In de leilinde voor ons huis is het dezer dagen een drukte van belang. Niet zozeer vanwege de vele verstopplekken die de leilinde in andere seizoenen biedt, maar vanwege de vele lekkernijen die er worden aangeboden.Op verzoek van mijn liefste staan er regelmatig pakketten vogelvoer op het boodschappenlijstje, zo’n foamschaaltje met een paar vetbolletjes en zakjes met pinda’s en zonnebloempitten in een beschermend cellofaantje. Bij thuiskomst is het dan zaak om de zakjes zo snel mogelijk in de leilinde op te hangen en de leeggegeten zakjes te verwijderen. En vanaf de bank is dan prima in het oog te houden welke geverderde vrienden zich aan het voedsel tegoed komen doen.
Nu heb ik mezelf nooit zo bezig gehouden met de noden van vogels in de winter. Ik heb meer interesse voor de eetbare soorten in een iets groter formaat zeg maar. Maar ik moet bekennen dat het gadeslaan van de capriolen van de vele koolmeesjes, vinkjes, roodborstjes, pimpelmeesjes en musjes toch ook wel iets heeft. Maar onze leilinde is bovenal het domein van een paar koolmeesjes. Waar ze precies huizen weet ik niet, maar ze komen steevast vanuit dezelfde richting aangevlogen en nemen dan bezit van het aanwezige voer. Ook is het opvallend dat, als zij er zijn, de rest een discrete afstand bewaart, en pas aanschuift als de koolmeesjes voldaan zijn. Nu hebben vogels onderling toch al betere tafelmanieren dan een aantal mensen die ik ken, en dát zegt op zich al meer dan genoeg, maar ik moet ze nog steeds zien af te leren dat ze onder het eten alles maar ongegeneerd laten vallen. Dat valt namelijk dan precies op het muurtje waarop ik moet staan om de voorraad weer aan te kunnen vullen. Maar goed, ik weet in ieder geval weer waarom ik dat kleine stukje van de voordeur naar de leilinde beter op schoenen kan afleggen.
Een ander aspect van de bezoekende koolmeesjes is dat ze bij het aanvliegen eerst een soort tussenlanding maken in de leilinde, vermoedelijk om te kijken of er die dag daadwerkelijk iets te bikken valt, om vervolgens een halve minuut een soort luchtballet voor het raam uit te voeren. Leuk om te zien, daar niet van, maar ik zie het nut er niet helemaal van. Als het bedoeld is om hun dank te betuigen, dank geaccepteerd, maar daar twijfel ik aan. Het zal eerder wel iets te maken hebben met weerspiegeling in de ruit denk ik. Of het wegjagen van een denkbeeldige concurrent, maar wat de oorzaak ook mag zijn, het geeft een duidelijke extra glans aan het koffiedrinken, dat is zeker. Hoe vaak komt het tenslotte voor dat dieren uit het wild zich eerst spontaan komen laten bewonderen voor je raam, alvorens weer onverstoorbaar verder te gaan met hun dagelijkse bezigheden?
Vanmorgen zag ik, bij het openschuiven van de gordijnen, dat het buffet dringend weer moet worden aangevuld. Zodra ik de krant uit en mijn koffie op heb zal ik die taak op me nemen, met schoenen en een dikke jas aan dit keer.
16-12-08
