Afgelopen zaterdag waren mijn liefste en ik allebei niet in de stemming om te koken en besloten derhalve om ergens een hapje te gaan eten. We kwamen terecht in ´De Blauwe Lotus´ aan de Limburglaan, niet al ver van hier, in Eindhoven. Een etablissement waar we al heel vaak langs waren gereden maar nog nooit een bezoek aan hadden gebracht. We werden allervriendelijkst en hartelijk ontvangen en, ondanks het feit dat we niet hadden gereserveerd, waren we meer dan welkom. Eenmaal gezeten aan tafel en voorzien van een apéro, vroeg ik of er in dit restaurant nog gerookt mocht worden, want ik zag nergens asbakken staan. Dat bleek te mogen, maar er werd wel verzocht om geen sigaren te gaan roken en rekening te houden met de overige gasten. Dat is absoluut geen probleem en, daar we op dat moment de enigste gasten waren, staken we beiden op. Nog geen twee halen later komt een ouder echtpaar binnen dat, net als wij, niet gereserveerd heeft. Zij krijgen ook een warm welkom en daarna krijgen ze de tafel naast de onze toegewezen. De dame van het stel echter vraagt, op een toon en niveau dat wij het ook zonder problemen kunnen verstaan, of ze niet een andere tafel kunnen krijgen omdat er aan ´die andere tafel zo stevig gerookt wordt´. De gastheer legt uit dat de andere tafels allemaal gereserveerd zijn en dat een andere tafel dus niet tot de mogelijkheden behoort. Deze mevrouw hoort het enigszins gepikeerd aan en vraag dan met een wederom iets te hoog volume of er eigenlijk nog wel gerookt mag worden in restaurants. Ja mevrouw, dat mag! Nog tot 1 juli.
Over de service, de vriendelijke en uiterst voorkomende bejegening, het gebodene dat werkelijk heerlijk te noemen was en de ambiance heb ik niets dan goede woorden over. Ook over het feit dat de gastheer het nodig vond zich achteraf voor zijn andere gasten te verontschuldigen. Maar feitelijk ging het daar niet om. We gaan zeker een keertje terug vòòr 1 juli. Maar wat ons het meest stak is de manier waarop deze mevrouw haar standpunt duidelijk wilde maken. We waren nét binnen en hadden net opgestoken. Als deze mevrouw ons had aangesproken en ons vriendelijk gevraagd had om enigszins rekening te willen houden met het feit dat zij niet rookt, dan hadden we dat zonder problemen gedaan. Ik vermoed echter dat zij zelf inmiddels gestopt is met roken en daarna automatisch toegetreden is tot de Anti Rook Gestapo, dat zijn tenslotte de fanatiekste. Helaas deed ze het niet en verkoos zich ernstig te laten kennen als het onwelluidende en bitchy kreng dat ze ongetwijfeld is. De ogen van haar tafelgenoot, waarschijnlijk haar echtgenoot maar dat hoop ik niet voor hem, spraken wat dat betreft boekdelen. Maar goed, als rokers zijn wij de nieuwe paria´s van de 21e eeuw. Op zich is daar best mee te leven, maar je kunt het ook overdrijven. Ik hou tenslotte ook mijn mond als mijn neus wordt gebombardeerd door grote walmen van het een of andere ´ik-ben-een-oud-wijf-zonder-man-en-daarom-ben-ik-desperaat-en-boos-op-de-hele-wereld´ parfum dat zo regelmatig mijn neusgaten teistert. Ook schop ik andermans rondrennende en schreeuwende kindertjes niet onder het tapijt of onder de plavuizen. Al naar gelang van waar ik ben. Nee, ik ben helaas wel opgevoed en probeer het principe te prediken èn te leven van ´leven en laten leven´, maar soms wordt mijn geduld en gevoel van naastenliefde ernstig op de proef gesteld. Ik mag dan groot zijn en ongetwijfeld, voor wie mij niet kent, wat intimiderend overkomen, maar ik ben de ergste niet. Ik ben eigenlijk best aardig en makkelijk in de omgang…al zeg ik het zelf. Als je me, in alle redelijkheid, iets vraagt zal ik altijd mijn best doen om eraan gehoor te geven. Reageer je eigen rotte leven echter niet op mij af. Dat jij er klaarblijkelijk een zooitje van hebt gemaakt is tenslotte mijn schuld niet. En als het wél mijn schuld zou zijn geweest heb je het hoogst waarschijnlijk dik verdiend ook! We zijn met z´n allen veroordeeld om samen op deze aardkloot te leven. En dat gaat nou eenmaal het beste als we elkaar een klein beetje ruimte en rust gunnen. Niet jij alles en ik niets. Dat werkt niet en is geen manier van doen. Spreek een ander eens aan en wellicht wordt je nog eens verrast door de reactie.
