Nu ik, na een lange ziekteperiode, weer voorzichtig aan het reïntegreren ben merk ik weer hoe slecht het eigenlijk gesteld is met de klantvriendelijkheid bij Nederlandse bedrijven. Het lijkt wel alsof de aandeelhouder inmiddels heilig is verklaard. Alleen als híj gelukkig en tevreden is kan er iets voor de klant worden gedaan. En dat is niet alleen jammer maar ook volstrekt overbodig!
In het zakenleven is er één alom geldend basisprincipe en dat is dat zónder klanten een bedrijf geen bestaansrecht heeft. Het is tenslotte het geld dat de klant binnen brengt dat ervoor zorgt dat er salarissen kunnen worden betaald. Maar op de een of andere manier lijkt het wel of men dat bij diverse bedrijven compleet vergeten is. Als je tracht iets bij een bedrijf geregeld te krijgen, vooral voormalige NUTS-bedrijven hebben daar nogal eens een handje van, stuit je op een muur van onbegrip en soms zelfs botte onwil. Men vindt het maar lastig en wenst eigenlijk liever helemaal niet gestoord te worden in de werkzaamheden en al zéker niet door een vervelende en lastige klant. Want iets voor de klant regelen leidt af van de normale werkzaamheden en stoort feitelijk alleen maar. En ik kan daar nogal boos over worden.
Zo hebben wij voor ons huwelijk een trouwauto gehuurd bij een bedrijf in Z. De helft van de factuur diende vooraf betaald te worden en de andere helft, na afloop. Hiervoor zouden ze een afrekening maken en die opsturen zodat we precies zouden kunnen zien wat er nog aan openstaand saldo betaald zou moeten worden. Tot zover geen probleem zou je denken. Klopt.
In het ´arrangement zou òòk nog een klein flesje champagne zitten en de chauffeur zou bovendien ook nog een aantal foto´s maken die ons dan op CD zouden worden toegezonden. Klinkt allemaal helemaal ok en dat was het ook, grotendeels. De auto was keurig op tijd en heeft ons, geheel volgens afspraak, heen en weer gereden naar het Stadhuis. Daarover geen probleem. Maar de champagne was niet aanwezig, of althans is ons niet aangeboden. Niet erg op zich want het was maar een heel kort ritje en thuis lag er ook al een fles koud, maar als het er beloofd wordt te zijn moet het er ook zijn. Kort daarna zijn we op huwelijksreis vertrokken en hadden daarom bij het betrokken bedrijf aangegeven dat we de eindafrekening pas bij terugkomst zouden aantreffen en voldoen. Dat was géén probleem. Maar bij terugkomst lag er geen afrekening en ook géén foto-cd. Dus maar eens gebeld en gevraagd waar e.e.a. bleef en meteen doorgegeven dat de beloofde champagne ontbrak. Duizend excuses door de telefoon en e.e.a. zou onmiddellijk in orde gemaakt worden. Maar dat duurde en dat duurde maar. Op 10 oktober, exact één maand na de trouwdatum, viel dan eindelijk de beloofde afrekening op de mat maar daarin was géén afrekening gemaakt en stond een zéér slap excuus voor het ontbreken van de champagne want wij zouden ´er geen gebruik van hebben willen maken´. Tja, zo lust ik er ook nog wel een paar! Als ik de champagne geweigerd zou hebben dan zou ik er toch niet over klagen toch? Of wel? Enfin, op zich ga ik daar niet dood van maar ook ontbreken de foto´s nog steeds en die zouden dan de volgende week opgestuurd worden, ´i.v.m. afwezigheid van de eigenaar van het bedrijf´. Ehhh…pardon? Maar goed, ik nog even wachten dus zij ook maar even op hun centjes. En inmiddels zijn we wéér een aantal weken verder, we schrijven inmiddels de laatste dag van oktober, en tot op heden zijn de foto´s nog niet ontvangen en hebben we het restant ook nog niet overgemaakt. Hoog tijd om dus maar weer eens te bellen…*zucht*
Een andere langlopende discussie is die met het Zeeuwse energiebedrijf. Die maken er helemaal een zooitje van. Die kennen hun eigen regels blijkbaar niet, spreken zichzelf bovendien regelmatig tegen en weigeren, tot op heden althans, om de eindafrekening die ze zélf hebben opgesteld ook uit te keren. Dat blijkt té moeilijk.
En zo heeft een ieder wel een aantal voorbeelden uit eigen ervaring over hoe je, als consument, soms stapelgek wordt als je met grote bedrijven van doen hebt. En zeker als het bedrijven zijn waar je niet omheen kunt zoals energiebedrijven. Dan ben je als individuele klant absoluut niet interessant en vaak alleen maar lastig. En dan beginnen mijn handen te jeuken. Want ik zou soms zóó graag bij bedrijven langsgaan en laten zien dat het met minimale inspanning ook heel ánders kan. Dat klantvriendelijkheid helemaal geen bakken vol met geld hoeft te kosten en dat het, zéker op lange termijn, alleen maar winst oplevert voor beide zijden. Maar helaas is dat voorlopig fysiek nog niet mogelijk. Maar mijn handen jeuken!
31-10-07
woensdag 31 oktober 2007
dinsdag 30 oktober 2007
Mensen kijken
Het was rond 20.00 uur dat we op het stoepje voor het Parktheater nog even een sigaretje stonden te roken. Het zou nog een kwartiertje duren alvorens Marc Marie Huijbregts het podium zou betreden om zijn kunsten te vertonen en de toeschouwers druppelden gestaag binnen. Letterlijk in dit geval want het regende.
Ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken en vooral naar wat ze doen, hoe ze reageren op een situatie of gewoon hoe mensen met elkaar omgaan. Het feit dat het regende echter zorgde ervoor dat velen met paraplu getooid waren die je, als je eenmaal het theater in wilt, ergens moet laten. Grappig is echter om te zien hoe mensen met hun druipende paraplu omgaan. Zodra men onder het afdakje voor de ingang is aangekomen schudt de een zijn paraplu uit alvorens hem te sluiten terwijl de ander zijn paraplu dichtvouwt zónder hem eerst uit te schudden. Opvallend is echter dat diegenen die de paraplu eerst uitschudden dat vaak doen zonder te kijken of ze met hun gespetter iemand anders natspatten. Mijn liefste kreeg daarvan in een geval bijna de volle laag. Deze dame kwam bovenaan de trap en begon meteen haar paraplu uit te schudden. Dat mijn liefste daarvan de zowat volle laag kreeg interesseerde haar klaarblijkelijk niets en zonder één woord schreed ze door naar binnen. Een ander doorregend exemplaar kwam boven en begon zijn paraplu uit te schudden, zag dat hij dreigde anderen natter te maken dan ze al waren, en liep vervolgens, zich verontschuldigend een paar stappen verder om ´out of range´ het klusje verder te klaren. Die had het begrepen.
Grappig is ook om te zien hoe de heren ervoor trachten te zorgen dat de dames in hun gezelschap enigszins droog de voordeur van het theater bereiken. De echt galante heer zet zijn dame af voor de deur van het theater en begeleid haar vervolgens tot de deur met zijn paraplu om pas daarna de auto te gaan parkeren. De wat minder galante heer stopt voor het theater, lost zijn passagiers, zonder zelf uit te stappen, en komt dat iets later, zonder paraplu en dus doornat, aangespurt om zich weer bij zijn gezelschap te voegen. De nog minder galante heren van de schepping, tenslotte, parkeren eerst hun voertuig en komen dan met hun gezelschap tezamen aangewandeld zonder paraplu en zijn dus allen even doorweekt. Het toppunt van onbeschaafdheid zag ik nog net arriveren vlak voor we zelf naar binnen gingen. Dit jonge heerschap schuilde zelf onder een kleine paraplu en liet zijn dame in de regen lopen. Een relatie die waarschijnlijk geen héél lang leven beschoren is als de uitdrukking op haar gezicht als indicatie mag worden opgevat. Dat jongmens moet nog héél veel leren.
Eenmaal in de zaal en gezeten op de aangewezen plek is het altijd interessant om op te letten en mee te luisteren met de gesprekken om je heen. Wellicht is dat niet echt netjes maar ik kan het toch niet laten. Soms zitten daar echte pareltjes van conversatie tussen en soms werkt het alleen maar op de lachspieren. De twee dames die ter rechterzijde van mijn liefste zaten waren overduidelijk samen een avondje gezellig uit en hadden samen de grootste schik. Ze hadden de slappe lag al lang voor het doek opging en amuseerden zich best. De stoelen aan mijn linkerzijde bleven de hele voorstelling onbezet waardoor ik mijn lange benen nog eens in een andere positie kon manoeuvreren zonder iemand continue voor de schenen te schoppen. Heerlijk!
Vlak voor het licht uitging kwam opeens Eindhovenaar Theo Maassen de zaal binnen met zijn dame. Vermomd met petje en grote zwarte bril zocht hij snel zijn plekje voor de voorstelling zou beginnen. En ik geloof dat niet heel veel mensen hem herkenden en ik kan me dan ook niet nalaten af te vragen hoe zo iemand daar dan zélf over denkt. Aan de ene kant moet het heerlijk zijn om, als je bekend bent, af en toe ook eens absoluut incognito door het leven te kunnen wandelen, maar aan de andere kant wil je toch ook graag (h)erkend worden. Deze avond was echter een rustige voor Theo en kreeg Marc Marie terecht alle aandacht voor zijn optreden.
30-10-07
Ik vind het heerlijk om naar mensen te kijken en vooral naar wat ze doen, hoe ze reageren op een situatie of gewoon hoe mensen met elkaar omgaan. Het feit dat het regende echter zorgde ervoor dat velen met paraplu getooid waren die je, als je eenmaal het theater in wilt, ergens moet laten. Grappig is echter om te zien hoe mensen met hun druipende paraplu omgaan. Zodra men onder het afdakje voor de ingang is aangekomen schudt de een zijn paraplu uit alvorens hem te sluiten terwijl de ander zijn paraplu dichtvouwt zónder hem eerst uit te schudden. Opvallend is echter dat diegenen die de paraplu eerst uitschudden dat vaak doen zonder te kijken of ze met hun gespetter iemand anders natspatten. Mijn liefste kreeg daarvan in een geval bijna de volle laag. Deze dame kwam bovenaan de trap en begon meteen haar paraplu uit te schudden. Dat mijn liefste daarvan de zowat volle laag kreeg interesseerde haar klaarblijkelijk niets en zonder één woord schreed ze door naar binnen. Een ander doorregend exemplaar kwam boven en begon zijn paraplu uit te schudden, zag dat hij dreigde anderen natter te maken dan ze al waren, en liep vervolgens, zich verontschuldigend een paar stappen verder om ´out of range´ het klusje verder te klaren. Die had het begrepen.
Grappig is ook om te zien hoe de heren ervoor trachten te zorgen dat de dames in hun gezelschap enigszins droog de voordeur van het theater bereiken. De echt galante heer zet zijn dame af voor de deur van het theater en begeleid haar vervolgens tot de deur met zijn paraplu om pas daarna de auto te gaan parkeren. De wat minder galante heer stopt voor het theater, lost zijn passagiers, zonder zelf uit te stappen, en komt dat iets later, zonder paraplu en dus doornat, aangespurt om zich weer bij zijn gezelschap te voegen. De nog minder galante heren van de schepping, tenslotte, parkeren eerst hun voertuig en komen dan met hun gezelschap tezamen aangewandeld zonder paraplu en zijn dus allen even doorweekt. Het toppunt van onbeschaafdheid zag ik nog net arriveren vlak voor we zelf naar binnen gingen. Dit jonge heerschap schuilde zelf onder een kleine paraplu en liet zijn dame in de regen lopen. Een relatie die waarschijnlijk geen héél lang leven beschoren is als de uitdrukking op haar gezicht als indicatie mag worden opgevat. Dat jongmens moet nog héél veel leren.
Eenmaal in de zaal en gezeten op de aangewezen plek is het altijd interessant om op te letten en mee te luisteren met de gesprekken om je heen. Wellicht is dat niet echt netjes maar ik kan het toch niet laten. Soms zitten daar echte pareltjes van conversatie tussen en soms werkt het alleen maar op de lachspieren. De twee dames die ter rechterzijde van mijn liefste zaten waren overduidelijk samen een avondje gezellig uit en hadden samen de grootste schik. Ze hadden de slappe lag al lang voor het doek opging en amuseerden zich best. De stoelen aan mijn linkerzijde bleven de hele voorstelling onbezet waardoor ik mijn lange benen nog eens in een andere positie kon manoeuvreren zonder iemand continue voor de schenen te schoppen. Heerlijk!
Vlak voor het licht uitging kwam opeens Eindhovenaar Theo Maassen de zaal binnen met zijn dame. Vermomd met petje en grote zwarte bril zocht hij snel zijn plekje voor de voorstelling zou beginnen. En ik geloof dat niet heel veel mensen hem herkenden en ik kan me dan ook niet nalaten af te vragen hoe zo iemand daar dan zélf over denkt. Aan de ene kant moet het heerlijk zijn om, als je bekend bent, af en toe ook eens absoluut incognito door het leven te kunnen wandelen, maar aan de andere kant wil je toch ook graag (h)erkend worden. Deze avond was echter een rustige voor Theo en kreeg Marc Marie terecht alle aandacht voor zijn optreden.
30-10-07
maandag 29 oktober 2007
Een avondje Theater
Gisteravond waren we in het Eindhovense Parktheater voor een optreden van Boudewijn de Groot in verband met zijn ´Lage Landen Tour´. De man is al ruim 40 jaar bezig en heeft het zingen nog absoluut niet verleerd. Ik heb genoten in ieder geval.
Maar wat me wel weer eens opviel is het feit dat het voor mensen blijkbaar nog steeds ERRUG lastig is om rekening te houden met anderen. Zo komen er mensen te laat en willen dan, als de voorstelling al lang en breed is begonnen, alsnog te zaal in. Dat is niet alleen voor de optredende artiest vervelend maar zeker ook voor de andere toeschouwers in de rij waar de laatkomers toevallig stoelen hebben. Want die stoelen zijn nooit aan de zijkant van de rij maar altijd ergens in het midden. Nu kán het natuurlijk voorkomen dat je, om moverende redenen, eens te laat komt. Kan gebeuren tenslotte. Eén stel loste dat gelukkig keurig op en wachtte aan de zijkant tot er applaus opklonk voor ze de rij ingingen op weg naar hun stoelen. Een ander stel laatkomers kon het echter niks schelen en drong, nogal luidruchtig, midden in een van de luisterliedjes de rij in waardoor een deel van het lied voor de zaal verloren ging.
En als ik dat zo zit te bekijken vraag ik me altijd af waarom het nu zo moeilijk is je te verplaatsen in de ander. Met een beetje logica en boerenverstand is er toch doorgaans wel een oplossing te bedenken waardoor de overlast voor anderen tot een minimum beperkt wordt? Da´s toch niet zo héél moeilijk? Je moet er alleen even over nadenken.
Een ander ding dat me nogal kan irriteren is als je naast een dame, meestal van ´zekere leeftijd´, komt te zitten die nogal is ´uitgeschoten´ met het parfum. Gisteravond was het weer eens raak. De dame naast me had een nogal zwaar parfum opgedaan met een sterke geur van, voornamelijk, citrus. Ik rook het vanmorgen nòg in mijn eigen kleren! Daarnaast had ze blijkbaar last van keelpijn want ze zat de hele voorstelling lang keelpastilles te eten. Op zich wellicht beter dan continue hoesten, en daar is wat voor te zeggen, maar elke keer als ze de behoeft voelde om mee te zingen kwam er een grote golf ´drop´ zich mengen met het citrus van haar parfum. Ik ga er eigenlijk niet vanuit dat ze het expres deed, maar ook dáár zou een zekere terughoudendheid toch op z´n plaats zijn. Je bent zelf tenslotte niet de enigste die goed geld heeft betaald om een voorstelling te kunnen zien. Dat zijn, zeker voor bekende namen zoals die van Boudewijn, toch al snel bedragen waar je bijna een halve week boodschappen van kunt doen. Niet misselijk dus. Hebben we er best graag voor over maar zitten dan toch niet echt op dit soort ´hidden extra´s´ te wachten.
Dus het vriendelijke verzoek om, áls je bijvoorbeeld te laat bent, ook even rekening te houden met al die anderen die er wèl in geslaagd zijn op tijd te komen. Wacht even op een moment van applaus of een andere break in het programma alvorens je je naar je plaats begeeft. Dat is niet alleen respectvol naar je mede toeschouwers maar zéker ook voor de persoon die op het podium staat. En, netjes gekleed naar het theater is iets wat ik zelf ook doe en wordt hogelijk absoluut gewaardeerd. Houd echter met het parfum of de aftershave òòk even rekening met de mensen die enige tijd, vlak naast u, in uw geurtje moeten doorbrengen. Dan heeft niet alleen u maar ook de mensen naast u een gezellige avond. En daarom komt een ieder tenslotte toch naar het theater? Nou dan!
29-10-07
Maar wat me wel weer eens opviel is het feit dat het voor mensen blijkbaar nog steeds ERRUG lastig is om rekening te houden met anderen. Zo komen er mensen te laat en willen dan, als de voorstelling al lang en breed is begonnen, alsnog te zaal in. Dat is niet alleen voor de optredende artiest vervelend maar zeker ook voor de andere toeschouwers in de rij waar de laatkomers toevallig stoelen hebben. Want die stoelen zijn nooit aan de zijkant van de rij maar altijd ergens in het midden. Nu kán het natuurlijk voorkomen dat je, om moverende redenen, eens te laat komt. Kan gebeuren tenslotte. Eén stel loste dat gelukkig keurig op en wachtte aan de zijkant tot er applaus opklonk voor ze de rij ingingen op weg naar hun stoelen. Een ander stel laatkomers kon het echter niks schelen en drong, nogal luidruchtig, midden in een van de luisterliedjes de rij in waardoor een deel van het lied voor de zaal verloren ging.
En als ik dat zo zit te bekijken vraag ik me altijd af waarom het nu zo moeilijk is je te verplaatsen in de ander. Met een beetje logica en boerenverstand is er toch doorgaans wel een oplossing te bedenken waardoor de overlast voor anderen tot een minimum beperkt wordt? Da´s toch niet zo héél moeilijk? Je moet er alleen even over nadenken.
Een ander ding dat me nogal kan irriteren is als je naast een dame, meestal van ´zekere leeftijd´, komt te zitten die nogal is ´uitgeschoten´ met het parfum. Gisteravond was het weer eens raak. De dame naast me had een nogal zwaar parfum opgedaan met een sterke geur van, voornamelijk, citrus. Ik rook het vanmorgen nòg in mijn eigen kleren! Daarnaast had ze blijkbaar last van keelpijn want ze zat de hele voorstelling lang keelpastilles te eten. Op zich wellicht beter dan continue hoesten, en daar is wat voor te zeggen, maar elke keer als ze de behoeft voelde om mee te zingen kwam er een grote golf ´drop´ zich mengen met het citrus van haar parfum. Ik ga er eigenlijk niet vanuit dat ze het expres deed, maar ook dáár zou een zekere terughoudendheid toch op z´n plaats zijn. Je bent zelf tenslotte niet de enigste die goed geld heeft betaald om een voorstelling te kunnen zien. Dat zijn, zeker voor bekende namen zoals die van Boudewijn, toch al snel bedragen waar je bijna een halve week boodschappen van kunt doen. Niet misselijk dus. Hebben we er best graag voor over maar zitten dan toch niet echt op dit soort ´hidden extra´s´ te wachten.
Dus het vriendelijke verzoek om, áls je bijvoorbeeld te laat bent, ook even rekening te houden met al die anderen die er wèl in geslaagd zijn op tijd te komen. Wacht even op een moment van applaus of een andere break in het programma alvorens je je naar je plaats begeeft. Dat is niet alleen respectvol naar je mede toeschouwers maar zéker ook voor de persoon die op het podium staat. En, netjes gekleed naar het theater is iets wat ik zelf ook doe en wordt hogelijk absoluut gewaardeerd. Houd echter met het parfum of de aftershave òòk even rekening met de mensen die enige tijd, vlak naast u, in uw geurtje moeten doorbrengen. Dan heeft niet alleen u maar ook de mensen naast u een gezellige avond. En daarom komt een ieder tenslotte toch naar het theater? Nou dan!
29-10-07
zaterdag 27 oktober 2007
´Mens-zijn´
Het eerdere berichtje van vandaag heeft me ernstig aan het denken gezet. Wat is het nu precies om ´mens´ te zijn? De vraag wat het is om ´mens´ te zijn is een filosofische en eentje die de mensheid al eeuwenlang verdeeld. Voor mij is het een vraag die een ieder aan zichzelf zou moeten stellen. De daaropvolgende zoektocht naar een sluitend antwoord levert veel stof tot nadenken en, hopelijk, een bredere blik op de plaats die je inneemt binnen de maatschappij. Het is namelijk een vraag die raakt aan wat je maakt tot het individu dat je bent. Waarom ben je wie je bent en is dat ok?
Ik begon me deze vraag al vrij vroeg te stellen. Rond het einde van mijn lagere school-tijd kwam, door omstandigheden, deze vraag naar boven. Allereerst vermomd als definitie van wie ik was, om daarna, gaandeweg, zich te verbreden en meer de huidige vorm aan te nemen van: ´Wat betekent het voor mij om mens te zijn?´. En ik merk dat het antwoord daarop aan net zoveel veranderingen onderhevig is als het leven zelf. Op zich is dat niet vreemd want als je ouder wordt leer je elke dag weer iets nieuws dat ergens een plekje moet krijgen in je eigen blik op de wereld en je eigen plaats erin. En hoe meer je leert over de wereld om je heen, hoe meer je kunt afleiden over jezelf uit de manier waarop, en waarom, je daarop reageert. En dat is absoluut niet altijd een plezierige bezigheid. Je komt namelijk op gezette tijden karakter-trekken en overlevingsmechanismen in jezelf tegen die niet altijd allemaal even positief zijn. Maar zodra je ze eenmaal hebt herkent, en erkend, kun je ermee aan de slag.
Maar waar heeft de zoektocht naar het begrip ´mens-zijn´ mij inmiddels gebracht? Ik heb na al die jaren ermee bezig zijn nog steeds geen definitie kunnen vinden die alles omvattend is en ik denk ook niet dat die bestaat. Er zijn te veel ´mitsen en maren´ en te veel ´als en indiens´ om tot één sluitende definitie te komen. Voor mij heeft het begrip ´mens-zijn´ meer te maken met instelling en houding tegenover een aantal zaken. En een groot deel van die zaken zijn, mijns inziens, universeel. Een groot aantal anderen zijn cultureel en vooral ook religieus van aard en verschillen dus per land, streek of bevolkingsgroep.
Als ik me even beperk tot de meest universele zaken heeft ´mens-zijn´ te maken met een aantal elementaire zaken. Respect als eerste. Respect voor anderen en vooral ouders/ ouderen en diegenen die, op basis van prestatie, extra respect verdienen. Maar ook zeker respect voor de natuur en ´andermans goed´. Respect voor autoriteit hoort eigenlijk ook thuis in dat rijtje maar die ligt voor mij persoonlijk nogal gevoelig. Dát respect hangt sterk af van houding en hoe de ander met zijn autoriteit omgaat.
Als tweede zou ik noemen: de verplichting om je te ontwikkelen naar je maximale vermogen.
Die behoeft niet heel veel uitleg en spreekt grotendeels vanzelf.
Als derde staat voor mij ´delen´. En dan niet de meest linkse definitie van ´delen´, daar ben ik te rechts voor georiënteerd, maar vooral het delen van kennis en vaardigheden. Mocht dat tot groot succes leiden dan volgt het delen daarvan vanzelf.
Als vierde, en zeker een heel belangrijke in mijn leven, is vriendschap en, daarmee samenhangend, trouw. Voor mij zijn vrienden onmisbaar in het leven. Je hebt maar een paar echte vrienden in het leven en die moet je absoluut koesteren. Vriendschap is iets waarin je moet investeren. Veel investeren soms, maar voor echte vrienden betaalt dat zich dubbel en dwars terug. Vooral in tijden dat je zelf je vrienden keihard nodig hebt.. en ik mag me zéér gelukkig prijzen dat aan den lijve te hebben mogen meemaken wat het is om echte vrienden te hebben.
Een vijfde, zéér essentiële, is de liefde. Geen mens kan zonder. En je hebt de liefde nodig, in zijn breedste verschijningsvorm, om als héél en (redelijk) gelukkig mens te kunnen leven. Zij die het geluk hebben gesmaakt om in hun leven die ander tegen te komen waarbij echte liefde in het spel is, wéten hoe het voelt. Weten wat het is om iemand naast je te hebben die het beste in je naar boven haalt en onvoorwaardelijk om je geeft en van je houdt. Het gevaar is echter dat we, in de sleur van alledag, soms vergeten de juiste hoeveelheid aandacht aan die ander te schenken waardoor er allerlei misverstanden en problemen kunnen ontstaan waar niemand op zit te wachten. Feit blijft echter dat je pas echt gelukkig kunt zijn als de liefde regeert!
Een zesde begrip dat voor mij van belang is, wordt gevormd door verwondering of wellicht nieuwsgierigheid/ interesse. Ik denk namelijk dat je nooit bent uitgeleerd. Er zijn altijd nieuwe dingen te leren en nieuwe inzichten te verwerven die handig of nuttig kunnen zijn in je eigen leven en soms ook zaken kunnen belichten vanuit een perspectief waar vanuit je het zelf nog nooit hebt bekeken. En soms kan dat héél verrassend uitwerken. Daarnaast is het ook nog eens zo dat ´rust´ inderdaad leidt tot ´roest´ en ´stilstand´ onvermijdelijk tot ´achteruitgang´. De mensen en situaties om je heen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie. Soms om iets wél te doen en soms ook absoluut om zaken subiet anders te gaan aanpakken. Welke kant het ook blijkt te zijn, als je simpelweg met aandacht door het leven stapt komen de antwoorden op je vragen soms uit de meest onverwachte hoeken zomaar op je af.
