Zeventig wordt ze vandaag. Een hele leeftijd. Vroeger was zeventig al stokoud, maar tegenwoordig sta je op die leeftijd nog volop in het leven. En zo hoort het ook. Ze heeft het anders moeilijk genoeg gehad. Nooit echt vrij en steeds geleefd worden, ik moet er niet aan denken. Ik zou er trouwens sowieso niet voor geschikt zijn, ik ben véél te eigenzinnig. Maar zij doet het goed, al jaren.
Ik heb met haar meegeleefd toen haar man overleed. Je kon echt zien dat ze hem miste, dat ze echt van elkaar hielden die twee. En nu lijkt ze een nieuwe levenskracht te hebben gevonden. In haar kleinkinderen ja. Als die meisjes ergens zijn is de trotse oma nooit ver weg. En ze geniet er zichtbaar van. Ze is echt opgebloeid. Ze straalt helemaal als ze voor die kleintjes door de knieën gaat. Vind ik heel mooi om te zien.
Maar weet je, even buiten de rol van oma, zou ik haar zo graag ook een nieuwe partner wensen. Ik weet helemaal niet of ze daar voor open zou staan hoor, maar ik gun het haar echt. Iemand om weer af en toe even op te kunnen leunen, iemand waarbij ze echt weer eens zichzelf kan zijn. Maar wie weet is er wel zo iemand , dat kan tenslotte zomaar. Maar ik gun het haar hoor, ik hoop echt dat ze nog iemand tegenkomt die een belangrijke rol in haar leven gaat spelen.
Waar ik me trouwens ook zo over verbaas, is die eeuwige discussie over wanneer ze nou eens met pensioen gaat! Ik vind dat zo´n onzin. Laat het haar lekker zélf bepalen. Als ze er nog een paar jaartjes aan vast wil knopen dan mag ze hoor. Ik zit er niet mee. Bovendien denk ik dat ze het haar zoon van harte gunt om eerst nog een tijdje van zijn gezin te genieten alvorens hij het van haar moet overnemen. Dat denk ik. Kijk, hij is er méér dan klaar voor, hij is echt volwassen geworden de laatste jaren. Hij heeft een verduiveld leuk wijffie getrouwd dat het prima doet. Ze hebben een paar kids inmiddels een stuk of drie dacht ik, en genieten duidelijk van elkaar en van hun gezinnetje. Laat ze! En als die meissies straks naar school gaan is het vroeg genoeg dacht ik zo. En wat scheelt het? Hooguit een paar jaartjes. Die zijn zo om bovendien. Nee hoor, ik denk echt dat ze daarom nog even wacht. Maar we zullen zien!
Wat zou ze eigenlijk doen op haar verjaardag? Lekker thuis met de voetjes op de bank met een koppie thee en een moorkop? Of zou ze meer van de appelpunten zijn? Nee, ik denk dat ze echt zo´n type is dat van lekkere slagroom houdt. Ik zou haar trouwens best wel eens zo´n muzelmannenkop zien eten. Ben heel benieuwd hoe ze dat voor elkaar krijgt in gezelschap zònder de slagroom achter d´r oren te smeren! Mij lukt het in ieder geval nooit zo´n ding een beetje netjes naar binnen te werken. Daarom zullen het vandaag wel appelpunten worden. Ze moet zich tenslotte een beetje netjes gedragen he? Ook al is het dan haar verjaardag. Zal ze die moorkop vanavond na het eten wel stiekem zitten op te snoepen onder Lingo ofzo. Nou, ik hoop dattie d´r smaakt!
Joh! Ik zit zo te kletsen dat ik bijna zou vergeten het mens te feliciteren zeg.. Moet je toch niet bedenken, zit je een uur lang over d´r te lullen en vergeet je zomaar ´Gefeliciteerd!´ te zeggen met je stomme kop. Nee, gelukkig denk ik er toch maar weer op tijd aan. Dus meid, hier
komt ´ie: ´Van Hart e hoor! Ook namens de voltallige feestcommissie! Maak er voor jezelf toch een beetje leuke dag van vandaag en doe maar lekker waar je zelluf zin in hebt! Oh ja, en nog VELE jaren in GOEDE gezondheid! Proost!´
31-01-08
donderdag 31 januari 2008
woensdag 30 januari 2008
Eureka Moment
Alsof ze echt niets beters te doen hadden. Britse wetenschappers met, blijkbaar, véél te veel tijd èn budget hebben ons weer zo´n onderzoek gebracht waarbij de enige mogelijke reactie is: ´Duh!´. Ze hebben namelijk ontdekt dat het niet veel zin heeft om, als je een probleem hebt, je erop te blijven concentreren. Iets anders gaan doen en het probleem voorlopig vooral het probleem laten blijkt de oplossing. ´Voor een eureka-moment zijn ontspannen hersenen nodig!´, zo stellen ze.
Voor iedereen die wel eens met een deadline heeft gewerkt, of iets persé af wilde hebben is dat een bekend fenomeen. Ik ken het van mezelf ook. Regelmatig loop ik te goochelen met de een of andere vraag en, in plaats van er op te gaan zitten zwoegen, laat ik het los en laat mijn hersenen er op de achtergrond mee stoeien. Vaak blijkt dan dat de oplossing of het gezochte antwoord op de meest onverwachte plek vanzelf langs komt drijven. Zo herinner ik me een geval waarbij ik toevallig een gesprek opving tussen twee bejaarde dames in de tram. Het gesprek ging over iets heel anders, maar een opmerking van één van hen zette mij weer op het goede spoor. Een andere keer zat ik lekker voor de buis naar een aflevering van Star Trek TNG te kijken. In deze aflevering moest de bemanning van de Enterprise zich weer eens verdedigen tegen een ´unprovoked attack´ en opeens kwam daar, uit het heetst van de strijd, mijn antwoord voorbij. Zo simpel kan het soms zijn.
En dat is juist één van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb toen ik filosofie bestudeerde. Voor elk probleem is een antwoord voorhanden, maar vaak op een plek die je absoluut niet verwacht. En op een moment dat je het absoluut niet verwacht. Zo wordt van einstein gezegd dat hij, als hij weer eens vastliep op een wiskundig probleem, dat hij dan lekker ging slapen omdat hij wist dat zijn hersenen er toch wel een oplossing voor zouden bedenken. Regelmatig werd hij midden in de nacht dan ook wakker met het benodigde, en gezochte antwoord.
Daarnaast is er ook een hele simpele en logische verklaring voor dat fenomeen. Als je bijvoorbeeld door een vergrootglas of microscoop naar een vlindervleugel kijkt zie je slechts een klein deel van de fijne structuur en de mooiste kleuren. Je ziet echter niets van het insect zelf of van de andere vleugel. Pas als je, letterlijk, een stap terug doet zie je het hele beestje. En met onze gedachten werkt het net zo. Als je alleen maar kijkt naar een klein deel van een probleem dan zie ja alleen maar dát deel. Op het moment dat je een stap terug doet, en je aandacht lostrekt van dat ene deeltje, heb je overzicht en overzie je het geheel. Nee, voor dit soort onderzoeken heb je helemaal geen duurbetaalde wetenschappers nodig. Enkel je eigen boerenverstand.
30-01-08
Voor iedereen die wel eens met een deadline heeft gewerkt, of iets persé af wilde hebben is dat een bekend fenomeen. Ik ken het van mezelf ook. Regelmatig loop ik te goochelen met de een of andere vraag en, in plaats van er op te gaan zitten zwoegen, laat ik het los en laat mijn hersenen er op de achtergrond mee stoeien. Vaak blijkt dan dat de oplossing of het gezochte antwoord op de meest onverwachte plek vanzelf langs komt drijven. Zo herinner ik me een geval waarbij ik toevallig een gesprek opving tussen twee bejaarde dames in de tram. Het gesprek ging over iets heel anders, maar een opmerking van één van hen zette mij weer op het goede spoor. Een andere keer zat ik lekker voor de buis naar een aflevering van Star Trek TNG te kijken. In deze aflevering moest de bemanning van de Enterprise zich weer eens verdedigen tegen een ´unprovoked attack´ en opeens kwam daar, uit het heetst van de strijd, mijn antwoord voorbij. Zo simpel kan het soms zijn.
En dat is juist één van de belangrijkste lessen die ik geleerd heb toen ik filosofie bestudeerde. Voor elk probleem is een antwoord voorhanden, maar vaak op een plek die je absoluut niet verwacht. En op een moment dat je het absoluut niet verwacht. Zo wordt van einstein gezegd dat hij, als hij weer eens vastliep op een wiskundig probleem, dat hij dan lekker ging slapen omdat hij wist dat zijn hersenen er toch wel een oplossing voor zouden bedenken. Regelmatig werd hij midden in de nacht dan ook wakker met het benodigde, en gezochte antwoord.
Daarnaast is er ook een hele simpele en logische verklaring voor dat fenomeen. Als je bijvoorbeeld door een vergrootglas of microscoop naar een vlindervleugel kijkt zie je slechts een klein deel van de fijne structuur en de mooiste kleuren. Je ziet echter niets van het insect zelf of van de andere vleugel. Pas als je, letterlijk, een stap terug doet zie je het hele beestje. En met onze gedachten werkt het net zo. Als je alleen maar kijkt naar een klein deel van een probleem dan zie ja alleen maar dát deel. Op het moment dat je een stap terug doet, en je aandacht lostrekt van dat ene deeltje, heb je overzicht en overzie je het geheel. Nee, voor dit soort onderzoeken heb je helemaal geen duurbetaalde wetenschappers nodig. Enkel je eigen boerenverstand.
30-01-08
dinsdag 29 januari 2008
Ouderschapscursus
Je moet in ons land voor veel dingen op cursus voor je iets anders mag. Zo moet je, bijvoorbeeld, om met een motorvoertuig op de openbare weg te mogen rijden eerst een rijbewijs halen, heb je een vaarbewijs nodig voor je boot en alvorens je les mag gaan geven moet je daarvoor ook eerst worden opgeleid. Allemaal heel duidelijk en begrijpelijk.
Waar het minder duidelijk en minder begrijpelijk wordt, is het moment dat iemand besluit aan kinderen te beginnen. Dan is er hoogstens vanuit de sociale omgeving enige controle, maar daar houdt het dan ook meteen weer bij op. Er is helemaal niemand die bekijkt of je mentaal, financieel en fysiek, de zaakjes dermate goed op orde hebt om een kind op de wereld te zetten en groot te brengen. Helemaal niemand die daar naar kijkt, en dat is, op z´n minst, toch opmerkelijk te noemen. Het krijgen van kinderen en het opvoeden daarvan is namelijk een nogal ingrijpende gebeurtenis waar je niet, als het even tegen zit, zomaar vanaf kunt. Je hebt kinderen namelijk voor de rest van je leven en daarmee een nogal zwaarwegende verantwoordelijkheid naar het kind en naar de maatschappij. Er wordt van ouders namelijk verwacht dat ze hun kinderen voldoende toerusten om ze later een waardevol onderdeel van de maatschappij te laten zijn, mensen die iets positiefs kunnen bijdragen aan het geheel en voor zichzelf, en later wellicht hun eigen gezinnetje, kunnen zorgen. Er wordt dus verwacht dat ouders hun kinderen bijbrengen wat normen en waarden zijn, aan welke regels ze zich dienen te houden, en ze bovendien voldoende zelfvertrouwen mee te geven om in zeker mate succesvolte kunnen zijn. Of dat nu in werk, kunst, wetenschap of in het privé leven is.
Natuurlijk zijn er, als het kind er eenmaal is en situatie uit de hand dreigt lopen, voldoende mogelijkheden voor ondersteuning van zowel ouders als de getroffen kinderen. Kinderen kunnen als dat nodig is zelfs uit huis worden geplaatst en onder toezicht worden gesteld. Maar niemand kijkt of begeleid in een veel eerder stadium, namelijk nog vòòr de conceptie. En dat is, op z´n minst, opvallend. Een overheid die steeds verder ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer van haar burgers heeft er namelijk alle belang bij om juist daar invloed uit te oefenen. Een gelukkig, rustig en stabiel gezin levert de maatschappij namelijk doorgaans rustige en stabiele burgers. Burgers die zichzelf kunnen bedruipen en in staat zijn de meeste uitdagingen die het leven ze biedt het hoofd te bieden. Kinderen die voortkomen uit onstabiele, en soms ook ronduit gevaarlijke situaties, hebben veel meer hulp en zorg nodig om uit te kunnen groeien tot hun volle potentieel. Als tenminste de opgedane schade dat niet al volstrekt onmogelijk heeft gemaakt.
Tegenstanders zullen achter een welgemeend tegengeluid laten horen. Voor hen zijn voorbeelden uit het recente, en iets minder recente verleden voldoende om ervoor te pleiten dat een overheid zich niet met dergelijke zaken bemoeit. Een overheid dient zich daar verre van te houden omdat misbruik van een dergelijk systeem altijd dicht op de loer zal liggen. En een schrikbeeld als ´Selective Breeding´ is door niemand gewenst tenslotte.Toch is er voor enige inmenging een hoop te zeggen. Het kan namelijk niet zo zijn dat je een kind op de wereld schopt en het dan aan zijn lot over laat omdat het je even niet goed uitkomt om ervoor te zorgen. Natuurlijk, en ik ben deels ervaringsdeskundige op dat gebied, kan er heel veel mis gaan in een mensenleven en kun je onverwacht in zeer onwenselijke situaties terecht komen. Maar over die gevallen heb ik het dan ook niet. Ik heb het meer over die andere gevallen waar mensen gewoon, en zonder erbij na te denken, aan een kind beginnen om, om maar eens een cliché uit de kast te trekken, ´hun relatie te redden´. Ik vind dan ook dat de maatschappij een pakket van minimale eisen zou mogen stellen aan potentiële ouders. Een minimaal aantal zaken waaraan voldaan zou moeten zijn. En dan denk ik aan een stabiele thuissituatie, een stabiele relatie, een sociaal netwerk dat voor ondersteuning en noodopvang kan zorgen en een gedegen financiële planning. Daarnaast zouden alle potentiële ouders een basiscursus moeten volgen over opvoeden en ouderschap. Een cursus die vertelt wat het allemaal betekent en wat er allemaal bij komt kijken. Een soort ´kind te huur´, maar dan anders. Afgezien van het feit dat dan vele potentiële ouders zullen afhaken, heb je dan in ieder geval enigszins geborgd dat ouders er vooraf over hebben nagedacht. Dat feit alleen al zou een héél stuk schelen.
29-01-08
Waar het minder duidelijk en minder begrijpelijk wordt, is het moment dat iemand besluit aan kinderen te beginnen. Dan is er hoogstens vanuit de sociale omgeving enige controle, maar daar houdt het dan ook meteen weer bij op. Er is helemaal niemand die bekijkt of je mentaal, financieel en fysiek, de zaakjes dermate goed op orde hebt om een kind op de wereld te zetten en groot te brengen. Helemaal niemand die daar naar kijkt, en dat is, op z´n minst, toch opmerkelijk te noemen. Het krijgen van kinderen en het opvoeden daarvan is namelijk een nogal ingrijpende gebeurtenis waar je niet, als het even tegen zit, zomaar vanaf kunt. Je hebt kinderen namelijk voor de rest van je leven en daarmee een nogal zwaarwegende verantwoordelijkheid naar het kind en naar de maatschappij. Er wordt van ouders namelijk verwacht dat ze hun kinderen voldoende toerusten om ze later een waardevol onderdeel van de maatschappij te laten zijn, mensen die iets positiefs kunnen bijdragen aan het geheel en voor zichzelf, en later wellicht hun eigen gezinnetje, kunnen zorgen. Er wordt dus verwacht dat ouders hun kinderen bijbrengen wat normen en waarden zijn, aan welke regels ze zich dienen te houden, en ze bovendien voldoende zelfvertrouwen mee te geven om in zeker mate succesvolte kunnen zijn. Of dat nu in werk, kunst, wetenschap of in het privé leven is.
Natuurlijk zijn er, als het kind er eenmaal is en situatie uit de hand dreigt lopen, voldoende mogelijkheden voor ondersteuning van zowel ouders als de getroffen kinderen. Kinderen kunnen als dat nodig is zelfs uit huis worden geplaatst en onder toezicht worden gesteld. Maar niemand kijkt of begeleid in een veel eerder stadium, namelijk nog vòòr de conceptie. En dat is, op z´n minst, opvallend. Een overheid die steeds verder ingrijpt in de persoonlijke levenssfeer van haar burgers heeft er namelijk alle belang bij om juist daar invloed uit te oefenen. Een gelukkig, rustig en stabiel gezin levert de maatschappij namelijk doorgaans rustige en stabiele burgers. Burgers die zichzelf kunnen bedruipen en in staat zijn de meeste uitdagingen die het leven ze biedt het hoofd te bieden. Kinderen die voortkomen uit onstabiele, en soms ook ronduit gevaarlijke situaties, hebben veel meer hulp en zorg nodig om uit te kunnen groeien tot hun volle potentieel. Als tenminste de opgedane schade dat niet al volstrekt onmogelijk heeft gemaakt.
