De Oostvaarderskliniek in Almere wil diensten gaan aanbieden aan de bewoners van de wijk waar de kliniek staat. Zo wordt gedacht aan een pension voor kleine huisdieren en het beschikbaar stellen van de sportfaciliteiten als de tbs´ers in hun cel zitten. De directie onderkent echter wel dat om deze, en eventueel andere toekomstige activiteiten tot een succes te kunnen maken, eerst nog wel ´even´ het vertrouwen van de buurtbewoners gewonnen moet worden. ´Ik snap dat iemand niet zo snel zijn hondje bij een tbs´er achter laat.´ zegt de kliniek bij monde van Anke Folkerts.
Tbs-klinieken zitten natuurlijk met een gigantisch imagoprobleem en vrijwel wekelijks bereiken ons berichten via de media dat er weer eens een tbs´er ontsnapt is of dat er anderszins problemen zijn. En om die publiciteit een beetje ten goede te keren en de angst onder de bevolking weg te nemen zijn dit soort initiatieven feitelijk wel toe te juichen. Maar blijft de vraag natuurlijk of er behoefte bestaat aan dergelijke diensten en of er voor dergelijke diensten wel geld gevraagd zou mogen worden.
Na een beetje speurwerk op internet blijkt het merendeel van de reacties negatief. Men spreekt van een ´geitenwollensokken idee´ en de meest cynische reacties vragen zich zelfs af wat de risico´s zijn rond de Kerst voor het knuffeldier van uw kleine. Ook zijn er mensen die zich praktisch een aantal vragen stellen over de uitvoering ervan. Hoe los je e.e.a. op als een tbs´er geen contact met kinderen mag hebben en Liesje van 10 komt haar lievelingskonijn brengen voor een verblijf van een aantal dagen? Hoe voorkom je misbruik van de dieren en hoe voorkom je (nog) erger?
Vast staat in ieder geval dat in o.a. de VS langlopende experimenten zijn waarbij gevangenen de verzorging op zich nemen van honden. Soms pups en soms honden die gesocialiseerd moeten worden. Uit die experimenten blijkt dat het hebben van een dergelijke verantwoordelijkheid enorme voordelen biedt voor zowel het dier als de betrokken gevangene. De laatste leert weer wat het is om verantwoordelijkheid te dragen en te zorgen voor een ander levend wezen, en het dier profiteert vooral doordat het gedurende een hele tijd alle aandacht en liefde krijgt die het zich maar kan wensen. Cijfers laten bovendien zien dat gevangenen die aan dergelijke projecten hebben meegewerkt, minder agressief gedrag vertonen en ook minder vaak recidiveren. Vanuit die gedachtegang is een dergelijk experiment in Almere alleen maar toe te juichen. Grootste verschil met de situatie in de VS is echter dat de honden daar niet van particulieren zijn en juist voorbereid worden op adoptie, terwijl de Oostvaarderskliniek zich juist speciaal wil richten op de verzorging van kleine huisdieren van buurtbewoners.
Op zich sta ik dus bepaald niet afkeurig tegenover het geopperde idee, maar zet wel grote vraagtekens bij de uitvoering ervan. Het kan bepaald voordelig zijn om tbs´ers de gelegenheid te bieden met dieren om te gaan en voor dieren te zorgen. Dat heeft tenslotte een bewezen positieve invloed op het welbevinden en de fysieke toestand van de betrokkene, maar ik betwijfel of er veel vraag zal zijn vanuit de buurt. Behalve het feit dat er natuurlijk al tal van particuliere initiatieven voor (al dan niet tijdelijke) opvang op de markt actief zijn, is vooral het vertrouwen in de opvang het grootste obstakel. Want hoe ga je Liesje van 10 vertellen dat Snuffie nooit meer thuis komt omdat een tbs´er er ´ff doorheen zat´? Dat kun je namelijk niet uitleggen. Beter zou het derhalve zijn als de kliniek zich zou oriënteren, als ze serieus een programma met dieren zouden willen opzetten, om dit te doen in samenwerking met de dierenbescherming of een asiel uit de omgeving. Daar zitten dieren genoeg die dringend liefde en aandacht nodig hebben en anders wellicht een spuitje zouden krijgen. Op die manier snijdt het mes nog aan twee kanten ook!
