Dinsdag 18-09-07
We hebben het gisteren lekker rustig aangedaan en hebben het hotel ´s ochtends dan ook niet verlaten. Mijn liefste voelde zich niet 100% en is na het ontbijt weer voor een paar uurtjes haar bedje in gedoken. Ik heb me ondertussen vermaakt met lezen, ik heb inmiddels twee van de drie meegebrachte boeken uit, en het bekijken van de hagedisjes en vele vogels die de hoteltuin mede bevolken. En met af en toe een duik in het zwembad om ´af te koelen´ is het prima uit te houden. Alleen is het niet echt afkoelen want het zwembadwater is bijna net zo warm als de omgeving..
Rond 14.00 u is mijn meisje weer wakker en weer helemaal de oude. Na de koffie willen we naar de hoek van Store Bay Road voor een quick lunch en een paar pakjes sigaretten, maar dan komt iemand van de duikshop vertellen dat besloten is dat ik, zónder doktersverklaring, NIET bij hun kan duiken. Het risico achten ze te groot. De dame die het slechte nieuws komt brengen heeft het er zelf duidelijk ook moeilijk mee maar dit is ´how it is´. Liability is waar ze bang voor zijn. En de enige mogelijkheid die mij nog rest is om op de een of andere manier een doktersverklaring te produceren.
We besluiten eerst maar een hapje te gaan eten om de ergste teleurstelling te laten zakken. Als we dan een uurtje later terug zijn heb ik inmiddels besloten om die doktersverklaring geregeld te krijgen. Dat is niet zo makkelijk vanuit hier maar niet geschoten is tenslotte altijd mis.. De duikshop print een verklaring voor me uit die de arts moet ondertekenen en daarmee kan ik verder. Dat zou in principe een lokale arts kunnen zijn maar met mijn medische geschiedenis gaat dat allemaal véél te lang duren….ALS het al lukt. Meest logische is om het formulier naar NL te faxen en het via de huisarts te proberen. Die heeft tenslotte alle gegevens en kan, indien hij dat nodig vindt, eventueel met het ziekenhuis overleggen. Dr P heeft tenslotte nog vóór vertrek zijn ok gegeven om te gaan duiken..mits ik het rustig aan zou doen. Volgende probleem is echter het achterhalen van het faxnummer van de huisarts. De receptie wil graag helpen maar kan dat niet omdat alleen de manager internet heeft. En die is er, natuurlijk, nu net even niet. Dan maar via de telefoon proberen inlichtingen in NL te bellen. Maar dat schijnt ten ene male onmogelijk. Ik vermoed dat ze hier nog het aloude ´008´in de boeken hebben staan want als we door de lokale opertor worden doorverbonden krijgen we het ´dit nummer bestaat niet meer-toontje´. ´Not possible sir, sorry!´ en dan wordt keer op keer de verbinding verbroken. Even iemand bellen om het nummer voor ons op te zoeken is, gezien het tijdstip en het tijdsverschil ook niet echt een optie en dus zit er niets anders op dan het tot de volgende dag te laten liggen. Dan is één telefoontje naar de praktijk genoeg om aan het nummer te komen.
Die avond heerlijk gegeten bij ´Iguana´, een restaurant annex art-gallery. De vele schilderijen die er hangen zijn kleurrijk maar nogal naïef/ primitief. Althans de meesten. De prijzen zijn dat echter allesbehalve en variëren van $ 2000 TT tot zelfs $ 7000 TT, meer dan wij er ooit voor zouden willen betalen. Maar het culinair gebodene is prima. Enige downside is dat er binnen niet gerookt mag worden, hetgeen ons verblijf drastisch bekort. We zijn dan ook voor middernacht terug en slapen binnen de 10 minuten.
Op deze dinsdagochtend is het al vroeg warm en enigszins bewolkt. Nog vóór meisje wakker is sta ik bij de receptie en heb ik telefonisch contact met NL. Het nummer is snel achterhaald en even later is ook de fax onderweg. Ik mag voor telefoon en fax een bedrag van $ 43 TT afrekenen. Nu maar hopen op een snelle reactie.
Na het ontbijt gaan we naar de RBTT-bank om onze laatste Travellers Cheques te cashen. Volgens Martina is de RBTT een slechte bank met lange wachttijden maar als wij binnen stappen zijn we meteen aan de beurt en worden we vlot geholpen.
Even later op het strand van Store Bay is het duidelijk dat het vandaag weer ´wisseldag´is want het is verbazend stil. Omdat er vandaag een erg sterke stroming staat is het lifeguard-hutje extra druk bezet. Iedereen die zich ook maar enigszins buiten het aangegeven zwemgebied begeeft wordt stelselmatig teruggefloten en terecht gewezen. Toch is het prima toeven want de zon laat zich regelmatig van zijn beste kant zien tussen de voorbij drijvende wolken en er staat een lekker briesje. Life can certainly be a bitch!
18-09-07
zaterdag 29 september 2007
Huwelijksreis VII
Maandag 17-09-07
We zijn vandaag precies 1 week getrouwd. Hoe we dat gaan vieren weet ik nog niet, maar vieren gaan we het!
Het regent! Van ongeveer 07.40 u. tot 09.20 u. komt het water met bakken naar beneden. Een echte tropische bui! Er is bovendien gisteren een groepje bejaarde Engelse birdwatchers gearriveerd die, op hun eerste ochtend samen, al overduidelijk ruzie hebben…
´I absolutely HATE that kind of birdwatchers! They don´t support conservation whatsoever! And if I don´t like someone I turn absolutely quiet, so you´ll know that I don´t like someone!´
Gisteravond het spektakel van ´Sunday School´ mogen aanschouwen. Een wekelijks feest op Buccoo Bay met eten, muziek, drank en handycrafts. Handel Franklin pikte ons iets voor 20.00 u. op. Zoals zovelen is ook hij, in allereerste plaats, muzikant en daarnaast taxichauffeur en tourguide. Onderweg vertelde hij dat hij met zijn eigen steelband, Ted´s Sunshine Sound Explotion, al over de hele wereld heeft opgetreden en dat deze band, hoe kan het ook anders, stukken beter is dan alle anderen omdat ze een veel bredere range aan muziekstijlen spelen en ook vaak improviseren. Jazz heeft zijn voorkeur en ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat klinkt van een steelband. Maar om daarvoor meteen zijn cd´s te kopen á $ 150 TT gaat me ook weer wat ver. Bovendien is muziek van een steelband niet bepaald favoriet bij ons en na, op het strand, eenmaal getrakteerd te zijn op ´tulpen uit Amsterdam´ op zo´n stuk blik is mijn liefde en interesse alweer een héél stuk bekoeld.
´Sunday School´ blijkt een fenomeen dat al jaren bestaat en is ooit begonnen als een feestje dat de locals bouwden ná de Sunday School van hun kinderen. In de loop van de jaren is van die traditie, geloof ik, alleen het feestje overgebleven. Bovendien klinkt het een stuk beter als je op zondag tegen je vrouw zegt dat je naar Sunday School gaat i.p.v. dat je gaat feesten lijkt me.
Op zich is het absoluut een aanrader om eens mee te maken. Er zijn een paar stalletjes met ´bling´en/ of local art, er is natuurlijk ook muziek en minimaal net zoveel stalletjes waar je kunt eten of drinken. Bovendien, als je goed zoekt, zijn er ook tafels te vinden waar gegokt kan worden door middel van een soort roulette met kleurtjes. Uitkomst is echter steeds hetzelfde, de man achter de tafel is degene die wint.
Mijn liefste, being the Lady she is, heeft ook weer wat ´bling´ weten te scoren in een winkeltje dat luistert naar de naam ´Batik-Point´ en pretendeert louter lokaal geproduceerde goederen te verkopen. Een zilveren ketting dit keer met blauwe stenen met een bijpassende set oorbellen voor het gigantische bedrag van $ 40 TT. Het ´lokaal geproduceerd´wordt even later echter ernstig in twijfel getrokken als we op het etiket in een van de blousjes de tekst ´made in china´ ontwaren die met een zwarte stift (bijna) onleesbaar is gemaakt.
Daarnaast hebben we ons ook een tweetal stukken handbeschilderd bamboo aangeschaft bij Dillon, een lokale grootheid en niet onverdienstelijk schilder…naar zijn eigen zeggen. Daar we niet genoeg geld op zak hebben betalen we het ene stuk (een gezicht op de pier van Pigeon Point) ter plekke ($ 250 TT) en spreken met hem af dat hij het andere stuk (een zeeschildpad) de volgende dag in het hotel komt afleveren en dan meteen zijn centjes ($ 250 TT) krijgt.
Zittend op een muurtje en kijkend naar de voorbijtrekkende mensenmassa wordt mijn liefste aangesproken door een zéér stoned Rasta-heerschap. Dit heerschap wilde haar dolgraag meenemen naar zijn kamer voor muziek en bier…en voor echt NIETS anders hoor! Hij informeerde een aantal keer of die Grote Meneer naast haar soms haar ´boyfriend´ was waarop mijn liefste, geheel conform de waarheid, antwoordde dat ik haar ´husband´ was. Alleen drong juist dát niet geheel meer tot hem door zodat hij in de veronderstelling bleef verkeren met een ´single woman´ van doen te hebben. Na een flinke portie ´fruit-gevlei´ (you are as sweet as a pineapple) begon het vervelend te worden en besloten we op te stappen. Tijdens het opstaan heb ik het heerschap nog wat boze blikken toegeworpen en voorzien van wat welgekozen woorden en toen hij inzag dat die meneer wel érg groot, én bovendien inmiddels ook érg boos, was bond hij rap in en putte zich uit in verontschuldigingen. ´You husband? Sorry, I didn´t know….´. tot grote hilariteit en vreugde van zijn vriendjes overigens die hem al een aantal keer voorzichtig getracht hadden hem tot de orde te roepen.
Ja, ´Sunday School´ is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Er loopt een bonte mengeling van locals en toeristen rond die absoluut de moeite van het observeren waard is. Het eten is zeer zeker de moeite waard en overklast ´Bonkers´ met gemak, maar het nodigt toch niet uit voor een tweede bezoek. Handel pikt ons weer op om te afgesproken tijd en levert ons rond 23.00 u weer veilig af in het hotel.
17-09-07
We zijn vandaag precies 1 week getrouwd. Hoe we dat gaan vieren weet ik nog niet, maar vieren gaan we het!
Het regent! Van ongeveer 07.40 u. tot 09.20 u. komt het water met bakken naar beneden. Een echte tropische bui! Er is bovendien gisteren een groepje bejaarde Engelse birdwatchers gearriveerd die, op hun eerste ochtend samen, al overduidelijk ruzie hebben…
´I absolutely HATE that kind of birdwatchers! They don´t support conservation whatsoever! And if I don´t like someone I turn absolutely quiet, so you´ll know that I don´t like someone!´
Gisteravond het spektakel van ´Sunday School´ mogen aanschouwen. Een wekelijks feest op Buccoo Bay met eten, muziek, drank en handycrafts. Handel Franklin pikte ons iets voor 20.00 u. op. Zoals zovelen is ook hij, in allereerste plaats, muzikant en daarnaast taxichauffeur en tourguide. Onderweg vertelde hij dat hij met zijn eigen steelband, Ted´s Sunshine Sound Explotion, al over de hele wereld heeft opgetreden en dat deze band, hoe kan het ook anders, stukken beter is dan alle anderen omdat ze een veel bredere range aan muziekstijlen spelen en ook vaak improviseren. Jazz heeft zijn voorkeur en ik ben eigenlijk best benieuwd hoe dat klinkt van een steelband. Maar om daarvoor meteen zijn cd´s te kopen á $ 150 TT gaat me ook weer wat ver. Bovendien is muziek van een steelband niet bepaald favoriet bij ons en na, op het strand, eenmaal getrakteerd te zijn op ´tulpen uit Amsterdam´ op zo´n stuk blik is mijn liefde en interesse alweer een héél stuk bekoeld.
´Sunday School´ blijkt een fenomeen dat al jaren bestaat en is ooit begonnen als een feestje dat de locals bouwden ná de Sunday School van hun kinderen. In de loop van de jaren is van die traditie, geloof ik, alleen het feestje overgebleven. Bovendien klinkt het een stuk beter als je op zondag tegen je vrouw zegt dat je naar Sunday School gaat i.p.v. dat je gaat feesten lijkt me.
Op zich is het absoluut een aanrader om eens mee te maken. Er zijn een paar stalletjes met ´bling´en/ of local art, er is natuurlijk ook muziek en minimaal net zoveel stalletjes waar je kunt eten of drinken. Bovendien, als je goed zoekt, zijn er ook tafels te vinden waar gegokt kan worden door middel van een soort roulette met kleurtjes. Uitkomst is echter steeds hetzelfde, de man achter de tafel is degene die wint.
Mijn liefste, being the Lady she is, heeft ook weer wat ´bling´ weten te scoren in een winkeltje dat luistert naar de naam ´Batik-Point´ en pretendeert louter lokaal geproduceerde goederen te verkopen. Een zilveren ketting dit keer met blauwe stenen met een bijpassende set oorbellen voor het gigantische bedrag van $ 40 TT. Het ´lokaal geproduceerd´wordt even later echter ernstig in twijfel getrokken als we op het etiket in een van de blousjes de tekst ´made in china´ ontwaren die met een zwarte stift (bijna) onleesbaar is gemaakt.
Daarnaast hebben we ons ook een tweetal stukken handbeschilderd bamboo aangeschaft bij Dillon, een lokale grootheid en niet onverdienstelijk schilder…naar zijn eigen zeggen. Daar we niet genoeg geld op zak hebben betalen we het ene stuk (een gezicht op de pier van Pigeon Point) ter plekke ($ 250 TT) en spreken met hem af dat hij het andere stuk (een zeeschildpad) de volgende dag in het hotel komt afleveren en dan meteen zijn centjes ($ 250 TT) krijgt.
Zittend op een muurtje en kijkend naar de voorbijtrekkende mensenmassa wordt mijn liefste aangesproken door een zéér stoned Rasta-heerschap. Dit heerschap wilde haar dolgraag meenemen naar zijn kamer voor muziek en bier…en voor echt NIETS anders hoor! Hij informeerde een aantal keer of die Grote Meneer naast haar soms haar ´boyfriend´ was waarop mijn liefste, geheel conform de waarheid, antwoordde dat ik haar ´husband´ was. Alleen drong juist dát niet geheel meer tot hem door zodat hij in de veronderstelling bleef verkeren met een ´single woman´ van doen te hebben. Na een flinke portie ´fruit-gevlei´ (you are as sweet as a pineapple) begon het vervelend te worden en besloten we op te stappen. Tijdens het opstaan heb ik het heerschap nog wat boze blikken toegeworpen en voorzien van wat welgekozen woorden en toen hij inzag dat die meneer wel érg groot, én bovendien inmiddels ook érg boos, was bond hij rap in en putte zich uit in verontschuldigingen. ´You husband? Sorry, I didn´t know….´. tot grote hilariteit en vreugde van zijn vriendjes overigens die hem al een aantal keer voorzichtig getracht hadden hem tot de orde te roepen.
Ja, ´Sunday School´ is absoluut de moeite waard om te bezoeken. Er loopt een bonte mengeling van locals en toeristen rond die absoluut de moeite van het observeren waard is. Het eten is zeer zeker de moeite waard en overklast ´Bonkers´ met gemak, maar het nodigt toch niet uit voor een tweede bezoek. Handel pikt ons weer op om te afgesproken tijd en levert ons rond 23.00 u weer veilig af in het hotel.