Tegenstanders zullen achter een welgemeend tegengeluid laten horen. Voor hen zijn voorbeelden uit het recente, en iets minder recente verleden voldoende om ervoor te pleiten dat een overheid zich niet met dergelijke zaken bemoeit. Een overheid dient zich daar verre van te houden omdat misbruik van een dergelijk systeem altijd dicht op de loer zal liggen. En een schrikbeeld als ´Selective Breeding´ is door niemand gewenst tenslotte.Toch is er voor enige inmenging een hoop te zeggen. Het kan namelijk niet zo zijn dat je een kind op de wereld schopt en het dan aan zijn lot over laat omdat het je even niet goed uitkomt om ervoor te zorgen. Natuurlijk, en ik ben deels ervaringsdeskundige op dat gebied, kan er heel veel mis gaan in een mensenleven en kun je onverwacht in zeer onwenselijke situaties terecht komen. Maar over die gevallen heb ik het dan ook niet. Ik heb het meer over die andere gevallen waar mensen gewoon, en zonder erbij na te denken, aan een kind beginnen om, om maar eens een cliché uit de kast te trekken, ´hun relatie te redden´. Ik vind dan ook dat de maatschappij een pakket van minimale eisen zou mogen stellen aan potentiële ouders. Een minimaal aantal zaken waaraan voldaan zou moeten zijn. En dan denk ik aan een stabiele thuissituatie, een stabiele relatie, een sociaal netwerk dat voor ondersteuning en noodopvang kan zorgen en een gedegen financiële planning. Daarnaast zouden alle potentiële ouders een basiscursus moeten volgen over opvoeden en ouderschap. Een cursus die vertelt wat het allemaal betekent en wat er allemaal bij komt kijken. Een soort ´kind te huur´, maar dan anders. Afgezien van het feit dat dan vele potentiële ouders zullen afhaken, heb je dan in ieder geval enigszins geborgd dat ouders er vooraf over hebben nagedacht. Dat feit alleen al zou een héél stuk schelen.
29-01-08
maandag 28 januari 2008
Lekker makkelijk!
Lekker hoor, zo’n populistisch onderzoek. ‘Het mannelijk brein moet grote moeite doen om de vrouwenstem te begrijpen..’. Het schijnt vooral te liggen aan de toonhoogte van de vrouwenstem en niet aan wát er gezegd wordt, terwijl dat juist de reden is dat menig man zijn oren sluit en denkt: ‘Het zal wel!’.
Onderzoeken naar, en weetjes over, de verschillen tussen mannen en vrouwen zijn sowieso populair en een garantie voor enige millimeters krantenkolom. Zo ook het weetje dat mannen niks zelf kunnen vinden en daarvoor immer hun echtgenote nodig hebben. ‘Liefste, heb jij mijn lievelingstrui gezien?’ Ik weet natuurlijk niet hoe het bij u thuis gaat, maar in huize de L’
Écluse gaat het nooit zo. Schrijver dezes is doorgaans prima in staat zijn eigen rotzooi te vinden of, in een enkel geval, zich te herinneren waar hij iets voor het laatst heeft gezien. Maar ik voldoe op veel terreinen niet aan het stereotype van een ‘moderne man’. Ik hou niet bovenmatig van voetbal, een auto is voor mij allereerst een vervoermiddel en nergens een statussymbool of een compensatie voor een ‘gemis’, ik bezit ook al geen thuistap, geen koffiepad machine, geen Ipod, geen MP3 speler (ik doe het nog met een cd-man) en ik probeer echt te luisteren naar wat mijn echtgenote te zeggen heeft. Of ik er iets mee doe is natuurlijk weer een heel andere discussie. Maar je vrouw met een dergelijk onderzoek om de oren te meppen is weer iets heel anders. Daar kun je tenslotte beter een vers knapperig stokbrood voor gebruiken, maar dat terzijde. Mannen en vrouwen leven al eeuwen samen en in al die tijd is er, aan de ene kant, héél veel veranderd en aan de andere kant ook weer opvallend weinig. En in de communicatie al helemaal. Vrouwen willen nu eenmaal graag praten en mannen liever niet. Dat was vroeger zo, dat is heden ten dage zo, en dat zal morgen en overmorgen ook ongetwijfeld zo zijn. Het waarom daarvan geloof ik eigenlijk wel, het is namelijk gewoon zo. Om dus te zeggen dat je er als man niets aan kunt doen en dat je dus niet eens kunt luisteren als je dat zou willen, is een belediging voor de vrouw. En natuurlijk zijn er vrouwen die het kletsen tot absolute kunst hebben verheven. Van die vrouwen die, in een telefoongesprek met een vriendin, vijf kwartier in een uur kunnen lullen en vervolgens bij dezelfde vriendin op de koffie moeten om bij te praten. Ik zal dat werkelijk nooit begrijpen. Ik ben het echter gaan beschouwen als een van de aangename vergissingen van de (vrouwelijke) natuur en accepteer het gewoon. Ik doe er niet moeilijk over en laat haar vrij om met vriendinnen te kletsen zoveel ze wil. Of met mij als ze daar onbedwingbare behoefte aan heeft. Het venijn zit hem echter in het woordje ‘met’. Als iemand mét mij wil praten is dat altijd ok, maar meestal betekent het dat iemand mij iets gaat vertellen en dat ik het dan vervolgens voor waar dien aan te nemen én ook blindelings uit te voeren. En daar gaat het, bij mij dan, meestal mis. Ik doe het namelijk erg slecht als ik iets persé moet. Ik heb de neiging om ,al dan niet expres, vaak juist het tegenovergestelde te zeggen of te doen van wat men mij net heeft verteld. Ik kan het bovendien met een zeer blonde uitdrukking op het gezicht. Je zou het bijna gaan geloven. Bijna ja, want ik kan het dan ook weer niet laten om toch precies te laten weten hoe ik erover denk en hoe ik over de ander denk. En dat wordt me, geheel begrijpelijk overigens, meestal niet in dank afgenomen. Vooral niet door diegenen die, hiërarchisch gezien, zich boven mij bevinden. Niet dat ik een echt probleem heb met hiërarchische structuren, integendeel zelfs, maar regel het dan ook, wil je? En probeer zeker niet ondergetekende te gebruiken als zondebok als je zelf hebt lopen klootviolen. Dáár kan ik slecht tegen en daarvan gaat mijn brein, helemaal spontaan, zelfs van op slot. Zomaar!
28-01-08
Onderzoeken naar, en weetjes over, de verschillen tussen mannen en vrouwen zijn sowieso populair en een garantie voor enige millimeters krantenkolom. Zo ook het weetje dat mannen niks zelf kunnen vinden en daarvoor immer hun echtgenote nodig hebben. ‘Liefste, heb jij mijn lievelingstrui gezien?’ Ik weet natuurlijk niet hoe het bij u thuis gaat, maar in huize de L’
Écluse gaat het nooit zo. Schrijver dezes is doorgaans prima in staat zijn eigen rotzooi te vinden of, in een enkel geval, zich te herinneren waar hij iets voor het laatst heeft gezien. Maar ik voldoe op veel terreinen niet aan het stereotype van een ‘moderne man’. Ik hou niet bovenmatig van voetbal, een auto is voor mij allereerst een vervoermiddel en nergens een statussymbool of een compensatie voor een ‘gemis’, ik bezit ook al geen thuistap, geen koffiepad machine, geen Ipod, geen MP3 speler (ik doe het nog met een cd-man) en ik probeer echt te luisteren naar wat mijn echtgenote te zeggen heeft. Of ik er iets mee doe is natuurlijk weer een heel andere discussie. Maar je vrouw met een dergelijk onderzoek om de oren te meppen is weer iets heel anders. Daar kun je tenslotte beter een vers knapperig stokbrood voor gebruiken, maar dat terzijde. Mannen en vrouwen leven al eeuwen samen en in al die tijd is er, aan de ene kant, héél veel veranderd en aan de andere kant ook weer opvallend weinig. En in de communicatie al helemaal. Vrouwen willen nu eenmaal graag praten en mannen liever niet. Dat was vroeger zo, dat is heden ten dage zo, en dat zal morgen en overmorgen ook ongetwijfeld zo zijn. Het waarom daarvan geloof ik eigenlijk wel, het is namelijk gewoon zo. Om dus te zeggen dat je er als man niets aan kunt doen en dat je dus niet eens kunt luisteren als je dat zou willen, is een belediging voor de vrouw. En natuurlijk zijn er vrouwen die het kletsen tot absolute kunst hebben verheven. Van die vrouwen die, in een telefoongesprek met een vriendin, vijf kwartier in een uur kunnen lullen en vervolgens bij dezelfde vriendin op de koffie moeten om bij te praten. Ik zal dat werkelijk nooit begrijpen. Ik ben het echter gaan beschouwen als een van de aangename vergissingen van de (vrouwelijke) natuur en accepteer het gewoon. Ik doe er niet moeilijk over en laat haar vrij om met vriendinnen te kletsen zoveel ze wil. Of met mij als ze daar onbedwingbare behoefte aan heeft. Het venijn zit hem echter in het woordje ‘met’. Als iemand mét mij wil praten is dat altijd ok, maar meestal betekent het dat iemand mij iets gaat vertellen en dat ik het dan vervolgens voor waar dien aan te nemen én ook blindelings uit te voeren. En daar gaat het, bij mij dan, meestal mis. Ik doe het namelijk erg slecht als ik iets persé moet. Ik heb de neiging om ,al dan niet expres, vaak juist het tegenovergestelde te zeggen of te doen van wat men mij net heeft verteld. Ik kan het bovendien met een zeer blonde uitdrukking op het gezicht. Je zou het bijna gaan geloven. Bijna ja, want ik kan het dan ook weer niet laten om toch precies te laten weten hoe ik erover denk en hoe ik over de ander denk. En dat wordt me, geheel begrijpelijk overigens, meestal niet in dank afgenomen. Vooral niet door diegenen die, hiërarchisch gezien, zich boven mij bevinden. Niet dat ik een echt probleem heb met hiërarchische structuren, integendeel zelfs, maar regel het dan ook, wil je? En probeer zeker niet ondergetekende te gebruiken als zondebok als je zelf hebt lopen klootviolen. Dáár kan ik slecht tegen en daarvan gaat mijn brein, helemaal spontaan, zelfs van op slot. Zomaar!
28-01-08
zaterdag 26 januari 2008
Ochtend
JP belde. Het was de hoogste tijd om weer eens ´ouderwets bij te praten´. Ik kon het alleen maar beamen, de laatste keer dat we elkaar troffen was immers al zeker een maand of drie geleden. Ik had de telefoon nog niet neergelegd of Camiel belde. Of ik mogelijkheden zag om een dezer dagen naar de residentie te komen. Ik antwoordde bevestigend maar merkte wel op dat het beter niet al te vroeg in de ochtend kon, en ná carnaval. Vanwege ´zijn´ files inderdaad. Leuke jongen die Camiel, goed gevoel voor humor ook, zeker voor een Limburger. Met een kort ´Houdoe!´ namen we afscheid.
Even later met een verse kop koffie achter de krant. Een beetje koppensnellen. Veel ´Boer zoekt vrouw´-geluk, maar dan vooral uit eerdere episodes. En veel Wilders, héél veel Wilders. Ik zat me net te bedenken wanneer ik Wilders voor het laatst had gesproken toen de telefoon ging. ´Als je het over de duvel hebt!´ begon ik, maar Geert was niet in voor woordgrapjes. Daarvoor lag die duvel hem iets te dicht bij de duivelsverzen. Geert wilde weten of ik nog iets gehoord had van mijn contacten binnen het IOT (Inspraakorgaan voor Turken in Nederland) of het LBM (Landelijk Beraad Marokkanen). Ik moest ontkennen, tenminste niets sinds beide organisaties hadden laten weten de deuren van de moskeeën wagenwijd open te zetten voor iedereen. ´Maar,´ zo voegde ik eraan toe, ´dat gebeurt toch pas als je de film af hebt!´ Meer hoefde ik niet te zeggen, we wisten tenslotte beiden dat er van ´de Film´ nog geen plaatje op celluloid was gezet. Ok, alleen dat promofilmpje dan, haastig in elkaar geknutseld om iets aan de Telegraaf te kunnen laten zien. ´Ga je maart echt halen?´ vroeg ik nog. Maar Geert had al opgehangen.
Bij de tweede kop koffie klinkt de aankondiging van een mailtje. Ahmed´s wekelijkse update. Leuke gozer die Ahmed, tegenwoordig wat te onzichtbaar. Vooral in vergelijking met de periode dat hij nog in Amsterdam werkte, maar op de een of andere manier is hij de enige die ik met zijn achternaam aanspreek. Waarschijnlijk omdat onze kennismaking begon met een verbastering daarvan. Van Aboutaleb naar Aboe Simbel en Abou Simpel. Abu Dhabi kon ook, maar Achmed heeft meer met bergen dan met eindeloze hoeveelheden zand, dus Abou Simpel werd het en bleef het. Hij ondertekent zijn mails er zelfs mee. Toch is ´us´ Abou bepaald niet dom. Integendeel zelfs. ´Ik ben behoorlijk slim voor een Marokkaan..´ heb ik hem eens horen verzuchten. En dat is ie. Toch heeft ook hij regelmatig behoefte even te sparren, aan weerwoord zeg maar. En hij weet dat hij dat bij mij altijd kan krijgen. Wellicht niet altijd het weerwoord wat hij graag zou willen horen, maar genoeg om hem aan het denken te krijgen en te houden. Schenkt thuis ook erg lekkere thee trouwens. Zonder koekje echter, dat is hem te ´Hollandsch´, en zover integreren hoeft van hem ook weer niet. Ja, echt een prima gozer die Abou. Een slok koffie verder bedenk ik me dat ik al lange tijd niets meer van Hans heb gehoord. Ik heb sinds hij in Diever woont zijn kop meermalen in de krant en op tv gezien, maar van echt praten is het al lang niet meer gekomen. Ik moet hem nodig eens bellen. Even kletsen en dan afspreken om ergens een vorkje te gaan prikken of zo. Zijn we beiden altijd wel voor te vinden. Lekker eten met een goed glas wijn ernaast, dat werk. En weet je wat? Ik zit volgende week toch in die uithoek, dus wie weet kunnen we dan wat afspreken. Ik zal hem meteen maar even bellen? Of toch maar een mailtje? Het emailadres ken ik tenslotte uit mijn hoofd: Hans@Diever.nl. Een mailtje dan maar snel, voor ik me echt moet gaan aankleden. Ik wil echt een beetje op tijd in de auto zitten, anders loopt mijn hele planning voor vandaag in de soep. En terwijl ik begin te typen wordt ik een irritante bromtoon gewaar. Een erg irritante bromtoon. Het duurt even voordat ik erachter kom dat het mijn wekker is die eist dat ik nu eindelijk eens wakker wordt. Ik leg de ellendeling het zwijgen op, werp het dekbed van me af en laat mijn benen over de rand van het bed bungelen. Die dromen van mij, waar háál ik ze toch vandaan? Politici die simpele burgers zoals ik opbellen en om raad en advies vragen? Dát kan alleen in dromen…
26-01-08
Even later met een verse kop koffie achter de krant. Een beetje koppensnellen. Veel ´Boer zoekt vrouw´-geluk, maar dan vooral uit eerdere episodes. En veel Wilders, héél veel Wilders. Ik zat me net te bedenken wanneer ik Wilders voor het laatst had gesproken toen de telefoon ging. ´Als je het over de duvel hebt!´ begon ik, maar Geert was niet in voor woordgrapjes. Daarvoor lag die duvel hem iets te dicht bij de duivelsverzen. Geert wilde weten of ik nog iets gehoord had van mijn contacten binnen het IOT (Inspraakorgaan voor Turken in Nederland) of het LBM (Landelijk Beraad Marokkanen). Ik moest ontkennen, tenminste niets sinds beide organisaties hadden laten weten de deuren van de moskeeën wagenwijd open te zetten voor iedereen. ´Maar,´ zo voegde ik eraan toe, ´dat gebeurt toch pas als je de film af hebt!´ Meer hoefde ik niet te zeggen, we wisten tenslotte beiden dat er van ´de Film´ nog geen plaatje op celluloid was gezet. Ok, alleen dat promofilmpje dan, haastig in elkaar geknutseld om iets aan de Telegraaf te kunnen laten zien. ´Ga je maart echt halen?´ vroeg ik nog. Maar Geert had al opgehangen.