17-01-08 II
donderdag 17 januari 2008
Lichtgevende varkens en zo....
De wetenschap staat tegenwoordig voor niets meer. Chinese wetenschappers zijn er in geslaagd om lichtgevende biggetjes te produceren, zo lieten ze onlangs weten. De moeder van deze biggetjes werd in 2006 geboren na een succesvolle injectie met fluorescerende proteïne. En nu heeft ze afgelopen maandag haar lichtgevende eigenschappen dus doorgegeven aan twee van haar elf biggetjes. Doel van al dat genetisch gemanipuleer is om een varken te produceren, waarvan de organen straks ook voor mensen gebruikt kunnen worden. Een wandelend transplantatiefabriekje dus.
Nu is er al jarenlang een heftige discussie gaande over het wel of niet gebruiken van dierlijke organen voor transplantatie in mensen. Vooral mensen met ethische en religieuze bezwaren staan lijnrecht tegenover elkaar en laten, met enige regelmaat, van zich horen. Voor mij is de keus niet zo moeilijk. Als het ooit zo ver komt dat ik die zou moeten maken tenminste. Voor mij zou het een zegen zijn, een triomf van de wetenschap. Voor mij spelen die morele bezwaren namelijk niet zozeer. Het is weliswaar zo dat deze varkens speciaal voor dit doel gefokt worden, maar dat geldt net zo goed voor varkens die voor de consumptie bestemd zijn. En ik zou mijn karbonaadje, mijn spare ribs en mijn fuèt bij de borrel toch absoluut niet willen missen. Ik zou erg blij zijn als mijn leven verlengd, of zelfs gered, zou kunnen worden door het beschikbaar zijn van dit soort technologie. Ik zou echter wel graag zien dat e.e.a. op een zo varkens-vriendelijk mogelijke manier gaat. Zo hypocriet ben ik dan ook nog wel weer. Niet dat de techniek trouwens vanaf morgen beschikbaar is, maar met dit succes is weer een grote stap gezet naar het uiteindelijke doel. Babi Pangang die je ook in het donker kunt vinden…heerlijk!
Maar ook elders hebben wetenschappers ons een grote dienst bewezen. Duitse onderzoekers van de Universiteit van Heidelberg hebben namelijk ontdekt wie de vrouw is die Leonardo da Vinci geportretteerd heeft op zijn wereldberoemde schilderij, de Mona Lisa. Zij claimen dat het Lisa del Giacondo is, de vrouw van een rijke Florentijnse handelaar uit de 16e eeuw, en zeggen dit te kunnen bewijzen met behulp van een aantekening van een Florentijnse ambtenaar uit 1503, ontdekt door Armin Schlechter, een historicus en manuscriptspecialist. Na eeuwenlange speculatie is dus eindelijk het ´geheim´ontsluierd. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant het zoveelste bewijs van het genie van Leonardo da Vinci. Weinig andere schilderijen hebben namelijk de gemoederen zo lang en zo intensief bezig gehouden als de ´Mona Lisa´. Er zijn ook talloze theorieën en verhandelingen over geschreven. Die varieerden van ´Het is zijn minnares!´ tot ´Het is zijn moeder!´ en er waren zelfs mensen die beweerden dat het een zelfportret van de meester zelf was. Die laatste vond ik altijd de meest aansprekende. Als je namelijk het gezicht op het schilderij precies door midden deelt en de ene helft, in spiegelbeeld, aan de andere helft plakt, dan lijkt het portret weer sprekend op dat van Leonardo zelf. Maar hoe het ook zij, dat Leonardo een zeer begaafd mens was wisten we al. Dat doet weinig af aan de klasse en de mystiek van de werken die hij ons heeft nagelaten. Wie eenmaal de David in het echt heeft gezien, of de Pietá, weet wat ik bedoel. Jaren geleden heb ik, omdat ik vond dat ik dat toch echt eens moest doen in het kader van mijn zielenheil, een bezoek gebracht aan het Louvre, de huidige verblijfplaats van de Mona Lisa. Maar het doek slaagde er niet echt in me te beroeren. Het bleek een stuk kleiner dan ik dacht en was ook nog eens verborgen achter een dikke, reusachtige glasplaat. Ik doe het hem absoluut niet na, maar soms begrijp ik echt niet wat de fascinatie van zoveel mensen is met zo´n klein schilderijtje. Toch weer een ernstig gebrek in mijn kunstzinnige vorming en / of opvoeding ben ik bang.