17-09-07
Huwelijksreis VI
Zondag 16-09-07
Een straalblauwe lucht groet ons bij het ontwaken met de belofte van weer een warme en zonnige dag. Na het ontbijt pakken we de tas voor een dagje strand op Pigeon Point. Als we voor het hotel op de taxi staan te wachten klinkt luid geruzie vanuit het huis aan de overkant. Op dit soort momenten is het altijd jammer dat je de taal niet spreekt, echtelijke ruzies zijn namelijk vaak een bron van nogal ´creatief taalgebruik´. Er wordt hier echter in het lokale dialect gegild i.p.v. het Engels dus we krijgen helaas niets mee. Als de echtgenoot na een paar minuten verschijnt kijkt hij allesbehalve vrolijk en heeft hij duidelijk last van zijn arm en schouder. De Mrs ´twisted his arm´ blijkbaar..
Als de taxi eenmaal verschijnt zijn we in een paar minuten op onze bestemming. Vanwege toch wat rode en gevoelige plekken kiezen we een schaduwrijk plekje onder de palmbomen en daar we een van de eersten op het strand zijn hebben we een ruime keuze. Ons ´vaste plekje´ dat halverwege ligt is gelukkig ook nog vrij en we kunnen ons installeren.
Ons reisgezelschap is gisteren uitgebreid met ´Toby´. We hebben ´Toby´ op straat gevonden op nog geen 100 meter van het hotel. Ze lag daar maar, zielig en verlaten. Klaarblijkelijk door iemand verloren en niemand om verder voor haar te zorgen. Dus hebben wij ons maar over haar ontfermd en leeft ze nu, tot we weer naar huis gaan, op de grote ronde tafel in een hoekje van de hotelkamer. Wie ´Toby´ is? ´Toby´is een zwartbonte, rubberen speelgoedkoe. En, zoals iedereen inmiddels weet spaart mijn allerliefste koeien.. ook al blijft ze dat zelf hardnekkig ontkennen en beweert dat het MIJN schuld is dat iedereen dat denkt. Maar feit blijft dat ´Toby´ daar midden in de nacht op ons pad lag. Een koe, geen kameel of zelfs een dinosaurus maar een koe en een zwartbonte ook nog. Zónder dat ik iemand heb betaald om haar daar neer te leggen overigens, hetgeen nog steeds de eerste indruk van mijn geliefde is. Toch kan dit feit niet anders worden verklaard dan door ´Devine intervention´. Anders was het wel een geit of een ezel geweest, toch?
16-09-07
Een straalblauwe lucht groet ons bij het ontwaken met de belofte van weer een warme en zonnige dag. Na het ontbijt pakken we de tas voor een dagje strand op Pigeon Point. Als we voor het hotel op de taxi staan te wachten klinkt luid geruzie vanuit het huis aan de overkant. Op dit soort momenten is het altijd jammer dat je de taal niet spreekt, echtelijke ruzies zijn namelijk vaak een bron van nogal ´creatief taalgebruik´. Er wordt hier echter in het lokale dialect gegild i.p.v. het Engels dus we krijgen helaas niets mee. Als de echtgenoot na een paar minuten verschijnt kijkt hij allesbehalve vrolijk en heeft hij duidelijk last van zijn arm en schouder. De Mrs ´twisted his arm´ blijkbaar..
Als de taxi eenmaal verschijnt zijn we in een paar minuten op onze bestemming. Vanwege toch wat rode en gevoelige plekken kiezen we een schaduwrijk plekje onder de palmbomen en daar we een van de eersten op het strand zijn hebben we een ruime keuze. Ons ´vaste plekje´ dat halverwege ligt is gelukkig ook nog vrij en we kunnen ons installeren.
Ons reisgezelschap is gisteren uitgebreid met ´Toby´. We hebben ´Toby´ op straat gevonden op nog geen 100 meter van het hotel. Ze lag daar maar, zielig en verlaten. Klaarblijkelijk door iemand verloren en niemand om verder voor haar te zorgen. Dus hebben wij ons maar over haar ontfermd en leeft ze nu, tot we weer naar huis gaan, op de grote ronde tafel in een hoekje van de hotelkamer. Wie ´Toby´ is? ´Toby´is een zwartbonte, rubberen speelgoedkoe. En, zoals iedereen inmiddels weet spaart mijn allerliefste koeien.. ook al blijft ze dat zelf hardnekkig ontkennen en beweert dat het MIJN schuld is dat iedereen dat denkt. Maar feit blijft dat ´Toby´ daar midden in de nacht op ons pad lag. Een koe, geen kameel of zelfs een dinosaurus maar een koe en een zwartbonte ook nog. Zónder dat ik iemand heb betaald om haar daar neer te leggen overigens, hetgeen nog steeds de eerste indruk van mijn geliefde is. Toch kan dit feit niet anders worden verklaard dan door ´Devine intervention´. Anders was het wel een geit of een ezel geweest, toch?
16-09-07
Huwelijksreis V
Zaterdag 15-09-07
Het is echt héél warm vandaag. Volgens de dame achter de receptie is het ´slechts´ 32° C maar ik vermoed dat het in werkelijkheid véél warmer is. Deze morgen weer heel rustig opgestart. Voor de verandering is mijn liefste eens een keertje eerder uit haar bed dan ik. Na een rustig kopje koffie gaan we rond 09.30 u ontbijten. Het is vandaag ´wisseldag´ wat betekent dat een aantal inmiddels ´bekende gezichten´ gaan verdwijnen en er weer nieuwe voor in de plaats komen. Zo ook de Engelse Dames van no 10. Voor deze bejaarde zussen zit de vakantie er alweer op helaas. We zullen ze missen. Het was erg leuk twee zo totaal verschillende dames samen bezig te zien.
Na het ontbijt bij de duikshop afgesproken voor dinsdag. Omdat het alweer zo lang geleden is dat ik heb gedoken zal de eerste duik waarschijnlijk van het strand plaats vinden. Zo kan ik weer even ´inkomen´ en meteen kijken hoe het lijf zich houdt onder de druk onder water. Heb er ontzettend veel zin in. Ik heb opgegeven om twee duiken op de ochtend te gaan doen wat me dan, inclusief huur van materiaal, $ 100 US gaat kosten. Die prijs valt me mee, ik had hogere prijzen verwacht.
Zodra we onze spulletjes bij elkaar hebben gezocht wandelen we richting het strand van Store Bay. Op de hoek van Store Bay Road is, naast de Mini Mart, een internetcafé en we kunnen de verleiding niet weerstaan om even te kijken óf, en zo ja, welke reacties er via de mail zijn binnengekomen. Het blijken er 9 te zijn, inclusief eentje van RvV. Allemaal positief en vol goede wensen. Het ´Jullie hebben het verdiend!´ klinkt in veel van de berichten door.
Op het strand is het gezellig druk. Er zijn veel ´locals´vandaag want het is tenslotte weekend. Huurprijs voor stoelen en parasol is vandaag $ 40 TT voor de hele dag. Het is afzetterij maar het is graag of niet. Daar het zo vreselijk warm is gaan we vaak het water in om een beetje af te koelen. We krijgen beiden inmiddels ook een lekker kleurtje maar merken dat het, als we niet oppassen, wel erg hard gaat zo. Wellicht dat we dus morgen maar een dagje strand overslaan.
Bij terugkomt in het hotel wacht ons een hele lieve fax uit V. `Mammie P´en J hebben hun best gedaan om een fax te sturen. Uit de fax blijkt dat hij verstuurd is vanuit de fysio-praktijk en bevat veel liefs en felicitaties. Er zijn tot op heden helemaal geen wanklanken binnen gekomen, ook al hadden we die niet echt verwacht. Maar helemaal zeker weet je het nooit als je, zoals wij, ´eloped´. We vermoeden wel dat ´vriendje´ons zal opwachten op Schiphol en dat
S wellicht iets gaat organiseren voor de 4e oktober als we bij hem gaan eten. Maar tot dan zijn we alleen maar heel blij met elkaar en met alle gelukwensen die ons tot nu toe ten deel zijn gevallen.
Tijdens het apéro voor onze hotelkamer komt de discussie die gisteren is gestart een aantal keer terug. Die discussie startte toen mijn liefste beweerde dat er niet heel veel verschil was tussen ´publiek´ en ´privé´. Inmiddels, na een paar voorbeelden mijnerzijds, is ze niet meer zo heel zeker van die stelling… LOL
Voor vanavond is het plan om te gaan eten bij de Italiaan naast de RBTT-bank. Vraag is of dat restaurant daadwerkelijk iets met Italië te maken heeft maar we laten ons gráág verrassen!
De rekening van restaurant en bar in het hotel is, naar blijkt toen ik gevraagd werd wat bonnetjes te ondertekenen, inmiddels opgelopen tot $ 1404 TT. Een bedrag dat nog wel iets verder zal gaan oplopen, ook al dineren we niet meer standaard in het hotel. Apéro en drankje ná doen we wel hier en dat gaat tenslotte óók hard genoeg.
De Italiaan was een aangename verrassing. De ´Patron´ blijkt een echte Italiaan die getrouwd is, en inmiddels twee kids heeft, met een lokale dame. De bestelde pizza´s zijn heerlijk en gebakken op een echt houtvuur. Ze zijn echter groot, té groot zelfs. Ook voor mij. We hebben heerlijk op het terras gezeten, de enige plek waar je kunt eten overigens, en hebben onze ogen uitgekeken. ´Zij´ doet grotendeels de bediening en serveert zelfs met haar baby op de arm terwijl haar andere dochter, die we op ongeveer 7 jaar schatten´luidruchtig en soms hinderlijk in de weg loopt. `Hij´ ergert zich daar duidelijk aan en we vermoeden dat er na sluitingstijd nog wat woorden gewisseld gaan worden. Bovendien kan de omzet een héél stuk omhoog als men iets meer op de gasten zou letten i.p.v. met de kids bezig zou zijn. Een extra drankje bestellen is namelijk best lastig. Maar toch doet dat niets af aan de kwaliteit van de geleverde producten. Die is, zonder uitzondering, voortreffelijk en overduidelijk vers. De espresso is zoals je die, helaas, zelden krijgt: Picobello! Mijn lieve echtgenote heeft ondertussen een groot stuk van haar enorme pizza gevoerd aan een mager scharminkel van een zwerfkitten. Eerst nog wat schuchter maar gaandeweg steeds harder miauwend als de aanvoer hem niet snel genoeg komt. We rekenen het gigantische bedrag van $ 289 TT af en wandelen op het gemakje terug richting hotel. Nog in absolute onwetendheid van de naderende ´Coming of Toby´…
15-09-07
Het is echt héél warm vandaag. Volgens de dame achter de receptie is het ´slechts´ 32° C maar ik vermoed dat het in werkelijkheid véél warmer is. Deze morgen weer heel rustig opgestart. Voor de verandering is mijn liefste eens een keertje eerder uit haar bed dan ik. Na een rustig kopje koffie gaan we rond 09.30 u ontbijten. Het is vandaag ´wisseldag´ wat betekent dat een aantal inmiddels ´bekende gezichten´ gaan verdwijnen en er weer nieuwe voor in de plaats komen. Zo ook de Engelse Dames van no 10. Voor deze bejaarde zussen zit de vakantie er alweer op helaas. We zullen ze missen. Het was erg leuk twee zo totaal verschillende dames samen bezig te zien.
Na het ontbijt bij de duikshop afgesproken voor dinsdag. Omdat het alweer zo lang geleden is dat ik heb gedoken zal de eerste duik waarschijnlijk van het strand plaats vinden. Zo kan ik weer even ´inkomen´ en meteen kijken hoe het lijf zich houdt onder de druk onder water. Heb er ontzettend veel zin in. Ik heb opgegeven om twee duiken op de ochtend te gaan doen wat me dan, inclusief huur van materiaal, $ 100 US gaat kosten. Die prijs valt me mee, ik had hogere prijzen verwacht.
Zodra we onze spulletjes bij elkaar hebben gezocht wandelen we richting het strand van Store Bay. Op de hoek van Store Bay Road is, naast de Mini Mart, een internetcafé en we kunnen de verleiding niet weerstaan om even te kijken óf, en zo ja, welke reacties er via de mail zijn binnengekomen. Het blijken er 9 te zijn, inclusief eentje van RvV. Allemaal positief en vol goede wensen. Het ´Jullie hebben het verdiend!´ klinkt in veel van de berichten door.
Op het strand is het gezellig druk. Er zijn veel ´locals´vandaag want het is tenslotte weekend. Huurprijs voor stoelen en parasol is vandaag $ 40 TT voor de hele dag. Het is afzetterij maar het is graag of niet. Daar het zo vreselijk warm is gaan we vaak het water in om een beetje af te koelen. We krijgen beiden inmiddels ook een lekker kleurtje maar merken dat het, als we niet oppassen, wel erg hard gaat zo. Wellicht dat we dus morgen maar een dagje strand overslaan.
Bij terugkomt in het hotel wacht ons een hele lieve fax uit V. `Mammie P´en J hebben hun best gedaan om een fax te sturen. Uit de fax blijkt dat hij verstuurd is vanuit de fysio-praktijk en bevat veel liefs en felicitaties. Er zijn tot op heden helemaal geen wanklanken binnen gekomen, ook al hadden we die niet echt verwacht. Maar helemaal zeker weet je het nooit als je, zoals wij, ´eloped´. We vermoeden wel dat ´vriendje´ons zal opwachten op Schiphol en dat
S wellicht iets gaat organiseren voor de 4e oktober als we bij hem gaan eten. Maar tot dan zijn we alleen maar heel blij met elkaar en met alle gelukwensen die ons tot nu toe ten deel zijn gevallen.
Tijdens het apéro voor onze hotelkamer komt de discussie die gisteren is gestart een aantal keer terug. Die discussie startte toen mijn liefste beweerde dat er niet heel veel verschil was tussen ´publiek´ en ´privé´. Inmiddels, na een paar voorbeelden mijnerzijds, is ze niet meer zo heel zeker van die stelling… LOL
Voor vanavond is het plan om te gaan eten bij de Italiaan naast de RBTT-bank. Vraag is of dat restaurant daadwerkelijk iets met Italië te maken heeft maar we laten ons gráág verrassen!
De rekening van restaurant en bar in het hotel is, naar blijkt toen ik gevraagd werd wat bonnetjes te ondertekenen, inmiddels opgelopen tot $ 1404 TT. Een bedrag dat nog wel iets verder zal gaan oplopen, ook al dineren we niet meer standaard in het hotel. Apéro en drankje ná doen we wel hier en dat gaat tenslotte óók hard genoeg.