Bij de tweede kop koffie klinkt de aankondiging van een mailtje. Ahmed´s wekelijkse update. Leuke gozer die Ahmed, tegenwoordig wat te onzichtbaar. Vooral in vergelijking met de periode dat hij nog in Amsterdam werkte, maar op de een of andere manier is hij de enige die ik met zijn achternaam aanspreek. Waarschijnlijk omdat onze kennismaking begon met een verbastering daarvan. Van Aboutaleb naar Aboe Simbel en Abou Simpel. Abu Dhabi kon ook, maar Achmed heeft meer met bergen dan met eindeloze hoeveelheden zand, dus Abou Simpel werd het en bleef het. Hij ondertekent zijn mails er zelfs mee. Toch is ´us´ Abou bepaald niet dom. Integendeel zelfs. ´Ik ben behoorlijk slim voor een Marokkaan..´ heb ik hem eens horen verzuchten. En dat is ie. Toch heeft ook hij regelmatig behoefte even te sparren, aan weerwoord zeg maar. En hij weet dat hij dat bij mij altijd kan krijgen. Wellicht niet altijd het weerwoord wat hij graag zou willen horen, maar genoeg om hem aan het denken te krijgen en te houden. Schenkt thuis ook erg lekkere thee trouwens. Zonder koekje echter, dat is hem te ´Hollandsch´, en zover integreren hoeft van hem ook weer niet. Ja, echt een prima gozer die Abou. Een slok koffie verder bedenk ik me dat ik al lange tijd niets meer van Hans heb gehoord. Ik heb sinds hij in Diever woont zijn kop meermalen in de krant en op tv gezien, maar van echt praten is het al lang niet meer gekomen. Ik moet hem nodig eens bellen. Even kletsen en dan afspreken om ergens een vorkje te gaan prikken of zo. Zijn we beiden altijd wel voor te vinden. Lekker eten met een goed glas wijn ernaast, dat werk. En weet je wat? Ik zit volgende week toch in die uithoek, dus wie weet kunnen we dan wat afspreken. Ik zal hem meteen maar even bellen? Of toch maar een mailtje? Het emailadres ken ik tenslotte uit mijn hoofd: Hans@Diever.nl. Een mailtje dan maar snel, voor ik me echt moet gaan aankleden. Ik wil echt een beetje op tijd in de auto zitten, anders loopt mijn hele planning voor vandaag in de soep. En terwijl ik begin te typen wordt ik een irritante bromtoon gewaar. Een erg irritante bromtoon. Het duurt even voordat ik erachter kom dat het mijn wekker is die eist dat ik nu eindelijk eens wakker wordt. Ik leg de ellendeling het zwijgen op, werp het dekbed van me af en laat mijn benen over de rand van het bed bungelen. Die dromen van mij, waar háál ik ze toch vandaan? Politici die simpele burgers zoals ik opbellen en om raad en advies vragen? Dát kan alleen in dromen…
26-01-08
vrijdag 25 januari 2008
Intelligentie
Ik heb de laatste tijd veel nagedacht over het begrip intelligentie, en dan specifieker over de vraag wat het nu precies betekent om intelligent te zijn. In onze maatschappij is de bepaling van hoe intelligent iemand is vooral gebaseerd op zijn of haar IQ. Een cijfer dat iets zegt over de mentale vaardigheden en capaciteiten van een persoon, maar tegelijkertijd niets zegt over de sociale vaardigheden en capaciteiten van die persoon. Het lijkt zelfs bijna een tegenstelling, want mensen die een bovengemiddeld tot hoog IQ hebben, zeg maar vanaf een IQ van 120 en hoger, zijn vaak sociaal niet het meest vaardig. Tenminste, dat is mijn perceptie. En hoe meer ik erover lees, hoe meer ik vind dat het uitdrukken van iemands intelligentie in één cijfer tekort schiet. Dat is veel te eenzijdig en te gemakkelijk. Ik kan, wat dat betreft, veel beter uit de voeten met de theorie van Gardner, psycholoog aan de Harvard Universiteit. Gardner geeft als definitie van intelligentie ‘de bekwaamheid om te leren, om problemen op te lossen’. Hij heeft niet één, maar liefst acht, intelligenties gedefinieerd. Hij maakt het onderscheid tussen:
1-verbaal/linguïstische intelligentie (woordknap)
2-logisch/mathematische intelligentie (rekenknap)
3-visueel/ruimtelijke intelligentie (beeldknap)
4-muzikaal/ritmische intelligentie (muziekknap)
5-lichamelijke/kinesthetische intelligentie (beweegknap)
6-interpersoonlijke intelligentie (mensknap)
7-intrapersoonlijke intelligentie (zelfknap)
8-natuurgerichte intelligentie (natuurknap)
Volgens Gardner wordt bij de traditionele IQ testen te eenzijdig naar een persoon gekeken. Het feit dat je niet verbaal/linguïstisch, logisch/mathematisch en/of visueel/ruimtelijk intelligent bent, wil nog niet zeggen dat je niet heel slim en vaardig bent op andere terreinen. Ondanks een lage IQ score. Er zijn nu eenmaal mensen, waaronder ook ondergetekende, die nooit echt hoog zullen scoren op een standaard IQ test vanwege de aard van de test en de deelgebieden waar een standaard IQ test naar kijkt. Bovendien herinnert iedereen zich vast nog de uitslag van Bonnie St Clair bij de Nationale IQ Test (BNN) op de televisie. Zij kwam met een score van 54 niet bepaald erg gunstig uit de bus, en wrong zich in allerlei bochten om dat te verklaren. Ook in de verdere maatschappij worden bepaalde wegen als van nature afgesloten als je niet minimaal een score van >130 haalt op een standaard IQ test. Zo kun je bijvoorbeeld geen lid van Mensa (Vereniging van Hoogbegaafden) worden zonder je eerst aan een IQ test te onderwerpen en daarop een score te halen die in de bovenste 2% van de bevolking ligt. In mijn ogen een ietwat achterhaalde lidmaatschapseis. Alsof je lid van die club zou willen worden als je al niet een bovengemiddelde intelligentie zou bezitten. Nee, voor mij geeft Gardner een veel beter antwoord op het fenomeen en houdt hij ook duidelijk rekening met de complexiteit en diversiteit van de mens en zijn omgeving. Dan maar niet ´hoogbegaafd´.
25-01-08
1-verbaal/linguïstische intelligentie (woordknap)
2-logisch/mathematische intelligentie (rekenknap)
3-visueel/ruimtelijke intelligentie (beeldknap)
4-muzikaal/ritmische intelligentie (muziekknap)
5-lichamelijke/kinesthetische intelligentie (beweegknap)
6-interpersoonlijke intelligentie (mensknap)
7-intrapersoonlijke intelligentie (zelfknap)
8-natuurgerichte intelligentie (natuurknap)
Volgens Gardner wordt bij de traditionele IQ testen te eenzijdig naar een persoon gekeken. Het feit dat je niet verbaal/linguïstisch, logisch/mathematisch en/of visueel/ruimtelijk intelligent bent, wil nog niet zeggen dat je niet heel slim en vaardig bent op andere terreinen. Ondanks een lage IQ score. Er zijn nu eenmaal mensen, waaronder ook ondergetekende, die nooit echt hoog zullen scoren op een standaard IQ test vanwege de aard van de test en de deelgebieden waar een standaard IQ test naar kijkt. Bovendien herinnert iedereen zich vast nog de uitslag van Bonnie St Clair bij de Nationale IQ Test (BNN) op de televisie. Zij kwam met een score van 54 niet bepaald erg gunstig uit de bus, en wrong zich in allerlei bochten om dat te verklaren. Ook in de verdere maatschappij worden bepaalde wegen als van nature afgesloten als je niet minimaal een score van >130 haalt op een standaard IQ test. Zo kun je bijvoorbeeld geen lid van Mensa (Vereniging van Hoogbegaafden) worden zonder je eerst aan een IQ test te onderwerpen en daarop een score te halen die in de bovenste 2% van de bevolking ligt. In mijn ogen een ietwat achterhaalde lidmaatschapseis. Alsof je lid van die club zou willen worden als je al niet een bovengemiddelde intelligentie zou bezitten. Nee, voor mij geeft Gardner een veel beter antwoord op het fenomeen en houdt hij ook duidelijk rekening met de complexiteit en diversiteit van de mens en zijn omgeving. Dan maar niet ´hoogbegaafd´.
25-01-08
woensdag 23 januari 2008
Spaans initiatief
Mannen houden, in tegenstelling tot de meeste vrouwen, absoluut niet van shoppen. Als ze iets nodig hebben schieten ze een winkel binnen, trekken het benodigde artikel uit het schap, rekenen het af en gaan weer terug naar huis. Vrouwen daarentegen, willen eerst de hele stad afstruinen naar dat leuke rokje of die sexy laarzen, om dan de aankoop tenslotte te doen in de allereerste winkel waar ze die dag hebben rondgekeken. Een fenomeen dat genoegzaam bekend, maar toch voor de nodige ruzies en huwelijksproblemen kan zorgen. Want als liefhebbende echtgenoot moet je nu eenmaal met je eega mee, of je wilt of niet. Om de tassen te dragen en, hoogstwaarschijnlijk, te betalen. En dat laatste is nog niet eens het ergste. We willen tenslotte allemaal dat onze vrouw of vriendin er leuk uitziet. Maar dat shoppen en rondsjokken zullen we nooit leuk gaan vinden. Het zou zelfs bij wet verboden moeten worden! Maar omdat dat nog niet zover is, zie je ook al die chagrijnige mannenkoppen voor de deur van de zoveelste schoenenwinkel of boetiek.
In Spanje menen ze daar nu dé oplossing voor te hebben bedacht in de eeuwige strijd om de euro´s van de consument. Daar worden tegenwoordig wachtkamers ingericht waar mannen rustig hun krantje kunnen lezen terwijl vrouwlief bakken met geld aan het uitgeven is. Het experiment loopt inmiddels al een paar maanden en is zo populair aan het worden dat er al op diverse plekken gedacht wordt aan uitbreiding. Opvallend is ook dat er in deze wachtkamers ook steeds meer vrouwen verschijnen. Zij hebben dan geen zin om manlief achterna te lopen als die zich eens een keertje wil uitleven in elektronicawinkel of platenzaak. Enige negatieve puntje aan dit Spaanse plan is dat de dames daarbij ook de mogelijkheid kunnen reserveren om met een styliste te gaan shoppen. Extra kassa voor de winkeliers en een groter gat in manlief´s begroting voor de komende tien jaar.
Toch draag ik dit initiatief een warm hart toe. Ik hou namelijk ook niet van shoppen en ben bovendien nog eens gezegend met een vrouw die er òòk niet dol op is. Dus mij zul je er niet snel aantreffen, maar het zal zeker een hoop stellen behoeden voor een zaterdag vol ruzie, verveling en verkeerd geplaatste of verkeerd opgevatte opmerkingen. Ik zou echter het initiatief met één item willen uitbreiden. Een speciale creditcard met een onoverbrugbaar maximum, alleen geldig op die ene dag en in dat ene winkelcentrum. Dat zou een hoop geruzie en een hoop ´halve waarheden´ schelen achteraf. Want wie kent niet het fenomeen dat er véél meer is afgeschreven van je creditcard dan vrouwlief heeft durven opbiechten? Al je al die ´onwijs leuke koopjes´ en ´aanbiedingen die ik echt niet kon laten liggen´ bij elkaar optelt en naast het bedrag legt wat zij ervoor uitgegeven zegt te hebben, zat er dikwijls een gat van meerdere tientjes. Ra ra ra politiepost! Ik ben benieuwd of dit initiatief ook hier snel navolging krijgt. Ideetje voor de Ikea? Mag ook bij de supermarkt of de zaterdagmarkt hoor.
Graag zelfs!
23-01-08
In Spanje menen ze daar nu dé oplossing voor te hebben bedacht in de eeuwige strijd om de euro´s van de consument. Daar worden tegenwoordig wachtkamers ingericht waar mannen rustig hun krantje kunnen lezen terwijl vrouwlief bakken met geld aan het uitgeven is. Het experiment loopt inmiddels al een paar maanden en is zo populair aan het worden dat er al op diverse plekken gedacht wordt aan uitbreiding. Opvallend is ook dat er in deze wachtkamers ook steeds meer vrouwen verschijnen. Zij hebben dan geen zin om manlief achterna te lopen als die zich eens een keertje wil uitleven in elektronicawinkel of platenzaak. Enige negatieve puntje aan dit Spaanse plan is dat de dames daarbij ook de mogelijkheid kunnen reserveren om met een styliste te gaan shoppen. Extra kassa voor de winkeliers en een groter gat in manlief´s begroting voor de komende tien jaar.
Toch draag ik dit initiatief een warm hart toe. Ik hou namelijk ook niet van shoppen en ben bovendien nog eens gezegend met een vrouw die er òòk niet dol op is. Dus mij zul je er niet snel aantreffen, maar het zal zeker een hoop stellen behoeden voor een zaterdag vol ruzie, verveling en verkeerd geplaatste of verkeerd opgevatte opmerkingen. Ik zou echter het initiatief met één item willen uitbreiden. Een speciale creditcard met een onoverbrugbaar maximum, alleen geldig op die ene dag en in dat ene winkelcentrum. Dat zou een hoop geruzie en een hoop ´halve waarheden´ schelen achteraf. Want wie kent niet het fenomeen dat er véél meer is afgeschreven van je creditcard dan vrouwlief heeft durven opbiechten? Al je al die ´onwijs leuke koopjes´ en ´aanbiedingen die ik echt niet kon laten liggen´ bij elkaar optelt en naast het bedrag legt wat zij ervoor uitgegeven zegt te hebben, zat er dikwijls een gat van meerdere tientjes. Ra ra ra politiepost! Ik ben benieuwd of dit initiatief ook hier snel navolging krijgt. Ideetje voor de Ikea? Mag ook bij de supermarkt of de zaterdagmarkt hoor.
Graag zelfs!
23-01-08
maandag 21 januari 2008
Verhaaltjes vertellen
Het burgemeestersreferendum nadert met rasse schreden. Nog twee nachtjes slapen voor het ´Debacle van Utrecht´ ook hier wordt herhaald en de gekozen burgemeester voorgoed weer van het politieke toneel verdwijnt. Ik zal er geen traan om laten.
Ondertussen gaan de beide heren gewoon door met campagne voeren. Dit keer waren beiden te gast bij de maandelijkse talkshow SPAM op Citytv.nl. Een prima kans om beide heren beter te leren kennen dus. Maar wie kan het een bal schelen dat Leen Verbeek nog nooit naar ´Boer zoekt vrouw´heeft gekeken en Rob van Gijzel wel één keer? Leen zou zelfs wel willen meedoen, hij is tenslotte vrijgezel. Dat Rob vegetariër is en graag Italiaans kookt, terwijl Leen graag Hollandse pot kookt en daar graag wél een stukje vlees bij heeft? Ik niet. Voor mij is dat véél te veel informatie. Ik ben daar net zo weinig in geïnteresseerd als in het feit dat beide heren nog nooit geblowd hebben. Ik denk dan alleen maar: ´Sukkels…´.
Het enige grappige van de hele uitzending was de casus waarbij Verbeek de gelegenheid kreeg om het volk toe te spreken vanwege een ´aanstaande terreurdaad´. Iets waar hij, als ervaren burgemeester, niet echt veel moeite mee had. Van Gijzel kreeg zijn kans door te reageren op stellingen en daarbij te laten zien dat hij zich vooral wil hard maken voor de onderkant van de samenleving. Allemaal machtig interessant, maar ik zat me toch steeds af te vragen waarom ik dit, als kiezer allemaal diende te weten. Tot dat ene moment. Dat ene moment dat alles verklaarde en tevens meteen een onderbouwing gaf van de openingskop van het ED deze morgen. Die kop luidde: Politiek neigt naar Verbeek´. Op zich niet zo heel bijzonder, maar voor de goede luisteraar lag het antwoord in het programma verborgen. Daar waar van Gijzel graag tuiniert, daar vindt Verbeek zich een echte verhalenverteller. En toen ik hem dát hoorde zeggen was er licht, een helder licht dat het hele politieke gekonkel rond het referendum feilloos blootlegde. Verbeek wordt straks onze eerste burger. Hij kan namelijk als de beste ons de komende jaren verhaaltjes vertellen.
21-01-08
Ondertussen gaan de beide heren gewoon door met campagne voeren. Dit keer waren beiden te gast bij de maandelijkse talkshow SPAM op Citytv.nl. Een prima kans om beide heren beter te leren kennen dus. Maar wie kan het een bal schelen dat Leen Verbeek nog nooit naar ´Boer zoekt vrouw´heeft gekeken en Rob van Gijzel wel één keer? Leen zou zelfs wel willen meedoen, hij is tenslotte vrijgezel. Dat Rob vegetariër is en graag Italiaans kookt, terwijl Leen graag Hollandse pot kookt en daar graag wél een stukje vlees bij heeft? Ik niet. Voor mij is dat véél te veel informatie. Ik ben daar net zo weinig in geïnteresseerd als in het feit dat beide heren nog nooit geblowd hebben. Ik denk dan alleen maar: ´Sukkels…´.
Het enige grappige van de hele uitzending was de casus waarbij Verbeek de gelegenheid kreeg om het volk toe te spreken vanwege een ´aanstaande terreurdaad´. Iets waar hij, als ervaren burgemeester, niet echt veel moeite mee had. Van Gijzel kreeg zijn kans door te reageren op stellingen en daarbij te laten zien dat hij zich vooral wil hard maken voor de onderkant van de samenleving. Allemaal machtig interessant, maar ik zat me toch steeds af te vragen waarom ik dit, als kiezer allemaal diende te weten. Tot dat ene moment. Dat ene moment dat alles verklaarde en tevens meteen een onderbouwing gaf van de openingskop van het ED deze morgen. Die kop luidde: Politiek neigt naar Verbeek´. Op zich niet zo heel bijzonder, maar voor de goede luisteraar lag het antwoord in het programma verborgen. Daar waar van Gijzel graag tuiniert, daar vindt Verbeek zich een echte verhalenverteller. En toen ik hem dát hoorde zeggen was er licht, een helder licht dat het hele politieke gekonkel rond het referendum feilloos blootlegde. Verbeek wordt straks onze eerste burger. Hij kan namelijk als de beste ons de komende jaren verhaaltjes vertellen.