Een zevende, en voor nu laatste, is juist die aandacht. In mijn vocabulaire is aandacht rechtstreeks verbonden met inzicht. Met andere woorden, aandacht leidt, op den duur, tot inzicht en maakt het leven soms een stuk overzichtelijker. Daarnaast is aandacht, mits niet van de opdringerige soort, een absolute smeerolie in de maatschappij. De, aan anderen gegeven , en oprechte, aandacht die je uitstraalt in de wereld is positieve energie die altijd weer, versterkt, bij je terugkomt. Energie ook die niet zelden een glimlach tevoorschijn tovert op de gezichten in je omgeving, want als je mensen om je heen gemeende aandacht schenkt voelen mensen zich serieus genomen en groeien ze in die aandacht. En hoe dát voelt weten we allemaal!
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
27-10-07 II
Ik begon me deze vraag al vrij vroeg te stellen. Rond het einde van mijn lagere school-tijd kwam, door omstandigheden, deze vraag naar boven. Allereerst vermomd als definitie van wie ik was, om daarna, gaandeweg, zich te verbreden en meer de huidige vorm aan te nemen van: ´Wat betekent het voor mij om mens te zijn?´. En ik merk dat het antwoord daarop aan net zoveel veranderingen onderhevig is als het leven zelf. Op zich is dat niet vreemd want als je ouder wordt leer je elke dag weer iets nieuws dat ergens een plekje moet krijgen in je eigen blik op de wereld en je eigen plaats erin. En hoe meer je leert over de wereld om je heen, hoe meer je kunt afleiden over jezelf uit de manier waarop, en waarom, je daarop reageert. En dat is absoluut niet altijd een plezierige bezigheid. Je komt namelijk op gezette tijden karakter-trekken en overlevingsmechanismen in jezelf tegen die niet altijd allemaal even positief zijn. Maar zodra je ze eenmaal hebt herkent, en erkend, kun je ermee aan de slag.
Maar waar heeft de zoektocht naar het begrip ´mens-zijn´ mij inmiddels gebracht? Ik heb na al die jaren ermee bezig zijn nog steeds geen definitie kunnen vinden die alles omvattend is en ik denk ook niet dat die bestaat. Er zijn te veel ´mitsen en maren´ en te veel ´als en indiens´ om tot één sluitende definitie te komen. Voor mij heeft het begrip ´mens-zijn´ meer te maken met instelling en houding tegenover een aantal zaken. En een groot deel van die zaken zijn, mijns inziens, universeel. Een groot aantal anderen zijn cultureel en vooral ook religieus van aard en verschillen dus per land, streek of bevolkingsgroep.
Als ik me even beperk tot de meest universele zaken heeft ´mens-zijn´ te maken met een aantal elementaire zaken. Respect als eerste. Respect voor anderen en vooral ouders/ ouderen en diegenen die, op basis van prestatie, extra respect verdienen. Maar ook zeker respect voor de natuur en ´andermans goed´. Respect voor autoriteit hoort eigenlijk ook thuis in dat rijtje maar die ligt voor mij persoonlijk nogal gevoelig. Dát respect hangt sterk af van houding en hoe de ander met zijn autoriteit omgaat.
Als tweede zou ik noemen: de verplichting om je te ontwikkelen naar je maximale vermogen.
Die behoeft niet heel veel uitleg en spreekt grotendeels vanzelf.
Als derde staat voor mij ´delen´. En dan niet de meest linkse definitie van ´delen´, daar ben ik te rechts voor georiënteerd, maar vooral het delen van kennis en vaardigheden. Mocht dat tot groot succes leiden dan volgt het delen daarvan vanzelf.
Als vierde, en zeker een heel belangrijke in mijn leven, is vriendschap en, daarmee samenhangend, trouw. Voor mij zijn vrienden onmisbaar in het leven. Je hebt maar een paar echte vrienden in het leven en die moet je absoluut koesteren. Vriendschap is iets waarin je moet investeren. Veel investeren soms, maar voor echte vrienden betaalt dat zich dubbel en dwars terug. Vooral in tijden dat je zelf je vrienden keihard nodig hebt.. en ik mag me zéér gelukkig prijzen dat aan den lijve te hebben mogen meemaken wat het is om echte vrienden te hebben.
Een vijfde, zéér essentiële, is de liefde. Geen mens kan zonder. En je hebt de liefde nodig, in zijn breedste verschijningsvorm, om als héél en (redelijk) gelukkig mens te kunnen leven. Zij die het geluk hebben gesmaakt om in hun leven die ander tegen te komen waarbij echte liefde in het spel is, wéten hoe het voelt. Weten wat het is om iemand naast je te hebben die het beste in je naar boven haalt en onvoorwaardelijk om je geeft en van je houdt. Het gevaar is echter dat we, in de sleur van alledag, soms vergeten de juiste hoeveelheid aandacht aan die ander te schenken waardoor er allerlei misverstanden en problemen kunnen ontstaan waar niemand op zit te wachten. Feit blijft echter dat je pas echt gelukkig kunt zijn als de liefde regeert!
Een zesde begrip dat voor mij van belang is, wordt gevormd door verwondering of wellicht nieuwsgierigheid/ interesse. Ik denk namelijk dat je nooit bent uitgeleerd. Er zijn altijd nieuwe dingen te leren en nieuwe inzichten te verwerven die handig of nuttig kunnen zijn in je eigen leven en soms ook zaken kunnen belichten vanuit een perspectief waar vanuit je het zelf nog nooit hebt bekeken. En soms kan dat héél verrassend uitwerken. Daarnaast is het ook nog eens zo dat ´rust´ inderdaad leidt tot ´roest´ en ´stilstand´ onvermijdelijk tot ´achteruitgang´. De mensen en situaties om je heen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie. Soms om iets wél te doen en soms ook absoluut om zaken subiet anders te gaan aanpakken. Welke kant het ook blijkt te zijn, als je simpelweg met aandacht door het leven stapt komen de antwoorden op je vragen soms uit de meest onverwachte hoeken zomaar op je af.
Een zevende, en voor nu laatste, is juist die aandacht. In mijn vocabulaire is aandacht rechtstreeks verbonden met inzicht. Met andere woorden, aandacht leidt, op den duur, tot inzicht en maakt het leven soms een stuk overzichtelijker. Daarnaast is aandacht, mits niet van de opdringerige soort, een absolute smeerolie in de maatschappij. De, aan anderen gegeven , en oprechte, aandacht die je uitstraalt in de wereld is positieve energie die altijd weer, versterkt, bij je terugkomt. Energie ook die niet zelden een glimlach tevoorschijn tovert op de gezichten in je omgeving, want als je mensen om je heen gemeende aandacht schenkt voelen mensen zich serieus genomen en groeien ze in die aandacht. En hoe dát voelt weten we allemaal!
Wordt ongetwijfeld vervolgd…
27-10-07 II
Gruwelijk!
Een héél klein berichtje in de krant, nauwelijks vijf bij vijf centimeter groot, maar het lezen doet me beseffen dat we, wederom, een nieuw dieptepunt in het begrip , ´mens-zijn´ hebben bereikt. Een 27-jarige Brit is namelijk gisteren veroordeeld tot drie jaar gevangenisstraf. Op zich niet zo bijzonder, maar de reden waarom déze meneer is veroordeeld des te meer. Deze Brit vond het namelijk nodig om over een op straat liggende, stervende vrouw heen te plassen en hiervan met een camera opnamen te maken, onderwijl roepend: ´Dit is YouTube- materiaal`. PARDON??
Na een paar keer diep zuchten komt mijn hartslag weer enigszins terug op een aanvaardbaar niveau. Ook mijn, toch al hoge, bloeddruk daalt weer iets en na een paar minuten kan ik zelfs weer een beetje helder denken. Wat drijft zo iemand in Godsnaam? Hoe komt iemand erbij om zoiets te gaan staan doen en er, blijkbaar, ook nog trots op te zijn? Het kleine artikeltje vermeldt helaas niet de omstandigheden, maar feitelijk doen die er ook helemaal niet toe. Acties als deze zijn verfoeilijk, zijn gespeend van elk respect voor de medemens in nood, en er is absoluut geen enkel excuus te bedenken dat dit soort daden enigszins kan goedpraten. In dit heerschap heeft de egocentrische maatschappij haar ultieme exponent bereikt, een exponent die bereid is alles te doen voor zijn eigen ´five minutes of fame´ op een website als YouTube.
En op momenten zoals dit verlang ik heftig terug naar schandpalen en publieke terechtstellingen. Ware het niet dat mensen die aan de schandpaal werden genageld, en genageld is hier helaas NIET letterlijk, doorgaans, naast beschimpt, slechts bekogeld werden met rotte eieren en bedorven groenten. Als ik het voor het zeggen zou hebben zou deze meneer op een iets ándere behandeling kunnen rekenen. Maar ik heb het niet voor het zeggen en wellicht is dat maar beter ook. Want het aloude ´oog om oog´ is hier niet de oplossing. Elke aandacht die dit soort mensen krijgen, mensen die het predikaat ´mens´ niet eens waardig zijn, dienen zéér zwaar gestraft te worden. De drie jaar die deze meneer opgelegd heeft gekregen is echter een schijntje maar waarschijnlijk het maximale wat wettelijk gezien mogelijk was.En dat is al triest op zich.
27-10-07
Na een paar keer diep zuchten komt mijn hartslag weer enigszins terug op een aanvaardbaar niveau. Ook mijn, toch al hoge, bloeddruk daalt weer iets en na een paar minuten kan ik zelfs weer een beetje helder denken. Wat drijft zo iemand in Godsnaam? Hoe komt iemand erbij om zoiets te gaan staan doen en er, blijkbaar, ook nog trots op te zijn? Het kleine artikeltje vermeldt helaas niet de omstandigheden, maar feitelijk doen die er ook helemaal niet toe. Acties als deze zijn verfoeilijk, zijn gespeend van elk respect voor de medemens in nood, en er is absoluut geen enkel excuus te bedenken dat dit soort daden enigszins kan goedpraten. In dit heerschap heeft de egocentrische maatschappij haar ultieme exponent bereikt, een exponent die bereid is alles te doen voor zijn eigen ´five minutes of fame´ op een website als YouTube.
En op momenten zoals dit verlang ik heftig terug naar schandpalen en publieke terechtstellingen. Ware het niet dat mensen die aan de schandpaal werden genageld, en genageld is hier helaas NIET letterlijk, doorgaans, naast beschimpt, slechts bekogeld werden met rotte eieren en bedorven groenten. Als ik het voor het zeggen zou hebben zou deze meneer op een iets ándere behandeling kunnen rekenen. Maar ik heb het niet voor het zeggen en wellicht is dat maar beter ook. Want het aloude ´oog om oog´ is hier niet de oplossing. Elke aandacht die dit soort mensen krijgen, mensen die het predikaat ´mens´ niet eens waardig zijn, dienen zéér zwaar gestraft te worden. De drie jaar die deze meneer opgelegd heeft gekregen is echter een schijntje maar waarschijnlijk het maximale wat wettelijk gezien mogelijk was.En dat is al triest op zich.
27-10-07
vrijdag 26 oktober 2007
Bijsmaak
Het milieu is ´hot´ tegenwoordig. Als je iets betekent in de wereld, of iets denkt te betekenen, ben je groen of draag je het milieu op z´n minst een warm hart toe. Maar ik heb bij de praatjes van diverse milieuadepten toch vaak een heel aparte bijsmaak.
Nu de Nuna4 voor de 4e achtereenvolgende keer de race in Australië heeft gewonnen, een prestatie op zich, zou ik wel eens een berekening willen zien over de CO2-uitstoot die dit evenement veroorzaakt. Ok, de wagens die aan de race zelf meedoen zullen wel door de beugel kunnen maar wat valt er te zeggen over de volgkaravaan? Niet dat het daar hetzelfde circus is als de volg- en vooruitrijdkaravaan van de Tour, maar toch. Per deelnemend team een volgauto of drie, wat campers voor de broodnodige nachtrust, een vrachtwagen voor reparatie en onderdelen en tot slot de leden van het journaille. Als die zich ook allemaal op zonne-energie zouden voortbewegen dan heb je echt een statement, maar nee. De volgers rijden allemaal gewoon op fossiele brandstoffen en doen dus allemaal mee aan de opwarming van de aarde. Toch apart.
Net zo apart is de opmerking van PWA in India. Die gaf aan dat het voor de rijken der aarde allemaal wel wat minder kan qua reisjes, woon- en leefomstandigheden en dus qua milieubelasting. Maar ehh, behoort onze PWA niet zélf tot deze groep? Is zijn mams niet een van de méér vermogende en bevoorrechter mensen der aarde? Op zich snijdt zijn betoog over de inzet van waterbeheer en microkrediet absoluut hout en kan ook op mijn volledige steun rekenen, maar er is nog zoiets als ´practise what you preach´. En daar heb ik PWA nog niet echt over gehoord. Net als Al Gore trouwens, die zwijgt op dat punt ook nog steeds in teveel talen.
Bijsmaak van een heel andere orde krijg ik als ik onderzoeksresultaten lees zoals die naar het functioneren van het geheugen bij zwangere vrouwen. Buiten het feit dat ik geen cent aan een dergelijk onderzoek zou hebben uitgegeven is de uitkomst weer eens verbijsterend. Hormonen die tijdens de zwangerschap in grote aantallen door het geplaagde vrouwenlijf gieren blijken een nadelig effect op de herinnering te hebben van voornoemde aanstaande moeders. Gek he? Want laten we eerlijk zijn, als de dames zich alles wat er in en met hun lichaam gebeurt tijdens de zwangerschap en de bevalling tot in het kleinste detail zouden herinneren waren maatregelen zoals de ´éénkind-politiek´ in China volstrekt overbodig. Iedere vrouw die dan ooit één kind op de wereld had gezet liet dat een tweede keer wel uit haar hoofd. Maar, uit puur eigen behoud heeft Moeder Natuur daar een stokje voor gestoken en het vrouwelijk lichaam zo geprogrammeerd dat de herinnering aan de pijn, het (letterlijk) parasiteren van de ongeborene op zijn moeder en al het overige ongemak snel in de vergetelheid verdwijnen. En zo kan de wereldbevolking lekker blijven doorfokken. En bedankt! Over milieuvriendelijk gesproken…. Wellicht komen we ooit zelfs zover dat, van regeringswege, de bevolkingsaanwas tot astronomische hoogt wordt opgestuwd. Als je namelijk bedenkt dat het menselijk lichaam voor 80% tot 90% uit water bestaat is dat natuurlijk een manier om de dreigende overstromingen op globaal niveau te bestrijden. Wellicht niet de juiste maar toch een manier. Maar als je je afvraagt waar de rest van het menselijk lichaam, die overige 10 tot 20% dus, dan uit bestaat verzand je in de chemie. Maar ik houd het erop dat een groot deel niets anders dan lucht is. En vaak nog gebakken ook. Schijnt vooral bij politici zo te zijn. En die bijsmaak raak ik maar steeds niet kwijt.
26-10-07
Nu de Nuna4 voor de 4e achtereenvolgende keer de race in Australië heeft gewonnen, een prestatie op zich, zou ik wel eens een berekening willen zien over de CO2-uitstoot die dit evenement veroorzaakt. Ok, de wagens die aan de race zelf meedoen zullen wel door de beugel kunnen maar wat valt er te zeggen over de volgkaravaan? Niet dat het daar hetzelfde circus is als de volg- en vooruitrijdkaravaan van de Tour, maar toch. Per deelnemend team een volgauto of drie, wat campers voor de broodnodige nachtrust, een vrachtwagen voor reparatie en onderdelen en tot slot de leden van het journaille. Als die zich ook allemaal op zonne-energie zouden voortbewegen dan heb je echt een statement, maar nee. De volgers rijden allemaal gewoon op fossiele brandstoffen en doen dus allemaal mee aan de opwarming van de aarde. Toch apart.
Net zo apart is de opmerking van PWA in India. Die gaf aan dat het voor de rijken der aarde allemaal wel wat minder kan qua reisjes, woon- en leefomstandigheden en dus qua milieubelasting. Maar ehh, behoort onze PWA niet zélf tot deze groep? Is zijn mams niet een van de méér vermogende en bevoorrechter mensen der aarde? Op zich snijdt zijn betoog over de inzet van waterbeheer en microkrediet absoluut hout en kan ook op mijn volledige steun rekenen, maar er is nog zoiets als ´practise what you preach´. En daar heb ik PWA nog niet echt over gehoord. Net als Al Gore trouwens, die zwijgt op dat punt ook nog steeds in teveel talen.
Bijsmaak van een heel andere orde krijg ik als ik onderzoeksresultaten lees zoals die naar het functioneren van het geheugen bij zwangere vrouwen. Buiten het feit dat ik geen cent aan een dergelijk onderzoek zou hebben uitgegeven is de uitkomst weer eens verbijsterend. Hormonen die tijdens de zwangerschap in grote aantallen door het geplaagde vrouwenlijf gieren blijken een nadelig effect op de herinnering te hebben van voornoemde aanstaande moeders. Gek he? Want laten we eerlijk zijn, als de dames zich alles wat er in en met hun lichaam gebeurt tijdens de zwangerschap en de bevalling tot in het kleinste detail zouden herinneren waren maatregelen zoals de ´éénkind-politiek´ in China volstrekt overbodig. Iedere vrouw die dan ooit één kind op de wereld had gezet liet dat een tweede keer wel uit haar hoofd. Maar, uit puur eigen behoud heeft Moeder Natuur daar een stokje voor gestoken en het vrouwelijk lichaam zo geprogrammeerd dat de herinnering aan de pijn, het (letterlijk) parasiteren van de ongeborene op zijn moeder en al het overige ongemak snel in de vergetelheid verdwijnen. En zo kan de wereldbevolking lekker blijven doorfokken. En bedankt! Over milieuvriendelijk gesproken…. Wellicht komen we ooit zelfs zover dat, van regeringswege, de bevolkingsaanwas tot astronomische hoogt wordt opgestuwd. Als je namelijk bedenkt dat het menselijk lichaam voor 80% tot 90% uit water bestaat is dat natuurlijk een manier om de dreigende overstromingen op globaal niveau te bestrijden. Wellicht niet de juiste maar toch een manier. Maar als je je afvraagt waar de rest van het menselijk lichaam, die overige 10 tot 20% dus, dan uit bestaat verzand je in de chemie. Maar ik houd het erop dat een groot deel niets anders dan lucht is. En vaak nog gebakken ook. Schijnt vooral bij politici zo te zijn. En die bijsmaak raak ik maar steeds niet kwijt.
26-10-07
donderdag 25 oktober 2007
Algemene ontwikkeling
Als doorsnee televisiekijker zit ik regelmatig met gekromde tenen en samengeknepen billen te kijken en te luisteren naar, veelal jonge, mensen uitspraken doen over onderwerpen waar ze absoluut geen bal verstand van hebben. Een typisch geval van klokjes en klepeltjes waarbij het meestal nog maar de vraag is of ze überhaupt ooit wel eens iets hebben horen luiden. Presentatoren van belspelletjes spannen, wat dat betreft, de kroon en ik ben dan ook dolblij dat deze schermvervuiling binnenkort van het scherm gaat verdwijnen. Het is echter te hopen dat die verdwijntruc een permanent karakter heeft en de open plek in de programmering niet meteen wordt opgevuld met nóg meer reclame, maar dát terzijde.
Je zou mogen verwachten dat de gemiddelde schoolverlater een basale algemene basiskennis heeft meegekregen als ze de arbeidsmarkt bestormen maar in de praktijk blijkt dat vies tegen te vallen. Zo hoorde ik een nieuwe collega aan haar collega vragen of er, tijdens een transport van goederen van Den Bosch naar Amsterdam, òòk even iets afgegeven kon worden in Apeldoorn. De vrachtwagen ´komt daar tenslotte langs..´.
Een andere jonge collega zat tijdens de koffie te vertellen over de trieste zaak van het leeghalen van het huis van een overleden familielid. Aan het huis en het familielid kleefden vele gelukkige jeugdherinneringen en de collega vertelde hoe moeilijk het was om een schifting te maken wat wél en wat absoluut niet weg kon. Ik maakte een opmerking dat ik het nooit over mijn hart zou kunnen verkrijgen om, als ik ooit in een zelfde taak in de schoot geworpen zou krijgen, de inhoud van de boekenkast weg te doen. De collega moest hier even over nadenken, om vervolgens instemmend te knikken: ´Er liggen inderdaad een paar kookboeken waar tante heerlijk uit kon koken..´.
Met een Engelstalige collega kwamen, tijdens een discussie over normen en waarden op de werkvloer, de namen van ´Adam and Eve´ voorbij. Maar naar mate de discussie vorderde werd het al snel duidelijk dat we de collega, ergens in de discussie, waren ´kwijtgeraakt´. En dat bleek inderdaad ook zo te zijn. In zijn beleving was ´Adam and Eve´ namelijk een merk schoenen en hij begreep al niet wat schoenen met normen en waarden te maken hadden.
Dat je boeken kunt lezen is iets wat tegenwoordig blijkbaar alleen nog door absolute fossielen wordt gedaan want bij navraag blijkt geen van de collega´s iets anders te lezen dan tijdschriften en Glossy´s. Ook het lezen van de krant is pure tijdverspilling want de radio voorziet in de dagelijkse nieuwsbehoefte, die dan verder wordt aangevuld door programma´s als ´Boulevard´ en het roddelblad Privé of de Story. Daarnaast is vooral schrijven, en dan vooral correct Nederlands schrijven, iets uit de oude doos. Met de continue stroom van SMS, e-mail en MSN berichten, waar niet op spelling of de juiste manier van afkorten wordt gelet, blijken mensen niet eens meer te weten dat het eigenlijk anders moet. Zo kom ik op diverse formulieren tegenwoordig met grote regelmaat omschrijvingen tegen waarbij iemand iets gedaan ´hep´, schrijf je ´koffieautomaat´ tegenwoordig in de modernste spelling als ´Kofieotomaat´ en voer ik zelfs discussies of je ´vuilnisbak´ nu met een lange of met een korte ´f´ moet schrijven. Toen ik er laatst iemand aan herinnerde dat de meeste e-mail programma´s een ingebouwde spellingscontrole hebben kreeg ik als antwoord een onbegrijpende blik. Een kleine demonstratie deed wonderen, alleen het probleem was daarmee voor de collega niet opgelost. ´Als ik niet weet hoe je het woord goed spelt, hoe kan ik dan uit het rijtje het juiste woord kiezen?´ Tja, daar had deze jongen ook even geen antwoord op.
25-10-07
Je zou mogen verwachten dat de gemiddelde schoolverlater een basale algemene basiskennis heeft meegekregen als ze de arbeidsmarkt bestormen maar in de praktijk blijkt dat vies tegen te vallen. Zo hoorde ik een nieuwe collega aan haar collega vragen of er, tijdens een transport van goederen van Den Bosch naar Amsterdam, òòk even iets afgegeven kon worden in Apeldoorn. De vrachtwagen ´komt daar tenslotte langs..´.
Een andere jonge collega zat tijdens de koffie te vertellen over de trieste zaak van het leeghalen van het huis van een overleden familielid. Aan het huis en het familielid kleefden vele gelukkige jeugdherinneringen en de collega vertelde hoe moeilijk het was om een schifting te maken wat wél en wat absoluut niet weg kon. Ik maakte een opmerking dat ik het nooit over mijn hart zou kunnen verkrijgen om, als ik ooit in een zelfde taak in de schoot geworpen zou krijgen, de inhoud van de boekenkast weg te doen. De collega moest hier even over nadenken, om vervolgens instemmend te knikken: ´Er liggen inderdaad een paar kookboeken waar tante heerlijk uit kon koken..´.
Met een Engelstalige collega kwamen, tijdens een discussie over normen en waarden op de werkvloer, de namen van ´Adam and Eve´ voorbij. Maar naar mate de discussie vorderde werd het al snel duidelijk dat we de collega, ergens in de discussie, waren ´kwijtgeraakt´. En dat bleek inderdaad ook zo te zijn. In zijn beleving was ´Adam and Eve´ namelijk een merk schoenen en hij begreep al niet wat schoenen met normen en waarden te maken hadden.
Dat je boeken kunt lezen is iets wat tegenwoordig blijkbaar alleen nog door absolute fossielen wordt gedaan want bij navraag blijkt geen van de collega´s iets anders te lezen dan tijdschriften en Glossy´s. Ook het lezen van de krant is pure tijdverspilling want de radio voorziet in de dagelijkse nieuwsbehoefte, die dan verder wordt aangevuld door programma´s als ´Boulevard´ en het roddelblad Privé of de Story. Daarnaast is vooral schrijven, en dan vooral correct Nederlands schrijven, iets uit de oude doos. Met de continue stroom van SMS, e-mail en MSN berichten, waar niet op spelling of de juiste manier van afkorten wordt gelet, blijken mensen niet eens meer te weten dat het eigenlijk anders moet. Zo kom ik op diverse formulieren tegenwoordig met grote regelmaat omschrijvingen tegen waarbij iemand iets gedaan ´hep´, schrijf je ´koffieautomaat´ tegenwoordig in de modernste spelling als ´Kofieotomaat´ en voer ik zelfs discussies of je ´vuilnisbak´ nu met een lange of met een korte ´f´ moet schrijven. Toen ik er laatst iemand aan herinnerde dat de meeste e-mail programma´s een ingebouwde spellingscontrole hebben kreeg ik als antwoord een onbegrijpende blik. Een kleine demonstratie deed wonderen, alleen het probleem was daarmee voor de collega niet opgelost. ´Als ik niet weet hoe je het woord goed spelt, hoe kan ik dan uit het rijtje het juiste woord kiezen?´ Tja, daar had deze jongen ook even geen antwoord op.
