donderdag 26 november 2009

Zinnen

Als taalliefhebber is het een waar feestje om met taal bezig te kunnen zijn en er vervolgens òòk nog voor betaald te worden. Dat gaat weliswaar niet altijd op, maar in dit geval gelukkig wel.
Voor een nieuw project moesten er een paar zinnen komen die, op zichzelf staand, een beeld zouden oproepen. Dat lijkt een eenvoudige vraag, maar als je er eenmaal aan begint valt het toch best tegen. Een van de plekken waar je echter dagelijks zinnen tegen komt over vrijwel elk denkbaar onderwerp, is natuurlijk het nieuws. Gesproken of gedrukt, dagelijks is er een geheel nieuwe aanvoer.

En wellicht is het de speciale focus waarmee ik nu de krant lees, maar opeens haal ik uit vrijwel elk artikel mooie zinnen. Zinnen die inderdaad een beeld oproepen of, zoals in een aantal gevallen, je aan het denken zetten. Natuurlijk kun je de zinnen eigenlijk niet los zien van het artikel waaruit ze komen, maar als ze me ook op zichzelf staand aanspreken, dan kan ik ze gebruiken. Een paar voorbeelden.
In een artikel over een optreden van de band Napalm Death, zegt de zanger: ‘..als je in maximaal twee minuten je boodschap kunt overbrengen, waarom zou je er dan langer over doen?’

In een andere krant vond ik een artikel over een sportfestijn waarvan de opbrengsten naar een goed doel gaan: hulpbehoevende kinderen. De organisatie van vrijwilligers is zo gemotiveerd dat ze nauwelijks kunnen wachten tot het startschot weerklinkt, maar vooralsnog is volstrekt onduidelijk hoeveel mensen er aan de start zullen verschijnen. De organisatie vraagt zich dan ook af: ‘Weggooien is doodzonde en het laatste wat we uiteraard willen is mensen teleurstellen, maar hoeveel krentenbollen –voor in de pauze van de tocht- moeten we in hemelsnaam bestellen? Je zou toch denken dat de organisatoren wel andere prioriteiten zouden hebben, maar bij deze tocht blijken het toch krentenbollen te zijn.

Een ander artikel stemt me minder vrolijk. Hierin geven agenten aan weinig vertrouwen te hebben in het overheidsbeleid en beklagen zich erover: ‘Van boevenvangers zijn we nu een cijferfabriek geworden.’ Door het moeten voldoen aan opgelegde prestatiecontracten zijn agenten dus vaker bezig met administratie en andere zaken dan het feitelijke politiewerk van ‘boeven vangen’. Ik ben toch blij dat ik een andere carrièrekeus heb gemaakt. Ik zou bepaald niet geschikt zijn in een dergelijke cultuur mijn werk te doen.

Tot slot viel me een bijschrift bij een foto positief op. Als een soort persiflage op het bekende: ‘Hier Parijs, hier Jan Brusse!’ staat er bij een foto van een bellende pelgrim onder een paraplu: ‘Hier Mekka, het is nat’. Hetgeen, gezien de foto, bepaald geen overdreven reactie is trouwens.

Nu heb ik persoonlijk helemaal niets met Mekka of de jaarlijkse bedevaart, toch kan ik vrolijk worden van zo’n foto. Het is een kwinkslag en een knipoog die we allemaal hard nodig hebben in deze financieel sombere en donkere tijden. Het zijn dan ook dergelijke zinnen die de hele wereld weer een stukje terug in perspectief plaatsen en je weer even uit je sombere sleur halen. Ze laten zien dat, wat er ook in de dagelijkse werkelijkheid allemaal aan rottigheid mag gebeuren, elders op de wereld het leven gewoon doorgaat. Mensen vooral, gaan gewoon door met het doen van hun eigen dagelijkse dingen, en dat stemt me dan toch wel weer hoopvol. Buiten al die herrie die voor muziek moet doorgaan, buiten alle terecht klagende agenten en heftige regenbuien in Mekka en omstreken, is er altijd dat sprankje hoop aan de horizon. Het is niet altijd even duidelijk, maar wie het zoekt kan het tòch elke dag weer vinden. Gelukkig maar.

26-11-09

maandag 23 november 2009

Wijsje

Het gebeurt me niet vaak, maar vanochtend werd ik wakker met een wijsje in mijn hoofd. En terwijl ik dit schrijf weet ik dat er een aantal mensen zullen zijn die, als ze dit lezen, dat Kinderen voor Kinderen melodietje voorlopig niet uit hun hoofd kunnen krijgen. Het zij zo, ik kan het tenslotte òòk niet helpen. Gelukkig was het wijsje van vanmorgen van een heel andere orde. Het betrof een fragment van een musicalliedje uit Mary Poppins dat begint met de woorden: ‘With tuppence for paper and strings, you’ve got your own set of wings..’