21-01-08
zaterdag 19 januari 2008
Egonaut
Soms, héél soms, heb je van die dagen dat alle puzzelstukjes opeens op z´n plaats vallen. Zo´n dag dat je het hele leven in een haarscherp perspectief kunt zien. Vandaag is zo´n dag. Hij begon véél te vroeg, zo rond half zes, toen ik wakker werd en de dagelijkse eerste gang naar het toilet moest maken. Op de mat lag het ED. Die kunnen ze tenminste wel op tijd bezorgen.
Met een dampende bak koffie en een peuk vlijde ik me op de bank om de krant te lezen. Eerst koppensnellen op de voorpagina en dan snel naar de column van Jos. Reacties op de brief, of eigenlijk geen reacties maar bijval. Frits Spits is 60. Dierbare herinneringen aan jaren van intense radiowarmte. Ik had nog wel geen auto maar sloeg de Avondspits nooit over. Nu denk ik daar anders over, maar Tijd voor Twee heb ik altijd.
Dan, in Spectrum gebeurt het. Geen donderklap, maar wel omlijsting van regen tegen de ruit. Een zwart kader, en dat ene woord. Dat ene woord dat helderheid brengt, klaarheid waar eerst geen klaarheid was. Verzonnen door Van der Graft, je kunt het slechter treffen. Ik heb iets met die zwarte kaders. Al vaker zetten ze me aan tot denken. Al vaker brachten ze troost, een vage grimlach. Er is behoefte aan… jazeker. Ik lees het gedichtje.
ER IS BEHOEFTE AAN
inlichtingenbureaus
waar men alles kan vragen
wat weegt een roos per uur
waar koopt men oude dagen
wat is de kortste weg
naar het verbindingswezen
en wat staat er te lezen
tussen de regels van de maan
er is behoefte aan
Van der Graft (geb. 1920)
Maar dan verder. Regels over de man. Te kritisch op zichzelf. Dichten is ademen. Ademen is dichten. Ik begrijp dat. Voor mij is het denken. Voor mij is denken ademen en ademen denken. Hij noemt zichzelf egonaut, op reis in zichzelf en dichtjaren lang onderweg. Herkenning, klaarheid. Tot slot een advies voor aankomende poëten: ´Lees weinig, wees eigenwijs´. Ik weet het zeker, van der Graft snapt het. Ik slechts een klein beetje beter. Ik kan terug naar bed.
19-01-08
Met een dampende bak koffie en een peuk vlijde ik me op de bank om de krant te lezen. Eerst koppensnellen op de voorpagina en dan snel naar de column van Jos. Reacties op de brief, of eigenlijk geen reacties maar bijval. Frits Spits is 60. Dierbare herinneringen aan jaren van intense radiowarmte. Ik had nog wel geen auto maar sloeg de Avondspits nooit over. Nu denk ik daar anders over, maar Tijd voor Twee heb ik altijd.
Dan, in Spectrum gebeurt het. Geen donderklap, maar wel omlijsting van regen tegen de ruit. Een zwart kader, en dat ene woord. Dat ene woord dat helderheid brengt, klaarheid waar eerst geen klaarheid was. Verzonnen door Van der Graft, je kunt het slechter treffen. Ik heb iets met die zwarte kaders. Al vaker zetten ze me aan tot denken. Al vaker brachten ze troost, een vage grimlach. Er is behoefte aan… jazeker. Ik lees het gedichtje.
ER IS BEHOEFTE AAN
inlichtingenbureaus
waar men alles kan vragen
wat weegt een roos per uur
waar koopt men oude dagen
wat is de kortste weg
naar het verbindingswezen
en wat staat er te lezen
tussen de regels van de maan
er is behoefte aan
Van der Graft (geb. 1920)
Maar dan verder. Regels over de man. Te kritisch op zichzelf. Dichten is ademen. Ademen is dichten. Ik begrijp dat. Voor mij is het denken. Voor mij is denken ademen en ademen denken. Hij noemt zichzelf egonaut, op reis in zichzelf en dichtjaren lang onderweg. Herkenning, klaarheid. Tot slot een advies voor aankomende poëten: ´Lees weinig, wees eigenwijs´. Ik weet het zeker, van der Graft snapt het. Ik slechts een klein beetje beter. Ik kan terug naar bed.
19-01-08
vrijdag 18 januari 2008
Filmpje
Over weinig films is zoveel te doen als over de film die ´Goldilocks´ aan het maken is, of zégt te gaan maken althans, over de Islam. Tot in de hoogste regionen van de politiek zijn in allerijl draaiboeken gemaakt om een eventuele crisis te kunnen bezweren. Draaiboeken waarin burgemeesters kunnen lezen hoe ze moeten handelen, wie ze moeten bellen en, dat is het belangrijkste tenslotte, wat ze dienen uit te stralen. Ja precies, wat ze moeten uitstralen.
Uit alle hoeken en gaten klinkt inmiddels kritiek en komen bedreigingen en waarschuwingen aan het adres van Wilders en ook aan dat van onze regering. En die bedreigingen liegen er niet om. Ze spreken van zwaar fysiek geweld tot aan bomaanslagen aan toe. Ook worden volop opstand en relletjes aangekondigd, want niemand mag iets kritisch of negatiefs zeggen over de Islam. De Islam is heilig en dient dat ook te blijven. Vele volgelingen en leidende figuren schijnen ver te willen gaan om hun godsdienst te beschermen. Erg ver zelfs.
Toch dringt de vraag zich op of dit gekrakeel tot iets zinnigs gaat leiden. En hoe meer ik erover lees en hoor, hoe meer ik tot de stellige overtuiging kom dat het antwoord daarop een volmondig ´Nee!´ moet zijn. Bovendien staat dat nog volledig los van de vraag of de film er überhaupt ooit gaat komen, en wie hem gaat zien als die er eenmaal is. Het kan dan ook niet anders dan dat ´Goldilocks´ zich ondertussen zit te bescheuren. Hij heeft weer eens iets geroepen en het hele establishment komt als één man overeind om hem te verketteren. En ´Goldilocks´ wrijft zich ondertussen verkneukelend in de handen en telt zijn gewonnen stemmen.
Ik zie het helemaal nog niet zo ver komen allemaal. Als de film er ooit komt zal die wel wat stof doen opwaaien, maar dat komt dan alleen omdat iedereen er bovenop zal duiken. Ongeacht de kwaliteit, iedereen wil en zal hem zien. Al is het alleen maar om zich er walgend van te kunnen afkeren en te kunnen roepen welk een schande het is dat zo´n film gemaakt kan worden. Moslimbroeders zullen gebroederlijk de straat opgaan en leuzen scanderen. Ze zullen een Islamitische staat eisen en een fatwa over ons pruikje uitspreken. En wat dan nog? Echt, hoe meer ik zie hoe krampachtig er over en weer gereageerd wordt, hoe meer het geheel begint te lijken op een stelletje ruziemakende kleuters. Het is nog nét niet zover dat ze elkaars haren uittrekken of elkaars ogen uitkrabben, maar veel zal het echt niet schelen. En waarom? Wat levert het allemaal op? Slechts wat krantencopy en een kort item in het Journaal. En, in mijn ogen, is dat al veel te veel. Laat de man lekker zijn gang gaan.Hoe meer aandacht er aan hem wordt besteed, hoe meer mensen gaan denken dat hij wellicht iets zinnigs te zeggen heeft. Een gevoel dat alleen maar meer wordt gevoed door de bijna hysterische reacties die er overal reeds te horen zijn. Laat hem lekker zijn filmpje maken. Er is toch geen enkele televisiezender te vinden die hem integraal gaat uitzenden. Kwalitatief kan dat hoogstwaarschijnlijk al niet eens, laat staan dat iemand het dan ook nog eens serieus gaat nemen. Rust lijkt de beste remedie tegen dit soort onzin. Rust en een heldere kop. Je niet (verder) laten verleiden tot uitspraken en eerst maar eens zien of Wilders ook kan leveren. Want als de toegezegde film van hetzelfde kaliber, en voorzien is van dezelfde commentaarstem als de promospotjes voor de PVV op tv, dan zijn we een absolute C-film rijker. En je moet je wel heel erg vervelen als je überhaupt een C-film aanzet en hem dan nog uit kijkt ook. Mensen die reeds zo diep zijn gezonken en zich er dan nog over gaan opwinden ook, die vallen voor mij in de categorie ´hopeloos´.
18-01-08
Uit alle hoeken en gaten klinkt inmiddels kritiek en komen bedreigingen en waarschuwingen aan het adres van Wilders en ook aan dat van onze regering. En die bedreigingen liegen er niet om. Ze spreken van zwaar fysiek geweld tot aan bomaanslagen aan toe. Ook worden volop opstand en relletjes aangekondigd, want niemand mag iets kritisch of negatiefs zeggen over de Islam. De Islam is heilig en dient dat ook te blijven. Vele volgelingen en leidende figuren schijnen ver te willen gaan om hun godsdienst te beschermen. Erg ver zelfs.
Toch dringt de vraag zich op of dit gekrakeel tot iets zinnigs gaat leiden. En hoe meer ik erover lees en hoor, hoe meer ik tot de stellige overtuiging kom dat het antwoord daarop een volmondig ´Nee!´ moet zijn. Bovendien staat dat nog volledig los van de vraag of de film er überhaupt ooit gaat komen, en wie hem gaat zien als die er eenmaal is. Het kan dan ook niet anders dan dat ´Goldilocks´ zich ondertussen zit te bescheuren. Hij heeft weer eens iets geroepen en het hele establishment komt als één man overeind om hem te verketteren. En ´Goldilocks´ wrijft zich ondertussen verkneukelend in de handen en telt zijn gewonnen stemmen.
Ik zie het helemaal nog niet zo ver komen allemaal. Als de film er ooit komt zal die wel wat stof doen opwaaien, maar dat komt dan alleen omdat iedereen er bovenop zal duiken. Ongeacht de kwaliteit, iedereen wil en zal hem zien. Al is het alleen maar om zich er walgend van te kunnen afkeren en te kunnen roepen welk een schande het is dat zo´n film gemaakt kan worden. Moslimbroeders zullen gebroederlijk de straat opgaan en leuzen scanderen. Ze zullen een Islamitische staat eisen en een fatwa over ons pruikje uitspreken. En wat dan nog? Echt, hoe meer ik zie hoe krampachtig er over en weer gereageerd wordt, hoe meer het geheel begint te lijken op een stelletje ruziemakende kleuters. Het is nog nét niet zover dat ze elkaars haren uittrekken of elkaars ogen uitkrabben, maar veel zal het echt niet schelen. En waarom? Wat levert het allemaal op? Slechts wat krantencopy en een kort item in het Journaal. En, in mijn ogen, is dat al veel te veel. Laat de man lekker zijn gang gaan.Hoe meer aandacht er aan hem wordt besteed, hoe meer mensen gaan denken dat hij wellicht iets zinnigs te zeggen heeft. Een gevoel dat alleen maar meer wordt gevoed door de bijna hysterische reacties die er overal reeds te horen zijn. Laat hem lekker zijn filmpje maken. Er is toch geen enkele televisiezender te vinden die hem integraal gaat uitzenden. Kwalitatief kan dat hoogstwaarschijnlijk al niet eens, laat staan dat iemand het dan ook nog eens serieus gaat nemen. Rust lijkt de beste remedie tegen dit soort onzin. Rust en een heldere kop. Je niet (verder) laten verleiden tot uitspraken en eerst maar eens zien of Wilders ook kan leveren. Want als de toegezegde film van hetzelfde kaliber, en voorzien is van dezelfde commentaarstem als de promospotjes voor de PVV op tv, dan zijn we een absolute C-film rijker. En je moet je wel heel erg vervelen als je überhaupt een C-film aanzet en hem dan nog uit kijkt ook. Mensen die reeds zo diep zijn gezonken en zich er dan nog over gaan opwinden ook, die vallen voor mij in de categorie ´hopeloos´.
18-01-08
donderdag 17 januari 2008
Anti Rook Gestapo
Afgelopen zaterdag waren mijn liefste en ik allebei niet in de stemming om te koken en besloten derhalve om ergens een hapje te gaan eten. We kwamen terecht in ´De Blauwe Lotus´ aan de Limburglaan, niet al ver van hier, in Eindhoven. Een etablissement waar we al heel vaak langs waren gereden maar nog nooit een bezoek aan hadden gebracht. We werden allervriendelijkst en hartelijk ontvangen en, ondanks het feit dat we niet hadden gereserveerd, waren we meer dan welkom. Eenmaal gezeten aan tafel en voorzien van een apéro, vroeg ik of er in dit restaurant nog gerookt mocht worden, want ik zag nergens asbakken staan. Dat bleek te mogen, maar er werd wel verzocht om geen sigaren te gaan roken en rekening te houden met de overige gasten. Dat is absoluut geen probleem en, daar we op dat moment de enigste gasten waren, staken we beiden op. Nog geen twee halen later komt een ouder echtpaar binnen dat, net als wij, niet gereserveerd heeft. Zij krijgen ook een warm welkom en daarna krijgen ze de tafel naast de onze toegewezen. De dame van het stel echter vraagt, op een toon en niveau dat wij het ook zonder problemen kunnen verstaan, of ze niet een andere tafel kunnen krijgen omdat er aan ´die andere tafel zo stevig gerookt wordt´. De gastheer legt uit dat de andere tafels allemaal gereserveerd zijn en dat een andere tafel dus niet tot de mogelijkheden behoort. Deze mevrouw hoort het enigszins gepikeerd aan en vraag dan met een wederom iets te hoog volume of er eigenlijk nog wel gerookt mag worden in restaurants. Ja mevrouw, dat mag! Nog tot 1 juli.
Over de service, de vriendelijke en uiterst voorkomende bejegening, het gebodene dat werkelijk heerlijk te noemen was en de ambiance heb ik niets dan goede woorden over. Ook over het feit dat de gastheer het nodig vond zich achteraf voor zijn andere gasten te verontschuldigen. Maar feitelijk ging het daar niet om. We gaan zeker een keertje terug vòòr 1 juli. Maar wat ons het meest stak is de manier waarop deze mevrouw haar standpunt duidelijk wilde maken. We waren nét binnen en hadden net opgestoken. Als deze mevrouw ons had aangesproken en ons vriendelijk gevraagd had om enigszins rekening te willen houden met het feit dat zij niet rookt, dan hadden we dat zonder problemen gedaan. Ik vermoed echter dat zij zelf inmiddels gestopt is met roken en daarna automatisch toegetreden is tot de Anti Rook Gestapo, dat zijn tenslotte de fanatiekste. Helaas deed ze het niet en verkoos zich ernstig te laten kennen als het onwelluidende en bitchy kreng dat ze ongetwijfeld is. De ogen van haar tafelgenoot, waarschijnlijk haar echtgenoot maar dat hoop ik niet voor hem, spraken wat dat betreft boekdelen. Maar goed, als rokers zijn wij de nieuwe paria´s van de 21e eeuw. Op zich is daar best mee te leven, maar je kunt het ook overdrijven. Ik hou tenslotte ook mijn mond als mijn neus wordt gebombardeerd door grote walmen van het een of andere ´ik-ben-een-oud-wijf-zonder-man-en-daarom-ben-ik-desperaat-en-boos-op-de-hele-wereld´ parfum dat zo regelmatig mijn neusgaten teistert. Ook schop ik andermans rondrennende en schreeuwende kindertjes niet onder het tapijt of onder de plavuizen. Al naar gelang van waar ik ben. Nee, ik ben helaas wel opgevoed en probeer het principe te prediken èn te leven van ´leven en laten leven´, maar soms wordt mijn geduld en gevoel van naastenliefde ernstig op de proef gesteld. Ik mag dan groot zijn en ongetwijfeld, voor wie mij niet kent, wat intimiderend overkomen, maar ik ben de ergste niet. Ik ben eigenlijk best aardig en makkelijk in de omgang…al zeg ik het zelf. Als je me, in alle redelijkheid, iets vraagt zal ik altijd mijn best doen om eraan gehoor te geven. Reageer je eigen rotte leven echter niet op mij af. Dat jij er klaarblijkelijk een zooitje van hebt gemaakt is tenslotte mijn schuld niet. En als het wél mijn schuld zou zijn geweest heb je het hoogst waarschijnlijk dik verdiend ook! We zijn met z´n allen veroordeeld om samen op deze aardkloot te leven. En dat gaat nou eenmaal het beste als we elkaar een klein beetje ruimte en rust gunnen. Niet jij alles en ik niets. Dat werkt niet en is geen manier van doen. Spreek een ander eens aan en wellicht wordt je nog eens verrast door de reactie.