25-10-07
woensdag 24 oktober 2007
´Anders´
We zijn in dit land er uitermate goed in om alles en iedereen van een etiketje te voorzien en ze daarmee in een, vooraf gedefinieerd, hokje te stoppen. En als je eenmaal een dergelijk etiketje hebt is het vaak schier onmogelijk om er weer vanaf te komen. Ondanks de vaak goedbedoelende ´-gogen´ en ´-peuten´.
Op de lagere school kreeg ik het predikaat ´roomsnoeper´ opgeplakt. En ´roomsnoeper´ dient dan gelezen te worden als ´hij kán het wel maar hij doet het niet!´ of ´hij doet het alleen als hij er zelf zin in heeft´. De kortste omschrijving is echter ´lui´ en die bleef het stevigste plakken. En met zo´n etiketje op je voorhoofd begint de ellende pas echt. Want eenmaal in een hokje gestopt, of het nu terecht is of niet, zit je er stevig in en niemand kijkt meer verder dan zijn neus lang is. En met dat hokje komt de hulpverlening het vooropgestelde riedeltje afdraaien dat bij het etiketje hoort. Bij ´lui´ is dat vooral ´opjutten´.
De jongeren die nu de wijk Slotervaart in Amsterdam op stelten zetten hebben, stuk voor stuk, het predikaat ´kansloos´ op hun voorhoofd geplakt gekregen. Een echt gevaarlijke, want als je je dat etiketje maar vaak genoeg laat aanpraten ga je het zelf nog geloven ook. En dan ben je pas echt ver van huis. Maar de linkse dictatuur van de hulpverlening houdt zichzelf zo in stand en bedenkt plan na plan om vooral maar zélf aan het werk te blijven zonder dat er voor de jongens zelf iets wezenlijks veranderd. Zij zijn immers, bij voorbaat, kansloos.
Maar als ik dat lees bekruipt mij steeds een gevoel van woede. Niet alleen jegens de benaming ´kansloos, maar zeker ook jegens de politiek en, in mindere mate, jegens de jongens zelf. Want niemand is per definitie kansloos. Helemaal niemand. Maar telkens maar weer horen dat je geen mogelijkheden hebt maakt op den duur lethargisch en dan ben je eigenlijk al te laat. Spreek die jongens aan op hun trots en gevoel van eer. Bouw met ze aan hun eigenwaarde en laat ze ervan doordrongen raken dat ze een groot deel van hun lot en leven zélf in de hand hebben en er dús wat aan kunnen doen. Ik moet in dat kader altijd denken aan de woorden van Kennedy: ´Don´t ask what the country can do for you, but what you can do for your country!´. Wijze woorden die, in een iets aangepaste vorm, de sleutel tot succes vormen: ´Vraag niet wat een ander voor je kan doen, maar wat je kunt doen om jezelf verder te helpen!´. Want dáár ligt de sleutel tot succes. Wat willen ze nou zélf? Het op een presenteerblaadje aandragen van zomaar een baantje of een cursusje werkt niet. Dan is het altijd vóór hen bedacht in plaats van mét en dóór hen. Bovendien is er helemaal niets mis met ergens voor moeten werken, er zelfs voor moeten knokken. Want pas na inspanning ergens voor kun je er werkelijk van genieten en groeit het zelfvertrouwen.
Ik ben nooit meer helemaal los gekomen van dat predikaat ´roomsnoeper´. Later zijn daar nog vele anderen bij gekomen waarvan ´Met jou wordt het nooit wat!´ de meest pedagogisch verantwoordde was. ´Dwars´ is ook zo eentje die ik vaak heb mogen aanhoren. Ik noem het zelf echter ´anders´. Lekker ruim, dat geef ik toe, maar bij gebrek aan beter moet het er maar mee door kunnen. ´Anders´ zijn heeft een hoop nadelen maar minstens nét zoveel voordelen.
Alleen voor, niet al te stevig in de schoenen staande figuren met enige vorm van autoriteit, is ´anders´ een zeer lastig te hanteren begrip want ondergetekende reageert niet zoals verwacht op de standaard prikkels die in een commerciële omgeving doorgaans gehanteerd worden. Ik loop namelijk niet nóg harder voor een salarisverhoging van 200 Euro bruto of het uitzicht om eventueel ooit in een grotere auto te mogen rijden. Ik heb mezelf verhuurd voor een klus en dan krijg je de volle 200%, altijd. In alles. En daar is niks mis mee, het is gewoon ´anders´!
24-10-07
Op de lagere school kreeg ik het predikaat ´roomsnoeper´ opgeplakt. En ´roomsnoeper´ dient dan gelezen te worden als ´hij kán het wel maar hij doet het niet!´ of ´hij doet het alleen als hij er zelf zin in heeft´. De kortste omschrijving is echter ´lui´ en die bleef het stevigste plakken. En met zo´n etiketje op je voorhoofd begint de ellende pas echt. Want eenmaal in een hokje gestopt, of het nu terecht is of niet, zit je er stevig in en niemand kijkt meer verder dan zijn neus lang is. En met dat hokje komt de hulpverlening het vooropgestelde riedeltje afdraaien dat bij het etiketje hoort. Bij ´lui´ is dat vooral ´opjutten´.
De jongeren die nu de wijk Slotervaart in Amsterdam op stelten zetten hebben, stuk voor stuk, het predikaat ´kansloos´ op hun voorhoofd geplakt gekregen. Een echt gevaarlijke, want als je je dat etiketje maar vaak genoeg laat aanpraten ga je het zelf nog geloven ook. En dan ben je pas echt ver van huis. Maar de linkse dictatuur van de hulpverlening houdt zichzelf zo in stand en bedenkt plan na plan om vooral maar zélf aan het werk te blijven zonder dat er voor de jongens zelf iets wezenlijks veranderd. Zij zijn immers, bij voorbaat, kansloos.
Maar als ik dat lees bekruipt mij steeds een gevoel van woede. Niet alleen jegens de benaming ´kansloos, maar zeker ook jegens de politiek en, in mindere mate, jegens de jongens zelf. Want niemand is per definitie kansloos. Helemaal niemand. Maar telkens maar weer horen dat je geen mogelijkheden hebt maakt op den duur lethargisch en dan ben je eigenlijk al te laat. Spreek die jongens aan op hun trots en gevoel van eer. Bouw met ze aan hun eigenwaarde en laat ze ervan doordrongen raken dat ze een groot deel van hun lot en leven zélf in de hand hebben en er dús wat aan kunnen doen. Ik moet in dat kader altijd denken aan de woorden van Kennedy: ´Don´t ask what the country can do for you, but what you can do for your country!´. Wijze woorden die, in een iets aangepaste vorm, de sleutel tot succes vormen: ´Vraag niet wat een ander voor je kan doen, maar wat je kunt doen om jezelf verder te helpen!´. Want dáár ligt de sleutel tot succes. Wat willen ze nou zélf? Het op een presenteerblaadje aandragen van zomaar een baantje of een cursusje werkt niet. Dan is het altijd vóór hen bedacht in plaats van mét en dóór hen. Bovendien is er helemaal niets mis met ergens voor moeten werken, er zelfs voor moeten knokken. Want pas na inspanning ergens voor kun je er werkelijk van genieten en groeit het zelfvertrouwen.
Ik ben nooit meer helemaal los gekomen van dat predikaat ´roomsnoeper´. Later zijn daar nog vele anderen bij gekomen waarvan ´Met jou wordt het nooit wat!´ de meest pedagogisch verantwoordde was. ´Dwars´ is ook zo eentje die ik vaak heb mogen aanhoren. Ik noem het zelf echter ´anders´. Lekker ruim, dat geef ik toe, maar bij gebrek aan beter moet het er maar mee door kunnen. ´Anders´ zijn heeft een hoop nadelen maar minstens nét zoveel voordelen.
Alleen voor, niet al te stevig in de schoenen staande figuren met enige vorm van autoriteit, is ´anders´ een zeer lastig te hanteren begrip want ondergetekende reageert niet zoals verwacht op de standaard prikkels die in een commerciële omgeving doorgaans gehanteerd worden. Ik loop namelijk niet nóg harder voor een salarisverhoging van 200 Euro bruto of het uitzicht om eventueel ooit in een grotere auto te mogen rijden. Ik heb mezelf verhuurd voor een klus en dan krijg je de volle 200%, altijd. In alles. En daar is niks mis mee, het is gewoon ´anders´!
24-10-07
maandag 22 oktober 2007
Ayaan-moe
Hopelijk hebben we de laatste stuiptrekkingen van mevrouw Ali nu wel gehad en kunnen we weer verder met leven. Recent liet de Somalische kletskip ons namelijk nog, via de Deense krant Jylland Posten, nog weten dat, volgens haar, het besluit van de regering om haar beveiliging niet meer te betalen, niet om geld maar om principes gaat. Toen ik dat las dacht ik: ´Klopt mevrouw Ali! Klopt zelfs helemaal!´ Er geldt namelijk inderdaad het principe dat we betalen voor beveiliging in Nederland en inderdaad NIET op elke door u gewenste plek mocht het Nederlandsche klimaat u onverhoopt niet meer bevallen! U bent tenslotte een warmer klimaat gewend. En, als u, om de gemoederen nog wat verder te verhitten, door blijft kakelen op dezelfde wijze als u momenteel doet, als een slechte verliezer, is het toch niet verwonderlijk dat er steeds meer stemmen opgaan die u vragen verder er maar het zwijgen toe te doen? Mochten dergelijke verzoeken u trouwens tot op heden nog niet hebben bereikt dan bij deze! Niet dat ik u het zwijgen op wil leggen, al klinkt het wellicht zo, maar ik wordt zo vreselijk moe van uw gekakel. U, en uw advocaat, hebben gegokt op uw vermeende populariteit en onaantastbare status en hebben verloren. Misgegokt dus. U ging er vanuit dat u er met uw grote waffel wel mee weg zou komen en nu, nu blijkt dat de regeltjes òòk gewoon voor u gelden, toont u zich een uitermate slechte verliezer. En dat is jammer. Héél jammer.
Ik ben een absoluut voorstander van het debat en vind dat de dingen gewoon bij de naam genoemd mogen worden. Er is echter één ´maar´ daaraan verbonden. Hetgeen ter berde gebracht wordt dient wel een wezenlijke bijdrage aan het debat te leveren en niet te bestaan uit louter gekakel, dát hebben we in Den Haag al méér dan genoeg. Dus, als u écht iets te zeggen heeft dan gaat u vooral uw gang.
Is het u trouwens opgevallen dat elke keer als u zich weer meent te moeten roeren er een foto van u verschijnt waarop u, op z´n zachtst, zuur en verwend kijkt? Ik begin me inmiddels zelfs af te vragen of er wel (recente) foto´s van u in omloop zijn die een andere uitstraling hebben? Of is dit zuur smoelwerk hoe u tegenwoordig door het leven stapt? Het gezicht van een uitgekakt verliezer? Ik leefde trouwens in de veronderstelling dat het in uw leven niet alléén kommer en kwel was. Hebben de gastvrije Denen van Odense u niet gebeld? Ze hebben ons namelijk laten weten dat ze u volgaarne zouden opvangen en zelfs, naar ik begrijp erg belangrijk voor u, willen beschermen tegen de Grote Boze Buitenwereld. Of heeft u, omdat het leven in de relatieve anonimiteit van Odense u geen krantenkoppen oplevert, deze welgemeende geste inmiddels afgeslagen? Of bent u inmiddels in geheim overleg met uw Poolse vrienden? Dezelfde die u onlangs schietles hebben gegeven? Niet? Och, ik meende toch dat er daar, nu de huidige premier wellicht binnenkort werkloos wordt, toch ook wel kansen voor u lagen. Mits u het met zijn moeder op een akkoordje kunt gooien natuurlijk want zij schijnt grote invloed te hebben. Maar, ongeacht wat u besluit verder te gaan doen, een korte wijle van (zelf-)reflectie is wellicht aan te raden. U heeft tenslotte uw omgeving, inclusief uw uitgebreide familie, enigszins van u vervreemd de laatste jaren. Zo´n periode van reflectie zou, gevolgd door een dialoog, daar wellicht verandering in kunnen brengen. En mocht u daarna tot de conclusie komen dat u toch nog enige woorden van wijsheid hebt te spreken dan horen wij u natuurlijk graag. Maar alleen dan.
22-10-07
Ik ben een absoluut voorstander van het debat en vind dat de dingen gewoon bij de naam genoemd mogen worden. Er is echter één ´maar´ daaraan verbonden. Hetgeen ter berde gebracht wordt dient wel een wezenlijke bijdrage aan het debat te leveren en niet te bestaan uit louter gekakel, dát hebben we in Den Haag al méér dan genoeg. Dus, als u écht iets te zeggen heeft dan gaat u vooral uw gang.
Is het u trouwens opgevallen dat elke keer als u zich weer meent te moeten roeren er een foto van u verschijnt waarop u, op z´n zachtst, zuur en verwend kijkt? Ik begin me inmiddels zelfs af te vragen of er wel (recente) foto´s van u in omloop zijn die een andere uitstraling hebben? Of is dit zuur smoelwerk hoe u tegenwoordig door het leven stapt? Het gezicht van een uitgekakt verliezer? Ik leefde trouwens in de veronderstelling dat het in uw leven niet alléén kommer en kwel was. Hebben de gastvrije Denen van Odense u niet gebeld? Ze hebben ons namelijk laten weten dat ze u volgaarne zouden opvangen en zelfs, naar ik begrijp erg belangrijk voor u, willen beschermen tegen de Grote Boze Buitenwereld. Of heeft u, omdat het leven in de relatieve anonimiteit van Odense u geen krantenkoppen oplevert, deze welgemeende geste inmiddels afgeslagen? Of bent u inmiddels in geheim overleg met uw Poolse vrienden? Dezelfde die u onlangs schietles hebben gegeven? Niet? Och, ik meende toch dat er daar, nu de huidige premier wellicht binnenkort werkloos wordt, toch ook wel kansen voor u lagen. Mits u het met zijn moeder op een akkoordje kunt gooien natuurlijk want zij schijnt grote invloed te hebben. Maar, ongeacht wat u besluit verder te gaan doen, een korte wijle van (zelf-)reflectie is wellicht aan te raden. U heeft tenslotte uw omgeving, inclusief uw uitgebreide familie, enigszins van u vervreemd de laatste jaren. Zo´n periode van reflectie zou, gevolgd door een dialoog, daar wellicht verandering in kunnen brengen. En mocht u daarna tot de conclusie komen dat u toch nog enige woorden van wijsheid hebt te spreken dan horen wij u natuurlijk graag. Maar alleen dan.
22-10-07
zondag 21 oktober 2007
Homo
De zondag is altijd bij uitstek een dag om het lekker langzaam aan te doen. Eerst lang uit te slapen om daarna, in alle rust, te ontbijten met warme broodjes. Ik kan daar altijd erg van genieten, alleen van het vooruitzicht al overigens. Maar soms wordt zelfs het meest plezierige vooruitzicht wreed verstoord en verwordt de dag tot eentje van absoluut ongeloof. En vandaag is zo´n zondag.
Het begon allemaal toch al niet heel voorspoedig. Nog steeds geplaagd door de naweeën van een vervelend griepje zijn de geluiden die ´s nachts uit de echtelijke slaapkamer komen eerder te vergelijken met die van Artis dan die van een gelukkig en geconsummeerd huwelijk. Want mijn liefste werd als eerste door het rondwarend virus gegrepen, gaf het liefdevol aan mij door, en snottert, kucht, bromt en hoest nog steeds dat het een lieve lust is. Daarnaast is ze ook nog eens haar stem kwijt dus dat maakt het extra naar..voor haar. (WINK)
Doorgaans ben ik degene die ´s ochtends het eerst wakker is. Zo ook deze ochtend. Zo rond 06.30 begint mijn lijf doorgaans te ontwaken en geeft aan dat er enige ´hoge nood´ verwerkt dient te worden. En als ik eenmaal uit bed ben ga ik er slechts hoogst zelden weer in terug. Dus strompel ik dan maar naar beneden om gehoor te geven aan de natuur, daarna naar de keuken om de waterkoker een tik te geven en, terwijl het water kookt, naar de voordeur om de krant van de mat te vissen. Leunend tegen het aanrecht scan ik dan de koppen op de voorpagina en steek mijn eerste sigaret op. Met een kop dampende koffie in de ene en een sigaret in de andere hand plof ik op de bank, slik ik mijn pillen, en kan ik aan mijn dag beginnen. Want zoveel verschil zit er feitelijk niet in het ochtendritueel. Of het nu een werkdag of een weekenddag is verschilt weinig. Op een werkdag heeft mijn lief graag alle ruimte, en blijf ik dus beneden tot ze naar haar werk gaat, maar op een weekenddag kruip ik, na de krant te hebben gelezen, zelf achter de pc.
Maar deze zondag wordt het nooit meer helemaal. Het begon al bij het opstaan. Ik heb, blijkbaar, onrustig geslapen want ik heb mezelf compleet vastgewoeld in mijn dekbed. Op de overloop boven is het koud en ik zou gráág eerst iets aantrekken maar de nood is dermate hoog dat ik éérst naar beneden moet voor er ongelukken gebeuren. Bibberend schroef ik de thermostaat wat hoger voor ik weer de trappen beklim om alsnog wat aan te schieten. En het koud hebben is géén goede manier om de dag te beginnen heb ik inmiddels besloten. Bibberend plassen is ook al geen succes want het richten wordt dan een stuk lastiger ineens. Maar goed, als je dan eenmaal wat aanhebt dan ben je doorgaans al weer snel op temperatuur. Maar met een vervelend griepje onder de leden dus niet. Dan blijf je dus nog zeker een half uur rillen. En dan de krant. De dagelijkse ellende uitgesmeerd over de voorpagina. En bij deze krant altijd nog eens lekker extra dramatisch gebracht. En daar staat het, rood omkaderd op de voorpagina notabene. Een zoveelste illusie staat op het punt om als een zeepbel uiteen te spatten.
Want wat laat de krant haar lezers namelijk deze ochtend weten? Dat Professor Dumbledore, Perkamentus voor degenen die Harry Potter in het Nederlands lezen, homo is! Ja echt, Dumbledore is finaal uit de kast, mevrouw Rowling heeft het tenslotte zelf gezegd (en zij kan het weten tenslotte) en ik heb de sterke neiging er juist in te kruipen en de deur voorgoed achter me te sluiten. Zó erg vind ik het…
Duh! Waar gáát dit over? En wie maakt zich daar in hemelsnaam druk over? We hebben het hier toch over een romanfiguur uit de magistrale reeks over tovenaarsleerling Harry Potter? Een karakter dat alleen bestaat op papier, in films en in de fantasie van de schrijfster en haar lezers? Maar blijkbaar is het belangrijk om je bezig te houden met de vraag of een dergelijk personage, al dan niet latente, homoseksuele gevoelens heeft. Of is het een issue dat deze fictieve persoon, behalve latent homo, ook nog een functie als schoolhoofd heeft? Is dat het?
Het is, op zich, prima te begrijpen dat iemand compleet op kan gaan in een verhaal. Zeker als dat verhaal goed is geschreven en voorzien is van meerdere lagen, plotwendingen en een overduidelijke strijd tussen goed en kwaad. Maar, hoe goed ook geschreven, het blijft een verhaal. Fictie dus, en daarom geen enkele realiteitswaarde. Nogmaals het verhaal is uitermate goed geschreven en heeft inmiddels miljoenen mensen geboeid en zal in de toekomst vast nog miljoenen méér mensen gaan boeien. En dat succes gun ik mevrouw Rowling van harte. Maar wie kan het schelen of, in de fantasie van mevrouw Rowling, een karakter wél of niet ooit verliefd was op zijn latere rivaal Grindelwald, een ander van hetzelfde geslacht? En of die liefde wel of niet beantwoord werd? Who cares? Op z´n hoogst interessant voor de historici omdat het een inzicht geeft vanuit welke invalshoek een bepaald personage tot stand is gekomen, maar een personage blijft het. En zolang het niet in het oorspronkelijke werk is vastgelegd is het dus niet zo. Wellicht dat het wel meespeelde in de schepping maar als het niet in de schepping van het verhaal is meegenomen is het dus niet zo. Het zou tenslotte anders zijn als het een waarheidsgetrouwe beschrijving zou zijn van levende personen en actuele geschiedenis. Maar in een verzonnen wereld met even verzonnen personages dondert dat dus niet.
Maar ik snap wel waarom mevrouw Rowling een dergelijke uitspraak, gedaan tijdens een lezing in de fameuze Carnegie Hall in New York, laat optekenen. Deze ontboezeming heeft, samen met die welke nog eventueel zullen volgen, slechts één doel. Namelijk het verdiepen van het gecreëerde mysterie en het voeden van de Harry Potter-adepten. Met andere woorden, het geeft ze weer nieuw voer voor eindeloze discussies en het opzetten van theorieën over wat de schrijfster dacht en voelde toen ze het schreef. Maar het is en blijft een nietszeggend feitje uit de mond van een schrijfster van een verhaal. Een heerlijk verhaal desalniettemin dat ik, in de Engelstalige luisterboekversie, met Jim Dale als de briljante verteller, met zéér veel plezier tot me heb genomen. Maar het is en blijft een verhaal, niets méér en ook niets minder dan dat. Er zullen nooit archeologische opgravingen zijn om de ´ware plek van Hogwarts´ te ontdekken of eindeloze zoektochten naar het DNA van de afstammelingen van Harry zelf. Het verhaal zal wel een blijvende plek in de wereld blijven houden en de taal blijvend verrijken met een aantal woorden uit het brein van mevrouw Rowling. Woorden die anders nooit de taal bereikt zouden hebben en die de wereld, voor even, hebben doen geloven in sprookjes. En dát is de verdienste van Rowling. Een prestatie waar ze, financieel gezien, ruimschoots voor beloond is en voorlopig ook wel beloond zal blijven worden. En dat mag. Maar laten we, nu we dit wereldschokkende feit tot ons hebben genomen, weer gewoon overgaan tot de orde van de dag. Er gebeurt genoeg in de wereld van vandaag dat wél impact heeft op ´the scheme of things´, en daar kunnen we ons beter druk om maken. Of zou Peter R. hier binnenkort een uitzending aan gaan wijden?
21-10-07
Het begon allemaal toch al niet heel voorspoedig. Nog steeds geplaagd door de naweeën van een vervelend griepje zijn de geluiden die ´s nachts uit de echtelijke slaapkamer komen eerder te vergelijken met die van Artis dan die van een gelukkig en geconsummeerd huwelijk. Want mijn liefste werd als eerste door het rondwarend virus gegrepen, gaf het liefdevol aan mij door, en snottert, kucht, bromt en hoest nog steeds dat het een lieve lust is. Daarnaast is ze ook nog eens haar stem kwijt dus dat maakt het extra naar..voor haar. (WINK)
Doorgaans ben ik degene die ´s ochtends het eerst wakker is. Zo ook deze ochtend. Zo rond 06.30 begint mijn lijf doorgaans te ontwaken en geeft aan dat er enige ´hoge nood´ verwerkt dient te worden. En als ik eenmaal uit bed ben ga ik er slechts hoogst zelden weer in terug. Dus strompel ik dan maar naar beneden om gehoor te geven aan de natuur, daarna naar de keuken om de waterkoker een tik te geven en, terwijl het water kookt, naar de voordeur om de krant van de mat te vissen. Leunend tegen het aanrecht scan ik dan de koppen op de voorpagina en steek mijn eerste sigaret op. Met een kop dampende koffie in de ene en een sigaret in de andere hand plof ik op de bank, slik ik mijn pillen, en kan ik aan mijn dag beginnen. Want zoveel verschil zit er feitelijk niet in het ochtendritueel. Of het nu een werkdag of een weekenddag is verschilt weinig. Op een werkdag heeft mijn lief graag alle ruimte, en blijf ik dus beneden tot ze naar haar werk gaat, maar op een weekenddag kruip ik, na de krant te hebben gelezen, zelf achter de pc.
Maar deze zondag wordt het nooit meer helemaal. Het begon al bij het opstaan. Ik heb, blijkbaar, onrustig geslapen want ik heb mezelf compleet vastgewoeld in mijn dekbed. Op de overloop boven is het koud en ik zou gráág eerst iets aantrekken maar de nood is dermate hoog dat ik éérst naar beneden moet voor er ongelukken gebeuren. Bibberend schroef ik de thermostaat wat hoger voor ik weer de trappen beklim om alsnog wat aan te schieten. En het koud hebben is géén goede manier om de dag te beginnen heb ik inmiddels besloten. Bibberend plassen is ook al geen succes want het richten wordt dan een stuk lastiger ineens. Maar goed, als je dan eenmaal wat aanhebt dan ben je doorgaans al weer snel op temperatuur. Maar met een vervelend griepje onder de leden dus niet. Dan blijf je dus nog zeker een half uur rillen. En dan de krant. De dagelijkse ellende uitgesmeerd over de voorpagina. En bij deze krant altijd nog eens lekker extra dramatisch gebracht. En daar staat het, rood omkaderd op de voorpagina notabene. Een zoveelste illusie staat op het punt om als een zeepbel uiteen te spatten.