Nu zijn de associaties van mijn brein niet altijd even duidelijk in hun oorsprong, maar deze kon ik moeiteloos plaatsen. Ik heb het licht namelijk gisteravond uitgedaan na het lezen van enige pagina’s uit Agatha Christie’s Postern of Fate,waarin Thomas en Tuppence Beresford de hoofdrol vertolken. Een eitje dus, maar tegelijkertijd vroeg ik me af of de associatie niet eigenlijk verder ging.
Het liedje gaat natuurlijk over vliegeren, maar het gaat net zo goed over vrijheid. Vooral de vrijheid die je kunt voelen als je aan het vliegeren bent: With your feet on the ground/ you’re a bird in flight/ With your fist holding tight/ to the string of your kite.

Als zelfstandig ondernemer heb je een behoorlijke dosis vrijheid, maar toch zijn er telkens weer mensen die vinden dat ik het anders zou moeten doen. Mensen die commentaar hebben op de manier waarop ik mijn sales bedrijf, die vinden dat het regelmatig updaten of veranderen van mijn websites zonde van de tijd is, of vinden dat ik me toeleg op de verkeerde markten en daarmee de moeilijke weg kies. Ik luister meestal wel naar hen, wellicht zit er in hun commentaar tenslotte een leermoment, maar meestal kan ik er weinig mee. Goede raad is welkom, maar meestal zegt het gegeven commentaar méér over de persoon die het commentaar uitspreekt dan over mij, degene over wie het commentaar zou moeten gaan.

Het is me opgevallen dat er namelijk vaak een verlangen uit spreekt om zelf ook de dagelijkse sleur te doorbreken, maar overwegingen als ‘hypotheek’, ‘zekerheid’ en ‘verplichtingen’ verhinderen dat.
Als ik ze vervolgens vertel dat ook ik gewoon, en net als zo velen, een hypotheek heb en òòk de nodige (financiële) verplichtingen, dan is dat opeens anders. Ook het feit dat ik nog steeds dagelijks aan het knokken ben om ook maar enig gevoel van ‘zekerheid’ te verkrijgen, valt dan blijkbaar in die categorie. Vreemd.

Het verhaal wat ik ze meestal als antwoord meegeef (en ook vertel aan de startende ondernemers die ik mag begeleiden) kan, met een beetje moeite, omgebouwd worden tot een analogie van het vliegeren:
Het kost niet veel geld om je eigen zaak te beginnen. Met (relatief) een paar centen (tuppence for paper and strings) ben je er doorgaans al. Wat er echter daarna gebeurt, hangt grotendeels af van twee factoren: je eigen vliegerkunst èn een beetje geluk. Er moet namelijk wel wind staan, anders kun je blijven rennen zonder dat je vlieger ooit het luchtruim zal kiezen. Gelukkig leven we in Nederland in een situatie waarin er vrijwel altijd wind staat. Wellicht niet altijd voldoende om je vlieger tot grote hoogte te doen opstijgen, maar je kunt er toch bij vliegeren.

Wacht je echter met het oplaten van je vlieger tot de meest gunstige omstandigheden zich voordoen, dan kun je wel eens erg lang moeten wachten. Langer soms, dan je jezelf financieel kunt of wilt veroorloven. Ben je echter op het moment dat de wind opeens opsteekt al aan het vliegeren, dan kun je er vanaf het allereerste moment optimaal gebruik van maken. Je kunt je vlieger alsmaar hoger laten stijgen, net zolang als je touw is, of je kunt het wat voorzichtiger aan doen zoals de meesten. Het wordt dan misschien allemaal wat minder spectaculair, maar je spullen blijven er wel heel bij, de voldoening is vaak even groot, en bovendien kun je de tijd gebruiken om te oefenen. Zodoende bereid je jezelf voor om optimaal te profiteren van de volgende windvlaag.

23-11-09

woensdag 11 november 2009

Het vallen van de blaadjes

Wellicht is het te wijten aan dat ik ‘van boven de rivieren’ ben, maar op de elfde van de elfde kan ik mezelf niet betrappen op enig gevoel vrolijkheid. Sterker nog, een zekere vorm van melancholie overheerst dezer dagen.