17-01-08 II
Over de service, de vriendelijke en uiterst voorkomende bejegening, het gebodene dat werkelijk heerlijk te noemen was en de ambiance heb ik niets dan goede woorden over. Ook over het feit dat de gastheer het nodig vond zich achteraf voor zijn andere gasten te verontschuldigen. Maar feitelijk ging het daar niet om. We gaan zeker een keertje terug vòòr 1 juli. Maar wat ons het meest stak is de manier waarop deze mevrouw haar standpunt duidelijk wilde maken. We waren nét binnen en hadden net opgestoken. Als deze mevrouw ons had aangesproken en ons vriendelijk gevraagd had om enigszins rekening te willen houden met het feit dat zij niet rookt, dan hadden we dat zonder problemen gedaan. Ik vermoed echter dat zij zelf inmiddels gestopt is met roken en daarna automatisch toegetreden is tot de Anti Rook Gestapo, dat zijn tenslotte de fanatiekste. Helaas deed ze het niet en verkoos zich ernstig te laten kennen als het onwelluidende en bitchy kreng dat ze ongetwijfeld is. De ogen van haar tafelgenoot, waarschijnlijk haar echtgenoot maar dat hoop ik niet voor hem, spraken wat dat betreft boekdelen. Maar goed, als rokers zijn wij de nieuwe paria´s van de 21e eeuw. Op zich is daar best mee te leven, maar je kunt het ook overdrijven. Ik hou tenslotte ook mijn mond als mijn neus wordt gebombardeerd door grote walmen van het een of andere ´ik-ben-een-oud-wijf-zonder-man-en-daarom-ben-ik-desperaat-en-boos-op-de-hele-wereld´ parfum dat zo regelmatig mijn neusgaten teistert. Ook schop ik andermans rondrennende en schreeuwende kindertjes niet onder het tapijt of onder de plavuizen. Al naar gelang van waar ik ben. Nee, ik ben helaas wel opgevoed en probeer het principe te prediken èn te leven van ´leven en laten leven´, maar soms wordt mijn geduld en gevoel van naastenliefde ernstig op de proef gesteld. Ik mag dan groot zijn en ongetwijfeld, voor wie mij niet kent, wat intimiderend overkomen, maar ik ben de ergste niet. Ik ben eigenlijk best aardig en makkelijk in de omgang…al zeg ik het zelf. Als je me, in alle redelijkheid, iets vraagt zal ik altijd mijn best doen om eraan gehoor te geven. Reageer je eigen rotte leven echter niet op mij af. Dat jij er klaarblijkelijk een zooitje van hebt gemaakt is tenslotte mijn schuld niet. En als het wél mijn schuld zou zijn geweest heb je het hoogst waarschijnlijk dik verdiend ook! We zijn met z´n allen veroordeeld om samen op deze aardkloot te leven. En dat gaat nou eenmaal het beste als we elkaar een klein beetje ruimte en rust gunnen. Niet jij alles en ik niets. Dat werkt niet en is geen manier van doen. Spreek een ander eens aan en wellicht wordt je nog eens verrast door de reactie.
17-01-08 II
Lichtgevende varkens en zo....
De wetenschap staat tegenwoordig voor niets meer. Chinese wetenschappers zijn er in geslaagd om lichtgevende biggetjes te produceren, zo lieten ze onlangs weten. De moeder van deze biggetjes werd in 2006 geboren na een succesvolle injectie met fluorescerende proteïne. En nu heeft ze afgelopen maandag haar lichtgevende eigenschappen dus doorgegeven aan twee van haar elf biggetjes. Doel van al dat genetisch gemanipuleer is om een varken te produceren, waarvan de organen straks ook voor mensen gebruikt kunnen worden. Een wandelend transplantatiefabriekje dus.
Nu is er al jarenlang een heftige discussie gaande over het wel of niet gebruiken van dierlijke organen voor transplantatie in mensen. Vooral mensen met ethische en religieuze bezwaren staan lijnrecht tegenover elkaar en laten, met enige regelmaat, van zich horen. Voor mij is de keus niet zo moeilijk. Als het ooit zo ver komt dat ik die zou moeten maken tenminste. Voor mij zou het een zegen zijn, een triomf van de wetenschap. Voor mij spelen die morele bezwaren namelijk niet zozeer. Het is weliswaar zo dat deze varkens speciaal voor dit doel gefokt worden, maar dat geldt net zo goed voor varkens die voor de consumptie bestemd zijn. En ik zou mijn karbonaadje, mijn spare ribs en mijn fuèt bij de borrel toch absoluut niet willen missen. Ik zou erg blij zijn als mijn leven verlengd, of zelfs gered, zou kunnen worden door het beschikbaar zijn van dit soort technologie. Ik zou echter wel graag zien dat e.e.a. op een zo varkens-vriendelijk mogelijke manier gaat. Zo hypocriet ben ik dan ook nog wel weer. Niet dat de techniek trouwens vanaf morgen beschikbaar is, maar met dit succes is weer een grote stap gezet naar het uiteindelijke doel. Babi Pangang die je ook in het donker kunt vinden…heerlijk!
Maar ook elders hebben wetenschappers ons een grote dienst bewezen. Duitse onderzoekers van de Universiteit van Heidelberg hebben namelijk ontdekt wie de vrouw is die Leonardo da Vinci geportretteerd heeft op zijn wereldberoemde schilderij, de Mona Lisa. Zij claimen dat het Lisa del Giacondo is, de vrouw van een rijke Florentijnse handelaar uit de 16e eeuw, en zeggen dit te kunnen bewijzen met behulp van een aantekening van een Florentijnse ambtenaar uit 1503, ontdekt door Armin Schlechter, een historicus en manuscriptspecialist. Na eeuwenlange speculatie is dus eindelijk het ´geheim´ontsluierd. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant het zoveelste bewijs van het genie van Leonardo da Vinci. Weinig andere schilderijen hebben namelijk de gemoederen zo lang en zo intensief bezig gehouden als de ´Mona Lisa´. Er zijn ook talloze theorieën en verhandelingen over geschreven. Die varieerden van ´Het is zijn minnares!´ tot ´Het is zijn moeder!´ en er waren zelfs mensen die beweerden dat het een zelfportret van de meester zelf was. Die laatste vond ik altijd de meest aansprekende. Als je namelijk het gezicht op het schilderij precies door midden deelt en de ene helft, in spiegelbeeld, aan de andere helft plakt, dan lijkt het portret weer sprekend op dat van Leonardo zelf. Maar hoe het ook zij, dat Leonardo een zeer begaafd mens was wisten we al. Dat doet weinig af aan de klasse en de mystiek van de werken die hij ons heeft nagelaten. Wie eenmaal de David in het echt heeft gezien, of de Pietá, weet wat ik bedoel. Jaren geleden heb ik, omdat ik vond dat ik dat toch echt eens moest doen in het kader van mijn zielenheil, een bezoek gebracht aan het Louvre, de huidige verblijfplaats van de Mona Lisa. Maar het doek slaagde er niet echt in me te beroeren. Het bleek een stuk kleiner dan ik dacht en was ook nog eens verborgen achter een dikke, reusachtige glasplaat. Ik doe het hem absoluut niet na, maar soms begrijp ik echt niet wat de fascinatie van zoveel mensen is met zo´n klein schilderijtje. Toch weer een ernstig gebrek in mijn kunstzinnige vorming en / of opvoeding ben ik bang.
17-01-08
Nu is er al jarenlang een heftige discussie gaande over het wel of niet gebruiken van dierlijke organen voor transplantatie in mensen. Vooral mensen met ethische en religieuze bezwaren staan lijnrecht tegenover elkaar en laten, met enige regelmaat, van zich horen. Voor mij is de keus niet zo moeilijk. Als het ooit zo ver komt dat ik die zou moeten maken tenminste. Voor mij zou het een zegen zijn, een triomf van de wetenschap. Voor mij spelen die morele bezwaren namelijk niet zozeer. Het is weliswaar zo dat deze varkens speciaal voor dit doel gefokt worden, maar dat geldt net zo goed voor varkens die voor de consumptie bestemd zijn. En ik zou mijn karbonaadje, mijn spare ribs en mijn fuèt bij de borrel toch absoluut niet willen missen. Ik zou erg blij zijn als mijn leven verlengd, of zelfs gered, zou kunnen worden door het beschikbaar zijn van dit soort technologie. Ik zou echter wel graag zien dat e.e.a. op een zo varkens-vriendelijk mogelijke manier gaat. Zo hypocriet ben ik dan ook nog wel weer. Niet dat de techniek trouwens vanaf morgen beschikbaar is, maar met dit succes is weer een grote stap gezet naar het uiteindelijke doel. Babi Pangang die je ook in het donker kunt vinden…heerlijk!
Maar ook elders hebben wetenschappers ons een grote dienst bewezen. Duitse onderzoekers van de Universiteit van Heidelberg hebben namelijk ontdekt wie de vrouw is die Leonardo da Vinci geportretteerd heeft op zijn wereldberoemde schilderij, de Mona Lisa. Zij claimen dat het Lisa del Giacondo is, de vrouw van een rijke Florentijnse handelaar uit de 16e eeuw, en zeggen dit te kunnen bewijzen met behulp van een aantekening van een Florentijnse ambtenaar uit 1503, ontdekt door Armin Schlechter, een historicus en manuscriptspecialist. Na eeuwenlange speculatie is dus eindelijk het ´geheim´ontsluierd. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant het zoveelste bewijs van het genie van Leonardo da Vinci. Weinig andere schilderijen hebben namelijk de gemoederen zo lang en zo intensief bezig gehouden als de ´Mona Lisa´. Er zijn ook talloze theorieën en verhandelingen over geschreven. Die varieerden van ´Het is zijn minnares!´ tot ´Het is zijn moeder!´ en er waren zelfs mensen die beweerden dat het een zelfportret van de meester zelf was. Die laatste vond ik altijd de meest aansprekende. Als je namelijk het gezicht op het schilderij precies door midden deelt en de ene helft, in spiegelbeeld, aan de andere helft plakt, dan lijkt het portret weer sprekend op dat van Leonardo zelf. Maar hoe het ook zij, dat Leonardo een zeer begaafd mens was wisten we al. Dat doet weinig af aan de klasse en de mystiek van de werken die hij ons heeft nagelaten. Wie eenmaal de David in het echt heeft gezien, of de Pietá, weet wat ik bedoel. Jaren geleden heb ik, omdat ik vond dat ik dat toch echt eens moest doen in het kader van mijn zielenheil, een bezoek gebracht aan het Louvre, de huidige verblijfplaats van de Mona Lisa. Maar het doek slaagde er niet echt in me te beroeren. Het bleek een stuk kleiner dan ik dacht en was ook nog eens verborgen achter een dikke, reusachtige glasplaat. Ik doe het hem absoluut niet na, maar soms begrijp ik echt niet wat de fascinatie van zoveel mensen is met zo´n klein schilderijtje. Toch weer een ernstig gebrek in mijn kunstzinnige vorming en / of opvoeding ben ik bang.
17-01-08
maandag 14 januari 2008
Loonmatiging
Woutertje heeft helaas weer van zich laten horen. Vanonder zijn paddestoel raaskalt hij over van alles waar hij verstand van zegt te hebben. Zo heeft hij nu aangegeven dat hij een warm voorstander zou zijn van een akkoord tussen werkgevers en werknemers over loonmatiging. Loonmatiging! ´Want,´ zo kletst hij, ´door de lonen fors te verhogen kan de economie op hol slaan!´
Toen ik het las moest ik even héél diep zuchten, mezelf even dringend tot kalmte manen. Gelukkig is mijn hart wel wat gewend en is ook mijn bloeddruk inmiddels weer onder controle, maar door zulke berichten zou je zomaar weer in het ziekenhuis belanden. Loonmatiging moet er dus komen, alweer. Ik weet natuurlijk niet waar Woutertje deze wijsheid vandaan heeft, maar in mijn portemonnee vàlt er bedroevend weinig meer te matigen. Die is, na een jaar of zes van stelselmatige bevriezing en loonmatiging, gekoppeld aan een ongebreidelde graaizucht, van zowel de lokale als de landelijke overheid, gewoon leeg. Zodra ik een loonstijging van een paar schamele procentjes in het vooruitzicht heb, komt Woutertje met weer nieuwe belastingen of accijnzen en ga ik er dus niet op vooruit maar eerder verder op achteruit. En alles voor het milieu en voor de gezinnen met kindertjes. Zou Woutertje ooit hebben laten uitrekenen welke schadelijke effecten opgroeiende kinderen hebben op het milieu? Ik denk het niet namelijk, want anders was er al lang een forse belasting op het überhaupt hebben van kinderen geheven. Een soort ´min één kind politiek´ dus. Maar nee, met de CU, het CDA en de PvdA in de regering is zulk een belasting nooit haalbaar. Bovendien wordt je van zo´n voorstel niet echt populair bij het vruchtbare deel van je electoraat, en zeker niet als het gezin de hoeksteen van de samenleving moet heten. Maar goed, als tweeverdieners zonder kids, zitten er voor ons geen voordeeltjes aan ter komen. Mijn lasten stijgen alleen maar en er komt niets voor terug. Géén gratis krant betaald uit de opbrengst van de belasting op elke vergeefs verschoten spermatozoïde, géén korting op de wekelijkse boodschappen omdat wij nou toevallig niet meedoen aan de vervuiling zijn door luiers en ook al géén gratis museumbezoek omdat we ons best doen ons aandeel aan de gemeenschappelijke afvalberg zo beperkt mogelijk te houden. Niets van dat alles. Slechts elke keer nieuwe verhogingen van brandstofprijzen, energieprijzen en eerste levensbehoeften. En ja, bij ons vallen daar drank en sigaretten òòk onder. Was je al geen alcoholist, dan wordt je het door deze regering alsnog. En daar profiteren ze dan weer extra van, want ook de accijns op sigaretten en drank worden verhoogd om allerlei onzinnige zaken van te betalen. Iets met gratis schoolboeken en gokkers geloof ik.
Zou Woutertje ooit nog eens wakker worden, over zijn sociale en democratische hart strijken, en bedenken dat er in ons land een grote groep is die vooral betaald en dus òòk wel eens een voordeeltje mag hebben? Ik denk het niet helaas. Als Woutertje al lekker slaapt, en ik betwijfel het, dan droomt hij vast over nieuwe mogelijkheden om belasting te heffen. En, doorgaans behulpzaam als ik ben, zou ik hem bijna een aantal voorstellen aan de hand doen. Maar ik doe het niet. Ik lik mijn diepe wonden en steek maar weer een sigaret op. Jammer dat het voor bier nog iets te vroeg is, want ik begin steeds meer dorst te krijgen.
Woutertje, je zou er BIJNA een kind van krijgen. Maar gelukkig kun je die kinderen wél aborteren. Zelfs voor de conceptie!
14-01-08
Toen ik het las moest ik even héél diep zuchten, mezelf even dringend tot kalmte manen. Gelukkig is mijn hart wel wat gewend en is ook mijn bloeddruk inmiddels weer onder controle, maar door zulke berichten zou je zomaar weer in het ziekenhuis belanden. Loonmatiging moet er dus komen, alweer. Ik weet natuurlijk niet waar Woutertje deze wijsheid vandaan heeft, maar in mijn portemonnee vàlt er bedroevend weinig meer te matigen. Die is, na een jaar of zes van stelselmatige bevriezing en loonmatiging, gekoppeld aan een ongebreidelde graaizucht, van zowel de lokale als de landelijke overheid, gewoon leeg. Zodra ik een loonstijging van een paar schamele procentjes in het vooruitzicht heb, komt Woutertje met weer nieuwe belastingen of accijnzen en ga ik er dus niet op vooruit maar eerder verder op achteruit. En alles voor het milieu en voor de gezinnen met kindertjes. Zou Woutertje ooit hebben laten uitrekenen welke schadelijke effecten opgroeiende kinderen hebben op het milieu? Ik denk het niet namelijk, want anders was er al lang een forse belasting op het überhaupt hebben van kinderen geheven. Een soort ´min één kind politiek´ dus. Maar nee, met de CU, het CDA en de PvdA in de regering is zulk een belasting nooit haalbaar. Bovendien wordt je van zo´n voorstel niet echt populair bij het vruchtbare deel van je electoraat, en zeker niet als het gezin de hoeksteen van de samenleving moet heten. Maar goed, als tweeverdieners zonder kids, zitten er voor ons geen voordeeltjes aan ter komen. Mijn lasten stijgen alleen maar en er komt niets voor terug. Géén gratis krant betaald uit de opbrengst van de belasting op elke vergeefs verschoten spermatozoïde, géén korting op de wekelijkse boodschappen omdat wij nou toevallig niet meedoen aan de vervuiling zijn door luiers en ook al géén gratis museumbezoek omdat we ons best doen ons aandeel aan de gemeenschappelijke afvalberg zo beperkt mogelijk te houden. Niets van dat alles. Slechts elke keer nieuwe verhogingen van brandstofprijzen, energieprijzen en eerste levensbehoeften. En ja, bij ons vallen daar drank en sigaretten òòk onder. Was je al geen alcoholist, dan wordt je het door deze regering alsnog. En daar profiteren ze dan weer extra van, want ook de accijns op sigaretten en drank worden verhoogd om allerlei onzinnige zaken van te betalen. Iets met gratis schoolboeken en gokkers geloof ik.