De Italiaan was een aangename verrassing. De ´Patron´ blijkt een echte Italiaan die getrouwd is, en inmiddels twee kids heeft, met een lokale dame. De bestelde pizza´s zijn heerlijk en gebakken op een echt houtvuur. Ze zijn echter groot, té groot zelfs. Ook voor mij. We hebben heerlijk op het terras gezeten, de enige plek waar je kunt eten overigens, en hebben onze ogen uitgekeken. ´Zij´ doet grotendeels de bediening en serveert zelfs met haar baby op de arm terwijl haar andere dochter, die we op ongeveer 7 jaar schatten´luidruchtig en soms hinderlijk in de weg loopt. `Hij´ ergert zich daar duidelijk aan en we vermoeden dat er na sluitingstijd nog wat woorden gewisseld gaan worden. Bovendien kan de omzet een héél stuk omhoog als men iets meer op de gasten zou letten i.p.v. met de kids bezig zou zijn. Een extra drankje bestellen is namelijk best lastig. Maar toch doet dat niets af aan de kwaliteit van de geleverde producten. Die is, zonder uitzondering, voortreffelijk en overduidelijk vers. De espresso is zoals je die, helaas, zelden krijgt: Picobello! Mijn lieve echtgenote heeft ondertussen een groot stuk van haar enorme pizza gevoerd aan een mager scharminkel van een zwerfkitten. Eerst nog wat schuchter maar gaandeweg steeds harder miauwend als de aanvoer hem niet snel genoeg komt. We rekenen het gigantische bedrag van $ 289 TT af en wandelen op het gemakje terug richting hotel. Nog in absolute onwetendheid van de naderende ´Coming of Toby´…
15-09-07
Huwelijksreis IV
Vrijdag 14-09-07
Vandaag de dag héél rustig begonnen. We zitten pas rond 09.00 u aan het ontbijt i.p.v. de ´normale´ 07.30 u. Na het ontbijt bij de duikshop wat inlichtingen ingewonnen voor de komende week. Als we daar staan te praten komt de receptioniste ons melden dat Martina er is en met ons wil praten. Het blijkt dat de bank moeilijk doet bij het verzilveren van de Travellers Cheques die we haar betaald hebben voor de Island Tour. De gezette handtekeningen zouden te weinig op elkaar lijken. Ik stel voor om met iemand van hun organisatie naar de bank te gaan om e.e.a. op te lossen. Na overleg op kantoor worden we vanuit het hotel opgepikt door een kletsgrage en goedlachse Nicky. Zij zal met ons meegaan naar de bank en ons daarna afzetten bij het strand.
In de bank is alles gelukkig snel opgelost en wordt het bedrag, nadat ik nog een paar handtekeningen heb gezet, snel in $ TT uitbetaald. Iedereen weer happy en Nicky zet ons, zoals beloofd, daarna voor het hek van het ´Pigeon Point Heritage Park´ af. Scheelt ons toch mooi weer een taxirit á $ 35 TT.
Pigeon Point is een voormalige kokosplantage en hét, betaalde, strand van Tobago. Entree kost $ 18 TT per persoon per dag, een bedrag dat de ervaring méér dan waard is. Het is namelijk uitermate goed toeven onder de palmbomen op het strand met de kabbelende zee op de achtergrond. Er staan overal picknicktafels opgesteld en als je wilt kun je voor het bedrag van $ 10 TT de hele dag een ligstoel huren. Je moet hem alleen wél zelf naar de gewenste plek slepen blijkt al snel. De man van de verhuurbonnetjes blijkt niet erg behulpzaam. Dat is hij alleen voor hele jonge en hele oude dames. Ook zwerven er hier beduidend meer verkopers over het strand ook al staat er overal dat je de gasten niet mag lastigvallen. Blijkbaar vallen sieradenverkopers, kalebassnijders en ´pan-players´ echter niet onder dit verbod, gek genoeg. Ook zwerven er op en rond dit strand beduidend méér zwerfhonden dan we tot nu toe op het hele eiland hebben gezien. Maar ondanks dat alles geeft dit strand ons toch het ultieme honeymoon-gevoel. Verliefd en samen op een tropisch eiland, op het strand onder de palmbomen…wat kan een mens zich nog meer wensen op zijn huwelijksreis?
Als we aan het eind van de middag het strand verlaten is de taxistandplaats leeg en verlaten. Er zit dus niet anders op dan de thuisreis te voet te aanvaarden. Net buiten het hek komen we echter al snel een taxi tegen, te herkennen aan de letter ´H´ van ´hire´ op het nummerbord, die meer dan bereid is om ons weer in het hotel af te zetten, met een korte tussenstop bij de Mini Mart voor wat frisdrank en de onontbeerlijke sigaretten. Ook krijgen we zijn kaartje, deze meneer luistert naar de naam George overigens, en de mededeling dat we hem altijd mogen bellen als we transport nodig hebben. We hebben inmiddels al een hele verzameling van dit soort kaartjes en deze kan daar prima aan worden toegevoegd. De enige voorwaarde die hij nog stelt is dat we de schuifdeur van zijn busje de volgende keer niet zo hard dichtdoen. Daar kan íe namelijk niet tegen. Of hij de schuifdeur of zichzelf bedoelt blijft helaas in het midden.
Die avond eten we bij ´Dillon´s Sea Food´. Wat een verademing en wat een verschil met ´Bonkers´! Ook al ligt het serveertempo ook hier erg hoog, de smaakbeleving is 200% beter en de sfeer ook. Het kost allemaal ietsje meer maar dan heb je ook wat. Het is het ons in ieder geval méér dan waard. En als we de dames van de bediening ook nog duidelijk kunnen maken dat we ´on honeymoon´zijn en echt absoluut géén haast hebben is het helemaal goed. Ze laten ons met rust en komen aangesneld zodra we aangeven iets te verlangen. Een techniek die we in de komende periode zéker vaker gaan toepassen. Op de terugweg bij de bank geprobeerd om met de bankpas te pinnen. De ene automaat is defect maar uit de andere komt zonder problemen een hele stapel lokaal bankpapier. Heerlijk die moderne techniek!
Rond 22.00 u zijn we terug in het hotel en trekken ons al snel terug. Toch slapen we pas vér na middernacht… Zou ik dan eindelijk echt iets gaan begrijpen van die ´echtelijke plichten´?
14-09-07
Vandaag de dag héél rustig begonnen. We zitten pas rond 09.00 u aan het ontbijt i.p.v. de ´normale´ 07.30 u. Na het ontbijt bij de duikshop wat inlichtingen ingewonnen voor de komende week. Als we daar staan te praten komt de receptioniste ons melden dat Martina er is en met ons wil praten. Het blijkt dat de bank moeilijk doet bij het verzilveren van de Travellers Cheques die we haar betaald hebben voor de Island Tour. De gezette handtekeningen zouden te weinig op elkaar lijken. Ik stel voor om met iemand van hun organisatie naar de bank te gaan om e.e.a. op te lossen. Na overleg op kantoor worden we vanuit het hotel opgepikt door een kletsgrage en goedlachse Nicky. Zij zal met ons meegaan naar de bank en ons daarna afzetten bij het strand.
In de bank is alles gelukkig snel opgelost en wordt het bedrag, nadat ik nog een paar handtekeningen heb gezet, snel in $ TT uitbetaald. Iedereen weer happy en Nicky zet ons, zoals beloofd, daarna voor het hek van het ´Pigeon Point Heritage Park´ af. Scheelt ons toch mooi weer een taxirit á $ 35 TT.
Pigeon Point is een voormalige kokosplantage en hét, betaalde, strand van Tobago. Entree kost $ 18 TT per persoon per dag, een bedrag dat de ervaring méér dan waard is. Het is namelijk uitermate goed toeven onder de palmbomen op het strand met de kabbelende zee op de achtergrond. Er staan overal picknicktafels opgesteld en als je wilt kun je voor het bedrag van $ 10 TT de hele dag een ligstoel huren. Je moet hem alleen wél zelf naar de gewenste plek slepen blijkt al snel. De man van de verhuurbonnetjes blijkt niet erg behulpzaam. Dat is hij alleen voor hele jonge en hele oude dames. Ook zwerven er hier beduidend meer verkopers over het strand ook al staat er overal dat je de gasten niet mag lastigvallen. Blijkbaar vallen sieradenverkopers, kalebassnijders en ´pan-players´ echter niet onder dit verbod, gek genoeg. Ook zwerven er op en rond dit strand beduidend méér zwerfhonden dan we tot nu toe op het hele eiland hebben gezien. Maar ondanks dat alles geeft dit strand ons toch het ultieme honeymoon-gevoel. Verliefd en samen op een tropisch eiland, op het strand onder de palmbomen…wat kan een mens zich nog meer wensen op zijn huwelijksreis?
Als we aan het eind van de middag het strand verlaten is de taxistandplaats leeg en verlaten. Er zit dus niet anders op dan de thuisreis te voet te aanvaarden. Net buiten het hek komen we echter al snel een taxi tegen, te herkennen aan de letter ´H´ van ´hire´ op het nummerbord, die meer dan bereid is om ons weer in het hotel af te zetten, met een korte tussenstop bij de Mini Mart voor wat frisdrank en de onontbeerlijke sigaretten. Ook krijgen we zijn kaartje, deze meneer luistert naar de naam George overigens, en de mededeling dat we hem altijd mogen bellen als we transport nodig hebben. We hebben inmiddels al een hele verzameling van dit soort kaartjes en deze kan daar prima aan worden toegevoegd. De enige voorwaarde die hij nog stelt is dat we de schuifdeur van zijn busje de volgende keer niet zo hard dichtdoen. Daar kan íe namelijk niet tegen. Of hij de schuifdeur of zichzelf bedoelt blijft helaas in het midden.
Die avond eten we bij ´Dillon´s Sea Food´. Wat een verademing en wat een verschil met ´Bonkers´! Ook al ligt het serveertempo ook hier erg hoog, de smaakbeleving is 200% beter en de sfeer ook. Het kost allemaal ietsje meer maar dan heb je ook wat. Het is het ons in ieder geval méér dan waard. En als we de dames van de bediening ook nog duidelijk kunnen maken dat we ´on honeymoon´zijn en echt absoluut géén haast hebben is het helemaal goed. Ze laten ons met rust en komen aangesneld zodra we aangeven iets te verlangen. Een techniek die we in de komende periode zéker vaker gaan toepassen. Op de terugweg bij de bank geprobeerd om met de bankpas te pinnen. De ene automaat is defect maar uit de andere komt zonder problemen een hele stapel lokaal bankpapier. Heerlijk die moderne techniek!
Rond 22.00 u zijn we terug in het hotel en trekken ons al snel terug. Toch slapen we pas vér na middernacht… Zou ik dan eindelijk echt iets gaan begrijpen van die ´echtelijke plichten´?
14-09-07
Huwelijksreis III
Donderdag 13-09-07
Vandaag staat de Island Tour op het programma, een rit over de gehele kustweg die tevens ook de enige weg is over het eiland. Onze gids en chauffeur, Handel Franklin, blijkt een grote, forse, zwarte man met twee opvallende gouden oorringen en maar liefst drie mobiele telefoons. Hij werkt voor Ted´s Sunshine Tours en is daarnaast, zoals zovelen op dit eiland, muzikant en taxichauffeur.
We vertrekken onder een deels betrokken lucht. Het is erg warm en de airco in het busje blaast volop. Naast de vier mensen die Handel bij Toucan Inn heeft opgepikt gaat er nog een stel (mede-honeymooners uit Alkmaar) mee dat we eerst gaan ophalen uit een hotel in Scarborough. Dan is het gezelschap compleet en kan de Tour echt beginnen.
We kijken onze ogen uit onderweg. Wat opvalt is hoe groen en hoe schoon alles op het eiland is. Natuurlijk ligt er hier en daar wel eens wat maar over het algemeen is toch de indruk dat er zeer regelmatig wordt opgeruimd en er duidelijk moeite wordt gedaan om het opgeruimd en schoon te houden.
Tijdens de rit vertelt Handel over het eiland en ook bij de diverse stops laat hij ons delen in zijn kennis. Zoals bijvoorbeeld over de ´Trumpet Tree´. Dit is een van oudsher bekend ´bushmedicine´ voor ´internal cleansing´. Of, zoals Handel het uitdrukt: ´It takes you to the toilet!´. We genieten onderweg volop van de panorama´s en kleine, onbedoelde kijkjes in het privéleven van diverse eilandbewoners. Er zijn vele ´kodak-momenten´ maar als we steeds zouden stoppen gaat een tour als deze zeker dagen duren. We komen langs ´King George Bay´ waar iedereen die dat wil een huisje mag bouwen, zij het niet in beton. Bovendien is deze plek erg windgevoelig tijdens ´Hurricane Season´ en dus wordt er (nog) niet heel veel gebouwd. We zien ook een ´Silk Cotton Tree´, een boom die heel oud kan worden. Het exemplaar dat we zien is minstens vierhonderd jaar oud. Vlak erbij staat een verlaten en zeer vervallen huisje aan de weg waar ik een aantal mooie plaatjes kan schieten. Gestopt wordt er ook op ´Mount Dillon´ vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het eiland en de drie gezusters (een paar rotsformaties) in zee. Hier treffen we ook een van de grootste understatements aan. Op een bord aan het begin van een zijweg staat de tekst ´Caution! This road is unsafe for vehicular traffic.´ Eén blik op de weg maakt duidelijk dat dat geen overbodige waarschuwing betreft..
De volgende stop is voor een uitzicht op ´Englishman´s Bay´. Dit is het punt waar, volgens de overlevering, de ontdekkers van Tobago voor het eerst aan land kwamen en het ziet er ook precies zo uit als je je zo´n plek zou voorstellen. En dat blijkt des te meer als we een tijdje later over het strand wandelen. Het is zo´n plek waar je je, zonder al te veel moeite, nét zo goed in 1700 kan wanen als in 2007. Mijn liefste laat zich hier verleiden tot de aanschaf van een tweetal omslagen door een, in een zeer luidruchtig maar kleurrijk streepjespak gestoken verkoper voor de som van $ 220 TT. Hier treffen we ook de zoveelste waarschuwing aan bij een exemplaar van de ´Machineel Tree´ waar we al vaak over hebben gehoord. Deze boom is dermate giftig dat zelfs bij het eronder schuilen tijdens een regenbuitje er al grote brandblaren op de huid kunnen ontstaan. Het ´Do not touch!´ staat er blijkbaar niet voor niets.
Als we even later weer door de bergen rijden komen we langs de plek die algemeen wordt gezien als het middelpunt van het eiland. En precies op die plek staat een eenzame koe te grazen. Op mijn vraag waarom er op die plek een koe is neergezet i.p.v. een bord of andere aanduiding moet Handel het antwoord schuldig blijven. Hij bekent even later dat hij die vraag echt nog nooit heeft gehad.
Lunch wordt genuttigd in ´Jemma´s Treehouse´ in Speyside. Een befaamd restaurant dat rond een boom is gebouwd. Het restaurant staat te boek als een ´must see´ op het eiland maar buiten het feit dat je zowat, als het ware, in de branding zit te eten zien we niet echt een reden om dit etablissement aan iemand aan te raden. Zeker niet als je verblijft aan de andere kant van het eiland. Maar wellicht wordt ons oordeel enigszins vertroebeld door het feit dat het aan deze kant van het eiland, de kant waar de duik-toeristen zitten in hun ´all-in resorts´, vandaag zowat continu regent.
Na de lunch doen we nog de plek aan van het voormalige ´Fort Danby´ waar de stoffelijke resten van Mr James Clark als sinds de 6e juli 1772 rusten, al moet je goed zoeken om zijn grafzerk te kunnen vinden, en stoppen we bij ´Argyle Waterfalls´. Dit zijn de hoogste watervallen op het eiland en je kunt/ mag er alleen onder de deskundige begeleiding van een erkend gids naar toe wandelen. Onze gids blijkt een krasse oude(re) dame die de tocht naar boven op grote rubberlaarzen moeiteloos volbrengt. In tegenstelling tot enkele leden van ons groepje die toch heel wat meer moeite met het tochtje hebben…inclusief de schrijver dezes.