Want wat laat de krant haar lezers namelijk deze ochtend weten? Dat Professor Dumbledore, Perkamentus voor degenen die Harry Potter in het Nederlands lezen, homo is! Ja echt, Dumbledore is finaal uit de kast, mevrouw Rowling heeft het tenslotte zelf gezegd (en zij kan het weten tenslotte) en ik heb de sterke neiging er juist in te kruipen en de deur voorgoed achter me te sluiten. Zó erg vind ik het…
Duh! Waar gáát dit over? En wie maakt zich daar in hemelsnaam druk over? We hebben het hier toch over een romanfiguur uit de magistrale reeks over tovenaarsleerling Harry Potter? Een karakter dat alleen bestaat op papier, in films en in de fantasie van de schrijfster en haar lezers? Maar blijkbaar is het belangrijk om je bezig te houden met de vraag of een dergelijk personage, al dan niet latente, homoseksuele gevoelens heeft. Of is het een issue dat deze fictieve persoon, behalve latent homo, ook nog een functie als schoolhoofd heeft? Is dat het?
Het is, op zich, prima te begrijpen dat iemand compleet op kan gaan in een verhaal. Zeker als dat verhaal goed is geschreven en voorzien is van meerdere lagen, plotwendingen en een overduidelijke strijd tussen goed en kwaad. Maar, hoe goed ook geschreven, het blijft een verhaal. Fictie dus, en daarom geen enkele realiteitswaarde. Nogmaals het verhaal is uitermate goed geschreven en heeft inmiddels miljoenen mensen geboeid en zal in de toekomst vast nog miljoenen méér mensen gaan boeien. En dat succes gun ik mevrouw Rowling van harte. Maar wie kan het schelen of, in de fantasie van mevrouw Rowling, een karakter wél of niet ooit verliefd was op zijn latere rivaal Grindelwald, een ander van hetzelfde geslacht? En of die liefde wel of niet beantwoord werd? Who cares? Op z´n hoogst interessant voor de historici omdat het een inzicht geeft vanuit welke invalshoek een bepaald personage tot stand is gekomen, maar een personage blijft het. En zolang het niet in het oorspronkelijke werk is vastgelegd is het dus niet zo. Wellicht dat het wel meespeelde in de schepping maar als het niet in de schepping van het verhaal is meegenomen is het dus niet zo. Het zou tenslotte anders zijn als het een waarheidsgetrouwe beschrijving zou zijn van levende personen en actuele geschiedenis. Maar in een verzonnen wereld met even verzonnen personages dondert dat dus niet.
Maar ik snap wel waarom mevrouw Rowling een dergelijke uitspraak, gedaan tijdens een lezing in de fameuze Carnegie Hall in New York, laat optekenen. Deze ontboezeming heeft, samen met die welke nog eventueel zullen volgen, slechts één doel. Namelijk het verdiepen van het gecreëerde mysterie en het voeden van de Harry Potter-adepten. Met andere woorden, het geeft ze weer nieuw voer voor eindeloze discussies en het opzetten van theorieën over wat de schrijfster dacht en voelde toen ze het schreef. Maar het is en blijft een nietszeggend feitje uit de mond van een schrijfster van een verhaal. Een heerlijk verhaal desalniettemin dat ik, in de Engelstalige luisterboekversie, met Jim Dale als de briljante verteller, met zéér veel plezier tot me heb genomen. Maar het is en blijft een verhaal, niets méér en ook niets minder dan dat. Er zullen nooit archeologische opgravingen zijn om de ´ware plek van Hogwarts´ te ontdekken of eindeloze zoektochten naar het DNA van de afstammelingen van Harry zelf. Het verhaal zal wel een blijvende plek in de wereld blijven houden en de taal blijvend verrijken met een aantal woorden uit het brein van mevrouw Rowling. Woorden die anders nooit de taal bereikt zouden hebben en die de wereld, voor even, hebben doen geloven in sprookjes. En dát is de verdienste van Rowling. Een prestatie waar ze, financieel gezien, ruimschoots voor beloond is en voorlopig ook wel beloond zal blijven worden. En dat mag. Maar laten we, nu we dit wereldschokkende feit tot ons hebben genomen, weer gewoon overgaan tot de orde van de dag. Er gebeurt genoeg in de wereld van vandaag dat wél impact heeft op ´the scheme of things´, en daar kunnen we ons beter druk om maken. Of zou Peter R. hier binnenkort een uitzending aan gaan wijden?
21-10-07
vrijdag 19 oktober 2007
Borrelpraat
Als ´typische´ man schijnen de dingen die je het meest interesseren te vallen in het rijtje: auto´s, voetbal en vrouwen. Helaas is dat wederom een punt waarop ik laag scoor want ik heb weinig met bovenstaande onderwerpen.
Een auto is voor mij, in eerste instantie, een vervoermiddel. Belangrijkste is dat ´ie het doet en dat ´ie me brengt waar ik wezen wil. En dan het liefst een béétje comfortabel, m.a.w. ik moet mijn lange lijf er wel achter het stuur kunnen schuiven. Maar daar houdt mijn belangstelling verder dan ook grotendeels op. Toegegeven, ik heb een zwak voor de 2CV, maar dat is meer nostalgisch dan iets anders en als mijn ouders vroeger Mini waren gaan rijden was die band dus nu ongetwijfeld met een Mini geweest. Maar als ´echte man´ schijn je te moeten weten over aantallen kleppen, aantallen pk´s, koppel, de betekenis van de afkorting (ik ben blijven hangen toen de afkorting GTI nog stond voor Gordijntjes, Trekhaak en Imperiaal), bandenmaten en lichtmetalen velgen. En dan zal ik er vast nog wel een paar vergeten zijn, maar daar het onderwerp auto´s me verder niet echt boeit zál dat wel. Maar ik zie op de weg in ieder geval wél mensen die óf een hele goede baan hebben óf het klaarblijkelijk nodig vinden om een fysiek gemis te compenseren. Van mij mogen ze, maar áls je dan persé een SUV of MPV wilt rijden, léér er dan ook mee rijden..
Voetbal is ook een bezigheid die mijn bloed absoluut niet sneller laat stromen. Zo was ik afgelopen woensdagavond op een interessante workshop van en voor ondernemers. Bij het ernaar toe rijden werd ik eraan herinnerd dat Oranje speelde en wel hier in onze stad. Was het helemaal vergeten. De workshop duurde tot een uurtje of half elf ´s avonds maar nog voor de workshop goed en wel begonnen was, waren er al een paar deelnemers die aangaven op tijd weg te willen zodat ze nog een deel van de wedstrijd op tv konden meepikken. Toen dat niet bleek te gaan lukken werden telefoons aangezet om dan tenminste vanaf het thuisfront per SMS op de hoogte gehouden te kunnen worden van de tussenstand. Dat soort betrokkenheid zal ik wel nooit begrijpen. Ik vraag me dan altijd af of de wereld vergaat als je de wedstrijd niet hebt gezien en, als je de wedstrijd tóch hebt gezien, wenste je dat je niet had gekeken omdat het wederom zo bedroevend was, qua spel dan. Dus, what´s the point? Een ander voetbalfenomeen waar je hier niet omheen kunt is, natuurlijk, PSV. En juist vanmorgen viel er een boekwerkje in de bus van Panini met als opschrift ´De officiële PSV stakkercollectie´, herstel: ´De officiële PSV stickercollectie´, met daarbij een zestal gratis stickers. Bedankt meneer Panini, maar wat moet ik ermee? De laatste keer dat ik voetbalplaatjes spaarde was in de tijd dat Kees Kist nog speelde. Dus, wat hoopt u dat ik nu ga doen? Plaatjes bij u kopen à 15 ct per stuk zeker? Helaas, en nee, ik heb ook geen neefjes die ik er een plezier mee kan doen. Enkele reis naar het oud papier dus. Het enige dat meneer Panini met deze actie bij ondergetekende heeft bereikt is dat ik nu weet, en vanmiddag al zeker weer vergeten ben, dat PSV een mascotte heeft die Phoxy heet en rugnummer 99 mag dragen dat speciaal voor hém is gereserveerd. Dat de Phoxyclub 20.000 leden heeft tussen de 0 en 12 jaar is ook bepááld wereldschokkend te noemen. Goh..
Vrouwen zijn het enige waar mijn bloed wél sneller van gaat stromen, maar dan, geheel ter eigen verdediging, vooral van één vrouw dan, de mijne. En ja, ik mag graag kijken naar vrouwen maar daar houdt het, tegenwoordig dan, wel zo´n beetje bij op. Ik ben namelijk al heel lang niet meer op de hoogte wie wie is in zeepsterrenland en wie geacht wordt ´hot´ te zijn. Natuurlijk heb ik wel een aantal vrouwen die ik mooi vind maar die zijn even ver weg als onbereikbaar en de kans dat ik ze ooit tegen ga komen dus geheel en al nihil. Mede ook omdat ik er geheel geen enkele moeite voor ga doen ook. Laat staan dat ik iets van actie zou ondernemen als ik ze wél zou ontmoeten…als ik ze in levende lijve al zou herkennen. Ik ben namelijk zelfs in staat om mijn eigen zus op straat voorbij te lopen, laat staan dat ik een of andere celebrity herken. En wat dan als ´mooi´ te boek staat is voor mij toch al veel te plastic en véél te mager. Of te klein, dat dan ook weer. Nee hoor, ik ben hartstikke blij en tevreden met ´mien aigen waif´!
Maar waar valt dan wel over te praten als je weer eens op zo´n borrel met ´verplichte aanwezigheid´ verzeild raakt? Wonderwel blijkt dat een heleboel. Want er blijken meerdere mannen zo saai of afwijkend te zijn zoals ik. Je kunt ze meestal aan de zijlijn of wat achteraf vinden met een wat meewarige blik in de ogen. En nee, het zijn meestal niet degenen met het hoogste woord maar doorgaans wél de mensen met het interessantste verhaal. Met überhaupt een verhaal kan ik beter zeggen. Dus, als je mij zoekt op een borrel of een receptie, die ik doorgaans vermijdt als ik even kan, dan kun je me dus dáár vinden, ergens achteraf maar zéér geanimeerd in gesprek. En of het nu over planten, de lengte van de Laan van Meerdervoort of de pogingen van Rita Verdonk gaat, ik luister wel en kijk. Want door te kijken leer je vaak méér over mensen dan door naar ze te luisteren. Ook vaak dingen die ze zelf als hardste ontkennen.
19-10-07
Een auto is voor mij, in eerste instantie, een vervoermiddel. Belangrijkste is dat ´ie het doet en dat ´ie me brengt waar ik wezen wil. En dan het liefst een béétje comfortabel, m.a.w. ik moet mijn lange lijf er wel achter het stuur kunnen schuiven. Maar daar houdt mijn belangstelling verder dan ook grotendeels op. Toegegeven, ik heb een zwak voor de 2CV, maar dat is meer nostalgisch dan iets anders en als mijn ouders vroeger Mini waren gaan rijden was die band dus nu ongetwijfeld met een Mini geweest. Maar als ´echte man´ schijn je te moeten weten over aantallen kleppen, aantallen pk´s, koppel, de betekenis van de afkorting (ik ben blijven hangen toen de afkorting GTI nog stond voor Gordijntjes, Trekhaak en Imperiaal), bandenmaten en lichtmetalen velgen. En dan zal ik er vast nog wel een paar vergeten zijn, maar daar het onderwerp auto´s me verder niet echt boeit zál dat wel. Maar ik zie op de weg in ieder geval wél mensen die óf een hele goede baan hebben óf het klaarblijkelijk nodig vinden om een fysiek gemis te compenseren. Van mij mogen ze, maar áls je dan persé een SUV of MPV wilt rijden, léér er dan ook mee rijden..
Voetbal is ook een bezigheid die mijn bloed absoluut niet sneller laat stromen. Zo was ik afgelopen woensdagavond op een interessante workshop van en voor ondernemers. Bij het ernaar toe rijden werd ik eraan herinnerd dat Oranje speelde en wel hier in onze stad. Was het helemaal vergeten. De workshop duurde tot een uurtje of half elf ´s avonds maar nog voor de workshop goed en wel begonnen was, waren er al een paar deelnemers die aangaven op tijd weg te willen zodat ze nog een deel van de wedstrijd op tv konden meepikken. Toen dat niet bleek te gaan lukken werden telefoons aangezet om dan tenminste vanaf het thuisfront per SMS op de hoogte gehouden te kunnen worden van de tussenstand. Dat soort betrokkenheid zal ik wel nooit begrijpen. Ik vraag me dan altijd af of de wereld vergaat als je de wedstrijd niet hebt gezien en, als je de wedstrijd tóch hebt gezien, wenste je dat je niet had gekeken omdat het wederom zo bedroevend was, qua spel dan. Dus, what´s the point? Een ander voetbalfenomeen waar je hier niet omheen kunt is, natuurlijk, PSV. En juist vanmorgen viel er een boekwerkje in de bus van Panini met als opschrift ´De officiële PSV stakkercollectie´, herstel: ´De officiële PSV stickercollectie´, met daarbij een zestal gratis stickers. Bedankt meneer Panini, maar wat moet ik ermee? De laatste keer dat ik voetbalplaatjes spaarde was in de tijd dat Kees Kist nog speelde. Dus, wat hoopt u dat ik nu ga doen? Plaatjes bij u kopen à 15 ct per stuk zeker? Helaas, en nee, ik heb ook geen neefjes die ik er een plezier mee kan doen. Enkele reis naar het oud papier dus. Het enige dat meneer Panini met deze actie bij ondergetekende heeft bereikt is dat ik nu weet, en vanmiddag al zeker weer vergeten ben, dat PSV een mascotte heeft die Phoxy heet en rugnummer 99 mag dragen dat speciaal voor hém is gereserveerd. Dat de Phoxyclub 20.000 leden heeft tussen de 0 en 12 jaar is ook bepááld wereldschokkend te noemen. Goh..
Vrouwen zijn het enige waar mijn bloed wél sneller van gaat stromen, maar dan, geheel ter eigen verdediging, vooral van één vrouw dan, de mijne. En ja, ik mag graag kijken naar vrouwen maar daar houdt het, tegenwoordig dan, wel zo´n beetje bij op. Ik ben namelijk al heel lang niet meer op de hoogte wie wie is in zeepsterrenland en wie geacht wordt ´hot´ te zijn. Natuurlijk heb ik wel een aantal vrouwen die ik mooi vind maar die zijn even ver weg als onbereikbaar en de kans dat ik ze ooit tegen ga komen dus geheel en al nihil. Mede ook omdat ik er geheel geen enkele moeite voor ga doen ook. Laat staan dat ik iets van actie zou ondernemen als ik ze wél zou ontmoeten…als ik ze in levende lijve al zou herkennen. Ik ben namelijk zelfs in staat om mijn eigen zus op straat voorbij te lopen, laat staan dat ik een of andere celebrity herken. En wat dan als ´mooi´ te boek staat is voor mij toch al veel te plastic en véél te mager. Of te klein, dat dan ook weer. Nee hoor, ik ben hartstikke blij en tevreden met ´mien aigen waif´!
Maar waar valt dan wel over te praten als je weer eens op zo´n borrel met ´verplichte aanwezigheid´ verzeild raakt? Wonderwel blijkt dat een heleboel. Want er blijken meerdere mannen zo saai of afwijkend te zijn zoals ik. Je kunt ze meestal aan de zijlijn of wat achteraf vinden met een wat meewarige blik in de ogen. En nee, het zijn meestal niet degenen met het hoogste woord maar doorgaans wél de mensen met het interessantste verhaal. Met überhaupt een verhaal kan ik beter zeggen. Dus, als je mij zoekt op een borrel of een receptie, die ik doorgaans vermijdt als ik even kan, dan kun je me dus dáár vinden, ergens achteraf maar zéér geanimeerd in gesprek. En of het nu over planten, de lengte van de Laan van Meerdervoort of de pogingen van Rita Verdonk gaat, ik luister wel en kijk. Want door te kijken leer je vaak méér over mensen dan door naar ze te luisteren. Ook vaak dingen die ze zelf als hardste ontkennen.
19-10-07
dinsdag 16 oktober 2007
´Paffenheim´
We schrijven voorjaar 2020. Als de eerste zonnestralen de hoge, statige, bomen beschijnen die het pand vanaf de weg enigszins aan het oog onttrekken, pruttelt binnen reeds de koffie. De ochtendkranten liggen er, net zo vers geperst als de linnen servetten, klaar op de ontbijttafel. Binnen het uur zullen de deuren worden geopend en de eerste gasten worden verwelkomd op deze, van wat belooft een glorieuze voorjaarsdag te worden, morgen.
De man van middelbare leeftijd die in de deuropening staat zucht eens diep. Het had zó weinig gescheeld of zíjn droom was nooit uitgekomen, en moet je nú eens kijken! Gisteren heeft hij voor het eerst gasten moeten teleurstellen en ook voor vandaag worden weer grote aantallen bezoekers verwacht. Hij wandelt de tuin en laat zijn blik bijna liefkozend over de gevel van het ruim honderd jaar oude gebouw glijden. De herinnering aan de felle weerstand in de omgeving, begonnen zodra de buurt lucht kreeg van de plannen, liggen nog vers in zijn geheugen. Bang waren ze, stuk voor stuk bang. Om geassocieerd te worden met een groep maatschappelijke paria´s als de zijne en daarnaast waren natuurlijk de vooroordelen niet van de lucht. Vooral die van de gezondheids- en milieufanaten die hem, én al zijn gasten, het liefst ter plekke naar de Rode Planeet zouden verbannen. Maar hij had doorgezet, gelovend in zijn droom. Tien lange jaren had het geduurd voordat er genoeg geld was bij elkaar was gebracht om de droom dan ook werkelijk te realiseren. Maar híj had er altijd in geloofd en was onvermoeibaar doorgegaan. Vooral toen hij dit pand eenmaal had gevonden. Na die eerste blik had het wel geleken alsof de droom ineens nóg werkelijker was gekomen. Alsof de Voorzienigheid wilde zeggen: ´Als je nog even volhoudt…´. En hij had volgehouden, ondanks alle tegenwerking van de gemeente, de handtekeningenacties uit de buurt, de letterlijke verketteringen op internet. En hij had gewonnen. Niet zonder slag of stoot, maar hij had gewonnen. En nu, bijna vijf jaar later, voelde hij zich nog steeds trots. Zíjn droom was uitgekomen en hij liep er elke dag doorheen. En met onverholen plezier. Nooit had hij getwijfeld aan de haalbaarheid, aan de eeuwige vraag of er wel genoeg klanten zouden zijn om het hele idee rendabel te maken. Nee, hij had altijd gewéten, tot in het diepste van zijn tenen, dat het kòn lukken, dat het zou lukken. Bij de hoek aangekomen bleef hij even staan. Het kleine parkeerplaatsje was nu nog leeg maar over een uur zou dat héél anders zijn. ´Wie weet moesten ze toch…´ , maar hij liet de gedachte meteen weer varen. Het was een té mooie dag om daarover na te denken, deze dag was er eentje om alleen maar van te genieten en dáár kon je niet vroeg genoeg op de dag mee beginnen. Hij draaide zich langzaam om om terug te lopen maar voordat hij dat deed liet hij nog één keer zijn blik over het bord glijden dat daar zo trots boven de ingang hing. Dáár stond het, in gouden en krullerige letters, de naam die hij als in het eerste stadium had bedacht, zelfs voordat hij het plan verder had uitgewerkt: ´Paffenheim´ , met daaronder, haast als een nágedachte, ´Vrijplaats voor rokers´. En, terwijl hij terugliep, was hij vervuld met trots en diep, héél diep, gelukkig.
16-10-07
De man van middelbare leeftijd die in de deuropening staat zucht eens diep. Het had zó weinig gescheeld of zíjn droom was nooit uitgekomen, en moet je nú eens kijken! Gisteren heeft hij voor het eerst gasten moeten teleurstellen en ook voor vandaag worden weer grote aantallen bezoekers verwacht. Hij wandelt de tuin en laat zijn blik bijna liefkozend over de gevel van het ruim honderd jaar oude gebouw glijden. De herinnering aan de felle weerstand in de omgeving, begonnen zodra de buurt lucht kreeg van de plannen, liggen nog vers in zijn geheugen. Bang waren ze, stuk voor stuk bang. Om geassocieerd te worden met een groep maatschappelijke paria´s als de zijne en daarnaast waren natuurlijk de vooroordelen niet van de lucht. Vooral die van de gezondheids- en milieufanaten die hem, én al zijn gasten, het liefst ter plekke naar de Rode Planeet zouden verbannen. Maar hij had doorgezet, gelovend in zijn droom. Tien lange jaren had het geduurd voordat er genoeg geld was bij elkaar was gebracht om de droom dan ook werkelijk te realiseren. Maar híj had er altijd in geloofd en was onvermoeibaar doorgegaan. Vooral toen hij dit pand eenmaal had gevonden. Na die eerste blik had het wel geleken alsof de droom ineens nóg werkelijker was gekomen. Alsof de Voorzienigheid wilde zeggen: ´Als je nog even volhoudt…´. En hij had volgehouden, ondanks alle tegenwerking van de gemeente, de handtekeningenacties uit de buurt, de letterlijke verketteringen op internet. En hij had gewonnen. Niet zonder slag of stoot, maar hij had gewonnen. En nu, bijna vijf jaar later, voelde hij zich nog steeds trots. Zíjn droom was uitgekomen en hij liep er elke dag doorheen. En met onverholen plezier. Nooit had hij getwijfeld aan de haalbaarheid, aan de eeuwige vraag of er wel genoeg klanten zouden zijn om het hele idee rendabel te maken. Nee, hij had altijd gewéten, tot in het diepste van zijn tenen, dat het kòn lukken, dat het zou lukken. Bij de hoek aangekomen bleef hij even staan. Het kleine parkeerplaatsje was nu nog leeg maar over een uur zou dat héél anders zijn. ´Wie weet moesten ze toch…´ , maar hij liet de gedachte meteen weer varen. Het was een té mooie dag om daarover na te denken, deze dag was er eentje om alleen maar van te genieten en dáár kon je niet vroeg genoeg op de dag mee beginnen. Hij draaide zich langzaam om om terug te lopen maar voordat hij dat deed liet hij nog één keer zijn blik over het bord glijden dat daar zo trots boven de ingang hing. Dáár stond het, in gouden en krullerige letters, de naam die hij als in het eerste stadium had bedacht, zelfs voordat hij het plan verder had uitgewerkt: ´Paffenheim´ , met daaronder, haast als een nágedachte, ´Vrijplaats voor rokers´. En, terwijl hij terugliep, was hij vervuld met trots en diep, héél diep, gelukkig.
16-10-07
maandag 15 oktober 2007
Verbijsterend!
Soms lees je artikelen in de krant waarvan je de haren in de nek spontaan rechtop gaan staan. Zo ook deze ochtend in het ED. Typisch zo´n artikel waarover Dr. Phil zou roepen: ´What were you THINKING?´
In de Amerikaanse staat Pennsylvania is een moeder opgepakt omdat ze voor haar zoon, de knul is 14, een drietal wapens had gekocht. Ja, je leest het goed, ze had wapens voor haar zoon gekocht… De politie trof later op de kamer van de jongen nog meerdere wapens en tevens videomateriaal over de schietpartij op de school in Columbine en documentatie voor het vervaardigen van bommen aan. Twee jaar eerder had de vader van de jongen óók al geprobeerd een geweer voor zijn zoon te kopen maar die actie was mislukt omdat de vader, vanwege een strafblad, het wapen niet had meegekregen. De jongen, zelf ook gearresteerd, bleek een vriendje te hebben willen ronselen voor een aanval op zijn oude school omdat hij daar gepest werd.
Nu wil ik slachtoffers van pesterij absoluut niet te kort doen. Kinderen kunnen absoluut meedogenloos zijn, en pesten levert soms jarenlange en diepgravende trauma´s op, maar iedereen dan maar met geweld afslachten is verderfelijk en nooit of te nimmer een te rechtvaardigen vergelding. Bovendien is het zéker geen oplossing. De actie van de ouders is al even verderfelijk en bovenal onbegrijpelijk. Wie haalt het tenslotte in zijn botte hersens om voor iemand anders, je bloedeigen kind van 14 verdomme, waarvan je wéét dat hij gepest werd én rondloopt met wraakgevoelens, een partij wapens te gaan kopen? Dan ben je toch absoluut zélf rijp voor het gesticht en volstrekt ontoerekeningsvatbaar? Ik mag aannemen dat het Amerikaanse systeem erin voorziet dat beide ouders met onmiddellijke ingang uit de ouderlijke macht worden gezet, bovenal zwaar worden gestraft, en dat de jongen zelf de begeleiding krijgt die hij nodig heeft. Hopelijk is er dan nog iets te herstellen zodat deze knul nog enige kans heeft op een enigszins normaal en productief leven. Zo niet, dan valt te voorspellen dat we in de toekomst nog meer van deze knaap, Dillon Cossey, zullen horen, en dan waarschijnlijk niet op een positieve manier. Het lijkt er in ieder geval op dat het zóveelste drama op een Highschool is voorkomen en dat, in ieder geval een paar, Amerikaanse tieners weer een klein stukje veiliger zijn. Vraag is alleen voor hoe lang?
