Het vallen van de blaadjes

Wellicht is het te wijten aan dat ik ‘van boven de rivieren’ ben, maar op de elfde van de elfde kan ik mezelf niet betrappen op enig gevoel vrolijkheid. Sterker nog, een zekere vorm van melancholie overheerst dezer dagen.

Naar het schijnt hebben veel mensen rond deze tijd last van ‘het vallen van de blaadjes’. Ik ook, vooral omdat het er zoveel zijn. Ik heb welgeteld één boom in de achtertuin staan, maar toch slaagde deze erin vrijwel de gehele oppervlakte te bedekken met haar afgevallen blad. En ik maar harken.

De ochtendkranten brengen ook niet veel positiefs. De politiek lijkt zich de kritiek te hebben aangetrokken dat ze weinig doen om de crisis op te lossen. Helaas hebben ze dat, en hoe kan het ook anders met de PvdA in de regering, uitgelegd als een vrijbrief om de burger weer eens extra te gaan controleren op fraude. Waarom lees ik nergens dat er eens het mes gaat in de ongebreidelde uitgavendrift van de overheid?
Herman van Veen krabbelt ook alweer schoorvoetend terug na zijn vergelijk tussen de NSB en de PVV. Het zou allemaal verkeerd zijn uitgelegd en het was ‘..al helemaal niet zo bedoeld..’ Moet ik dat nog geloven? Er zal namelijk wel een gegronde reden zijn waarom het management de beelden niet wil vrijgeven. Van Veen mocht namelijk eens van zijn voetstuk vallen.

Gisteravond was ik, met nog twee andere bestuursleden, te gast bij een bedrijf dat ons zou helpen het beleid van de stichting voor 2010 te bepalen. Deze stichting is ooit door hetzelfde bedrijf opgericht om de bedrijvigheid in een van de Kracht- of Prachtwijken te stimuleren, maar per 1 januari a.s. stopt de subsidie. In plaats van een stevige sessie voor het bepalen van focus, was het dus meer een verkapte show van ‘Hoe houden jullie ons aan het werk na de jaarwisseling?’ Wellicht begrijpelijk, maar dat maken we zelf wel uit.

In een andere vereniging waar ik bij betrokken ben gaat het gekibbel intussen ook maar door. Al ruim een jaar wordt er vooral veel gepraat en vooral weinig gedaan. De verontruste, soms boze en vooral gefrustreerde mail vliegt je om de oren. En tussen al die semantiek bedenk ik mij dat ik me daar op geheel vrijwillige basis in heb gestort! Ik lijk wel gek!

Een ander HOT topic dezer dagen is de griepprik tegen de Mexicaanse griep. Ik werd gisteren nog gebeld door een alleraardigste oudere dame die het ook alsmaar had over een vaccin vòòr de griep, maar daar hebben we het virus voor. Het vaccin is er juist tegen, om te voorkomen dat je het krijgt. Daar ik zelf behoor tot een van de risicogroepen, ligt de oproep ook hier op de eetkamertafel. En ook ik heb even in dubio gestaan of ik daaraan wel gehoor moest geven, maar ik heb genoeg vertrouwen in mijn eigen huisarts over om te denken dat hij het beste weet of ik er verstandig aan doe om die prik te halen. Blijkbaar wel dus, anders had ik zeker geen oproep ontvangen.

Terwijl ik dit zo sombertjes zit weg te tikken bekruipt me toch het gevoel dat het niet allemaal kommer en kwel is dezer dagen. Het is soms koud en guur, het regent bovendien, maar tegelijkertijd zie en bemerk ik dat er allemaal uiterst positieve initiatieven aan het ontstaan zijn. Zo is er binnenkort een heus ‘Giving it Forward’event in Eindhoven, waaraan ik ga deelnemen. Het is gebaseerd op het idee uit de film ’Pay it Forward’ uit 2000, en dat is een prima idee in deze sombere tijden. Maar ook elders zie ik steeds meer mensen onbaatzuchtig iets voor anderen doen. Ik zie vele uitgestoken handen die niet overal in dankbaarheid worden aanvaard, maar ze worden maar mooi even wel uitgestoken!

Waarom dan toch zo somber vandaag? De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik deze somberheid al opmerkte toen ik maandagmorgen mijn ogen opensloeg. Op dat moment overviel mij al de gedachte het licht weer uit te doen en aan een maandenlange winterslaap te beginnen. Helaas kan dat niet als je een startend zelfstandige bent, dus heb ik gehoor gegeven aan mijn plichtsdrang en ben opgestaan. Of dat, achteraf, verstandig was waag ik inmiddels te betwijfelen, maar ik heb het nu eenmaal gedaan. En nu moet ik dus zien van deze somberheid af te komen.

Wellicht dat vanavond daar een bijdrage aan kan leveren. Vanavond dineer ik met twee dames die ik (zakelijk) nogal hoog heb zitten. We gaan een hapje eten en onderwijl kijken waar we, wederom zakelijk gezien, parallellen kunnen trekken. Willen we en kunnen we samenwerken, en zo ja, in welke vorm dan? Ik kijk erg uit naar het etentje, al verheug ik me niet op het gebodene, maar veel meer op het sprankelende gezelschap. Het gebodene is een heel ander verhaal. Dat kan ik wegspoelen met een goed glas wijn tenslotte.

Nu de rest nog…..


11-11-09