Al met al was het een lange dag met veel indrukken en veel ´photo-opportunities´ die aan ons nogal tamme reisgezelschap volledig voorbij zijn gegaan. Als we dan rond 18.00 u weer in ons hotel terug zijn ben ik uitgeput. We doen een kort aperitiefje, eten een hapje in het hotel en liggen daarna vroeg onder de lakens.
13-09-07
Vandaag staat de Island Tour op het programma, een rit over de gehele kustweg die tevens ook de enige weg is over het eiland. Onze gids en chauffeur, Handel Franklin, blijkt een grote, forse, zwarte man met twee opvallende gouden oorringen en maar liefst drie mobiele telefoons. Hij werkt voor Ted´s Sunshine Tours en is daarnaast, zoals zovelen op dit eiland, muzikant en taxichauffeur.
We vertrekken onder een deels betrokken lucht. Het is erg warm en de airco in het busje blaast volop. Naast de vier mensen die Handel bij Toucan Inn heeft opgepikt gaat er nog een stel (mede-honeymooners uit Alkmaar) mee dat we eerst gaan ophalen uit een hotel in Scarborough. Dan is het gezelschap compleet en kan de Tour echt beginnen.
We kijken onze ogen uit onderweg. Wat opvalt is hoe groen en hoe schoon alles op het eiland is. Natuurlijk ligt er hier en daar wel eens wat maar over het algemeen is toch de indruk dat er zeer regelmatig wordt opgeruimd en er duidelijk moeite wordt gedaan om het opgeruimd en schoon te houden.
Tijdens de rit vertelt Handel over het eiland en ook bij de diverse stops laat hij ons delen in zijn kennis. Zoals bijvoorbeeld over de ´Trumpet Tree´. Dit is een van oudsher bekend ´bushmedicine´ voor ´internal cleansing´. Of, zoals Handel het uitdrukt: ´It takes you to the toilet!´. We genieten onderweg volop van de panorama´s en kleine, onbedoelde kijkjes in het privéleven van diverse eilandbewoners. Er zijn vele ´kodak-momenten´ maar als we steeds zouden stoppen gaat een tour als deze zeker dagen duren. We komen langs ´King George Bay´ waar iedereen die dat wil een huisje mag bouwen, zij het niet in beton. Bovendien is deze plek erg windgevoelig tijdens ´Hurricane Season´ en dus wordt er (nog) niet heel veel gebouwd. We zien ook een ´Silk Cotton Tree´, een boom die heel oud kan worden. Het exemplaar dat we zien is minstens vierhonderd jaar oud. Vlak erbij staat een verlaten en zeer vervallen huisje aan de weg waar ik een aantal mooie plaatjes kan schieten. Gestopt wordt er ook op ´Mount Dillon´ vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het eiland en de drie gezusters (een paar rotsformaties) in zee. Hier treffen we ook een van de grootste understatements aan. Op een bord aan het begin van een zijweg staat de tekst ´Caution! This road is unsafe for vehicular traffic.´ Eén blik op de weg maakt duidelijk dat dat geen overbodige waarschuwing betreft..
De volgende stop is voor een uitzicht op ´Englishman´s Bay´. Dit is het punt waar, volgens de overlevering, de ontdekkers van Tobago voor het eerst aan land kwamen en het ziet er ook precies zo uit als je je zo´n plek zou voorstellen. En dat blijkt des te meer als we een tijdje later over het strand wandelen. Het is zo´n plek waar je je, zonder al te veel moeite, nét zo goed in 1700 kan wanen als in 2007. Mijn liefste laat zich hier verleiden tot de aanschaf van een tweetal omslagen door een, in een zeer luidruchtig maar kleurrijk streepjespak gestoken verkoper voor de som van $ 220 TT. Hier treffen we ook de zoveelste waarschuwing aan bij een exemplaar van de ´Machineel Tree´ waar we al vaak over hebben gehoord. Deze boom is dermate giftig dat zelfs bij het eronder schuilen tijdens een regenbuitje er al grote brandblaren op de huid kunnen ontstaan. Het ´Do not touch!´ staat er blijkbaar niet voor niets.
Als we even later weer door de bergen rijden komen we langs de plek die algemeen wordt gezien als het middelpunt van het eiland. En precies op die plek staat een eenzame koe te grazen. Op mijn vraag waarom er op die plek een koe is neergezet i.p.v. een bord of andere aanduiding moet Handel het antwoord schuldig blijven. Hij bekent even later dat hij die vraag echt nog nooit heeft gehad.
Lunch wordt genuttigd in ´Jemma´s Treehouse´ in Speyside. Een befaamd restaurant dat rond een boom is gebouwd. Het restaurant staat te boek als een ´must see´ op het eiland maar buiten het feit dat je zowat, als het ware, in de branding zit te eten zien we niet echt een reden om dit etablissement aan iemand aan te raden. Zeker niet als je verblijft aan de andere kant van het eiland. Maar wellicht wordt ons oordeel enigszins vertroebeld door het feit dat het aan deze kant van het eiland, de kant waar de duik-toeristen zitten in hun ´all-in resorts´, vandaag zowat continu regent.
Na de lunch doen we nog de plek aan van het voormalige ´Fort Danby´ waar de stoffelijke resten van Mr James Clark als sinds de 6e juli 1772 rusten, al moet je goed zoeken om zijn grafzerk te kunnen vinden, en stoppen we bij ´Argyle Waterfalls´. Dit zijn de hoogste watervallen op het eiland en je kunt/ mag er alleen onder de deskundige begeleiding van een erkend gids naar toe wandelen. Onze gids blijkt een krasse oude(re) dame die de tocht naar boven op grote rubberlaarzen moeiteloos volbrengt. In tegenstelling tot enkele leden van ons groepje die toch heel wat meer moeite met het tochtje hebben…inclusief de schrijver dezes.
Al met al was het een lange dag met veel indrukken en veel ´photo-opportunities´ die aan ons nogal tamme reisgezelschap volledig voorbij zijn gegaan. Als we dan rond 18.00 u weer in ons hotel terug zijn ben ik uitgeput. We doen een kort aperitiefje, eten een hapje in het hotel en liggen daarna vroeg onder de lakens.
13-09-07
donderdag 27 september 2007
Huwelijksreis II
Woensdag 12-09-07.
We worden wakker onder een straalblauwe lucht met een paar verdwaalde witte wolkjes en een temperatuur die weer belooft de 35° C te zullen overstijgen. Na een kop koffie om wakker te worden, gezet met eigen koffie en hulp van de voor handen zijnde waterkoker, begeven we ons naar het restaurant voor het ontbijt. Het ontbijt blijkt simpel maar wordt geserveerd met een brede glimlach door (een bijna net zo brede maar goedlachse) Beverly en op een duidelijk caraïbisch tempo.
Om 9.00 volgt de kennismaking met Martina Berkeley, de lokale contactpersoon van de reisorganisatie. Bij aankomst op de luchthaven gisteren kregen we een envelop namens haar overhandigd met wat gegevens en ook gelukwensen met ons huwelijk. Aan de hand van die envelop zijn we aan het raden gegaan waar Martina vandaan zou komen en uiteindelijk zijn we uitgekomen op Duitsland. En dat blijkt te kloppen, zéér tot verwondering van Martina overigens, die nogal verbaasd was dat we dat geraden hadden want op basis van haar naam kom je daar niet zo heel snel terecht. De schrijfwijze van ´Rezeption´ ipv ´Reception´ was echter een dead-giveaway.
Bij Martina meteen een Island-tour geboekt voor donderdag. Een rondrit over het hele eiland, met de nodige stops onderweg, waar we veel zin in hebben. Deze rondrit zal ons ook voldoende plekken aanwijzen die we later op eigen gelegenheid nog eens zelf willen bezoeken. Da´s de bedoeling tenminste.. De ´buren´ (moeder en dochter uit Groningen) van no 12 gaan ook mee.
Rest van de dag hebben we doorgebracht op het strand van Store Bay. Dit is het ´lokale strand´ waar Pigeon Point meer het (betaalde) toeristenstrand is. De taxi erheen kost ons $ 35 TT en de huur van ligstoelen en parasol, gehuurd van Jimmy, kosten nog eens $ 40 TT. Voor lunch hebben we ons gewaagd aan een lokale specialiteit: ´Shark and Bake´. Weliswaar koud deze keer, het wordt hier als ontbijt verkocht en dát is allang voorbij, maar toch erg lekker. Het bestaat uit een gefrituurd ´broodje´met een flink stuk gebakken haai. Nooit geweten dat haai ook lekker kon zijn! Even later komen de ´dames van 12´ ook op het strand en kiezen een plek vlak naast ons maar laten ons gelukkig verder met rust. De zon blijkt echter sterker dan gedacht want aan het eind van de middag zijn we beiden behoorlijk rood, zij het op verschillende plekken. Liefste vooral op haar schouders en bij mij vooral de onderbenen. Beter smeren dus. Of überhaupt smeren..dat kan het ook zijn! De terugweg naar het hotel hebben we gelopen. Afstanden zijn hier tenslotte niet heel groot. Bij de Mini Mart op de hoek
Van Store Bay Road een flesje ´OFF` gekocht. Hét lokale middel om muggen op afstand te houden. Zwaar geparfumeerd met kokos en kost $ 48 TT, een fles water kost $ 6 TT en de lokale versie van B&H sigaretten kosten $ 13,50 TT per pakje van 20. Ter vergelijking: 1 Euro is ongeveer $ 8 TT. De avond doorgebracht in het hotel en ook gegeten in ´Bonkers´. Ik bestel paté vooraf en gegrilde kip daarna terwijl mijn echtgenote gaat voor garnalen en ´Kingfish´. Géén flauw idee hoe die er levend uitziet overigens maar, ondanks de vele graten, best lekker. Een vaste gast in dit restaurant is overigens een klein zwart/geel vogeltje dat lokaal bekend staat als ´Bananaquit´ of ook wel ´Sugarbird´ wordt genoemd. Ter grootte van een mus en hondsbrutaal ook nog. En vliegen er minimaal een tiental rond het terras op elk gewenst moment. Ze zijn dol op zoetigheid en komen kijken wat er is achtergebleven zodra een tafel wordt verlaten, vooral na het ontbijt. Een feest om naar te kijken!
12-09-07
We worden wakker onder een straalblauwe lucht met een paar verdwaalde witte wolkjes en een temperatuur die weer belooft de 35° C te zullen overstijgen. Na een kop koffie om wakker te worden, gezet met eigen koffie en hulp van de voor handen zijnde waterkoker, begeven we ons naar het restaurant voor het ontbijt. Het ontbijt blijkt simpel maar wordt geserveerd met een brede glimlach door (een bijna net zo brede maar goedlachse) Beverly en op een duidelijk caraïbisch tempo.
Om 9.00 volgt de kennismaking met Martina Berkeley, de lokale contactpersoon van de reisorganisatie. Bij aankomst op de luchthaven gisteren kregen we een envelop namens haar overhandigd met wat gegevens en ook gelukwensen met ons huwelijk. Aan de hand van die envelop zijn we aan het raden gegaan waar Martina vandaan zou komen en uiteindelijk zijn we uitgekomen op Duitsland. En dat blijkt te kloppen, zéér tot verwondering van Martina overigens, die nogal verbaasd was dat we dat geraden hadden want op basis van haar naam kom je daar niet zo heel snel terecht. De schrijfwijze van ´Rezeption´ ipv ´Reception´ was echter een dead-giveaway.
Bij Martina meteen een Island-tour geboekt voor donderdag. Een rondrit over het hele eiland, met de nodige stops onderweg, waar we veel zin in hebben. Deze rondrit zal ons ook voldoende plekken aanwijzen die we later op eigen gelegenheid nog eens zelf willen bezoeken. Da´s de bedoeling tenminste.. De ´buren´ (moeder en dochter uit Groningen) van no 12 gaan ook mee.
Rest van de dag hebben we doorgebracht op het strand van Store Bay. Dit is het ´lokale strand´ waar Pigeon Point meer het (betaalde) toeristenstrand is. De taxi erheen kost ons $ 35 TT en de huur van ligstoelen en parasol, gehuurd van Jimmy, kosten nog eens $ 40 TT. Voor lunch hebben we ons gewaagd aan een lokale specialiteit: ´Shark and Bake´. Weliswaar koud deze keer, het wordt hier als ontbijt verkocht en dát is allang voorbij, maar toch erg lekker. Het bestaat uit een gefrituurd ´broodje´met een flink stuk gebakken haai. Nooit geweten dat haai ook lekker kon zijn! Even later komen de ´dames van 12´ ook op het strand en kiezen een plek vlak naast ons maar laten ons gelukkig verder met rust. De zon blijkt echter sterker dan gedacht want aan het eind van de middag zijn we beiden behoorlijk rood, zij het op verschillende plekken. Liefste vooral op haar schouders en bij mij vooral de onderbenen. Beter smeren dus. Of überhaupt smeren..dat kan het ook zijn! De terugweg naar het hotel hebben we gelopen. Afstanden zijn hier tenslotte niet heel groot. Bij de Mini Mart op de hoek
Van Store Bay Road een flesje ´OFF` gekocht. Hét lokale middel om muggen op afstand te houden. Zwaar geparfumeerd met kokos en kost $ 48 TT, een fles water kost $ 6 TT en de lokale versie van B&H sigaretten kosten $ 13,50 TT per pakje van 20. Ter vergelijking: 1 Euro is ongeveer $ 8 TT. De avond doorgebracht in het hotel en ook gegeten in ´Bonkers´. Ik bestel paté vooraf en gegrilde kip daarna terwijl mijn echtgenote gaat voor garnalen en ´Kingfish´. Géén flauw idee hoe die er levend uitziet overigens maar, ondanks de vele graten, best lekker. Een vaste gast in dit restaurant is overigens een klein zwart/geel vogeltje dat lokaal bekend staat als ´Bananaquit´ of ook wel ´Sugarbird´ wordt genoemd. Ter grootte van een mus en hondsbrutaal ook nog. En vliegen er minimaal een tiental rond het terras op elk gewenst moment. Ze zijn dol op zoetigheid en komen kijken wat er is achtergebleven zodra een tafel wordt verlaten, vooral na het ontbijt. Een feest om naar te kijken!
12-09-07
Huwelijksreis
Dinsdag 11-09-07
Tobago, we zijn er! Na een lange vlucht is het goed uitrusten voor onze hotelkamer. Onze hotelkamer ligt aan de hoteltuin. We hebben kamer nummer 11 aan de rechterkant. Het is enigszins bewolkt vandaag maar wel warm, ruim 34° C.
Mijn liefste en ik zijn getrouwd! Het is een idee waar ik nog even aan moet wennen maar het voelt ongelofelijk goed! De officiële ceremonie was kort maar krachtig. De ambtenaar, Mw Smulders, had duidelijk haar best gedaan op haar speech en ook de twee getuigen leefden duidelijk met ons mee. ´s Ochtends had het er nog even op geleken dat de weergoden ernstig roet in het eten zouden gooien maar toen de witte Traction voor het Stadhuis stopte was het gelukkig droog en dat bleef het tot in de latere middag toen we al uitgebreid op weg waren naar het hotel.
Terugkijkend is de huwelijksdag prima verlopen, zonder één wanklank. Mijn liefste zag er oogverblindend uit in haar blauwe jurk en ook mijn nieuwe pak zat als gegoten. Ben dan ook héél benieuwd naar de foto´s die de chauffeur heeft gemaakt! Hopelijk zijn ze goed genoeg op af te drukken en in te lijsten want we willen ze namelijk aan de ouders cadeau geven op de 29e. Maar goed, dat weten we pas als we weer terug zijn. En als het tegenvalt moeten we maar creatief zijn.