Er zijn in het verleden regeringen geweest die, om het vriendelijk te zeggen, ´sociaal zwakkeren in de samenleving´ gedwongen hebben gesteriliseerd. En laat ik meteen duidelijk en onomwonden stellen dat ik daar absoluut géén voorstander van ben en dat soort acties nooit zal steunen of goedkeuren. Maar soms sluipt de twijfel mijn hart binnen. Soms kom je mensen tegen die zo scheef gegroeid zijn, om welke reden dan ook, dat ik er bijna aan begin te denken. En deze beide ouders vallen volop in die categorie. Maar gelukkig werkt het niet zo in de maatschappij, zélfs niet in de Amerikaanse. Ik hoop alleen maar dat dit beide ouders héél zwaar wordt aangerekend en dat het met de jongen, een driedubbel slachtoffer tenslotte (slachtoffer van pesten/ kind van deze ouders èn levenslang gestigmatiseerd), toch nog een beetje goed komt. Er is al veel te veel van dit soort ellende in de wereld en we kunnen allang niet meer volhouden dat het alleen in de VS gebeurt. Dat heeft de zéér recente geschiedenis wel bewezen. En een kant-en-klare oplossing is er niet. En natuurlijk speelt de vrije verkoop van wapens een rol en natuurlijk is dat iets waar je vraagtekens bij moet blijven zetten maar de factor waar ik me het meeste zorgen over maak is toch de mens die de trekker overhaalt. Zolang die meent dat daarmee al zijn problemen zijn opgelost zijn we nog érg ver van huis. En als het niet met pistolen kan is het wel met een mes of een ander wapen dat toevallig voorhanden is. Of desnoods met bruut geweld. Het enige wat ik zie dat dit soort zaken zou kùnnen voorkomen is opletten, tijdig signaleren en ingrijpen. Maar we hebben onze jeugd veel te veel losgelaten en zijn dikwijls té druk met andere zaken om te zien waar onze kinderen mee bezig zijn, waar ze allemaal aan bloot staan en wat ze meemaken. Pas als we dát veranderen is er weer een sprankje hoop. En die verandering beging dus héél dicht bij huis. In en om het eigen huis zelfs. Dáár is de grootste winst te behalen en ook dáár begint het veiliger maken van de wereld. Niet alleen voor anderen maar zeker ook voor onszelf. En iedereen wil toch een veiligere wereld?
15-10-07
In de Amerikaanse staat Pennsylvania is een moeder opgepakt omdat ze voor haar zoon, de knul is 14, een drietal wapens had gekocht. Ja, je leest het goed, ze had wapens voor haar zoon gekocht… De politie trof later op de kamer van de jongen nog meerdere wapens en tevens videomateriaal over de schietpartij op de school in Columbine en documentatie voor het vervaardigen van bommen aan. Twee jaar eerder had de vader van de jongen óók al geprobeerd een geweer voor zijn zoon te kopen maar die actie was mislukt omdat de vader, vanwege een strafblad, het wapen niet had meegekregen. De jongen, zelf ook gearresteerd, bleek een vriendje te hebben willen ronselen voor een aanval op zijn oude school omdat hij daar gepest werd.
Nu wil ik slachtoffers van pesterij absoluut niet te kort doen. Kinderen kunnen absoluut meedogenloos zijn, en pesten levert soms jarenlange en diepgravende trauma´s op, maar iedereen dan maar met geweld afslachten is verderfelijk en nooit of te nimmer een te rechtvaardigen vergelding. Bovendien is het zéker geen oplossing. De actie van de ouders is al even verderfelijk en bovenal onbegrijpelijk. Wie haalt het tenslotte in zijn botte hersens om voor iemand anders, je bloedeigen kind van 14 verdomme, waarvan je wéét dat hij gepest werd én rondloopt met wraakgevoelens, een partij wapens te gaan kopen? Dan ben je toch absoluut zélf rijp voor het gesticht en volstrekt ontoerekeningsvatbaar? Ik mag aannemen dat het Amerikaanse systeem erin voorziet dat beide ouders met onmiddellijke ingang uit de ouderlijke macht worden gezet, bovenal zwaar worden gestraft, en dat de jongen zelf de begeleiding krijgt die hij nodig heeft. Hopelijk is er dan nog iets te herstellen zodat deze knul nog enige kans heeft op een enigszins normaal en productief leven. Zo niet, dan valt te voorspellen dat we in de toekomst nog meer van deze knaap, Dillon Cossey, zullen horen, en dan waarschijnlijk niet op een positieve manier. Het lijkt er in ieder geval op dat het zóveelste drama op een Highschool is voorkomen en dat, in ieder geval een paar, Amerikaanse tieners weer een klein stukje veiliger zijn. Vraag is alleen voor hoe lang?
Er zijn in het verleden regeringen geweest die, om het vriendelijk te zeggen, ´sociaal zwakkeren in de samenleving´ gedwongen hebben gesteriliseerd. En laat ik meteen duidelijk en onomwonden stellen dat ik daar absoluut géén voorstander van ben en dat soort acties nooit zal steunen of goedkeuren. Maar soms sluipt de twijfel mijn hart binnen. Soms kom je mensen tegen die zo scheef gegroeid zijn, om welke reden dan ook, dat ik er bijna aan begin te denken. En deze beide ouders vallen volop in die categorie. Maar gelukkig werkt het niet zo in de maatschappij, zélfs niet in de Amerikaanse. Ik hoop alleen maar dat dit beide ouders héél zwaar wordt aangerekend en dat het met de jongen, een driedubbel slachtoffer tenslotte (slachtoffer van pesten/ kind van deze ouders èn levenslang gestigmatiseerd), toch nog een beetje goed komt. Er is al veel te veel van dit soort ellende in de wereld en we kunnen allang niet meer volhouden dat het alleen in de VS gebeurt. Dat heeft de zéér recente geschiedenis wel bewezen. En een kant-en-klare oplossing is er niet. En natuurlijk speelt de vrije verkoop van wapens een rol en natuurlijk is dat iets waar je vraagtekens bij moet blijven zetten maar de factor waar ik me het meeste zorgen over maak is toch de mens die de trekker overhaalt. Zolang die meent dat daarmee al zijn problemen zijn opgelost zijn we nog érg ver van huis. En als het niet met pistolen kan is het wel met een mes of een ander wapen dat toevallig voorhanden is. Of desnoods met bruut geweld. Het enige wat ik zie dat dit soort zaken zou kùnnen voorkomen is opletten, tijdig signaleren en ingrijpen. Maar we hebben onze jeugd veel te veel losgelaten en zijn dikwijls té druk met andere zaken om te zien waar onze kinderen mee bezig zijn, waar ze allemaal aan bloot staan en wat ze meemaken. Pas als we dát veranderen is er weer een sprankje hoop. En die verandering beging dus héél dicht bij huis. In en om het eigen huis zelfs. Dáár is de grootste winst te behalen en ook dáár begint het veiliger maken van de wereld. Niet alleen voor anderen maar zeker ook voor onszelf. En iedereen wil toch een veiligere wereld?
15-10-07
zaterdag 13 oktober 2007
De wereld is gek geworden...
Het is geen gemakkelijk leven als consument vandaag de dag. Alles moet groen en ook ouder worden behoort niet meer tot de deugden, de uiterlijke kenmerken ervan althans, en dient met vuur en zwaard bestreden te worden.
Een groot energiebedrijf wil ons overhalen om over te stappen op de z.g. ´groene stroom´, maar zodra je dat dan gedaan hebt, want dat is beter voor het milieu tenslotte, laat de commercial ons zien dat uit elke muur en elke baksteen spontaan onkruid begint te groeien! En niet langzaam, maar dat doet onkruid helaas nooit, vandaar de naam, maar het bereikt binnen een paar seconden een hoogte van ruim anderhalve decimeter! Ik zal daar dus een beetje gek zijn zeg, om over te stappen op een product dat een dergelijk effect laat zien. Ik heb al genoeg moeite om de ´normale groei´ in mijn tuin in enigszins beperkte vorm bij te houden. Laat staan dat ik er nog eens het ´Eneco-effect´op zou loslaten. Kom op zeg!
Nee, dan de nieuwste generatie van anti-verouderingscrèmes van Oil of Olaz. Deze jongens beloven ons dat de crème de veroorzakers van het feit dat we er ouder uit gaan zien aan te pakken. Maar wie gelooft me straks als ik, verdacht wegens het abrupte levenseinde van een groot aantal van mijn geliefden, de beschuldigende vinger op een cosmeticabedrijf richt? Want dat we ouder worden is nu eenmaal zo, en gelukkig maar. Maar de voortijdige veroudering waar we allemaal een afkeer van blijken te moeten hebben wordt, in mijn geval dan toch zeker, eerder veroorzaakt door mijn vrouw, andermans gillende kids, belastingen, draaikontende ondernemers en Wouter Bos. Alhoewel ik een crème waarmee die steenpuist geruisloos zal verdwijnen wél weer meteen zou gaan kopen.
En dan de Nobel Prijs voor Al Gore. Ik moest echt een paar keer slikken toen ik het hoorde. Al Gore wordt beloond voor zijn strijd vóór het milieu, kán het krommer? Als men ooit het energieverbruik en de uitstoot gaat berekenen van het huishouden van Al´s familie dan dient hij de prijs echt subiet weer in te leveren. Een voorzichtige berekening, die overigens al eens gedaan is, wijst uit dat Huize Gore zélf in een jaar alleen al genoeg energie verbruikt om een kleine stad van licht en warmte te voorzien. En laat iemand eens bekijken hoe zijn filmproject en toespraken tot stand zijn gekomen. Hebt u hem ook gezien op die bergtop in Zuid Amerika een paar jaar geleden? Hoe denkt u dat hij daar is gekomen? Lopend? Nope, hij is ingevlogen, om vervolgens met een helikopter op de bergtop neergelaten te worden. Energie zuinig en ùitermate milieu vriendelijk hè? En zo zijn er nog wel een aantal voorbeelden te noemen. Een héél groot aantal helaas..
En ondertussen gaat het maar door. Dagelijks bedolven wordend onder een brij van proefballonnetjes, ideetjes, discussies en wetsvoorstellen waarbij ik steeds harder ga twijfelen aan de geestelijke vermogens van de diverse bedenkers. Een goed instrument vind ik altijd om zo´n nieuw idee te trachten uit te leggen aan een kennis overzee. Welke zee dat dan is maakt niet uit, ze zijn tenslotte allemaal even leeggevist. Maar probeer eens één keer een idee als de ´biefstuktaks´, het tekst van het nieuwe volkslied door Dhr Frans B (de versie van The Opposites mag desnoods ook) of de commotie rond de speech van Máxima uit te leggen zónder dat de andere kant snikkend van het lachen onder tafel verdwijnt en dan weet je meteen weer hoe belachelijk en krom we hier bezig zijn. Maar begrijp me goed, ik ben dól op Nederland en er is geen plek op de wereld waar ik me liever zou willen ergeren dan hier. Het heeft allemaal iets vreselijk kneuterigs…ALS het niet zo vreselijk echt, en eng, zou zijn. We worden momenteel geregeerd door een stelletje politici dat de klok liefst een halve eeuw terug zou willen draaien en die, als je een scheet laat, daar meteen een nieuwe boete of belasting voor bedenken waarmee, van de opbrengst, weer een nieuwe commissie in het leven geroepen kan worden om een idee te bestuderen waar iedere Jan L. bij voorbaat de conclusie al van kent. Want laten we wel wezen, als de Denen bereid zijn om Mw. Ali onderdak te verlenen mogen ze haar van mij zó hebben. Wellicht valt er dan óók nog een plekje te reserveren voor Senator Böhler, haar advocaat. Ná het uitzitten van haar, hopelijk, lánge gevangenisstraf voor het lekken van vertrouwelijke gegevens. Helaas Mw. Böhler, u hebt gegokt en verloren. U, en de meeste politici met u, gaan er dagelijks van uit dat wij, het volk, bestaan uit een stelletje zwaar dementerende randdebielen. En soms lijkt dat ook zo. Uw links kamp is tenslotte de laatste decennia al met teveel rotzooi weggekomen waar we met z´n allen nog steeds de gepeperde rekening voor betalen, en de komende decennia ook blijven betalen. Maar echt gek zijn we toch niet. Er zijn namelijk grenzen en als één van de grenzen wordt overschreden, zoals u dat gedaan hebt, dan komt het klootjesvolk ineens wél in actie. Niet altijd even gecontroleerd, dat geef ik u, maar dan kan het hart opeens wél spreken. En echt vergeten doen we nooit. Er zijn gelukkig altijd een aantal idioten, zoals ondergetekende, die er niet aan ontkomen verbanden te zien en dan, héél soms, lastige vragen gaan stellen. Of opeens het vingertje heffen en een tegengesteld geluid laten horen.
Maar vandaag heb ik die behoefte allerminst. Ik ben nog volop bezig om te trachten chocola te maken van alles wat er aan ongein over ons, doorgaans redelijk brave burgers, wordt uitgestort. Maar soms snap ik het écht niet. Dan kan ik niet aan de indruk ontsnappen dat, waarschijnlijk terwijl ik sliep, en dat moet ik toch echt blijven doen, stiekem een andere afslag is genomen. Dan word ik bang. Bang dat iedereen gecertificeerd gek is geworden alleen mij hebben ze vergeten te informeren. Snapt u dat gevoel?
13-10-07
Een groot energiebedrijf wil ons overhalen om over te stappen op de z.g. ´groene stroom´, maar zodra je dat dan gedaan hebt, want dat is beter voor het milieu tenslotte, laat de commercial ons zien dat uit elke muur en elke baksteen spontaan onkruid begint te groeien! En niet langzaam, maar dat doet onkruid helaas nooit, vandaar de naam, maar het bereikt binnen een paar seconden een hoogte van ruim anderhalve decimeter! Ik zal daar dus een beetje gek zijn zeg, om over te stappen op een product dat een dergelijk effect laat zien. Ik heb al genoeg moeite om de ´normale groei´ in mijn tuin in enigszins beperkte vorm bij te houden. Laat staan dat ik er nog eens het ´Eneco-effect´op zou loslaten. Kom op zeg!
Nee, dan de nieuwste generatie van anti-verouderingscrèmes van Oil of Olaz. Deze jongens beloven ons dat de crème de veroorzakers van het feit dat we er ouder uit gaan zien aan te pakken. Maar wie gelooft me straks als ik, verdacht wegens het abrupte levenseinde van een groot aantal van mijn geliefden, de beschuldigende vinger op een cosmeticabedrijf richt? Want dat we ouder worden is nu eenmaal zo, en gelukkig maar. Maar de voortijdige veroudering waar we allemaal een afkeer van blijken te moeten hebben wordt, in mijn geval dan toch zeker, eerder veroorzaakt door mijn vrouw, andermans gillende kids, belastingen, draaikontende ondernemers en Wouter Bos. Alhoewel ik een crème waarmee die steenpuist geruisloos zal verdwijnen wél weer meteen zou gaan kopen.
En dan de Nobel Prijs voor Al Gore. Ik moest echt een paar keer slikken toen ik het hoorde. Al Gore wordt beloond voor zijn strijd vóór het milieu, kán het krommer? Als men ooit het energieverbruik en de uitstoot gaat berekenen van het huishouden van Al´s familie dan dient hij de prijs echt subiet weer in te leveren. Een voorzichtige berekening, die overigens al eens gedaan is, wijst uit dat Huize Gore zélf in een jaar alleen al genoeg energie verbruikt om een kleine stad van licht en warmte te voorzien. En laat iemand eens bekijken hoe zijn filmproject en toespraken tot stand zijn gekomen. Hebt u hem ook gezien op die bergtop in Zuid Amerika een paar jaar geleden? Hoe denkt u dat hij daar is gekomen? Lopend? Nope, hij is ingevlogen, om vervolgens met een helikopter op de bergtop neergelaten te worden. Energie zuinig en ùitermate milieu vriendelijk hè? En zo zijn er nog wel een aantal voorbeelden te noemen. Een héél groot aantal helaas..
En ondertussen gaat het maar door. Dagelijks bedolven wordend onder een brij van proefballonnetjes, ideetjes, discussies en wetsvoorstellen waarbij ik steeds harder ga twijfelen aan de geestelijke vermogens van de diverse bedenkers. Een goed instrument vind ik altijd om zo´n nieuw idee te trachten uit te leggen aan een kennis overzee. Welke zee dat dan is maakt niet uit, ze zijn tenslotte allemaal even leeggevist. Maar probeer eens één keer een idee als de ´biefstuktaks´, het tekst van het nieuwe volkslied door Dhr Frans B (de versie van The Opposites mag desnoods ook) of de commotie rond de speech van Máxima uit te leggen zónder dat de andere kant snikkend van het lachen onder tafel verdwijnt en dan weet je meteen weer hoe belachelijk en krom we hier bezig zijn. Maar begrijp me goed, ik ben dól op Nederland en er is geen plek op de wereld waar ik me liever zou willen ergeren dan hier. Het heeft allemaal iets vreselijk kneuterigs…ALS het niet zo vreselijk echt, en eng, zou zijn. We worden momenteel geregeerd door een stelletje politici dat de klok liefst een halve eeuw terug zou willen draaien en die, als je een scheet laat, daar meteen een nieuwe boete of belasting voor bedenken waarmee, van de opbrengst, weer een nieuwe commissie in het leven geroepen kan worden om een idee te bestuderen waar iedere Jan L. bij voorbaat de conclusie al van kent. Want laten we wel wezen, als de Denen bereid zijn om Mw. Ali onderdak te verlenen mogen ze haar van mij zó hebben. Wellicht valt er dan óók nog een plekje te reserveren voor Senator Böhler, haar advocaat. Ná het uitzitten van haar, hopelijk, lánge gevangenisstraf voor het lekken van vertrouwelijke gegevens. Helaas Mw. Böhler, u hebt gegokt en verloren. U, en de meeste politici met u, gaan er dagelijks van uit dat wij, het volk, bestaan uit een stelletje zwaar dementerende randdebielen. En soms lijkt dat ook zo. Uw links kamp is tenslotte de laatste decennia al met teveel rotzooi weggekomen waar we met z´n allen nog steeds de gepeperde rekening voor betalen, en de komende decennia ook blijven betalen. Maar echt gek zijn we toch niet. Er zijn namelijk grenzen en als één van de grenzen wordt overschreden, zoals u dat gedaan hebt, dan komt het klootjesvolk ineens wél in actie. Niet altijd even gecontroleerd, dat geef ik u, maar dan kan het hart opeens wél spreken. En echt vergeten doen we nooit. Er zijn gelukkig altijd een aantal idioten, zoals ondergetekende, die er niet aan ontkomen verbanden te zien en dan, héél soms, lastige vragen gaan stellen. Of opeens het vingertje heffen en een tegengesteld geluid laten horen.
Maar vandaag heb ik die behoefte allerminst. Ik ben nog volop bezig om te trachten chocola te maken van alles wat er aan ongein over ons, doorgaans redelijk brave burgers, wordt uitgestort. Maar soms snap ik het écht niet. Dan kan ik niet aan de indruk ontsnappen dat, waarschijnlijk terwijl ik sliep, en dat moet ik toch echt blijven doen, stiekem een andere afslag is genomen. Dan word ik bang. Bang dat iedereen gecertificeerd gek is geworden alleen mij hebben ze vergeten te informeren. Snapt u dat gevoel?
13-10-07
vrijdag 12 oktober 2007
Pindakaas
Nederland is in rep en roer want ´onze´ pindakaas komt straks, na sluiting van de Calvé fabriek in Delft, waarschijnlijk uit Polen en men is bang dat die gedwongen verhuizing de smaak niet ten goede zal komen.
´Pindakaas, wie is er niet groot mee geworden?´ Die leus kan iedereen zich zeker herinneren, net als de toevoeging ´.. en schaatser!´. Ook de kreet: ´Stom he? Ik vind het gewoon lekker!´ is inmiddels volledig ingeburgerd in het algemene taalgebruik. Een merk broodbeleg dat dát weet te bereiken is toch wel iets bijzonders.
Vanmorgen hoorde ik zelfs op Radio2 Robert-Jan Booij nog roepen dat een stel, op het punt om voor drie jaar naar de VS te vertrekken, het voortaan dus zónder pindakaas en hagelslag zou moeten doen. Nu heb ik al jaren geen erg hoge ´Petje Pitamientje´ op van Robert-Jan´s algemene ontwikkeling, maar dáár sloeg hij de plank toch wel heel erg mis. Pindakaas is namelijk een, van oorsprong, Amerikaanse uitvinding uit 1893 door Dr. John H. Kellogg en gedaan tijdens een periode van overschot aan pinda´s. En als je iets dus zeker wél kunt kopen in Amerika is het dus pindakaas, al heet het daar ´peanutbutter´ en is iets anders van smaak, samenstelling en consistentie. Absoluut eetbaar maar gewoon anders. Je kunt er trouwens weer slecht pindasaus van maken, iets wat de Amerikanen al helemaal niet kennen. Voor hen is het goedje, op z´n best, broodbeleg voor kids en rijke excentriekelingen en ook absoluut niet meer dan dat. Maar daar het nooit te laat is voor een stukje culturele uitwisseling heb ik, hoogstpersoonlijk en tot grote hilariteit bij het idee alleen al, in 2002 een Amerikaanse familie waar ik te gast was, kennis laten maken met het fenomeen saté met pindasaus. En volgens mij lachen ze nóg. Niet dat de culinaire hoogstandje mislukt was, geenszins zelfs, maar het idee dat er mensen op de wereld zijn die met pindakaas koken is toch wel echt van de zotte. Dat moeten dan toch echt wel weer die gekke ´Dutch´ zijn! Dáár kan tenslotte alles en is van zeden al helemaal geen sprake, dus koken met pindakaas kan er ook nog wel bij in de beeldvorming. Dat wij het recept ook weer hebben uit Indonesië deed dan ook helemaal niet meer ter zake.
Maar wij Nederlanders zijn helemaal niet de enigen die, aan deze kant van de Grote Eendenvijver, pindakaas met grote hoeveelheden verorberen. Naast ons land is pindakaas populair in Duitsland, Engeland en Turkije. Suriname, weer aan hún kant van voornoemde Eendenvijver, kent weer een pittigere variant, die ik overigens zélf erg lekker vind, met toegevoegde sambal. Feit is dat iedereen zo zijn eigen favoriete manier heeft om een boterham met pindakaas te verorberen. Ik weet van combinaties met sambal badjak, mijn favoriet (en dan liefst nog bestrooid met seroendeng en gebakken uitjes), met kaas, met suiker, met jam, met banaan, met ham en met gebakken of gekookt ei. Het is maar wat je smaakpapillen het meest kietelt. Toch vrees ik dat de bekende potjes Calvé, het meest populaire merk blijkbaar, binnenkort inderdaad uit een ver lage lonen land gaan komen. Mocht echter de geplande sluiting van de fabriek in Delft worden teruggedraaid, dan hebben de Hoge Heren van Unilever in ieder geval bereikt dat pindakaas weer eens extra op het Nederlandse Netvlies is gezet. Dat zal de winstgevendheid van het merk zéker ten goede komen… en dáár was het tenslotte allemaal om begonnen.
12-10-07
´Pindakaas, wie is er niet groot mee geworden?´ Die leus kan iedereen zich zeker herinneren, net als de toevoeging ´.. en schaatser!´. Ook de kreet: ´Stom he? Ik vind het gewoon lekker!´ is inmiddels volledig ingeburgerd in het algemene taalgebruik. Een merk broodbeleg dat dát weet te bereiken is toch wel iets bijzonders.
Vanmorgen hoorde ik zelfs op Radio2 Robert-Jan Booij nog roepen dat een stel, op het punt om voor drie jaar naar de VS te vertrekken, het voortaan dus zónder pindakaas en hagelslag zou moeten doen. Nu heb ik al jaren geen erg hoge ´Petje Pitamientje´ op van Robert-Jan´s algemene ontwikkeling, maar dáár sloeg hij de plank toch wel heel erg mis. Pindakaas is namelijk een, van oorsprong, Amerikaanse uitvinding uit 1893 door Dr. John H. Kellogg en gedaan tijdens een periode van overschot aan pinda´s. En als je iets dus zeker wél kunt kopen in Amerika is het dus pindakaas, al heet het daar ´peanutbutter´ en is iets anders van smaak, samenstelling en consistentie. Absoluut eetbaar maar gewoon anders. Je kunt er trouwens weer slecht pindasaus van maken, iets wat de Amerikanen al helemaal niet kennen. Voor hen is het goedje, op z´n best, broodbeleg voor kids en rijke excentriekelingen en ook absoluut niet meer dan dat. Maar daar het nooit te laat is voor een stukje culturele uitwisseling heb ik, hoogstpersoonlijk en tot grote hilariteit bij het idee alleen al, in 2002 een Amerikaanse familie waar ik te gast was, kennis laten maken met het fenomeen saté met pindasaus. En volgens mij lachen ze nóg. Niet dat de culinaire hoogstandje mislukt was, geenszins zelfs, maar het idee dat er mensen op de wereld zijn die met pindakaas koken is toch wel echt van de zotte. Dat moeten dan toch echt wel weer die gekke ´Dutch´ zijn! Dáár kan tenslotte alles en is van zeden al helemaal geen sprake, dus koken met pindakaas kan er ook nog wel bij in de beeldvorming. Dat wij het recept ook weer hebben uit Indonesië deed dan ook helemaal niet meer ter zake.