Naar het schijnt hebben veel mensen rond deze tijd last van ‘het vallen van de blaadjes’. Ik ook, vooral omdat het er zoveel zijn. Ik heb welgeteld één boom in de achtertuin staan, maar toch slaagde deze erin vrijwel de gehele oppervlakte te bedekken met haar afgevallen blad. En ik maar harken.

De ochtendkranten brengen ook niet veel positiefs. De politiek lijkt zich de kritiek te hebben aangetrokken dat ze weinig doen om de crisis op te lossen. Helaas hebben ze dat, en hoe kan het ook anders met de PvdA in de regering, uitgelegd als een vrijbrief om de burger weer eens extra te gaan controleren op fraude. Waarom lees ik nergens dat er eens het mes gaat in de ongebreidelde uitgavendrift van de overheid?
Herman van Veen krabbelt ook alweer schoorvoetend terug na zijn vergelijk tussen de NSB en de PVV. Het zou allemaal verkeerd zijn uitgelegd en het was ‘..al helemaal niet zo bedoeld..’ Moet ik dat nog geloven? Er zal namelijk wel een gegronde reden zijn waarom het management de beelden niet wil vrijgeven. Van Veen mocht namelijk eens van zijn voetstuk vallen.

Gisteravond was ik, met nog twee andere bestuursleden, te gast bij een bedrijf dat ons zou helpen het beleid van de stichting voor 2010 te bepalen. Deze stichting is ooit door hetzelfde bedrijf opgericht om de bedrijvigheid in een van de Kracht- of Prachtwijken te stimuleren, maar per 1 januari a.s. stopt de subsidie. In plaats van een stevige sessie voor het bepalen van focus, was het dus meer een verkapte show van ‘Hoe houden jullie ons aan het werk na de jaarwisseling?’ Wellicht begrijpelijk, maar dat maken we zelf wel uit.

In een andere vereniging waar ik bij betrokken ben gaat het gekibbel intussen ook maar door. Al ruim een jaar wordt er vooral veel gepraat en vooral weinig gedaan. De verontruste, soms boze en vooral gefrustreerde mail vliegt je om de oren. En tussen al die semantiek bedenk ik mij dat ik me daar op geheel vrijwillige basis in heb gestort! Ik lijk wel gek!

Een ander HOT topic dezer dagen is de griepprik tegen de Mexicaanse griep. Ik werd gisteren nog gebeld door een alleraardigste oudere dame die het ook alsmaar had over een vaccin vòòr de griep, maar daar hebben we het virus voor. Het vaccin is er juist tegen, om te voorkomen dat je het krijgt. Daar ik zelf behoor tot een van de risicogroepen, ligt de oproep ook hier op de eetkamertafel. En ook ik heb even in dubio gestaan of ik daaraan wel gehoor moest geven, maar ik heb genoeg vertrouwen in mijn eigen huisarts over om te denken dat hij het beste weet of ik er verstandig aan doe om die prik te halen. Blijkbaar wel dus, anders had ik zeker geen oproep ontvangen.

Terwijl ik dit zo sombertjes zit weg te tikken bekruipt me toch het gevoel dat het niet allemaal kommer en kwel is dezer dagen. Het is soms koud en guur, het regent bovendien, maar tegelijkertijd zie en bemerk ik dat er allemaal uiterst positieve initiatieven aan het ontstaan zijn. Zo is er binnenkort een heus ‘Giving it Forward’event in Eindhoven, waaraan ik ga deelnemen. Het is gebaseerd op het idee uit de film ’Pay it Forward’ uit 2000, en dat is een prima idee in deze sombere tijden. Maar ook elders zie ik steeds meer mensen onbaatzuchtig iets voor anderen doen. Ik zie vele uitgestoken handen die niet overal in dankbaarheid worden aanvaard, maar ze worden maar mooi even wel uitgestoken!

Waarom dan toch zo somber vandaag? De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik deze somberheid al opmerkte toen ik maandagmorgen mijn ogen opensloeg. Op dat moment overviel mij al de gedachte het licht weer uit te doen en aan een maandenlange winterslaap te beginnen. Helaas kan dat niet als je een startend zelfstandige bent, dus heb ik gehoor gegeven aan mijn plichtsdrang en ben opgestaan. Of dat, achteraf, verstandig was waag ik inmiddels te betwijfelen, maar ik heb het nu eenmaal gedaan. En nu moet ik dus zien van deze somberheid af te komen.