De huwelijksnacht hebben we doorgebracht in Akersloot, in de ´Mexico-suite´ mét zwembad op de kamer. Een mooie kamer, erg warm en qua schoonmaken houden wij er wat andere ideeën op na, maar al met al een mooie afsluiting van onze trouwdag.
Een grote verrassing kwam toen er op de deur geklopt werd en een tasje met verrassing werd afgegeven. Deze lieve geste was afkomstig van P, een chatvriendin van mijn liefste en tevens de enige die wist waar we die avond zouden slapen. Een heel lief en heel attent gebaar dat door ons zéér is gewaardeerd! Tenslotte zijn we, in persoon, onbekenden voor elkaar!
Vlak voor vertrek van huis hebben we de mail verstuurd en de enveloppen in de brievenbus laten glijden. En blijkbaar zat S op dat moment achter de computer want hij belde meteen. Zijn reactie op de voicemail was kort maar krachtig: ´Asjemenou!´. ´Vriendje´ belde kort daarna ook maar die had, geheel volgens verwachting overigens, het bericht nog niet gelezen. Die avond kregen we ook nog een lieve sms van McB met heel veel wensen voor geluk en liefde. Maar daar maken we ons, voorlopig althans, absoluut nog niet druk over. Dat komt wel goed!
En vandaag valt dus de envelop bij de ouders op de mat. Niet dat we negatieve reacties verwachten, maar we zijn toch erg benieuwd hoe het nieuws overal wordt ontvangen!
Op Schiphol ging alles redelijk vlot. We moesten van P3 uitwijken naar P3-extra want het eerste terrein was al helemaal vol. Inchecken liep ook vlot maar het geld bij GWK ophalen daarna vertraagde zó erg dat we geen tijd meer hadden voor een kop koffie en een broodje. De dame achter het loket was nieuw en snapte het systeem nog niet helemaal. Op zich niet erg, maar een stuk minder als je eigenlijk haast hebt! Haasten dus om op tijd bij Gate D2 te zijn waar ook alweer een lange rij stond i.v.m. de verscherpte veiligheidscontroles. Gelukkig leverde die controle geen problemen op.
Onderweg kregen we van de crew van Martinair nog een drankje aangeboden en een hartvormig blikje met chocolaatjes. Met de hartelijke gelukwensen!
En nu zitten we dan, na een reis van ruim 11 uur, aan de bar van ´Bonkers´. Volgens velen hét restaurant van Tobago en tevens restaurant van hotel ´Toucan Inn´ waar we de komende tijd verblijven. Ik aan een koude Carlsberg en mijn liefste aan een ´Sea Breeze´. We´re on our honeymoon!
11-09-07
Tobago, we zijn er! Na een lange vlucht is het goed uitrusten voor onze hotelkamer. Onze hotelkamer ligt aan de hoteltuin. We hebben kamer nummer 11 aan de rechterkant. Het is enigszins bewolkt vandaag maar wel warm, ruim 34° C.
Mijn liefste en ik zijn getrouwd! Het is een idee waar ik nog even aan moet wennen maar het voelt ongelofelijk goed! De officiële ceremonie was kort maar krachtig. De ambtenaar, Mw Smulders, had duidelijk haar best gedaan op haar speech en ook de twee getuigen leefden duidelijk met ons mee. ´s Ochtends had het er nog even op geleken dat de weergoden ernstig roet in het eten zouden gooien maar toen de witte Traction voor het Stadhuis stopte was het gelukkig droog en dat bleef het tot in de latere middag toen we al uitgebreid op weg waren naar het hotel.
Terugkijkend is de huwelijksdag prima verlopen, zonder één wanklank. Mijn liefste zag er oogverblindend uit in haar blauwe jurk en ook mijn nieuwe pak zat als gegoten. Ben dan ook héél benieuwd naar de foto´s die de chauffeur heeft gemaakt! Hopelijk zijn ze goed genoeg op af te drukken en in te lijsten want we willen ze namelijk aan de ouders cadeau geven op de 29e. Maar goed, dat weten we pas als we weer terug zijn. En als het tegenvalt moeten we maar creatief zijn.
De huwelijksnacht hebben we doorgebracht in Akersloot, in de ´Mexico-suite´ mét zwembad op de kamer. Een mooie kamer, erg warm en qua schoonmaken houden wij er wat andere ideeën op na, maar al met al een mooie afsluiting van onze trouwdag.
Een grote verrassing kwam toen er op de deur geklopt werd en een tasje met verrassing werd afgegeven. Deze lieve geste was afkomstig van P, een chatvriendin van mijn liefste en tevens de enige die wist waar we die avond zouden slapen. Een heel lief en heel attent gebaar dat door ons zéér is gewaardeerd! Tenslotte zijn we, in persoon, onbekenden voor elkaar!
Vlak voor vertrek van huis hebben we de mail verstuurd en de enveloppen in de brievenbus laten glijden. En blijkbaar zat S op dat moment achter de computer want hij belde meteen. Zijn reactie op de voicemail was kort maar krachtig: ´Asjemenou!´. ´Vriendje´ belde kort daarna ook maar die had, geheel volgens verwachting overigens, het bericht nog niet gelezen. Die avond kregen we ook nog een lieve sms van McB met heel veel wensen voor geluk en liefde. Maar daar maken we ons, voorlopig althans, absoluut nog niet druk over. Dat komt wel goed!
En vandaag valt dus de envelop bij de ouders op de mat. Niet dat we negatieve reacties verwachten, maar we zijn toch erg benieuwd hoe het nieuws overal wordt ontvangen!
Op Schiphol ging alles redelijk vlot. We moesten van P3 uitwijken naar P3-extra want het eerste terrein was al helemaal vol. Inchecken liep ook vlot maar het geld bij GWK ophalen daarna vertraagde zó erg dat we geen tijd meer hadden voor een kop koffie en een broodje. De dame achter het loket was nieuw en snapte het systeem nog niet helemaal. Op zich niet erg, maar een stuk minder als je eigenlijk haast hebt! Haasten dus om op tijd bij Gate D2 te zijn waar ook alweer een lange rij stond i.v.m. de verscherpte veiligheidscontroles. Gelukkig leverde die controle geen problemen op.
Onderweg kregen we van de crew van Martinair nog een drankje aangeboden en een hartvormig blikje met chocolaatjes. Met de hartelijke gelukwensen!
En nu zitten we dan, na een reis van ruim 11 uur, aan de bar van ´Bonkers´. Volgens velen hét restaurant van Tobago en tevens restaurant van hotel ´Toucan Inn´ waar we de komende tijd verblijven. Ik aan een koude Carlsberg en mijn liefste aan een ´Sea Breeze´. We´re on our honeymoon!
11-09-07
maandag 10 september 2007
De GROTE dag
The day before
Vandaag is de laatste dag vòòr de grote dag. Morgen gaat het dan eindelijk gebeuren! Alles is klaar, de koffers zijn zo goed als gepakt, en feitelijk zou er dus niets meer fout moeten kunnen gaan.. Maar ja, ´life is life´ en òf het morgen allemaal vlekkeloos verloopt is dus maar afwachten.
Ik zal blij zijn als het morgen achter de rug is. Niet omdat ik het allemaal achter me wil hebben maar meer omdat ik er dan eindelijk gewoon over kan praten. Na morgen is het geen geheim meer en dan mag iedereen het weten! Eindelijk! Ik heb me de afgelopen tijd te vaak moeten inhouden maar ik ben ervan overtuigd dat er hier en daar een vermoeden is gerezen over wat er staat te gebeuren.
Ik heb mijn liefste al een hele tijd geleden gevraagd, met oud & nieuw 2004/05 maar door alle ziekenhuisperikelen kwam het er maar steeds niet van. Niet dat ik spijt had van de vraag, alles behalve zelfs, maar ik wilde er op mijn eigen trouwdag voor de volle 100% bij zijn. Dus werd het steeds weer uitgesteld en verder vooruitgeschoven. Tot nu dus. Een maand of drie geleden kwam het weer ter sprake en besloten we maar gewoon een datum te prikken in de hoop dat ik dan voldoende hersteld zou zijn voor de plechtigheid zelf én voor de reis erna. En dat is gelukt. Niet dat ik al helemaal ben waar ik zou willen zijn maar ik voel me goed genoeg en ik heb er ongelofelijk veel zin in. Ook al had ik nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar ik ben er klaar voor en het voelt absoluut goed. En ja, ik barst van de zenuwen. Net als mijn liefste.
De voorbereidingen verliepen redelijk vlot. We hadden niet eens zo héél veel discussie nodig om tot het besluit te komen hoe we het wilden doen. Na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd, de staat van mijn gezondheid én omdat het toch echt iets van ons beiden is, deed ons al snel tot de conclusie komen dat we het héél klein wilden houden. Wel met de nodige toeters en bellen voor onszelf maar toch heel klein. Niet dat we iemand een feestje misgunnen maar gezien alle omstandigheden zijn we hier op uitgekomen en we hopen dan ook maar dat familie en vrienden zich niet al te veel gekwetst zullen voelen. We hopen echt dat iedereen blij voor ons kan zijn en accepteert dat we het zo hebben willen doen. Geen grote feesten, geen recepties en geen ´stukjes´. Vooral géén stukjes! Gewoon klein en intiem, maar wel helemaal van ons.
Ringen, nooit geweten dat er zó veel mogelijk was. We hebben er honderden gezien en ook honderden afgekeurd. We zijn de stad in geweest en hebben ons uitgebreid laten voorlichten om uiteindelijk, via internet, uit te komen bij een juwelier in Winkelcentrum Woensel, Marc van Loon. Ik had een plaatje van de ring gezien maar daar een plaatje nog al eens een andere indruk geeft dan de ring zelf, ben ik erop af gestapt en door zowel de ontvangst als de ring zelf wist ik meteen dat ik dé perfecte ringen voor ons had gevonden. Modern en strak maar toch stijlvol en tijdloos. De perfecte combinatie. En nu liggen ze op de eetkamertafel te wachten op morgen.
Ook de auto waarmee we morgen naar het stadhuis zullen gaan was niet echt een punt van discussie. Alleen altijd de vraag waar je zo´n ding dan vandaan haalt. En wat is er ´more appropriate´ dan de auto te huren in Zeeland? Ok, het is wel niet de provincie maar toch. Maar natuurlijk hadden ze de auto die we wilden niet in huis maar konden het wel regelen. En dus komt er morgen om 11.30u een sneeuwwitte Citroën Traction voorrijden om ons om 12.00u op het stadhuis af te leveren.
Afgelopen vrijdag hebben we kennis gemaakt met de ambtenaar die de plechtigheid zal voltrekken. Een heel aardige en charmante dame met een plezierige glimlach en een aangenaam gevoel voor humor. En terwijl we de plechtigheid zaten te bespreken kon ik niet anders dan terugdenken hoe weinig het gescheeld had dat we niet in Eindhoven hadden kunnen trouwen. In deze gemeente dien je namelijk zelf voor je getuigen te zorgen. En normaliter zou dat ook helemaal geen probleem geweest zijn, ware het niet dat er, buiten ons tweetjes, niemand van weet en we dientengevolge ook niemand voor die belangrijke rol konden vragen. In eerste instantie was de gemeente onvermurwbaar en stelde feitelijk dat we dan hier simpelweg niet kónden trouwen, maar nadat we de situatie hadden uitgelegd en het hoe en waarom uit de doeken hadden gedaan, werd men, na overleg met de chef, een heel stuk inschikkelijker en kon er opeens wél van alles worden geregeld. Een welgemeend woord van dank aan de gemeente Eindhoven dus!
En morgen gaat het nu dus eindelijk gebeuren en kan het, zelfopgelegde, embargo eraf.
Voor de huwelijksnacht hebben we een prachtige suite kunnen vinden in de buurt van Amsterdam. Met allerlei ´leuke extra´s´ waar we prima onze eerste nacht als echtpaar kunnen doorbrengen en van waaruit we de volgende ochtend binnen niet al te lange tijd op Schiphol kunnen zijn voor de huwelijksreis op Tobago. Bring it on baby!!!
09-09-07
10.00 u
De GROTE dag is eindelijk daar! Nog twee uur te gaan. Helaas regent het buiten. Eerst nog heel zachtjes maar het gaat steeds harder regenen. Mijn liefste is druk bezig zich mooi te maken en ik heb net de bloemen gehaald. De dame bij de bloemenwinkel vroeg nog voor welke gelegenheid ik speciaal deze open rozen had besteld. Op mijn antwoord dat het voor onze eigen trouwerij was herinnerde ze zich al die keren dat ik bij hun bloemen heb gekocht ´voor de export´ naar Zeeland. En ja, dat is inderdaad goed gekomen!
11.00 u
Het wordt nu echt spannend. Over een uurtje gaat het allemaal gebeuren. Hopelijk is de auto op tijd. We zijn beiden behoorlijk zenuwachtig.
11.30 u
De bruidsauto, een 60 jaar oude crémewitte Citroën traction Avant staat klaar voor de deur. Mijn liefste aanstaande ziet er in haar donkerblauwe jurk uit als een plaatje! De chauffeur, die uit Haps komt, weet de weg niet in Eindhoven maar wij gelukkig wel. De regen doet zijn uiterste best zich in te houden en dat lijkt te gaan lukken.
13.00 u
We zijn weer thuis. Nu officieel als man en vrouw. Klinkt nog heel gek maar het voelt ontzettend goed. De ambtenaar had duidelijk haar best gedaan op de toespraak en mede daardoor was het een hele mooie ceremonie. Maar wel blijven opletten want voor je het weet is het alweer voorbij! Nu rest niets anders dan de koffers in de auto te laden en richting het noorden te vertrekken. Vanavond en vannacht hebben we gelukkig alle tijd om deze dag nog eens in alle rust de revue te laten passeren. En morgen begint dan de reis. Een reis die ons naar het tropische eiland Tobago gaat voeren. En ik heb even gekeken, het is daar nu 28°c. Ok, met de nodige onweersbuien maar een stuk warmer dan hier! Rond de 26e zijn we weer terug. Tobago here we come!
10-09-07
Vandaag is de laatste dag vòòr de grote dag. Morgen gaat het dan eindelijk gebeuren! Alles is klaar, de koffers zijn zo goed als gepakt, en feitelijk zou er dus niets meer fout moeten kunnen gaan.. Maar ja, ´life is life´ en òf het morgen allemaal vlekkeloos verloopt is dus maar afwachten.
Ik zal blij zijn als het morgen achter de rug is. Niet omdat ik het allemaal achter me wil hebben maar meer omdat ik er dan eindelijk gewoon over kan praten. Na morgen is het geen geheim meer en dan mag iedereen het weten! Eindelijk! Ik heb me de afgelopen tijd te vaak moeten inhouden maar ik ben ervan overtuigd dat er hier en daar een vermoeden is gerezen over wat er staat te gebeuren.
Ik heb mijn liefste al een hele tijd geleden gevraagd, met oud & nieuw 2004/05 maar door alle ziekenhuisperikelen kwam het er maar steeds niet van. Niet dat ik spijt had van de vraag, alles behalve zelfs, maar ik wilde er op mijn eigen trouwdag voor de volle 100% bij zijn. Dus werd het steeds weer uitgesteld en verder vooruitgeschoven. Tot nu dus. Een maand of drie geleden kwam het weer ter sprake en besloten we maar gewoon een datum te prikken in de hoop dat ik dan voldoende hersteld zou zijn voor de plechtigheid zelf én voor de reis erna. En dat is gelukt. Niet dat ik al helemaal ben waar ik zou willen zijn maar ik voel me goed genoeg en ik heb er ongelofelijk veel zin in. Ook al had ik nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar ik ben er klaar voor en het voelt absoluut goed. En ja, ik barst van de zenuwen. Net als mijn liefste.
