In de wijk waar ik woon staan een aantal panden die door de eigenaar gesplitst zijn en vervolgens voor kamerbewoning verhuurd worden. Het naast ons gelegen pand voldoet aan die beschrijving en wordt momenteel bewoond door drie jonge mannen. Op zich niets mis mee, maar we hebben al maanden last van geluidsoverlast in de vorm van een vrijwel continue gebonk van hun muziek.Nu ben ik opgevoed met de gedachte dat je dit soort zaken bespreekbaar moet maken, dus heb ik inmiddels al meerdere keren bij de heren op de stoep gestaan om aan te geven dat het iets te gortig was, of om te verzoeken de muziek uit te zetten om ons de gelegenheid te geven een oogje dicht te kunnen doen. Dat laatste geval was overigens pas rond middernacht.
Over het algemeen beschouw ik mezelf als een alleszins redelijk mens. Ik ben ook jong geweest, en dat is nog niet eens zo lang geleden dat ik het me niet meer kan herinneren, en kan ik over het algemeen best begrip opbrengen voor feestjes en het feit dat je de muziek af en toe eens keihard zet bij een goed nummer om vervolgens ook nog eens keihard mee te zingen. Ikzelf doe dat liever niet, want ik bezit bovendien voldoende zelfkennis om te weten dat mijn eigen zangstem zeker in de categorie ‘geluidsoverlast’ zou vallen. Nu mag ik gráág zingen, maar dat beperk ik nu dan maar tot die momenten dat ik mijn bolide achteraan de file moet aansluiten en er weinig beweging in het geheel te bespeuren valt. Op die momenten gaat de stereo graag dan wat harder en kan ik ongegeneerd zitten meebrullen. En dat laatste mag redelijk letterlijk worden genomen overigens. Ik heb zelfs een speciale cd in de auto waarbij dat meebrullen uitermate goed gaat en ik zou, alleen daarom al, bijna vrijwillig de file opzoeken. Vooral ook om de reactie van medeweggebruikers die de meest vreemde gezichten trekken zodra ze me zo bezig zien. Het schijnt best een apart gezicht te zijn om een boom van een kerel zo gepassioneerd mee te zien brullen, tenminste als ik op de reacties mag afgaan. Maar op zulke momenten kan ik daar bepaald niet wakker van liggen.
Anders wordt het op momenten zoals gisteravond. Ik kwam rond 23.00 thuis na een rumoerige vergadering en trof mijn liefste aan in een staat die deed vermoeden dat ze werkelijk aan het eind van haar latijn was. Want wat was het geval? Vlak na mijn vertrek een paar uur eerder was de volumeknop bij de buren open gedraaid en werd ze gebombardeerd door een constant gedreun door de muur. Nu is moderne house-achtige muziek al niet echt aan ons besteed, maar het nadeel van muziek door de muur is nog dat alleen die vervelende basdreun echt doorkomt en zodanig niet eens meer als muziek is te herkennen, het is alleen maar vervelend en irritant. Rond 20.00 is ze vervolgens naar buiten gegaan en heeft op de deur en het raam gebonkt om de aandacht van de bewoners te trekken om ze te kunnen vragen of het allemaal wat zachter kon. Daar werd niet op gereageerd en het gebonk bleef maar door gaan. Eerst probeerde ze nog het geluid te negeren, maar toen het onmogelijk bleek om haar favoriete programma op tv te volgen, is ze uit pure armoe zelfs naar de zolder gevlucht om het geluid te ontlopen. Daar was het weliswaar iets minder, maar nog steeds goed hoorbaar helaas.
Toen ik rond 23.00 de sleutel in het slot stak hoorde ik binnen het geluid van een brekend iets en het op de grond vallen van de scherven. Enigszins geschrokken ging ik gehaast naar binnen en trof mijn geliefde aan in een staat die zich het best laat beschrijven met ‘moordneigingen’. Daar de heren niet wensten te reageren op een vriendelijk verzoek, probeerde ze nu hun aandacht te trekken door met een bloempot op de muur te bonken, een actie waarop de bloempot niet berekend was en dientengevolge dus sneuvelde. Binnen een paar minuten stond ik dus weer buiten op hun voordeur te bonken, maar wederom kreeg ik, tot drie keer toe, niet thuis en was de maat dus vol. Hier moest duidelijk iets drastisch gebeuren. Daar de muziek plotseling zweeg, men had mij dus wel degelijk horen bonken, besloot ik het daar voor dat moment bij te laten en het bellen van de politie tot vandaag uit te stellen.
Inmiddels heb ik dus nu melding gemaakt bij de wijkagent van het gebeurde, en tevens van het feit dat het al zo lang gaande is. Ik ben er bepaald niet op uit om het die jongens lastig te maken, maar als praten niet meer helpt, dan zie ik me genoodzaakt om andere middelen in te schakelen, en dat heb ik dus nu gedaan.
Maar toch vind ik het jammer dat het zover heeft moeten komen. Ik kan best leven met, af en toe, wat geluidsoverlast en een feestje. Maar wees dan zo vriendelijk om even aan te bellen of een briefje in de bus te stoppen dat er een feestje aankomt en je vooraf te verontschuldigen voor de overlast. Dat scheelt een hoop gezeur en houd de relatie met de buurt een stuk fijner. Deze woningen zijn toch al vreselijk gehorig, dus een extra reden om een beetje extra rekening met elkaar te houden. Bovendien hebben wij ook recht op een bepaalde vorm van rust en woongenot na een dag hard werken. Dat moet toch niet zo héél moeilijk zijn?
28-11-08
