Gelijk hebben, voor velen is dat soms van levensbelang, maar voor mij gaat het daar niet om. Ik vind het helemaal niet zo belangrijk om te boek te staan als de bedenker van iets of de eeuwige oplosser, ik heb gewoon een hekel aan dingen halfslachtig doen. Als je een probleem gaat oplossen, doe het dan in één keer goed. Doe niet een halfslachtige poging om daarna dan nog eens te gaan zitten denken hoe het verder moet, maar dat ben ik. Voor mijn omgeving ligt dat duidelijk anders. Zo denkt mijn manager bijvoorbeeld in veel kleinere stappen dan ik. Een proces dat ik in één keer zou doen, doet hij liever in meerdere kleine stapjes. Stap 1 wordt bedacht, geïntroduceerd en uitgevoerd. Dan kijkt hij naar de gevolgen ervan en verwerkt die in stap 2, waarna het hele proces zich weer herhaalt en herhaalt. En die manier is ook prima, daar is zelfs helemaal niks mis mee. Voor mij is het echter heel lastig om, wetende wat het uiteindelijke einddoel is, om het hele proces eerst door te moeten om er dan achter te komen dat het niet werkt, dat het beoogde einddoel niet wordt gehaald. Want als je een emmer onder een lekkende kraan zet, en die emmer tussendoor niet leegt, kun je erop wachten dat de emmer op een gegeven moment gaat overstromen, toch?
Het heeft me jaren gekost om er achter te komen waar hem het grote verschil tussen mij en mijn omgeving nu in zat. Dat zit hem dus niet primair in hoe slim ik wel of niet ben, hoe goed ik wel of niet ben, en evenmin in het feit dat ik gewoon gelijk wil hebben. Nee, het zit hem puur in het verschil in denkstructuur en het op een andere manier benaderen van de wereld om je heen. Op zich zou zo´n verschil door een goede communicatie op te lossen moeten zijn, maar daar gaat het in mijn situatie mis. Voor een goede communicatie is er een basis van vertrouwen nodig, en die lijkt hier te ontbreken. Voor mijn leidinggevende ben ik maar een groot en bijzonder lastig obstakel in zijn turbulente wereld. Iemand die altijd een antwoord heeft, dingen vooral sneller en beter doorziet, en daarnaast niet het juiste gedrag vertoont ten opzichte van zijn leidinggevende. En juist over dat laatste zullen we het nooit echt eens worden. Ik vind namelijk dat je het niet eens mag zijn met je baas, en dat ook nog, mits op een correcte en normale manier, mag kenbaar maken. Niet in gescheld en getier, maar gewoon als twee volwassenen die een verschil van inzicht hebben. Alleen vraagt dat een stukje inzicht, openheid en eerlijkheid aan twee kanten. Want vooral met oneerlijkheid heb ik een groot probleem. Als ik als functionaris de boel heb lopen verkloten mag je me absoluut ter verantwoording roepen. En zéér zeker als je in de veronderstelling leeft dat ik het ook nog eens expres heb gedaan! Ik heb dan de mogelijkheid om me te verdedigen en uit te leggen wat ik gedaan heb en waarom. Hoor en wederhoor dus. Kom echter niet bij me aan met allerlei verhalen die aantoonbaar onjuist zijn, probeer niet jouw fouten om mijn conto te schrijven en probeer al helemaal niet mij op een onheuse manier zwart te maken in een futiele poging me klein te krijgen of me in mijn schulp te doen kruipen. Dat werkt namelijk niet, en ik heb de neiging er namelijk behoorlijk opstandig en eigenwijs van te worden. Zéker als ik voor de volle honderd procent, en met mijn hand op mijn hart, kan zeggen dat ik géén enkele sabotagepoging heb ondernomen, noch bewust iets heb gedaan of nagelaten. Oprechte verwijten of bezwaren kan ik pareren, als ik de kans krijg, en er wellicht iets van leren, maar vage beschuldigingen kán ik echt niks mee. Met feiten wel, maar dan moeten ze wel komen.
En daar zit ik nu. In een niet echt florissante positie en met een vervelend gevoel. De pogingen om mij het leven zo vervelend te maken dat ik uit mezelf wel zou vertrekken zijn op niets uitgelopen en nu is er dus een gigantisch probleem. Ik ben er namelijk nog, elke dag die God geeft weer. Dat het op een afvloeiingsregeling uit zal draaien lijkt inmiddels een zekere zaak, maar ik sta nog steeds open voor een open en eerlijk gesprek, altijd. Dat ik niet voor de weg van de minste weerstand zou kiezen hád hij kunnen weten, mits hij zich ook maar een klein beetje in mij had verdiept. Maar door zaken bewust te doen en andere bewust na te laten zitten we nu waar we nu zitten. In afwachting wat twee advocaten er nog van kunnen maken.