Zou Woutertje ooit nog eens wakker worden, over zijn sociale en democratische hart strijken, en bedenken dat er in ons land een grote groep is die vooral betaald en dus òòk wel eens een voordeeltje mag hebben? Ik denk het niet helaas. Als Woutertje al lekker slaapt, en ik betwijfel het, dan droomt hij vast over nieuwe mogelijkheden om belasting te heffen. En, doorgaans behulpzaam als ik ben, zou ik hem bijna een aantal voorstellen aan de hand doen. Maar ik doe het niet. Ik lik mijn diepe wonden en steek maar weer een sigaret op. Jammer dat het voor bier nog iets te vroeg is, want ik begin steeds meer dorst te krijgen.
Woutertje, je zou er BIJNA een kind van krijgen. Maar gelukkig kun je die kinderen wél aborteren. Zelfs voor de conceptie!
14-01-08
donderdag 10 januari 2008
Shocking...
Twee schokkende gebeurtenissen in de krant vandaag die me maar niet loslaten. In het eerste geval betreft het een Poolse man die, bij bezoek aan een bordeel, de schrik van zijn leven krijgt als hij daar zijn echtgenote als een van de werkneemsters aantreft. Nu kun je je natuurlijk afvragen wat die man in een bordeel te zoeken had als hij braaf getrouwd was, maar die discussie ga ik maar niet aan vandaag. Feit blijft dat de man in de veronderstelling leefde dat zijn vrouw iets bijverdiende in een winkel in een dichtbijgelegen stad. Dat had ze hem in ieder geval verteld. Ze verkocht dus wel iets, maar in dit geval louter zichzelf, en hij had dus òòk het e.e.a. uit te leggen. Een Het berichtje eindigt met de mededeling dat het stel, ze waren reeds veertien jaar getrouwd, nu gaat scheiden. Het vermeldt helaas weer niet of het, in dat bordeel, nog tot ´de daad´ is gekomen tussen die twee.
Een tweede, veel droeviger bericht, gonst al een paar dagen rond. Het immens populaire verkoopkanaal Tell Sell staat namelijk op het punt om failliet te gaan! De medewerkers hebben over de maand december al geen salaris meer ontvangen en ook de vooruitzichten voor de klanten die nog bestellingen hebben lopen is somber. Medewerkers hebben een spreekverbod opgelegd gekregen en de deur zit, zo goed als, op slot.
Ik zal ze echt missen als ze straks van de tv verdwijnen. Op welk moment van de dag je de tv ook aanzette, de vrienden van Tell Sell waren er altijd, en altijd zorgden ze voor de nodige hilariteit. Waar anders vind je tenslotte nog verder al die spullen waarvan je nooit wist dat onmisbaar waren in elk huis? Spullen die zo verrassend goed en ´SIGNIFICANT VERBETERD´ zijn dat niet eens wist dat je leven zònder die spullen geen zin meer heeft? Met klinkende namen als Bedazzler, Lateral Thigh Stepper, Magnassager en het Yubisaki Pillow heb je toch producten in handen die een ieders leven tot een feest zullen maken? Ik word er in ieder geval altijd erg hebberig van, en ik snap nog steeds niet hoe ik kan leven zonder al dat moois. Maar daar mijn liefste steeds en steevast ´Neen!´ blijft roepen als ik haar stralend en smachtend van de allernieuwste, en niet te weerstane, aanbieding vertel, leef ik nog steeds zonder. Ik weet het, het is diep triest, maar het is niet anders.
Ik moet trouwens altijd erg lachen om de reclames voor die sieraden. Die zijn allemaal even mooi, ´exclusief´ en vreselijk ´BLING`. Toch heeft die exclusiviteit absoluut niet te lijden onder de enorme aantallen die ervan verkocht worden. Hoe dat kan, de combinatie tussen exclusiviteit en grote verkoop aantallen, is waarschijnlijk het best bewaarde marketing geheim dat jammerlijk tegelijk met Tell Sell verloren zal gaan. Maar wleke salespitch er ook op ons wordt losgelaten, we trappen er massaal elke keer weer in. Want aan de Nederlandse consument lag het niet. Die kocht zich rot, schrok zich vervolgens rot bij levering en probeerde, en masse, zijn aanschaf via Marktplaats.nl vervolgens weer kwijt te raken. Een verkeerd afgelopen poging om de Duitse markt stormenderhand te veroveren bracht het bedrijf aan de rand van de afgrond. Inmiddels worden er op hoog niveau pogingen gedaan om het bedrijf voor een duik in de afgrond te behoeden en eventueel een doorstart te maken. Want de heersende mening is dat een uniek bedrijf als Tell Sell gewoon niet mág verdwijnen. Als Nederlandse tv kijker zijn we tenslotte ook al de populaire belspelletjes kwijt geraakt. Een dergelijk tweede verlies komen we nimmer meer te boven. Niet? Nee, alhoewel er meer ´sterren´ aan het firmament stralen die de belediging van het Nationaal IQ tot dagelijkse bezigheid hebben gekozen. Ze zijn toevallig allemaal werkzaam bij of voor RTL, en nee, ik noem geen namen Albert. Zelfs niet tegen Geer en Goor!
Mocht er echter een initiatief komen om Tell Sell van de dreigende ondergang te redden, dan ben ik erbij! Tenminste, als ik mijn creditcard kan losweken uit de strenge handen van mijn liefste!
10-01-08
Een tweede, veel droeviger bericht, gonst al een paar dagen rond. Het immens populaire verkoopkanaal Tell Sell staat namelijk op het punt om failliet te gaan! De medewerkers hebben over de maand december al geen salaris meer ontvangen en ook de vooruitzichten voor de klanten die nog bestellingen hebben lopen is somber. Medewerkers hebben een spreekverbod opgelegd gekregen en de deur zit, zo goed als, op slot.
Ik zal ze echt missen als ze straks van de tv verdwijnen. Op welk moment van de dag je de tv ook aanzette, de vrienden van Tell Sell waren er altijd, en altijd zorgden ze voor de nodige hilariteit. Waar anders vind je tenslotte nog verder al die spullen waarvan je nooit wist dat onmisbaar waren in elk huis? Spullen die zo verrassend goed en ´SIGNIFICANT VERBETERD´ zijn dat niet eens wist dat je leven zònder die spullen geen zin meer heeft? Met klinkende namen als Bedazzler, Lateral Thigh Stepper, Magnassager en het Yubisaki Pillow heb je toch producten in handen die een ieders leven tot een feest zullen maken? Ik word er in ieder geval altijd erg hebberig van, en ik snap nog steeds niet hoe ik kan leven zonder al dat moois. Maar daar mijn liefste steeds en steevast ´Neen!´ blijft roepen als ik haar stralend en smachtend van de allernieuwste, en niet te weerstane, aanbieding vertel, leef ik nog steeds zonder. Ik weet het, het is diep triest, maar het is niet anders.
Ik moet trouwens altijd erg lachen om de reclames voor die sieraden. Die zijn allemaal even mooi, ´exclusief´ en vreselijk ´BLING`. Toch heeft die exclusiviteit absoluut niet te lijden onder de enorme aantallen die ervan verkocht worden. Hoe dat kan, de combinatie tussen exclusiviteit en grote verkoop aantallen, is waarschijnlijk het best bewaarde marketing geheim dat jammerlijk tegelijk met Tell Sell verloren zal gaan. Maar wleke salespitch er ook op ons wordt losgelaten, we trappen er massaal elke keer weer in. Want aan de Nederlandse consument lag het niet. Die kocht zich rot, schrok zich vervolgens rot bij levering en probeerde, en masse, zijn aanschaf via Marktplaats.nl vervolgens weer kwijt te raken. Een verkeerd afgelopen poging om de Duitse markt stormenderhand te veroveren bracht het bedrijf aan de rand van de afgrond. Inmiddels worden er op hoog niveau pogingen gedaan om het bedrijf voor een duik in de afgrond te behoeden en eventueel een doorstart te maken. Want de heersende mening is dat een uniek bedrijf als Tell Sell gewoon niet mág verdwijnen. Als Nederlandse tv kijker zijn we tenslotte ook al de populaire belspelletjes kwijt geraakt. Een dergelijk tweede verlies komen we nimmer meer te boven. Niet? Nee, alhoewel er meer ´sterren´ aan het firmament stralen die de belediging van het Nationaal IQ tot dagelijkse bezigheid hebben gekozen. Ze zijn toevallig allemaal werkzaam bij of voor RTL, en nee, ik noem geen namen Albert. Zelfs niet tegen Geer en Goor!
Mocht er echter een initiatief komen om Tell Sell van de dreigende ondergang te redden, dan ben ik erbij! Tenminste, als ik mijn creditcard kan losweken uit de strenge handen van mijn liefste!
10-01-08
dinsdag 8 januari 2008
Twee vingers
De producenten van wasmiddel Ariel roepen ons, in paginagrote advertenties in de krant, op om met twee vingers een bijdrage aan de aarde te leveren door de wastemperatuur terug te zetten van 40°C op 30°C. Hiermee kunnen we in één jaar tijd 40% energie besparen, genoeg om 3 miljoen mensen van licht te voorzien. Voor hoe lang staat er dan weer niet bij. De tekst eindigt met: ´Als je gelooft in daden in plaats van woorden, laat dan je twee vingers spreken.´
Sprekende vingers. Het eerste beeld wat in me opkomt als ik daarover nadenk, is Winston Churchill die, met een dikke sigaar er stevig tussen geklemd, het ´V` teken maakt. Dat is pas sprekend. Maar vingers kunnen veel meer spreken. Iedereen kent de opgestoken wijsvinger die zegt dat je iets wilt zeggen. Zo ook de opgestoken middelvinger die weer veel zegt, zònder dat daarbij gesproken hoeft te worden. Het opgestoken vingertje zegt weer dat het prima gaat. Boven water althans, want onder water betekent het juist dat je zo snel mogelijk weer naar boven wilt. Daar geldt het, tot rondje gevormde, gebaar van duim en wijsvinger juist weer dat alles onder controle is.
Een vinger kan ook, om de trekker van een vuurwapen gekromd, voor eigen rechter spelen of, in geval van ernstige bedreiging, zorgen voor verdediging van leven en lijf. Duim en wijsvinger die, enkele centimeters boven elkaar gehouden, aangeven hoe rakelings het ongeluk werd afgewend kunnen, met een iets andere intentie, ook aangeven hoe klein andermans geslacht en mannelijkheid wordt geacht. Een gebaar wat doorgaans door de ontvanger niet echt in dank wordt afgenomen en deshalve vaak wordt beantwoord met een scheldpartij, een gebalde vuist op rake klappen. Het is maar hoe de situatie op dat moment is.
Een ander, wereldwijd bekend, gebruik van een vinger is die door Hansje Brinker. Dit jochie stopte zijn vinger in het gat in de dijk en wist zo zijn omgeving voor een ernstige ramp te behoeden. Ik heb ooit dat beeld trachten uit te leggen aan een Amerikaan, en ik zal nooit meer zijn schaterlach vergeten toen ik riep: ´Try puting YOUR finger up a Dike!´
Maar ik ben het toch met de advertentiemakers eens. Met twee vingers kun je inderdaad invloed uitoefenen waar de wereld, de aarde en ons land, absoluut mee gediend zijn. Hoe? Door het rode potlood vast te pakken en daarmee een keuze te maken voor verandering. Helaas mogen we hier voorlopig nog niet stemmen voor de landelijke politiek. Alleen op 23 januari voor de ene PvdA-er of de andere. Een stemming waar ik, uit protest, dus NIET aan zal deelnemen. Moest er echter voor de Tweede Kamer mogen worden gestemd, dan zou ik beslist niet verstek laten gaan. Niet dat ik weet op wie ik nu zou gaan stemmen overigens, maar dat het niet het huidige zooitje ongeregelde en hypocriete gezagsdragers betreft weet ik wel. Die kramen regelmatig dermate grote onzin uit dat ik, zoals gisteren tijdens een interview met een CDA-kamerlid op Radio 2, even met een vinger in mijn oor moet checken of ik het inderdaad goed verstaan heb. En dat bleek helaas, maar kloppen deed het nog steeds niet. In Nederland hebben we één BTW-tarief? Dacht het niet! Je hebt drie vingers nodig, minimaal.
Maar goed, je kunt dan wel met twee vingers invloed uitoefenen, je moet wel de gelegenheid krijgen. En de verkiezingen zijn, helaas helaas, nog ver weg. Tot die tijd oefen ik mijn vingers maar een beetje. De ene hangt boven ´de knop´ en de andere? Die zit in mijn neus….
08-01-08
Sprekende vingers. Het eerste beeld wat in me opkomt als ik daarover nadenk, is Winston Churchill die, met een dikke sigaar er stevig tussen geklemd, het ´V` teken maakt. Dat is pas sprekend. Maar vingers kunnen veel meer spreken. Iedereen kent de opgestoken wijsvinger die zegt dat je iets wilt zeggen. Zo ook de opgestoken middelvinger die weer veel zegt, zònder dat daarbij gesproken hoeft te worden. Het opgestoken vingertje zegt weer dat het prima gaat. Boven water althans, want onder water betekent het juist dat je zo snel mogelijk weer naar boven wilt. Daar geldt het, tot rondje gevormde, gebaar van duim en wijsvinger juist weer dat alles onder controle is.
Een vinger kan ook, om de trekker van een vuurwapen gekromd, voor eigen rechter spelen of, in geval van ernstige bedreiging, zorgen voor verdediging van leven en lijf. Duim en wijsvinger die, enkele centimeters boven elkaar gehouden, aangeven hoe rakelings het ongeluk werd afgewend kunnen, met een iets andere intentie, ook aangeven hoe klein andermans geslacht en mannelijkheid wordt geacht. Een gebaar wat doorgaans door de ontvanger niet echt in dank wordt afgenomen en deshalve vaak wordt beantwoord met een scheldpartij, een gebalde vuist op rake klappen. Het is maar hoe de situatie op dat moment is.
Een ander, wereldwijd bekend, gebruik van een vinger is die door Hansje Brinker. Dit jochie stopte zijn vinger in het gat in de dijk en wist zo zijn omgeving voor een ernstige ramp te behoeden. Ik heb ooit dat beeld trachten uit te leggen aan een Amerikaan, en ik zal nooit meer zijn schaterlach vergeten toen ik riep: ´Try puting YOUR finger up a Dike!´
Maar ik ben het toch met de advertentiemakers eens. Met twee vingers kun je inderdaad invloed uitoefenen waar de wereld, de aarde en ons land, absoluut mee gediend zijn. Hoe? Door het rode potlood vast te pakken en daarmee een keuze te maken voor verandering. Helaas mogen we hier voorlopig nog niet stemmen voor de landelijke politiek. Alleen op 23 januari voor de ene PvdA-er of de andere. Een stemming waar ik, uit protest, dus NIET aan zal deelnemen. Moest er echter voor de Tweede Kamer mogen worden gestemd, dan zou ik beslist niet verstek laten gaan. Niet dat ik weet op wie ik nu zou gaan stemmen overigens, maar dat het niet het huidige zooitje ongeregelde en hypocriete gezagsdragers betreft weet ik wel. Die kramen regelmatig dermate grote onzin uit dat ik, zoals gisteren tijdens een interview met een CDA-kamerlid op Radio 2, even met een vinger in mijn oor moet checken of ik het inderdaad goed verstaan heb. En dat bleek helaas, maar kloppen deed het nog steeds niet. In Nederland hebben we één BTW-tarief? Dacht het niet! Je hebt drie vingers nodig, minimaal.
Maar goed, je kunt dan wel met twee vingers invloed uitoefenen, je moet wel de gelegenheid krijgen. En de verkiezingen zijn, helaas helaas, nog ver weg. Tot die tijd oefen ik mijn vingers maar een beetje. De ene hangt boven ´de knop´ en de andere? Die zit in mijn neus….
08-01-08
zaterdag 5 januari 2008
Maaiveld en boerenverstand
´Met de kop boven het maaiveld uitsteken´ is, in ons kikkerlandje althans, niet iets wat iemand doorgaans in dank wordt afgenomen. ´Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg!´ krijg ik dan ook meermalen te horen. Toch kan ik het niet nalaten me af te vragen waarom we allemaal zo krampachtig en afwijzend reageren op mensen die het anders zien, anders denken of anders doen. Is het omdat we het zélf allemaal het beste weten en dat ook maar al te graag etaleren? Niet voor niets staan we bekend als het volk met het ´opgestoken vingertje´ tenslotte. Een deel van de verklaring zal ongetwijfeld zitten in het feit dat elk gedrag dat afwijkt van de norm een aanpassing vergt van de omgeving. En dat is lastig, want mensen zijn nu eenmaal gewoontedieren. Maar toch is dat antwoord me te simpel en te weinig verklarend.
Ligt het antwoord dus in onze Calvinistische volksaard? In onze protestantse levenswijze? In puriteinse opvattingen over wat wel, en vooral wat niet acceptabel is? Ik moet het antwoord helaas schuldig blijven, maar het feit dat het zo is, ondervind ik bijna dagelijks. Vrijwel iedereen doet zijn uiterste best om je vooral maar binnen de lijntjes te laten kleuren, zo houden we de wereld om ons heen simpel en overzichtelijk. Maar wat nu, als de wereld om ons heen nog véél simpeler en overzichtelijker is dan ze ons willen doen geloven? Dat met een héél klein beetje boerenverstand een hele hoop zaken al voortijdig op te lossen, of te voorkomen is? De voorbeelden zie ik dagelijks om me heen.