De voorbereidingen verliepen redelijk vlot. We hadden niet eens zo héél veel discussie nodig om tot het besluit te komen hoe we het wilden doen. Na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd, de staat van mijn gezondheid én omdat het toch echt iets van ons beiden is, deed ons al snel tot de conclusie komen dat we het héél klein wilden houden. Wel met de nodige toeters en bellen voor onszelf maar toch heel klein. Niet dat we iemand een feestje misgunnen maar gezien alle omstandigheden zijn we hier op uitgekomen en we hopen dan ook maar dat familie en vrienden zich niet al te veel gekwetst zullen voelen. We hopen echt dat iedereen blij voor ons kan zijn en accepteert dat we het zo hebben willen doen. Geen grote feesten, geen recepties en geen ´stukjes´. Vooral géén stukjes! Gewoon klein en intiem, maar wel helemaal van ons.
Ringen, nooit geweten dat er zó veel mogelijk was. We hebben er honderden gezien en ook honderden afgekeurd. We zijn de stad in geweest en hebben ons uitgebreid laten voorlichten om uiteindelijk, via internet, uit te komen bij een juwelier in Winkelcentrum Woensel, Marc van Loon. Ik had een plaatje van de ring gezien maar daar een plaatje nog al eens een andere indruk geeft dan de ring zelf, ben ik erop af gestapt en door zowel de ontvangst als de ring zelf wist ik meteen dat ik dé perfecte ringen voor ons had gevonden. Modern en strak maar toch stijlvol en tijdloos. De perfecte combinatie. En nu liggen ze op de eetkamertafel te wachten op morgen.
Ook de auto waarmee we morgen naar het stadhuis zullen gaan was niet echt een punt van discussie. Alleen altijd de vraag waar je zo´n ding dan vandaan haalt. En wat is er ´more appropriate´ dan de auto te huren in Zeeland? Ok, het is wel niet de provincie maar toch. Maar natuurlijk hadden ze de auto die we wilden niet in huis maar konden het wel regelen. En dus komt er morgen om 11.30u een sneeuwwitte Citroën Traction voorrijden om ons om 12.00u op het stadhuis af te leveren.
Afgelopen vrijdag hebben we kennis gemaakt met de ambtenaar die de plechtigheid zal voltrekken. Een heel aardige en charmante dame met een plezierige glimlach en een aangenaam gevoel voor humor. En terwijl we de plechtigheid zaten te bespreken kon ik niet anders dan terugdenken hoe weinig het gescheeld had dat we niet in Eindhoven hadden kunnen trouwen. In deze gemeente dien je namelijk zelf voor je getuigen te zorgen. En normaliter zou dat ook helemaal geen probleem geweest zijn, ware het niet dat er, buiten ons tweetjes, niemand van weet en we dientengevolge ook niemand voor die belangrijke rol konden vragen. In eerste instantie was de gemeente onvermurwbaar en stelde feitelijk dat we dan hier simpelweg niet kónden trouwen, maar nadat we de situatie hadden uitgelegd en het hoe en waarom uit de doeken hadden gedaan, werd men, na overleg met de chef, een heel stuk inschikkelijker en kon er opeens wél van alles worden geregeld. Een welgemeend woord van dank aan de gemeente Eindhoven dus!
En morgen gaat het nu dus eindelijk gebeuren en kan het, zelfopgelegde, embargo eraf.
Voor de huwelijksnacht hebben we een prachtige suite kunnen vinden in de buurt van Amsterdam. Met allerlei ´leuke extra´s´ waar we prima onze eerste nacht als echtpaar kunnen doorbrengen en van waaruit we de volgende ochtend binnen niet al te lange tijd op Schiphol kunnen zijn voor de huwelijksreis op Tobago. Bring it on baby!!!
09-09-07
10.00 u
De GROTE dag is eindelijk daar! Nog twee uur te gaan. Helaas regent het buiten. Eerst nog heel zachtjes maar het gaat steeds harder regenen. Mijn liefste is druk bezig zich mooi te maken en ik heb net de bloemen gehaald. De dame bij de bloemenwinkel vroeg nog voor welke gelegenheid ik speciaal deze open rozen had besteld. Op mijn antwoord dat het voor onze eigen trouwerij was herinnerde ze zich al die keren dat ik bij hun bloemen heb gekocht ´voor de export´ naar Zeeland. En ja, dat is inderdaad goed gekomen!
11.00 u
Het wordt nu echt spannend. Over een uurtje gaat het allemaal gebeuren. Hopelijk is de auto op tijd. We zijn beiden behoorlijk zenuwachtig.
11.30 u
De bruidsauto, een 60 jaar oude crémewitte Citroën traction Avant staat klaar voor de deur. Mijn liefste aanstaande ziet er in haar donkerblauwe jurk uit als een plaatje! De chauffeur, die uit Haps komt, weet de weg niet in Eindhoven maar wij gelukkig wel. De regen doet zijn uiterste best zich in te houden en dat lijkt te gaan lukken.
13.00 u
We zijn weer thuis. Nu officieel als man en vrouw. Klinkt nog heel gek maar het voelt ontzettend goed. De ambtenaar had duidelijk haar best gedaan op de toespraak en mede daardoor was het een hele mooie ceremonie. Maar wel blijven opletten want voor je het weet is het alweer voorbij! Nu rest niets anders dan de koffers in de auto te laden en richting het noorden te vertrekken. Vanavond en vannacht hebben we gelukkig alle tijd om deze dag nog eens in alle rust de revue te laten passeren. En morgen begint dan de reis. Een reis die ons naar het tropische eiland Tobago gaat voeren. En ik heb even gekeken, het is daar nu 28°c. Ok, met de nodige onweersbuien maar een stuk warmer dan hier! Rond de 26e zijn we weer terug. Tobago here we come!
10-09-07
vrijdag 7 september 2007
´Onverantwoord been´
Als je te maken hebt met medici hoor je af en toe van die termen die redelijk uniek zijn. Vandaag is aan dat repertoire, na de onvergetelijke ´niet echo-geniek in de bovenbuik´ de term ´onverantwoord been´ toegevoegd. Eentje die ik niet snel zal vergeten.
Mijn liefste is een week of vijf geleden op haar werk, nogal onelegant, van de trap naar beneden gestuiterd en heeft daarbij een aantal verwondingen aan haar onderbeen opgelopen. Haar knie lag open en op haar scheenbeen waren een behoorlijk aantal schaafplekken te zien. Maar om de een of andere reden wilde die schaafplekken op haar scheenbeen niet echt goed genezen en was het hele gebied rood en pijnlijk, dus vanmorgen maar een afspraak met de huisarts gemaakt. En, omdat maandag onze welverdiende en langverwachte vakantie begint, wilden we toch zekerheid hebben.
Het was druk in de wachtkamer en het werd al snel duidelijk dat het programma van de dokter nogal achterop liep en dat we nog wel even zouden moeten wachten. Ongeveer een uur later dan gepland waren we aan de beurt en kon dokter C. het zere been bekijken. Hopend op een reactie in de trant van ´ Stel je niet aan, dat gaat vanzelf wel over!´ werden we teleurgesteld. In plaats daarvan verscheen er een bezorgde frons in het dokterlijk voorhoofd en begon een verhaal dat er in het kort op neer kwam dat mijn liefste wel op vakantie kon willen maar dat daar niets van in kwam en dat zon en zwemmen in de zee al helemaal uit den boze zou zijn. Hij vond het maar een zéér ´onverantwoord been´ en wilde ons het liefst meteen doorsturen naar de EHBO om een chirurg ernaar te laten kijken. Er moest waarschijnlijk gesneden gaan worden want hij vermoedde een sluimerend abces. Met grote kraters en intensieve wondverzorging als gevolg. En ja, wat doe je dan? (Ik zag mijn liefste al helemaal, mèt lange broek en heftig ongelukkig onder een parasol zitten..) Dan knik je braaf en ga je dus door naar de EHBO. Er werd telefonisch contact gelegd met Dr. P, ons inmiddels méér dan welbekend maar tegelijkertijd een zeer beminnelijk en sympathiek medicus, en laat die vandaag nou toevallig dienst op de EHBO hebben! Een afspraak was dus zo gemaakt en konden we langskomen voor de gewenste ´expert opinion´. En daar zit je dan. Na alles wat er de afgelopen jaren gebeurd is en na zo lang naar deze vakantie te hebben uitgekeken en ernaar te hebben toegeleefd zou zoiets op het allerlaatste moment nog ernstig roet in het eten kunnen gaan gooien! Gelukkig zijn we na alle diagnoses van de afgelopen jaren niet zo heel snel meer van slag te brengen en toch wat lacherig over deze nieuwe term in onze vocabulaire van ´onverantwoord been´ togen we richting het ziekenhuis. Het heeft tenslotte pas zin je druk te maken als je een definitieve diagnose hebt en zover was het nog niet, nog lang niet zelfs.
Op de EHBO was men al uitgebreid op de hoogte van onze komst en werden we snel en vakkundig te woord gestaan. Eenmaal apart in een kamertje begint dan doorgaans het lange wachten maar dat viel deze middag gelukkigerwijs alleszins mee. Tot onze grote opluchting waren zowel de co-assistent als de arts na bestudering van het been een heel stuk minder pessimistisch dan de huisarts. In hun opinie was er nog helemaal niets verloren aan de vakantie en was de zon en veel zwemmen absoluut niet in gevaar. Wat hen betreft kan de vakantie gewoon doorgaan en heeft mijn liefste nu een antibiotica kuurtje mee als het onverhoopt tóch erger mocht gaan worden. Voor de absolute zekerheid dus en met een welgemeend ´Veel plezier!´ stonden we binnen het uur weer, een héél stuk opgelucht, op straat. Voor ons gevoel kan de vakantie dan nu eindelijk echt beginnen! Als we alles nog ingepakt krijgen tenminste, maar daar hebben we nog het hele weekend voor.
07-09-07
Mijn liefste is een week of vijf geleden op haar werk, nogal onelegant, van de trap naar beneden gestuiterd en heeft daarbij een aantal verwondingen aan haar onderbeen opgelopen. Haar knie lag open en op haar scheenbeen waren een behoorlijk aantal schaafplekken te zien. Maar om de een of andere reden wilde die schaafplekken op haar scheenbeen niet echt goed genezen en was het hele gebied rood en pijnlijk, dus vanmorgen maar een afspraak met de huisarts gemaakt. En, omdat maandag onze welverdiende en langverwachte vakantie begint, wilden we toch zekerheid hebben.
Het was druk in de wachtkamer en het werd al snel duidelijk dat het programma van de dokter nogal achterop liep en dat we nog wel even zouden moeten wachten. Ongeveer een uur later dan gepland waren we aan de beurt en kon dokter C. het zere been bekijken. Hopend op een reactie in de trant van ´ Stel je niet aan, dat gaat vanzelf wel over!´ werden we teleurgesteld. In plaats daarvan verscheen er een bezorgde frons in het dokterlijk voorhoofd en begon een verhaal dat er in het kort op neer kwam dat mijn liefste wel op vakantie kon willen maar dat daar niets van in kwam en dat zon en zwemmen in de zee al helemaal uit den boze zou zijn. Hij vond het maar een zéér ´onverantwoord been´ en wilde ons het liefst meteen doorsturen naar de EHBO om een chirurg ernaar te laten kijken. Er moest waarschijnlijk gesneden gaan worden want hij vermoedde een sluimerend abces. Met grote kraters en intensieve wondverzorging als gevolg. En ja, wat doe je dan? (Ik zag mijn liefste al helemaal, mèt lange broek en heftig ongelukkig onder een parasol zitten..) Dan knik je braaf en ga je dus door naar de EHBO. Er werd telefonisch contact gelegd met Dr. P, ons inmiddels méér dan welbekend maar tegelijkertijd een zeer beminnelijk en sympathiek medicus, en laat die vandaag nou toevallig dienst op de EHBO hebben! Een afspraak was dus zo gemaakt en konden we langskomen voor de gewenste ´expert opinion´. En daar zit je dan. Na alles wat er de afgelopen jaren gebeurd is en na zo lang naar deze vakantie te hebben uitgekeken en ernaar te hebben toegeleefd zou zoiets op het allerlaatste moment nog ernstig roet in het eten kunnen gaan gooien! Gelukkig zijn we na alle diagnoses van de afgelopen jaren niet zo heel snel meer van slag te brengen en toch wat lacherig over deze nieuwe term in onze vocabulaire van ´onverantwoord been´ togen we richting het ziekenhuis. Het heeft tenslotte pas zin je druk te maken als je een definitieve diagnose hebt en zover was het nog niet, nog lang niet zelfs.
Op de EHBO was men al uitgebreid op de hoogte van onze komst en werden we snel en vakkundig te woord gestaan. Eenmaal apart in een kamertje begint dan doorgaans het lange wachten maar dat viel deze middag gelukkigerwijs alleszins mee. Tot onze grote opluchting waren zowel de co-assistent als de arts na bestudering van het been een heel stuk minder pessimistisch dan de huisarts. In hun opinie was er nog helemaal niets verloren aan de vakantie en was de zon en veel zwemmen absoluut niet in gevaar. Wat hen betreft kan de vakantie gewoon doorgaan en heeft mijn liefste nu een antibiotica kuurtje mee als het onverhoopt tóch erger mocht gaan worden. Voor de absolute zekerheid dus en met een welgemeend ´Veel plezier!´ stonden we binnen het uur weer, een héél stuk opgelucht, op straat. Voor ons gevoel kan de vakantie dan nu eindelijk echt beginnen! Als we alles nog ingepakt krijgen tenminste, maar daar hebben we nog het hele weekend voor.
07-09-07
donderdag 6 september 2007
Verantwoordelijkheidsgevoel
Ik ben behoorlijk geschrokken door het bericht, nu een dag of twee geleden, over het jochie van 6 dat door z´n moeder ´s nachts alleen thuis was gelaten. Het ventje was wakker geworden en was z´n moeder gaan zoeken. Toen die weg bleek te zijn, hetgeen uit zijn verklaring blijkt wel vaker voorkwam, heeft het jochie met z´n mobieltje de politie gebeld.
Als ik dat soort berichten lees wordt ik even héél stil. Hoe kun je in hemelsnaam het over je hart verkrijgen om je kind, het kostbaarste en dierbaarste dat je als ouder hebt lijkt me, op zo´n jonge leeftijd, alleen thuis te laten? Dat is namelijk vragen om moeilijkheden. Een kind van die leeftijd is volledig afhankelijk van de ouder en heeft in de verste verten nog niet de capaciteiten of behendigheid om voor zich zelf te zorgen, laat staan de gevolgen te voorzien of te overzien als er iets fout dreigt te gaan.
