Ik waarschuw maar even, ik ben asociaal en egocentrisch. Althans volgens P. Huysman uit Oosterhout (NB). Nu ken ik deze goede meneer of mevrouw niet persoonlijk, en hij of zij mij dus ook niet neem ik aan, maar Huysman heeft wel een duidelijke mening over mij.
In een ingezonden brief uit de krant van vanmorgen teken ik op dat Huysman zich op de borst slaat wegens ´de noodzakelijke bijdrage´ die het gezin Huysman aan de maatschappij heeft geleverd door drie kinderen en zes kleinkinderen te produceren. Ook komt Huysman regelmatig kinderloze echtparen tegen die, blijkbaar uit puur egocentrische motieven zoals luxe vakanties en het kunnen hebben van fulltime banen, besloten hebben de wereld niet nóg verder te overbevolken. Uit de gevoerde gesprekken met deze egotrippers concludeert Huysman dan, dat deze kinderlozen zo egoïstisch zijn dat ze wèl profiteren van de welvaartsstaat, maar daar, in de gedachtegang van Huysman althans, dus niet aan bijdragen. Bovendien wordt daar nog aan toegevoegd dat kinderlozen ´op een luxe en ongecompliceerde manier dus oud worden´. En, als de ouderdom dan eenmaal is ingetreden, met alle gebreken van dien, ´zorgen andermans kinderen wel voor hen..´. Dat laatste mag ik toch hopen ja!
Maar, meneer of mevrouw Huysman, ik snap uw redenering niet. Als werkende volwassenen dragen mijn liefste en ik volwaardig en ruim bij aan de diverse geldstromen in de huidige maatschappij. Met dien verstande dat het doorgaans geldstromen zijn die van ons weg stromen. Wij, als kinderloze tweeverdieners, vallen buiten ALLE subsidieregelingen, betalen het volle pond aan belastingen, accijnzen en heffingen, en hebben, ondanks of dankzij het huidige beleid, nog steeds grote moeite om aan het eind van de maand de eindjes aan elkaar te knopen. En het ziet er niet naar uit dat dit in de komende tijd gemakkelijker gaat worden, het wordt alleen maar slechter. Bij ons geen ´afdragen van kleding´ omdat de kleding van mijn liefste mij niet zou staan en bovendien een paar maatjes te klein zou zijn. Bij ons ook geen overheid die bijdraagt in de kosten van levensonderhoud voor de kinderen, een vrije keuze uwerzijds overigens, geen huursubsidie, geen toeslagen als tegemoetkoming in de kosten van studieboeken etc. Sterker nog, om ervoor te zorgen dat uw kinderen straks GRATIS schoolboeken kunnen krijgen, is recentelijk de accijns op mijn zuurverdiende glaasje wijn verhoogd! Als ik, ter ontwikkeling van mezelf, een cursus of opleiding zou willen gaan volgen, dien ik die volledig uit eigen zak te betalen. Nergens subsidie en nergens tegemoetkoming in de te maken kosten. Aankloppen bij mijn werkgever dan? Die is veel te bang dat ik, na het voltooien van die studie mijn heil elders ga zoeken, dus die geeft ook niet thuis. Dat zulk een houding even kortzichtig is als de uwe is een ander verhaal, waar ik het hier niet eens over wil hebben.
Maar ik zou zo dolgraag eens van u horen waarom mensen die, gewenst of ongewenst, kinderloos door het leven gaan, in uw ogen behoren tot de paria´s. Wellicht heb ik in uw ingezonden stuk bepaalde delen gemist omdat die er door de redactie zijn uit gehaald, maar het argument dat we op onze ouwe dag geheel door uw kinderen verzorgd moeten worden kán toch niet het enige argument zijn? Dat is een boekhoudkundig principe dat door de overheid nu eenmaal zo is geregeld. Dat kunt u mij niet aanrekenen, en een slechter argument om aan kinderen te beginnen: ´omdat de AOW toch betaald moet kunnen worden´, kan ik me niet voorstellen.
Mocht het toch echter toch onverhoopt zo uitpakken dat ik juist uw kinderen aan mijn sterfbed tref, dan zou ik voor die eer dan graag bij voorbaat willen bedanken. Indien u uw kinderen namelijk eenzelfde palet aan normen en waarden heeft meegegeven als welke u in uw brief etaleert, dan pas ik ervoor om door hen verzorgd te worden. Ik meen namelijk dat wij, als volwaardige en hardwerkende deelnemers aan de maatschappij, even zoveel recht hebben om ervoor te kiezen om niet aan kinderen te beginnen als u heeft omdat wél te doen. Wellicht heeft u die beslissing ooit uit religieuze overwegingen genomen, of wellicht ooit door de situatie gedwongen. Ik kan niet in uw situatie kijken en daardoor geen juiste mening vormen. Ook was ik er niet bij toen u destijds, ik hoop samen met uw partner, de beslissing nam om (te trachten!) kinderen te krijgen. Want helaas is dat, ook met de huidige stand van de wetenschap, niet aan iedereen gegeven, hoe graag sommigen dat ook zouden willen.
En nee, ik ga hier ook geen betoog houden over de enorme berg vuil die u en uw uitgebreide gezin in de loop van het leven veroorzaakt. Ook niet als ik die zou kunnen vergelijken met de veel kleinere berg die mijn liefste en ik produceren. Nee, ik ben heel erg benieuwd naar het waarom van uw uitspraak, en het waarop van uw bestempeling als ´asociaal en egocentrisch´. Is het uit spijt? Uit wrok over toekomstdromen die niet uitkwamen omdat er kinderen kwamen? Waren het die toekomstdromen die nooit uitkwamen omdat uw kinderen een ander levenspad kozen? Gaat het feitelijk over al dat geld dat uw kindertjes u hebben gekost en wat u, achteraf, liever uitgegeven had aan andere, meer materialistische, zaken?
Ik hou de mogelijkheid open dat er aan uw uitspraken een verlicht en evenwichtig betoog ten grondslag ligt, maar dat heb ik, tot op heden, helaas nog niet kunnen vaststellen. Bij deze dan dus de uitnodiging tot het aangaan van de dialoog. Uit het feit alleen al dat u de moeite heeft genomen een brief aan de krant te schrijven, zit het u blijkbaar hoog! Dus, kom maar op. Ik ben er héél benieuwd naar!
24-05-08
