In opperste verbazing en met een groeiend gevoel van ongeloof heb ik gisteren op het RTL journaal het item gevolgd over de bezuinigingsvoorstellen die mevrouw Verbeet had gedaan voor de Tweede Kamer. Deze bezuinigingsvoorstellen, zoals: geen vergoeding meer voor mobiele telefoonkosten, geen vluchten meer in de business class maar in economy zoals het klootjesvolk en geen bode meer die tijdens vergadering koffie, thee en bouillon komt brengen, werden weggehoond omdat het hier slechts om ´kruimelwerk´, een bedrag van 1,4 miljoen, zou gaan.
Ik begrijp best dat het niet leuk is om afstand te moeten doen van deze ´extra´s´ waaraan je gewend bent maar de gemiddelde werknemer weet al jaren niet beter meer. Ik kan de business class niet eens betalen al zou ik het willen. Mijn zakelijk verstrekte mobieltje is alleen voor zakelijk verkeer en de privé gesprekken voer ik op een mobieltje dat ik zélf betaal en als ik op het werk koffie wil zal ik toch echt naar de automaat moeten. De koffieautomaat, mijn baas verkoopt ze zelfs….maar dat even terzijde, is daarmee verworden tot iets minderwaardigs en symbool voor het grote ´inleveren´. Maar de dames en heren kamerleden trekken de excellentie-neus ervoor voor op en vragen om een geldverslindende commissie die gaat bekijken waar het efficiënter kan. En daarmee wordt het ´kruimelwerk´ via slinkse weg de nek omgedraaid. Want, let op mijn woorden, als die commissie er eenmaal is komen déze bezuinigingen in het eindrapport niet meer voor. In dat eindrapport gaat het inderdaad over véél grotere bezuinigingen. Bezuinigingen echter die ten koste gaan van banen in de ondersteunende diensten zoals het restaurantbedrijf, de beveiliging en de ict. Het gewone klootjesvolk dus. Mensen die na alle bezuinigingen en lastenverzwaringen tot op heden al blij zijn als ze nog een aantal kruimels bij elkaar kunnen vegen om een klein feestje te vieren.
Ik vraag me af waar die steeds groter wordende kloof tussen burger en politiek toch vandaan komt…
03-07-07
dinsdag 3 juli 2007
De dood en de Polen
Er is momenteel een vreemd fenomeen waar te nemen en dat fenomeen gaat over Polen. Niet die aan de uiterste uithoeken van onze aardkloot maar over hen die geboren zijn in het land ten oosten van de Duitse grens. Die Polen dus.
Polen is sinds enige tijd lid van Europa en wordt geleid door een tweeling. En Polen doet er alles aan om vooral in het nieuws te komen en te blijven. Recent in het geheugen ligt nog de controverse omtrent een paars figuurtje uit een kinderserie dat, uitgerust mét handtas, kinderzieltjes zou aanzetten tot homofilie. En daarvoor en sindsdien komt er uit het oosten meer gekrakeel deze kant op. Maar niet alleen gekrakeel weet de weg naar het hart van Europa te vinden. Steeds meer Poolse werknemers verschijnen op de Nederlandse wegen en werkplekken om hier een (beter) betaalde boterham te verdienen. En laat ik voorop stellen dat ik niets tegen Polen heb. Ik heb in het verleden op meerdere plekken met Polen mogen samenwerken en heb de meesten leren kennen als uitermate vriendelijk, beleefd, bescheiden, gastvrij, hulpvaardig, zéér godsdienstig en bovendien hardwerkend. Iets wat ik van menig Nederlandse collega niet echt kon zeggen overigens. Maar soms gaat het op een werkplek mis. Gruwelijk mis zelfs en komt er een werknemer tragisch om het leven. En dat dat nieuws is begrijp ik. We hebben er recht op te weten wat er gebeurd is en wat er eventueel is misgegaan en wie daarvoor, al dan niet, verantwoordelijk was. Maar nu het over Polen gaat lijkt er opeens een nieuw soort journalistiek te ontstaan. Zo las ik in een groot ochtendblad laatst de kop ´Weer Pool overleden´. Mijn eerste gedachte was dan ook: ´Ja en?´. Polen zijn tenslotte ook maar gewoon mensen die geboren worden en dus ooit ook weer doodgaan. Dus?
Toch maar even het artikeltje gelezen. Bleek het te gaan over het feit dat er dit jaar al meerdere keren Polen waren overleden na allerlei tragische omstandigheden en dat Polen ook opmerkelijk vaak betrokken zijn bij verkeersongevallen.
Ik had het curieuze artikeltje al enige dagen uitgeknipt op mijn bureau liggen omdat het me toch bezig hield maar had er nog niets mee gedaan. Tot vanmorgen mijn oog in een andere krant op een soortgelijk artikel viel. Een in ons land verblijvende Pool had iemand een salto willen laten zien en was daarom voor zijn sprong op een kratje gaan staan. De goede man was vervolgens gesprongen en was dermate ongelukkig op de betonnen vloer terecht gekomen dat hij aan de gevolgen was overleden. En weer bekroop mij het gevoel: ´Ja en?´ Is dit dus nieuws? En dan nog nieuws in het kader van de vrije nieuwsgaring en voorlichting des volks? Of wederom een artikeltje in de kolommen van ´Don´t try this at home!´?