Tbs-klinieken zitten natuurlijk met een gigantisch imagoprobleem en vrijwel wekelijks bereiken ons berichten via de media dat er weer eens een tbs´er ontsnapt is of dat er anderszins problemen zijn. En om die publiciteit een beetje ten goede te keren en de angst onder de bevolking weg te nemen zijn dit soort initiatieven feitelijk wel toe te juichen. Maar blijft de vraag natuurlijk of er behoefte bestaat aan dergelijke diensten en of er voor dergelijke diensten wel geld gevraagd zou mogen worden.
Na een beetje speurwerk op internet blijkt het merendeel van de reacties negatief. Men spreekt van een ´geitenwollensokken idee´ en de meest cynische reacties vragen zich zelfs af wat de risico´s zijn rond de Kerst voor het knuffeldier van uw kleine. Ook zijn er mensen die zich praktisch een aantal vragen stellen over de uitvoering ervan. Hoe los je e.e.a. op als een tbs´er geen contact met kinderen mag hebben en Liesje van 10 komt haar lievelingskonijn brengen voor een verblijf van een aantal dagen? Hoe voorkom je misbruik van de dieren en hoe voorkom je (nog) erger?
Vast staat in ieder geval dat in o.a. de VS langlopende experimenten zijn waarbij gevangenen de verzorging op zich nemen van honden. Soms pups en soms honden die gesocialiseerd moeten worden. Uit die experimenten blijkt dat het hebben van een dergelijke verantwoordelijkheid enorme voordelen biedt voor zowel het dier als de betrokken gevangene. De laatste leert weer wat het is om verantwoordelijkheid te dragen en te zorgen voor een ander levend wezen, en het dier profiteert vooral doordat het gedurende een hele tijd alle aandacht en liefde krijgt die het zich maar kan wensen. Cijfers laten bovendien zien dat gevangenen die aan dergelijke projecten hebben meegewerkt, minder agressief gedrag vertonen en ook minder vaak recidiveren. Vanuit die gedachtegang is een dergelijk experiment in Almere alleen maar toe te juichen. Grootste verschil met de situatie in de VS is echter dat de honden daar niet van particulieren zijn en juist voorbereid worden op adoptie, terwijl de Oostvaarderskliniek zich juist speciaal wil richten op de verzorging van kleine huisdieren van buurtbewoners.
Op zich sta ik dus bepaald niet afkeurig tegenover het geopperde idee, maar zet wel grote vraagtekens bij de uitvoering ervan. Het kan bepaald voordelig zijn om tbs´ers de gelegenheid te bieden met dieren om te gaan en voor dieren te zorgen. Dat heeft tenslotte een bewezen positieve invloed op het welbevinden en de fysieke toestand van de betrokkene, maar ik betwijfel of er veel vraag zal zijn vanuit de buurt. Behalve het feit dat er natuurlijk al tal van particuliere initiatieven voor (al dan niet tijdelijke) opvang op de markt actief zijn, is vooral het vertrouwen in de opvang het grootste obstakel. Want hoe ga je Liesje van 10 vertellen dat Snuffie nooit meer thuis komt omdat een tbs´er er ´ff doorheen zat´? Dat kun je namelijk niet uitleggen. Beter zou het derhalve zijn als de kliniek zich zou oriënteren, als ze serieus een programma met dieren zouden willen opzetten, om dit te doen in samenwerking met de dierenbescherming of een asiel uit de omgeving. Daar zitten dieren genoeg die dringend liefde en aandacht nodig hebben en anders wellicht een spuitje zouden krijgen. Op die manier snijdt het mes nog aan twee kanten ook!
16-07-08