17-01-08
Nu is er al jarenlang een heftige discussie gaande over het wel of niet gebruiken van dierlijke organen voor transplantatie in mensen. Vooral mensen met ethische en religieuze bezwaren staan lijnrecht tegenover elkaar en laten, met enige regelmaat, van zich horen. Voor mij is de keus niet zo moeilijk. Als het ooit zo ver komt dat ik die zou moeten maken tenminste. Voor mij zou het een zegen zijn, een triomf van de wetenschap. Voor mij spelen die morele bezwaren namelijk niet zozeer. Het is weliswaar zo dat deze varkens speciaal voor dit doel gefokt worden, maar dat geldt net zo goed voor varkens die voor de consumptie bestemd zijn. En ik zou mijn karbonaadje, mijn spare ribs en mijn fuèt bij de borrel toch absoluut niet willen missen. Ik zou erg blij zijn als mijn leven verlengd, of zelfs gered, zou kunnen worden door het beschikbaar zijn van dit soort technologie. Ik zou echter wel graag zien dat e.e.a. op een zo varkens-vriendelijk mogelijke manier gaat. Zo hypocriet ben ik dan ook nog wel weer. Niet dat de techniek trouwens vanaf morgen beschikbaar is, maar met dit succes is weer een grote stap gezet naar het uiteindelijke doel. Babi Pangang die je ook in het donker kunt vinden…heerlijk!
Maar ook elders hebben wetenschappers ons een grote dienst bewezen. Duitse onderzoekers van de Universiteit van Heidelberg hebben namelijk ontdekt wie de vrouw is die Leonardo da Vinci geportretteerd heeft op zijn wereldberoemde schilderij, de Mona Lisa. Zij claimen dat het Lisa del Giacondo is, de vrouw van een rijke Florentijnse handelaar uit de 16e eeuw, en zeggen dit te kunnen bewijzen met behulp van een aantekening van een Florentijnse ambtenaar uit 1503, ontdekt door Armin Schlechter, een historicus en manuscriptspecialist. Na eeuwenlange speculatie is dus eindelijk het ´geheim´ontsluierd. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant het zoveelste bewijs van het genie van Leonardo da Vinci. Weinig andere schilderijen hebben namelijk de gemoederen zo lang en zo intensief bezig gehouden als de ´Mona Lisa´. Er zijn ook talloze theorieën en verhandelingen over geschreven. Die varieerden van ´Het is zijn minnares!´ tot ´Het is zijn moeder!´ en er waren zelfs mensen die beweerden dat het een zelfportret van de meester zelf was. Die laatste vond ik altijd de meest aansprekende. Als je namelijk het gezicht op het schilderij precies door midden deelt en de ene helft, in spiegelbeeld, aan de andere helft plakt, dan lijkt het portret weer sprekend op dat van Leonardo zelf. Maar hoe het ook zij, dat Leonardo een zeer begaafd mens was wisten we al. Dat doet weinig af aan de klasse en de mystiek van de werken die hij ons heeft nagelaten. Wie eenmaal de David in het echt heeft gezien, of de Pietá, weet wat ik bedoel. Jaren geleden heb ik, omdat ik vond dat ik dat toch echt eens moest doen in het kader van mijn zielenheil, een bezoek gebracht aan het Louvre, de huidige verblijfplaats van de Mona Lisa. Maar het doek slaagde er niet echt in me te beroeren. Het bleek een stuk kleiner dan ik dacht en was ook nog eens verborgen achter een dikke, reusachtige glasplaat. Ik doe het hem absoluut niet na, maar soms begrijp ik echt niet wat de fascinatie van zoveel mensen is met zo´n klein schilderijtje. Toch weer een ernstig gebrek in mijn kunstzinnige vorming en / of opvoeding ben ik bang.
17-01-08
Abonneren op:
Posts (Atom)