Maar wij Nederlanders zijn helemaal niet de enigen die, aan deze kant van de Grote Eendenvijver, pindakaas met grote hoeveelheden verorberen. Naast ons land is pindakaas populair in Duitsland, Engeland en Turkije. Suriname, weer aan hún kant van voornoemde Eendenvijver, kent weer een pittigere variant, die ik overigens zélf erg lekker vind, met toegevoegde sambal. Feit is dat iedereen zo zijn eigen favoriete manier heeft om een boterham met pindakaas te verorberen. Ik weet van combinaties met sambal badjak, mijn favoriet (en dan liefst nog bestrooid met seroendeng en gebakken uitjes), met kaas, met suiker, met jam, met banaan, met ham en met gebakken of gekookt ei. Het is maar wat je smaakpapillen het meest kietelt. Toch vrees ik dat de bekende potjes Calvé, het meest populaire merk blijkbaar, binnenkort inderdaad uit een ver lage lonen land gaan komen. Mocht echter de geplande sluiting van de fabriek in Delft worden teruggedraaid, dan hebben de Hoge Heren van Unilever in ieder geval bereikt dat pindakaas weer eens extra op het Nederlandse Netvlies is gezet. Dat zal de winstgevendheid van het merk zéker ten goede komen… en dáár was het tenslotte allemaal om begonnen.
12-10-07
donderdag 11 oktober 2007
Vervlogen Dromen
*POEF!* deed de droom vanochtend toen ik las dat de hoofdprijs in de Staatsloterij in alkmaar was gevallen en niet in Lampegat. En we hadden gisteren, tijdens het dinertje om ons 1 maandelijks huwelijksjubileum te vieren, het geld al uitgebreid belegd én uitgegeven. On(t)roerend Goed zou het worden, en voor de rest van ons leven hoefden we ons nooit meer ergens zorgen over te maken. Over geld dan, want de eerste kink in de kabel lag al op de loer. Moesten we ons huidige huis opknappen en verhuren òf, als het toch net was opgeknapt, zouden we er dan vervolgens zelf blijven wonen? En hoe moest het dan met dat prachtige pand in Hoogeloon? Dat er geen Ferrari ging komen wisten we al. Dat is helemaal niks voor ons. Een BMW of Mercedes ook al niet, maar een nieuwe auto kan er met zo´n bedrag toch wel af? Allemaal luxeproblemen feitelijk maar problemen nontheless. ALS die prijs maar bij ons zou vallen. En, zoals bekend, is elke zin die begint met ´als´onzin. En nu moeten we het doen met het giga bedrag van 20 E op het ene en niente nada noppes op het andere lot. Een schijntje.
Maar zijn we nu in mineur? Neuh, alles behalve zou ik zeggen. Bovendien is het nog zo dat succes, mits op eigen kracht behaald, véél zoeter is dan het succes wat je zomaar in de schoot wordt geworpen. En dáár gaan we dan maar weer aan werken. Als het ooit weer echt van werken komt. Helaas laat jet lijf en de conditie nog steeds wat te wensen over en zit een volledige dag werken er nog steeds niet in. Een paar ochtenden per week wel, als men met iets kan komen. Maar, zoals altijd, komt het erop neer wat je er zelf aan doet en hoe je er zelf mee omgaat. Dat mijn leven nooit meer helemaal wordt als voorheen, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Maar als je eenmaal ´op het randje´ hebt gestaan gebeurt iets anders wonderbaarlijks. Dan komt er opeens een helderheid die zijn weerga niet kent. Dan zie je de dingen opeens in een ander perspectief en blijkt er nog een verborgen bron van inspiratie én energie te zijn om terug te vechten. Om te knokken tegen die meningen die zeggen ´Leg je er maar bij neer, het wordt toch nooit meer zoals vroeger!´ of ´Laat je lekker afkeuren!´. Want zó zit deze jongen nou net NIET in elkaar! ´I´ll be back!´ is het nieuwe credo. Alleen nu nog ff uitvinden wáár dan. Maar ook dáár wordt inmiddels druk aan gewerkt. Er liggen inmiddels een aantal ijzertjes in het vuur en wie weet waar die aan blijven plakken. Er zijn tenslotte kansen en mogelijkheden genoeg. Belangrijkste punt is, en blijft, echter om allereerst verder te herstellen. Als je realistisch bent zit niemand te wachten op me in deze toestand. Maar met een beetje geluk, en een hoop hard werken, is die hobbel wel te nemen. En dan is het oppassen geblazen! Dan gaat deze jongen weer als een raket! Met bulderende motoren en veel rook. Ik ga ervoor zorgen dat niemand, maar dan ook écht niemand, zal kunnen zeggen dat ze me niet gehoord of niet gezien hebben. En ik zal schitteren.
Maar tot die tijd is het dus terug naar af. Zo´n hoofdprijs is leuk om over te dromen maar tegelijkertijd ook absoluut niet meer dan dat, een droom. En alhoewel dromen sòms wel eens uitkomen is het voor de overgrote meerderheid een kwestie van logisch nadenken en vooral hard blijven knokken. En dan komt de rest vanzelf. En die dromen? Die moeten er altijd blijven. Want als je niet meer kunt, of dúrf, te dromen ben je dood. En die tijd ligt nog héél ver in het verschiet.
11-10-07
Maar zijn we nu in mineur? Neuh, alles behalve zou ik zeggen. Bovendien is het nog zo dat succes, mits op eigen kracht behaald, véél zoeter is dan het succes wat je zomaar in de schoot wordt geworpen. En dáár gaan we dan maar weer aan werken. Als het ooit weer echt van werken komt. Helaas laat jet lijf en de conditie nog steeds wat te wensen over en zit een volledige dag werken er nog steeds niet in. Een paar ochtenden per week wel, als men met iets kan komen. Maar, zoals altijd, komt het erop neer wat je er zelf aan doet en hoe je er zelf mee omgaat. Dat mijn leven nooit meer helemaal wordt als voorheen, zoveel is inmiddels wel duidelijk. Maar als je eenmaal ´op het randje´ hebt gestaan gebeurt iets anders wonderbaarlijks. Dan komt er opeens een helderheid die zijn weerga niet kent. Dan zie je de dingen opeens in een ander perspectief en blijkt er nog een verborgen bron van inspiratie én energie te zijn om terug te vechten. Om te knokken tegen die meningen die zeggen ´Leg je er maar bij neer, het wordt toch nooit meer zoals vroeger!´ of ´Laat je lekker afkeuren!´. Want zó zit deze jongen nou net NIET in elkaar! ´I´ll be back!´ is het nieuwe credo. Alleen nu nog ff uitvinden wáár dan. Maar ook dáár wordt inmiddels druk aan gewerkt. Er liggen inmiddels een aantal ijzertjes in het vuur en wie weet waar die aan blijven plakken. Er zijn tenslotte kansen en mogelijkheden genoeg. Belangrijkste punt is, en blijft, echter om allereerst verder te herstellen. Als je realistisch bent zit niemand te wachten op me in deze toestand. Maar met een beetje geluk, en een hoop hard werken, is die hobbel wel te nemen. En dan is het oppassen geblazen! Dan gaat deze jongen weer als een raket! Met bulderende motoren en veel rook. Ik ga ervoor zorgen dat niemand, maar dan ook écht niemand, zal kunnen zeggen dat ze me niet gehoord of niet gezien hebben. En ik zal schitteren.
Maar tot die tijd is het dus terug naar af. Zo´n hoofdprijs is leuk om over te dromen maar tegelijkertijd ook absoluut niet meer dan dat, een droom. En alhoewel dromen sòms wel eens uitkomen is het voor de overgrote meerderheid een kwestie van logisch nadenken en vooral hard blijven knokken. En dan komt de rest vanzelf. En die dromen? Die moeten er altijd blijven. Want als je niet meer kunt, of dúrf, te dromen ben je dood. En die tijd ligt nog héél ver in het verschiet.
11-10-07
woensdag 10 oktober 2007
Belspelletjes
RTL Nederland zet een punt achter de debilisering van de televisiekijker. Ze stoppen namelijk, althans voorlopig, met het uitzenden van belspelletjes omdat er een meningsverschil is met Justitie over de rechtmatigheid van deze tenenkrommende, en volstrekt infantiele, vorm van beeldvulling. En wat mij betreft mag deze (tijdelijke) stopzetting meteen een definitief karakter krijgen.
Je kunt er helaas niet omheen. Zit je een programma te bekijken, dan wordt dit niet alleen hinderlijk onderbroken door véél te veel reclame, van een BIJNA net zo tenenkrommende stupiditeit, maar ook nog eens door spelletjes die een rechtstreekse aanval zijn op de menselijke intelligentie. Toegegeven, die intelligentie verschilt nogal eens van mens tot mens, maar het niveau waarop de presentatoren en presentatrices menen de kijker te moeten en mógen aanspreken doet weinig goeds vermoeden omtrent hun eigen IQ en de inschatting van de kijkbuiskindertjes aan de huiskamerkant. Die moet, in de ogen van de producent, ergens liggen tussen vriespunt en kamertemperatuur want het niveau is werkelijk bedroevend.
´Deze opgave is echt vréselijk moeilijk! Je moet wel een héél trouwe kijker zijn naar ATWT om het antwoord te kúnnen weten. Dus: Wat is de achternaam van Jack Snyder uit ATWT?´
Mij zijn ze al kwijt op het moment dat de presentatrice in beeld komt. En bovendien strekt de martelgang zich nog minuten per keer uit want de presentatrice wil ons doen geloven dat het vandaag wel ´héél erg moeilijk´ is en er onder de kijkers toch wel ergens ééntje is die het moet weten…. En mócht je het toevallig weten, dan mág je voor 60 cent per gesprek proberen om 10e beller te worden. Proberen ja, want de opgave is al zó moeilijk dat ze de prijs echt niet zomaar weggeven.
Om het extra leuk en spannend te maken komen de bedenkers regelmatig met speciale acties. Zo kun je regelmatig kaartjes winnen voor een beurs, een nieuw boek of iets anders waarvan men denkt dat echt iedereen het wil hebben. Mijn probleem is dan echter dat ik, wederom,niet wens te vallen onder de noemer ´iedereen´ want ik kan heel prima leven zonder al die zooi. Maar wat ik me toch het meeste afvraag is hoe de dames en heren die deze pulp presenteren ooit tot deze carrière-keus zijn gekomen. Ik kan me toch echt niet voorstellen dat deze, de luiers maar net ontgroeide dames en heren (ok, sommigen hebben er wat langer over gedaan om zindelijk te worden dan hun leeftijdsgenootjes) al op de kleuterschool wisten dat ze later belspelletjes wilden gaan presenteren. Als mijn dochter met zo´n mededeling thuis zou komen had ze namelijk meteen huisarrest tot haar 35e, maar gelukkig héb ik geen dochter. En ook geen zoon trouwens want die zou, bij het uiten van een dergelijke ambitie op een nog véél gruwelijker en hardhandiger gehandhaafde straf kunnen rekenen.
´Maar nee,´zo bevestigd een goede vriend mij, ´deze dames en heren doen dit in de hoop om op te vallen bij de grote televisiebazen, en nergens anders om.´
Wow, ze willen dus opvallen. Dat is gelukt! Maar ik kan me niet voorstellen dat ze echter op een manier opvallen die ook ergens toe leidt. Die echt de weg effent voor een langdurige loopbaan bij de televisie. Daar is namelijk nog iets méér voor nodig dan een leuk smoeltje. Daar heb je, doorgaans althans, inhoud en een zékere mate van intelligentie voor nodig. En zonder die beide eigenschappen wordt het erg lastig. Héél erg lastig.
Maar wat moeten deze jongens en meisjes straks gaan doen als het beeld op zwart gaat voor hun broodwinning? Wellicht is de landelijke politiek iets voor ze. Kunnen ze iets gaan doen in de voorlichting of als kamerlid. Ik hoor vanuit Den Haag dermate veel gekakel dat ik soms niet meer weet of ik naar het journaal of naar een belspelletje zit te kijken.
´Over wiens beveiliging wordt momenteel tot vervelens toe een discussie gevoerd? Kom op, iedereen heeft toch wel eens van mevrouw Ali gehoord? Nee, niet die van de veertig rovers, dat is haar oom. Kom op, er is toch wel iemand die het weet? Je kunt er een enorme prijs mee winnen!´
Ik weet zeker dat ik, alweer, NIET ga bellen.
10-10-07
Je kunt er helaas niet omheen. Zit je een programma te bekijken, dan wordt dit niet alleen hinderlijk onderbroken door véél te veel reclame, van een BIJNA net zo tenenkrommende stupiditeit, maar ook nog eens door spelletjes die een rechtstreekse aanval zijn op de menselijke intelligentie. Toegegeven, die intelligentie verschilt nogal eens van mens tot mens, maar het niveau waarop de presentatoren en presentatrices menen de kijker te moeten en mógen aanspreken doet weinig goeds vermoeden omtrent hun eigen IQ en de inschatting van de kijkbuiskindertjes aan de huiskamerkant. Die moet, in de ogen van de producent, ergens liggen tussen vriespunt en kamertemperatuur want het niveau is werkelijk bedroevend.
´Deze opgave is echt vréselijk moeilijk! Je moet wel een héél trouwe kijker zijn naar ATWT om het antwoord te kúnnen weten. Dus: Wat is de achternaam van Jack Snyder uit ATWT?´
Mij zijn ze al kwijt op het moment dat de presentatrice in beeld komt. En bovendien strekt de martelgang zich nog minuten per keer uit want de presentatrice wil ons doen geloven dat het vandaag wel ´héél erg moeilijk´ is en er onder de kijkers toch wel ergens ééntje is die het moet weten…. En mócht je het toevallig weten, dan mág je voor 60 cent per gesprek proberen om 10e beller te worden. Proberen ja, want de opgave is al zó moeilijk dat ze de prijs echt niet zomaar weggeven.
Om het extra leuk en spannend te maken komen de bedenkers regelmatig met speciale acties. Zo kun je regelmatig kaartjes winnen voor een beurs, een nieuw boek of iets anders waarvan men denkt dat echt iedereen het wil hebben. Mijn probleem is dan echter dat ik, wederom,niet wens te vallen onder de noemer ´iedereen´ want ik kan heel prima leven zonder al die zooi. Maar wat ik me toch het meeste afvraag is hoe de dames en heren die deze pulp presenteren ooit tot deze carrière-keus zijn gekomen. Ik kan me toch echt niet voorstellen dat deze, de luiers maar net ontgroeide dames en heren (ok, sommigen hebben er wat langer over gedaan om zindelijk te worden dan hun leeftijdsgenootjes) al op de kleuterschool wisten dat ze later belspelletjes wilden gaan presenteren. Als mijn dochter met zo´n mededeling thuis zou komen had ze namelijk meteen huisarrest tot haar 35e, maar gelukkig héb ik geen dochter. En ook geen zoon trouwens want die zou, bij het uiten van een dergelijke ambitie op een nog véél gruwelijker en hardhandiger gehandhaafde straf kunnen rekenen.
´Maar nee,´zo bevestigd een goede vriend mij, ´deze dames en heren doen dit in de hoop om op te vallen bij de grote televisiebazen, en nergens anders om.´
Wow, ze willen dus opvallen. Dat is gelukt! Maar ik kan me niet voorstellen dat ze echter op een manier opvallen die ook ergens toe leidt. Die echt de weg effent voor een langdurige loopbaan bij de televisie. Daar is namelijk nog iets méér voor nodig dan een leuk smoeltje. Daar heb je, doorgaans althans, inhoud en een zékere mate van intelligentie voor nodig. En zonder die beide eigenschappen wordt het erg lastig. Héél erg lastig.
Maar wat moeten deze jongens en meisjes straks gaan doen als het beeld op zwart gaat voor hun broodwinning? Wellicht is de landelijke politiek iets voor ze. Kunnen ze iets gaan doen in de voorlichting of als kamerlid. Ik hoor vanuit Den Haag dermate veel gekakel dat ik soms niet meer weet of ik naar het journaal of naar een belspelletje zit te kijken.
´Over wiens beveiliging wordt momenteel tot vervelens toe een discussie gevoerd? Kom op, iedereen heeft toch wel eens van mevrouw Ali gehoord? Nee, niet die van de veertig rovers, dat is haar oom. Kom op, er is toch wel iemand die het weet? Je kunt er een enorme prijs mee winnen!´
Ik weet zeker dat ik, alweer, NIET ga bellen.
10-10-07
dinsdag 9 oktober 2007
Gelukskoekjes
Gelukskoekjes of ´Fortune Cookies´, iedereen kent ze. Je krijgt ze soms bij de Chinees bij de koffie en bevatten een wens of positieve gedachte voor degene die het koekje openbreekt.
De koekjes vinden hun oorsprong in China waar ze al sinds de 13e eeuw voorkomen. In de 13e eeuw werd door middel van de koekjes een revolutie op gang gebracht in het door de Mongoolse Horden bezette land. De datum voor de geplande revolutie en de manier waarop werd in grote oplage gedrukt, in de koekjes gestopt en zo wijd verspreid.
Voor de Chinezen zit de toekomst verborgen in een koekje en zo werd het gelukskoekje een traditie op verjaardagen, nieuwjaar en bij geboortes. Via Chinese arbeiders aan een spoorlijn vonden de koekjes hun weg naar de VS waar ze een mateloze populariteit kenden en een heuse schare met trouwe fans konden opbouwen. Het zijn déze fans nu die de wereld van de ´Fortune Cookie´ op z´n kop hebben gezet.
Lange tijd was het zo dat de tekst in de koekjes een, uit het Chinees vertaalde, spreuk of zegswijze bevatte of anders een positieve of, in ieder geval, opbeurende tekst. Maar het arsenaal van ´mogelijkheden´ bleek voor de verwende consumenten té beperkt. De trouwe fans wilden wel eens wat nieuws lezen in hun koekje en vroegen de producent hier iets aan te doen. Deze, gehoor gevend aan de wens van zijn klanten, zette een aantal schrijvers aan het werk om met nieuwe, en meer up to date, teksten te komen. En dat hebben ze geweten. Er zijn inmiddels ruim 150 nieuwe teksten aan het bestand toegevoegd. Na algemeenheden als ´Wat je gelooft, ervaar je..´ en ´Geluk zit binnenin´ kun je nu teksten aantreffen als ´Er ligt een crisis op de loer, wees er klaar voor!´ en ´Je verzuipt, zoek hulp!´. Een nogal radicale verandering dus en ook nog eentje die niet bij iedereen in goede aarde is gevallen. De reacties variëren van ´boos´ tot zelfs ´beledigd´. Maar ja, de producent had van te voren kunnen weten dat hij het toch nooit écht goed kan doen. Er is altijd wel iemand te vinden die zelfs het vriendelijkste ´Goedemorgen!´ verkeerd opvat en met teksten in gelukskoekjes is het hetzelfde.
Maar waarom hebben dergelijke koekjes nu zo´n aantrekkingskracht? Is het omdat we met z´n allen hopen dat met het vólgende koekje onze wereld ineens positief veranderd en oneindig geluk ons toelacht en ons deel zal zijn? Is het de zaaiende werking van één positieve boodschap per dag levert op termijn toch wel , ergens, een oogst op? Moet de verklaring gezocht worden in het, er toch niet helemaal van overtuigd zijn, dat we ons lot zelf in handen hebben? Een enorme behoefte om , in deze tijd van oorlogen, eens een positief bericht te krijgen? Wat de verklaring ook mag zijn, één gelukskoekje bij de thee per dag mág. Maar laten we het ook weer niet gaan overdrijven. De toekomst zit echt niet verborgen in een stukje deeg en wordt al helemaal niet miljoenen keer per dag voorgedrukt op een klein stukje wit papier. De toekomst ligt namelijk heel ergens anders. In ons, en in ons zelf alleen. En dát stemt me nou niet altijd even gerust.
09-10-07
De koekjes vinden hun oorsprong in China waar ze al sinds de 13e eeuw voorkomen. In de 13e eeuw werd door middel van de koekjes een revolutie op gang gebracht in het door de Mongoolse Horden bezette land. De datum voor de geplande revolutie en de manier waarop werd in grote oplage gedrukt, in de koekjes gestopt en zo wijd verspreid.
Voor de Chinezen zit de toekomst verborgen in een koekje en zo werd het gelukskoekje een traditie op verjaardagen, nieuwjaar en bij geboortes. Via Chinese arbeiders aan een spoorlijn vonden de koekjes hun weg naar de VS waar ze een mateloze populariteit kenden en een heuse schare met trouwe fans konden opbouwen. Het zijn déze fans nu die de wereld van de ´Fortune Cookie´ op z´n kop hebben gezet.
Lange tijd was het zo dat de tekst in de koekjes een, uit het Chinees vertaalde, spreuk of zegswijze bevatte of anders een positieve of, in ieder geval, opbeurende tekst. Maar het arsenaal van ´mogelijkheden´ bleek voor de verwende consumenten té beperkt. De trouwe fans wilden wel eens wat nieuws lezen in hun koekje en vroegen de producent hier iets aan te doen. Deze, gehoor gevend aan de wens van zijn klanten, zette een aantal schrijvers aan het werk om met nieuwe, en meer up to date, teksten te komen. En dat hebben ze geweten. Er zijn inmiddels ruim 150 nieuwe teksten aan het bestand toegevoegd. Na algemeenheden als ´Wat je gelooft, ervaar je..´ en ´Geluk zit binnenin´ kun je nu teksten aantreffen als ´Er ligt een crisis op de loer, wees er klaar voor!´ en ´Je verzuipt, zoek hulp!´. Een nogal radicale verandering dus en ook nog eentje die niet bij iedereen in goede aarde is gevallen. De reacties variëren van ´boos´ tot zelfs ´beledigd´. Maar ja, de producent had van te voren kunnen weten dat hij het toch nooit écht goed kan doen. Er is altijd wel iemand te vinden die zelfs het vriendelijkste ´Goedemorgen!´ verkeerd opvat en met teksten in gelukskoekjes is het hetzelfde.
Maar waarom hebben dergelijke koekjes nu zo´n aantrekkingskracht? Is het omdat we met z´n allen hopen dat met het vólgende koekje onze wereld ineens positief veranderd en oneindig geluk ons toelacht en ons deel zal zijn? Is het de zaaiende werking van één positieve boodschap per dag levert op termijn toch wel , ergens, een oogst op? Moet de verklaring gezocht worden in het, er toch niet helemaal van overtuigd zijn, dat we ons lot zelf in handen hebben? Een enorme behoefte om , in deze tijd van oorlogen, eens een positief bericht te krijgen? Wat de verklaring ook mag zijn, één gelukskoekje bij de thee per dag mág. Maar laten we het ook weer niet gaan overdrijven. De toekomst zit echt niet verborgen in een stukje deeg en wordt al helemaal niet miljoenen keer per dag voorgedrukt op een klein stukje wit papier. De toekomst ligt namelijk heel ergens anders. In ons, en in ons zelf alleen. En dát stemt me nou niet altijd even gerust.
09-10-07
maandag 8 oktober 2007
Boodschappen doen..
Bestuderen van mensen vind ik heerlijk en een van de meest voor de hand liggende plaatsen is de supermarkt tijdens het boodschappen doen. Iedereen doet dat namelijk anders en de inhoud van het karretje of mandje zegt veel over de persoon die boodschappen doet én zijn gezinssituatie. Het is natuurlijk geen absolute wetenschap en checken doe ik het ook nooit maar ik denk dat áls ik mijn conclusies zou controleren ik niet zo héél ver van de waarheid af zou zitten.
Vanmorgen mocht ik weer. Na mijn liefste op haar werk te hebben afgezet, we delen momenteel de auto als dat nodig is, reed ik rechtstreeks door naar de Nettorama. Niet mijn favoriete supermarkt, je kunt er veel namelijk niet krijgen, maar voor de bulk-boodschappen is het er prima en nog enigszins betaalbaar. En dat is in deze tijden, en met ons budget, dus géén overbodige luxe.
Daar het nog redelijk vroeg was bleek het nog niet al te druk. Vooral moeders met kleine kinderen en een enkele eenling zoals ik. Na mijn lege flessen te hebben ingeleverd, alle twee, ging ik het poortje door en struikelde haast over een klein blond meisje met twee kleine staartjes dat overal naar liep te kijken behalve voor zich uit. In haar knuistje hield ze een plakje vleeswaar waar ze af en toe afwezig een muizenhapje van nam. Bij de aardappels stond een oudere dame over haar brillenglazen heen de tekst op een zak eigenheimers te lezen, haar karretje achteloos midden in het pad. Een blik in het karretje vertelde me dat ze alleen voor zichzelf boodschappen deed, de reeds afgewogen porties boontjes en spruiten waren duidelijk voor één persoon. Bij de diepvries liep een oudere heer duidelijk de artikelen te zoeken die zijn vrouw op het boodschappenlijstje had gezet. Het handschrift op het lijstje was namelijk duidelijk van een vrouw. Hij leek me het type ´zoeker´, het type dat doorgaans mét zijn vrouw boodschappen doet en dan braaf, het karretje duwend, achter zijn vrouw aan loopt terwijl zij bepaalt wat er in het karretje gaat. Nu, zonder vrouw, liep hij duidelijk verloren rond en wenste dat hij de vorige keren beter had opgelet wáár hij de opgeschreven artikelen kon vinden.
Bij de toetjes waren twee knulletjes van een jaar of zeven aan het klieren en de bijbehorende moeder was in geen velden of wegen te bekennen. Ze waren nogal luidruchtig en liepen de man die de toetjes moest bijvullen duidelijk voor de voeten. Ik parkeerde mijn karretje aan de kant en verdween in een van de zijpaden maar het gegil van de beide knulletjes klonk overal overheen. Aan het rumoer te horen hadden ze blijkbaar iets omgegooid en wezen de vuller, quasi beleefd en op luide toon, op de ontstane troep. Zuchtend maakte de jongeman zich uit de voeten om een schoonmaakmateriaal te gaan halen terwijl de jongens toe bleven kijken, trots op wat ze hadden veroorzaakt. En terwijl de vuller even later aan het dweilen was zag ik de ´zoeker´ aankomen. Geheel opgaand in zijn boodschappenlijstje lette hij even niet goed op en gleed uit over de pas gedweilde vloer. Met een ijzingwekkende bons kwam hij zittend op de vloer terecht wat de knapen meteen een hard gelach ontlokte. Op zulk spektakel hadden ze helemáál niet durven hopen en ze genoten er luidkeels van.
