant enig hout. Politieagenten zijn géén medici en het kan hen dus niet worden aangerekend dat ze eventuele signalen dan ook niet als zodanig hebben herkend. Ze hadden echter wel het verhaal van de bestuurder serieus moeten nemen en dienovereenkomstig moeten handelen. Als dan achteraf was gebleken dat het gehele verhaal verzonnen was om onder een bekeuring uit te komen hadden er, voor mijn part, nog twintig bekeuringen bovenop uitgeschreven mogen worden. Nog bovenop die oorspronkelijke bekeuring voor het te hard rijden. Dat ze halsstarrig hebben geweigerd te luisteren en het uitschrijven van een boete belangrijker vonden, valt hen dus wel degelijk aan te rekenen. Daarvoor zouden beide agenten, als volwassen kerels, toch minimaal hun excuus aan beide heren moeten aanbieden. Er is helemaal niets mis met het feit dat ook agenten gewoon maar mensen blijken te zijn, en af en toe een inschattingsfout kunnen maken. Er is in dit geval geen ernstige letsel ontstaan, dus zou dit voorval uitstekend kunnen dienen als een ´leermoment´. Niet alleen voor de betrokken agenten, maar zeker ook voor al die andere dienders die dagelijks op weg zijn om ons te beschermen en te controleren. Gegarandeerd dat vele agenten sterk geneigd zullen zijn om de signalen van een hypo eens te googelen; deze ervaring mogen ze tenslotte nooit meer vergeten!
Daarom zou ik hierbij, tot slot, beide agenten nog eens met klem willen oproepen zich ook kerels te tonen en de beide heren hun excuses te maken. Het kunnen toegeven dat je ook niet alles weet en dus ook een fout kunt maken, toont je pas echt een vent. Daar is helaas meer voor nodig dan het simpelweg aantrekken van een uniform!
Het artikel verhaalt over twee vrienden die in Amsterdam met de auto onderweg waren op de Beneluxbaan. Op een gegeven moment kreeg de passagier last van een hypo. Zo´n hypo treedt op wanneer suikerpatiënten een te lage glucosespiegel hebben. Patiënten kunnen dan symptomen vertonen als een wisselend humeur, hoofdpijn, moeheid, bleekheid, honger, zweten, slecht zien, duizeligheid en beven. In zo'n geval is het belangrijk dat de diabeet koolhydraten (suikers of zetmeel) binnenkrijgt in de vorm van bijvoorbeeld druivensuiker, zoete drankjes als cola, een stukje brood of iets dergelijks. Wacht men hier namelijk te lang mee, dan kan de diabeet het bewustzijn verliezen en zal er een dokter aan te pas moeten komen.
De bestuurder bemerkte gelukkig dat zijn vriend last kreeg van een hypo en gaf extra gas om de auto even verderop bij een tankstation aan de kant te kunnen zetten. Doch voor beide mannen het tankstation konden bereiken, werden de twee staande gehouden door een paar overijverige dienders voor het (te) harde rijden. En hoe de bestuurder ook probeerde de beide agenten aan het verstand te brengen dat hij weliswaar wist dat hij een overtreding had begaan, maar dit slechts had gedaan om zijn vriend te kunnen helpen, de agenten bleken zowel doof als onverbiddelijk. Er diende eerst een bekeuring te worden uitgeschreven vòòr de mannen verder mochten richting het benzinestation.
Begrijpelijkerwijs boos over de houding van beide agenten en het getoonde onbegrip, toog de man nog diezelfde avond, vergezeld door hun beider vrouwen én een hoop medische paperassen om de suikerziekte te kunnen aantonen, naar het politiebureau om verhaal te halen. Daar eenmaal aangekomen kregen ze de agenten zelf niet te spreken en werd het gezelschap vrolijk afgewimpeld met het excuus dat de agenten aan de diabeet niets hadden kunnen zien van het feit dat deze zich niet goed voelde. In de ogen van de politie is er dus niet verkeerd gehandeld door de agenten, en die houding baart me zorgen. Of met een dergelijke houding het geval zomaar van tafel zou verdwijnen!
Nee, ik ben persoonlijk van mening dat de agenten wel degelijk een behoorlijke inschattingsfout hebben gemaakt. Ze hadden ter plekke, na te zijn geconfronteerd met het verhaal, het zekere voor het onzekere moeten nemen en de gezondheidstoestand van de passagier boven alles moeten stellen. Ze hadden dus de beide mannen moeten vergezellen naar het verderop gelegen benzinestation en erop moeten toezien dat de diabeet éérst werd geholpen vòòr het bonnenboekje werd getrokken. Het verweer dat werd gevoerd: ´Er was aan de man niets te zien!´ snijdt dan ook aan geen enkele kant enig hout. Politieagenten zijn géén medici en het kan hen dus niet worden aangerekend dat ze eventuele signalen dan ook niet als zodanig hebben herkend. Ze hadden echter wel het verhaal van de bestuurder serieus moeten nemen en dienovereenkomstig moeten handelen. Als dan achteraf was gebleken dat het gehele verhaal verzonnen was om onder een bekeuring uit te komen hadden er, voor mijn part, nog twintig bekeuringen bovenop uitgeschreven mogen worden. Nog bovenop die oorspronkelijke bekeuring voor het te hard rijden. Dat ze halsstarrig hebben geweigerd te luisteren en het uitschrijven van een boete belangrijker vonden, valt hen dus wel degelijk aan te rekenen. Daarvoor zouden beide agenten, als volwassen kerels, toch minimaal hun excuus aan beide heren moeten aanbieden. Er is helemaal niets mis met het feit dat ook agenten gewoon maar mensen blijken te zijn, en af en toe een inschattingsfout kunnen maken. Er is in dit geval geen ernstige letsel ontstaan, dus zou dit voorval uitstekend kunnen dienen als een ´leermoment´. Niet alleen voor de betrokken agenten, maar zeker ook voor al die andere dienders die dagelijks op weg zijn om ons te beschermen en te controleren. Gegarandeerd dat vele agenten sterk geneigd zullen zijn om de signalen van een hypo eens te googelen; deze ervaring mogen ze tenslotte nooit meer vergeten!
Daarom zou ik hierbij, tot slot, beide agenten nog eens met klem willen oproepen zich ook kerels te tonen en de beide heren hun excuses te maken. Het kunnen toegeven dat je ook niet alles weet en dus ook een fout kunt maken, toont je pas echt een vent. Daar is helaas meer voor nodig dan het simpelweg aantrekken van een uniform!
08-08-08