Wellicht dat vanavond daar een bijdrage aan kan leveren. Vanavond dineer ik met twee dames die ik (zakelijk) nogal hoog heb zitten. We gaan een hapje eten en onderwijl kijken waar we, wederom zakelijk gezien, parallellen kunnen trekken. Willen we en kunnen we samenwerken, en zo ja, in welke vorm dan? Ik kijk erg uit naar het etentje, al verheug ik me niet op het gebodene, maar veel meer op het sprankelende gezelschap. Het gebodene is een heel ander verhaal. Dat kan ik wegspoelen met een goed glas wijn tenslotte.

Nu de rest nog…..


11-11-09

dinsdag 3 november 2009

Eindhoven in Dialoog

Ik kwam Karin Kampert, een van de stuwende krachten achter het initiatief, tegen op een netwerkbijeenkomst, en aangestoken door haar enthousiasme besloot ik me op te geven als deelnemer. En vandaag was het dan zover: Eindhoven in Dialoog.

Het originele initiatief voor de Dag van de Dialoog werd in Rotterdam bedacht en georganiseerd na de aanslagen in New York in 2001. In Rotterdam bleek dat de Dag van de Dialoog mensen dichter bij elkaar bracht, mensen nieuwe inzichten verschaftte en onderwerpen boven tafel bracht die voorheen onbesproken bleven. Andere steden, zoals Schiedam, Hengelo, Berlijn en Amsterdam volgden al spoedig, en organiseerden elk hun eigen Dag. In 2005 namen twee betrokken partijen uit Rotterdam en Amsterdam het initiatief om het concept van de Dag van de Dialoog over te dragen aan andere steden, waarbij Eindhoven dus in 2009 is aangehaakt.

Op de uitnodiging stond dat ik was ingedeeld aan een bedrijfstafel in het centrum. Het adres: Vestdijk 133, het onderkomen van La Città Mobile -uitwisseling, ontmoeting & onderzoek vanuit cultuur, natuur & ondernemerschap- met parkeerplaats voor de deur.

Ik was de eerste die zich meldde voor een hartelijke en warme ontvangst door gespreksleiders Marije van der Park en Marijn Daane, waarmee al meteen op een prettige manier de toon van de ochtend werd gezet. Na aankomst van de overige deelnemers werd, met de spelregels op tafel, de aftrap gegeven met een voorstelrondje ‘Geef me de vijf’, waarbij aan elke deelnemer werd gevraagd waar hij (of zij) trots op is, waar hij naar toe gaat, waar hij zich druk over maakt, waar hij trouw aan is en waardoor hij zich klein voelt. Vragen waar ik niet iedere dag zomaar bij stil sta. Daarna kwam de discussie op het thema van de dialoog: ‘Lichtend voorbeeld’, maar feitelijk verliep de dialoog aan tafel toen al zo vrij en open, dat de gesprekleiders soms twijfelden of ze het gesprek de vrije loop zouden laten of bij zouden sturen terug naar het thema. Gelukkig kozen ze meestal voor het eerste.

Terugkijkend ben ik héél blij dat ik me heb opgegeven voor deze eerste editie van Eindhoven in Dialoog. Ik heb vanmorgen niet alleen een aantal nieuwe vrienden gemaakt, maar ik heb in die paar uurtjes al méér gehoord over hun hoop, hun dromen en hun wensen dan ik weet van mensen die ik al heel wat langer ken. Dat ik me daardoor bevoorrecht voel moge duidelijk zijn.

Al met al kan ik terugkijken op een zéér geslaagd initiatief, waarbij ik mensen heb gesproken en gehoord die ik anders wellicht nooit tegengekomen zou zijn. We hebben onderling zaken gedeeld die in een gewoon gesprek niet heel snel aan bod zouden komen, we hebben met elkaar gelachen en iets van elkaars strijd en pijn gevoeld. Ik ben dan ook van de tafel opgestaan als een rijker en completer mens, iets wat ik me daarvoor nauwelijks heb kunnen indenken. Ik spreek dan ook de hoop uit dat het initiatief Eindhoven in Dialoog volgend jaar een vervolg krijgt, en roep iedereen op die dit jaar deze unieke gelegenheid gemist heeft zich dan wel aan te melden. Tot slot een woord van dank aan de initiatiefnemers die, in slechts vier luttele weken, er in geslaagd zijn dit mooie evenement te organiseren. Daarnaast ook een gemeend woord van dank aan La Città Mobile voor hun warme gastvrijheid.

03-11-09

maandag 2 november 2009

La Fura dels Baus


Het gebeurt me niet vaak dat ik gegrepen wordt door een theatervoorstelling. Vaak is het niveau bedroevend, of wordt er ronduit slecht geacteerd. De voorstelling die ik echter vrijdagavond in het Parktheater in Eindhoven mocht bijwonen was van een geheel andere categorie.