Bij een bedrijf worden de regiokantoren gesloten, uit bezuinigingsoverwegingen. Op zich niets mis mee, maar er is dan wel een probleem voor en met de mensen die er werken, maar dat is op te lossen. Een deel kan over komen naar het hoofdkantoor en voor een ander deel wordt ander werk gezocht. Anders is het voor diegenen die vanuit die regiokantoren in den lande werken en nu dus hun directe basis en contact met het bedrijf kwijt raken. Zij moeten voortaan veel zelfstandiger werken en veel meer zaken zelf regelen. Voor een deel zal dat best wel lukken, maar er zijn er ook een heel aantal die dat nu eenmaal niet kunnen. Die gaan lopen freewheelen en lopen spelen, in plaats van hun werk te doen, met alle gevolgen vandien. Feitelijk zijn dat allemaal zaken die je, met een beetje nadenken vooraf, kunt zien aankomen. Maar niet dus. De directie van dit bedrijf was zéér verbaasd en ontstemt toen bleek dat dit soort gedragingen ontstonden, en de service en dienstverlening aan de klant er hevig onder bleek te lijden. De directie reageerde meteen, en wel met een bombardement aan schriftelijke waarschuwingen en ontslagen op staande voet. De werknemers waren namelijk hoofdelijk schuldig, hèn viel tenslotte niets te verwijten. En in die redenering kan ik me dus niet vinden. Ik vind dat, als je rekening houdt met alle factoren, je bepaalde zaken wel degelijk kunt voorzien en er dus rekening mee kunt houden. Zeker als je te maken hebt met, wat nogal oneerbiedig, ook wel ´de onderkant van de arbeidsmarkt´ wordt genoemd. Dan heb je nu eenmaal te maken met laag geschoold personeel dat louter werkt voor de centen. Mensen ook die, als ze iets anders kunnen vinden wat méér betaald en/ of wat minder moeite kost, meteen overstappen. Er is dus, een enkele uitzondering daargelaten, geen grote binding met het bedrijf of het werk. Laat je deze mensen dus helemaal los, dan kun je erop wachten dat er excessen ontstaan. Simpelweg omdat de meesten niet in staat zijn om geheel zelfstandig te werken en die verantwoordelijkheid te nemen. Ook niet als sterk het gevoel leeft dat er alleen op hén bezuinigd wordt en er ´op het hoofdkantoor´ nog steeds alles mogelijk is. Maar goed, ik ben benieuwd hoe die directie hier verder mee omgaat, en ik zal het met aandacht blijven volgen.
Zo was ik ook zeer recent op een nieuwjaarsborrel. Ik raakte daar in gesprek met een ondernemer die zich vooral richt op veranderingsprocessen bij de overheid. Hij vroeg me, hoe origineel, wat ik deed voor de kost, en ik vertelde hem van mijn, reeds vergevorderde, plannen. Een haast vaderlijke en meewarige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij me toefluisterde: ´Je moet je vooral op één ding concentreren, niet twee of drie!´. En weg was hij.
Maar ik wil me helemaal geen beperkingen opleggen. Ik wil me, na me jarenlang te hebben ingehouden en, min of meer, aangepast, juist eens helemaal kunnen uitleven! Ik wil kunnen doen waar ik, bewezen, echt goed in ben, en waar ik ook nog eens een hoop plezier en vreugde aan beleef, maar blijkbaar is dat vreemd en verkeerd.
In de voorbereiding heb ik vele gesprekken gevoerd, met veel verschillende mensen. Van accountants tot bankmensen, en van ondernemers tot collega´s. En telkens weer kwam, ergens tussen de regels door, de boodschap dat ik één item uit moest kiezen en me daarop moet concentreren, aders was elk initiatief al bij voorbaat gedoemd te mislukken. En dan ga je dus nadenken, ik tenminste wel, of wellicht iedereen gelijk heeft en ik dus niet. Of ik er niet verstandig aan zou doen om de goede raad op te volgen in plaats van die naast me neer te leggen. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik gewoon mijn hart moet volgen. Gewoon moet gaan doen hoe ik denk dat het zou moeten. Ik heb er tenslotte al heel lang over nagedacht en weet zeker dat het zo òók kan, hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt wellicht. Maar alleen als ik het op mijn manier kan doen is het ook echt van mij, en juist dat is belangrijk. Het is van mij, en van niemand anders.En iedereen mag het met me eens, of met me oneens zijn. Ik luister naar de argumenten en neem mee wat ik ervan kan gebruiken. Maar me laten weerhouden? Weinig kans. En dat ik daarmee boven het maaiveld uitkom? Dat moet dan maar. Daar waar ik wil gaan zaaien, en hopelijk ook oogsten in de toekomst, groeit toch nog weinig momenteel. De kans dat ik opval is dus groot. Maar dat mag, graag zelfs. En dat het niet bepaald makkelijk zal zijn is ook ingecalculeerd. Maar één ding staat voor mij bovenaan. En dat is het feit dat ik weet dat als ik het nu niet ga proberen, ik er de rest van mijn leven spijt van ga krijgen! Maar, ondanks dat, heb ik er volop vertrouwen in. Ik weet wat ik wil en, dat is ook niet onbelangrijk, waarom ik het wil. Ik weet ook wat ik kan en waar ik niet zo goed in ben. Wat ik dus moet uitbesteden of waarbij ik dus andermans hulp moet inroepen. Met een beetje logica en je simpele boerenverstand kun je het tenslotte ver schoppen, en dat ga ik bewijzen. 2008? Dat wordt MIJN jaar! Nou nog een beetje geld vinden....
05-01-08
Ligt het antwoord dus in onze Calvinistische volksaard? In onze protestantse levenswijze? In puriteinse opvattingen over wat wel, en vooral wat niet acceptabel is? Ik moet het antwoord helaas schuldig blijven, maar het feit dat het zo is, ondervind ik bijna dagelijks. Vrijwel iedereen doet zijn uiterste best om je vooral maar binnen de lijntjes te laten kleuren, zo houden we de wereld om ons heen simpel en overzichtelijk. Maar wat nu, als de wereld om ons heen nog véél simpeler en overzichtelijker is dan ze ons willen doen geloven? Dat met een héél klein beetje boerenverstand een hele hoop zaken al voortijdig op te lossen, of te voorkomen is? De voorbeelden zie ik dagelijks om me heen.
Bij een bedrijf worden de regiokantoren gesloten, uit bezuinigingsoverwegingen. Op zich niets mis mee, maar er is dan wel een probleem voor en met de mensen die er werken, maar dat is op te lossen. Een deel kan over komen naar het hoofdkantoor en voor een ander deel wordt ander werk gezocht. Anders is het voor diegenen die vanuit die regiokantoren in den lande werken en nu dus hun directe basis en contact met het bedrijf kwijt raken. Zij moeten voortaan veel zelfstandiger werken en veel meer zaken zelf regelen. Voor een deel zal dat best wel lukken, maar er zijn er ook een heel aantal die dat nu eenmaal niet kunnen. Die gaan lopen freewheelen en lopen spelen, in plaats van hun werk te doen, met alle gevolgen vandien. Feitelijk zijn dat allemaal zaken die je, met een beetje nadenken vooraf, kunt zien aankomen. Maar niet dus. De directie van dit bedrijf was zéér verbaasd en ontstemt toen bleek dat dit soort gedragingen ontstonden, en de service en dienstverlening aan de klant er hevig onder bleek te lijden. De directie reageerde meteen, en wel met een bombardement aan schriftelijke waarschuwingen en ontslagen op staande voet. De werknemers waren namelijk hoofdelijk schuldig, hèn viel tenslotte niets te verwijten. En in die redenering kan ik me dus niet vinden. Ik vind dat, als je rekening houdt met alle factoren, je bepaalde zaken wel degelijk kunt voorzien en er dus rekening mee kunt houden. Zeker als je te maken hebt met, wat nogal oneerbiedig, ook wel ´de onderkant van de arbeidsmarkt´ wordt genoemd. Dan heb je nu eenmaal te maken met laag geschoold personeel dat louter werkt voor de centen. Mensen ook die, als ze iets anders kunnen vinden wat méér betaald en/ of wat minder moeite kost, meteen overstappen. Er is dus, een enkele uitzondering daargelaten, geen grote binding met het bedrijf of het werk. Laat je deze mensen dus helemaal los, dan kun je erop wachten dat er excessen ontstaan. Simpelweg omdat de meesten niet in staat zijn om geheel zelfstandig te werken en die verantwoordelijkheid te nemen. Ook niet als sterk het gevoel leeft dat er alleen op hén bezuinigd wordt en er ´op het hoofdkantoor´ nog steeds alles mogelijk is. Maar goed, ik ben benieuwd hoe die directie hier verder mee omgaat, en ik zal het met aandacht blijven volgen.
Zo was ik ook zeer recent op een nieuwjaarsborrel. Ik raakte daar in gesprek met een ondernemer die zich vooral richt op veranderingsprocessen bij de overheid. Hij vroeg me, hoe origineel, wat ik deed voor de kost, en ik vertelde hem van mijn, reeds vergevorderde, plannen. Een haast vaderlijke en meewarige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij me toefluisterde: ´Je moet je vooral op één ding concentreren, niet twee of drie!´. En weg was hij.
Maar ik wil me helemaal geen beperkingen opleggen. Ik wil me, na me jarenlang te hebben ingehouden en, min of meer, aangepast, juist eens helemaal kunnen uitleven! Ik wil kunnen doen waar ik, bewezen, echt goed in ben, en waar ik ook nog eens een hoop plezier en vreugde aan beleef, maar blijkbaar is dat vreemd en verkeerd.
In de voorbereiding heb ik vele gesprekken gevoerd, met veel verschillende mensen. Van accountants tot bankmensen, en van ondernemers tot collega´s. En telkens weer kwam, ergens tussen de regels door, de boodschap dat ik één item uit moest kiezen en me daarop moet concentreren, aders was elk initiatief al bij voorbaat gedoemd te mislukken. En dan ga je dus nadenken, ik tenminste wel, of wellicht iedereen gelijk heeft en ik dus niet. Of ik er niet verstandig aan zou doen om de goede raad op te volgen in plaats van die naast me neer te leggen. Maar hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik gewoon mijn hart moet volgen. Gewoon moet gaan doen hoe ik denk dat het zou moeten. Ik heb er tenslotte al heel lang over nagedacht en weet zeker dat het zo òók kan, hoe onwaarschijnlijk dat ook klinkt wellicht. Maar alleen als ik het op mijn manier kan doen is het ook echt van mij, en juist dat is belangrijk. Het is van mij, en van niemand anders.En iedereen mag het met me eens, of met me oneens zijn. Ik luister naar de argumenten en neem mee wat ik ervan kan gebruiken. Maar me laten weerhouden? Weinig kans. En dat ik daarmee boven het maaiveld uitkom? Dat moet dan maar. Daar waar ik wil gaan zaaien, en hopelijk ook oogsten in de toekomst, groeit toch nog weinig momenteel. De kans dat ik opval is dus groot. Maar dat mag, graag zelfs. En dat het niet bepaald makkelijk zal zijn is ook ingecalculeerd. Maar één ding staat voor mij bovenaan. En dat is het feit dat ik weet dat als ik het nu niet ga proberen, ik er de rest van mijn leven spijt van ga krijgen! Maar, ondanks dat, heb ik er volop vertrouwen in. Ik weet wat ik wil en, dat is ook niet onbelangrijk, waarom ik het wil. Ik weet ook wat ik kan en waar ik niet zo goed in ben. Wat ik dus moet uitbesteden of waarbij ik dus andermans hulp moet inroepen. Met een beetje logica en je simpele boerenverstand kun je het tenslotte ver schoppen, en dat ga ik bewijzen. 2008? Dat wordt MIJN jaar! Nou nog een beetje geld vinden....
05-01-08
donderdag 3 januari 2008
De Grote Verzoener
Doekle Terpstra probeert het maar weer eens. Met de beweging ´Benoemen & Bouwen´ wil hij de neerwaartse spiraal van tolerantie, negativisme en onverschilligheid in Nederland doorbreken. Op tv zag ik hem bij Een Vandaag betogen en hoorde hem, met rap stijgende verbazing, zeggen dat hij graag discussie wilde voeren over zaken als de (rechts)gelijkheid van mannen en vrouwen. Ook zaken als godsdienstvrijheid, de vrijheid van meningsuiting en de scheiding van kerk en staat behoren, volgens Doekle, op het discussielijstje. En daar raakte hij mij al kwijt.
Hoezo discussiëren over de gelijkheid van mannen en vrouwen? Hoezo praten over de scheiding van kerk en staat? Dat zijn, voor zover ik altijd heb begrepen althans, begrippen die stevig in onze wetten verankerd liggen en, dientengevolge, dus helemaal niet ter discussie staan. Natuurlijk kan je over dergelijke onderwerpen van mening verschillen en het daar eens over hebben, maar dat houdt nog steeds niet in dat er dan verandering in moet of gaat komen. Onze maatschappij heeft, van oudsher, een aantal normen en waarden waarop ze gestoeld is, en die zijn, in basis, prima. Ik voel ik me er zelfs prettig bij. Ze hebben er mede voor gezorgd dat ik heb kunnen worden wie ik nu ben, en dat ik kan doen wat ik nu doe. Daar hoeft dus helemaal niet aan getornd te worden, en al helemaal niet door mensen die vinden dat hun God het hier maar voor het zeggen moet krijgen, en we ons maar aan hún regels en denkbeelden moeten aanpassen. Behalve dat het niet hun God is die dan de regels gaat bepalen maar zijn ´vertegenwoordigers op aarde´, vaak een plotseling midden uit de woestijn geplukte hotemetoot met opvattingen die stammen uit de middeleeuwen, is het ook nog eens zo dat er in dit land een hele hoop mensen zijn die daar bepaald niet op zitten te wachten. Die voor deze vrijheden gevochten en geleden hebben, en die dolgraag terug willen naar een duidelijke, overzichtelijke en vooral veilige maatschappij. Dat zijn de mensen die nu niet eens meer ´s avonds hun huis durven te verlaten, of hun stem niet meer durven te verheffen als ze ergens onrecht zien, louter omdat ze niet het risico willen lopen een mes tussen de ribben geplant te krijgen. Want als ik hoor dat, bijvoorbeeld, hulpverleners bij een ongeluk hun leven niet eens meer zeker zijn, terwijl ze verdorie iemand proberen te helpen of diens leven willen redden, en met dus zekere regelmaat klappen (of nog erger) oplopen, dan vind ik het meer dan genoeg geworden. Als ik hoor dat een mannelijke arts wordt geweigerd door de echtgenoot van een patiënte, om het feit dát hij een man is, en deze man dan òòk nog eens eist dat er een vrouwelijke arts verschijnt, dan begint mijn bloed te koken. Wat denken ze wel? Wees blij dat er een kundig arts is en dat je niet eerst moet afrekenen voor hij überhaupt naar je vrouw wil kijken! In één ding ben ik het dus vooral met Doekle eens, er moet dringend wat gebeuren in dit land. Het is tijd voor actie, en wil ik dan ook graag actie zien. Te beginnen met de duidelijkheid over onze maatschappij. Daarin staan een aantal behoorlijk ruime begrippen centraal, en als iemand zich daarin niet kan vinden, staat het hem of haar vrij zijn heil elders te zoeken. Ik vind dat van iedereen die zich hier heeft gevestigd of naar hier komt, verwacht mag worden een positieve bijdrage te leveren aan het geheel. Van een kleine bijdrage tot een grote, al naar gelang iemands mogelijkheden, talenten en vaardigheden. Maar voor wat hoort wat. Geen aan de kant staan en je alleen maar je hand ophouden dus. Iedereen kan minimaal iets bijdragen. En dat niet iedereen dat even leuk gaat vinden, dáár kan ik best mee leven. Er zijn genoeg zaken die nu blijven liggen en waar geen geld en mensen voor zijn. Zaken die vaak een positieve bijdrage kunnen leveren aan de zwakkeren en ouderen in de samenleving. Als iedereen de keus heeft om te werken of zich anderszins beschikbaar te maken voor de maatschappij, zal dat de maatschappij alleen maar ten goede komen. Of, om het maar eens met de woorden van Kennedy te zeggen:´ Don´t ask what your country can do for you, but what you can do for you country!´. En nee, dat betekent niet dat iedereen het leger in moet, maar wél dat van iedereen gevraagd mag worden iets bij te dragen aan het welzijn van ons allen. Elke dag weer.