Ik heb jarenlang en erg hard geknokt om te komen waar ik nu ben. Ik heb een aantal jaren gelden het besluit genomen om trouw aan mezelf te zijn en daar zo weinig mogelijk concessies aan te doen. Dat zo´n besluit niet altijd bij iedereen even goed valt kan ik billijken, maar als je mij ook maar een héél klein beetje kent, dan wéét je dat ik me niet meer zomaar laat kisten. Nee, de weg van de minste weerstand is geen pad waar je deze jongen snel zal tegenkomen. No Siree!
16-02-08 II
zaterdag 16 februari 2008
De weg van de minste weerstand (deel I)
Ik heb het grootste deel van mijn leven moeten knokken omdat ik ´anders´ was, maar het heeft me jaren van bloed, zweet en tranen gekost om er achter te komen waarin dat ´anders´ dan zat. Nu weet ik het, maar dat betekent allerminst dat er een einde is gekomen aan het ´gevecht´.
Ik ben namelijk een beelddenker, iemand die er de voorkeur aan geeft om in beelden en gebeurtenissen te denken. Niet dat het een bewuste keuze is overigens, maar het is nu eenmaal zo…en ik ben bepaald niet de enigste.
Ieder mens is, tot op een bepaalde hoogte, een beelddenker. We beginnen ons leven tenslotte zelfs zo. Als iemand bijvoorbeeld zit te dagdromen, of zit na te genieten van zijn laatste vakantie in de Ardéche, dan zal hij dat voornamelijk in ´plaatjes´ doen. Hij is dan, als het ware, weer even terug op dat heerlijk terras onder de platanen en voelt de zon weer branden op zijn gezicht. Alhoewel het voor deze persoon een keuze is om van woorddenken even om te schakelen naar beelddenken, ik heb die keuze minder of helemaal niet. Voor mij is het denken in plaatjes de dagelijkse praktijk, ik kán namelijk niet anders. Is dat dan erg? Nee, als je weet dat je zo in elkaar steekt helemaal niet. Het grote probleem zit hem echter in het feit dat de mensen om mij heen zo heel anders denken dan ik, en dat leidt dan weer vanzelf tot communicatiestoornissen en problemen, grote problemen soms.
Voor mij is de wereld één groot bewegend geheel waarbij alles met elkaar is verbonden. Niet uit een religieus gevoel, maar simpelweg omdat het zo is. Alles staat nu eenmaal in verbinding met elkaar, en als je ergens iets veranderd, is er steevast ergens anders een reactie. Het gekke voor mij is echter, dat niet iedereen dat schijnt te beseffen, vooral als die reactie zich buiten het directe blikveld of pas later in de tijd zal openbaren. Als je bijvoorbeeld een bepaald product koopt in de supermarkt, wordt het vak automatisch leger. Logisch, zult u zeggen, maar in mijn bewuste beleving wéét ik dan dat er iemand, of een computersysteem, dan bij de leverancier nieuwe voorraad moet gaan bestellen om te voorkomen dat het vak leeg raakt en ze dus klanten teleur moeten stellen. Bovendien moet de leverancier, bij wie het product besteld wordt het ook maar net in voldoende hoeveelheden op voorraad hebben om het aan de supermarkt te kunnen uitleveren. Is dat niet het geval, dan zal hij weer bij zijn eigen leverancier grondstoffen moeten bestellen om het product te kunnen produceren, enzovoort….enzovoort. Gelukkig staan de meeste mensen daar allemaal niet bij stil als ze achteloos een pak koekjes uit het rek trekken en in hun karretje laten vallen, en gelukkig maar. Want ik kan u uit eraring vertellen dat je hoofd er af en toe behoorlijk vol van kan raken! Maar goed, in mijn brein werkt het nu eenmaal zo, en daar heb ik dus maar mee te leven. Nu geldt dat principe natuurlijk niet alleen als ik in de supermarkt boodschappen loop te doen, het werkt elke dag en de hele dag door. Ook op mijn werk. Voor mij is dat, inmiddels althans, redelijk gewoon geworden, maar voor mijn omgeving, en dan vooral mijn leidinggevende, wil het nog wel eens erg lastig zijn, want het proces voltrekt zich ook nog eens razendsnel. Als mijn leidinggevende dus begint te vertellen welke nieuwe processen hij heeft uitgedacht, begint mijn brein daar meteen plaatjes van te maken, bewegende plaatjes. Terwijl hij zit te vertellen zie ik het hele proces dus letterlijk voor me en overzie ik ook meteen waar het niet past in de bestaande structuren en waar de fouten in de logica of de praktische problemen zitten. En dáár gaat het dan meestal mis. Vaak worden die opmerkingen dan afgedaan met ´je ziet teveel beren op de weg´ of ´wat ben je weer negatief!´, maar beide zijn simpelweg niet waar. Ik kán namelijk niet anders naar de wereld kijken en zie zulke dingen nu eenmaal in een paar seconden. De wereld om ons heen werkt volgens een aantal redelijk vaste principes en ook mensen hebben zo hun vaste patronen en manieren van benaderen van, en omgaan met een probleem. Maar aan de andere kant is het alleszins begrijpelijk dat iemand die veel tijd gestoken heeft in het oplossen van een probleem, meteen door een ander, een ondergeschikte nog wel, wordt afgeschoten omdat hij het niet goed heeft gedaan. En helemáál vervelend is het, als die lummel nog gelijk heeft ook…keer op keer. En in precies die situatie bevind ik me nu al een tijdje.
