Donderdag 13-09-07
Vandaag staat de Island Tour op het programma, een rit over de gehele kustweg die tevens ook de enige weg is over het eiland. Onze gids en chauffeur, Handel Franklin, blijkt een grote, forse, zwarte man met twee opvallende gouden oorringen en maar liefst drie mobiele telefoons. Hij werkt voor Ted´s Sunshine Tours en is daarnaast, zoals zovelen op dit eiland, muzikant en taxichauffeur.
We vertrekken onder een deels betrokken lucht. Het is erg warm en de airco in het busje blaast volop. Naast de vier mensen die Handel bij Toucan Inn heeft opgepikt gaat er nog een stel (mede-honeymooners uit Alkmaar) mee dat we eerst gaan ophalen uit een hotel in Scarborough. Dan is het gezelschap compleet en kan de Tour echt beginnen.
We kijken onze ogen uit onderweg. Wat opvalt is hoe groen en hoe schoon alles op het eiland is. Natuurlijk ligt er hier en daar wel eens wat maar over het algemeen is toch de indruk dat er zeer regelmatig wordt opgeruimd en er duidelijk moeite wordt gedaan om het opgeruimd en schoon te houden.
Tijdens de rit vertelt Handel over het eiland en ook bij de diverse stops laat hij ons delen in zijn kennis. Zoals bijvoorbeeld over de ´Trumpet Tree´. Dit is een van oudsher bekend ´bushmedicine´ voor ´internal cleansing´. Of, zoals Handel het uitdrukt: ´It takes you to the toilet!´. We genieten onderweg volop van de panorama´s en kleine, onbedoelde kijkjes in het privéleven van diverse eilandbewoners. Er zijn vele ´kodak-momenten´ maar als we steeds zouden stoppen gaat een tour als deze zeker dagen duren. We komen langs ´King George Bay´ waar iedereen die dat wil een huisje mag bouwen, zij het niet in beton. Bovendien is deze plek erg windgevoelig tijdens ´Hurricane Season´ en dus wordt er (nog) niet heel veel gebouwd. We zien ook een ´Silk Cotton Tree´, een boom die heel oud kan worden. Het exemplaar dat we zien is minstens vierhonderd jaar oud. Vlak erbij staat een verlaten en zeer vervallen huisje aan de weg waar ik een aantal mooie plaatjes kan schieten. Gestopt wordt er ook op ´Mount Dillon´ vanwaar we een mooi uitzicht hebben over het eiland en de drie gezusters (een paar rotsformaties) in zee. Hier treffen we ook een van de grootste understatements aan. Op een bord aan het begin van een zijweg staat de tekst ´Caution! This road is unsafe for vehicular traffic.´ Eén blik op de weg maakt duidelijk dat dat geen overbodige waarschuwing betreft..
De volgende stop is voor een uitzicht op ´Englishman´s Bay´. Dit is het punt waar, volgens de overlevering, de ontdekkers van Tobago voor het eerst aan land kwamen en het ziet er ook precies zo uit als je je zo´n plek zou voorstellen. En dat blijkt des te meer als we een tijdje later over het strand wandelen. Het is zo´n plek waar je je, zonder al te veel moeite, nét zo goed in 1700 kan wanen als in 2007. Mijn liefste laat zich hier verleiden tot de aanschaf van een tweetal omslagen door een, in een zeer luidruchtig maar kleurrijk streepjespak gestoken verkoper voor de som van $ 220 TT. Hier treffen we ook de zoveelste waarschuwing aan bij een exemplaar van de ´Machineel Tree´ waar we al vaak over hebben gehoord. Deze boom is dermate giftig dat zelfs bij het eronder schuilen tijdens een regenbuitje er al grote brandblaren op de huid kunnen ontstaan. Het ´Do not touch!´ staat er blijkbaar niet voor niets.
Als we even later weer door de bergen rijden komen we langs de plek die algemeen wordt gezien als het middelpunt van het eiland. En precies op die plek staat een eenzame koe te grazen. Op mijn vraag waarom er op die plek een koe is neergezet i.p.v. een bord of andere aanduiding moet Handel het antwoord schuldig blijven. Hij bekent even later dat hij die vraag echt nog nooit heeft gehad.
Lunch wordt genuttigd in ´Jemma´s Treehouse´ in Speyside. Een befaamd restaurant dat rond een boom is gebouwd. Het restaurant staat te boek als een ´must see´ op het eiland maar buiten het feit dat je zowat, als het ware, in de branding zit te eten zien we niet echt een reden om dit etablissement aan iemand aan te raden. Zeker niet als je verblijft aan de andere kant van het eiland. Maar wellicht wordt ons oordeel enigszins vertroebeld door het feit dat het aan deze kant van het eiland, de kant waar de duik-toeristen zitten in hun ´all-in resorts´, vandaag zowat continu regent.
Na de lunch doen we nog de plek aan van het voormalige ´Fort Danby´ waar de stoffelijke resten van Mr James Clark als sinds de 6e juli 1772 rusten, al moet je goed zoeken om zijn grafzerk te kunnen vinden, en stoppen we bij ´Argyle Waterfalls´. Dit zijn de hoogste watervallen op het eiland en je kunt/ mag er alleen onder de deskundige begeleiding van een erkend gids naar toe wandelen. Onze gids blijkt een krasse oude(re) dame die de tocht naar boven op grote rubberlaarzen moeiteloos volbrengt. In tegenstelling tot enkele leden van ons groepje die toch heel wat meer moeite met het tochtje hebben…inclusief de schrijver dezes.
Al met al was het een lange dag met veel indrukken en veel ´photo-opportunities´ die aan ons nogal tamme reisgezelschap volledig voorbij zijn gegaan. Als we dan rond 18.00 u weer in ons hotel terug zijn ben ik uitgeput. We doen een kort aperitiefje, eten een hapje in het hotel en liggen daarna vroeg onder de lakens.
13-09-07
Geen opmerkingen:
Een reactie posten