Het Spaanse gezelschap ‘La Fura dels Baus’ bracht die avond ‘Boris Godunov’, een voorstelling gebaseerd op de gijzeling in het Dubrovka-theater in Moskou van 23 oktober 2002. Die avond vallen Tjetsjeense zelfmoordcommando’s het theater binnen en gijzelen de bezoekers. Ze eisen de terugtrekking van de Russische troepen uit hun land, en dreigen het theater op te blazen als er niet aan hun eisen wordt voldaan. Als de veiligheidstroepen het theater dagen later binnenvallen met behulp van gas, komen 41 terroristen en 129 gijzelaars bij die actie om het leven.

Experimentele theatergroep ‘La Fura’ uit Barcelona, dat bekend staat om zijn spraakmakende en intense stukken, heeft haar nieuwste voorstelling gebaseerd op die gebeurtenissen. Niet dat de gebeurtenissenexact worden nagespeeld, maar regisseur Alex Ollé wil de toeschouwer laten nadenken over universele thema’s als het gevecht om de macht, het gebruik van geweld om iets voor elkaar te krijgen en corruptie. En daarin slaagt de voorstelling buitengewoon.

Als toeschouwer is deze voorstelling duidelijk afwijkend. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Vooraf is uitgebreid gewaarschuwd dat deze voorstelling ‘levensecht’ is. Het foldertje rept zelfs: ‘Voor mensen die op enige wijze gevoelig zijn voor dreiging, geweld en/of agressie, is een waarschuwing op zijn plaats. De minimumleeftijd is 16 jaar.’

Zodra het doek open gaat lijkt het een voorstelling als alle anderen. Er worden op het toneel scènes gespeeld uit de tijd van de Tsaren, maar reeds na tien minuten wordt de toneelvoorstelling wreed verstoord als gemaskerde en zwaar bewapende mannen de zaal binnenstormen. Er worden verschillende schoten gelost en op strategische plekken in de zaal worden explosieven opgesteld. En héél even besef ik me hoe die theaterbezoekers in Moskou zich moeten hebben gevoeld.

Het zal achteraf een van de weinige momenten zijn dat ik me echt in de voorstelling liet meeslepen. Russen die Spaans spreken, talen die ik beide niet machtig ben, storen erg. Bovendien is er gekozen voor boventiteling, wat òòk erg afleidend werkt. Tel daarbij ook nog eens een tenenkrommende vertaling zonder interpunctie op, met hoofdletters waar ze niet horen, en een onduidelijk onderscheid wie welke zinnen heeft uitgesproken, en de magie is er wel zo’n beetje af.
Heb ik er spijt van dat ik deze bijzondere voorstelling heb bezocht? Nee. Ik hou wel van dergelijk belevingstheater, maar ik zou toch een aantal zaken anders doen. Vind ik dat de voorstelling voldaan heeft aan de verwachtingen die in de media gewekt zijn? Ook niet echt.

Er is duidelijk goed over nagedacht en er is veel liefde en aandacht aan de voorstelling besteed. Maar een invasie van politie verbeelden met één lullig politiegolfje is òòk niet bepaald overtuigend.

Toch staan mijn liefste en ik een paar uur later als andere mensen weer buiten. We hebben geen behoefte aan de slachtofferhulp die aanwezig schijnt te zijn, noch enige aandrang om ons met een verfkwast uit te leven op de muur die speciaal daarvoor is aangewezen. De voorstelling heeft ons beiden toch tot nadenken aangezet, en dat is al véél meer dan van menige voorstelling kan worden gezegd. Onze conclusie is dan ook dat we een speciale avond hebben mogen meemaken, waar het nodige op viel aan te merken. Maar het heeft ons ook weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Er zijn in deze wereld veel groeperingen die er niet voor terugdeinzen om met de inzet van geweld hun ideologie over te brengen of iets gedaan proberen te krijgen. In onze ogen iets wat erg ver van ons bed staat en ook nooit getolereerd zou mogen worden.

Toch kan ik het niet nalaten om in bed er nog eens over na te denken hoever ik zou kunnen gaan in het bereiken van mijn idealen, of het najagen van iets wat ik als rechtvaardig zie. Zou ik geweld kunnen gebruiken? Zou ik in staat zijn onschuldige omstanders voor mijn zaak op te offeren? Zou ik kunnen moorden?
Nog voor de slaap mij overvalt weet ik één ding zeker: ik hoop maar dat ik mezelf nooit voor dergelijke keuzes geplaatst zie. Ik zou dan namelijk best wel eens héél anders kunnen reageren dan ik nu denk.

02-11-09