Geheel beduusd liet de man zich door de toegesnelde vuller weer overeind helpen. Er bleek gelukkig niets gebroken en ook zijn kleding was niet beschadigd..alleen het zitvlak van zijn keurig geperste pantalon was nat van de pas gedweilde vloer.
´Het lijkt wel of die meneer in zijn broek heeft geplast!´ hoorde ik een van de knapen roepen waarop beiden weer in lachen uitbarstten.
Het onfortuinlijk heerschap hoorde het duidelijk ook en begon langzaam enigszins rood aan te lopen. De aderen op de zijkant van zijn hoofd begonnen vervaarlijk op te zwellen en hij leek te zoeken naar wat hij nu moest doen. Met in de ene hand zijn boodschappenlijstje en met de andere hand zijn karretje voortduwend kwam hij tot een beslissing. Met een nog steeds rood hoofd siste hij de beide knapen het eerste toe wat blijkbaar in hem was opgekomen: ´Addergebroed!´ en vervolgde zijn zoektocht een zijgang in, de beide knapen enigszins beduusd achter latend.
08-10-07
Vanmorgen mocht ik weer. Na mijn liefste op haar werk te hebben afgezet, we delen momenteel de auto als dat nodig is, reed ik rechtstreeks door naar de Nettorama. Niet mijn favoriete supermarkt, je kunt er veel namelijk niet krijgen, maar voor de bulk-boodschappen is het er prima en nog enigszins betaalbaar. En dat is in deze tijden, en met ons budget, dus géén overbodige luxe.
Daar het nog redelijk vroeg was bleek het nog niet al te druk. Vooral moeders met kleine kinderen en een enkele eenling zoals ik. Na mijn lege flessen te hebben ingeleverd, alle twee, ging ik het poortje door en struikelde haast over een klein blond meisje met twee kleine staartjes dat overal naar liep te kijken behalve voor zich uit. In haar knuistje hield ze een plakje vleeswaar waar ze af en toe afwezig een muizenhapje van nam. Bij de aardappels stond een oudere dame over haar brillenglazen heen de tekst op een zak eigenheimers te lezen, haar karretje achteloos midden in het pad. Een blik in het karretje vertelde me dat ze alleen voor zichzelf boodschappen deed, de reeds afgewogen porties boontjes en spruiten waren duidelijk voor één persoon. Bij de diepvries liep een oudere heer duidelijk de artikelen te zoeken die zijn vrouw op het boodschappenlijstje had gezet. Het handschrift op het lijstje was namelijk duidelijk van een vrouw. Hij leek me het type ´zoeker´, het type dat doorgaans mét zijn vrouw boodschappen doet en dan braaf, het karretje duwend, achter zijn vrouw aan loopt terwijl zij bepaalt wat er in het karretje gaat. Nu, zonder vrouw, liep hij duidelijk verloren rond en wenste dat hij de vorige keren beter had opgelet wáár hij de opgeschreven artikelen kon vinden.
Bij de toetjes waren twee knulletjes van een jaar of zeven aan het klieren en de bijbehorende moeder was in geen velden of wegen te bekennen. Ze waren nogal luidruchtig en liepen de man die de toetjes moest bijvullen duidelijk voor de voeten. Ik parkeerde mijn karretje aan de kant en verdween in een van de zijpaden maar het gegil van de beide knulletjes klonk overal overheen. Aan het rumoer te horen hadden ze blijkbaar iets omgegooid en wezen de vuller, quasi beleefd en op luide toon, op de ontstane troep. Zuchtend maakte de jongeman zich uit de voeten om een schoonmaakmateriaal te gaan halen terwijl de jongens toe bleven kijken, trots op wat ze hadden veroorzaakt. En terwijl de vuller even later aan het dweilen was zag ik de ´zoeker´ aankomen. Geheel opgaand in zijn boodschappenlijstje lette hij even niet goed op en gleed uit over de pas gedweilde vloer. Met een ijzingwekkende bons kwam hij zittend op de vloer terecht wat de knapen meteen een hard gelach ontlokte. Op zulk spektakel hadden ze helemáál niet durven hopen en ze genoten er luidkeels van.
Geheel beduusd liet de man zich door de toegesnelde vuller weer overeind helpen. Er bleek gelukkig niets gebroken en ook zijn kleding was niet beschadigd..alleen het zitvlak van zijn keurig geperste pantalon was nat van de pas gedweilde vloer.
´Het lijkt wel of die meneer in zijn broek heeft geplast!´ hoorde ik een van de knapen roepen waarop beiden weer in lachen uitbarstten.
Het onfortuinlijk heerschap hoorde het duidelijk ook en begon langzaam enigszins rood aan te lopen. De aderen op de zijkant van zijn hoofd begonnen vervaarlijk op te zwellen en hij leek te zoeken naar wat hij nu moest doen. Met in de ene hand zijn boodschappenlijstje en met de andere hand zijn karretje voortduwend kwam hij tot een beslissing. Met een nog steeds rood hoofd siste hij de beide knapen het eerste toe wat blijkbaar in hem was opgekomen: ´Addergebroed!´ en vervolgde zijn zoektocht een zijgang in, de beide knapen enigszins beduusd achter latend.
08-10-07
zaterdag 6 oktober 2007
O.S.M.
Als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan mensen die zich laten voorstaan op hun afkomst. En dan vooral als, dientengevolge, ieder ander mens blijkt te behoren tot een sociale onderklasse.
Een paar dagen geleden was het weer eens zover. Tijdens een gezamenlijk etentje hoorde ik G. vertellen dat hij recent een leuk schilderijtje op de kop had getikt via een advertentie op internet. Hij was spoorslags afgereisd naar het hoge noorden om het betreffende schilderij te bekijken en had het na grondige inspectie ook maar meteen aangeschaft. ´Maar,´ zo hoorde ik hem zeggen, ´je moet je niet afvragen in wat voor soort huis die mensen woonden! Zo´n vreselijk rijtjeshuis in een nog vreselijker nieuwbouw wijkje aan de rand van de stad. Echt te triest voor woorden!´.
Nu weet ik dat G. uit een gezin komt wat men vroeger ´een goed nest´ noemde. En daar is niks mis mee. Sommigen hebben nu eenmaal geluk. Ik ben tenslotte óók geboren in een gezin uit de ´gegoede middenstand´, maar dáár houdt mijn begrip dan ook op. Want buiten dat gezin waar hij uit komt heeft G. namelijk zijn hele werkzame leven, en dat is gezien zijn huidige 63 jaren bijna voorbij, nooit echt een positieve noch productieve bijdrage geleverd aan de maatschappij. Erger nog, hij heeft altijd geleefd op de zak van zijn ouders en, sinds hun verscheiden, op de opbrengst van hun aanzienlijke nalatenschap. Maar dat is allemaal gerechtvaardigd op basis van zijn geboorte.
Ik merk dat ik daar toch wat anders in sta. Voor mij is altijd een doel geweest om me als mens te ontwikkelen. Niet als bevoorrecht mens, op basis van geboorte, maar gewoon sec als mens. Om het uiterste uit mezelf te halen, al herken en erken ik zeker dat ik een enigszins bevoorrechte start in het leven heb gehad. Dat dat door latere ontwikkelingen weer grotendeels teniet is gedaan is dan ook terzijde het onderwerp. Je als mens ten volle ontplooien is de drijfveer geweest in het grootste deel van mijn keuzes en de mensen om me heen de grootste inspiratiebron. En als ik aan al die mensen denk die ik in de verschillende levensfasen tot mijn vrienden heb mogen rekenen zie ik een bonte mengeling van mensen. Allemaal anders met één gezamenlijke karaktertrek: een afkeer van ´bla-bla´ en alles wat daar mee samenhangt. Het oer-Hollandse ´Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!´ dus. En géén onderscheid op basis van geboorte, familie, achternaam of plaats waar je toevallig vandaan komt. Nee, een hele groep mensen die elkaar toevallig in het leven zijn tegengekomen en aan elkaar zijn blijven plakken omdat ze elkaar toevallig aardig vonden. En sommige al jaren lang.
Ik heb, vooral in mijn puberale jaren, veel discussies met mijn vader gevoerd over ´hoe het hoort´. Hij had daar uitgesproken ideeën over en ik was het daar, bijna uit principe, nooit mee eens. Inmiddels, ruim twintig jaar later, denk ik er ietwat genuanceerder over en zie ik in dat goede omgangsvormen smeerolie zijn voor de maatschappij. Ook het dragen van pak en stropdas zijn me inmiddels al lang niet meer vreemd, doch het dragen van een spijkerbroek en een overhemd of trui zal wel altijd favoriet blijven. Maar als de situatie vraagt om ´jasje-dasje´dan dráág ik ook ´jasje-dasje´ al gaat dat bij thuiskomst dan wél meteen weer uit. Ik zie dan ook niet in dat ik ooit in een situatie zal geraken waar ik ook tijdens een vakantie dagelijks een stropdas zal dragen…al zeg ik nooit ´nooit´. Maar echt snel zie ik het niet gebeuren.
Maar waarom dan die afkeer van uitspraken zoals die van G.? Omdat het, in mijn woordenboek, een uiting is van domheid. Van gebrek aan kennis en je niet eens beseffen dat je die beperking hebt. In mijn leven ben ik heel veel mensen tegengekomen van zéér verschillende pluimage en uit werkelijk álle ´walks of life´. En hetgeen mij het meeste opviel was dat mensen die zich niet lieten voorstaan op wie ze waren maar slechts lieten zien wat ze konden, en eventueel gepresteerd hadden, een héél stuk prettiger waren in de omgang. Ik zie namelijk nog M.K. voor me die, op een receptie van en voor mijn vader, mij de hand stond te schudden en tegelijkertijd over mijn schouder naar de deur stond te kijken om te zien wie er binnenkwam. Die waren dus véél belangrijker dan ik en sindsdien is met en mij M.K. nooit meer helemaal goed gekomen. Héél anders was de kennismaking met W.D. , een van Pa´s vele kennissen en timmerman van beroep. Ik vond hem achteraf aan een tafeltje in zijn leren jack en met zijn shagbuidel open op tafel. Nu heb ik altijd al bewondering gehad voor mensen die iets kunnen bedenken en dat dan ook nog zelf, en zónder tekening´uit het blote hoofd en met hun eigen handen kunnen maken. Maar W. had daarnaast ook nog een zéér humoristische kijk op het leven en de mensheid in het algemeen. Al sinds mensenheugenis getrouwd met zijn D. en nog steeds dolgelukkig met datgene wat ze, zo door de jaren heen, bereikt en om zich heen verzameld hadden. Ik heb die middag met zéér veel plezier naar hem geluisterd en veel van hem geleerd.Tot ´Noblesse oblige´aan toe, al klonk dat ik plat Haags wel iets anders dan hoe de Fransen dat plegen uit te spreken. Maar de mooiste uitspraak van hem is toch wel die van: ´Luister jongen, al die mensen die ze allemaal op een rijtje hebben zijn constant bang voor het domino-effect..´ en hij nam weer een slok van zijn biertje. `Dus je ken maar beter hier en daar een steekie los hebben, dan ben je véél gelukkiger! Neem dat maar van mij aan.`. En dat heb ik, tot op de dag van vandaag.
06-10-07
Een paar dagen geleden was het weer eens zover. Tijdens een gezamenlijk etentje hoorde ik G. vertellen dat hij recent een leuk schilderijtje op de kop had getikt via een advertentie op internet. Hij was spoorslags afgereisd naar het hoge noorden om het betreffende schilderij te bekijken en had het na grondige inspectie ook maar meteen aangeschaft. ´Maar,´ zo hoorde ik hem zeggen, ´je moet je niet afvragen in wat voor soort huis die mensen woonden! Zo´n vreselijk rijtjeshuis in een nog vreselijker nieuwbouw wijkje aan de rand van de stad. Echt te triest voor woorden!´.
Nu weet ik dat G. uit een gezin komt wat men vroeger ´een goed nest´ noemde. En daar is niks mis mee. Sommigen hebben nu eenmaal geluk. Ik ben tenslotte óók geboren in een gezin uit de ´gegoede middenstand´, maar dáár houdt mijn begrip dan ook op. Want buiten dat gezin waar hij uit komt heeft G. namelijk zijn hele werkzame leven, en dat is gezien zijn huidige 63 jaren bijna voorbij, nooit echt een positieve noch productieve bijdrage geleverd aan de maatschappij. Erger nog, hij heeft altijd geleefd op de zak van zijn ouders en, sinds hun verscheiden, op de opbrengst van hun aanzienlijke nalatenschap. Maar dat is allemaal gerechtvaardigd op basis van zijn geboorte.
Ik merk dat ik daar toch wat anders in sta. Voor mij is altijd een doel geweest om me als mens te ontwikkelen. Niet als bevoorrecht mens, op basis van geboorte, maar gewoon sec als mens. Om het uiterste uit mezelf te halen, al herken en erken ik zeker dat ik een enigszins bevoorrechte start in het leven heb gehad. Dat dat door latere ontwikkelingen weer grotendeels teniet is gedaan is dan ook terzijde het onderwerp. Je als mens ten volle ontplooien is de drijfveer geweest in het grootste deel van mijn keuzes en de mensen om me heen de grootste inspiratiebron. En als ik aan al die mensen denk die ik in de verschillende levensfasen tot mijn vrienden heb mogen rekenen zie ik een bonte mengeling van mensen. Allemaal anders met één gezamenlijke karaktertrek: een afkeer van ´bla-bla´ en alles wat daar mee samenhangt. Het oer-Hollandse ´Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg!´ dus. En géén onderscheid op basis van geboorte, familie, achternaam of plaats waar je toevallig vandaan komt. Nee, een hele groep mensen die elkaar toevallig in het leven zijn tegengekomen en aan elkaar zijn blijven plakken omdat ze elkaar toevallig aardig vonden. En sommige al jaren lang.
Ik heb, vooral in mijn puberale jaren, veel discussies met mijn vader gevoerd over ´hoe het hoort´. Hij had daar uitgesproken ideeën over en ik was het daar, bijna uit principe, nooit mee eens. Inmiddels, ruim twintig jaar later, denk ik er ietwat genuanceerder over en zie ik in dat goede omgangsvormen smeerolie zijn voor de maatschappij. Ook het dragen van pak en stropdas zijn me inmiddels al lang niet meer vreemd, doch het dragen van een spijkerbroek en een overhemd of trui zal wel altijd favoriet blijven. Maar als de situatie vraagt om ´jasje-dasje´dan dráág ik ook ´jasje-dasje´ al gaat dat bij thuiskomst dan wél meteen weer uit. Ik zie dan ook niet in dat ik ooit in een situatie zal geraken waar ik ook tijdens een vakantie dagelijks een stropdas zal dragen…al zeg ik nooit ´nooit´. Maar echt snel zie ik het niet gebeuren.
Maar waarom dan die afkeer van uitspraken zoals die van G.? Omdat het, in mijn woordenboek, een uiting is van domheid. Van gebrek aan kennis en je niet eens beseffen dat je die beperking hebt. In mijn leven ben ik heel veel mensen tegengekomen van zéér verschillende pluimage en uit werkelijk álle ´walks of life´. En hetgeen mij het meeste opviel was dat mensen die zich niet lieten voorstaan op wie ze waren maar slechts lieten zien wat ze konden, en eventueel gepresteerd hadden, een héél stuk prettiger waren in de omgang. Ik zie namelijk nog M.K. voor me die, op een receptie van en voor mijn vader, mij de hand stond te schudden en tegelijkertijd over mijn schouder naar de deur stond te kijken om te zien wie er binnenkwam. Die waren dus véél belangrijker dan ik en sindsdien is met en mij M.K. nooit meer helemaal goed gekomen. Héél anders was de kennismaking met W.D. , een van Pa´s vele kennissen en timmerman van beroep. Ik vond hem achteraf aan een tafeltje in zijn leren jack en met zijn shagbuidel open op tafel. Nu heb ik altijd al bewondering gehad voor mensen die iets kunnen bedenken en dat dan ook nog zelf, en zónder tekening´uit het blote hoofd en met hun eigen handen kunnen maken. Maar W. had daarnaast ook nog een zéér humoristische kijk op het leven en de mensheid in het algemeen. Al sinds mensenheugenis getrouwd met zijn D. en nog steeds dolgelukkig met datgene wat ze, zo door de jaren heen, bereikt en om zich heen verzameld hadden. Ik heb die middag met zéér veel plezier naar hem geluisterd en veel van hem geleerd.Tot ´Noblesse oblige´aan toe, al klonk dat ik plat Haags wel iets anders dan hoe de Fransen dat plegen uit te spreken. Maar de mooiste uitspraak van hem is toch wel die van: ´Luister jongen, al die mensen die ze allemaal op een rijtje hebben zijn constant bang voor het domino-effect..´ en hij nam weer een slok van zijn biertje. `Dus je ken maar beter hier en daar een steekie los hebben, dan ben je véél gelukkiger! Neem dat maar van mij aan.`. En dat heb ik, tot op de dag van vandaag.
06-10-07
vrijdag 5 oktober 2007
Opzet?
Gisteravond had ik mijn goede, en helaas ernstig zieke, vriend McB aan de telefoon. Ik had hem niet meer gesproken sinds kort voor onze huwelijksreis en was dus erg benieuwd hoe het momenteel met hem ging. Dat bleek, na afronden van de zoveelste chemo en naar omstandigheden, ´redelijk´ te zijn. Gelukkig, al zal M. niet snel toegeven dat het echt slecht met hem gaat. Gelukkig hebben hij en ik een speciale band en weet ik het doorgaans al snel als hij me een verhaaltje op de mouw probeert te spelden. Maar buiten het feit dat hij ernstig vermoeid was door de chemo ging het dus wel. Hij had zelfs op een redelijk normaal niveau kunnen doorwerken deze keer.
Van zijn gezondheidstoestand, en de mijne, dreef het gesprek naar werk en vervolgens naar onze huwelijksreis naar Tobago. Tot het moment dat ´Toby´ (Huwelijksreis VIII) ter sprake kwam. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn en ik hóórde hem bijna nadenken.
´Durf je je hand ervoor in het vuur te steken dat je dat niet zelf geregeld hebt?´ klonk het voorzichtig.
´Pardon?´antwoordde ik.
´Je bent ertoe in staat tenslotte..´ verzuchtte M., ´En iedereen weet dat meisje, zogenaamd, géén koeien spaart.´
Grrrrrr! McB jent me ook véél te goed! Maar nee, ik heb er niets mee te maken. Ik hád het kunnen regelen áls ik eraan gedacht had maar dat heb ik niet. Het was, zoals ik eerder heb beschreven, een zuivere vorm van ´Devine Intervention´, niets meer en niets minder. Finito! Basta!
Maar helemaal ongelijk kan ik McB niet geven. Ik bén namelijk best in staat om een dergelijke ´prank´ te bedenken en nog uit te voeren ook. Alleen al voor de blik in mijn lief´s ogen zou ik het al doen. Een perfect uitgevoerde ´mindf*ck´ is tenslotte een adrenalinerush die zijn gelijke niet kent maar deze kan ik, helaas, niet op mijn conto schrijven. Die van 28-05-05 wel, waar McB overigens getuige van was en wat een pracht van een ´goudvismoment´opleverde, maar dát is weer een héél ander verhaal. Of ik McB van mijn onschuld, in deze dan, heb kunnen overtuigen betwijfel ik. Meisje blijft er ondertussen gewoon van overtuigd dat het mijn werk is geweest. Helaas darling… Niet dus! Helaas…
05-10-07
Van zijn gezondheidstoestand, en de mijne, dreef het gesprek naar werk en vervolgens naar onze huwelijksreis naar Tobago. Tot het moment dat ´Toby´ (Huwelijksreis VIII) ter sprake kwam. Het werd even stil aan de andere kant van de lijn en ik hóórde hem bijna nadenken.
´Durf je je hand ervoor in het vuur te steken dat je dat niet zelf geregeld hebt?´ klonk het voorzichtig.
´Pardon?´antwoordde ik.
´Je bent ertoe in staat tenslotte..´ verzuchtte M., ´En iedereen weet dat meisje, zogenaamd, géén koeien spaart.´
Grrrrrr! McB jent me ook véél te goed! Maar nee, ik heb er niets mee te maken. Ik hád het kunnen regelen áls ik eraan gedacht had maar dat heb ik niet. Het was, zoals ik eerder heb beschreven, een zuivere vorm van ´Devine Intervention´, niets meer en niets minder. Finito! Basta!
Maar helemaal ongelijk kan ik McB niet geven. Ik bén namelijk best in staat om een dergelijke ´prank´ te bedenken en nog uit te voeren ook. Alleen al voor de blik in mijn lief´s ogen zou ik het al doen. Een perfect uitgevoerde ´mindf*ck´ is tenslotte een adrenalinerush die zijn gelijke niet kent maar deze kan ik, helaas, niet op mijn conto schrijven. Die van 28-05-05 wel, waar McB overigens getuige van was en wat een pracht van een ´goudvismoment´opleverde, maar dát is weer een héél ander verhaal. Of ik McB van mijn onschuld, in deze dan, heb kunnen overtuigen betwijfel ik. Meisje blijft er ondertussen gewoon van overtuigd dat het mijn werk is geweest. Helaas darling… Niet dus! Helaas…
05-10-07
donderdag 4 oktober 2007
´Strooier´
Ik mag graag kijken naar mensen, in wat ze doen en hoe ze in gegeven omstandigheden reageren. En dat is juist wat het leven zo leuk en oneindig interessant maak. Ieder mens is namelijk anders.
Zo is J. , een goede vriend van mij, een echte ´strooier´. Geen term die je snel in een psychologieboek zult tegenkomen maar hij is het echt. Een ´strooier´ is namelijk iemand die de sterke behoefte heeft om zijn directe omgeving te vullen met alles wat maar voor handen is. Overigens is dat meestal iets wat ik zou classificeren als afval. Als J. bijvoorbeeld thuis komt dan ploft hij als eerste op de bank en trekt zijn schoenen uit. Deze verdwijnen dan met een beheerste zwieper onder de bank. Als hij vervolgens een tijdschrift gaat lezen dan haalt hij het tijdschrift uit het cellofaan en legt dat vervolgens als een prop op het tafeltje naast zijn stoel. Als je dan een week later langs komt kan je er donder op zeggen dat het propje cellofaan er dan nog steeds ligt of, zoals in de meeste gevallen, inmiddels gezelschap heeft gekregen van bierdopjes, lege shagverpakkigen, snoeppapiertjes of een collega cellofaantje.
Rond zijn hoekje op de bank zijn ook diverse andere zaken waarneembaar die hij kortgeleden aan of in handen heeft gehad. Zo staan er standaard minimaal één paar schoenen, zijn mobiele telefoon, ligt er een boek dat hij aan het lezen is, de afstandbediening is meestal ook wel ergens binnen handbereik begraven en er staat ook minimaal één lege koffiebeker of een leeg glas. Naar gelang het tijdstip van de dag je inventariseert. En J. is een zeer happy en methodisch mens. Zijn vrouw E. is overigens al jaren geleden gestopt achter zijn kont op te ruimen en heeft dit gedrag, noodgedwongen weliswaar, geaccepteerd als ´eigen´ voor haar man. E. daarentegen is zélf juist meer van het opruimerige type. Die loopt juist de hele dag op te ruimen en dingen weer op hun juiste plaats op te bergen. Als het aan haar lag zou je nooit volle asbakken, lege glazen of afval in huis aantreffen maar heeft die strijd inmiddels grotendeels moeten opgeven om niet zelf helemaal gek te worden. En dat werkt. J. en E. vormen een gelukkig stel samen en hebben inmiddels een manier gevonden om samen te leven zonder elkaar met de eigen onhebbelijkheden de tent uit te pesten.
Een ander stel, S. en G., zijn nog lang niet zover. Zij zijn nog volop in de heftige verliefdheid en zien elkaar nog slechts door een roze bril. Maar ook daar zitten inmiddels de nodige krasjes op. G. heeft namelijk een schoonmaaktic en S. juist helemaal niet. Die zou het liefst permanent de gordijnen dicht trekken en een winterslaap houden waar zijn partner juist het liefst het hele jaar doet alsof het lente is. Die zet het liefst de ramen open, hangt kleden en jassen buiten te luchten en zou het liefst zich chirurgisch laten vasthechten aan stofzuiger of sopdoek. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe deze relatie zich verder gaat ontwikkelen. Uit ervaring weet ik echter dat er veel waarheid schuilt in het gezegde ´Opposites attract´ en ik heb gezien dat ze, op dit moment althans, echt en oprecht veel om elkaar geven. Dus geef ik ze, gebaseerd op ervaring én gevoel, een méér dan evenredige kans op langdurig succes samen.
Ik moet de laatste tijd veel denken aan mijn, inmiddels al jaren geleden overleden opa. Soms een wat nors overkomende man maar altijd oprecht geïnteresseerd in wat je bezig hield en waar je mee bezig was. Toen ik een keer bij hem was na een ruzie met een leraar op school zei hij, tevreden lurkend aan zijn pijp, : ´Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Daar verander je niks aan. Mensen moeten alleen ff wennen aan de eigenaardigheden van een ander maar dat is doorgaans een kwestie van tijd. Kijk maar naar je oma!´. En oma knikte dan. Die had inmiddels ruim vijftig jaar achter de rug om te wennen aan de eigenaardigheden an haar echtgenoot en hield nog steeds zielsveel van hem. Al was dat zeker niet altijd makkelijk want opa kon, als hij dat wilde, nogal dominant en bazig uit de hoek komen. Maar oma fluisterde dan altijd `Dat is goed..´ en deed vervolgens gewoon haar eigen zin. Een wijs mens die oma van mij!