Dat mensen soms vreselijk domme dingen doen weet ik al lang. Ik maak me er soms zelf zelfs schuldig aan. En als er dan ook nog alcohol in het spel is stijgt het stupiditeitspecentage al snel met grote sprongen. Maar moet dat dan zo prominent in de krant? Zijn er op de wereld en zéker op internet al niet genoeg plekken waar we de lotgevallen van dit soort stakkerds kunnen volgen? Op een site als YouTube kan je, zonder heel veel moeite te hoeven doen, al veel filmpjes vinden waarvan ik, plaatsvervangend, de pijn nog steeds kan voelen. Ook de commerciëlen schotelen ons, onder het mom van ´leuke filmpjes´ al meer dan genoeg mensen voor die zichzelf volkomen voor aap zetten in situaties waarvan je van te voren op je vingers al kunt natellen dat het fout gaat. Dat het veel veelal filmpjes uit de VS en Japan zijn roept trouwens ook een aantal héél interessante vragen op, maar dáárover wellicht een andere keer.
Ik hoop in de tussentijd verder verstoken te blijven van dit soort sigmatiserende berichtgeving. Als het effe kan…als het effe kan..ja dan…
02-07-07
Polen is sinds enige tijd lid van Europa en wordt geleid door een tweeling. En Polen doet er alles aan om vooral in het nieuws te komen en te blijven. Recent in het geheugen ligt nog de controverse omtrent een paars figuurtje uit een kinderserie dat, uitgerust mét handtas, kinderzieltjes zou aanzetten tot homofilie. En daarvoor en sindsdien komt er uit het oosten meer gekrakeel deze kant op. Maar niet alleen gekrakeel weet de weg naar het hart van Europa te vinden. Steeds meer Poolse werknemers verschijnen op de Nederlandse wegen en werkplekken om hier een (beter) betaalde boterham te verdienen. En laat ik voorop stellen dat ik niets tegen Polen heb. Ik heb in het verleden op meerdere plekken met Polen mogen samenwerken en heb de meesten leren kennen als uitermate vriendelijk, beleefd, bescheiden, gastvrij, hulpvaardig, zéér godsdienstig en bovendien hardwerkend. Iets wat ik van menig Nederlandse collega niet echt kon zeggen overigens. Maar soms gaat het op een werkplek mis. Gruwelijk mis zelfs en komt er een werknemer tragisch om het leven. En dat dat nieuws is begrijp ik. We hebben er recht op te weten wat er gebeurd is en wat er eventueel is misgegaan en wie daarvoor, al dan niet, verantwoordelijk was. Maar nu het over Polen gaat lijkt er opeens een nieuw soort journalistiek te ontstaan. Zo las ik in een groot ochtendblad laatst de kop ´Weer Pool overleden´. Mijn eerste gedachte was dan ook: ´Ja en?´. Polen zijn tenslotte ook maar gewoon mensen die geboren worden en dus ooit ook weer doodgaan. Dus?
Toch maar even het artikeltje gelezen. Bleek het te gaan over het feit dat er dit jaar al meerdere keren Polen waren overleden na allerlei tragische omstandigheden en dat Polen ook opmerkelijk vaak betrokken zijn bij verkeersongevallen.
Ik had het curieuze artikeltje al enige dagen uitgeknipt op mijn bureau liggen omdat het me toch bezig hield maar had er nog niets mee gedaan. Tot vanmorgen mijn oog in een andere krant op een soortgelijk artikel viel. Een in ons land verblijvende Pool had iemand een salto willen laten zien en was daarom voor zijn sprong op een kratje gaan staan. De goede man was vervolgens gesprongen en was dermate ongelukkig op de betonnen vloer terecht gekomen dat hij aan de gevolgen was overleden. En weer bekroop mij het gevoel: ´Ja en?´ Is dit dus nieuws? En dan nog nieuws in het kader van de vrije nieuwsgaring en voorlichting des volks? Of wederom een artikeltje in de kolommen van ´Don´t try this at home!´?
Dat mensen soms vreselijk domme dingen doen weet ik al lang. Ik maak me er soms zelf zelfs schuldig aan. En als er dan ook nog alcohol in het spel is stijgt het stupiditeitspecentage al snel met grote sprongen. Maar moet dat dan zo prominent in de krant? Zijn er op de wereld en zéker op internet al niet genoeg plekken waar we de lotgevallen van dit soort stakkerds kunnen volgen? Op een site als YouTube kan je, zonder heel veel moeite te hoeven doen, al veel filmpjes vinden waarvan ik, plaatsvervangend, de pijn nog steeds kan voelen. Ook de commerciëlen schotelen ons, onder het mom van ´leuke filmpjes´ al meer dan genoeg mensen voor die zichzelf volkomen voor aap zetten in situaties waarvan je van te voren op je vingers al kunt natellen dat het fout gaat. Dat het veel veelal filmpjes uit de VS en Japan zijn roept trouwens ook een aantal héél interessante vragen op, maar dáárover wellicht een andere keer.
Ik hoop in de tussentijd verder verstoken te blijven van dit soort sigmatiserende berichtgeving. Als het effe kan…als het effe kan..ja dan…
02-07-07
Abonneren op:
Posts (Atom)