Kinderen, er wordt soms zo makkelijk over gedacht. Maar het krijgen of hebben van kinderen is niet simpel, noch makkelijk. En ik twijfel er sterk aan of toekomstige ouders er wel voldoende bij stil staan welk een verantwoordelijkheid ze op de schouders nemen door een kind op de wereld te zetten. Het is namelijk niet iets wat je ´even´ doet. Van alle zoogdieren in de wereld heeft de mens de langste ´zorgtijd´voor het nageslacht in staat mag worden geacht om geheel en al voor zichzelf te zorgen, minstens zo´n 18 jaar. En ook dan houdt het niet op. Feitelijk is het een levenslange verantwoordelijkheid die weliswaar met de tijd veranderd maar nooit echt ophoud. Als ouder ben je verantwoordelijk voor je kind van het moment van conceptie tot het moment dat je je laatste adem uitblaast. Als het kind eenmaal volwassen is zijn er natuurlijk beperkingen in die verantwoordelijkheid, maar het is de primaire taak van de ouder(s) om voor het kind te zorgen, erbij betrokken te zijn, het te laten ontdekken, het te beschermen, het te verzorgen als het verdriet heeft of ziek is, en het met voldoende kennis en (morele) vaardigheden uit te rusten dat het een nuttig en bijdragend lid van de maatschappij wordt. En dat is een taak die je niet uit handen kunt geven en dan kunt denken dat het onderwijs (lees: de maatschappij) het wel oplost. Zo werkt het namelijk, in mijn ogen, niet. Het krijgen en grootbrengen van kinderen betekent dus ook het maken van keuzes. En helaas is het daarbij zo dat win-win situaties niet bestaan. Ik denk dat het onmogelijk is om een volledige carrière en het groot brengen van een kind met elkaar te combineren zijn. Zéker niet in de eerste jaren als het kind nog niet naar school gaat. Maar ik ben een man en ook nog eentje zónder kinderen. Er zijn in de wereld ongetwijfeld een hoop mensen die er anders over denken, en dat mag. Maar dat houdt niet in dat een kind mag verworden tot een ´hebbeding´ of een soort ´statussymbool´ dat je slechts hebt om erbij te horen. Het is een uiterst belangrijke taak die je uit moet voeren, vaak met vallen en opstaan, maar die zéker niet minder belangrijk of minderwaardig is dan welke andere carriére dan ook. In mijn werk heb ik bij sollicitaties regelmatig vrouwen aan tafel gehad die zeiden: ´Ik heb jong kinderen gekregen en heb al die tijd voor ze gezorgd, verder kan ik niets.´ Me dunkt zeg! Het runnen van een gezin, het opvoeden van kinderen én het ondertussen regelen van het huishouden ´niets´ noemen? Ik ken menig manager die van dergelijke multi-taskers nog een hoop kan leren! En daarnaast zijn technieken die je thuis toepast om alles op tijd geregeld te krijgen helemaal niet zo heel veel anders dan je in een bedrijfsomgeving toepast, maar helaas denken veel bedrijven daar anders over. Die willen persé een papiertje zien en er is nu eenmaal geen diploma voor handen voor succesvolle ouders. Al zou ik het experiment, als ik ooit een eigen bedrijf heb, best aanwillen om een gesprek met de kinderen als gelijk aan een diploma te accepteren. Maar dáár ben ik waarschijnlijk een eenling in.
Nu vertelt het oorspronkelijke artikel helaas niet waarom de moeder die nacht van huis was, ze werd pas in de vroege ochtend getraceerd, maar er zijn in mijn optiek maar verdomd weinig redenen te bedenken om dergelijk gedrag te billijken. En vanaf afstand is het makkelijk (ver-)oordelen, ik wéét het, maar dit wijst op een zéér groot gebrek aan verantwoordelijkheid en verdient een krachtig en kordaat optreden om e.e.a. weer op de rails te krijgen. Gelukkig heeft Jeugdzorg inmiddels ingegrepen.
06-09-07
Als ik dat soort berichten lees wordt ik even héél stil. Hoe kun je in hemelsnaam het over je hart verkrijgen om je kind, het kostbaarste en dierbaarste dat je als ouder hebt lijkt me, op zo´n jonge leeftijd, alleen thuis te laten? Dat is namelijk vragen om moeilijkheden. Een kind van die leeftijd is volledig afhankelijk van de ouder en heeft in de verste verten nog niet de capaciteiten of behendigheid om voor zich zelf te zorgen, laat staan de gevolgen te voorzien of te overzien als er iets fout dreigt te gaan.
Kinderen, er wordt soms zo makkelijk over gedacht. Maar het krijgen of hebben van kinderen is niet simpel, noch makkelijk. En ik twijfel er sterk aan of toekomstige ouders er wel voldoende bij stil staan welk een verantwoordelijkheid ze op de schouders nemen door een kind op de wereld te zetten. Het is namelijk niet iets wat je ´even´ doet. Van alle zoogdieren in de wereld heeft de mens de langste ´zorgtijd´voor het nageslacht in staat mag worden geacht om geheel en al voor zichzelf te zorgen, minstens zo´n 18 jaar. En ook dan houdt het niet op. Feitelijk is het een levenslange verantwoordelijkheid die weliswaar met de tijd veranderd maar nooit echt ophoud. Als ouder ben je verantwoordelijk voor je kind van het moment van conceptie tot het moment dat je je laatste adem uitblaast. Als het kind eenmaal volwassen is zijn er natuurlijk beperkingen in die verantwoordelijkheid, maar het is de primaire taak van de ouder(s) om voor het kind te zorgen, erbij betrokken te zijn, het te laten ontdekken, het te beschermen, het te verzorgen als het verdriet heeft of ziek is, en het met voldoende kennis en (morele) vaardigheden uit te rusten dat het een nuttig en bijdragend lid van de maatschappij wordt. En dat is een taak die je niet uit handen kunt geven en dan kunt denken dat het onderwijs (lees: de maatschappij) het wel oplost. Zo werkt het namelijk, in mijn ogen, niet. Het krijgen en grootbrengen van kinderen betekent dus ook het maken van keuzes. En helaas is het daarbij zo dat win-win situaties niet bestaan. Ik denk dat het onmogelijk is om een volledige carrière en het groot brengen van een kind met elkaar te combineren zijn. Zéker niet in de eerste jaren als het kind nog niet naar school gaat. Maar ik ben een man en ook nog eentje zónder kinderen. Er zijn in de wereld ongetwijfeld een hoop mensen die er anders over denken, en dat mag. Maar dat houdt niet in dat een kind mag verworden tot een ´hebbeding´ of een soort ´statussymbool´ dat je slechts hebt om erbij te horen. Het is een uiterst belangrijke taak die je uit moet voeren, vaak met vallen en opstaan, maar die zéker niet minder belangrijk of minderwaardig is dan welke andere carriére dan ook. In mijn werk heb ik bij sollicitaties regelmatig vrouwen aan tafel gehad die zeiden: ´Ik heb jong kinderen gekregen en heb al die tijd voor ze gezorgd, verder kan ik niets.´ Me dunkt zeg! Het runnen van een gezin, het opvoeden van kinderen én het ondertussen regelen van het huishouden ´niets´ noemen? Ik ken menig manager die van dergelijke multi-taskers nog een hoop kan leren! En daarnaast zijn technieken die je thuis toepast om alles op tijd geregeld te krijgen helemaal niet zo heel veel anders dan je in een bedrijfsomgeving toepast, maar helaas denken veel bedrijven daar anders over. Die willen persé een papiertje zien en er is nu eenmaal geen diploma voor handen voor succesvolle ouders. Al zou ik het experiment, als ik ooit een eigen bedrijf heb, best aanwillen om een gesprek met de kinderen als gelijk aan een diploma te accepteren. Maar dáár ben ik waarschijnlijk een eenling in.
Nu vertelt het oorspronkelijke artikel helaas niet waarom de moeder die nacht van huis was, ze werd pas in de vroege ochtend getraceerd, maar er zijn in mijn optiek maar verdomd weinig redenen te bedenken om dergelijk gedrag te billijken. En vanaf afstand is het makkelijk (ver-)oordelen, ik wéét het, maar dit wijst op een zéér groot gebrek aan verantwoordelijkheid en verdient een krachtig en kordaat optreden om e.e.a. weer op de rails te krijgen. Gelukkig heeft Jeugdzorg inmiddels ingegrepen.
06-09-07
woensdag 5 september 2007
Ambitie
´Nederlanders ontberen ambitie´. Ik werd er even stil van toen ik het las. Het is namelijk een uitspraak van onze MP, waarschijnlijk gedaan toen hij comfortabel achterover leunde op het regeringspluche. Balkenende stelt dat burgers meer moeten ondernemen en dat bedrijven meer moeten innoveren om zo als natie ook in de toekomst succesvol te blijven zijn.
´We moeten de mentaliteit van middelmatigheid achter ons laten en het ondernemersbloed sneller door onze aderen laten stromen.´ zo orakelde hij verder bij zijn speech ter gelegenheid van de opening van het academisch jaar van de Wageningse Universiteit. Maar wie ooit heeft getracht heeft om een eigen bedrijf op te zetten weet dat de regering de ambitieuze starter bedelft onder de regels en eisen voordat er ook maar één cent verdiend is. Om over de belastingdienst maar helemaal te zwijgen waar de boekhoudkundige chaos maar blijft voortduren en wier ambtenaren, in eigen ogen althans, de ´God-status´ dan wel niet helemaal bereikt hebben maar er toch wel héél dicht tegenaan zitten.
Tenslotte geeft onze MP de studenten nog een veeg uit de pan door te zeggen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met het achterover leunen en de ´zesjesmentaliteit´. Nu schijnt het dat Balkenende zelf ook enig onderwijs heeft genoten, hij mag tenslotte de titels van Mr. Én Dr. Voeren, en ik ben dan ook erg benieuwd naar zijn cijferlijst. Alhoewel ik de MP wel inschat als een voormalig ´modelstudent´ die, bij volstrekt gebrek aan nevenactiviteiten, wel moest studeren om zijn dagen door te komen. Hij komt op mij namelijk niet over als een echt feestbeest maar ik kán het natuurlijk volstrekt mis hebben.
Maar is ambitie dan een vies woord? Nee, absoluut niet. Eerlijke ambitie dient gestimuleerd te worden en ook beloond te worden. Maar daar gaat het al mis want áls je dan een hoge positie bereikt hebt en het daarbij behorende dikke salaris staan Balkenende en de zijnen met opgehouden hand aan de zijlijn te roepen dat je ook weer niet té veel mag verdienen en dat zij, middels allerlei belastingen, ook graag mee willen profiteren van je zwaarbevochten succes. Echt succesvol zijn wijkt namelijk af van de norm en als er iets in dit land is wat niet kan is het dàt wel. Iedereen moet namelijk ongeveer evenveel verdienen en vooral niet héél veel meer dan de MP zelf. En met je kop boven het maaiveld uitsteken is in dit, anders toch redelijk tolerante land, iets wat gewoon niet geaccepteerd wordt. ´Doe maar gewoon..´ is het algemene credo en diegenen die het nu echt eens beter weten of , God verhoedde het, beter kunnen of hardop uitspreken worden publiekelijk aan de schandpaal genageld of erger. En dat is doorgaans dodelijk, óók voor ambitie. De grens lonkt dan eerder en een toekomst in een ver buitenland, waar talent en alles wat daarbij hoort, wél op waarde wordt geschat. Maar ambitie en het volgen daarvan is bovenal een persoonlijke keuze. Want je ambitie volgen houdt in dat je jezelf een heleboel andere zaken moet ontzeggen. Een volledig en gelukkig gezinsleven is daar doorgaans een van. Bovendien vraagt het volgen van ambitie ook een bepaalde mentaliteit en niet iedereen is daartoe bereid. Het carrière maken ´ten koste van alles en iedereen´ vraagt een stel scherpe ellebogen en een rücksichtsloze drive. En dan is het nog maar de vraag óf je er ook daadwerkelijk komt. Velen maken dan ook de bewuste keuze om met ´minder´ genoegen te nemen en hun voldoening en eigenwaarde niet te halen uit status en het bezit van een grote auto maar uit het tijd hebben en maken voor gezin en familie. En dat is een keuze die net zo goed te bewonderen valt als de keuze voor een carrière naar en aan de top. Want dat het koud en eenzaam aan de top is vergeten mensen snel. En de weg terug naar beneden is doorgaans een heel stuk korter dan de weg omhoog.
05-09-07
´We moeten de mentaliteit van middelmatigheid achter ons laten en het ondernemersbloed sneller door onze aderen laten stromen.´ zo orakelde hij verder bij zijn speech ter gelegenheid van de opening van het academisch jaar van de Wageningse Universiteit. Maar wie ooit heeft getracht heeft om een eigen bedrijf op te zetten weet dat de regering de ambitieuze starter bedelft onder de regels en eisen voordat er ook maar één cent verdiend is. Om over de belastingdienst maar helemaal te zwijgen waar de boekhoudkundige chaos maar blijft voortduren en wier ambtenaren, in eigen ogen althans, de ´God-status´ dan wel niet helemaal bereikt hebben maar er toch wel héél dicht tegenaan zitten.
Tenslotte geeft onze MP de studenten nog een veeg uit de pan door te zeggen dat het nu maar eens afgelopen moet zijn met het achterover leunen en de ´zesjesmentaliteit´. Nu schijnt het dat Balkenende zelf ook enig onderwijs heeft genoten, hij mag tenslotte de titels van Mr. Én Dr. Voeren, en ik ben dan ook erg benieuwd naar zijn cijferlijst. Alhoewel ik de MP wel inschat als een voormalig ´modelstudent´ die, bij volstrekt gebrek aan nevenactiviteiten, wel moest studeren om zijn dagen door te komen. Hij komt op mij namelijk niet over als een echt feestbeest maar ik kán het natuurlijk volstrekt mis hebben.
Maar is ambitie dan een vies woord? Nee, absoluut niet. Eerlijke ambitie dient gestimuleerd te worden en ook beloond te worden. Maar daar gaat het al mis want áls je dan een hoge positie bereikt hebt en het daarbij behorende dikke salaris staan Balkenende en de zijnen met opgehouden hand aan de zijlijn te roepen dat je ook weer niet té veel mag verdienen en dat zij, middels allerlei belastingen, ook graag mee willen profiteren van je zwaarbevochten succes. Echt succesvol zijn wijkt namelijk af van de norm en als er iets in dit land is wat niet kan is het dàt wel. Iedereen moet namelijk ongeveer evenveel verdienen en vooral niet héél veel meer dan de MP zelf. En met je kop boven het maaiveld uitsteken is in dit, anders toch redelijk tolerante land, iets wat gewoon niet geaccepteerd wordt. ´Doe maar gewoon..´ is het algemene credo en diegenen die het nu echt eens beter weten of , God verhoedde het, beter kunnen of hardop uitspreken worden publiekelijk aan de schandpaal genageld of erger. En dat is doorgaans dodelijk, óók voor ambitie. De grens lonkt dan eerder en een toekomst in een ver buitenland, waar talent en alles wat daarbij hoort, wél op waarde wordt geschat. Maar ambitie en het volgen daarvan is bovenal een persoonlijke keuze. Want je ambitie volgen houdt in dat je jezelf een heleboel andere zaken moet ontzeggen. Een volledig en gelukkig gezinsleven is daar doorgaans een van. Bovendien vraagt het volgen van ambitie ook een bepaalde mentaliteit en niet iedereen is daartoe bereid. Het carrière maken ´ten koste van alles en iedereen´ vraagt een stel scherpe ellebogen en een rücksichtsloze drive. En dan is het nog maar de vraag óf je er ook daadwerkelijk komt. Velen maken dan ook de bewuste keuze om met ´minder´ genoegen te nemen en hun voldoening en eigenwaarde niet te halen uit status en het bezit van een grote auto maar uit het tijd hebben en maken voor gezin en familie. En dat is een keuze die net zo goed te bewonderen valt als de keuze voor een carrière naar en aan de top. Want dat het koud en eenzaam aan de top is vergeten mensen snel. En de weg terug naar beneden is doorgaans een heel stuk korter dan de weg omhoog.