04-10-07
Zo is J. , een goede vriend van mij, een echte ´strooier´. Geen term die je snel in een psychologieboek zult tegenkomen maar hij is het echt. Een ´strooier´ is namelijk iemand die de sterke behoefte heeft om zijn directe omgeving te vullen met alles wat maar voor handen is. Overigens is dat meestal iets wat ik zou classificeren als afval. Als J. bijvoorbeeld thuis komt dan ploft hij als eerste op de bank en trekt zijn schoenen uit. Deze verdwijnen dan met een beheerste zwieper onder de bank. Als hij vervolgens een tijdschrift gaat lezen dan haalt hij het tijdschrift uit het cellofaan en legt dat vervolgens als een prop op het tafeltje naast zijn stoel. Als je dan een week later langs komt kan je er donder op zeggen dat het propje cellofaan er dan nog steeds ligt of, zoals in de meeste gevallen, inmiddels gezelschap heeft gekregen van bierdopjes, lege shagverpakkigen, snoeppapiertjes of een collega cellofaantje.
Rond zijn hoekje op de bank zijn ook diverse andere zaken waarneembaar die hij kortgeleden aan of in handen heeft gehad. Zo staan er standaard minimaal één paar schoenen, zijn mobiele telefoon, ligt er een boek dat hij aan het lezen is, de afstandbediening is meestal ook wel ergens binnen handbereik begraven en er staat ook minimaal één lege koffiebeker of een leeg glas. Naar gelang het tijdstip van de dag je inventariseert. En J. is een zeer happy en methodisch mens. Zijn vrouw E. is overigens al jaren geleden gestopt achter zijn kont op te ruimen en heeft dit gedrag, noodgedwongen weliswaar, geaccepteerd als ´eigen´ voor haar man. E. daarentegen is zélf juist meer van het opruimerige type. Die loopt juist de hele dag op te ruimen en dingen weer op hun juiste plaats op te bergen. Als het aan haar lag zou je nooit volle asbakken, lege glazen of afval in huis aantreffen maar heeft die strijd inmiddels grotendeels moeten opgeven om niet zelf helemaal gek te worden. En dat werkt. J. en E. vormen een gelukkig stel samen en hebben inmiddels een manier gevonden om samen te leven zonder elkaar met de eigen onhebbelijkheden de tent uit te pesten.
Een ander stel, S. en G., zijn nog lang niet zover. Zij zijn nog volop in de heftige verliefdheid en zien elkaar nog slechts door een roze bril. Maar ook daar zitten inmiddels de nodige krasjes op. G. heeft namelijk een schoonmaaktic en S. juist helemaal niet. Die zou het liefst permanent de gordijnen dicht trekken en een winterslaap houden waar zijn partner juist het liefst het hele jaar doet alsof het lente is. Die zet het liefst de ramen open, hangt kleden en jassen buiten te luchten en zou het liefst zich chirurgisch laten vasthechten aan stofzuiger of sopdoek. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe deze relatie zich verder gaat ontwikkelen. Uit ervaring weet ik echter dat er veel waarheid schuilt in het gezegde ´Opposites attract´ en ik heb gezien dat ze, op dit moment althans, echt en oprecht veel om elkaar geven. Dus geef ik ze, gebaseerd op ervaring én gevoel, een méér dan evenredige kans op langdurig succes samen.
Ik moet de laatste tijd veel denken aan mijn, inmiddels al jaren geleden overleden opa. Soms een wat nors overkomende man maar altijd oprecht geïnteresseerd in wat je bezig hield en waar je mee bezig was. Toen ik een keer bij hem was na een ruzie met een leraar op school zei hij, tevreden lurkend aan zijn pijp, : ´Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Daar verander je niks aan. Mensen moeten alleen ff wennen aan de eigenaardigheden van een ander maar dat is doorgaans een kwestie van tijd. Kijk maar naar je oma!´. En oma knikte dan. Die had inmiddels ruim vijftig jaar achter de rug om te wennen aan de eigenaardigheden an haar echtgenoot en hield nog steeds zielsveel van hem. Al was dat zeker niet altijd makkelijk want opa kon, als hij dat wilde, nogal dominant en bazig uit de hoek komen. Maar oma fluisterde dan altijd `Dat is goed..´ en deed vervolgens gewoon haar eigen zin. Een wijs mens die oma van mij!
04-10-07
woensdag 3 oktober 2007
To pay or not to pay
Met stijgende verbazing en een fikse dosis ergernis heb ik de afgelopen dagen het hernieuwde circus rond Hirsi Ali in de kranten gevolgd. En ik maar hopen dat we van haar af waren.. Helaas niet dus.
Mevrouw Ali is weer terug, al dan niet tijdelijk, want dát laat ze nog even in het midden. Waarschijnlijk is dat echter niet, want nergens kan ze zich zo lekker profileren en wordt er zo aandachtig naar haar geluisterd als hier. Bijkomend voordeel is bovendien dat de Staat voorlopig weer mag opdraaien voor de kosten van haar beveiliging, dus ik ben bang dat ze blijft. Daarnaast vond ze Washington toch al niet spannend genoeg. Er viel daar veel te weinig te beleven en ook had ze daar, bij lange na, niet het gehoor van brave burgers dat ze hier gewend was te hebben. Dus is ze terug en vastbesloten van zich te laten horen. Ook wordt een terugkeer in de politiek niet uitgesloten, eventueel, zo wordt er gefluisterd, zelfs samen met Rita Verdonk. Alsof we in dit land al niet genoeg problemen hebben met het huidige regeringsbeleid.
Maar moeten we eigenlijk met z´n allen wel blijven betalen voor de beveiliging van iemand die zich op een dergelijke wijze manifesteert en zich nog wel eens, op z´n zachtst gezegd, ongenuanceerd uitlaat? En dan ook nog voor hoe lang? En ook in het buitenland? Ik moet zeggen dat ik steeds vaker op een ´Nee!´ uitkom. En niet alleen als antwoord op bovenstaande vragen maar op de hele persoon van Hirsi Ali zelf. Op haar houding, haar uitspraken, haar diva-gedrag en haar ideeën. Gewoon NIET dus. Ok, iedereen mag in dit land in principe denken wat hij wil en dat nog hardop zeggen ook. Dat is een verworven recht. Maar er staat nergens dat je die ideeën dan vervolgens ook net zo ongenuanceerd hoeft te spuien als ze in je opkomen. Er is tenslotte ook nog iets als fatsoen. Ongenuanceerd geblaat is, per definitie, KTP (= Korte Termijn Planning) en lost niks op. Zéker niet als de bevolkingsgroep die je aanspreekt óók niet bekend staat om eigenschappen als verdraagzaamheid en zoiets als ´leven en láten leven´. Maar dan nog. Een discussie mag best op het scherpst van de snede gevoerd worden mar dan wel vanuit een positie van respect. Je kunt het nog zo niet eens zijn met de ander maar als je de discussie vanuit respect voor de ander aangaat kom je in ieder geval een heel stuk verder dan simpelweg te roepen dat de ander achterlijk is. Al heb je wellicht nog zo het gelijk aan je kant. Dat lost niks op en zorgt er slechts voor dat de gesprekspartner van te voren al de hakken in het zand zet en vanuit een verdedigende positie aan het gesprek deelneemt. Als hij dat al doet. Ik zou namelijk óók al niet staan te springen om een gesprek aan te gaan met lieden die mij al, voor er daadwerkelijk beleefdheden zijn uitgewisseld, voor zot zou uitmaken. En ik kan zelf al méér dan genoeg argumenten aandragen om die conclusie te boekstaven. Maar daar gaat het niet om. Respect voor elkaar en elkaars denkwijze wel. En dat mis ik bij deze dame.
Terug naar de oorspronkelijke vraag of we moeten blijven betalen voor haar beveiliging. Ik zeg dus ´Nee!´. We hebben inmiddels al genoeg betaald en ook al lang genoeg betaald. Het wordt tijd dat ze dat nu eens zelf gaat regelen of er in ieder geval voor gaat zorgen dat het geregeld is of, in uiterste geval, niet meer nodig is. Dat het niet om kleine bedragen gaat besef ik ook wel dus een overgangsregeling is best op z´n plaats. Maar met een duidelijk geformuleerd einde daar aan, dat dan wel graag. En als ze terug de polderlandse politiek ingaat? Dan zou ik aanraden om het democratisch proces gewoon zijn gang te laten gaan. Zolang ze politica is dient de Staat voor haar veiligheid in te staan maar ik voorspel haar absoluut geen langdurige en vruchtbare carrière in de politiek. Daarvoor is het inmiddels te laat en is het volk haar te moe. Ik in ieder geval wel.
03-10-07
Mevrouw Ali is weer terug, al dan niet tijdelijk, want dát laat ze nog even in het midden. Waarschijnlijk is dat echter niet, want nergens kan ze zich zo lekker profileren en wordt er zo aandachtig naar haar geluisterd als hier. Bijkomend voordeel is bovendien dat de Staat voorlopig weer mag opdraaien voor de kosten van haar beveiliging, dus ik ben bang dat ze blijft. Daarnaast vond ze Washington toch al niet spannend genoeg. Er viel daar veel te weinig te beleven en ook had ze daar, bij lange na, niet het gehoor van brave burgers dat ze hier gewend was te hebben. Dus is ze terug en vastbesloten van zich te laten horen. Ook wordt een terugkeer in de politiek niet uitgesloten, eventueel, zo wordt er gefluisterd, zelfs samen met Rita Verdonk. Alsof we in dit land al niet genoeg problemen hebben met het huidige regeringsbeleid.
Maar moeten we eigenlijk met z´n allen wel blijven betalen voor de beveiliging van iemand die zich op een dergelijke wijze manifesteert en zich nog wel eens, op z´n zachtst gezegd, ongenuanceerd uitlaat? En dan ook nog voor hoe lang? En ook in het buitenland? Ik moet zeggen dat ik steeds vaker op een ´Nee!´ uitkom. En niet alleen als antwoord op bovenstaande vragen maar op de hele persoon van Hirsi Ali zelf. Op haar houding, haar uitspraken, haar diva-gedrag en haar ideeën. Gewoon NIET dus. Ok, iedereen mag in dit land in principe denken wat hij wil en dat nog hardop zeggen ook. Dat is een verworven recht. Maar er staat nergens dat je die ideeën dan vervolgens ook net zo ongenuanceerd hoeft te spuien als ze in je opkomen. Er is tenslotte ook nog iets als fatsoen. Ongenuanceerd geblaat is, per definitie, KTP (= Korte Termijn Planning) en lost niks op. Zéker niet als de bevolkingsgroep die je aanspreekt óók niet bekend staat om eigenschappen als verdraagzaamheid en zoiets als ´leven en láten leven´. Maar dan nog. Een discussie mag best op het scherpst van de snede gevoerd worden mar dan wel vanuit een positie van respect. Je kunt het nog zo niet eens zijn met de ander maar als je de discussie vanuit respect voor de ander aangaat kom je in ieder geval een heel stuk verder dan simpelweg te roepen dat de ander achterlijk is. Al heb je wellicht nog zo het gelijk aan je kant. Dat lost niks op en zorgt er slechts voor dat de gesprekspartner van te voren al de hakken in het zand zet en vanuit een verdedigende positie aan het gesprek deelneemt. Als hij dat al doet. Ik zou namelijk óók al niet staan te springen om een gesprek aan te gaan met lieden die mij al, voor er daadwerkelijk beleefdheden zijn uitgewisseld, voor zot zou uitmaken. En ik kan zelf al méér dan genoeg argumenten aandragen om die conclusie te boekstaven. Maar daar gaat het niet om. Respect voor elkaar en elkaars denkwijze wel. En dat mis ik bij deze dame.
Terug naar de oorspronkelijke vraag of we moeten blijven betalen voor haar beveiliging. Ik zeg dus ´Nee!´. We hebben inmiddels al genoeg betaald en ook al lang genoeg betaald. Het wordt tijd dat ze dat nu eens zelf gaat regelen of er in ieder geval voor gaat zorgen dat het geregeld is of, in uiterste geval, niet meer nodig is. Dat het niet om kleine bedragen gaat besef ik ook wel dus een overgangsregeling is best op z´n plaats. Maar met een duidelijk geformuleerd einde daar aan, dat dan wel graag. En als ze terug de polderlandse politiek ingaat? Dan zou ik aanraden om het democratisch proces gewoon zijn gang te laten gaan. Zolang ze politica is dient de Staat voor haar veiligheid in te staan maar ik voorspel haar absoluut geen langdurige en vruchtbare carrière in de politiek. Daarvoor is het inmiddels te laat en is het volk haar te moe. Ik in ieder geval wel.
03-10-07
dinsdag 2 oktober 2007
Misverstandje
Twee mensen kunnen met de beste wil van de wereld een gesprek hebben en het beiden toch over iets totáál anders hebben. Dat overkwam mijn liefste, begin september, op kantoor toen de ´due-date´ van een collega ter sprake kwam. Deze collega, inmiddels hoogzwanger, zou de daaropvolgende week met zwangerschapsverlof gaan en vertelde dat ze uitgerekend was op bevrijdingsdag. Nu is bevrijdingsdag, in mijn ogen, landelijk vastgesteld op 5 mei en ook mijn (toen nog) aanstaande verkeerde in die veronderstelling. Uitgaande van die datum is het dus wat vroeg om al in september met zwangerschapsverlof te gaan en, voilá, het misverstand was geboren. De betreffende collega bleek met bevrijdingsdag 18 september te bedoelen, de dag dat Eindhoven werd bevrijd, en niet de landelijke.
Een ander voorbeeld dat me te binnen schiet is die van een telefoontje met een collega. We hadden om 10.00 uur afgesproken en om 10.15 uur was de betreffende collega nog niet gearriveerd. Ik ken deze collega als uiterst serieus en punctueel, dus besloot ik er een telefoontje aan te wagen om erachter te komen wat er was mis gegaan. Even later had ik ook daadwerkelijk de collega aan de telefoon en die verontschuldigde zich voor het te laat zijn maar hij was net aangereden. Hevig geschrokken informeerde ik naar zijn toestand en vroeg of de schade meeviel. Het werd even angstwekkend stil aan de andere kant van de lijn. Ik kreeg de geruststelling dat alles goed was en dat de collega binnen tien minuten, en in blakende gezondheid, zou arriveren. Later, onder het genot van een kopje koffie, bleek de bron van het misverstand. ´Ik ben net aangereden.´ betekent niets anders dan ´Ik ben zojuist vertrokken.´en dus niet ´Ik ben zojuist bij een verkeersongeval betrokken geraakt.´ Je moet het maar even weten.
02-10-07
Een ander voorbeeld dat me te binnen schiet is die van een telefoontje met een collega. We hadden om 10.00 uur afgesproken en om 10.15 uur was de betreffende collega nog niet gearriveerd. Ik ken deze collega als uiterst serieus en punctueel, dus besloot ik er een telefoontje aan te wagen om erachter te komen wat er was mis gegaan. Even later had ik ook daadwerkelijk de collega aan de telefoon en die verontschuldigde zich voor het te laat zijn maar hij was net aangereden. Hevig geschrokken informeerde ik naar zijn toestand en vroeg of de schade meeviel. Het werd even angstwekkend stil aan de andere kant van de lijn. Ik kreeg de geruststelling dat alles goed was en dat de collega binnen tien minuten, en in blakende gezondheid, zou arriveren. Later, onder het genot van een kopje koffie, bleek de bron van het misverstand. ´Ik ben net aangereden.´ betekent niets anders dan ´Ik ben zojuist vertrokken.´en dus niet ´Ik ben zojuist bij een verkeersongeval betrokken geraakt.´ Je moet het maar even weten.
02-10-07
maandag 1 oktober 2007
Koperen Ketel
Iedereen komt! Echt iedereen! Fantastisch! In de afgelopen dagen hebben we iedereen, zoals in de aankondiging was vermeld, aan de telefoon gehad en iedereen komt ook daadwerkelijk. J. & J. komen helemaal speciaal voor ons uit Frankrijk met de trein en ook Pa en N. zullen de trein naar M. nemen. En we hebben er echt zin in. Tijdens het diner zullen de wederzijdse ouders, en hun tegenwoordige partners, elkaar voor het eerst ontmoeten. De gekozen locatie is een restaurant waar ik nog nooit ben geweest maar waarvan mijn liefste altijd al gezegd heeft dat ze me er graag eens mee naar toe zou nemen. En het blijkt dat ze helemaal niets teveel heeft gezegd. We zijn even na 18.00 aanwezig en worden door B. allervriendelijkst ontvangen. Ze herkent mijn eega zelfs nog, al is die hier al zeker vijf jaar niet meer geweest. Ze is zeer belangstellend naar de reden van dit feestje en belooft er alles aan te doen om het ook echt tot een feest te maken. Als even later de eerste taxi voor komt rijden, die uit V. is de eerste, komt de stemming er al snel in. Moeder en dochter zij zichtbaar blij elkaar weer te zien en A. kan er maar niet over uit hoe goed we e.e.a. geheim hebben kunnen houden. Ze wist echt van niets en was dan ook plezierig verrast toen de rode envelop op de mat viel. De volgende taxi is die vanaf het plaatselijke hotel waar we de ´fransen´ en de delegatie uit DH hebben ondergebracht. Nu was het oorspronkelijk de bedoeling dat er twee taxi´s zouden zijn maar dat blijkt er eentje te zijn geworden en dus hebben ze, tegen de bedoeling in, in de taxi al kennis gemaakt. Helaas, en nies meer aan te doen. Als even later ook liefje´s zus M. en haar partner R. binnen komen is het gezelschap kompleet en kunnen we aan tafel. Drankjes worden besteld en al snel is iedereen druk in gesprek. Pa zit naast me en daar ben ik heel blij mee. Ik zie dat het hem steeds meer moeite kost om alles te blijven volgen maar hij doet erg zijn best en ik ben dolblij dat hij er in ieder geval is. Ik heb met N. afgesproken dat áls het op de een of andere manier niet gaat of als ze erg moe zijn iedereen gewoon kan gaan en staan als ze willen. Niemand hoeft iets en het enige dat belangrijk is, is dat iedereen zich vermaakt en het goed en gezellig heeft.
De menukaart biedt veel heerlijkheden en niemand heeft moeite iets van zijn of haar gading te vinden. Ik kies twee heerlijke wijnen uit, een rode Chinon uit Frankrijk en een Chileense Chardonnay. Als afsluiting en herinnering aan een heerlijke huwelijksreis. Beide wijnen vallen in de smaak en ik geef B. de vrije hand om nieuwe flessen aan te rukken als ze ziet dat er flessen leeg zijn. We vertellen onder het diner honderduit over onze reis en over hoe blij we zijn dit gezelschap op deze plek bij elkaar te kunnen hebben. Iedereen is, stuk voor stuk, belangrijk voor ons en daarom zijn we ook zo blij dat ze dit feestje met ons mee willen vieren. Naast gelukwensen voor ons beiden wordt ik nog eens uitgebreid welkom geheten in de familie van mijn liefste en mijn liefste in die van mij. Nu is mijn meisje veel meer een familiemens dan ik maar door alle liefs en goede wensen voelen we ons erg geliefd en warm. Het is echt bijzonder om in dit gezelschap te zijn en zo warm te worden ontvangen en toegedronken.
Ook de cadeau´s die ons worden overhandigd doen ons een traantje wegpinken. Er spreekt echt liefde en warmte uit. Maar voor mij is het allerbelangrijkste om hier te kunnen zitten tegenover de vrouw die nu mijn echtgenote heet. Al is ze dat al officieel een week of twee maar pas na deze avond voelt het op de een of andere manier pas ´echt´. Dit is de laatste ´officiële´ viering van ons huwelijk en sluit een hele mooie periode op gepaste wijze af voor maandag het gewone leven weer begint. En, als rond middernacht iedereen weer is vertrokken en we met B. nog een laatste glaasje drinken alvorens af te rekenen en zelf ook huiswaarts te keren, kan ik iets anders concluderen dan dat deze avond de perfecte afsluiting van onze wittebroodsweken vormt. Alles liep perfect en was ook perfect verzorgd. Het eten was geweldig, de wijn goddelijk en de sfeer kon echt niet beter. We zijn, kortom, heel gelukkig en blessed dat dit op deze manier geregeld kon worden.
Bij het afrekenen laat ik B. de rekening nog tweemaal opnieuw controleren want we kunnen haast niet geloven dat deze prestatie kan voor die prijs. Minder dan de helft dan waar we budgettair rekening mee hadden gehouden! Maar als ze, ik ben ervan overtuigd dat ze het voor de vorm deed, nog één kopje koffie bij de rekening optelt kan ik pinnen. Het zou echt een domper op deze avond hebben gezet als we vertrokken waren met het idee dat we iemand tekort hebben gedaan…ook al zou het, in dit geval, hun eigen schuld zijn geweest. Maar, onder achterlating van een kleine waardering voor de geweldige ontvangst en service, verlaten ook wij, vér na middernacht, het pand van ´De Koperen Ketel´ om ook huiswaarts te keren. En in de anderhalf uur die we nog onderweg zijn raken we niet uitgepraat over hoe bijzonder het allemaal is dat we nu, zo samen, na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, hier bij elkaar zijn geweest. We zijn daadwerkelijk dan eindelijk getrouwd en voelen dat, in de meest positieve zin, vandaag pas echt sterk. We zijn gelukkig, een ander woord is er simpelweg niet voor te bedenken. En terwijl twee dolverliefde en intens gelukkige mensen hun weg, in het stikkedonker, over de A58 naar huis proberen te vinden verschuilt de maan zich achter de wolken en huilt de hemel van geluk zachtjes met ons mee…
29-09-07
De menukaart biedt veel heerlijkheden en niemand heeft moeite iets van zijn of haar gading te vinden. Ik kies twee heerlijke wijnen uit, een rode Chinon uit Frankrijk en een Chileense Chardonnay. Als afsluiting en herinnering aan een heerlijke huwelijksreis. Beide wijnen vallen in de smaak en ik geef B. de vrije hand om nieuwe flessen aan te rukken als ze ziet dat er flessen leeg zijn. We vertellen onder het diner honderduit over onze reis en over hoe blij we zijn dit gezelschap op deze plek bij elkaar te kunnen hebben. Iedereen is, stuk voor stuk, belangrijk voor ons en daarom zijn we ook zo blij dat ze dit feestje met ons mee willen vieren. Naast gelukwensen voor ons beiden wordt ik nog eens uitgebreid welkom geheten in de familie van mijn liefste en mijn liefste in die van mij. Nu is mijn meisje veel meer een familiemens dan ik maar door alle liefs en goede wensen voelen we ons erg geliefd en warm. Het is echt bijzonder om in dit gezelschap te zijn en zo warm te worden ontvangen en toegedronken.
Ook de cadeau´s die ons worden overhandigd doen ons een traantje wegpinken. Er spreekt echt liefde en warmte uit. Maar voor mij is het allerbelangrijkste om hier te kunnen zitten tegenover de vrouw die nu mijn echtgenote heet. Al is ze dat al officieel een week of twee maar pas na deze avond voelt het op de een of andere manier pas ´echt´. Dit is de laatste ´officiële´ viering van ons huwelijk en sluit een hele mooie periode op gepaste wijze af voor maandag het gewone leven weer begint. En, als rond middernacht iedereen weer is vertrokken en we met B. nog een laatste glaasje drinken alvorens af te rekenen en zelf ook huiswaarts te keren, kan ik iets anders concluderen dan dat deze avond de perfecte afsluiting van onze wittebroodsweken vormt. Alles liep perfect en was ook perfect verzorgd. Het eten was geweldig, de wijn goddelijk en de sfeer kon echt niet beter. We zijn, kortom, heel gelukkig en blessed dat dit op deze manier geregeld kon worden.
Bij het afrekenen laat ik B. de rekening nog tweemaal opnieuw controleren want we kunnen haast niet geloven dat deze prestatie kan voor die prijs. Minder dan de helft dan waar we budgettair rekening mee hadden gehouden! Maar als ze, ik ben ervan overtuigd dat ze het voor de vorm deed, nog één kopje koffie bij de rekening optelt kan ik pinnen. Het zou echt een domper op deze avond hebben gezet als we vertrokken waren met het idee dat we iemand tekort hebben gedaan…ook al zou het, in dit geval, hun eigen schuld zijn geweest. Maar, onder achterlating van een kleine waardering voor de geweldige ontvangst en service, verlaten ook wij, vér na middernacht, het pand van ´De Koperen Ketel´ om ook huiswaarts te keren. En in de anderhalf uur die we nog onderweg zijn raken we niet uitgepraat over hoe bijzonder het allemaal is dat we nu, zo samen, na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, hier bij elkaar zijn geweest. We zijn daadwerkelijk dan eindelijk getrouwd en voelen dat, in de meest positieve zin, vandaag pas echt sterk. We zijn gelukkig, een ander woord is er simpelweg niet voor te bedenken. En terwijl twee dolverliefde en intens gelukkige mensen hun weg, in het stikkedonker, over de A58 naar huis proberen te vinden verschuilt de maan zich achter de wolken en huilt de hemel van geluk zachtjes met ons mee…
29-09-07
Abonneren op:
Posts (Atom)