Weigerambtenaren mogen op grond van gewetensbezwaren weigeren om paren van gelijk geslacht te trouwen. Dat zo’n huwelijk bij wet is geregeld, maakt daarbij blijkbaar niets uit.De ambtenaar mag dan blijkbaar iets weigeren dat bij wet is toegestaan. Vreemd!
Nu ben ik geen ambtenaar, en gelden voor mij dus andere regels. Maar hoe meer ik het nieuws volg en hoe meer ik kranten lees, hoe meer ik last begin te krijgen van mijn eigen geweten. Mijn geweten begint zelfs enorm bezwaard te voelen.
Dagelijks kunnen we vernemen dat er miljarden worden gestort in een noodfonds voor landen die het de afgelopen jaren niet al te nauw hebben genomen met de Europese afspraken. Dat geld is van ons allemaal, dat brengen we samen op. Tegelijkertijd lees ik dat een opstappend directeur van een zorginstelling een jaarsalaris meekrijgt. Dat hij zijn zaakjes bepaald niet goed voor elkaar had, doet blijkbaar niet ter zake. Ook niet dat er door nalatigheid onder zijn bewind mensen zijn overleden.
Aan de andere kant kent ons land voedselbanken, mensen die ontslagen worden omdat ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt, astronomische eigen bijdragen, uitgekleed onderwijs, onmenselijke bezuinigingen op de zorg, steeds hogere maandelijkse nota’s voor elementaire levensbehoeften, en zo kan ik nog wel even doorgaan! Ik kan het allemaal niet meer met elkaar rijmen. En daarom heb ik vanmorgen een kloek en weloverwogen besluit genomen: ik word Weigerburger!
Vanaf morgen betaal ik aan de benzinepomp nog alleen het gedeelte van de literprijs dat bestemd is voor de pomphouder en de oliemaatschappij. En die berekening is best eenvoudig. Bij eurobenzine trek je van het totaalbedrag het aantal liters maal één euro af, en klaar. Voor diesel zijn is dat vijfenzeventig cent per liter.
Ook bij het sigarenmagazijn ga ik hetzelfde besluit toepassen. Daar is de bijdrage aan de staatskas ook zo’n 75% per pakje. Het is even rekenen, maar als je de som eenmaal hebt gemaakt, valt het best mee.
Ik hoor de criticasters al hardop roepen dat ik zo de samenleving in gevaar ga brengen, maar dat zij dan zo. Ik denk dat het risico dat Nederland door mijn actie loopt, absoluut in het niet valt bij de acties, of het complete gebrek daaraan, van de politiek. Als het de bedoeling is dat de burger, ik dus, zijn eigen broek gaat ophouden, heb ik daar wel de middelen en de mogelijkheden voor nodig. Met de 2,5 banen die mijn liefste en ik samen hebben zou dat haast wel mogelijk moeten zijn, maar de praktijk blijkt anders. Pijnlijk anders. En bij de overheid aankloppen is zinloos, want als werknemer en zelfstandig ondernemer kan ik helemaal nergens uit de Staatsruif mee-eten.
Nu de politiek maar met dergelijke absurde bedragen blijft smijten en mij daarvoor steeds de rekening denkt te kunnen sturen, zet ik dus vanaf nu mijn maatje 48 dwars. Ik word Weigerburger. Ik doe dus even niet meer mee met het Eén-Europa circus en ga, net als die Zuidelijke Politici, nu eerst eens voor mij, mijn eigen dierbaren, en mijn directe omgeving zorgen. Ik ben er zeker van dat de euro’s die ik rechtstreeks in de lokale economie investeer véél meer, en veel directer, rendement opleveren ze maar weer braaf af te dragen aan de Staatskas. De kans dat ik er dan nog iets van terugzie is verwaarloosbaar klein.
10-08-11