03-01-07
Hoezo discussiëren over de gelijkheid van mannen en vrouwen? Hoezo praten over de scheiding van kerk en staat? Dat zijn, voor zover ik altijd heb begrepen althans, begrippen die stevig in onze wetten verankerd liggen en, dientengevolge, dus helemaal niet ter discussie staan. Natuurlijk kan je over dergelijke onderwerpen van mening verschillen en het daar eens over hebben, maar dat houdt nog steeds niet in dat er dan verandering in moet of gaat komen. Onze maatschappij heeft, van oudsher, een aantal normen en waarden waarop ze gestoeld is, en die zijn, in basis, prima. Ik voel ik me er zelfs prettig bij. Ze hebben er mede voor gezorgd dat ik heb kunnen worden wie ik nu ben, en dat ik kan doen wat ik nu doe. Daar hoeft dus helemaal niet aan getornd te worden, en al helemaal niet door mensen die vinden dat hun God het hier maar voor het zeggen moet krijgen, en we ons maar aan hún regels en denkbeelden moeten aanpassen. Behalve dat het niet hun God is die dan de regels gaat bepalen maar zijn ´vertegenwoordigers op aarde´, vaak een plotseling midden uit de woestijn geplukte hotemetoot met opvattingen die stammen uit de middeleeuwen, is het ook nog eens zo dat er in dit land een hele hoop mensen zijn die daar bepaald niet op zitten te wachten. Die voor deze vrijheden gevochten en geleden hebben, en die dolgraag terug willen naar een duidelijke, overzichtelijke en vooral veilige maatschappij. Dat zijn de mensen die nu niet eens meer ´s avonds hun huis durven te verlaten, of hun stem niet meer durven te verheffen als ze ergens onrecht zien, louter omdat ze niet het risico willen lopen een mes tussen de ribben geplant te krijgen. Want als ik hoor dat, bijvoorbeeld, hulpverleners bij een ongeluk hun leven niet eens meer zeker zijn, terwijl ze verdorie iemand proberen te helpen of diens leven willen redden, en met dus zekere regelmaat klappen (of nog erger) oplopen, dan vind ik het meer dan genoeg geworden. Als ik hoor dat een mannelijke arts wordt geweigerd door de echtgenoot van een patiënte, om het feit dát hij een man is, en deze man dan òòk nog eens eist dat er een vrouwelijke arts verschijnt, dan begint mijn bloed te koken. Wat denken ze wel? Wees blij dat er een kundig arts is en dat je niet eerst moet afrekenen voor hij überhaupt naar je vrouw wil kijken! In één ding ben ik het dus vooral met Doekle eens, er moet dringend wat gebeuren in dit land. Het is tijd voor actie, en wil ik dan ook graag actie zien. Te beginnen met de duidelijkheid over onze maatschappij. Daarin staan een aantal behoorlijk ruime begrippen centraal, en als iemand zich daarin niet kan vinden, staat het hem of haar vrij zijn heil elders te zoeken. Ik vind dat van iedereen die zich hier heeft gevestigd of naar hier komt, verwacht mag worden een positieve bijdrage te leveren aan het geheel. Van een kleine bijdrage tot een grote, al naar gelang iemands mogelijkheden, talenten en vaardigheden. Maar voor wat hoort wat. Geen aan de kant staan en je alleen maar je hand ophouden dus. Iedereen kan minimaal iets bijdragen. En dat niet iedereen dat even leuk gaat vinden, dáár kan ik best mee leven. Er zijn genoeg zaken die nu blijven liggen en waar geen geld en mensen voor zijn. Zaken die vaak een positieve bijdrage kunnen leveren aan de zwakkeren en ouderen in de samenleving. Als iedereen de keus heeft om te werken of zich anderszins beschikbaar te maken voor de maatschappij, zal dat de maatschappij alleen maar ten goede komen. Of, om het maar eens met de woorden van Kennedy te zeggen:´ Don´t ask what your country can do for you, but what you can do for you country!´. En nee, dat betekent niet dat iedereen het leger in moet, maar wél dat van iedereen gevraagd mag worden iets bij te dragen aan het welzijn van ons allen. Elke dag weer.
03-01-07
Dode Duitsers
Het was nog vroeg vanmorgen toe ik de krant opensloeg en daar zal het wel aan gelegen hebben. Mijn oog viel op een kop en mijn mond viel open. De kop luidde namelijk’ Dode Duitsers kampen met zuurstofgebrek’. Mijn eerste reactie was dan ook: ‘Duh! Dat hebben ze ook niet nodig!’, maar het was zo’n vreemde kop dat ik het artikeltje wel even moest lezen om te begrijpen waar het nu werkelijk om ging. De werkelijke inhoud van het artikeltje bleek een stuk minder prozaïsch dan de kop deed vermoeden trouwens. Bij veel Duitse begraafplaatsen blijken namelijk fouten gemaakt te zijn bij de aanleg, waardoor de lijken niet voldoende vergaan in de normale tijd die het doorgaans duurt voor een graf ontruimd wordt, doorgaans ergens tussen de 15 en 25 jaar. Hierdoor komen de grafruimers dikwijls voor onaangename verrassingen te staan als een graf geruimd moet worden. In plaats van de te verwachten botjes treft men dan een grijswitte, pasta-achtige, weke substantie aan. Deze substantie wordt tenslotte hard en hol.
Onderzoek heeft inmiddels uitgewezen dat dit verschijnsel wordt veroorzaakt door het feit dat voor de aanleg van de begraafplaats een verkeerde grondsoort is gebruikt. De gebruikte grond is namelijk te klei-achtig en water kan hier slecht uit afvloeien, waardoor het rottingsproces niet op de juiste en te verwachten manier op gang komt. Er is zelfs inmiddels een hele nieuwe industrie van gespecialiseerde bedrijven rond dit fenomeen ontstaan die zich bezig houden met het saneren van dit soort grond met ‘rottingsmoeheid’.
Doorgaans houden we ons niet graag bezig met de ‘inner workings’ van een begraafplaats. Als we er al komen, dan is het om een geliefde naar de laatste rustplaats te begeleiden, dan wel om een er reeds langer residerende geliefde te bezoeken. Verder denken we het liefst niet, of zo min mogelijk na over onze laatste rustplaats. We zijn tenslotte veel te druk bezig met (over)leven en denken niet na over de eindigheid daarvan. Zeker niet als we dat kunnen voorkomen. Maar soms wordt je, door het leven zelf, keihard met je snufferd op de feiten gedrukt, en moet je wel. Of je wilt of niet. Maar ook dan willen we niets weten over hoe het nou precies werkt onder de grond. Alles wat we daar, eventueel, over zouden willen weten zien we al bij series als CSI e.d.. Maar als men een dergelijke kop in de krant staat wordt mijn brein genadeloos gestimuleerd. Talrijke opmerkingen komen dan naar boven. Vooral van het kaliber dat polarisatie in de hand werkt. Opmerkingen die ik dus niet maak. Ik denk ze wel dus, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze te ventileren. Ik hoor me namelijk toch echt nog geen opmerkingen bezigen als: ‘Goh, zelfs als ze eenmaal onder de grond liggen weigeren ze nog te vertrekken!’ of ‘Zie je wel, ik wist wel dat ze voornamelijk uit lucht bestaan!’ zie ik me toch echt niet maken. Ik zou ze zelfs niet moeten denken. Nee, dat zou ik niet moeten denken.. Zou…
02-01-08 II
Onderzoek heeft inmiddels uitgewezen dat dit verschijnsel wordt veroorzaakt door het feit dat voor de aanleg van de begraafplaats een verkeerde grondsoort is gebruikt. De gebruikte grond is namelijk te klei-achtig en water kan hier slecht uit afvloeien, waardoor het rottingsproces niet op de juiste en te verwachten manier op gang komt. Er is zelfs inmiddels een hele nieuwe industrie van gespecialiseerde bedrijven rond dit fenomeen ontstaan die zich bezig houden met het saneren van dit soort grond met ‘rottingsmoeheid’.
Doorgaans houden we ons niet graag bezig met de ‘inner workings’ van een begraafplaats. Als we er al komen, dan is het om een geliefde naar de laatste rustplaats te begeleiden, dan wel om een er reeds langer residerende geliefde te bezoeken. Verder denken we het liefst niet, of zo min mogelijk na over onze laatste rustplaats. We zijn tenslotte veel te druk bezig met (over)leven en denken niet na over de eindigheid daarvan. Zeker niet als we dat kunnen voorkomen. Maar soms wordt je, door het leven zelf, keihard met je snufferd op de feiten gedrukt, en moet je wel. Of je wilt of niet. Maar ook dan willen we niets weten over hoe het nou precies werkt onder de grond. Alles wat we daar, eventueel, over zouden willen weten zien we al bij series als CSI e.d.. Maar als men een dergelijke kop in de krant staat wordt mijn brein genadeloos gestimuleerd. Talrijke opmerkingen komen dan naar boven. Vooral van het kaliber dat polarisatie in de hand werkt. Opmerkingen die ik dus niet maak. Ik denk ze wel dus, maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om ze te ventileren. Ik hoor me namelijk toch echt nog geen opmerkingen bezigen als: ‘Goh, zelfs als ze eenmaal onder de grond liggen weigeren ze nog te vertrekken!’ of ‘Zie je wel, ik wist wel dat ze voornamelijk uit lucht bestaan!’ zie ik me toch echt niet maken. Ik zou ze zelfs niet moeten denken. Nee, dat zou ik niet moeten denken.. Zou…
02-01-08 II
woensdag 2 januari 2008
Biggelen
Je bent wie je bent, zo simpel kan het soms zijn. Maar als mens heb je ook altijd de mogelijkheid om te streven naar meer. De mogelijkheid om te groeien en een completer en beter mens te worden. Te leren door te lezen en te luisteren. Te begrijpen door na te denken en vragen te blijven stellen. Maar sommige dingen zul je nooit bereiken, hoe graag je dat ook zou willen en hoe hard je er ook naar streeft.
Ik heb leren lopen, maar ook geleerd dat je soms kunt struikelen. Ik heb geleerd weer op te staan, mijn tranen te drogen en het opnieuw te proberen. Ik heb me veilig gevoeld in mijn moeders armen maar ook geleerd dat die liefde niet zonder prijs kwam. Ik heb van opa leren fietsen en me vreselijk trots gevoeld dat ik het eindelijk kon. Ik heb ontdekt dat als je niet op tijd remt je dan tegen de muur opknalt of in de struiken verdwijnt, maar ook hoe heerlijk het is om door het bos te racen en door plassen te spetteren. Ik heb vriendschappen gesmeed die eeuwig zouden duren en gemerkt dat die eeuwigheid soms niet langer duurt dan een week. Ik heb ruzie gemaakt met mijn zussen om niet meer dan het feit dat het meisjes waren, en tegelijkertijd zielsveel van ze gehouden. Ik heb mijn konijn geknuffeld en dikke tranen gehuild toen hij dood ging. Ik heb leren lezen en schrijven en kasten vol met de spannendste boeken verslonden en die de basis laten vormen voor mijn dromen en avonturen. Ik heb gevoetbald op straat en de mensen van het kantoor op de hoek tot wanhoop gedreven door dagenlang met een balletje tegen hun muur te tennissen. In de herfst heb ik van gevallen kastanjes met lucifers beestjes leren maken en ademloos en vol bewondering gekeken hoe uit een bruine boon, tussen twee natte watjes, een plantje kan groeien.
Op weg naar school heb ik gehinkeld en gerend. Ik heb gewacht bij de klaarovers om over te steken en gedroomd dat ik ooit ook met een oranje vest en een bordje de macht zou hebben het verkeer tot stoppen te dwingen. Ik heb met het boek over Tutanchamon gedroomd over woeste mannen in de woestijn en me verwonderd over piramides en koningsgraven. Ik heb gedroomd dat ik als archeoloog grote ontdekkingen zou doen maar ben nooit verder gekomen dan het vinden van een paar scherven in de tuin. Ik heb ademloos geluisterd naar verhalen uit de bijbel maar heftige discussies gevoerd toen ik het boek als waar moest aanvaarden. Ik heb gevochten met mijn vijanden en meisjes heimelijk lief gehad. De smaak van prille liefde geproefd maar ook de tranen gehuild die daar zo dicht achteraan komen. Ik heb me verzet tegen regels maar gemerkt dat Pa toch soms ook best wel gelijk had. Ik heb de fysieke liefde leren kennen maar ook getreurd toen ik me realiseerde dat ik nooit meer terug zou kunnen naar de onschuld die ik daarvoor had. Ik heb heftig lief en veel verdriet gehad als die liefde weer voorbij ging. Ik ben gaan werken maar heb lange tijd nooit geweten wat ik later wilde worden. Ik heb gedroomd en vreselijk getwijfeld. Ik heb geliefden verloren en nieuwe mensen leren kennen. Ik heb geleerd dat je niets alles allen kunt en dat het ok is om soms om hulp te vragen. Maar ik heb ook geleerd dat die hulp soms met een prijskaartje komt. Ik heb vrienden van verdriet kapot zien gaan en me vreselijk machteloos gevoeld omdat ik ze niet kon helpen. Ik heb het overweldigende gevoel van iemand werkelijk lief te hebben eindelijk leren kennen, maar ook de machteloosheid en het verdriet dat daar zo dicht achter ligt. Ik heb mijn mijn idealen behouden en de overtuiging dat ik het verschil kan maken. Ik heb me nooit laten weerhouden als iemand zei dat ik iets niet kon en de vele bulten op mijn kop om te bewijzen dat ik het ben blijven proberen. Maar hoe ik ook probeer, wat ik ook zeg of doe, één ding zal ik nooit voor je kunnen doen….ik zal nooit als een traan over je wang kunnen biggelen.
02-01-08
Ik heb leren lopen, maar ook geleerd dat je soms kunt struikelen. Ik heb geleerd weer op te staan, mijn tranen te drogen en het opnieuw te proberen. Ik heb me veilig gevoeld in mijn moeders armen maar ook geleerd dat die liefde niet zonder prijs kwam. Ik heb van opa leren fietsen en me vreselijk trots gevoeld dat ik het eindelijk kon. Ik heb ontdekt dat als je niet op tijd remt je dan tegen de muur opknalt of in de struiken verdwijnt, maar ook hoe heerlijk het is om door het bos te racen en door plassen te spetteren. Ik heb vriendschappen gesmeed die eeuwig zouden duren en gemerkt dat die eeuwigheid soms niet langer duurt dan een week. Ik heb ruzie gemaakt met mijn zussen om niet meer dan het feit dat het meisjes waren, en tegelijkertijd zielsveel van ze gehouden. Ik heb mijn konijn geknuffeld en dikke tranen gehuild toen hij dood ging. Ik heb leren lezen en schrijven en kasten vol met de spannendste boeken verslonden en die de basis laten vormen voor mijn dromen en avonturen. Ik heb gevoetbald op straat en de mensen van het kantoor op de hoek tot wanhoop gedreven door dagenlang met een balletje tegen hun muur te tennissen. In de herfst heb ik van gevallen kastanjes met lucifers beestjes leren maken en ademloos en vol bewondering gekeken hoe uit een bruine boon, tussen twee natte watjes, een plantje kan groeien.
Op weg naar school heb ik gehinkeld en gerend. Ik heb gewacht bij de klaarovers om over te steken en gedroomd dat ik ooit ook met een oranje vest en een bordje de macht zou hebben het verkeer tot stoppen te dwingen. Ik heb met het boek over Tutanchamon gedroomd over woeste mannen in de woestijn en me verwonderd over piramides en koningsgraven. Ik heb gedroomd dat ik als archeoloog grote ontdekkingen zou doen maar ben nooit verder gekomen dan het vinden van een paar scherven in de tuin. Ik heb ademloos geluisterd naar verhalen uit de bijbel maar heftige discussies gevoerd toen ik het boek als waar moest aanvaarden. Ik heb gevochten met mijn vijanden en meisjes heimelijk lief gehad. De smaak van prille liefde geproefd maar ook de tranen gehuild die daar zo dicht achteraan komen. Ik heb me verzet tegen regels maar gemerkt dat Pa toch soms ook best wel gelijk had. Ik heb de fysieke liefde leren kennen maar ook getreurd toen ik me realiseerde dat ik nooit meer terug zou kunnen naar de onschuld die ik daarvoor had. Ik heb heftig lief en veel verdriet gehad als die liefde weer voorbij ging. Ik ben gaan werken maar heb lange tijd nooit geweten wat ik later wilde worden. Ik heb gedroomd en vreselijk getwijfeld. Ik heb geliefden verloren en nieuwe mensen leren kennen. Ik heb geleerd dat je niets alles allen kunt en dat het ok is om soms om hulp te vragen. Maar ik heb ook geleerd dat die hulp soms met een prijskaartje komt. Ik heb vrienden van verdriet kapot zien gaan en me vreselijk machteloos gevoeld omdat ik ze niet kon helpen. Ik heb het overweldigende gevoel van iemand werkelijk lief te hebben eindelijk leren kennen, maar ook de machteloosheid en het verdriet dat daar zo dicht achter ligt. Ik heb mijn mijn idealen behouden en de overtuiging dat ik het verschil kan maken. Ik heb me nooit laten weerhouden als iemand zei dat ik iets niet kon en de vele bulten op mijn kop om te bewijzen dat ik het ben blijven proberen. Maar hoe ik ook probeer, wat ik ook zeg of doe, één ding zal ik nooit voor je kunnen doen….ik zal nooit als een traan over je wang kunnen biggelen.
02-01-08
Abonneren op:
Posts (Atom)