05-09-07
dinsdag 4 september 2007
Ik sta er gekleurd op
Ik leef zo groen mogelijk,
Maar betaal me elke keer weer blauw.
Ik stem al jaren niet meer rood,
Omdat ik me groen en geel aan ze erger.
En ik heb zo´n donkerbruin vermoeden,
Dat ik steeds vaker rood zal staan als het zo doorgaat.
Toen ik vanmorgen flirtte met de zwarte juffrouw achter de kassa,
Liet ze me, met rood hoofd, alweer een blauwtje lopen.
Ik moet tegenwoordig de was doen met roze,
Want dan wordt het pas echt wit, zeggen ze.
Maar ben ik net getrouwd en in mijn wittebroodsweken,
Schijn ik in de eerste nacht mijn groene bruiloft te moeten vieren.
Heb ik eindelijk mijn zwarte geld veilig weggesluisd,
Valt de blauwe envelop alweer op de mat.
04-09-07
Maar betaal me elke keer weer blauw.
Ik stem al jaren niet meer rood,
Omdat ik me groen en geel aan ze erger.
En ik heb zo´n donkerbruin vermoeden,
Dat ik steeds vaker rood zal staan als het zo doorgaat.
Toen ik vanmorgen flirtte met de zwarte juffrouw achter de kassa,
Liet ze me, met rood hoofd, alweer een blauwtje lopen.
Ik moet tegenwoordig de was doen met roze,
Want dan wordt het pas echt wit, zeggen ze.
Maar ben ik net getrouwd en in mijn wittebroodsweken,
Schijn ik in de eerste nacht mijn groene bruiloft te moeten vieren.
Heb ik eindelijk mijn zwarte geld veilig weggesluisd,
Valt de blauwe envelop alweer op de mat.
04-09-07
maandag 3 september 2007
Van Eiken en Eikels
Quercus heet hij officieel, maar is in onze taal beter bekend als ´eik´, de Koning der bomen. Als we het in Nederland hebben over een eik dan bedoelen we meestal de zomereik ofwel Quercus robur.
De eik is een van die bomen die het gezegde ´Boompje groot, plantertje dood.´ doen gelden want een eik kan erg oud worden, een leeftijd van driehonderd jaar is geen uitzondering. Tevens is de eik het zinnebeeld van moed, kracht, edelmoedigheid en trots en haast synoniem voor begrippen als degelijkheid en standvastigheid. Zo wordt een huwelijk dat 80 jaar heeft standgehouden aangeduid als ´eiken huwelijk´. Rechtspraak vond in de Middeleeuwen vaak plaats onder eikenbomen en ook werden eiken op de hoek van akkers geplant om het eigendom te markeren.
In diverse boerengemeenschappen gold zelfs een plantplicht voor eikels of eikenbomen bij huwelijken en vormde zo een bruidsschat die diende voor de bouw van boerderijen van de generaties daarna. Daarom is het balkwerk in vele oude boerderijen van eikenhout.
Van het hout werden en worden o.a.ook meubels gemaakt, wie herinnert zich tenslotte niet de reclames van het bedrijf uit Oisterwijk, en bovendien zagen onze verre voorvaderen de boom, mede door zijn lange levensduur, als heilig. Een aantal daarvan zijn bewaard gebleven, zoals bijvoorbeeld de Heilige Eik van Den Hout bij Oosterhout. De Germanen noemden hun Heilige Eikenbossen ´Loh´, wat tegenwoordig nog in veel plaatsnamen als Hoenderlo, Elslo en Heiloo is terug te vinden.
Ook herinnert menigeen zich vast wel het geknutsel op de kleuterschool waarbij van eikels en luciferhoutjes allerlei figuren werd gemaakt. Eikels speelden ook een rol in menig verhaaltje want kabouters zetten er hun koffie van. Dat dat vanwege de tannine voor ons mensen niet zo verstandig is werd later bij biologie pas uitgelegd.
De eik, en zijn vruchten, heeft ook een vaste plaats in onze taal. Er zijn tal van uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegden waar de eik of eikels in voorkomen en die vaak relateren aan de lange levensduur of het standvastige karakter dat de boom wordt toegedicht. Door dat ´standvastig karakter´ zal het uiteinde van het mannelijke geslachtsdeel ook wel aan zijn naam gekomen zijn want ik heb de werkelijke gelijkenis, al was het maar door de grootte, nog nooit kunnen aanschouwen. Het mooiste spreekwoord over eiken vind ik toch wel ´Ook de grootste eik is ooit eikel geweest.´
Helaas zijn sommigen het ook altijd gebleven.
03-09-07
De eik is een van die bomen die het gezegde ´Boompje groot, plantertje dood.´ doen gelden want een eik kan erg oud worden, een leeftijd van driehonderd jaar is geen uitzondering. Tevens is de eik het zinnebeeld van moed, kracht, edelmoedigheid en trots en haast synoniem voor begrippen als degelijkheid en standvastigheid. Zo wordt een huwelijk dat 80 jaar heeft standgehouden aangeduid als ´eiken huwelijk´. Rechtspraak vond in de Middeleeuwen vaak plaats onder eikenbomen en ook werden eiken op de hoek van akkers geplant om het eigendom te markeren.
In diverse boerengemeenschappen gold zelfs een plantplicht voor eikels of eikenbomen bij huwelijken en vormde zo een bruidsschat die diende voor de bouw van boerderijen van de generaties daarna. Daarom is het balkwerk in vele oude boerderijen van eikenhout.
Van het hout werden en worden o.a.ook meubels gemaakt, wie herinnert zich tenslotte niet de reclames van het bedrijf uit Oisterwijk, en bovendien zagen onze verre voorvaderen de boom, mede door zijn lange levensduur, als heilig. Een aantal daarvan zijn bewaard gebleven, zoals bijvoorbeeld de Heilige Eik van Den Hout bij Oosterhout. De Germanen noemden hun Heilige Eikenbossen ´Loh´, wat tegenwoordig nog in veel plaatsnamen als Hoenderlo, Elslo en Heiloo is terug te vinden.
Ook herinnert menigeen zich vast wel het geknutsel op de kleuterschool waarbij van eikels en luciferhoutjes allerlei figuren werd gemaakt. Eikels speelden ook een rol in menig verhaaltje want kabouters zetten er hun koffie van. Dat dat vanwege de tannine voor ons mensen niet zo verstandig is werd later bij biologie pas uitgelegd.
De eik, en zijn vruchten, heeft ook een vaste plaats in onze taal. Er zijn tal van uitdrukkingen, spreekwoorden en gezegden waar de eik of eikels in voorkomen en die vaak relateren aan de lange levensduur of het standvastige karakter dat de boom wordt toegedicht. Door dat ´standvastig karakter´ zal het uiteinde van het mannelijke geslachtsdeel ook wel aan zijn naam gekomen zijn want ik heb de werkelijke gelijkenis, al was het maar door de grootte, nog nooit kunnen aanschouwen. Het mooiste spreekwoord over eiken vind ik toch wel ´Ook de grootste eik is ooit eikel geweest.´
Helaas zijn sommigen het ook altijd gebleven.
03-09-07
zaterdag 1 september 2007
Kansloos
Het begon als zo´n dag waarop alles, echt alles, tegenzit. Ik had slecht geslapen vanwege hele vreemde dromen. De hoofdrol daarin werd vertolkt door een grote, kale man met een sigaar in zijn hoofd die, conform zijn nieuwe levensdoel, de ´herrie´ in mijn leven wel even zou oplossen. Waarom ik juist over hem droomde weet ik niet want ik héb helemaal niks met die man. Hij zal zijn vak ongetwijfeld goed verstaan en is een succesvol zakenman maar in mijn privé-leven, laat staan in mijn dromen, heb ik hem absoluut niet nodig. Maar hij was er…de hele nacht lang. Enfin, door het slechte slapen voelde het alsof ik onder een stoomwals had gelegen en allerlei spieren protesteerden heftig tegen elke actie die ik van ze verlangde. Nog enigszins slaapdronken miste ik de onderste drie treden van de trap waardoor ik, alles behalve gracieus, onderaan de trap belandde om mijn blaas te legen die zo ongeveer op klappen stond. Daarna naar de keuken om een klap op de waterkoker te geven en vervolgens naar de voordeur om de krant van de mat te vissen. Maar deze ochtend was er helemaal geen krant. Een héél slecht voorteken. Dan maar terug naar de keuken voor de hoognodige koffie. Of nee, eerst een nicotineshot. Ach nee, de laatste! Maar nicotine is nicotine dus de brand erin. En met een peuk in de mondhoek koffie gemaakt. Rook in mijn oog. Peuk dus in de asbak die er convieniently naast staat. Klotst het kokende water over de rand van de beker zo in de asbak. Mijn laatste peuk doorweekt. GRRRRRRRRRRRRR! Te weinig water voor koffie dus opnieuw water koken. Dit wordt géén ´happy day´, ik voel het.
Zodra het water, opnieuw, kookt eindelijk koffie. En nog steeds géén krant. En dus géén peuken. Drama! Met de restanten van de eerste beker koffie dan maar weer de trap op en richting douche. Douchen, aankleden en peuken halen. Prio! Onder de douche glijd ik uit en knal met m´n kop tegen de douchestang. Wordt een grote bult straks. Bij het scheren haal ik ook nog ff mijn wang open en de dag is helemaal compleet. Heerlijk! Eenmaal aangekleed stap ik de achterdeur uit naar de schuur. Maar een of andere overijverige spin heeft de nacht besteed aan het spannen van een web precies voor de achterdeur en de resten daarvan plakken nu in mijn gezicht en in mijn haar… Woest vegend loop ik bijna het tweede spinnenweb in dat precies voor de schuurdeur hangt, met de maker ervan trots in het midden. Deze kan ik gelukkig ontwijken en bereik zonder verdere brokken mijn fiets. Bij de poort naar de brandgang sta ik te rommelen met het slot. Doorgaans is het slot redelijk makkelijk te openen maar vandaag dus niet. Maar ik ben vastbesloten en bereid desnoods de deur in te trappen als het echt niet anders kan, maar het slot geeft zich gelukkig gewonnen. In een minuut of tien ben ik bij het benzinestation waar de immer vriendelijke en behulpzame medewerker, zodra hij me ziet verschijnen (een herkenbaar postuur heeft soms z´n voordelen), meteen naar achteren snelt en twee sloffen Caballero 30 tevoorschijn tovert. Hij en ik kennen het bedrag inmiddels uit ons hoofd en ik grijp naar mijn achterzak. Mijn portemonnee ligt, natuurlijk, thuis. Ik vloek even hartgrondig en ben, een kleine twintig minuten later, mét bankpas in de aanslag weer terug. Missie geslaagd..voorlopig. Ik snel terug naar huis want zowel het level van cafeïne als nicotine zijn gevaarlijk laag voor een dag als deze. Bij het tuinhek maak ik een iets té scherpe bocht en voel het achterwiel op de bemoste stenen wegglijden. Ik kan me nog net staande houden, helaas te koste van het vel op mijn knokkels. Ik smijt mijn fiets hardhandig de schuur in en gooi de schuurdeur zo hard dicht dat ik maar nauwelijks tijd heb mijn vingers op tijd terug te trekken. En dat doet pijn, verrekte pijn. Maar nu weet ik het zeker. Ik ga zo naar binnen en linea recta terug in bed. Over deze dag wordt, op straffe des doods nooit, maar dan ook nóóit meer gesproken. En ik hoop voor Herman dat hij zo verstandig is om ver weg te blijven uit mijn dromen de komende uren. Er is een alleraardigst hotelletje op een klein eilandje voor de Thaise kust dat dringend zijn hulp nodig heeft. Dus opzouten en heel gauw ook! Als ik mijn ogen sluit weet ik dat ik het zeker. Als ik straks wakker wordt ga ik deze dag gewoon opnieuw beginnen. De eerste poging was tenslotte al vanaf de eerste seconde kansloos. Dromen over Herman… Pfffff! Wat denkt ie wel?
01-09-07
Zodra het water, opnieuw, kookt eindelijk koffie. En nog steeds géén krant. En dus géén peuken. Drama! Met de restanten van de eerste beker koffie dan maar weer de trap op en richting douche. Douchen, aankleden en peuken halen. Prio! Onder de douche glijd ik uit en knal met m´n kop tegen de douchestang. Wordt een grote bult straks. Bij het scheren haal ik ook nog ff mijn wang open en de dag is helemaal compleet. Heerlijk! Eenmaal aangekleed stap ik de achterdeur uit naar de schuur. Maar een of andere overijverige spin heeft de nacht besteed aan het spannen van een web precies voor de achterdeur en de resten daarvan plakken nu in mijn gezicht en in mijn haar… Woest vegend loop ik bijna het tweede spinnenweb in dat precies voor de schuurdeur hangt, met de maker ervan trots in het midden. Deze kan ik gelukkig ontwijken en bereik zonder verdere brokken mijn fiets. Bij de poort naar de brandgang sta ik te rommelen met het slot. Doorgaans is het slot redelijk makkelijk te openen maar vandaag dus niet. Maar ik ben vastbesloten en bereid desnoods de deur in te trappen als het echt niet anders kan, maar het slot geeft zich gelukkig gewonnen. In een minuut of tien ben ik bij het benzinestation waar de immer vriendelijke en behulpzame medewerker, zodra hij me ziet verschijnen (een herkenbaar postuur heeft soms z´n voordelen), meteen naar achteren snelt en twee sloffen Caballero 30 tevoorschijn tovert. Hij en ik kennen het bedrag inmiddels uit ons hoofd en ik grijp naar mijn achterzak. Mijn portemonnee ligt, natuurlijk, thuis. Ik vloek even hartgrondig en ben, een kleine twintig minuten later, mét bankpas in de aanslag weer terug. Missie geslaagd..voorlopig. Ik snel terug naar huis want zowel het level van cafeïne als nicotine zijn gevaarlijk laag voor een dag als deze. Bij het tuinhek maak ik een iets té scherpe bocht en voel het achterwiel op de bemoste stenen wegglijden. Ik kan me nog net staande houden, helaas te koste van het vel op mijn knokkels. Ik smijt mijn fiets hardhandig de schuur in en gooi de schuurdeur zo hard dicht dat ik maar nauwelijks tijd heb mijn vingers op tijd terug te trekken. En dat doet pijn, verrekte pijn. Maar nu weet ik het zeker. Ik ga zo naar binnen en linea recta terug in bed. Over deze dag wordt, op straffe des doods nooit, maar dan ook nóóit meer gesproken. En ik hoop voor Herman dat hij zo verstandig is om ver weg te blijven uit mijn dromen de komende uren. Er is een alleraardigst hotelletje op een klein eilandje voor de Thaise kust dat dringend zijn hulp nodig heeft. Dus opzouten en heel gauw ook! Als ik mijn ogen sluit weet ik dat ik het zeker. Als ik straks wakker wordt ga ik deze dag gewoon opnieuw beginnen. De eerste poging was tenslotte al vanaf de eerste seconde kansloos. Dromen over Herman… Pfffff! Wat denkt ie wel?
01-09-07
Abonneren op:
Posts (Atom)