Ik ben behoorlijk geschrokken door het bericht, nu een dag of twee geleden, over het jochie van 6 dat door z´n moeder ´s nachts alleen thuis was gelaten. Het ventje was wakker geworden en was z´n moeder gaan zoeken. Toen die weg bleek te zijn, hetgeen uit zijn verklaring blijkt wel vaker voorkwam, heeft het jochie met z´n mobieltje de politie gebeld.
Als ik dat soort berichten lees wordt ik even héél stil. Hoe kun je in hemelsnaam het over je hart verkrijgen om je kind, het kostbaarste en dierbaarste dat je als ouder hebt lijkt me, op zo´n jonge leeftijd, alleen thuis te laten? Dat is namelijk vragen om moeilijkheden. Een kind van die leeftijd is volledig afhankelijk van de ouder en heeft in de verste verten nog niet de capaciteiten of behendigheid om voor zich zelf te zorgen, laat staan de gevolgen te voorzien of te overzien als er iets fout dreigt te gaan.
Kinderen, er wordt soms zo makkelijk over gedacht. Maar het krijgen of hebben van kinderen is niet simpel, noch makkelijk. En ik twijfel er sterk aan of toekomstige ouders er wel voldoende bij stil staan welk een verantwoordelijkheid ze op de schouders nemen door een kind op de wereld te zetten. Het is namelijk niet iets wat je ´even´ doet. Van alle zoogdieren in de wereld heeft de mens de langste ´zorgtijd´voor het nageslacht in staat mag worden geacht om geheel en al voor zichzelf te zorgen, minstens zo´n 18 jaar. En ook dan houdt het niet op. Feitelijk is het een levenslange verantwoordelijkheid die weliswaar met de tijd veranderd maar nooit echt ophoud. Als ouder ben je verantwoordelijk voor je kind van het moment van conceptie tot het moment dat je je laatste adem uitblaast. Als het kind eenmaal volwassen is zijn er natuurlijk beperkingen in die verantwoordelijkheid, maar het is de primaire taak van de ouder(s) om voor het kind te zorgen, erbij betrokken te zijn, het te laten ontdekken, het te beschermen, het te verzorgen als het verdriet heeft of ziek is, en het met voldoende kennis en (morele) vaardigheden uit te rusten dat het een nuttig en bijdragend lid van de maatschappij wordt. En dat is een taak die je niet uit handen kunt geven en dan kunt denken dat het onderwijs (lees: de maatschappij) het wel oplost. Zo werkt het namelijk, in mijn ogen, niet. Het krijgen en grootbrengen van kinderen betekent dus ook het maken van keuzes. En helaas is het daarbij zo dat win-win situaties niet bestaan. Ik denk dat het onmogelijk is om een volledige carrière en het groot brengen van een kind met elkaar te combineren zijn. Zéker niet in de eerste jaren als het kind nog niet naar school gaat. Maar ik ben een man en ook nog eentje zónder kinderen. Er zijn in de wereld ongetwijfeld een hoop mensen die er anders over denken, en dat mag. Maar dat houdt niet in dat een kind mag verworden tot een ´hebbeding´ of een soort ´statussymbool´ dat je slechts hebt om erbij te horen. Het is een uiterst belangrijke taak die je uit moet voeren, vaak met vallen en opstaan, maar die zéker niet minder belangrijk of minderwaardig is dan welke andere carriére dan ook. In mijn werk heb ik bij sollicitaties regelmatig vrouwen aan tafel gehad die zeiden: ´Ik heb jong kinderen gekregen en heb al die tijd voor ze gezorgd, verder kan ik niets.´ Me dunkt zeg! Het runnen van een gezin, het opvoeden van kinderen én het ondertussen regelen van het huishouden ´niets´ noemen? Ik ken menig manager die van dergelijke multi-taskers nog een hoop kan leren! En daarnaast zijn technieken die je thuis toepast om alles op tijd geregeld te krijgen helemaal niet zo heel veel anders dan je in een bedrijfsomgeving toepast, maar helaas denken veel bedrijven daar anders over. Die willen persé een papiertje zien en er is nu eenmaal geen diploma voor handen voor succesvolle ouders. Al zou ik het experiment, als ik ooit een eigen bedrijf heb, best aanwillen om een gesprek met de kinderen als gelijk aan een diploma te accepteren. Maar dáár ben ik waarschijnlijk een eenling in.
Nu vertelt het oorspronkelijke artikel helaas niet waarom de moeder die nacht van huis was, ze werd pas in de vroege ochtend getraceerd, maar er zijn in mijn optiek maar verdomd weinig redenen te bedenken om dergelijk gedrag te billijken. En vanaf afstand is het makkelijk (ver-)oordelen, ik wéét het, maar dit wijst op een zéér groot gebrek aan verantwoordelijkheid en verdient een krachtig en kordaat optreden om e.e.a. weer op de rails te krijgen. Gelukkig heeft Jeugdzorg inmiddels ingegrepen.
06-09-07
