De GROTE dag

The day before

Vandaag is de laatste dag vòòr de grote dag. Morgen gaat het dan eindelijk gebeuren! Alles is klaar, de koffers zijn zo goed als gepakt, en feitelijk zou er dus niets meer fout moeten kunnen gaan.. Maar ja, ´life is life´ en òf het morgen allemaal vlekkeloos verloopt is dus maar afwachten.
Ik zal blij zijn als het morgen achter de rug is. Niet omdat ik het allemaal achter me wil hebben maar meer omdat ik er dan eindelijk gewoon over kan praten. Na morgen is het geen geheim meer en dan mag iedereen het weten! Eindelijk! Ik heb me de afgelopen tijd te vaak moeten inhouden maar ik ben ervan overtuigd dat er hier en daar een vermoeden is gerezen over wat er staat te gebeuren.
Ik heb mijn liefste al een hele tijd geleden gevraagd, met oud & nieuw 2004/05 maar door alle ziekenhuisperikelen kwam het er maar steeds niet van. Niet dat ik spijt had van de vraag, alles behalve zelfs, maar ik wilde er op mijn eigen trouwdag voor de volle 100% bij zijn. Dus werd het steeds weer uitgesteld en verder vooruitgeschoven. Tot nu dus. Een maand of drie geleden kwam het weer ter sprake en besloten we maar gewoon een datum te prikken in de hoop dat ik dan voldoende hersteld zou zijn voor de plechtigheid zelf én voor de reis erna. En dat is gelukt. Niet dat ik al helemaal ben waar ik zou willen zijn maar ik voel me goed genoeg en ik heb er ongelofelijk veel zin in. Ook al had ik nooit gedacht dat ik dat zou zeggen, maar ik ben er klaar voor en het voelt absoluut goed. En ja, ik barst van de zenuwen. Net als mijn liefste.

De voorbereidingen verliepen redelijk vlot. We hadden niet eens zo héél veel discussie nodig om tot het besluit te komen hoe we het wilden doen. Na alles wat er de afgelopen jaren is gebeurd, de staat van mijn gezondheid én omdat het toch echt iets van ons beiden is, deed ons al snel tot de conclusie komen dat we het héél klein wilden houden. Wel met de nodige toeters en bellen voor onszelf maar toch heel klein. Niet dat we iemand een feestje misgunnen maar gezien alle omstandigheden zijn we hier op uitgekomen en we hopen dan ook maar dat familie en vrienden zich niet al te veel gekwetst zullen voelen. We hopen echt dat iedereen blij voor ons kan zijn en accepteert dat we het zo hebben willen doen. Geen grote feesten, geen recepties en geen ´stukjes´. Vooral géén stukjes! Gewoon klein en intiem, maar wel helemaal van ons.
Ringen, nooit geweten dat er zó veel mogelijk was. We hebben er honderden gezien en ook honderden afgekeurd. We zijn de stad in geweest en hebben ons uitgebreid laten voorlichten om uiteindelijk, via internet, uit te komen bij een juwelier in Winkelcentrum Woensel, Marc van Loon. Ik had een plaatje van de ring gezien maar daar een plaatje nog al eens een andere indruk geeft dan de ring zelf, ben ik erop af gestapt en door zowel de ontvangst als de ring zelf wist ik meteen dat ik dé perfecte ringen voor ons had gevonden. Modern en strak maar toch stijlvol en tijdloos. De perfecte combinatie. En nu liggen ze op de eetkamertafel te wachten op morgen.
Ook de auto waarmee we morgen naar het stadhuis zullen gaan was niet echt een punt van discussie. Alleen altijd de vraag waar je zo´n ding dan vandaan haalt. En wat is er ´more appropriate´ dan de auto te huren in Zeeland? Ok, het is wel niet de provincie maar toch. Maar natuurlijk hadden ze de auto die we wilden niet in huis maar konden het wel regelen. En dus komt er morgen om 11.30u een sneeuwwitte Citroën Traction voorrijden om ons om 12.00u op het stadhuis af te leveren.
Afgelopen vrijdag hebben we kennis gemaakt met de ambtenaar die de plechtigheid zal voltrekken. Een heel aardige en charmante dame met een plezierige glimlach en een aangenaam gevoel voor humor. En terwijl we de plechtigheid zaten te bespreken kon ik niet anders dan terugdenken hoe weinig het gescheeld had dat we niet in Eindhoven hadden kunnen trouwen. In deze gemeente dien je namelijk zelf voor je getuigen te zorgen. En normaliter zou dat ook helemaal geen probleem geweest zijn, ware het niet dat er, buiten ons tweetjes, niemand van weet en we dientengevolge ook niemand voor die belangrijke rol konden vragen. In eerste instantie was de gemeente onvermurwbaar en stelde feitelijk dat we dan hier simpelweg niet kónden trouwen, maar nadat we de situatie hadden uitgelegd en het hoe en waarom uit de doeken hadden gedaan, werd men, na overleg met de chef, een heel stuk inschikkelijker en kon er opeens wél van alles worden geregeld. Een welgemeend woord van dank aan de gemeente Eindhoven dus!
En morgen gaat het nu dus eindelijk gebeuren en kan het, zelfopgelegde, embargo eraf.
Voor de huwelijksnacht hebben we een prachtige suite kunnen vinden in de buurt van Amsterdam. Met allerlei ´leuke extra´s´ waar we prima onze eerste nacht als echtpaar kunnen doorbrengen en van waaruit we de volgende ochtend binnen niet al te lange tijd op Schiphol kunnen zijn voor de huwelijksreis op Tobago. Bring it on baby!!!

09-09-07

10.00 u

De GROTE dag is eindelijk daar! Nog twee uur te gaan. Helaas regent het buiten. Eerst nog heel zachtjes maar het gaat steeds harder regenen. Mijn liefste is druk bezig zich mooi te maken en ik heb net de bloemen gehaald. De dame bij de bloemenwinkel vroeg nog voor welke gelegenheid ik speciaal deze open rozen had besteld. Op mijn antwoord dat het voor onze eigen trouwerij was herinnerde ze zich al die keren dat ik bij hun bloemen heb gekocht ´voor de export´ naar Zeeland. En ja, dat is inderdaad goed gekomen!


11.00 u

Het wordt nu echt spannend. Over een uurtje gaat het allemaal gebeuren. Hopelijk is de auto op tijd. We zijn beiden behoorlijk zenuwachtig.

11.30 u

De bruidsauto, een 60 jaar oude crémewitte Citroën traction Avant staat klaar voor de deur. Mijn liefste aanstaande ziet er in haar donkerblauwe jurk uit als een plaatje! De chauffeur, die uit Haps komt, weet de weg niet in Eindhoven maar wij gelukkig wel. De regen doet zijn uiterste best zich in te houden en dat lijkt te gaan lukken.

13.00 u

We zijn weer thuis. Nu officieel als man en vrouw. Klinkt nog heel gek maar het voelt ontzettend goed. De ambtenaar had duidelijk haar best gedaan op de toespraak en mede daardoor was het een hele mooie ceremonie. Maar wel blijven opletten want voor je het weet is het alweer voorbij! Nu rest niets anders dan de koffers in de auto te laden en richting het noorden te vertrekken. Vanavond en vannacht hebben we gelukkig alle tijd om deze dag nog eens in alle rust de revue te laten passeren. En morgen begint dan de reis. Een reis die ons naar het tropische eiland Tobago gaat voeren. En ik heb even gekeken, het is daar nu 28°c. Ok, met de nodige onweersbuien maar een stuk warmer dan hier! Rond de 26e zijn we weer terug. Tobago here we come!

10-09-07