16-02-08
Ik ben namelijk een beelddenker, iemand die er de voorkeur aan geeft om in beelden en gebeurtenissen te denken. Niet dat het een bewuste keuze is overigens, maar het is nu eenmaal zo…en ik ben bepaald niet de enigste.
Ieder mens is, tot op een bepaalde hoogte, een beelddenker. We beginnen ons leven tenslotte zelfs zo. Als iemand bijvoorbeeld zit te dagdromen, of zit na te genieten van zijn laatste vakantie in de Ardéche, dan zal hij dat voornamelijk in ´plaatjes´ doen. Hij is dan, als het ware, weer even terug op dat heerlijk terras onder de platanen en voelt de zon weer branden op zijn gezicht. Alhoewel het voor deze persoon een keuze is om van woorddenken even om te schakelen naar beelddenken, ik heb die keuze minder of helemaal niet. Voor mij is het denken in plaatjes de dagelijkse praktijk, ik kán namelijk niet anders. Is dat dan erg? Nee, als je weet dat je zo in elkaar steekt helemaal niet. Het grote probleem zit hem echter in het feit dat de mensen om mij heen zo heel anders denken dan ik, en dat leidt dan weer vanzelf tot communicatiestoornissen en problemen, grote problemen soms.
Voor mij is de wereld één groot bewegend geheel waarbij alles met elkaar is verbonden. Niet uit een religieus gevoel, maar simpelweg omdat het zo is. Alles staat nu eenmaal in verbinding met elkaar, en als je ergens iets veranderd, is er steevast ergens anders een reactie. Het gekke voor mij is echter, dat niet iedereen dat schijnt te beseffen, vooral als die reactie zich buiten het directe blikveld of pas later in de tijd zal openbaren. Als je bijvoorbeeld een bepaald product koopt in de supermarkt, wordt het vak automatisch leger. Logisch, zult u zeggen, maar in mijn bewuste beleving wéét ik dan dat er iemand, of een computersysteem, dan bij de leverancier nieuwe voorraad moet gaan bestellen om te voorkomen dat het vak leeg raakt en ze dus klanten teleur moeten stellen. Bovendien moet de leverancier, bij wie het product besteld wordt het ook maar net in voldoende hoeveelheden op voorraad hebben om het aan de supermarkt te kunnen uitleveren. Is dat niet het geval, dan zal hij weer bij zijn eigen leverancier grondstoffen moeten bestellen om het product te kunnen produceren, enzovoort….enzovoort. Gelukkig staan de meeste mensen daar allemaal niet bij stil als ze achteloos een pak koekjes uit het rek trekken en in hun karretje laten vallen, en gelukkig maar. Want ik kan u uit eraring vertellen dat je hoofd er af en toe behoorlijk vol van kan raken! Maar goed, in mijn brein werkt het nu eenmaal zo, en daar heb ik dus maar mee te leven. Nu geldt dat principe natuurlijk niet alleen als ik in de supermarkt boodschappen loop te doen, het werkt elke dag en de hele dag door. Ook op mijn werk. Voor mij is dat, inmiddels althans, redelijk gewoon geworden, maar voor mijn omgeving, en dan vooral mijn leidinggevende, wil het nog wel eens erg lastig zijn, want het proces voltrekt zich ook nog eens razendsnel. Als mijn leidinggevende dus begint te vertellen welke nieuwe processen hij heeft uitgedacht, begint mijn brein daar meteen plaatjes van te maken, bewegende plaatjes. Terwijl hij zit te vertellen zie ik het hele proces dus letterlijk voor me en overzie ik ook meteen waar het niet past in de bestaande structuren en waar de fouten in de logica of de praktische problemen zitten. En dáár gaat het dan meestal mis. Vaak worden die opmerkingen dan afgedaan met ´je ziet teveel beren op de weg´ of ´wat ben je weer negatief!´, maar beide zijn simpelweg niet waar. Ik kán namelijk niet anders naar de wereld kijken en zie zulke dingen nu eenmaal in een paar seconden. De wereld om ons heen werkt volgens een aantal redelijk vaste principes en ook mensen hebben zo hun vaste patronen en manieren van benaderen van, en omgaan met een probleem. Maar aan de andere kant is het alleszins begrijpelijk dat iemand die veel tijd gestoken heeft in het oplossen van een probleem, meteen door een ander, een ondergeschikte nog wel, wordt afgeschoten omdat hij het niet goed heeft gedaan. En helemáál vervelend is het, als die lummel nog gelijk heeft ook…keer op keer. En in precies die situatie bevind ik me nu al een tijdje.
16-02-08
Abonneren op:
Posts (Atom)